Πολλές φορές τριγυρίζει αυτές τις μέρες στο μυαλό μου αυτή η Κομμαγηνή, το κρατίδιο "...που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι..."
Ο Σεφέρης της αφιερώνει μια γραμμούλα. Έτσι την έμαθα κι εγώ. Αυτή την ανυπόστατη επικράτεια, το άθυρμα των εξουσιών. Ένα σύμβολο λεηλασίας τόπου ανοχύρωτου, που εξαφανίστηκε διά παντός από την Ιστορία. Τι απόμεινε; Η τιμή της μνήμης; Κι αυτό, βεβαίως. Αλλά κυρίως η...
ποιητική, και όχι μόνον, έγνοια. Μια έγνοια που, ως φαίνεται, αγκάλιασε το μέλλον σε μεγάλο βάθος χρόνου............Ο εθνικισμός σε τέτοιες πονηρές συνθήκες εκκολάπτεται. Τι να κάνει το καημένο ταραγμένο εθνικό μας θυμικό, από κάπου πρέπει να πιαστεί κι αυτό!
Αλλά:
"ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο,
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το... μπουκάλι στη θάλασσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου