Πέντε χρόνια Μελισσοιστορίες και άλλα. Η μακρά πορεία.

 Πέντε χρόνια πέρασαν, πέντε χρόνια σαν σήμερα, που αποφάσισα να δημιουργήσω το δικό μου προσωπικό δημόσιο βήμα. Πέντε χρόνια που υπάρχουν στην ζωή μας οι μελισσοιστορίες και άλλα. Κρύες μέρες του Γενάρη  πριν από πέντε χρόνια, κρύες μεν αλλά δεν μπορούσαν να παγώσουν την φλόγα στην ματιά μου καθώς και στην καρδιά μου. Φλόγα που με ώθησε να κάνω και εγώ το δικό μου άλμα πίστης στην διαδικτυακή  μελισσοκομία και να εκθέσω στα μάτια των αναγνωστών μου την ζωή μου και την εργασία μου, τις γνώσεις μου και τις εμπειρίες  μου, τα ενδιαφέροντα μου και τις απόψεις μου, τις ελπίδες μου αλλά και τις απογοητεύσεις μου, τις χαρές μου όπως και τις λύπες μου, αλλά  κυρίως τα όνειρα μου.

 Μου φαίνεται απίστευτo ότι έχουν ήδη περάσει 5 χρόνια, δεν μπορώ να το πιστέψω και όμως, πέρασαν. Πέντε χρόνια με δυσκολίες και σκληρή δουλειά, πέντε χρόνια να ξεκλέβεις από τον ελάχιστο πολύτιμο χρόνο που μπορείς να ξεκόψεις από την εργασία σου για να παρουσιάσεις μια πορεία ζωής στα μάτια περαστικών από το blog σου. Ορισμένοι από αυτούς έκατσαν και παρακολούθησαν αυτή την πορεία σε πολλά επεισόδια της, άλλοι ξέκλεψαν λίγο χρόνο για να αρπάξουν μερικά ψήγματα της από εδώ και εκεί. Ελπίζω όλοι αυτοί να κέρδισαν και κάτι από αυτό το δαπάνημα του χρόνου τους.

 Πέντε χρόνια επίσης μιας μοναχικής και ασυμβίβαστης πορείας μέσα στην blogοσφαιρα γενικά, και στην μελισσοκομική blogοσφαιρά ειδικότερα. Πέντε χρόνια χωρίς εκχωρήσεις όσο αφορά το επίπεδο και την ποιότητα αυτού του blog, χωρίς απώτερα κίνητρα εκτός από την διαρκή διάχυση των γνώσεων, χωρίς πατρόνες και χορηγούς που αντί να θέλουν να εκμεταλλευτούν την μέλισσα και την εργασία της  είναι αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν τον μελισσοκόμο και το εισόδημα του.

 Πέντε χρόνια επίσης χωρίς να χαϊδεύω αυτιά για να είμαι αρεστός, χωρίς να αποκτώ σχέσεις εξαρτήσεως και υποταγής για να με εντάξουν και εμένα στο «κοπάδι» τους οι κάθε λογής «ποιμένες» ώστε κάτω από τις φτερούγες τους να είναι πολύ ευκολότερο να γίνει γνωστή η προσπάθεια μου. Πέντε χρόνια να μην είμαι μαλιστάνθρωπός, τακουνοκρούστης, και οστεοκάμπτης, ώστε να έχω και εγώ το «χρίσμα» που θα με «ανυψώσει» στα μάτια του αποκλειστικού ποιμνίου που θέλει ο καθένας να υφαρπάξει για λόγου του.

 Πέντε χρόνια υπερηφάνειας ακριβώς για τους παραπάνω λόγους. Και αυτό θέλω να πιστεύω ότι έχει εκτιμηθεί από πολλούς αναγνώστες αυτού του blog, και  αυτό μου δίνει πρόσθετη χαρά και λόγο να νιώθω περήφανος. Λίγοι μεν οι αναγνώστες του blog σχετικά, αλλά πότε δεν ήταν και πολλοί αυτοί που πραγματικά αξίζουν εκεί έξω.

 Γνωστά όλα αυτά, ορόσημο το σημερινό της πορείας αυτού του blog μέχρι τώρα, τι όμως μας περιμένει από εδώ και πέρα?

 Όσο αφορά  τον χαρακτήρα αυτού του blog δεν θα αλλάξουν και πολλά, θα εξακολουθήσει να τραβά μια πορεία ανεξάρτητη και αυτόνομη μέσα στους χώρους που θα κινείται. Θα εξακολουθήσει να είναι ασυμβίβαστο όσο  αφορά τις αρχές του και  τις αξίες του. Και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να χαλαρώσει και να αφήσει την ποιότητα που χαρακτηρίζει τις αναρτήσεις του να πέσει από  το πολύ υψηλό επίπεδο που έχουν. Αλλά  επίσης θα γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια να μην χαλιναγωγηθεί η δημιουργική πλευρά του που θα μας δώσει όλο και περισσότερες πρωτότυπες αναρτήσεις πάνω σε ευρύτερες  θεματολογίες από αυτές που πραγματεύεται ήδη.

 Ναι στον τομέα της θεματολογίας θα υπάρξουν πολλές αλλαγές. Φυσικά και θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι αγαπημένες για τους περισσότερους αναγνώστες μας μελισσοκομικές αναρτήσεις. Φυσικά θα υπάρξουν και οι όχι και τόσο αγαπημένες σας (πάτε καλά ρεεεεε! Χα χα χα) αναρτήσεις σχετικά με τα Street Art, τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, τα στολίδια της Θεσσαλονίκης, αρκτική ποίηση, κοινωνικά θέματα που την εκάστοτε στιγμή θεωρώ σωστό να τα αναπτύσσω, όπως και οι χιουμοριστικές  αναρτήσεις (που αυτές ναι αποτελούν για αρκετούς από σας αγαπημένη θεματολογία μπορώ να πω). Αλλά επίσης θα υπάρξουν στο μέλλον πολύ περισσότερες αναρτήσεις για κατασκευές, μελισσοκομικές ή μη, ακόμα περισσότερες αναρτήσεις που θα αφορούν κοινωνικά ή μη θέματα που θεωρώ ότι θα πρέπει να παρουσιαστούν και να αναδειχθούν μέσα στα πλαίσια αυτού του blog, καινούριες σειρές αναρτήσεων με οτιδήποτε θεωρώ ότι είναι αξιοπρόσεκτο και αξίζει να έχει χώρο μέσα σε αυτό το blog.

 Έχω ήδη κάνει αρκετές νύξεις ότι αυτή θέλω να είναι η κατεύθυνση του  blog μου για τα επόμενα χρόνια, γιατί ως γνωστό το blog μου αποτελεί καθρέπτη της ζωής μου, και ως τέτοιος δεν μπορεί να μην εξελίσσεται όσο εξελίσσομαι και εγώ και αποκτώ όλο και περισσότερα νέα ενδιαφέροντα ή επανακαλύπτω με διαφορετικές προσεγγίσεις τα παλιότερα. Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω την ζωή μου να τελματώσει και να χορταριάσει, δεν υπάρχει περίπτωση και το blog μου να τελματώσει και να χορταριάσει.

 Πριν από πέντε χρόνια κάτι μπήκε σε κίνηση και από τότε δεν λέει να σταματήσει, και δεν θα σταματήσει. Για  να μπορούμε σε πέντε χρόνια από τώρα να κάνουμε έναν αντίστοιχο απολογισμό και να ανανεώσουμε τους όρκους για συνέχιση αυτής της πορείας. Όχι μόνο για τα μεθεπόμενα 5 χρόνια αλλά για τα επόμενα πενήντα.

 Ναι αυτό σας το υπόσχομαι ότι θα γίνει,  εάν αντέξω και βρίσκομαι εν ζωή, θα εξακολουθώ και θα γράψω για πολλές δεκαετίες ακόμα. Η υπόσχεση δόθηκε, και όσοι με ξέρετε γνωρίζετε ότι εγώ όταν λέω μεγάλα λόγια τα τηρώ επίσης. Σπάνιο πράγμα αυτό για Έλληνα, και ακόμα πιο μοναδικό για Έλληνα μελισσοκόμο, αλλά έτσι είναι. Πέντε χρόνια το τηρώ διαρκώς, και θα συνεχίσω να το τηρώ εις το διηνεκές.

 Οπότε εγώ εδώ θα είμαι, στο χέρι σας θα είναι εάν με συντροφεύσετε σε αυτή την μοναχική μου πορεία και εσείς. Πολλά είπαμε, έχουμε πολύ περισσότερα να κάνουμε, όσοι πιστοί προσέλθετε.

 Μέχρι τα επόμενα πέντε χρόνια……

 Adios Amigos Locos

Μότσανος «Νέουυυυυς, πέντε χρόνια είναι πολλά?» Λάζαρος

Σοχός 30/1/2019