Η παγωμένη οδύσσεια ενός ημίαιμου σκύλου στη Βαλτική.

Η παγωμένη οδύσσεια ενός σκύλου
Σώθηκε από ναυαγοσωστικό αφού είχε ταξιδέψει 120 χιλιόμετρα πάνω σε κομμάτι πάγου Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

ΒΑΡΣΟΒΙΑ Αφού ταξίδεψε 120 χιλιόμετρα επάνω σε κομμάτι πάγου που κατέβαινε τον ποταμό Βιστούλα, σώθηκε από πολωνέζικο ναυαγοσωστικό στη Βαλτική, στις εκβολές του ποταμού, 24 χιλιόμετρα ανοιχτά από το Γκντανσκ της Πολωνίας. Ετσι τελείωσε η απίστευτη περιπέτεια ενός σκύλου, μια οδύσσεια στον πάγο, χωρις τροφή, σε θερμοκρασίες-20 βαθμών Κελσίου.

Τον είχαν δει για πρώτη φορά το περασμένο Σάββατο στο Γκρουτζιάτζ, στην ενδοχώρα, 100 χλμ. από τον κόλπο του Γκντανσκ, τότε όμως δεν μπόρεσαν να τον σώσουν γιατί ο πάγος ήταν λεπτός και δεν τολμούσαν να περπατήσουν στο ποτάμι.

Ο σκύλος ειναι ημίαιμος και ίσως γι΄ αυτό άντεξε. Η διάσωση δεν ήταν εύκολη υπόθεση. «Δώσαμε αγώνα σκληρό. O σκύλος γλιστρούσε και έπεφτε στο νερό αλλά τα κατάφερνε ξανά και ξανά να ανεβαίνει στον πάγο. Κάποια στιγμή τον χάσαμε, βρέθηκε κάτω από το σκάφος, αλλά ως εκ θαύματος αναδύθηκε πάλι στην επιφάνεια» είπε η ναυαγοσώστρια Ναταλία Ντράγκας. Τελικά κατέβασαν μία βάρκα και ένας ναύτης τον άρπαξε από το σβέρκο. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα: τον τύλιξαν με κουβέρτες, τον ζέσταναν με μασάζ, τον τάισαν και σε λίγο το σκυλάκι τούς έκανε χαρές τρέχοντας πέρα-δώθε στο κατάστρωμα. Εγινε φίλος με όλους και του έδωσαν το όνομα «Μπάλτικ».

Ο σκύλος είναι 5-6 ετών και ζυγίζει 20 κιλά. Μάλλον δεν ήταν αδέσποτος γιατί δείχνει εξοικείωση στην παρέα με ανθρώπους. Χθες τέσσερα άτομα ισχυρίστηκαν ότι είναι τα αφεντικά του, αλλά ο σκύλος δεν αντέδρασε όταν τον πλησίασαν ούτε κούνησε την ουρά του. Θα μείνει επάνω στο καράβι που τον έσωσε ώσπου να βρεθεί το πραγματικό αφεντικό.

Υποτροφίες εσωτερικού για μαθητές - φοιτητές από το κληροδότημα των αδερφών ΖΩΣΙΜΑ

ΘΕΜΑ: Προκήρυξη διαγωνισμού ανάδειξης υποτρόφων εσωτερικού
σε βάρος των εσόδων του κληροδοτήματος «ΑΦΩΝ ΖΩΣΙΜΑ»
Σχολ. και Ακαδ.έτους 2008-2009.
Προκηρύσσουμε διαγωνισμό σε βάρος των εσόδων του κληροδοτήματος «ΑΦΩΝ ΖΩΣΙΜΑ» για την χορήγηση εικοσιτεσσάρων (24) υποτροφιών εσωτερικού για το σχολικό και ακαδημαϊκό έτος 2008-2009 με την ακόλουθη κατανομή:

1.Τέσσερεις (4) υποτροφίες σε μαθητές ή μαθήτριες των Επαγγελματικών Λυκείων (ΕΠΑ.Λ.), των Επαγγελματικών Σχολών (ΕΠΑ.Σ.) και των Τεχνικών Επαγγελματικών Εκπ/ρίων (ΤΕΕ) Ηγουμενίτσας, Ιωαννίνων και Κόνιτσας, οι οποίοι έχουν βαθμό απολυτηρίου Γ΄ τάξης Γυμνασίου ή αποδεικτικού σπουδών της προηγούμενης τάξης «άριστα» ή «πολύ καλά».

2.Τέσσερεις (4) υποτροφίες σε φοιτητές ή φοιτήτριες Ανωτάτης Εκπ/σης Τεχνολογικού Τομέα, οι οποίοι κατάγονται από την ΄Ηπειρο και έχουν βαθμό απολυτηρίου από τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης «άριστα» ή «πολύ καλά».

3.Δεκαέξι (16) υποτροφίες σε φοιτητές ή φοιτήτριες Ανωτάτης Εκπ/σης Πανεπιστημιακού Τομέα, οι οποίοι κατάγονται από την Ηπειρο και έχουν βαθμό απολυτηρίου από τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης «άριστα» ή «πολύ καλά».

Σημειώνεται ότι σε περίπτωση ισοβαθμίας της 2ης και 3ης κατηγορίας των διαγωνιζομένων, θα προηγηθούν στον πίνακα επιτυχόντων οι έχοντες βαθμό απολυτηρίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης «άριστα» και θα ακολουθήσουν οι έχοντες βαθμό «πολύ καλά». Σε περιπτώσεις δε που υπάρχουν περισσότεροι υποψήφιοι με βαθμό «άριστα» ή «πολύ καλά», θα διενεργείται δημόσια κλήρωση.

Ο διαγωνισμός θα γίνει στην Αθήνα στις 16 Μαρτίου 2010, ημέρα Τρίτη και ώρα 08.00 στο κτίριο του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων

Περισσότερα ΕΔΩ

στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας.

Με την απορία ειδικά για τους φοιτητές, αφού υπάρχει η βαθμολογία των εισαγωγικών εξετάσεων, που θεωρείται γενικά αξιόπιστη, γιατί στήνονται νέες εξετάσεις μετά δύο χρόνια από την είσοδο στα Πανεπιστήμια, σε μαθήματα της Γ Λυκείου, που πιθανόν έχουν ξεχαστεί;

Η εξεταστική επιτροπή του διαγωνισμού ποιά είναι; ποιοί θεματοδοτούν; ποιοί βαθμολογούν; τι θέματα βάζουν; δημοσιεύονται;

....Σαν πολλά ρωτώ ε....

Επιμόρφωση Β επιπέδου για μόνιμους εκπαιδευτικούς στην αξιοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του διαδικτύου στη διδασκαλία - μάθηση.

Τη Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου ξεκινούν τα προγράμματα επιμόρφωσης Β΄ επιπέδου για εκπαιδευτικούς των κλάδων ΠΕ02, ΠΕ03, ΠΕ04, ΠΕ60/70, (φιλόλογοι, μαθηματικοί, φυσικοί, χημικοί, βιολόγοι, δάσκαλοι) τα οποία αφορούν στην απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων για την παιδαγωγική αξιοποίηση των ΤΠΕ, στη διδασκαλία του γνωστικού τους αντικειμένου.
Δικαίωμα συμμετοχής έχουν οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί των αντίστοιχων κλάδων, οι οποίοι έχουν πιστοποίηση Α επιπέδου, και προτεραιότητα θα δοθεί σε όσους διδάσκουν στην Ψηφιακή Α΄ τάξη Γυμνασίου.
Η διάρκεια κάθε προγράμματος επιμόρφωσης είναι 96 ώρες, οι οποίες πραγματοποιούνται εκτός σχολικού ωραρίου, σε δύο τρίωρες επιμορφωτικές συνεδρίες ανά εβδομάδα.
Για την τρέχουσα επιμορφωτική περίοδο (ΦΕΒ 2010 – ΙΟΥΝ 2010) τα «καθαρώς» επιμορφωτικά μαθήματα διαρκούν περίπου έξι εβδομάδες (δύο τρίωρα κάθε εβδομάδα). Στη συνέχεια προβλέπεται καθοδήγηση – υποστήριξη των επιμορφούμενων εκπαιδευτικών από τους επιμορφωτές σε συναντήσεις στα ΚΣΕ σε εβδομαδιαία βάση.
Στις έξι πρώτες εβδομάδες: Δύο τρίωρες συνεδρίες ανά εβδομάδα (36 ώρες επιμόρφωση) από 8 Φεβ 2010 μέχρι 21 ΜΑΡ 2010.
Στις έξι επόμενες εβδομάδες: Μία τρίωρη επιμορφωτική συνεδρία και μία υποστηρικτική συνάντηση σχετικά με την εφαρμογή στην τάξη, ανά εβδομάδα (20 με 21 ώρες) από 22 ΜΑΡ 2010 μέχρι 14 Μαϊου 2010 εκτός των διακοπών του Πάσχα.
Στις επόμενες επτά εβδομάδες: Δύο τρίωρες επιμορφωτικές συνεδρίες ανά εβδομάδα (42 ώρες) από 17 Μάη μέχρι 30 ΙΟΥΝ 2010.

Η επιμόρφωση συμπληρώνεται στις ενδιάμεσες έξι εβδομάδες με την εφαρμογή γνώσεων και δεξιοτήτων μέσα στη σχολική τάξη από τους επιμορφούμενους εκπαιδευτικούς (18 ώρες από τις 96) ως οργανικό κομμάτι της επιμορφωτικής διαδικασίας, με την υποστήριξη και καθοδήγηση των επιμορφωτών και των υποστηρικτικών δομών της Πράξης.
......................................................
Από την Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010 μέχρι το τέλος του μηνός Ιανουαρίου, οι ενδιαφερόμενοι εκπαιδευτικοί μπορούν, μέσω του Πληροφοριακού Συστήματος του έργου και με χρήση των κωδικών που τους είχαν αποδοθεί κατά την πιστοποίησή τους στο Α΄ επίπεδο, να ενημερωθούν για τα προγράμματα της ειδικότητάς τους που θα υλοποιηθούν στο/στα ΚΣΕ (Κέντρο Στήριξης Επιμόρφωσης) της περιοχής τους και να υποβάλουν αιτήσεις συμμετοχής.

Περισσότερα στο Μικρό Κελλάρι

Τί έγινε στο Νταλαμάνι τον Γενάρη του 1945;

Άρθρο του Χρήστου Γκόγκα στον Πρωϊνό Λόγο


Αύριο, Κυριακή στο μικρό ναό του Αγίου Γρηγορίου, στην ερημική περιοχή με την ονομασία Νταλαμάνι, στα Μελιανά της Λάκας Σούλι, θα τελεστούν και εφέτος, οι ετήσιες εκδηλώσεις μνήμης και τιμής από τους συγγενείς των αδικοσφαγμένων συμπατριωτών μας, από το Τζουμερκιώτη και την παρέα του, το 1945. Πέρασαν από τότε 65 χρόνια ακριβώς και όμως η τρισμεγίστη εκείνη θυσία μένει στη μνήμη όλων ζωντανή και γεμίζει τις ψυχές φρίκη και αποτροπιασμό.
Να τί είχε συμβεί:Το δεύτερο 10ήμερο του 1945 οι κάτοικοι της περιοχής Λάκκας Σουλίου έζησαν τις πιο οδυνηρές στιγμές της ζωής τους.
Ήταν η περίοδος που ο ΕΛΑΣ, παρά τη συμφωνία της Πλάκας, είχε εκδιώξει τον ΕΔΕΣ στην Κέρκυρα και είχε κυριαρχήσει σε όλη την Ήπειρο και άρχισε να εφαρμόζει δικό του πρόγραμμα «εκδημοκρατισμού».
Πρώτη εφαρμογή του εκδημοκρατισμού αυτού ήταν η σύλληψη, βάσει προγραφών, εκατοντάδων αθώων πολιτών κάθε ηλικίας και φύλου, τους οποίους φυσικά θεωρούσαν στελέχη του ΕΔΕΣ και, αφού τους φυλάκισαν, τους υπέβαλαν σε διαρκή βασανιστήρια. Από το πλήθος των συλληφθέντων ξεχώρησαν πάνω από 200 άτομα και τα υπέβαλαν σε ομαδικά πολυήμερα βασανιστήρια. Ο κλαυθμός και τα βογκητά των δυστυχισμένων αυτών συναθρώπων μας είχε πλημμυρίσει όλη την περιοχή και είχε σκορπίσει την ανασφάλεια και τον τρόμο σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια.
Πολλούς από τους κρατουμένους τους ξεχώρισαν και τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια σε σπηλιές ή δάση, αποκόπτοντας μέλη του σώματός τους,
ή τους άφηναν τελείως γυμνούς στο χιόνι, γεμάτους πληγές στο σώμα τους να ξεπαγιάζουν μερόνυχτα. Μεταξύ αυτών ήταν και γέροντες που είχαν λευκανθεί στους αγώνες τους έθνους, ήταν χήρες που οι άνδρες τους είχαν πέσει πρόσφατα στα Βορειοηρωτικά βουνά, ήταν σεβάσμιοι ιερείς, ήταν λευκαμένοι δάσκαλοι, ήταν μικρά παιδιά. Ήταν τότε που ο ΕΛΑΣ, με τον απάνθρωπο εκείνο ηγέτη, τον Τζουμερκιώτη, προσπαθούσε να εκδημοκρατίσει και να νουθετήσει τους αθώους εκείνους συμπολίτες μας.
Αυτούς όλους λοιπόν ο «καπετάν Τζουμερκιώτης», αφού τους υπέβαλε στα ανήκουστα αυτά για την ανθρωπότητα βασανιστήρια, σιδηροδέσμιους ανά 3 - 4 τους οδήγησε τη νύχτα της 24ης προς 25η Ιανουαρίου από τους τόπους κολαστηρίων τους, σε μια ερημική και απόμακρη περιοχή, κοντά στα Δερβίζιανα, στο Νταλαμάνι, και τους εκτέλεσε ομαδικά.
Ο θρήνος, οι κραυγές και οι οιμογές ακούστηαν εκείνο το βράδυ σε όλα τα γύρω χωριά και σκόρπισαν τον τρόμο σε μικρούς και μεγάλους. Κανένας δεν αισθάνονταν ασφαλής, κανένας δεν ήξερε πότε θα χτυπήσει και η δική του πόρτα.
Γράφει στο μνημειώδες πόνημά του ο διακεκριμένος νομικός και πολέμαρχος Χαρίλαος Τσόγκας για το Νταλαμάνι: «Στο Νταλαμάνι με τις εκτελέσεις αθώων πολιτών, μεταξύ των οποίων και ιερείς, νήπια, έγκυες γυναίκες, πρόεδροι κοινοτήτων, δάσκαλοι, έντιμοι και φιλήσυχοι κάτοικοι, έλαβον χώραν στυγηρά ομαδικά βασανιστήρια και πραγματοποιήθηκαν θηριωδίες με απύθμενα βασανιστικά μαρτύρια. Και τα μαρτύρια αυτά τα διέπραξαν εν ονόματι της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, όπως έλεγαν».
Κατάφεραν σε μια εβδομάδα να ρημάξουν από ανθρώπους δεκάδες χωριά και να μαυροφορέσουν εκατοντάδες μανάδες και αδελφές.
Για όλους αυτούς τους αδικοσφαγμένους αθώους φρόντισαν αυτοί που επέζησαν να στήσουν ένα απέριττο μνημείο με τα ονόματα των θυμάτων και ένα ναΐδριο στη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου, όπου κάθε χρόνο εκκλησιάζονται οι συγγενείς και τελούν μνημόσυνο για ανάπαυση των δολοφονημένων.

(Χρέος του Ιστορικού να διερευνήσει την εμφύλια σφαγή στο Νταλαμάνι, που ομολογουμένως είναι σχεδόν άγνωστη)
ΣΧΕΤΙΚΑ: Το βιβλίο του Κρις Γουντχάουζ ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ Η Ελληνική Αντίσταση και η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων.

Πιθανώς το πολυαίμακτο φονικό στο Νταλαμάνι να σχετίζεται με το χρυσό που είχε μαζευτεί στην περιοχή από τις ρίψεις των Άγγλων, μια και ήταν η έδρα του ΕΔΕΣ, μετά από χρόνια γύρω στα 1978 και την επιστροφή των "καπεταναίων" οι λίρες θα βρέθηκαν, ο χρυσός δεν σκουριάζει, δεν αντιδρά με διαβρωτικά οξέα, μένει ανέπαφος και ... αιματοβαμένος.

Από εξιστόρηση στην ιστοσελίδα: Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα.
Κάνατε προσπάθειες να συνδιαλλαγείτε με τον ΕΔΕΣ ή δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα; Εγώ προσωπικά δεν είχα τέτοια δυνατότητα γιατί ήταν ο Άρης εκεί με τον Παπασταματιάδη, τον Συνταγματάρχη, που ήταν η διοίκηση του κλιμακίου. Επικεφαλής όλων των τμημάτων που είχαν φτάσει εκεί από τη Θεσσαλία, από τη Μακεδονία και από τη Ρούμελη που ήρθαν λίγα τμήματα. Καθώς και επικεφαλής των τμημάτων της Ηπείρου. Κατά συνέπεια προσπάθειες μόνο από εκεί μπορούσαν να γίνουν. Εγώ δεν έκανα καμιά προσπάθεια. Εκείνο που έκανα εγώ, όταν συμπτυχθήκαμε προς τη Mεσοχώρα, εκεί αντάμωσα και τον Άρη και τον γνώρισα πρώτη φορά, είχα ανταμώσει εκεί και τον Σαμαρινιώτη, τον Ανδρέα Τζίμα. Μιλήσαμε και εκείνο που μου έκαναν αυτοί, μου λένε θα πάρεις το τμήμα το οποίο είχα εγώ μόνο, της 9ης Μεραρχίας, και θα προχωρήσεις προς τα ορεινά χωριά εκεί της Θεσσαλίας. Μοσχόφυτο, Βαλκάνο, Κοθώνη, Μυρόφυλλο ώστε να αφοπλίσουμε τους Εδεσίτες που υπάρχουν εκεί.

Υπήρχαν εφεδρικά τμήματα του ΕΔΕΣ οπλισμένοι. Πήγαμε μια μέρα προτού ξεκινήσουμε για αυτή την αποστολή, με τον ίδιο τον Ανδρέα Τζίμα, ανεβήκαμε πάνω στα υψώματα του Μυρόφυλλου από την πλευρά της Μεσοχώρας βέβαια όπου φαίνονται τα Τζουμέρκα καθαρά. Και κάναμε μια αναγνώριση εκεί, περίπου μας κατατόπισε γιατί εμείς δεν ξέραμε εκείνα τα μέρη καθόλου, κανένας. Εκεί που κάναμε την αναγνώριση είχαμε και μια ομάδα μαζί μας. Βγαίνουν κάτι από σπηλιές εκεί, όρνια πολλά, ένα σαν κοπάδι. Σε τέτοιο σημείο που πήραμε τα όπλα, έτοιμοι. Λοιπόν, δεν έγινε τίποτα όμως.
Όμως η ομάδα μου λέει βλέπουμε έρχονται μερικοί, μια ομάδα από κάτω με μαύρα ρούχα ντυμένοι. Τους άφησα τους άλλους, τρέχω μόνος μου εκεί να δω ποιοι είναι. Βλέπω ήταν οι δικοί μας, ήταν ο Τζουμερκιώτης και άλλα 5 στελέχη του ΕΛΑΣ, οι οποίοι είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι από τον ΕΔΕΣ και τους κρατούσε ο ΕΔΕΣ εκεί.
Τους είχαν πάρει τα ρούχα, τους είχαν κακοποιήσει, ιδίως τον Τζουμερκιώτη περισσότερο. Του Μαλτεζόρη του Γεράσιμου, Τζουμερκιώτης ήταν το ψευδώνυμο.
.................................................
Ο καπετάν Τζουμερκιώτης στη μάχη της Κόνιτσας (από την Ελευθεροτυπία)

Η αντάρτικη επίθεση κατά της Κόνιτσας θεωρήθηκε μια από τις κρισιμότερες μάχες του εμφύλιου πολέμου στη διάρκεια του 1947.
Η διοίκηση του ΔΣΕ, που ήταν στην πραγματικότητα ταυτόσημη με την ηγεσία του ΚΚΕ, επιθυμούσε να κάνει μια επίδειξη δύναμης και ν' αποδείξει ότι ο αντάρτικος στρατός είχε μετεξελιχθεί πλέον σε τακτικό στρατό, που ήταν ικανός να καταλαμβάνει και να διατηρεί υπό την εξουσία του κάποιες πόλεις.
Μία μέρα πριν από την έναρξη της επιχείρησης κατά της Κόνιτσας, ο αρχηγός του ΔΣΕ Μάρκος Βαφειάδης κάλεσε τον παλιό μόνιμο υπολοχαγό Γεράσιμο Μαλτέζο, που είχε προσχωρήσει στην περίοδο της Κατοχής στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, για να διευθύνουν μαζί την αντάρτικη επίθεση.
Οπως σημειώνει ο Μαλτέζος, μαζί του ο Μάρκος «δεν είχε πάρει ούτε έναν αξιωματικό του Επιτελείου του και ιδιαίτερα τον διευθυντή του Γραφείου Επιχειρήσεων Λογοθέτη, που ήταν πολύ απαραίτητος», παρ' όλο που το σχέδιο είχε εκπονηθεί «εξ ολοκλήρου από το Γενικό Αρχηγείο» του ΔΣΕ.
Σύμφωνα με τον Μαλτέζο (Τζουμερκιώτη), η κατάληψη της Κόνιτσας δεν ήταν κάτι το ακατόρθωτο, η διατήρησή της όμως ήταν προβληματική, με τον τότε συσχετισμό των δυνάμεων. «Το σταθερό κράτημα της Κόνιτσας σήμαινε δημιουργία αμυντικού μετώπου απ' το Πωγώνι στο Καλπάκι και στο Γράμμο, τεράστιο μέτωπο, που μόνο για να καλύπτονταν στοιχειώδικα οι φύσει οχυρές διαβάσεις απαιτούνταν σοβαρές δυνάμεις, που δεν διαθέταμε, επίσης σοβαρά μέσα πολέμου (αντιαεροπορικά, αντιαρματικά, κ.ά.), που επίσης δεν διαθέταμε».
Και αν ο κυβερνητικός στρατός δεν θα μπορούσε να ανακαταλάβει την Κόνιτσα «μπορούσε να την καταστρέψει τελείως με αεροπορικούς βομβαρδισμούς».
Ηταν φανερό ότι δεν μπορούσε να γίνει εύκολα η Κόνιτσα έδρα της αντάρτικης κυβέρνησης.
Για την επιχείρηση κατά της Κόνιτσας διατέθηκαν τέσσερις ταξιαρχίες για να αποκρούσουν τις ενισχύσεις που μπορούσαν να καταφτάσουν προς τους υπερασπιστές από την περιοχή των Ιωαννίνων.
Για την κατάληψη της Κόνιτσας ανέλαβε η Ταξιαρχία του Γιώργου Σοφιανού, ενισχυμένη μ' ένα τάγμα και έναν ουλαμό Πυροβολικού.
Δηλαδή, κατά τον Μαλτέζο, η κύρια προσπάθεια, τα 3/4 των δυνάμεων, αναλώθηκαν στην απομόνωση της φρουράς της Κόνιτσας, ενώ την κύρια επίθεση ανέλαβε το 1/4 των διαθέσιμων δυνάμεων των ανταρτών. Αυτό, ο Τζουμερκιώτης το θεώρησε σοβαρό λάθος.
ΣΧΕΤΙΚΑ: 1) Τα τραγικά γεγονότα της 7ης μεραρχίας του ΔΣΕ

................................................

Το απάνθρωπο έγκληµα του ΕΛΑΣ στο Νταλαµάνι – (ΒΛΕΠΕ ΕΔΩ)

Το Νταλαµάνι τότε δεν έγινε παππού;

Τώρα θα σου πω πως ξεκίνησε η υπόθεση αυτή. Όταν φύγαν οι Γερµανοί, τότε το ζήτηµα ήταν ποιος θα καταλάβει την Πρέβεζα. ΕΑΜ ή Ε∆ΕΣ. Έγινε µια µάχη σκληρή. Σκοτώθηκαν πολλοί. Αντάρτες και από τις δύο πλευρές. Μετά ζήτησε ο Γαλάνης που είχε την οµάδα του εκεί να του παραδώσουν την πόλη. Ήρθε λοιπόν τότε µια Επιτροπή Πολιτών Πρεβέζης και έδωσε κάποια ονόµατα, δηλαδή ποιοι ήταν αυτοί που σκότωσαν τους αντάρτες του Γαλάνη. Γιατί βαράγανε τότε απ’ τα παράθυρα του Γυµνάσιου. Πιάσανε λοιπόν και σκοτώσανε περίπου 40 στην Παργινόσκαλα. Ανάµεσά τους και παιδιά Γυµνασίου, µαθητές. Εγώ ξέρω έναν Πρεβεζάνο που του σκοτώσανε το παιδί και δεν είχε και άλλο. Άλλοι κάνουν λόγο για 70 ότι σκοτώσανε. Αυτούς τους έθαψαν εκεί στην Παργινόσκαλα σ’ ένα χαντάκι µεγάλο. Αυτό έγινε τέλη Σεπτεµβρίου του 1944. Το ‘44 τα Χριστούγεννα είπαµε µπήκαν οι ΕΑΜίτες εδώ. Γέµισε ο τόπος αντάρτες του ΕΑΜ. Οι αντάρτες του Ζέρβα φύγανε σχεδόν όλοι στην Κέρκυρα. Τους πήρανε µε ένα καράβι από την Πρέβεζα. Εγώ δεν πήγα βέβαια. Στα ∆ερβίζιανα εγκατέστησαν την έδρα τους. Αρχηγός τους ήταν ο Τζουµερκιώτης. Αυτό ήταν το ψευδώνυµο του Γεράσιµου Μαλτέζου από την Άνω Πέτρα Άρτας. Εγώ αυτόν δεν τον είδα ποτέ.

Στις 24 το βράδυ ξηµερώνοντας 25 του Αγίου Γρηγορίου είχανε µάσει απάνω στα ∆ερβίζιανα τους Κολιοδηµητραίους στο σπίτι του παπά Βησσάρη µαζί µε κάτι άλλους. Αυτοί οι Κολιοδηµητραίοι ήταν κλέφτες. ∆εν έφυγαν µε τον Ζέρβα στην Κέρκυρα παρότι είχαν συνεργαστεί παλιότερα γιατί είχανε κλέψει λίρες και είχαν µαλώσει. Οι ΕΑΜίτες τώρα τους υποσχέθηκαν ότι θα είναι πάλι όπως ήταν µε τον Ζέρβα. ∆ηλαδή οπλαρχηγοί. Και εκείνο το βράδυ στο σπίτι του παπά Βησσάρη που τους κάλεσαν δήθεν για γλέντι τους έστησαν παγίδα. Πήγαν αυτοί όλοι, καµιά 30ριά πρέπει να ήταν ίσως και λίγοι παραπάνω, αλλά άφησαν τα όπλα απ’ έξω. Τα κρέµασαν και µπήκαν µέσα. Άρχισαν λοιπόν και γλένταγαν. Οι ΕΑΜίτες τους περικύκλωσαν, µπήκαν µε τα όπλα µέσα και τους διέταξαν «τα χέρια απάνω».

Τους συλλάβανε λοιπόν και τους εκτέλεσαν στις 25 το βράδυ στο Νταλαµάνι. 45 άτοµα. Και δεν ήταν µόνο οι Κολιοδηµητραίοι. Είχανε πιάσει από το Πολυστάφυλο, τον ξάδερφό µου τον Βασίλη Καραβίδα και τον Απόστολο Αποστόλου τον Πεθαµένο που είχε το σπίτι που έµενε ο Κοσίντας. Ήτανε και τον πατέρα µου να πάρουν αλλά δεν τον πήραν γιατί τον είχε πάρει πριν λίγες µέρες η ΕΠΟ, η δική τους αστυνοµία στο Ζάλογγο, στην Καµαρίνα.

∆εν ήταν στο χωριό ο Βαγγέλη Καραβίδας;

Στο χωριό ήταν. Τον πιάσανε και τον πήγανε στον διοικητή του ΕΛΑΣ να δώσει ανάκριση για το τι έχει κάνει και ανάλογα µε την κατηγορία µπορεί και να τον σκοτώνανε. Αλλά σκοτώσανε και τον Χριστόφορο Καϊάφα στο Τσεκούρι Πρεβέζης. Εκείνες τις µέρες, µαζί µε άλλους κατοίκους του Φαναρίου. Αυτός είχε έρθει από την Αθήνα που ζούσε πολλά χρόνια σαν διαφωτιστής του ΕΑΜ. Μετά πήγε στον Ζέρβα και ήταν πληροφοριοδότης. Οπότε τον σκοτώσαν ως προδότη. Είχανε πάρει και τον παπά ∆ηµήτρη, τον πατέρα του ΧρηστοΠαπά, που είχε ντυθεί φαντάρος µε στρα- τιωτικά του Ζέρβα. Και τελικά τον απόλικαν, σκότωσαν έναν παπά άλλον από το Καναλάκι. Ξέρω καλά πως τον παπά ∆ηµήτρη τον γλίτωσε ο Κιάµος. ∆εν ξέρω µόνο πως και γιατί. Εκεί στο Τσεκούρι µέσα στους σκοτωµένους ήταν και ένας γιατρός από την Πρέβεζα, Ματσαηδόνη τον λέγανε. Τον πήρε και δεν τον πήρε η σφαίρα, ήταν πεσµένος µαζί µε τους πεθαµένους και είχε στο δάχτυλο και ένα δαχτυλίδι χρυσό. Πήγε λοιπόν ένας αντάρτης να του το βγάλει. Του φωνάζει λοιπόν ένας άλλος αντάρτης «τι τηράς να το βγάλεις. Κόψτου το δάχτυλο». Αυτός ο γιατρός όµως τα άκουγε αυτά γιατί ζούσε ακόµα. Και αυτά µας τα έλεγε ο ίδιος ο Ματσαηδόνης που τελικά επέζησε.

Ποιοι άλλοι ήταν στο Νταλαµάνι παππού;

Συνολικά πρέπει να ήταν 45. Από το χωριό µας ήταν οι δύο που σου ανέφερα. Ο Βασίλης και ο Αποστόλη Πάνος. Από τον Άσσο ήταν 2. Από τα ∆ερβίζιανα 3, ανάµεσά τους και ο παπά Βησάρρης, το παιδί του και έ- νας ∆ερδεµέζης. Από το Αλεποχώρι ήταν ο πατέρας του Αριστείδη Παππά, παππούς της µητέρας σου. Και άλλοι πολλοί απ’ όλη τη Λάκκα. Ήταν δυο αδέρφια της Τάκη Ποστόλενας και µια νύφη.

Με ποια κριτήρια επέλεξαν αυτούς που σκότωσαν;

Το παιδί του Παπά Βησσάρη ήταν γαµπρός του Κολιοδηµήτρη. Ο Βασίλης Καραβίδας δούλευε τότε στον ΟΤΕ υπάλληλος. Και είχαν κόψει κάποιο καλώδιο πέρα στου Ντώνη κάποιοι τσιοµπαναραίοι, γιατί τα τηλέφωνα τα χανε σβάρα τότες, δεν είχαν κολώνες. Είχανε πει ότι τα καλώδια αυτά τα έκοψε ο Κώστα Θάνος µε τον Κώστα Μπακόλα (τον ΚωσταΚίτσιο). Και επειδή κάποτε είχαν φάει ξύλο µερικοί αριστεροί εδώ από τους εδεσίτες στην Παναγία, για να βγάλουν κι αυτοί τα αντίποινα σκότωσαν αυτούς που σκότωσαν. Άδικα και σκληρά.

Πότε έγινε γνωστό το Νταλαµάνι; Εσείς πως το µάθατε;

Εγώ τότε είχα πάει στην Πρέβεζα. Στις 6 Γενάρη του 45 παρουσιάστηκα µε το όπλο αντάρτης στην Πρέβεζα µε το ΕΑΜ. Φοβόµουν να µη µε σκοτώσουν. ∆εν πήγα δηλαδή από ιδεολογία. Οι αντάρτες εκεί έλεγαν τα τραγούδια τους. Εµείς τι να τραγουδάγαµε; Του Τάκη του είχαν σκοτώσει τον πατέρα, εµένα τον δικό µου τον είχανε στη Φυλακή στην Άρτα για να τον σκοτώσουν. Εµείς θα τραγουδάγαµε «Στ’ άρµατα στ’ άρµατα εµπρός στον αγώνα»; Ήµουν στην Πρέβεζα, στις Παράγκες στη Βρυσούλα. Έβρεχε ασταµάτητα εκείνες τις µέρες, ήταν χειµώνας φοβερός. Από το χωριό ήταν ακόµη ο Τάκης ο Πεθαµένος (Αποστόλου), ο Πάνος Σκουλίκας, ο Γιάννο Παππάς και άλλοι. Εµείς είχαµε πάει τελευταίοι ως εθελοντές. Στις 25 του µηνός το πρωί έρχεται ένας αξιωµατικός εκεί µέσα που είµαστε οι λεγόµενοι αντάρτες του ΕΑΜ και λέει: «απόψε στο Νταλαµάνι σκότωσαν 12 Κολιοδηµητραίους».

Εκεί λοιπόν στην Πρέβεζα έµαθα για το Νταλαµάνι. Από την Πρέβεζα απολύθηκα όταν υπογράφηκε το Σύµφωνο της Βάρκιζας στις 12 Φλεβάρη του 1945. Μας είπαν τότε από το ΕΑΜ, µας κάλεσαν µια µέρα στο Νικολίτσι στο Σχολείο εκεί σε µια µάντρα µεγάλη, να πάτε στα σπίτια σας αλλά εµείς είµαστε εδώ, να προσέξετε. Πέρασε βέβαια κάποιος καιρός και αυτοί ξαναβγήκαν στα βουνά, Βίτσι και Γράµµο.

Εσύ πήγες παππού στο Νταλαµάνι;

Πήγα όταν τους βγάλανε απ’ τα χαντάκια. Μετά από 40 µέρες. Οι Εαµίτες είχαν φύγει γληγορότερα αλλά δεν τολµούσε ο κόσµος να πάει. Λέγαµε ότι κάποιοι φυλάνε το χώρο. Πέρασαν λοιπόν 40 µέρες το πήραν απόφαση απ’ όλα τα χωριά και πήγανε εκεί. Πήγα και γω και είδα. Τι να ιδής. Τους είχαν δεµένους δυό δυό και τρείς τρείς, µε καλώδια, σκοτωµένους, τους είχαν πετάξει σ’ ένα χαντάκι και τους είχαν ρίξει λίγο χώµα από πάνω. Είναι εκεί που έχει γίνει το εκκλησάκι τώρα. Ο καθένας πήρε το νεκρό τους και τους έθαψαν στο χωριό τους. Ήταν ένας από τους Παπαδάτες, ένας κοντούτσικος ο Κίτσος, ο οποίος τους έβγαλε έξω από το λάκκο. Και µάλιστα µια νύφη του Καραµπάτσα είχε 30 λίρες σε απόκρυφο σηµείο και του είπε ο Καραµπάτσας ψάξε να βρεις τις λίρες και πράγµατι τις βρήκαν και έδωκε και µια λίρα σε αυτόν τον ΚίτσοΤόλη από τους Παπαδάτες. Στο επόµενο φύλλο το γ’ µέρος των αναµνήσεων του Κώστα Καραβίδα.
..................................................

Βιογραφικό Γεράσιμου Μαλτέζου από τον ίδιο, στο βιβλίο του ...

 Γεννήθηκα στο χωριό Άνω Πέτρα του Νομού Άρτας στις 12 Φλεβάρη του 1915.

Οι γονείς μου Ηλίας και Αικατερίνη ήταν φτωχομεσαίοι αγρότες και γέννησαν τρία αγόρια (Βασίλης, Κώστας, Γεράσιμος) και δυο κορίτσια (Μαρία και Αλεξάνδρα). Τέλειωσα το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό μου και το Γυμνάσιο στην Άρτα το 1932. Το 1933 κατατάχτηκα εθελοντής στο 3/40 Σύνταγμα και το 1934 έγινα δεκτός στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από όπου αποφοίτησα το 1937 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού. Τοποθετήθηκα αρχικά στο 26 Σύνταγμα της VIIης Μεραρχίας στη Δράμα σαν διμοιρίτης και σε συνέχεια Διοικητής του Λόχου Βαθμοφόρων της Μεραρχίας. Υπηρέτησα σε συνέχεια στην προκάλυψη σαν Διμοιρίτης στο Κατάφυτο, Ελατειά και Μπαρτάκοβα, αργότερα Υποδιοικητής του Τομέα οχυρών Παρανεστίου, Διοικητής του Κέντρου Διαβιβάσεων της Μεραρχίας, Διοικητής Λόχου της Σχολής έφεδρων αξιωματικών Καβάλας και ο πόλεμος με τους Γερμανούς με βρήκε Διοικητή Λόχου οχυρών στην περιοχή Παρανεστίου με το βαθμό του Υπολοχαγού.

Μετά την κατάρρευση του μετώπου τον Ιούνη του 1941 μαζί με τον Μόνιμο Ανθυπολοχαγό Θόδωρο Ζαλοκώστα (Παληούρα) δημιούργησα την Εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση «ΕΛΛΑΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», που με την εμφάνιση του ΕΑΜ αυτοδιαλύθηκε και προσχωρήσαμε στο ΕΑΜ, σε σκληρό ανταγωνισμό με την οργάνωση του ΕΔΕΣ στάθηκα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τη δημιουργία του 3/40 Συν/τος του ΕΛΑΣ Άρτας, που το υπηρέτησα σαν Διοικητής του και Καπετάνιος. Με τη διάλυση του Συντάγματος από τον ΕΔΕΣ τον Οκτώβρη του 1943, την αιχμαλωσία μου από τον ΕΔΕΣ και τα απάνθρωπα βασανιστήρια, την απελευθέρωση μου στη βάση συμφωνητικού και την παραβίαση του από το Ζέρβα, υπηρέτησα προσωρινά στο Επιτελείο του Άρη Βελουχιώτη σαν Διευθυντής του Γραφείου Επιχειρήσεων, σε συνέχεια Διευθυντής του Γραφείου Επιχειρήσεων της ΧΙΙΙης Μεραρχίας και την άνοιξη του 1944 επανήλθα στην περιοχή της Άρτας και ανέλαβα Διοικητής του Αποσπάσματος των «Καραϊσκάσκηδων», που μετονομάστηκε σε II Τάγμα του 3/40 Συν/τος Άρτας.

Μετά τη Βάρκιζα στάλθηκα για προφύλαξη μαζί με πολλούς άλλους στην Αλβανία και Γιουγκοσλαβία, που χρησιμοποιήθηκα σαν Διοικητής της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών. Το Σεπτέμβρη του 1946 μαζί με τους Παληούρα, Κύρλα, Νεμέρτσικα και άλλα στελέχη γυρίσαμε στην Ελλάδα για τη δημιουργία αντάρτικου στην Ήπειρο. Μέχρι το τέλος του Δεκέμβρη 1946 δημιουργήσαμε με τον Παληούρα στην περιοχή των Τζουμέρκων το Αρχηγείο Τζουμέρκων δύναμης 150 ανδρών. Από την 1η του Γενάρη 1947 μέχρι τέλη Αυγούστου 1946 υπηρέτησα στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ αρχικά σαν Επιτελάρχης του Γενικού Αρχηγείου και σε συνέχεια σαν Διευθυντής του Γραφείου Επιχειρήσεων. Από το Σεπτέμβρη του 1947 μέχρι τα τέλη του Μάρτη 1948 υπηρέτησα Επιτελάρχης του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας και μέχρι τις 20 Αυγούστου 1948 Διευθυντής του Γραφείου Επιχειρήσεων του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ. Από το Σεπτέμβρη του 1948 μέχρι το Σεπτέμβρη του 1949 υπηρέτησα Επιτελάρχης της VIIης Μεραρχίας του ΔΣΕ στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Από το Σεπτέμβρη του 1949 μέχρι το Δεκέμβρη του 1950 υπηρέτησα Επιτελάρχης του Αρχηγείου Ανταρτοομάδων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, και σε συνέχεια πέρασα ατή Λαϊκή Δημοκρατία Βουλγαρίας, όπου έζησα όλα τα χρόνια της αναγκαστικής προσφυγιάς.

 Στη Βουλγαρία αποφοίτησα το Πολυτεχνείο και δούλεψα σαν Μηχανικός Ηλεκτρολόγος σε διάφορα εργοστάσια και τρία χρόνια σαν Επιθεωρητής Σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης στον τομέα της πολυτεχνικής εκπαίδευσης.

 Συνταξιοδοτήθηκα οριστικά το 1973.

 Ο Γεράσιμος Μαλτέζος επαναπατρίστηκε το 1982. Πέθανε τον Ιούνιο του 2000, πιστός στο επαναστατικό ΚΚΕ 1918-1955.

Η πρόσφατη σεισμική δραστηριότητα έκανε τον χάρτη σουρωτήρι από τους κύκλους των επικέντρων.

Οι σεισμοί που μπορούν να δώσουν δεν υπερβαίνουν τα 6 με 6,5 Ρίχτερ
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Στέφανος Κρίκκης
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: στα ΝΕΑ Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Υποθαλάσσια ρήγματα με μήκος που φθάνουν έως 15 χιλιόμετρα και τα οποία ήταν ως επί το πλείστον άγνωστα εξερεύνησαν λεπτομερώς Έλληνες επιστήμονες και κατέληξαν στην εκτίμηση ότι εξαιτίας του μήκους τους δεν μπορούν να προκαλέσουν, σε γενικές γραμμές, σεισμό μεγαλύτερο από 6,5 Ρίχτερ.
Τα ρήγματα όμως αυτά αποτελούν έναν πολύ μικρό αριθμό ανάμεσα στα εκατοντάδες που βρίσκονται στον πυθμένα του Αιγαίου και του Ιονίου Πελάγους και τα οποία είναι εντελώς άγνωστα στους ειδικούς.

Μάλιστα στα ανατολικά της Κρήτης λέγεται ότι υπάρχει ένα ρήγμα ή μια ομάδα ρηγμάτων που ποτέ δεν έχει δει κανείς από κοντά και που προκάλεσε το 365 μ.Χ. σφοδρό σεισμό, ίσως τον μεγαλύτερο σεισμό που έγινε στη διάρκεια των ιστορικών χρόνων στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο σεισμός αυτός προκάλεσε την απότομη ανύψωση της Δυτικής Κρήτης κατά 8 με 10 μέτρα. Η ανύψωση αυτή φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά στο αρχαίο λιμάνι της Φαλάσαρνας, ενώ το ρήγμα που την πυροδότησε αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα διεθνώς ανάμεσα στους επιστήμονες της θαλάσσιας γεωλογίας.
Στην περιοχή του Ιονίου και του Αιγαίου, τα ρήγματα που μελέτησαν οι ειδικοί από τον Τομέα Θαλάσσιας Γεωλογίας και Γεωφυσικής του Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ) αποδείχτηκε ότι είχαν μήκος που εκτεινόταν από 10 έως 15 χιλιόμετρα.
Για τον λόγο αυτό άλλωστε, οι πιο μεγάλοι από τους σεισμούς που προκαλούν δεν υπερβαίνουν σε μέγεθος τα 6 με 6,5 Ρίχτερ. Σε διαφορετική περίπτωση λένε οι ειδικοί, αν είχαν μέγεθος μεγαλύτερο από 20 χιλιόμετρα, θα προκαλούσαν εξαιτίας της κίνησής τους σεισμούς ακόμη και 8 Ρίχτερ.

Χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους όπως η γεωφυσική διασκόπηση- κατά την οποία αποστέλλονται ηχητικά κύματα στον πυθμένα και ανακλούν το ανάγλυφο του βυθού-, οι επιστήμονες εξερεύνησαν ρήγματα στον Κορινθιακό Κόλπο, τον Βόρειο Ευβοϊκό, στα ανοικτά της Πύλου όπου βρίσκονται τα βαθύτερα νερά της Μεσογείου (5.200 μ.), στη Σαντορίνη όπου υπάρχει στα βορειοανατολικά το υποθαλάσσιο ηφαίστειο Κολούμπο, στη Νότια Κρήτη, κατά μήκος του λεγόμενου Ελληνικού Τόξου το οποίο εκτείνεται από το Ιόνιο και νότια της Κρήτης μέχρι τη Ρόδο, και στην τάφρο του Βορείου Αιγαίου όπου καταλήγει το ρήγμα της Βόρειας Ανατολίας διερχόμενο από τη Θάλασσα του Μαρμαρά.

Αρχέγονη διαδικασία
Αυτό που διαπίστωσαν είναι ότι η ηλικία των ρηγμάτων ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ή και σε εκατομμύρια χρόνια. Σχηματίστηκαν δηλαδή πολύ πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος στη Γη, εξαιτίας μιας αρχέγονης διαδικασίας- τη σύγκλιση και σύγκρουση της Ευρασιατικής με την Αφρικανική πλάκα σε συνδυασμό με τη μετακίνηση της Μικράς Ασίας προς Δυτικά, δηλαδή το Αιγαίο. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, τα ρήγματα με τη συνεχή τους δράση στην πορεία του χρόνου στάθηκαν η αιτία για να αποκτήσουν τη μορφή που έχει σήμερα τόσο η θάλασσα όσο και η ξηρά στη χώρα μας.

Για παράδειγμα στον Κορινθιακό, τα ρήγματα τα οποία τον περιβάλλουν και που κινούνται κατακόρυφα (το ένα κομμάτι ανυψώνεται, το άλλο καταβυθίζεται) έχουν δημιουργήσει τον Κόλπο με βάθος 900 μέτρων (από τη μία πλευρά της καταβύθισης) και ταυτόχρονα τα βουνά της βόρειας Πελοποννήσου με ύψος που υπερβαίνει τα 2.000 μέτρα (από την πλευρά της ανύψωσης).

Πολλά ρήγματα έχουν προκαλέσει συνολικές μετατοπίσεις, κατακόρυφες ή οριζόντιες, πολλών εκατοντάδων ή και χιλιάδων μέτρων. Με αυτό τον τρόπο αποτελούν τον κυριότερο παράγοντα διαμόρφωσης του ανάγλυφου του θαλάσσιου βυθού.

Στο Αιγαίο Πέλαγος τα μεγαλύτερα βάθη, περίπου 2.500 μέτρα, συναντώνται στη λεκάνη δυτικά της Καρπάθου, στο Καρπάθιο Πέλαγος. Στην τάφρο του Βορείου Αιγαίου, μεταξύ της Χαλκιδικής και των Σποράδων, το βάθος φτάνει τα 1.600 μέτρα, ενώ σε πολλά μέρη συναντώνται βάθη μεγαλύτερα από 1.000 μέτρα.

Κατά μήκος του Ελληνικού Τόξου, από το Ιόνιο μέχρι νότια από την Κρήτη και τη Ρόδο, εντοπίζονται τα μεγαλύτερα βάθη της Μεσογείου που φθάνουν μέχρι 5.200 μέτρα δυτικά από την Πύλο. Οι βαθιές αυτές λεκάνες περιβάλλονται από απότομες υποθαλάσσιες πλαγιές και έχουν δημιουργηθεί από τη δράση των ρηγμάτων.

Η διαχείριση της περιουσίας των Ηπειρωτών Ευεργετών σύμφωνα με φιρμάνια του Σουλτάνου!

«Κλείδωσαν» στο παγκάρι τα κληροδοτήματα
Με φιρμάνια του Σουλτάνου και νόμους του Μεταξά η Εκκλησία εξακολουθεί να κρατά την περιουσία των ευεργετών της Ηπείρου
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Νικολέττα Μουτούση
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: στα ΝΕΑ Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Με φιρμάνια του Σουλτάνου και νόμους των δικτατοριών της εποχής Παγκάλου και Μεταξά τεράστιες περιουσίες ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ, που αποτελούν κληροδοτήματα Ηπειρωτών, δεν αποδίδονται στο Δημόσιο και τους δήμους, όπως επιθυμούσαν οι διαθέτες τους, αλλά παραμένουν στη διαχείριση της Εκκλησίας.

Το 1/8 των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας περιελάμβανε μεταξύ άλλων το κληροδότημα του Γεωργίου Σταύρου, ιδρυτή της τράπεζας. Βάσει της διαθήκης του, το 1868, όριζε διαχειριστές του κληροδοτήματος τρεις πολίτες των Ιωαννίνων. Κι όμως, μέχρι σήμερα, το διαχειρίζεται επιτροπή της Μητρόπολης Ιωαννίνων με πρόεδρο τον μητροπολίτη!

Ανάλογη είναι και η τύχη άλλων κληροδοτημάτων της Ηπείρου, όπως του Νικολάου Ζωσιμά, που διέθετε επίσης αντίστοιχο μερίδιο μετοχών στην Εθνική Τράπεζα, σημαντικά κονδύλια για τη Ζωσιμαία Σχολή και άλλα εκπαιδευτικά και προνοιακά ιδρύματα και ο οποίος με τη σειρά του όριζε ως διαχειριστές τρεις πολίτες των Ιωαννίνων. Τον Δήμο Μετσόβου επέλεξαν ως διαχειριστή του κληροδοτήματός τους οι Γεώργιος και Αφέντω Τούλη, αλλά και σε αυτή την περίπτωση εδώ και δεκαετίες εξακολουθεί να παραμένει στα χέρια των εκάστοτε μητροπολιτών.

Η νομοθεσία
Μετά την τουρκοκρατία, σειρά νομοθετημάτων δεν συμπεριέλαβε ποτέ τα Ιωάννινα στις ρυθμίσεις που θα απέμπλεκαν τη διαχείριση των κληροδοτημάτων από εκκλησιαστικά ιδρύματα και θα την απέδιδαν στους νόμιμους διαχειριστές, που δεν είναι άλλοι από τους δήμους και τους κατοίκους της περιοχής.

«Πολλά από τα ιδρύματα που προέβλεπαν τα κληροδοτήματα έχουν κλείσει. Τους ενδιαφέρει μόνο να διακινούν τις μετοχές», σχολιάζει το μέλος της Επιτροπής Αγώνα για τα Ηπειρώτικα Κληροδοτήματα, Σπύρος Εργολάβος, αναφερόμενος στον τρόπο διαχείρισής τους. Το ορφανοτροφείο δωρεάς Γ. Τούλη βομβαρδίστηκε στον πόλεμο του 1940 και ουδέποτε επαναλειτούργησε.

Αντιστοίχως, οι τεχνικές σχολές του κληροδοτήματος Γ. Σταύρου καταργήθηκαν, παρά τη διαθήκη, και σήμερα στα κτίσματα στεγάζονται διάφορες δημόσιες υπηρεσίες. Την ίδια ώρα, υπάρχουν πολλά ερωτήματα όσον αφορά την περιουσία του Ν. Ζωσιμά. Κατά τον κ. Εργολάβο, το 1842, όταν ιδρύθηκε η Εθνική Τράπεζα, ο Ζωσιμάς είχε 611 από τις συνολικά 5.000 μετοχές, δηλαδή το 1/8 του κεφαλαίου της.

«Το 2000 από τις 230.000.000 μετοχές της τράπεζας, στο κληροδότημα Ζωσιμά ανήκαν μόνον ένα εκατομμύριο μετοχές. Το 1/8 έγινε το 1/230.
Όταν ρωτήσαμε τι απέγιναν τα υπόλοιπα χρήματα, κανένας δεν απάντησε», υπογραμμίζει ο κ. Εργολάβος.

«Είναι αδιανόητο να υπάρχει ένα “πλην Ιωαννίνων” και ό,τι ισχύει σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα να μην εφαρμόζεται σε εμάς», τονίζει χαρακτηριστικά και ο δήμαρχος της πόλης Νίκος Γκόντας και προσθέτει: «Πρόκειται για μία κατάσταση που ξεκινάει και ισχύει ακόμη και σήμερα με φιρμάνι του Σουλτάνου. Είναι ντροπή για όλους!».

Και ο κ. Γκόντας κάνει ιδιαίτερη αναφορά στα τεράστια ποσά που, παρά τη βούληση των διαθετών, διαχειρίζεται ακόμη η μητρόπολη. «Το 25% των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας ανήκε στην πόλη των Ιωαννίνων. Τα ποσά αυτά ήταν ικανά να αλλάξουν το μέλλον της πόλης, αλλά και ολόκληρης της Ηπείρου», λέει.
Διευκρινίζει εξάλλου πως δεν είναι απαραίτητο να πάρει τα κληροδοτήματα ο δήμος. «Εμάς δεν μας ενδιαφέρει και το Δημόσιο να τα διαχειρίζεται, αλλά δεν μπορεί να γίνεται διαχείριση του τεράστιου αυτού πλούτου με τους κανόνες της εκκλησιαστικής περιουσίας που ξέρουμε όλοι πόσο αδιαφανείς είναι. Κανείς δεν γνωρίζει για παράδειγμα τι έγινε στις αλλεπάλληλες αυξήσεις των μετοχικών κεφαλαίων της τράπεζας», επισημαίνει.

Όπως αναφέρουν, εντυπωσιακό είναι για την περίπτωση των Ιωαννίνων πως το 1984 ψηφίστηκε νόμος που ανέφερε ότι και τα κληροδοτήματα του Νομού Ιωαννίνων θα πρέπει να διοικούνται σύμφωνα με τη βούληση των διαθετών, καταργώντας μάλιστα κάθε άλλη αντίθετη διάταξη. Εκδόθηκε επίσης και η πρώτη υπουργική απόφαση ώστε το κληροδότημα Γ. Σταύρου να περιέλθει στον δήμο.
Ουδέποτε όμως εφαρμόστηκαν! Ακολούθησαν σειρά διοικητικών και δικαστικών προσφυγών μεταξύ Επιτροπής Αγώνα και Μητρόπολης, που πάντοτε κατέληγαν στην ανάγκη αποκατάστασης της αδικαιολόγητης ανισότητας απέναντι στα Ιωάννινα. «Είναι αδιανόητο ότι δεν ίσχυσε ποτέ αυτός ο νόμος. Θα πρέπει έστω και καθυστερημένα η Πολιτεία να δώσει λύση», τονίζει ο κ. Γκόντας.

«Έχουν πέσει σε χέρια επιτηδείων»

ΤΟ «ΑΓΚΑΘΙ» των κληροδοτημάτων δεν αφορά όμως μόνον αυτά των Ιωαννίνων. Κακοδιαχείριση και απουσία ελέγχων είναι ορισμένες από τις διαπιστώσεις του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή, ο οποίος στο πλαίσιο της αρμοδιότητάς του επιχείρησε να εξετάσει τη διαχείριση των κληροδοτημάτων.
«Η όλη λειτουργία τους ρυθμίζεται από τον Α.Ν. 2039/1939, ο οποίος πλέον έχει ξεπεραστεί, με αποτέλεσμα την έλλειψη επαρκούς εποπτείας αυτών που η διοίκησή τους έχει σε μεγάλο βαθμό πέσει σε χέρια επιτηδείων, οι οποίοι απλώς ασκούν διαχείριση, ενίοτε επ΄ ωφελεία τους», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Περιγράφει μάλιστα τις δυσκολίες που υπάρχουν. «Κάνουμε προσπάθειες προκειμένου αφενός να απογραφούν τα ιδρύματα αυτά, που ανέρχονται περίπου σε 9.800, αφετέρου να υποχρεωθούν οι διοικήσεις τους να υποβάλλουν ισολογισμούς και λογοδοσίες, να εκτελούν τους όρους των αντίστοιχων διαθηκών και να μεριμνούν για την καταβολή των κληροδοσιών», σημειώνεται στην έκθεση του γενικού επιθεωρητή. Ενδεικτικό είναι πως λόγω του όγκου των κληροδοτημάτων αλλά και της απουσίας μητρώου, οι αρμόδιοι μηχανισμοί ελέγχου- δηλαδή η Διεύθυνση Εθνικών Κληροδοτημάτων του υπουργείου Οικονομίας και βάσει νόμου του 2000 και οι περιφέρειες- αδυνατούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους.

Η έκθεση
Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει ήδη από το 1999 και σχετική έκθεση της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής για τα Εθνικά Κληροδοτήματα: «Οι ετήσιοι προβλεπόμενοι προϋπολογισμοί και απολογισμοί κατά τον Ν. 2039/39 δεν κατατίθενται από τις Διοικήσεις των Κληροδοτημάτων κανονικά κατ΄ έτος, αλλά και- όταν κατατίθενται- δεν ελέγχονται αποτελεσματικά».

Μειωμένα μισθώματα ή μη είσπραξή τους για τα ακίνητα των κληροδοτημάτων, διάθεσή τους κατά το δοκούν και για σκοπούς που δεν προβλέπονται στις διαθήκες, ανύπαρκτη τήρηση βιβλίων είναι μερικά μόνον από τα «τεχνάσματα» στα οποία καταφεύγουν οι διοικήσεις, με αποτέλεσμα να ζημιώνονται τόσο οι ωφελούμενοι που είχαν επιλέξει οι διαθέτες, αλλά και το Ελληνικό Δημόσιο.

Σε απώλειες είσπραξης φόρων για το κράτος περίπου 1,5 εκατ. ευρώ έχει οδηγήσει η κακοδιαχείριση στο Άσυλο Ανιάτων, που διαθέτει 500 ακίνητα και για το οποίο σύμφωνα με πόρισμα του Σώματος Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης προκύπτουν ενδείξεις κατάχρησης 6 εκατ. ευρώ.

Ανάλογα είναι τα ευρήματα των ελέγχων που περιλαμβάνονται στην τελευταία έκθεση του γενικού επιθεωρητή. Έλλειμμα ποσού άνω των 183.500 ευρώ προέκυψε κατά τον διαχειριστικό έλεγχο της κληρονομιάς Νικολ. Καραλάκη από τη μη είσπραξη ενοικίων, ενώ για τον ίδιο λόγο καταγράφηκε έλλειμμα περίπου 37.500 ευρώ βάσει της αντικειμενικής αξίας των ακινήτων της κληρονομιάς Καλλιόπης Αλεξανδρίδου. Αντιστοίχως, σε καταλογισμό ποσού 40.965 ευρώ κατά των διαχειριστών προχώρησαν οι επιθεωρητές για το κεφάλαιο αυτοτελούς διαχείρισης Ανδρέα Σαριδάκη υπέρ του δημοτικού διαμερίσματος Δήμου Μηθύμνης.

Πατάτες ή ΟΧΙ ο θησαυρός;

«Άνθρακες» ο χρυσός στα ιταλικά μνήματα
Οι θρύλοι και τα Γιάννενα είναι άρρηκτα δεμένοι.

Γι αυτό άλλωστε, πολύ συχνά ακούγονται και διαδίδονται ιστορίες για θησαυρούς και λίρες που βρίσκονται ή θα βρεθούν σε διάφορα σημεία της πόλης, χωρίς ωστόσο να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Τέτοια δείχνει να είναι και η ιστορία της ανασκαφής στην περιοχή των ιταλικών μνημάτων, στη λεωφόρο Γράμμου.

Εκεί υποτίθεται ότι εδώ και 1,5 μήνα περίπου, κατά τις εργασίες εκσκαφής σε οικόπεδο δίπλα στο δρόμο, ο ιδιοκτήτης που ετοιμάζεται να χτίσει οικοδομή εκεί βρέθηκε προ «χρυσής» εκπλήξεως. Βρήκε δηλαδή ράβδους χρυσού και ως εκ τούτου οι εργασίες σταμάτησαν. Όλα αυτά εδώ και πολύ καιρό, πάνω από τρεις βδομάδες.
Κανείς όμως δεν είδε από τους γείτονες με τα μάτια του τις ράβδους να βγαίνουν από το χώμα. Οι γείτονες περιγράφουν στον «Η.Α.» όλο το ιστορικό, ότι δηλαδή τα μηχανήματα «έπεσαν» πάνω στο θησαυρό, ότι σταμάτησαν οι εργασίες απότομα, ότι δηλώθηκαν οι ράβδοι στην αστυνομία, ακόμη και ότι τα ευρήματα κατατέθηκαν στην Τράπεζα της Ελλάδας και οι ιδιοκτήτες του οικοπέδου πήραν εύρετρα, όπως προβλέπει ο νόμος.
Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν επιβεβαιώνεται επίσημα ή ανεπίσημα από τις αρχές. Η Τράπεζα της Ελλάδας δεν έχει καμία τέτοια ενημέρωση ή καταγραφή, ούτε έχουν ακολουθηθεί οι συνήθεις διαδικασίες σε αυτές τις περιπτώσεις (σήμα της αστυνομίας προς την τράπεζα για αναζήτηση τιμαλφών κ.λπ). Επίσης, ο αστυνομικός διευθυντής Θεοχάρης Αγόρης δεν επιβεβαιώνει ότι η αστυνομία ενημερώθηκε ή κλήθηκε να επέμβει για εύρεση τιμαλφών στην περιοχή. Όπως σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις όμως, έτσι και τώρα οι φήμες τρέφουν το μύθο: Εδώ και αρκετό καιρό η πόλη συζητάει ότι βρέθηκε χρυσός στο οικόπεδο στα ιταλικά μνήματα και για αυτό σταμάτησαν οι εργασίες.
Από τον Ηπειρωτικό Αγώνα

Φως στο μυστήριο του Εβραιϊκου χρυσού στα ΝΕΑ Τετ 20 ΙΑΝ 2010

Ντελίριο με το «χρυσό» οικόπεδο στην περιοχή των ιταλικών μνημάτων στα Ιωάννινα έχουν πάθει οι κάτοικοι της Ηπείρου, που ολημερίς και ολονυχτίς συζητούν για την ανακάλυψη του μεγάλου θησαυρού! Πολλές φορές ακούγονται και διαδίδονται ιστορίες για θησαυρούς και λίρες που βρίσκονται ή πρόκειται να βρεθούν σε διάφορα σημεία της πόλης, χωρίς ωστόσο να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Τέτοια δείχνει να είναι και η ιστορία της ανασκαφής στην περιοχή των ιταλικών μνημάτων, στη λεωφόρο Γράμμου.

Σύμφωνα με τα όσα έχουν κάνει το γύρο του νομού, πριν από περίπου ενάμιση μήνα κατά τις εργασίες εκσκαφής σε οικόπεδο δίπλα στο δρόμο ο ιδιοκτήτης του βρέθηκε προ «χρυσής» έκπληξης:Βρήκε θαμμένους δεκάδες ράβδους χρυσού και ως εκ τούτου οι εργασίες σταμάτησαν.

Σύμφωνα με μαρτυρίες γειτόνων στα τοπικά ΜΜΕ, τα μηχανήματα έπεσαν πάνω στο θησαυρό, οι εργασίες σταμάτησαν, ο χρυσός δηλώθηκε στην αστυνομία, τα ευρήματα κατατέθηκαν στην Τράπεζα της Ελλάδος και οι ιδιοκτήτες του οικοπέδου πήραν εύρετρα, όπως προβλέπει ο νόμος. Κανείς όμως από αυτούς δεν είδε με τα μάτια του τις ράβδους να βγαίνουν από το χώμα και τίποτα από όλα αυτά δεν επιβεβαιώνεται επίσημα ή ανεπίσημα από τις αρχές.

Η Τράπεζα της Ελλάδος δεν έχει καμία ενημέρωση ή καταγραφή, ούτε υπάρχει σήμα της αστυνομίας προς την τράπεζα για αναζήτηση τιμαλφών.

Από την πλευρά του, ο αστυνομικός διευθυντής Ιωαννίνων Θεοχάρης Αγόρης δεν επιβεβαιώνει ότι η αστυνομία ενημερώθηκε ή κλήθηκε να επέμβει για εύρεση τιμαλφών στην περιοχή.

Οπως σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις όμως, έτσι και τώρα οι φήμες τρέφουν το μύθο και τα όνειρα.
Από το Blog ΝΕΑ από την ΗΠΕΙΡΟ.

ΣΧΕΤΙΚΑ: Οι κυνηγοί που βρήκαν τη χρυσή γουρούνα

Ο πολιούχος των Ιωαννίνων, ο νεομάρτυρας Άγιος Γεώργιος

Τον πανεύφημον Μάρτυν Χριστού Γεώργιον Ιωαννίνων το κλέος, και πολιούχον λαμπρόν,εν ωδαίς πνευματικαίς ανευφημήσωμεν, ότι ενήθλησε στερρώςκαι κατήνεγκεν εχθρόν, του Πνεύματος τη δυνάμει.Και νυν απαύστως πρεσβεύει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών. (Απολυτίκιο του Αγίου)

Γράφει η κ. Βασιλεία Μίχου στον Πρωϊνό Λόγο:

……Γεννήθηκε έχοντας ανάγκη για αγάπη και ζεστασιά στο Τσούρχλι Γρεβενών ανασαίνοντας για πρώτη φορά εκεί και αφήνοντας την τελευταία του αναπνοή στα Γιάννινα στις 17 Ιανουαρίου του 1838, τότε που το Τούρκικο στοιχείο είχε ριζώσει για καλά στην πόλη μας και είχε στήσει με άνεση και απλοχεριά το πασαλίκι του ο Ρεσίτ-Πασάς, γνωστός στην Ιστορία σαν Κιουταχής-πασάς.
Οι λεπτομέρειες γύρω από τη ζωή και το θάνατό του βρίσκονται στους αγιογράφους του. Έτσι κατʼ αυτούς, ο Ρεσίτ-πασάς ή Κιουταχής που είναι ένα και το αυτό πρόσωπο αναγκαζόμενος να μετακινηθεί για την καταστολή της επανάστασης που ξέσπασε στο νότο, άφησε εδώ το γιο του Εμίν-πασά, όχι μόνο του, αλλά τον εμπιστεύτηκε στα χέρια του αξιωματικού του Αβδουλλάχ σαν σύμβουλο και βοηθό του. Ο αξιωματικός αυτός έχαιρε σεβασμού, πίστης και εκτίμησης γιατί ήταν σοβαρός, συγκρατημένος και τυπικότατος στα στρατιωτικά του καθήκοντα.
Στη δούλεψη αυτού βρίσκονταν ο Γεώργιος, τον οποίο φώναζαν όλοι Χασάν, από τα 13 του, όπου κέρδιζε άξια και τίμια το ψωμί του, γιατί ήταν τίμιος και εργατικότατος. Υπήρχε μεταξύ αφεντικού και υπηρέτη κρυφή συμπάθεια και εκτίμηση και παρʼ όλο που υπήρχαν αυτά τα δυο στοιχεία, δεν μπόρεσαν να σώσουν το παλικάρι, που έπεσε θύμα του Μουσουλμανικού φανατισμού.
Ο Γεώργιος είχε καταλάβει πως το αφεντικό του ήταν άνθρωπος που αγαπούσε και βοηθούσε τους υπηρέτες του και ύστερα από τη συκοφαντία και την κατηγορία σε βάρος του ομολόγησε σʼ αυτόν πρώτα την πίστη του.

«Είμαι Χριστιανός, χριστιανός γεννήθηκα και χριστιανός θα πεθάνω. Με λένε Γεώργιο κι επειδή από τα 13 μου έπιασα δουλειά στους Τούρκους αξιωματικούς με φωνάζουν Χασάν».

Αυτά τα λόγια είπε με τόλμη και παρρησία κι ήταν τόσο νέος. Αυτά μονάχα είπε γιατί ήταν ολιγόλογος και δεν είπε τίποτε περιττό, που θα ήταν δυνατόν να στηρίξει και άλλη βαρειά κατηγορία σε βάρος του. Ομολόγησε σʼ αυτόν πρώτα την πίστη του.
Ο Τούρκος αξιωματικός απάντησε και αυτός το ίδιο με λόγια απλά, λιτά και καλωσυνάτα. «Μείνε στη δούλεψή μου, μα θα σε φωνάζω Χασάν». Ο Γεώργιος κατευχαριστημένος δόξασε το Θεό γιατί είδε ότι σώθηκε και μόλις τέλειωνε την ανατεθείσα σʼ αυτόν εργασία έτρεχε στην εκκλησιά να ανάψει κεράκι στην Παναγία.
Το Γενάρη του 1836 «ο δούλος του Θεού Γεώργιος ενυμφεύθη τη δούλη του Θεού Ελένη» στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων σε μια όμορφη και σεμνή τελετή. Το γεγονός αυτό ήταν η σταγόνα, η οποία ξεχείλισε το ποτήρι, γιατί οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να χωνέψουν πως σεϊτζής Τούρκου αξιωματικού παντρεύτηκε χριστιανή και θεώρησαν τούτο σαν προσβολή στο Μωάμεθ. Στα γρήγορα τον οδήγησαν στον Κατή (Ιεροδικαστή) κι εκεί απλά και σταράτα δήλωσε «ποτέ δεν υπήρξα Τούρκος» κι έκανε το σημείο του Σταυρού.
Βλέποντας ο Κατής ότι «ουδέν οφελεί» παρέπεμψε την υπόθεση στο Βαλή που ήταν ο Εμίν πασάς, ο οποίος στηριζόμενος στην κατάθεση του αφεντικού του Γεωργίου Αβδουλλάχ, τον άφησε ελεύθερο, αφού πρώτα καταγράφτηκε στα πρακτικά της δίκης ότι ήταν χριστιανός το θρήσκευμα. Έτσι ο Γεώργιος συνέχισε να δουλεύει τον Τούρκο και εκπλήρωνε συνάμα τα οικογενειακά και θρησκευτικά του καθήκοντα.
Στις 30 Δεκεμβρίου 1837 έγινε πατέρας, έμεινε οριστικά στα Γιάννινα. Στις 7 Ιανουαρίου 1838 βάφτισε το γιο του και τιμώντας τον Πρόδρομο έδωσε σʼ αυτόν το όνομα Ιωάννης. Λίγες λοιπόν υπήρξαν οι μέρες της ευτυχίας του γιατί έπεσε ξανά θύμα του μουσουλμανικού φανατισμού και συνελήφθη στις 12 Ιανουαρίου 1838, έμεινε στα μπουντρούμια του Κάστρου όπου βασανίστηκε άγρια και απάνθρωπα για να αλλαξοπιστήσει και στις 17 έστησαν την αγχόνη έξω από την πύλη του Κάστρου ακριβώς στο Κουρμανιό κι έμεινε εκεί το σώμα του γυμνό για ένα τριήμερο. Ύστερα το σώμα του εξαγοράστηκε από τους Γιαννιώτες με το ευτελές ποσό των 300 γροσίων, όπως φαίνεται στο παλαιότερο σωζόμενο κατάστιχο των Αγαθοεργών Καταστημάτων της δεκαετίας 1829-1839 «όσα για το πτώμα του Μακαρίτου γρ. 300».
Από τους παλιούς μάθαμε πως την ώρα που τον κρέμασαν, φως ιλαρό κατέβηκε από τον ουρανό στο κεφάλι του και προσπαθώντας οι Τούρκοι να το ρίξουν ανέβαινε τόσο ώστε να μη μπορούν να το φθάσουν με τις λόγχες τους.
Κι ακόμα πως κάποιος άρπαξε τη μια του κάλτσα, κι είναι γεγονός αυτό αφού ο άγιος έτσι απεικονίζεται και στην πιο παλαιά εικόνα που αγιογράφησε το 1842, ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του ο αγιογράφος Πέτρος Γεωργίου.
Ο άγιος είναι ο πολιούχος μας, ο προστάτης όλων μας, είναι «…των Ιωαννίνων το κλέος…» ο φύλακας και βοηθός σε όλες τις αντίξοες του βίου μας συνθήκες, αρκεί μονάχα να πιστεύουμε, και τη δική του πίστη να κάνουμε κι εμείς δική μας όσο δύσκολο κι αν είναι για να έχουμε υγεία, δύναμη και ευλογία και με τη βοήθειά του να μαχόμαστε για την ορθή δοξασία, ορθή γνώση και ορθή πίστη, που λέγεται Ορθοδοξία.

ΣΧΕΤΙΚΑ: Ο Άγιος Γεώργιος στην ιστοσελίδα του 6ου Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων.

Η Κωνσταντινούπολη πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Πανοραμικά το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας.

Με μια σειρά εορταστικών εκδηλώσεων η Κωνσταντινούπολη παίρνει το Σάββατο τη σκυτάλη, μαζί με τη γερμανική πόλη Έσση και το Πετς της Ουγγαρίας, της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2010.
Η Κωνσταντινούπολη ορίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως η ευρωπαϊκή πολιτιστική πρωτεύουσα για το 2010 -η πρώτη τουρκική πόλη που αναλαμβάνει τη διοργάνωση- και ελπίζει ότι με τις 170 εκδηλώσεις που θα οργανώσει θα προσελκύσει περίπου 10 εκατομμύρια επισκέπτες. Συγκριτικά το 2009 η πόλη είχε υποδεχτεί 7,5 εκατομμύρια τουρίστες.

Το γεγονός αυτό ωστόσο έχει και πολιτική διάσταση, όπως εκτιμά ο Τσενγκίζ Ακτάρ, ειδικός στις σχέσεις Τουρκίας - ΕΕ στο πανεπιστήμιο Μπαχτσεσεχίρ της Κωνσταντινούπολης. «Υπάρχει ασφαλώς σχέση μεταξύ του τίτλου αυτού (της πολιτιστικής πρωτεύουσας) και της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, αφού δίνει τη δυνατότητα να παρουσιάσει την Τουρκία στην Ευρώπη και την Ευρώπη στην Τουρκία» είπε χαρακτηριστικά ο Ακτάρ.
Για το Σάββατο θα δοθούν πολλές συναυλίες, παραστάσεις δρόμου και επιδείξεις με πυροτεχνήματα, ενώ πολλά μουσεία έχουν ανακοινώσει ότι θα παραμείνουν ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα.
Περίπου 5.000 προσκεκλημένοι θα παραστούν στη δεξίωση που θα δοθεί, παρουσία του προέδρου της χώρας, Αμπντουλάχ Γκιουλ και του πρωθυπουργού, Ταγίπ Ερντογάν. Σύμφωνα με τους οργανωτές, 20 χώρες θα εκπροσωπηθούν σε υπουργικό επίπεδο.
Στο πρόγραμμα της πολιτιστικής πρωτεύουσας, το οποίο έχει αναλάβει ο οργανισμός «Istanbul - 2010», περιλαμβάνονται τα εγκαίνια, τον Ιούλιο, του Μουσείου Αθωότητας, που βασίζεται σε μια ιδέα του Νομπελίστα συγγραφέα Ορχάν Παμούκ, η έκθεση «Από το Βυζάντιο στην Ισταμπούλ» (Σεπτέμβριος - Νοέμβριος) που έχει ήδη παρουσιαστεί στο Παρίσι, το ευρωπαϊκό φεστιβάλ θεάτρου των πανεπιστημίων (Μάιος) αλλά και μια συναυλία του συγκροτήματος U2 (Σεπτέμβριος).
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό

ΔΕΙΤΕ την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ π α ν ο ρ α μ ι κ ά

Που βρίσκεται, τι γνωρίζετε για την Αϊτή;

Οι αργές αλλά ασταμάτητες γεωλογικές διεργασίες στο φλοιό της Καραΐβικής συνδυάστηκαν με την άγνοια και την ακραία φτώχια για να προκαλέσουν την ισοπέδωση της Αϊτής με δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, εκτιμούν τώρα οι επιστήμονες. Προειδοποιούν μάλιστα για νέους σεισμούς τα επόμενα χρόνια.
Ένας πρώτος βασικός παράγοντας ήταν ότι ο σεισμός των 7,3 βαθμών στην κλίμακα Ρίχτερ εκδηλώθηκε σε βάθος μόλις 10 χιλιομέτρων, και μόλις 25 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Πορτ-ο-Πρενς.
«Επειδή η δόνηση ήταν τόσο μεγάλη και συνέβη σε τόσο μικρό βάθος, είναι αναμενόμενο οι ζημιές να είναι εκτεταμένες» εξήγησε στο AFP o του Γιαν Κλίνγκερ του Ινστιτούτου Φυσικής της Υδρογείου στο Παρίσι.

Όπως ανακοίνωσε η αμερικανική Γεωλογική Υπηρεσία (USGS), το σημείο στο οποίο ξύπνησε ο Εγκέλαδος βρίσκεται στο όριο ανάμεσα στην τεκτονική πλάκα της Καραϊβικής και την πλάκα της Βορείου Αμερικής. Κατά μήκος του ορίου αυτού οι δύο πλάκες ολισθαίνουν πλάγια στον άξονα ανατολής-δύσης, με πολύ μικρή όμως ταχύτητα.
Οι μεταβολές στο υπέδαφος είναι τόσο ανεπαίσθητες ώστε η ενέργεια χρειάστηκε έναν αιώνα για να συσσωρεθεί αρκετά μέχρι να προκαλέσει σεισμό.
Ο προηγούμενος μεγάλος σεισμός στην περιοχή είχε καταγραφεί το 1860 και πριν από αυτό το 1770.
Αυτό σημαίνει ότι οι κάτοικοι δεν είχαν συνειδητοποιήσει τον μακροπρόθεσμο κίνδυνο κάτω από τα πόδια τους. Με το θέμα της σεισμικής ασφάλειας να έχει αγνοηθεί, τα κτίρια της Αϊτής, της φτωχότερης χώρας του δυτικού ημισφαιρίου, αποδείχθηκαν τελικά ακατάλληλα.
Ελάχιστα κτίρια στη χώρα ήταν κατασκευασμένα από οπλισμένο σκυρόδεμα. «Βλέποντας τις εικόνες, φαίνεται ότι οι κατασκευές αποτελούνται από τούβλα λιγνιτότεφρας ή κάρβουνου, ενώ αυτό που χρειάζεται κανείς στις ζώνες σεισμών είναι μεταλλικές ράβδους που συγκρατούν τα τούβλα» ανέφερε η Σάντι Στίσεϊ, διευθύντρια του Ερευνητικού Ινστιτούτου Περιβαλλοντικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Ούλστερ της Β.Ιρλανδίας.

Αλλοι γεωλόγοι επισήμαναν μάλιστα ότι το ρήγμα της Αϊτής έχει χαρακτηριστικά που προμηνύουν νέους ισχυρούς σεισμούς στην περιοχή τα επόμενα χρόνια.
Όπως εξήγησε ο Πασκάλ Μπερνάρ του Ινστιτούτου Φυσικής της Υδρογείου, στο ρήγμα έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο ντόμινο, κατά το οποίο ένας σεισμός ενεργοποεί γειτονικές περιοχές του ίδιου ρήγματος, ή άλλα ρήγματα, και προκαλεί τελικά νέα δόνηση.
Σύμφωνα με τον Ρότζερ Σίρλ του Πανεπιστημίου του Ντάραμ της Αγγλίας, το ενδεχόμενο νέου σεισμού «είναι σίγουρο για τα επόμενα χρόνια».

H Δημοκρατία της Αϊτής αποτελεί μια χώρα που καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα του νησιού της Ισπανιόλας που βρίσκεται στην Καραϊβική. Στη δικαιοδοσία της περιλαμβάνει και τα μικρότερα νησιά La Gonâve, La Tortue (Tortuga), Les Cayemites, και Île a Vache, ενώ το ακατοίκητο νησί Ναβάσα διεκδικείται τόσο από τη χώρα αυτή όσο και από τις ΗΠΑ.

Η Αϊτή μοιράζεται το νησί της Ισπανιόλας με την Δομινικανή Δημοκρατία. Το χερσαίο τμήμα της Αϊτής καταλαμβάνει 27.750 τετραγωνικά μέτρα. Ο πληθυσμός της είναι 9.035.536, με βάση τις εκτιμήσεις του 2009.[1]

Η πρωτεύουσα της Αϊτής είναι το Πορτ-ο-Πρενς (Port-au-Prince), που βρίσκεται στο κύριο νησί, την Ισπανιόλα. Πρώην γαλλική κτήση, η Αϊτή ήταν η δεύτερη χώρα στο δυτικό ημισφαίριο, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που διακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1804.

Η χώρα έγινε η πρώτη ανεξάρτητη δημοκρατία Αφροαμερικανών και το μόνο κράτος που γεννήθηκε έπειτα από επιτυχημένη επανάσταση των δούλων.

Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας έγινε την 1η Ιανουαρίου 1804.
Παρά τη σχετική μακροζωία της, είναι η πιο φτωχή χώρα του δυτικού ημισφαιρίου. Τώρα η Αϊτή βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο, μετά το πραξικόπημα που καθαίρεσε τον πρόεδρο Ζαν-Μπετράν Αριστίντ (Jean-Bertrand Aristide) στις 29 Φεβρουαρίου του 2004.

Το όνομα της χώρας σημαίνει «υψηλή γη».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ στη ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

(Ισχυρή σεισμική δόνηση 7,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, την οποία ακολούθησε μετασεισμός 5,9 βαθμών, συγκλόνισε την Αϊτή λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, πολλά κτίρια έχουν καταρρεύσει στην πρωτεύουσα της χώρας, Πορτ Ο Πρενς και υπάρχουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες νεκροί.
Το Κέντρο Πρόβλεψης Τσουνάμι του Ειρηνικού εξέδωσε προειδοποίηση για τσουνάμι προς τις περισσότερες χώρες της Καραϊβικής, όπως η γειτονική Δομηνικανή Δημοκρατία, η Κούβα και οι Μπαχάμες.
«Καταστροφικά κύματα τσουνάμι δεν έχουν καταγραφεί ιστορικά μετά από σεισμούς στην περιοχή και στα σχετικά στοιχεία που τηρούμε» αναφέρεται σε ανακοίνωση του κέντρου.
«Ωστόσο, υπάρχει η πιθανότητα της πρόκλησης τοπικού τσουνάμι που μπορεί να πλήξει τις ακτές που εκτείνονται σε απόσταση το πολύ 100 χιλιομέτρων από το επίκεντρο του σεισμού» καταλήγει η ανακοίνωση.
Το επίκεντρο του σεισμού ήταν 16 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της Αϊτής, Πορτ Ο Πρενς και είχε εστιακό βάθος μόλις 10 χιλιόμετρα. Σύμφωνα με τις πρώτες μαρτυρίες, πολλά κτίρια έχουν καταρρεύσει στην πρωτεύουσα της Αϊτής και υπάρχουν δεκάδες νεκροί.)

Να αποφασίσει ο Λαός με δημοψήφισμα για τις μαζικές ελληνοποιήσεις των παράνομων οικονομικών μεταναστών.

Ο τ. αντιπροέδρος της Βουλής και ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ
κ. Παναγιώτης Κρητικός, καλεί την κυβέρνηση να αναστείλει την κατάθεση του λαθρο-νομοσχεδίου στη Βουλή....

...και χαρακτηρίζει,

«Πρόχειρη, βιαστική, αμελέτητη και πολιτικά ανεπεξέργαστη η νομοθετική πρωτοβουλία Saragusi με επιπτώσεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και μακροπρόθεσμα σε εθνικό επίπεδο», τη «Νομοθετική πρωτοβουλία», της κυβέρνησης για μαζικές ελληνοποιήσεις των παρανόμων οικονομικών μεταναστών Αναλυτικά η δήλωση του κ. Κρητικού: «Ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος « Ο Νικόλαος Ζορμπάς» σε σχέση με τη διαδικασία αθρόας νομιμοποίησης (παραχώρηση ιθαγένειας και πολιτικών δικαιωμάτων) δεκάδων χιλιάδων παρανόμων οικονομικών μεταναστών ποικίλης προέλευσης, εκφράζει τον έντονο προβληματισμό του διότι:

I. Θεωρεί τη νομιμοποίηση αυτή πρόχειρη, βιαστική, αμελέτητη και πολιτικά ανεπεξέργαστη σε σχέση με τις επιπτώσεις που θα έχει μεσοπρόθεσμα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και μακροπρόθεσμα σε εθνικό επίπεδο.

II. Η λύση του μεταναστευτικού προβλήματος αντιμετωπίζεται προληπτικά, με μέτρα αποκλεισμού της λαθρομετανάστευσης και δευτερευόντως με νομιμοποίησή τους.

Ο «Σύνδεσμος» καλεί την κυβέρνηση να αναστείλει την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή και να προσανατολιστεί στη σκέψη διεξαγωγής δημοψηφίσματος, αποκρούοντας εισηγήσεις ειδημόνων, δηλαδή «φωτισμένων ηγεσιών» περί δήθεν αναρμοδιότητας του λαού για ζητήματα που αφορούν σε ατομικά δικαιώματα.
Στη Δημοκρατία μια είναι η φωτισμένη ηγεσία: Ο Λαός.
Όταν μάλιστα υπάρχουν ζητήματα μείζονος Εθνικής σημασίας, όπως το εν λόγω, προέχει η ανάγκη ενεργοποίησης του άρθρου 44 παρ.2 του Συντάγματος, ώστε να αποφανθεί ο Λαός με Δημοψήφισμα».

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
« Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ»
Ο Πρόεδρος
Παναγιώτης Κρητικός

Όταν οι πολιτικοί παίζουν θέατρο (του παραλόγου)

Όταν οι πολιτικοί παίζουν θέατρο
Γράφει:Ο Σπύρος Εργολάβος, στον ΠΡΩΪΝΟ ΛΟΓΟ

Είναι γνωστός σε όλους μας ο ρόλος που διαδραμάτισε το θέατρο στη ζωή –κοινωνική και πολιτική– της αρχαίας Αθήνας. Θεωρήθηκε, και πραγματικά ήταν, λαϊκό σχολείο. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Περικλής, δίνοντας ουσιαστικό περιεχόμενο στη Δημοκρατία, καθιέρωσε τα περίφημα θεωρικά, που επέτρεπαν στους Αθηναίους πολίτες δωρεάν να παρακολουθούν στο θέατρο τα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματικής τέχνης.

Στόχος τους η αγωγή των πολιτών. Και τούτο γιατί, και όταν ακόμα τα αρχαία δραματικά έργα είχαν ως πρωταγωνιστές θεούς και ήρωες, και τότε, το υπόστρωμά τους ήταν βαθύτατα κοινωνικό, πολιτικό.

Έτσι, όταν στο αρχαίο θέατρο ακούστηκε η φράση «ανδρός ος βούλεται είναι και μη φαίνεσθαι δίκαιος», όλοι οι θεατές έστρεψαν, αυθόρμητα, τα βλέμματά τους προς τον παριστάμενο Αριστείδη και τον χειροκρότησαν.

Κάτι παρόμοιο με αυτό που συνέβαινε στην αρχαία Αθήνα επιχειρήθηκε – και σε ικανοποιητικό βαθμό επιτεύχθηκε – τον 20ό αιώνα, με τους μεγάλους δημιουργούς των θεατρικών έργων.

Το θέατρο, σε μεγάλο βαθμό πολιτικοποιήθηκε, με την έννοια ότι έγινε φορέας όχι μόνο γενικών κοινωνικών θεωρήσεων, αλλά και ουσιαστικών πολιτικών μηνυμάτων. Έτσι, ανάμεσα στο θέατρο – μιλάμε, βέβαια, για θέατρο απαιτήσεων – και ανάμεσα στην πολιτική – μιλάμε, βέβαια, για την πολιτική εκείνη που εκπληρώνει, στο ακέραιο, μάλιστα, τον προορισμό της και γίνεται φορέας εξυπηρέτησης του κοινωνικού συνόλου, στα πλαίσια της πολιτικής ηθικής – αναπτύχθηκε στενή και δημιουργική σχέση, ένα είδος "εκλεκτικής συγγένειας" όπως θα την ονόμαζε ο Γκαίτε, και η μια πλευρά ένιωθε απαραίτητη την ύπαρξη και την επίδραση της άλλης.

Και αυτό ήταν επόμενο να συμβεί:

Πρώτα, γιατί το θέατρο αποτελεί μια ξεκάθαρη κοινωνική δραστηριότητα, ένα φαινόμενο κοινωνικό και, συχνά, άμεσα ή έμμεσα, πολιτικό. Έχει, συνεπώς, άμεση σχέση με την πολιτική: Αναδεικνύει τις πλευρές εκείνες που πρέπει να παίζουν ρόλο στην πολιτική ζωή, και στις οποίες πρέπει να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία, για να συνδέεται, έτσι, η πολιτική ζωή με αρχές και αξίες που μπορούν να κάνουν καλύτερη τη ζωή των πολιτών. Παράλληλα επισημαίνει τρωτά και ελαττώματα στα οποία εύκολα παραδίνεται η ανθρώπινη φύση – όταν μάλιστα αυτή εμπλέκεται στα γρανάζια της αλαζονείας της εξουσίας – και γίνεται πρόξενος μυρίων δεινών.

Έπειτα, γιατί η πολιτική αφουγκράζεται τα μηνύματα που εκπέμπονται από τη θεατρική δημιουργία, τα αξιολογεί, και ανάλογα, τα αποδέχεται ή τα απορρίπτει, βελτιώνοντας, κατʼ αυτό τον τρόπο, την ίδια την πολιτική και τη ζωή της κοινωνίας. Όπως το θέατρο, έτσι και η πολιτική, επιζητούν μορφές διαμεσολάβησης ανάμεσα στη ζωή και στο θεατή το πρώτο, ανάμεσα στη ζωή – κοινωνική και πολιτική – και στον πολίτη η δεύτερη.

Ο καλός πολιτικός πρέπει να είναι και καλός ρήτορας, για να μπορεί να εξηγεί στους πολίτες τις σκέψεις του και τις αποφάσεις με τις οποίες σκοπεύει να αντιμετωπίσει τις εκάστοτε, παρουσιαζόμενες καταστάσεις όπως, άλλωστε, και το θέατρο, ενέχει και ένα στοιχείο ηθοποιΐας, βασικό μάλιστα.

Τι συμβαίνει όμως όταν η πολιτική αποξενώνεται από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και, αντί να εκλαϊκεύσει, κατά τρόπο ειλικρινή, τη δράση της – πράγμα που θα την εξέθετε ανεπανόρθωτα στους πολίτες – καταφεύγει σε διάφορες "θεατρικές μορφές", προκειμένου να αποπροσανατολίσει τους πολίτες από τα βασικά προβλήματα, τα οποία δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει, αλλά ούτε και να στερηθεί τους καρπούς της εξουσίας;

Τότε συμβαίνει, απλούστατα, οι πολιτικοί μας να προσπαθούν να αντικαταστήσουν την πολιτική πράξη – ανύπαρκτη στην ουσία – με διάφορες θεατρινίστικες μορφές, εκχυδαΐζοντας τόσο την πολιτική όσο και τη θεατρική δημιουργία. Δηλαδή, επειδή δεν είναι σε θέση να ασκήσουν πολιτική, παίζουν θέατρο σε βάρος των πολιτών.

Αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρα τη ζούμε, σε όλο το τραγικό της μεγαλείο, στον τόπο μας – με ελάχιστες εξαιρέσεις που όμως δεν αναιρούν τον κανόνα – εδώ και τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Ατμόσφαιρα πνιγηρή που, στις μέρες μας, έχει προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, καθώς "αποπνέει" – όπως εξομολογήθηκε δημόσια, ανώτατος δικαστικός λειτουργός – "οσμές διαφθοράς, αδιαφάνειας και ανομίας σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος" .

Έτσι φτάσαμε στα όρια – αν δεν τα έχουμε ξεπεράσει – μιας ολοκληρωτικής χρεοκοπίας. Χρεοκοπία που είναι, κατά κύριο λόγο, πολιτική.Έχει χρεοκοπήσει, κατά κοινή ομολογία, το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας. Το ομολογούν, άλλωστε, οι ίδιοι οι πολιτικοί μας – με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό – που καλεί τους πολίτες να υποστούν τα νέα οδυνηρά οικονομικά μέτρα, για να μη χρεοκοπήσει ολοκληρωτικά η χώρα.

Και μέσα σʼ αυτή την πολιτική χρεοκοπία που δεν επιτρέπει την άσκηση πολιτικής παίζεται, σε βάρος του λαού, το θέατρο με πρωταγωνιστές, όχι ηθοποιούς, αλλά πολιτικούς που παίζουν το ρόλο των ηθοποιών.

Ανοίξτε την τηλεόραση και παρακολουθήστε τους πολιτικούς μας να συζητούν – δηλαδή να διαπληκτίζονται – περί παντός επιστητού. Παριστάνουν τους παντογνώστες για θέματα γύρω από τα οποία έχουν πλήρη άγνοια, παράλληλα, βέβαια, με την άγνοια της ουσίας της πολιτικής.

Δυο πρόσφατες χαρακτηριστικές εικόνες που σχετίζονται με την πολιτική ζωή του τόπου, αλλά έχουν έντονα τα στοιχεία της θεατρικής παράστασης, είναι αρκετές να μας κάνουν να νιώσουμε την ουσία του προβλήματος.

Εικόνα πρώτη:

Το υπουργικό συμβούλιο, σε πλήρη απαρτία, περιμένει την άφιξη του πρωθυπουργού για να αρχίσει η συνεδρίαση. Προς μεγάλη έκπληξη των περισσότερων, αν όχι όλων των υπουργών, ανοίγει η πόρτα και βλέπουν να προπορεύεται ο αρχιεπίσκοπος και να ακολουθεί ο πρωθυπουργός.

Κάποιος υπουργός τότε, αν αληθεύουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, παρατήρησε: "Αυτό δεν είναι υπουργικό συμβούλιο, είναι talk show".

Με απλά λόγια: μια πρωτότυπη θεατρική παράσταση, μεσαιωνικής κοπής και έμπνευσης". Πού βρίσκεται τώρα το θεατρικό στοιχείο της υπόθεσης; Βρίσκεται, ακριβώς στο "ενδιαφέρον" του αρχιεπισκόπου για τους μετανάστες και στην "προβολή" εκ μέρους του – και εκ μέρους της άλλης πλευράς – του κοινωνικού έργου της Εκκλησίας.

Και ποια είναι η ουσία η πολιτική αυτής της υπόθεσης; Απλούστατα το γνωστό θέμα της λεγόμενης εκκλησιαστικής περιουσίας". Η μια πλευρά – η πολιτική – προσπαθεί να τη φορολογήσει – γιατί ξέρει πως αν αυτό δε γίνει, με τα νέα – δυσβάσταχτα για το λαό – φορολογικά μέτρα, θα ξεσηκωθούν ακόμα και οι πέτρες˙ η άλλη πλευρά – η εκκλησιαστική – προσπαθεί, με νύχια και με δόντια, να διατηρήσει τα προνόμιά της, με πρόσχημα το κοινωνικό της έργο.

Δηλαδή, και οι δυο πλευρές, επειδή δεν μπορούν να πουν ευθέως την αλήθεια στο Λαό, δηλαδή να εκφραστούν πολιτικά, παίζουν θέατρο.

Εικόνα δεύτερη:

Με υπογραφές βουλευτών της συμπολίτευσης, και με συμφωνία των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποφασίστηκε να συσταθούν πέντε εξεταστικές επιτροπές για να διερευνήσουν – λέει – τα μεγάλα σκάνδαλα που συγκλόνισαν, τα τελευταία δέκα χρόνια, τη χώρα και την οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Πού βρίσκεται, τώρα, το δραματικό – πολιτικό – στοιχείο της υπόθεσης; Βρίσκεται απλούστατα στο γεγονός, ότι πρωταγωνιστές αυτών των σκανδάλων, είναι τα δυο κόμματα εξουσίας που θα "διερευνήσουν" τις υπο­θέσεις˙ βρίσκεται ακόμα στο γεγονός – κωμικό – τραγικό αυτό – ότι τα σκάνδαλα αυτά, με νόμο που ψήφισαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές τους, έχουν παραγραφεί και κανένας δεν πρόκειται να τιμωρηθεί.

Δηλαδή και εδώ οι πολιτικοί μας, επειδή δεν μπορούν – και δε θέλουν – να ασκήσουν πολιτική, παίζουν θέατρο σε βάρος του Λαού.

Και εδώ δεν πρόκειται για απλό θέατρο: πρόκειται για θέατρο παραλόγου, για πραγματική κοροϊδία του Λαού.

Τώρα θα μου πείτε: Και τι σε πειράζει που, με τέτοια και παρόμοια περιστατικά, οι πολιτικοί μας, με το θέατρο που παίζουν, μας διασκεδάζουν και μας κάνουν να ξεχάσουμε τα πιεστικά προβλήματα;

Με πειράζει – και πρέπει όλους να μας πειράζει – γιατί σʼ αυτό το θέατρο, άλλοι είναι οι θύτες – οι πολιτικοί – και άλλα είναι τα θύματα – εμείς οι πολίτες.

Εμείς καλούμαστε, για μια ακόμα φορά – που μπορεί να είναι και η τελευταία για τη χώρα μας – να πληρώσουμε τα πολλαπλά ανομήματά τους, εμείς καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα της κατάστασης στην οποία μας έχουν οδηγήσει. Αυτή την κατάσταση διεκτραγώδησε, πρόσφατα, ο οξυδερκής πολιτικός, Μίμης Ανδρουλάκης, με τούτη τη χαρακτηριστική φράση που απηύθυνε, μέσα στη Βουλή, προς τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης:

"Να μη χαίρεστε – τους είπε – αν η κυβέρνηση αποτύχει. Η επόμενη κυβέρνηση δε θα είναι ελληνική, έστω και αν κάθονται εκεί Έλληνες υπουργοί".

Εγώ, απλούστατα, ήθελα να προσθέσω:

Μπορεί σήμερα η Κυβέρνηση να είναι ελληνική, όπως είναι και η Βουλή.

Η πολιτική όμως που ασκείται στη χώρα μας – κάτω από τη δαμόκλεια σπάθη της χρεοκοπίας – δεν είναι ελληνική. Την πολιτική σήμερα στη χώρα μας την υπαγορεύουν ο Αλμούνια, ο Όλι Ρεν και ο Τρισέ.

Οι Έλληνες πολιτικοί απλώς εκτελούν τις εντολές τους. Μα, αυτό συμβαίνει, θα μου πείτε, στον τομέα τον οικονομικό.

Όμως, πρέπει να έχουμε το θάρρος να το ομολογήσουμε:

Μια χώρα, βουτηγμένη στο δημόσιο χρέος, στα ελλείμματα, στη διαφθορά και στη χρεοκοπία, που δεν είναι σε θέση να ασκήσει ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να ασκήσει εθνική, ελληνική πολιτική. Αυτό όσο δύσπεπτο κι αν είναι, πρέπει, επί τέλους, να το χωνέψουμε. Και να δεχθούμε ότι η πολιτική που ασκείται στον τόπο μας, 35 χρόνια τώρα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κακόγουστο θέατρο που παίζεται σε βάρος του Λαού.

Αυτό πρέπει να είναι το κυριότερο δίδαγμα από την 35ετία που πέρασε, και το ισχυρότερο μήνυμα για τη νέα χρονιά, για την οποία σας εύχομαι:

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

Τουρκική διαδήλωση συμπαράστασης στις μειονότητες διοργανώθηκε στο Φανάρι.

Διαδήλωση συμπαράστασης στις μειονότητες οργανώθηκε το Σάββατο στην Κωνσταντινούπολη, μπροστά από το Οικουμενικό Πατριαρχείο με συνθήματα και πανό που τόνιζαν ότι «κανείς δεν θα μπορέσει να αγγίξει το Φανάρι και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο».

Η πρωτοφανής αυτή εκδήλωση, οργανώθηκε από συνασπισμό φιλελεύθερων, αριστερών οργανώσεων, που αποκαλείται «70 εκατομμύρια βήματα κατά των πραξικοπημάτων».

Οι διαδηλωτές φώναζαν μπροστά από τον Πατριαρχικό Οίκο «Ζήτω η αδελφοσύνη των λαών», «Ελευθερία», «να διαλυθεί η Εργκενεκόν» και κρατούσαν πλακάτ στο οποίο έγραφε στα ελληνικά

«Όλοι οι λαοί είναι αδέλφια» και στα τουρκικά

«να δικαστούν οι πραξικοπηματίες και όσοι σχεδιάζουν 'κλωβούς'».

Υπενθυμίζεται ότι το σχέδιο «Κλωβός», που αποκαλύφθηκε από την τουρκική δικαιοσύνη πρόσφατα, είναι σχέδιο που επεξεργάζονται δυνάμεις του Στρατού για την δολοφονία προσωπικοτήτων με στόχο να προκληθούν επεισόδια ανάλογα με τα Σεπτεμβριανά.

Εκπρόσωπος του συνασπισμού διάβασε ανακοίνωση στην οποία παρουσιάζονται οι στόχοι της διαδήλωσης: «Και εμείς θα θέλαμε να λέμε ότι δεν υπάρχει πλέον κίνδυνος για πραξικόπημα.

» Μέσα σε 50 χρόνια έγιναν τρία αιματηρά πραξικοπήματα, ένα μεταμοντέρνο πραξικόπημα και ένα με ηλεκτρονικό υπόμνημα» αναφέρεται στην ανακοίνωση και υπενθυμίζεται ότι «ακόμα κλείνουν τα πολιτικά κόμματα και φυλακιζόνται δήμαρχοι, εκλεγμένοι από τον λαό, ακόμα υπάρχει το άρθρο 301 του ποινικού κώδικα και ότι πρόσφατα δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια των αρχών ο δημοσιογράφος Χραντ Ντινκ.

» Δεν αισθανόμαστε ήσυχοι. Διότι σύμφωνα με το σχέδιο 'Κλωβός', ο πρώτος που θα εδολοφονείτο ήταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.»

Ο συνασπισμός που διαδήλωσε σήμερα στο Φανάρι δημιουργήθηκε πριν από δύο χρόνια από διάφορες συνεργαζόμενες μη κυβερνητικές οργανώσεις, ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η εκπρόσωπος των διαδηλωτών Γιλντζίν Ενέν:

«Έχουμε κάνει πολλές εκδηλώσεις κατά του αστυνομικού κράτους και των πραξικοπηματιών» είπε και πρόσθεσε ότι «είμαστε εδώ για να μην επιτρέψουμε νέα επίθεση κατα των Ρωμιών και δηλώνουμε ότι θα τους υπερσπασπιστούμε».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν βρίσκονταν της στιγμή της διαδήλωσης στο Φανάρι, αλλά ενημερώθηκε για αυτήν από δημοσιογράφους που τον συνόδευαν σε περιοδεία στη Μαύρη Θάλασσα.

Η κα Ενέν δήλωσε ότι ετοιμάζεται μεγάλη διαδήλωση στην κεντρική λεωφόρο Ιστικλάλ, την παλαιά λεωφόρο του Πέρα στις 23 Ιανουαρίου.

Newsroom ΔΟΛ

Ενδιαφέρον: Η ταβέρνα του Τζεμήλ στο Θρακιώτικο ΛΙΓΑΠΟΛΑ.

Ό,τι δεν τόλμησαν να κάνουν αλλόθρησκοι κατακτητές...

Όπως αποκαλύπτεται σε ψήφισμα των κατοίκων του

Στο Κουκούλι έχουν στοιχεία που οδηγούν στους ιερόσυλους!

«Μητρόπολη και ιερέας έδειξαν πλήρη αδιαφορία»

Στοιχεία που αν αξιοποιηθούν μπορούν να οδηγήσουν στην ανακάλυψη των ιερών κειμηλίων τα οποία κλάπηκαν από το Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κουκούλι Ζαγορίου, αλλά και στο ξεσκέπασμα εκείνων οι οποίοι παρέλαβαν το εμπόριο της αρχαιοκαπηλίας, θέτουν στη διάθεση των αρχών που διερευνούν την υπόθεση οι κάτοικοι και οι φορείς του χωριού.

Οι τελευταίοι πραγματοποίησαν πρόσφατα συγκέντρωση στο Κουκούλι όπου και συζήτησαν για την λεηλασία της εκκλησία τους.

Στο ψήφισμα που εξέδωσαν αφήνουν επίσης σοβαρές αιχμές και εναντίον της Μητρόπολης Ιωαννίνων, αλλά και του εφημέριου του χωριού, τους οποίους κατηγορούν για πλήρη αδιαφορία απέναντι στο πρόβλημα.

Στην πρόσφατη σύσκεψη, στην οποία συζητήθηκε από τους κατοίκους του χωριού -παρουσία του νομάρχη Αλέκου Καχριμάνη και του δημάρχου Τύμφης Γιώργου Σουκοβέλου- η βεβήλωση και λεηλασία της φημισμένης για τις αγιογραφίες και την αρχιτεκτονική της κεντρικής εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αναλύθηκαν τα αίτια που οδήγησαν σʼ αυτό το γεγονός και επιμερίστηκαν ευθύνες για τα ελλιπή μέτρα προστασίας του Ναού.

Συγκεκριμένα, στο ψήφισμα που καταρτίστηκε στην συνέλευση, το οποίοι υπογράφουν ο πρόεδρος της Αδελφότητας Κουκουλιωτών Σπύρος Τσουμάνης και η πρόεδρος του Τ.Σ. Διονυσία Τσουμάνη, αναφέρεται ότι ελήφθησαν από τους κατοίκους του χωριού και τους φορείς του οι εξής αποφάσεις:

• Να προστατεύσουν την εκκλησία τους με ενισχυμένα τεχνικά μέσα, ώστε να καταστεί αδύνατη η παραβίαση θυρών και παραθύρων

• Να αποκαταστήσουν την ζημιά που έγινε και να κατασκευάσουν πάλι τις εικόνες τους, όπως ήταν από άποψη αγιογραφίας, καθώς πριν κλαπούν, τις είχαν φωτογραφήσει. Για το σκοπό αυτό τόσο ο Δήμαρχος Τύμφης όσο και ο Νομάρχης Ιωαννίνων που παρέστη στην συγκέντρωση, υποσχέθηκαν, όπως αναφέρεται, ότι θα συνδράμουν οικονομικά στο κόστος των εικόνων που θα κατασκευαστούν.

• Οι κάτοικοι Κουκουλίου στο ψήφισμά τους καταδικάζουν την απουσία από την συγκέντρωσή τους τόσο του Μητροπολίτη Ιωαννίνων κ. Θεόκλητου ή αντιπροσώπου του, όσο και του Ιερέα του χωριού, οι οποίοι, όπως τονίζουν, «ενώ όφειλαν να πρωτοστατήσουν, έδειξαν πλήρη αδιαφορία».

• Παράλληλα, εξουσιοδοτούν την Αδελφότητα και το Τοπικό Συμβούλιο «να στείλει τις αποφάσεις τους στις ηγεσίες των αρμόδιων υπουργείων, στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στους βουλευτές του Νομού μας, με την παράκληση να συζητηθεί στη Βουλή το θέμα της προστασίας των μνημείων της πατρίδας μας και ειδικότερα της Ηπείρου, όπου τα τελευταία χρόνια έχουν «κατακρεουργηθεί» από τις «συμμορίες» των αρχαιοκάπηλων – ιερόσυλων και να διαβαστεί στη Βουλή ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας το ψήφισμά τους».

Στο ίδιο ψήφισμα επισημαίνεται ακόμη ότι το οργανωμένο σχέδιο των ιερόσυλων, που «χτυπούν» νύχτα τις εκκλησίες στα ορεινά χωριά των λιγοστών ηλικιωμένων κατοίκων, πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους αρμόδιους, ώστε με συντονισμένες ενέργειες να συλληφθούν οι «συμμορίες» των αρχαιοκάπηλων.

Στο συγκεκριμένο δε περιστατικό της λεηλασίας της εκκλησίας στο Κουκούλι, οι κάτοικοί του τονίζουν ότι μπορούν να δώσουν όλα τα στοιχεία που θα χρειαστούν οι Αρχές, ώστε να ανακαλυφθούν οι παραλήπτες του εμπορίου της αρχαιοκαπηλίας και να βρεθεί ο κλεμμένος θησαυρός τους.

Και κλείνουν σημειώνοντας χαρακτηριστικά:

«Εμείς, οι κάτοικοι Κουκουλίου, πιστεύουμε στο «δαιμόνιο» των διωκτικών αρχών της πατρίδας μας, που με τη βοήθεια του Θεού, θα οδηγηθούν στη σύλληψη των εγκληματιών, που «μαγάρισαν» και βεβήλωσαν την εκκλησιά μας, την παραμονή της Γέννησης του Θεανθρώπου».

Απεβίωσε σε ηλικία 93 ετών ο Ιάπωνας που γλίτωσε από τις δυό ατομικές βόμβες

ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Την τελευταία του πνοή άφησε την Τετάρτη ο Τσουτόμου Γιαμαγκούτσι, ο άνθρωπος που γνώρισε από κοντά τον όλεθρο της ατομικής βόμβας σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι και επέζησε για να τον διηγηθεί.

Ήταν 6 Αυγούστου 1945, όταν βρέθηκε για επαγγελματικό ταξίδι στη Χιροσίμα. Υπέστη σοβαρά εγκαύματα από την έκρηξη, ενώ αναχώρησε από την πόλη για το Ναγκασάκι μόλις μία μέρα προτού πέσει εκεί η δεύτερη ατομική βόμβα.

Σύμφωνα με τα ιαπωνικά Μέσα Ενημέρωσης, ο Γιαμαγκούτσι πέθανε σε ηλικία 93 ετών ύστερα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Πολλοί Ιάπωνες έχουν λάβει πιστοποιητικό (χιμπακούσα, στα ιαπωνικά) ότι επέζησαν του ολέθρου, γεγονός που τους εξασφαλίζει σειρά ιατρικών και οικονομικών παροχών.

Ωστόσο, το 2009 ο Γιαμαγκούτσι αναγνωρίστηκε ως ο μόνος που κατάφερε να γλιτώσει και από τις δύο ατομικές βόμβες. «Η διπλή έκθεση στη ραδιενέργεια είναι πλέον επίσημο γεγονός. Θα μπορεί να διηγηθεί στις επόμενες γενιές τη φρικτή ιστορία των βομβών, ακόμα και όταν εγώ θα έχω πεθάνει» είχε πει ο ίδιος.

Συνολικά πιστεύεται ότι 165 Ιάπωνες είχαν βρεθεί και στις δύο πυρηνικές εκρήξεις και επέζησαν, ο Γιαμαγκούτσι όμως είναι ο μοναδικός που αναγνωρίσθηκε επισήμως. Γεννημένος το 1916 στο Ναγκασάκι, εργαζόταν ως μηχανικός για τη Μitsubishi Ηeavy Ιndustries και βρισκόταν σε επαγγελματική αποστολή στη Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου 1945, όταν το αμερικανικό βομβαρδιστικό Ενόλα Γκέι έριξε στην πόλη αυτή την πρώτη ατομική βόμβα.
Ο Γιαμαγκούτσι περπατούσε στον δρόμο σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από το «σημείο μηδέν», την περιοχή κάτω από το σημείο της έκρηξης, καθώς η βόμβα εξερράγη πάνω από την πόλη. Με σοβαρά εγκαύματα στα χέρια και χωρίς να έχει καταλάβει τι ακριβώς συνέβη, κατάφερε να επιστρέψει δύο ημέρες αργότερα στην οικογένειά του, στο Ναγκασάκι.
Και στις 9 Αυγούστου 1945 βρισκόταν στο γραφείο του στη Μitsubishi και εξηγούσε στους συναδέλφους του αυτό που είχε ζήσει όταν η δεύτερη βόμβα εξερράγη πάνω από την πόλη.
«Πίστεψα ότι το σύννεφο με τη μορφή μανιταριού με είχε ακολουθήσει μέχρι εδώ» είπε αργότερα.

Από τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι σκοτώθηκαν αντιστοίχως 140.000 και 75.000 άνθρωποι, είτε αμέσως από τις εκρήξεις είτε τους επόμενους μήνες από τη ραδιενέργεια.
Ο Τσουτόμου Γιαμαγκούτσι άρχισε να διηγείται την ιστορία του μόλις το 2005 αφού πέθανε από καρκίνο, στα 59 του, ο δεύτερος γιος του, που ήταν μωρό όταν η βόμβα εξερράγη στο Ναγκασάκι.
Το 2006, ένα ντοκιμαντέρ κατέγραψε την ιστορία του και ο Γιαμαγκούτσι εκφώνησε ομιλία στον ΟΗΕ. «Αφού είχα δύο φορές την εμπειρία ατομικών βομβαρδισμών και επέζησα, η μοίρα μου είναι να μιλάω γι΄ αυτούς» είπε, ελπίζοντας ότι η μαρτυρία του θα χρησιμεύσει για να απαγορευθούν οριστικά τα πυρηνικά όπλα.
Τον περασμένο Ιούλιο, κατά τη διάρκεια διάσκεψης που έγινε στο Ναγκασάκι και στην οποία έκανε την τελευταία δημόσια εμφάνισή του, είπε ότι έστειλε επιστολή στον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα σχετικά με την ομιλία που είχε εκφωνήσει ο τελευταίος στην Πράγα για έναν κόσμο απαλλαγμένο από πυρηνικά όπλα.
«Πίστεψα βαθιά στα λόγια του και στην ιδέα να δράσουμε όλοι μαζί για να καταργήσουμε όλα τα πυρηνικά όπλα» είχε δηλώσει.
Στις 22 Δεκεμβρίου δέχθηκε την επίσκεψη του Αμερικανού σκηνοθέτη του «Τιτανικού» και του «Άβαταρ» Τζέημς Κάμερον, ο οποίος σχεδιάζει να γυρίσει μια ταινία για τις ατομικές βόμβες.
Σύμφωνα με την οικογένειά του, μετά τη συνομιλία του με τον σκηνοθέτη, ο Τσουτόμου Γιαμαγκούτσι είπε: «Η αποστολή μου τελείωσε».

Όταν το συσπειρωμένο κοπάδι βουβαλιών νίκησε την αγέλη των λιονταριών.

Η μάχη μεταξύ μιας αγέλης λιονταριών που είχαν στήσει καρτέρι σε ένα κοπάδι βουβαλιών. Ένα νεαρό βουβάλι έπεσε στα νύχια των λιονταριών και στη συνέχεια στα δόντια δύο κροκόδειλων.
Παρόλα αυτά, όταν το κοπάδι των βουβαλιών επέστρεψε ενωμένο και συσπειρωμένο (παραλίγο να γράψω ενωμένο και δυνατό) τα λιοντάρια είδαν και έπαθαν.
Ενα βίντεο από το Εθνικό Πάρκο Kruger της Νότιας Αφρικής με σχεδόν 50 εκατομμύρια θεάσεις στο youtube.

Αόρατος άνθρωπος κρυμμένος με μπογιές στο σκηνικό.

Με το κατάλληλο βάψιμο ταιριασμένο με το περιβάλλον, άν δεν κοιτάξετε προσεκτικά, δύσκολα διακρίνετε τον αόρατο άνθρωπο κρυμμένο στο όλο σκηνικό!

Οι πιτσιρικάδες από τη Βενεζουέλα τολμούν και παίζουν Στράους στο Σάλτζμπουρκ.

Η Ορχήστρα Νέων Τερέζα Καρένιο, περιλαμβάνει τους καλύτερους μουσικούς λυκείων της Βενεζουέλας μέσω του πρωτοποριακού μουσικού προγράμματος Ελ Συστέμα. Εδώ, υπό την διεύθυνση του Γκουστάβο Ντουνταμέλ, παίζουν Radetsky Marsch Op.228 του Johann Strauss στο Saltzburg το 2008.

Στη μακρινή Βενεζουέλα εδώ και 30-τόσα χρόνια ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, το El Sistema (Fundación del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela).Ένας ντόπιος μουσικός, ο Χοσέ Αμπρέου, βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια στις πιο φτωχές, τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο πάρε-δώσε των ναρκωτικών, και να τα κάνει μουσικούς.

Το πράγμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά και άρχισε να αποδίδει καρπούς.Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική, και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες.

Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές. Οι καλύτεροι από αυτούς τους νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν del Sistema, ο 28χρονος μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ, που είναι επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες.




Έκαναν τουρνέ οι Βενεζουελάνοι πιτσιρικάδες με τον πιτσιρικά μαέστρο τους και παίξανε και στο Σάλτσμπουργκ. Μάλλον καλά θα έπαιξαν, γιατί οι απαιτητικοί Σαλτσμπουργκαίοι ζήτησαν και ανκόρ. Ξεκίνησε το ανκόρ με μία πόλκα κάπως οικείο και με την πρώτη φράση των εγχόρδων οι Σαλτσμπουργκαίοι αναγνώρισαν το κομμάτι και χειροκρότησαν.

Μάλλον δεν περίμεναν ότι οι Ινδιάνοι πιτσιρικάδες θα τολμούσαν να παίξουν Στράους και μάλιστα στην Αυστρία. Και κάνει zoom-out η κάμερα και θολώνει ο νους. Πρόκειται για ΜΕΓΑΛΗ ορχήστρα, διπλή, καμμιά διακοσαριά άτομα. Και παίζουν καλά οι άτιμοι.

ΠΗΓΗ: Blogspot e-epiloges dionysos

Ο,τι αγαπάτε, ό,τι ζητάτε, ό,τι ποθείτε, το 2010 να φέρει.