Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Ανθυγιεινό το διάστημα, με μυϊκή ατροφία σαν ογδοντάρηδες, επιστρέφουν οι αστροναύτες.


Αδύναμοι «σαν ογδοντάρηδες» επιστρέφουν οι αστροναύτες από τον ISS
Οι σαραντάρηδες αστροναύτες που περνούν έξι μήνες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό επιστρέφουν στη Γη με παροδική αλλά σοβαρή μυική ατροφία που θυμίζει ογδοντάρηδες -η νέα μελέτη εντείνει τις ανησυχίες για τις μελλοντικές επανδρωμένες αποστολές σε αστεροειδείς ή στον Άρη.

Παρά την καθημερινή εξάσκηση σε ειδικά μηχανήματα, οι αστροναύτες που περνούν ένα εξάμηνο σε τροχιά χρειάζονται φυσικοθεραπεία όταν επιστρέφουν και, λόγω προβλημάτων ισορροπίας, δεν μπορούν να οδηγούν αυτοκίνητο για δύο με τέσσερις εβδομάδες. Οι μύες επιστρέφουν πάντως στην αρχική τους κατάσταση έπειτα από μερικούς μήνες.

Το φαινόμενο της απώλειας μυικής μάζας ήταν γνωστό εδώ και χρόνια, ωστόσο η τελευταία μελέτη είναι η πρώτη που το επιβεβαιώνει με βιοψίες των μυών πριν και μετά το πολύμηνο ταξίδι.

H έρευνα του Πανεπιστημίου Μαρκέτ στο Μίσιγκαν εγείρει ερωτηματικά για τις μελλοντικές αποστολές στον Άρη που θα διαρκούσαν το λιγότερο τρία χρόνια. Θα μπορούσε το πλήρωμα να αντεπεξέλθει σε έκτακτες καταστάσεις;

«Εγώ θα ανησυχούσα», σχολίασε ο βιολόγος Ρόμπερτ Φιτς, επικεφαλής της μελέτης που χρηματοδοτήθηκε από τη NASA. Τα ευρήματα δημοσιεύονται στο Journal of Physiology.

Ο μηχανισμός του φαινομένου παραμένει ασαφής, πιθανότατα όμως σχετίζεται με τις μειωμένες απαιτήσεις της διαβίωσης σε μηδενική βαρύτητα.

Το περίεργο είναι ότι αστροναύτες χάνουν μυική μάζα παρόλο που εξασκούνται για μία έως δύο ώρες κάθε μέρα σε ειδικά μηχανήματα -διαδρόμους, στατικά ποδήλατα και μηχανήματα αντίστασης.

Η NASA περιμένει τώρα τα αποτελέσματα των δοκιμών για ένα νέο σύστημα άσκησης που έφτασε στον ISS πέρυσι.

Βιοψίες στη γάμπα
Η μελέτη εξέτασε εννέα Αμερικανούς αστροναύτες και Ρώσους κοσμοναύτες που ταξίδεψαν στο σταθμό το διάστημα 2002-2005. Βιοψίες στους μύες της γάμπας πριν και μετά το ταξίδι έδειξαν μείωση 40% στη δύναμη των μυικών ινών βραδείας σύσπασης. Οι ίνες αυτές παίζουν κεντρικό ρόλο στην ισορροπία και τη στάση του σώματος και φαίνεται ότι πλήττονται περισσότερο από ό,τι οι ίνες ταχείας σύσπασης.

Προηγούμενες μελέτες στη Γη έχουν δείξει ότι οι εθελοντές που παραμένουν καθηλωμένοι στο κρεβάτι για μεγάλα χρονικά διαστήματα, προσομοιώνοντας τη διαβίωση σε μηδενική βαρύτητα, πρέπει να καταναλώνουν περισσότερες θερμίδες για να ωφεληθούν από την άσκηση.

«Όλα τα μέλη πληρώματος που εξετάστηκαν στη μελέτη [...] δεν έτρωγαν αρκετά» επισήμανε ο Φιτς.

Το ίδιο είχε παρατηρηθεί στο ρωσικό σταθμό Mir, στον οποίο οι κοσμοναύτες κατανάλωναν λιγότερες θερμίδες από ό,τι χρειάζονταν και συχνά επέστρεφαν στη Γη πιο αδύνατοι.

Το φαινόμενο ίσως συνδέεται με το φορτωμένο πρόγραμμα του πληρώματος, που δεν αφήνει πολύ χρόνο για τα γεύματα, αλλά και με τις διαταραχές της γεύσης και της όσφρησης που αναφέρουν ορισμένοι αστροναύτες.

Για τη διατήρηση της μυικής μάζας, τονίζει ο Φιτς, οι αστροναύτες πρέπει να τρώνε αμέσως μετά την άσκηση στα ειδικά μηχανήματα.

Επιφυλακτικός ως προς τα συμπεράσματα της νέας μελέτης εμφανίστηκε πάντως ο Γκρέγκορι Άνταμς, φυσιολόγος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια ο οποίος συνεργάζεται με τη NASA. Επισήμανε ότι οι μύες της γάμπας είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στην ατροφία και δύσκολα γυμνάζονται στο διάστημα, οπότε τα αποτελέσματα της έρευνας ίσως δεν είναι ενδεικτικά για όλο το σώμα.

Παραδέχεται πάντως ότι η μυική ατροφία είναι πρόβλημα που συχνά είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί με την άσκηση.

Η παραμονή σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας προκαλεί και άλλες διαταραχές, όπως για παράδειγμα μετακίνηση του αίματος από τα πόδια στον κορμό και διόγκωση της καρδιάς.

Εκτός από τη μυική ατροφία, το πλήρωμα μιας μελλοντικής αποστολής στον Άρη θα είχε να αντιμετωπίσει και την παρατεταμένη έκθεση στη φονική κοσμική ακτινοβολία.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Δύο ιδιωτικά νοσοκομεία αναμένεται να λειτουργήσουν στα Γιάννενα


Ανθηρές ημέρες για την ιδιωτική υγεία
Ο χάρτης της υγειονομικής περίθαλψης στην πόλη, και γενικότερα στην Ήπειρο, αλλάζει, και μάλιστα πολύ, με την έλευση δύο ιδιωτικών νοσοκομείων, του Θεραπευτηρίου «Ολύμπιον» και της «Πολυκλινικής». Η έλευση της ιδιωτικής νοσοκομειακής υγείας αναμενόταν εδώ και χρόνια. Κάποιοι θα έλεγαν, ίσως, ότι άργησε κιόλας.
Την τελευταία δεκαετία, τα ιδιωτικά νοσοκομεία στην Ελλάδα έχουν ιδιαίτερη δυναμική κυρίως λόγω των δυσλειτουργιών στις υπηρεσίες δημόσιας υγείας. Όλο και περισσότεροι ασθενείς δείχνουν να τα προτιμούν για πολλούς λόγους -υψηλού επιπέδου υπηρεσίες φροντίδας, μικροί χρόνοι αναμονής για εγχειρήσεις και μηχανήματα σύγχρονης τεχνολογίας-, χωρίς να τους νοιάζει το κόστος. Όσο για τις εταιρίες που ασχολούνται με την υγεία, γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για έναν από τους πιο κερδοφόρους κλάδους, με ή χωρίς οικονομική κρίση. Βέβαια πρόκειται και για έναν από τους κλάδους με αρκετό συνωστισμό πια. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαία η επέκτασή τους τόσο γεωγραφικά όσο και σε συνδεδεμένες δραστηριότητες, όπως στα κέντρα αποκατάστασης.
Τα «εγκαίνια» της ιδιωτικής νοσοκομειακής υγείας στα Γιάννενα θα γίνουν με ένα Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Κλειστής Νοσηλείας της «Ολύμπιον Ιωαννίνων Α.Ε.». Το Θεραπευτήριο «Ολύμπιον» εδρεύει στην Πάτρα και έχει επεκτείνει ήδη τις δραστηριότητές του στα Χανιά και στην Καρδίτσα. Το τριόροφο κτίριο του κέντρου αποθεραπείας, που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από την πύλη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, κοντά δηλαδή στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Στο κέντρο, το οποίο θα είναι συμβεβλημένο με όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, θα προσφέρονται υπηρεσίες αποθεραπείας και αποκατάστασης σε άτομα με κινητικές αναπηρίες είτε από παθήσεις είτε από κακώσεις, αλλά και σε ασθενείς μετά από επεμβάσεις ορθοπεδικές, νευροχειρουργικές, καρδιοχειρουργικές κ.λπ. Θα ξεκινήσει δε να λειτουργεί τους επόμενους μήνες. «Τον Δεκέμβριο θα είμαστε έτοιμοι να λειτουργήσουμε» τονίζει στον «Η.Α.» ο πρόεδρος του «Ολύμπιον» Φώτης Παπαβασιλόπουλος, γιατρός παθολόγος, ο οποίος έχει διατελέσει και διοικητής του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Ρίου. Σε πρώτη φάση, όπως μας λέει, θα προσληφθούν 40 άτομα. Η σχετική προκήρυξη εκτιμάται ότι θα βγει «στον αέρα» τον Οκτώβριο. Το κέντρο θα διαθέτει 99 κλίνες. Το επόμενο βήμα της «Ολύμπιον» είναι να χτίσει δίπλα από το κέντρο αποκατάστασης και το νοσοκομείο -από εξωτερικά ιατρεία και επείγοντα περιστατικά μέχρι κλινικές, ειδικές μονάδες και διαγνωστικά εργαστήρια. «Περιμένουμε να εκδοθεί οριστικά η άδεια για την ιδιωτική κλινική για να ξεκινήσουμε την ανέγερση» μας λέει ο κ. Παπαβασιλόπουλος.
Ιδιωτική κλινική, παρέα με το κέντρο αποκατάστασης και αποθεραπείας, ετοιμάζεται και από την «Πολυκλινική», η οποία έχει αγοράσει έκταση δίπλα από την Παράκαμψη, στο μέσο της απόστασης μεταξύ των δύο δημόσιων νοσοκομείων. Η «Πολυκλινική Ιωαννίνων», όπως θα λέγεται, έχει πάρει ήδη οικοδομική άδεια και άδεια ίδρυσης. Τον Σεπτέμβριο, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμά της, θα προχωρήσει σε δημοπράτηση του έργου. Η εταιρία εκτιμά ότι θα ξεκινήσει τη λειτουργία της πολυκλινικής τον Οκτώβριο του 2012. Όσο για το προσωπικό, ήδη η «Πολυκλινική» στην ιστοσελίδα της (www.polyclinic.gr) καλεί τους ενδιαφερόμενους να υποβάλουν βιογραφικό σημείωμα για την πλήρωση θέσεων γιατρών όλων των ειδικοτήτων, νοσηλευτριών, μαιών, βιολόγων και βιοχημικών, παρασκευαστριών, τεχνολόγων ιατρικών μηχανημάτων, φυσιοθεραπευτών, κοινωνικών λειτουργών κ.λπ. Το προσωπικό που, σύμφωνα με την εταιρία, θα απασχοληθεί στο ιδιωτικό αυτό νοσοκομείο θα φτάνει στους 250.

ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Ένα δημόσιο κέντρο αναξιοποίητο
Την ώρα που τα ιδιωτικά κέντρα αποκατάστασης βλέπουν δουλειά στην Ήπειρο, το ένα και μοναδικό δημόσιο κέντρο αποκατάστασης στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο συνεχίζει να υπολειτουργεί από την πρώτη μέρα που άνοιξε πριν από τέσσερα χρόνια. Το Κέντρο Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης «Σ. Νιάρχος», που βρίσκεται δίπλα από το νοσοκομείο, αποτελεί πραγματικά ένα από τα πιο σύγχρονα κέντρα στην Ελλάδα.
Ωστόσο, η διοίκηση του νοσοκομείου δεν κατάφερε ποτέ να το αξιοποιήσει όπως πρέπει προς όφελος των ασθενών οι οποίοι αναγκάζονται να επισκεφτούν δημόσια ή ιδιωτικά κέντρα στην Αθήνα με τα έξοδα να αυξάνονται κατακόρυφα. Ως μεγαλύτερο πρόβλημα του κέντρου είναι η έλλειψη προσωπικού, με αποτέλεσμα τα 40 κρεβάτια να μένουν στην ουσία άδεια.
Αυτό είχε καταγγείλει και η Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Ηπείρου στα μέσα Ιουλίου όταν έμαθε ότι δύο νέα κέντρα αποκατάστασης ανεγείρονται στην περιοχή μας. Σύμφωνα με την Ένωση, το κέντρο λειτουργεί στο 10% της δυναμικότητάς του λόγω έλλειψης προσωπικό.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό και ενδεικτικό της χρόνιας αδιαφορίας της διοίκησης του νοσοκομείου και του υπουργείου Υγείας είναι ότι στις 6 Αυγούστου το κέντρο αποκατάστασης έκλεισε για… διακοπές.
Μάλιστα, ασθενείς αναγκάστηκαν να σταματήσουν την αποθεραπεία τους μέχρι τον Σεπτέμβριο, οπότε και θα ανοίξει ξανά, όπως τους είπαν.

ΠΗΓΗ: Ηπειρωτικός Αγών Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Σεισμοί, χτες Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010, στην Θεσπρωτία


Τρεις σεισμοί «κούνησαν» χθες τη Θεσπρωτία
• Τρεις σεισμικές δονήσεις ταρακούνησαν χθες τη Θεσπρωτία. Η πρώτη μεγέθους 3,9 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ σημειώθηκε στις 8.49 το πρωί κοντά στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας.
Σύμφωνα με τον Σεισμολογικό Σταθμό του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το επίκεντρο του σεισμού εντοπίστηκε σε απόσταση 252 χλμ νοτιοδυτικά της Θεσσαλονίκης και 323 χλμ βορειοδυτικά της Αθήνας.
Ο σεισμός ήταν επιφανειακός (με εστιακό βάθος μικρότερο των 10 km) έγινε αισθητός ιδιαίτερα στους κατοίκους της Παραμυθιάς, αλλά και σε άλλες περιοχές της Ηπείρου, χωρίς, ωστόσο, να αναφερθούν ζημιές.
Χθες το μεσημέρι όμως στις 13.47 μια ακόμη σεισμική δόνηση μεγέθους 4,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ αυτή τη φορά αναστάτωσε τους κατοίκους της Παραμυθιάς. Το επίκεντρο του σεισμού εντοπίστηκε 45 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά των Ιωαννίνων και πιο συγκεκριμένα 6 χιλιόμετρα νότια της Παραμυθιάς.
Ο «χορός» των Ρίχτερ συνεχίστηκε, αφού σημειώθηκε και νέος σεισμός 2,5 βαθμών στην περιοχή της Πλαταριάς. Οι επιστήμονες εξετάζουν την εξέλιξη του φαινομένου.
ΠΗΓΗ ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Ελάτε να τους δείξουμε ότι είμαστε οι Πολλοί.


Είμαστε αυτοί που αγανακτισμένοι παρακολουθούμε το ξεπούλημα της ψήφου μας από τα κόμματα εξουσίας στη δικαιολόγηση της ενοχής και ανικανότητάς τους.

Είμαστε αυτοί οι απογοητευμένοι από τα κόμματα «διαμαρτυρίας» που εξαντλούνται σε άσφαιρα πυρά και προσωπικές ματαιοδοξίες στηρίζοντας ουσιαστικά το σάπιο πολιτικό σύστημα του σήμερα.

Είμαστε αυτοί που πάσχουμε να ορίσουμε τι σημαίνει πια δεξιά και αριστερά σ’ ένα σύστημα όπου η όποια ιδεολογία έχει καταντήσει σακάκι που φοριέται κατά περίσταση…

Είμαστε αυτοί που βλέπουμε το όποιο κόμμα ακολουθούσαμε να ξεστρατίζει, να αυτοδιαλύεται, να προδίδει τα πιστεύω του.

Είμαστε αυτοί που προσπαθούμε να παραμείνουμε πολίτες ενδιαφερόμενοι για τον διπλανό μας, για τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας, για τη βελτίωση των υποδομών στη λειτουργία της κοινωνίας μας, για το περιβάλλον, για την αξιοπρέπειά μας. Αυτοί που εκτελούν τις υποχρεώσεις τους και περιμένουν μάταια να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά τους.

Τα κόμματα εξουσίας, με όλα τα μέσα επηρεασμού της κοινής γνώμης που διαθέτουν, έχουν ξεπεράσει πια τα όρια της αυθαιρεσίας, έχουν ξεφτιλίσει την έννοια της Δημοκρατίας και –ενθαρρυμένα από την απραξία μας και την αναγκαστικά αποσπασμένη ψήφο μας- απομυζούν το παρόν μας και διαγράφουν το μέλλον των παιδιών μας σκοτεινό, αδιέξοδο και υποταγμένο στα συμφέροντά τους.

Μνημόνια, Καποδίστριας και Καλλικράτης, «μεταρρυθμίσεις» στα μέτρα τους πλασαρισμένες ως «Δημοκρατικές», διαδικασίες αφαίρεσης και των στοιχειωδέστερων δημοκρατικών δικαιωμάτων, φίμωσης της φωνής του απλού πολίτη, της δικής μας φωνής, του δικού μας συνταγματικού δικαιώματος να έχουμε άποψη, να συναποφασίζουμε, να ελέγχουμε.

Δεν πάει άλλο. Πρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ της αγανακτισμένης παρακολούθησης και να Πράξουμε. Να συσπειρωθούμε σε Ανεξάρτητες Πρωτοβουλίες Πολιτών και αποδεσμευμένοι από κομματικούς μηχανισμούς και φιλοσοφικές ιδεοληψίες να προσπαθήσουμε να πράξουμε αυτό που μας αναλογεί στην ατομική ευθύνη του καθενός για τη λειτουργία της κοινωνίας μας.

Να καταγγείλουμε τους κλώνους της εξουσίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, να αναδείξουμε την ανικανότητά τους και την υστεροβουλία τους.

Να αναδείξουμε νέους ανθρώπους, αμόλυντους από την κομματική παθολογία που εξυπηρετεί μεγάλα άνομα συμφέροντα.

Να υποστηρίξουμε ανθρώπους που θα ασχοληθούν με το κοινό συμφέρον και τη συνοχή της κοινωνίας μας.

Να στείλουμε σπίτι τους όλους τους στυλοβάτες-υποστηρικτές της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας και να βάλουμε τα θεμέλια μιας νέας, δημοκρατικής και ισόνομης κοινωνίας.

Σηκωθείτε σε κάθε γειτονιά, αντισταθείτε στις κομματικές σειρήνες, στρατευτείτε σε Πρωτοβουλίες πολιτών χωρίς "χρίσμα", κάνετε τα σχέδιά τους μπούμεραγκ στο κεφάλι τους, ελάτε να τους δείξουμε ότι είμαστε οι Πολλοί.

Τα περιθώρια της κριτικής έχουν τελειώσει. Τώρα χρειάζεται Πράξη.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το blogspot ΠΙΤΥΛΟΣ

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Ένας από τους λίγους κουδουνοποιούς που απόμειναν.


Στα Σάλωνα φτιάχνουν κουδούνια
Ο τελευταίος έλληνας κουδουνάς βρήκε τη «μελωδία της ευτυχίας» από παιδί!
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Γιάννης Ανδριτσόπουλος
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: στα ΝΕΑ Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

«Ηθελα απλώς να βγάλω ένα χαρτζιλίκι, αλλά αυτή η δουλειά αποδείχτηκε έργο ζωής. Το κουδούνι δεν είναι μόνο ένα εργαλείο. Είναι ένας ξεχωριστός κώδικας επικοινωνίας. Διακρίνω τους ήχους του όπως τις ανθρώπινες φωνές. Για μένα είναι η ζωή μου. Γι΄ αυτό και λυπάμαι πολύ που αυτή η τέχνη σβήνει για πάντα».
O Χρήστος Παπαδήμας από την Αμφισσα είναι ο τελευταίος έλληνας κουδουνάς. Στα 34 χρόνια του σήμερα, βλέπει την τέχνη στην οποία μυήθηκε πριν από είκοσι χρόνια να χάνεται οριστικά. Η χειροποίητη κουδουνοποιία έχει παράδοση αιώνων στα Σάλωνα. Τα παλιά χρόνια υπήρχαν στην πόλη πολλά κουδουνάδικα με δεκάδες τεχνίτες.
«Εδώ και 13 χρόνια έχω μείνει ο μοναδικός κουδουνάς. Οι υπόλοιποι έχουν φύγει από τη ζωή ή έχουν πια βγει στη σύνταξη», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Παπαδήμας. Ηταν μαθητής γυμνασίου ακόμα όταν συνάντησε «τη μελωδία της ευτυχίας», όπως λέει, στον ήχο των κουδουνιών.
«Δίπλα στο σπίτι μας δούλευε ένας μάστορας. Μια μέρα μου είπε: “Ελα να με βοηθάς και να κερδίζεις κι ένα χαρτζιλίκι”. Ετσι ξεκίνησα να δουλεύω τα καλοκαίρια και τον χειμώνα που άρχισε το σχολείο συνέχισα παράλληλα με τα μαθήματα». Ανοίγει το εργαστήριό του κάθε πρωί στις 6 και δουλεύει μέχρι αργά το μεσημέρι. Μοναδικός του εξοπλισμός είναι ένα καμίνι, τρία αμόνια κι ένα ηλεκτρικό ψαλίδι. «Μ΄ αυτά φτιάχνουμε δύο ειδών κουδούνια: τα στρογγυλά που τα βάζουμε στα αρνιά και τα πλακέ που τα λέμε τσοκάνια και μπαίνουν στα κατσίκια. Βγαίνουν σε 13 μεγέθη, 5 επί 10 το μικρότερο και 40 επί 30 το μεγαλύτερο».

Τα μυστικά του ήχου
Για να φτιαχτεί ένα κουδούνι χρειάζονται 3-4 ώρες. Η κατασκευή του δεν είναι εύκολη υπόθεση. «Παίρνουμε ένα φύλλο λαμαρίνας, το κόβουμε στις διαστάσεις που θέλουμε και το βάζουμε στο καμίνι. Αφού γίνει κατακόκκινο το χτυπάμε, το ξαναβάζουμε στη φωτιά, μετά το αφήνουμε να κρυώσει κι ύστερα πάλι μέσα στο καμίνι. Μέχρι να πάρει το τελικό του σχήμα μπαίνει στη φωτιά 10-12 φορές. Στο τέλος το περνάμε με χαλκοπότισμα, ένα ειδικό γυαλιστικό».

Το μυστικό για να αποκτήσει το κουδούνι τον κατάλληλο ήχο είναι... οι σφαίρες. «Ρίχνουμε μέσα στο κουδούνι κάλυκες. Ετσι πιάνει πιο καλή φωνή. Θέλει, όμως, μεγάλη τέχνη. Οταν έρχεται ο βοσκός και μου λέει “θέλω 50 τσοκάνια να χτυπάνε με μία φωνή”, εγώ πρέπει να πετύχω τον ίδιο ήχο σε όλα». Πώς το καταφέρνει; «Χτυπάς, ξαναχτυπάς, το παλεύεις μέχρι να το πετύχεις. Δουλεύω είκοσι χρόνια κι ακόμη μαθαίνω».

Η ΤΙΜΗ του κάθε κουδουνιού αρχίζει από 5 ευρώ και μπορεί να φτάσει τα 50, ανάλογα με το μέγεθος και τον τρόπο κατασκευής.
«Εχω κάνει δουλειές των εκατό ευρώ, αλλά μου έχουν τύχει και παραγγελίες για πέντε και έξι χιλιάδες. Μια φορά κάποιος μου ζήτησε 200 κουδούνια», λέει ο κ. Παπαδήμας, ο οποίος φτιάχνει κάθε εβδομάδα περίπου 150 κομμάτια. «Οσο ζω θα φτιάχνω κουδούνια», λέει, χωρίς να κρύβει το παράπονό του. «Κάποτε το επάγγελμα είχε μεγάλη πέραση. Σήμερα δεν ενδιαφέρεται κανείς να το συνεχίσει».

Τα τελευταία χρόνια, τη θέση των παραδοσιακών κουδουνοποιών έχει πάρει η βιομηχανική παραγωγή. «Πολλοί προτιμούν τα εισαγόμενα κουδούνια που φτιάχνονται μαζικά στο εξωτερικό, κυρίως στην Τουρκία. Ομως ο μερακλής θα έρθει σε εμένα».

Εργένης ακόμη, ο Χρήστος Παπαδήμας τάσσεται υπέρ του γάμου, αλλά ξεκαθαρίζει ότι θα κρατήσει τη γυναίκα του μακριά από τα κουδούνια. «Δηλώνει ερωτευμένος με τα κουδούνια: «Λατρεύω τον ήχο τους. Πολλές φορές πηγαίνω εκεί όπου βρίσκονται μεγάλα κοπάδια και κάθομαι να ακούσω τις φωνές των κουδουνιών».
Ο πρόδρομος του... GΡS
Η ΤΕΧΝΗ του κουδουνοποιού γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση στην Αμφισσα και έγινε το σήμα κατατεθέν της πόλης από τον 19ο αιώνα. «Η μάνα των κουδουνιών είναι τα Σάλωνα με τα πολλά εργαστήρια. Οι Σαλωνίτες γιομίζουν όλη τη Ρούμελη με τα κουδούνια που βγάνουν απ τα χέρια τους», έγραφε το 1930 ο λαογράφος Δημήτριος Λουκόπουλος στα «Ποιμενικά της Ρούμελης». Τα παλιά χρόνια οι κουδονοποιοί ήταν γνωστοί ως κουδουνάρηδες ή λεράδες. «Η ανάπτυξη της κτηνοτροφίας στην παραδοσιακή αγροτική κοινωνία μέχρι και τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο ανέδειξε την τέχνη τους, καθώς το κουδούνι ήταν απαραίτητο εξάρτημα του κοπαδιού», λέει η Καίτη Καμηλάκη, διευθύντρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών.

Το κουδούνι είναι ο... πρόδρομος του GΡS, αφού η κύρια χρησιμότητά του είναι ο εντοπισμός του κοπαδιού. «Τα ζώα που οδηγούσαν το κοπάδι φορούσαν μεγάλα κουδούνια και με τον ήχο τους ο βοσκός γνώριζε ανά πάσα στιγμή πού βρίσκονται. Κουδούνια φορούσαν κυρίως όταν ήταν στα βουνά.
Οταν κατέβαιναν στα χειμαδιά, οι ποιμένες τα απέφευγαν για να μη δίνουν στόχο τα κοπάδια», εξηγεί η κ. Καμηλάκη.

Στην Κρήτη μαρτυρείται χρήση του κουδουνιού για... σωφρονιστικούς λόγους! «Το σκλαβέρι, μέγας κώδων, τίθεται εις τον τράχηλον των ατακτότερων ζώων προς σωφρονισμόν», καταγράφει ερευνητής του Κέντρου Λαογραφίας το 1890.