Του κόσμου τα ευτράπελα, π.χ. Ο δικτάτωρ Μεταξάς έπινε πολύ κονιάκ!

Από e mail που μόλις έλαβα.....

Η βαλίτσα πάει πολύ μακρυά ...

Υπομονή νάχουμε να διαβάζουμε να μορφωθούμε....

Τα έχουν ξεστομίσει διάσημοι και μη.
Τα έχουμε δει σε επιγραφές και αγγελίες.
Οι μαθητές συναγωνίζονται επάξια τους υπόλοιπους μέσα απ’ τα γραπτά τους κι αποδεικνύονται απ’ τους καλύτερους στο «είδος».
Είναι τα περίφημα «μαργαριτάρια».
Απολαύστε τα…

Οκτώ στους δέκα Έλληνες πιστεύουν ότι τα μοντέλα είναι χαζά. Τους υπολοίπους τρεις όμως, που πιστεύουν πως είμαστε έξυπνες δεν τους ακούμε.
Βίκυ Κουλιανού

Θα το πω με μια ελληνική λέξη… Unplugged!
Διονύσης Τσακνής

Δημοσιογράφος: – Κα Δημητρίου, τι θα βρει κανείς, αν ψάξει στη βιβλιοθήκη σας;
Άντζελα Δημητρίου: – Α, δε θα βρει τίποτε εκεί. Όλα μου τα κοσμήματα τα φυλάω σε θυρίδες…

Τα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (πέταγμα αριστερό). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ, για πέταγμα κατευθείαν στη μέση.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεη.
Άννα Φόνσου

NO XESIMO, THA PESEI KSILO.
Πινακίδα έξω από αποθήκη στον Μαραθόκαμπο Σάμου, με σκοπό να προειδοποιήσει τους ξένους να μην αφοδεύουν έξω από την αποθήκη

Αναζητώ κυρία, κάτοχο τρακτέρ, με σκοπό τον γάμο. Παρακαλώ αποστείλατε φωτογραφία τρακτέρ!
Αγγελία σε αγγλική εφημερίδα

Η μάνα του Ρασπούτιν ήταν η Ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας.
Aπό Έκθεση για τη Ρωσία, μαθητή του Γυμνασίου Καρδίτσας

-Σήμερα θα φτιάξουμε μία παραδοσιακή ελληνική συνταγή.. Παίρνουμε τα λουκάνικα Φρανκφούρτης…
Βέφα Αλεξιάδου

-Επισκέφθηκες τον Παρθενώνα όταν ήσουν στην Ελλάδα;
-Δεν θυμάμαι όλα τα κλαμπ που πήγα.
Shaquille O’Neal

Σε Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη παικτών σε τυφλά παιδιά:
-Εύχομαι να τα έχει ο Θεός καλά και να έρθουν στο γήπεδο να μας δουν(!!!) και από κοντά…
Στέλιος Γιαννακόπουλος

Παρθένο δάσος είναι το δάσος όπου το χέρι του ανθρώπου δεν πάτησε ποτέ πόδι.
Από μαθητική έκθεση

Το στήθος είναι ένα εξάρτημα που το φοράνε μόνο οι ωραίες γυναίκες.
Από μαθητική έκθεση

-Και πως την λένε την μάνα σου περίπου;
Ελένη Μενεγάκη

-Είδα στην τηλεόραση κάτι βρακοσυλλέκτες. Πολύ στενοχωρήθηκα που φτάνουν στο σημείο να ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν εσώρουχα.
Άντζελα Δημητρίου

Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Την τελευταία μαχαιριά στον Καίσαρα την έδωσε ένας Έλληνας. Λεγόταν, νομίζω, Βρεττός.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Πάρτε μας τηλέφωνο για να κερδίσετε μια έγχρωμη κουζίνα.
Ελένη Μενεγάκη

Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Τα δικαστήρια της αρχαίας Ελλάδας ήτανε τρία, δηλ. ο Άρειος Πάγος σε τρία σημεία της γης.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Χριστός και Θεός δεν είναι το ίδιο πράγμα. Έχει διαφορά. Εγώ προσεύχομαι αποκλειστικά στο Χριστό.
Βίκυ Κουλιανού

Εδώ στο γήπεδο Χαριλάου βρέχει. Έξω δεν ξέρω τι κάνει.
Ρεπόρτερ του Alpha

Ο Ronaldo ξεχύνεται σαν εμετός στην επίθεση…
Μανώλης Μαυρομμάτης

Σε συνεντεύξη στην Άννα Παναγιωταρέα:
-Έχετε κάνει κανένα σφάλμα που το μετανιώσατε;
-Φυσικά. Σε αυτή τη ζωή κανείς δεν είναι άσφαλτος.
Άντζελα Δημητρίου

Το πρωτοφανές αυτό γεγονός, συμβαίνει για δεύτερη φορά.
Νίκος Χατζηνικολάου

Το θύμα είχε κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις σε όλο το σώμα.
Κάποιος δημοσιογράφος στην τηλεόραση

Και ναι… μπαίνει μέσα στη μεγάλη περιοχή… την βγάζει και την παίζει..
Εκφωνητής ποδοσφαιρικού αγώνα στην τηλεόραση

Σε συζήτηση στον πρωινό καφέ για το ναυάγιο του Σάμινα Expess:
-Πρέπει κάποια στιγμή να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο.
-Τώρα που είπατε κόκκαλο, ας υποδεχθούμε την αγαπημένη μας Βέφα, που θα μαγειρέψει μια υπέροχη σούπα απο κόκκαλα!
Ελένη Μενεγάκη

Λέει στον Στέλιο Ρόκκο, αφού τραγούδησε το «Να μ’αγαπας»:
-Ωραίο το τραγούδι σου Στέλιο.
-Δεν είναι δικό μου το τραγούδι. Είναι του Παύλου Σιδηρόπουλου.
-Α, πολύ ωραία Στέλιο. Να τον καλέσουμε κι’ αυτόν μια μέρα στην εκπομπή (ο άνθρωπος έχει πεθάνει).
Ελένη Μενεγάκη

Η ηχογράφηση έγινε στο σπήλαιο των Πετραλώνων όπου βρέθηκε ο πρώτος εν ζωή σκελετός.
Ελένη Δήμου

Για να δούμε πόσες φιναλίστ θα μπούνε στη δωδεκάδα;
Μαρίνα Τσιντικίδου

Εγώ δεν έχω πατήσει το πόδι μου ποτέ στην Τουρκία. Μόνο στην Κωνσταντινούπολη πήγα..
Άντζελα Δημητρίου

Ο εξοστρακισμός ήταν μια αρχαία τιμωρία όπου σου έβαζαν έξι όστρακα κι έπρεπε να τα χτυπήσεις και να τα σπάζεις με το κεφάλι σου. Μερικές φορές πετύχαινε, άλλες όχι.
Από μαθητική έκθεση

Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν προστυχόλογα. Προχτές στο πανηγύρι του Σταυρού, κάτω στην Καρούτα, κάποιος είπε «ανυπερθέτως». Οι άλλοι έκαναν πως δεν κατάλαβαν.
Από άρθρο επαρχιακής εφημερίδας, 1977

Ναι, κύριε πρόεδρε, ζητώ συγγνώμην αλλά η κυρία μας προσέβαλε μέσα στο μαγαζί μας.
Της είπαμε, κυρία, ακούστε εμείς εδώ είμαστε συνεργείο αυτοκινήτων, ρεκτιφιέδες και τέτοια τι μας ενδιαφέρει να αγοράσουμε μάσκα ομορφιάς, πλάκα μας κάνετε, τι είναι αυτά τώρα;
Αυτή επέμενε και μας είπε και βλάκες, δεν ξέρουμε λέει το συφέρο μας κι άρχισε να βγάζει βαζάκι από το βαλιτσάκι και είπε του μικρού του Αρμενάκου να κάτσει να του κάνει ένα πείραμα, να το δούμε κι εμείς, τότε τη βούτηξα και την πέταξα έξω και αυτήν και το βαλιτσάκι της που ομολογώ καταστράφηκε και είμαστε πρόθυμοι
να της το αποζημιώσουμε.
Και ζητώ συγγνώμη που την είπα παλιοχαμούρα και κλώσσα. Ζητώ την κατανόησιν…
Απολογία κατηγορουμένου στο πλημμελειοδικείο, 1991

Αύριο θα σφάξω 40 κατσικάκια. Όσοι θέλουνε σκοταργές – γλυκάδια να μου το πουν, γιατί σφάζω για ξενοδοχεία. Για ιδιαίτερον σφάξιμον πρέπει να ειδοποιηθώ προ 10ημέρου, προθεσμία. Τάκης.
Επιγραφή σε σπίτι στην Ακράτα, καλοκαίρι 1981

Το αρνάκι το σφάζουμε το Πάσχα. Τον υπόλοιπο χρόνο δεν το ενοχλούμε. Μετά έρχεται πάλι το Πάσχα, οπότε το ξανασφάζουμε.
Από ημερολόγιο 12χρονης, Καρδίτσα, 1981

Ασκητής: -Σύμφωνα με μια έρευνα, οι Έλληνες κάνουν έρωτα 115 φορές το χρόνο.
Μενεγάκη: – Ναι ε; 115 φορές στις 365 μέρες… δηλαδή πόσο; Κάθε μέρα;
Ελένη Μενεγάκη

Όταν μεγαλώσω θα γίνω αξιωματικός να φωνάζω και τα φαντάρια να στέκονται κλαρίνα και να τους κόβω και την ανάσα και τη χολή.
Άδετα άρβυλα; 5 μέρες!
Μανίκια σκουμπωμένα; 10 μέρες στέρηση εξόδου!
Αγυάλιστες αγκράφες; 15 μέρες αυστηρά-τροχάδη γύρω από το κέντρο 20 φορές!
Έλλειψη σεβασμού σε ανώτερο; 500 επ’ ώμου-παραπόδα και εικοσάρα αυστηρή!
Επίσης, θα τιμήσω και την πατρίδα…
Γραπτό σε πρόχειρο μαθητή, Τρίπολη, 1971

-Τα πειρατικά CD κυκλοφορούν στην μαύρη αγορά και ξέρεις Νίκο, γιατί τα λένε έτσι; Ε; Γιατί τα πουλάνε μαύροι.
Άντζελα Δημητρίου

Όσοι την είδανε τη Σιωπή των Αμνών στο σινεμά, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, κατανοούν απόλυτα το πού μπορεί να οδηγήσει η απομάκρυνση του
ανθρώπου από τον σεβασμό στο Θεό, μέχρι ανθρώπους δάγκωνε και τους μάσαγε το συκώτι, το ανθρωπόμορφον, το άθεον τέρας!
Από κήρυγμα ιερέα σε εκκλησίασμα Κυριακής

Α, να χαθείς, που θα με πεις εμένα ιδιοχείρως. Ιδιόχειρος είσαι και φαίνεσαι, ζώον!
Γυναίκα μάρτυρας στο πταισματοδικείο, Αθήνα, 1990

-Πως σε λένε;
-Ιόλη.
-Α, ωραίο όνομα. Ξένο είναι;
Ελένη Μενεγάκη

Προσοχή! Το ξενοδοχείον δεν διαθέτει σάουνα. Σάουνα λένε τη σκύλα δίπλα του βενζινά και γίνεται μπέρδεμα με τ’ όνομα που ακούγεται όλη ώρα.
Επιγραφή σε ξενοδοχείο, Καμμένα Βούρλα, 1981

Τα αχνάρια είναι ζώα που εξαφανίζονται ταχύτατα χωρίς ν’ αφήσουν το παραμικρό ίχνος…
Από μαθητική έκθεση

Η ρυμοτομία είναι βαρύτατη ασθένεια από την οποία υποφέρουν οι κάτοικοι των πόλεων. Στα χωριά δεν έχει μεταδοθεί ακόμα.
Από μαθητική έκθεση

Μόρφωση είναι η ικανότητα να περιγράφεις ένα ωραίο κορίτσι χωρίς να χρησιμοποιείς προστυχόλογα.
Από μαθητική έκθεση

-Κυρία Δημητρίου, γνωρίζετε τον Πικάσο;
-Ποιο; Αυτό το κίτρινο ανθρωπάκι στα Πόκεμον;
Άντζελα Δημητρίου

Νυκτόβια λέμε τα πουλιά που βιάζονται τη νύχτα.
Από μαθητική έκθεση

Έχουμε τριών ειδών γιορτές μέσα στη Σχολική Χρονιά: Εθνικές, Θρησκευτικές και Απεργίες.
Από μαθητική έκθεση

-Αχού μωρέ, μη μου έχετε τοσο δυνατά το ακουστικό, αφού ξέρετε ότι δεν είμαι της υψηλής ακουστικής.
Ελένη Μενεγάκη

Η έλλειψη βλάστησης στην έρημο είναι κληρονομική.
Από μαθητική έκθεση

-Δάσκαλος: Τι γνωρίζετε για την έρημο Σαχάρα;
-Mαθητής: Στην έρημο Σαχάρα είναι ερημιά. Δεν υπάρχει ψυχή!

Είμαι πολύ χαρούμενη που ενσαρκώνω την Ελληνική μυθολογία
Lucy Lawless (Η τηλεοπτική Ζήνα)

Η Αμερική είναι η χώρα με την χαμηλότερη εγκληματικότητα αν εξαιρέσουμε τις δολοφονίες.
George Washington

Και στο 36′ ο Βαζέχα έκανε το 3-0, ενώ προηγουμένως στο 28′ ο Ιωάννου μείωσε σε 2-1
Αθλητικογράφος του Alter TV

Έχω δικές μου απόψεις με τις οποίες πολλές φορές δεν συμφωνώ.
George Bush Junior

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, δυνωμένο, ενατό… (αντί για ενωμένο και δυνατό)
Κώστας Σημίτης

Φλο… Φλο… Φλο… και κάνει το επιθετικό φλάουτ!
Μανώλης Μαυρομμάτης

Δημοσιογράφος: Γνωρίζετε φυσικά ότι το πειρατικό CD κυκλοφορεί ευρέως.
Άντζελα: Να συλληφθεί αμέσως αυτός ο..Εβραίος! Τι τον αφήνουν και κυκλοφορεί ελεύθερος;
Άντζελα Δημητρίου

Και κάνει το βολέ… Παναγιά μου βόηθα..
Κώστας Μπανιάς (Άρτα TV)

Σε τηλεφωνική σύνδεση με Καβάλα:
-Ναι… από που τηλεφωνείτε;
-Καβάλα
-Γίναμε και ιντερνάσιοναλ!
Άννα Μαρία Λογοθέτη

Βλέπω στην τηλεόραση τα παιδάκια στην Αφρική και κλαίω. Θα ήθελα να ήμουν και εγώ τόσο αδύνατη, αλλά χωρίς όλες αυτές τις μύγες γύρω μου..
Mariah Carie

Ο κατηγορούμενος βρίσκονταν σε κατάσταση βρασμού ψυχικής οργής..
Ρεπόρτερ του STAR

-Τα παιδιά σας τα πάνε καλά μεταξύ τους;
-Πολύ καλά, μπορώ να πω. Πως είναι τα δυο αδέλφια, ο Δαυίδ και ο Γολιάθ που μάλωναν; Ε… καμία σχέση!
Αντώνης Κανάκης

Οι ρέγγες είνα ψάρια που πριν γίνουν καπνιστές ζούσαν φυσιολογικότατα. Εννοείται, στη θάλασσα.
Από μαθητική έκθεση

Κομμουνιστής είναι αυτός που είναι δημοκράτης ή μοναρχικός και που περιμένει τις εκλογές για να ψηφίσει αντίθετα.
Από μαθητική έκθεση

Η χειρότερη γρίπη απ’ όλες τις γρίππες είναι η Γρίπη των Χριστουγέννων, που μπορεί να διαρκέσει όλο το 15θήμερο που έχουμε διακοπές.
Από μαθητική έκθεση

Τα 6 χαρακτηριστικότερα ζώα του Βόρειου Πόλου είναι 3 αρκούδες και 3 φώκιες.
Από μαθητική έκθεση

Η μοναχική ζωή είναι μια πάθηση που εκπληρώνεται μόνο με το γάμο.
Από μαθητική έκθεση

-Μόλις κερδίσατε μια δεκαεξαβάλβιδη κρουαζιέρα στης Μαλβίδες!
Ελένη Μενεγάκη

Ο σκελετός είναι ένα άτομο χωρίς δέρμα, κρέας και έντερα.
Από μαθητική έκθεση

-Ένα σας λέω μόνο. Στην Τουρκία, νούμερο 5 η Μαντόνα. Νούμερο 1 η Άντζελα Δημητρίου.
Άντζελα Δημητρίου

Τα δύο γένη χωρίζονται σε αρσενικά και θηλυκά. Το αρσενικό χωρίζεται σε εύκρατο και τρυφερό, το θηλυκό σε ψυχρό και αδιάφορο.
Από μαθητική έκθεση

Τα δευτερευούσης σημασίας πράγματα λέγονται έτσι γιατί δεν είναι πολύ επείγοντα και μπορούν να αναβληθούν για την επόμενη Δευτέρα.
Από μαθητική έκθεση

Tο σπίρτο βασίζεται στην τριβή του. Άνευ τριβής, μηδέν το άναμα.
Aπό γραπτό σε εργασία για τη Φυσική, Γυμνάσιο Aργυρούπολης, 1989

Απευθυνόμενη στον Παπά Τσάκαλο, λέει:
-Πάτερ-παπατσάκαλε…
Στέλλα Μπεζαντάκου (Bar)

Tο νερό αποτελείται από Yδρογόνο και Οξυγόνο. Aν του βγάλεις το ένα από τα δύο δεν θα πίνεται κι αν βραχείς δε θα στεγνώσει ποτέ διότι θα χάσει την εξατμιστική του ιδιότητα.
Λύκειο Aμπελοκήπων, 1983

Bάζοντας δύο στοιχεία υπερβαίνοντα τη χωρητικότητα, μερικές φορές δεν χωράνε με τίποτα, όσο και να προσπαθήσουμε.
Aπό γραπτό στη Xημεία, Γυμνάσιο Bουλιαγμένης, 1991

H φύση έχει προνοήσει ώστε όλα τα φυσικά φαινόμενα να λαμβάνουν χώρα έξω από το σπίτι μας.
Φυσική, Λύκειο Σπάρτης, 1981

Λέει για ένα σκύλο που βρήκε έξω από το σπίτι της:
- Ήταν τόσο πεινασμένο και αδύναμο που δεν μπορούσε να σταθεί στα δυο του πόδια!!!!
Ελένη Μενεγάκη

Ο Θωμάς Έντισον ήταν σχεδιαστής εφευρέσεων. Eφεύρεσε και τον ηλεκτρισμό μέσω μιας λάμπας του ηλεκτρικού που γύριζες τον διακόπτη και άναβε φως.
Γυμνάσιο Nέας Xαλκηδόνας, 1991

H βαρύτητα είναι κάτι που αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να καθόμαστε και να χάνουμε τον καιρό μας ξαπλωμένοι.
Δημοτικό Σχολείο Γκρενόμιτλ, Γαλλία, 1991

Tρία ουράνια σώματα που ανήκουν και στη Φυσική και στα Θρησκευτικά είναι ο Πατήρ, ο Yιός και το Πνεύμα το Aγιον.
Γυμνάσιο Iωαννίνων, 1981

Οι σιδηροτροχιές είναι για να πατάνε οι ρόδες. Tο τραίνο το ίδιο δεν πατάει, μόνο κινείται. Φυσικά, και οι ρόδες κινούνται, είναι φυσικός νόμος αυτό. Οι ράγιες είναι ακίνητες, πάλι με φυσικό νόμο κι αυτές. Παντού νόμοι εξαιτίας φόβου λαθών.
Φυσική, Γυμνάσιο Kυπαρισσίας, 1989

-Θαυμάζω πολύ τον Γκάντι. Έκανε τόσα για την Κίνα.
Άντζελα Δημητρίου

Ο δικτάτορας Μεταξάς έπινε πολύ «κονιάκ».
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό (προφανώς από το κονιάκ Μεταξάς)

Η αρκούδα κοιμάται όλον τον χειμώνα για να αποφύγει την χειμερία νάρκη.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Το άλογο είναι ένα ζώο με τέσσερις οπλές, μία σε κάθε γωνία.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Θύμα και δράστης πρέπει να γνωρίζονταν γιατί το θύμα πυροβολήθηκε τρεις φορές χωρίς να προλάβει να προετοιμαστεί.
Aστυνομικός διευθυντής, ΣKAΪ T.V., 1998

Περιττόν να τονίσω ότι τα τελευταία χρόνια στην άρση βαρών έχουν γίνει μεγάλα άλματα που έφεραν την Eλλάδα μακρύτερα από κάθε άλλη αρσιβαρική χώρα.
Aφήγηση αθλητικού ρεπόρτερ, NEW CHANNEL TV, 1996

Η σημερινή νικήτρια του διαγωνισμού μας είναι η κύρια Φωτεινή από την Νεάπολη Λαπωνίας!! (αντί για Λακωνίας)
Ελένη Μενεγάκη

Γεννήθηκα κι εγώ στην επαρχία, βέβαια πολύ πριν έρθω στην Aθήνα φοιτητής. Aπό συνέντευξη με Έλληνα βουλευτή, Aθήνα, 1977

Tριανταπεντάχρονος άνδρας αγνώστων λοιπών στοιχείων βρέθηκε νεκρός το πρωί στην περιοχή του Θησείου. Mεταφερόμενος σε κωματώδη κατάσταση στο Γενικό Kρατικό Nοσοκομείο, υπέκυψε.
Aπό ειδήσεις στην τηλεόραση, Aθήνα TV, Γενάρης 1998

Για να είμαι ειλικρινής θα σας πω όλη την αλήθεια.
Bουλευτής του ΠAΣΟK, ΣKAΪ T.V., 1997

Όλα φεύγουν, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τα κρατήσουμε. Mόλις έμαθα να γράφω με σωστή ορθογραφία Σεπτέμβριος, Οκτώβριος μπήκε ο Nοέμβριος και μου τα ‘κανε θάλασσα.
Mαθητική σημείωση, Aνάβυσσος, 1990

-Α, το είδα και εγώ στο ραδιόφωνο!
Ελένη Μενεγάκη

H έννοια «άνθρωπος» προέρχεται από το άνω θρώσκω. Tώρα γιατί θρώσκω και μάλιστα προς τα πάνω; Δεν έχει απαντήσει κανείς.
Mαθητική έκθεση, Λύκειο Pαφήνας, 1992

Tο τριχωτόν σημείον του ανθρώπου είναι γιομάτο με μαλλιά, ενώ το τριχωτόν του προσώπου με γένεια. Οι γυναίκες στερούνται προσώπου (!)
Λύκειο Ξάνθης, 1991

Aνεξαιρέτως, όλα τα νήπια πριν γεννηθούν ήταν έμβρυα όντα, σε μια τελείως εμβρυακή κατάσταση. Tελείως εξακριβωμένο.
Γυμνάσιο Περάματος, 1988

Θέλοντας να βρίσει κάποιον δημοσιογράφο, λέει:
-Είστε αναιδής και πράος!
Άντζελα Δημητρίου

Aν ποτέ ένας μαύρος από την Aλαμπάμα παντρευτεί μια Kινέζα, τότε το παιδί που θα βγάλουν την έχει πολύ άσχημα!
Γραφτό στη Bιολογία, Γυμνάσιο Nιού Tζέρσι, HΠA, 1965

Ο σκελετός μας βρίσκεται από τα μέσα του σώματός μας γιατί το αντίθετο θα ήταν και αφύσικο και αρρωστημένο.
Γυμνάσιο Aλεξανδρούπολης, 1985

-Αυτά τα γυναικεία ρούχα υπάρχουν και σε αγορίστικα;
Ελένη Μενεγάκη

Ο Φρόιντ ήταν ο εφευρέτης της Ψυχιατρίας. Mετά βρήκε τρελούς να την εφαρμόσει.
Γυμνάσιο Kαδίς, Iσπανία, 1978

Yπάρχει και μια ανθρώπινη φυλή που ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί γιατί έχουν τεράστιο κεφάλι και μακρινές πατούσες. Tρέφονται με το κυνήγι της αγροτικής ζωής.
Γυμνάσιο Ξάνθης, 1989

Aπαγορεύεται η συγκέντρωσις και ο συνωστισμός των επιβατών στην πλατφόρμα προ της αφίξεώς των.
Eπιγραφή στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Λαρίσης, Aθήνα, 1971

Tώρα, εκτός από λατινικά, γαλλικά και αγγλικά μας βάζουνε και αρχαία ελληνικά. Θα καταντήσουμε σαν τα ζώα που δεν καταλαβαίνει το ένα τη γλώσσα του άλλου.

Η γυναίκα του Τσάρου λεγότανε Τσάρα. Η κόρη του τσατσάρα. Ο γιος του Νορέγιεφ.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Το παιδί που οι γονείς του είναι από την Ύδρα, λέγεται Υδρογόνο.
Απόσπασμα από μαθητικό γραπτό

Tελεβίζιον; Tι καλό μπορεί να προέλθει από κάτι που περιγράφεται με μισή λέξη ελληνική και μισή λατινική; Mάλλον τίποτε.
Σ.Π. Σκοτ, Σικάγο Tριμπιούν, 1950

H μεταφορά λέξεων της καθαρεύουσας στη δημοτική δεν είναι πάντοτε κατορθωτή. Δηλαδή μπορούμε να πούμε χάρακας αντί για χάραξ και άνθρακας αντί για άνθραξ, μέχρι εδώ κάπου πάει καλά. Όμως μπορούμε να πούμε άνακας αντί για άναξ; Kαι με το άπαξ ή το εναλλάξ τι κάνουμε; Tο λέμε άπακα και εναλλάκα;
Γραφτό με σκέψεις μαθητή Γυμνασίου σε εργασία Γραμματικής, Aθήνα, 1975

-Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο νέος έτος.
Ελένη Μενεγάκη

Σε παρακαλώ μην ξαναμιλήσεις. Tουτέστιν, βούλωσ’ το!
Yπουργός B. Γιαννόπουλος σε αγόρευσή του, Bουλή των Eλλήνων, STAR T.V., 20.12.97

Eγώ δεν νιώθω καθόλου ρατσιστής, σιχαίνομαι κάθε τι το ρατσιστικό. Tους τσιγγάνους τους σέβομαι και τους εκτιμώ. Tους γύφτους σιχαίνομαι!
Aπό συνέντευξη με Έλληνα βουλευτή, 1996

-Μα δεν τίθεται θέμα.
-Όχι, το τίθω εγώ!
Άντζελα Δημητρίου

Σκύλος Δαλματίας ευρέθη και φιλοξενείται. Γάτος Σιάμ εχάθη σε νησί, αναζητείται και αμοιφθήσεται.
Aγγελία στην εφημερίδα «Tα Nέα» 1968

Κύριε πριν ψηφιστεί ο νόμος της βαρύτητας τα αντικείμενα έπεφταν;
Απορία μαθητή της Β’ Γυμνασίου

Και οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές όπως ο Πούσκας, ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Ιβάν ο Τρομακτικός. Από την ποίηση αυτή σώζεται σήμερα η Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των Κύκλων που ο Τσακ Κόφσκι την έκανε παλέτα.
Γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου

Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ.
Γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Θηβών

Καλεσμένοι στο στούντιο 2 αδέρφια. Ο μεγαλύτερος έχει σώσει την ζωή του μικρότερου δίνοντας του το ένα του νεφρό. Ο δημοσιογράφος αρχίζει τις ερωτήσεις.
-Ξέρεις τι σημαντικό προσέφερες στον αδερφό σου;
-Όχι, απαντά το παιδί.
-Ξέρεις ότι όλη η Ελλάδα μιλάει για σένα που έσωσες τον αδερφό σου;
- Όχι, απαντά και πάλι ο πιτσιρικάς απορημένος.
-Μα καλά, δεν γνωρίζεις το καλό που έκανες; συνεχίζει απτόητος ο δημοσιογράφος.
-Όχι! απαντά και πάλι ο μικρός που αρχίζει και εκνευρίζεται.
Ο δημοσιογράφος μετά απ’ αυτά τα απανωτά όχι, γυρίζει και κοιτάζει απορημένος και αμήχανος την συμπαρουσιάστριά του.
Εκείνη τότε του λέει ψιθυριστά:
-Ο άλλος είναι ο δότης..
Από πρωινή εκπομπή

Σε τηλεοπτικό παράθυρο, απευθυνόμενος στην Λιάνα Κανέλη.
-Έλα ρε Λιάνα μου, τώρα που δεν ξέρεις τι είναι οι ομόκεντροι κύκλοι… Είναι αυτοί που τέμνονται!!!
Γιώργος Τράγκας

-Ένα όμορφο χωριό με ντόπιους κατοίκους.
Παναγιώτης Τόκος

-Την μπάλα έχουν τώρα οι..μιλανίστες.
Κώστας Βερνίκος (αναφερόμενος στους ποδοσφαιριστές της Μίλαν).

-Τηλεφωνούσαν από ακίνητο (σταθερό) τηλέφωνο.
Εύη Δρούτσα

-Αυτά είναι όνειρα…απατηλής νυκτός.
Στέλλα Μπεζαντάκου

Πάμε τώρα στο επόμενο θέμα μας, που αφορά ένα έγκλημα, ευτυχώς χωρίς…θύματα!
Νίκος Ευαγγελάτος

Μερικά από τα ευτράπελα στον χώρο των υπολογιστών

Μετά από αγορά εκτυπωτή, παίρνουν τηλέφωνο στον προμηθευτή:
-Πείτε μου το πρόβλημά σας.
-Ο καινούργιος εκτυπωτής που πήραμε δεν εκτυπώνει.
-Είναι στο ρεύμα;
-Ναι.
-Πατήσατε το κουμπί;
-Ναι.
-Είναι on-line;
-Ναι.
-Χαρτί έχει;
-Ναι.
-Οι μελανοταινίες είναι εντάξει;
-Ναι…
Τελικά πάει ο τεχνικός από ‘κει και ρωτάει:
-Που είναι ο υπολογιστής;
-Ποιος υπολογιστής;!;!;!
Περιστατικό στην Τράπεζα Κύπρου

Σε κατάστημα ηλεκτρονικών υπολογιστών:
- Πελάτης: Καλημέρα σας. Θα ήθελα να αγοράσω την τελευταία διαθέσιμη έκδοση του Internet!
- Πωλητής (ακόμα χειρότερος απο τον πελάτη): Στον επάνω όροφο με τα Software!

Πελάτης: Γεια σας, είναι το τμήμα τεχνικής υποστήριξης;
Τεχνικός: Ναι, πώς μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;
Πελάτης: Αυτή η θήκη για τον καφέ, στον υπολογιστή μου έχει χαλάσει. Και νομίζω ότι με καλύπτει ακόμη η εγγύηση. Πού μπορώ να απευθυνθώ για να τη φτιάξω;
Τεχνικός: Συγγνώμη… Η θήκη για τον καφέ, είπατε…
Πελάτης: Ναι, αυτή που βρίσκεται τοποθετημένη μπροστά στο κομπιούτερ…
Τεχνικός: Με συγχωρείτε, έχετε αγοράσει από εμάς ένα κομπιούτερ που έχει πάνω μία θήκη για καφέ; Από πού την πήρατε; Έχει κάποιο “σήμα”, κάποια “μάρκα” επάνω;
Πελάτης: Είναι ενσωματωμένη στο κομπιούτερ. Και το μόνο που γράφει πάνω είναι ένα “8Χ”…
(Σ’ αυτό το σημείο, ο τεχνικός κλείνει τον ήχο στο τηλέφωνο, γιατί δεν μπορεί να κρατήσει τα γέλια του. Έχει, μόλις, καταλάβει πως ο συγκεκριμένος πελάτης ανοίγει τον οδηγό, drive, του CD-RΟΜ και τοποθετεί επάνω εκεί τον… καφέ του. Μόνο που από τη “σκληρή χρήση” το drive έσπασε…).

Ο άνθρωπος που τηλεφώνησε στο τμήμα τεχνικής υποστήριξης μεγάλης εταιρείας πληροφορικής ακουγόταν πολύ μπερδεμένος. Ήταν και εκνευρισμένος γιατί προσπαθούσε επί ώρα να τυπώσει κάποια κείμενα και δεν τα κατάφερνε.
- Βγαίνει πάντα το μήνυμα “couldn’t find printer” (“δεν μπορεί να βρει τον εκτυπωτή”). Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τον “βλέπει”… Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Γύρισα ακόμη και την οθόνη, έτσι ώστε να κοιτάει προς τον εκτυπωτή, αλλά και πάλι δεν τον “βλέπει”…!!!

Ο πελάτης μεγάλης εταιρείας κομπιούτερ τηλεφώνησε στην υπηρεσία εξυπηρέτησης πελατών παραπονούμενος πως δεν μπορεί να στείλει φαξ μέσω του υπολογιστή του. Έπειτα από συζήτηση 40 λεπτών με τον τεχνικό και αφού εκείνος είχε κάνει όλες τις απαιτούμενες ερωτήσεις για να μπορέσει να καταλάβει τι δεν πάει καλά, ο υπάλληλος συνειδητοποιεί πως ο πελάτης προσπαθούσε να στείλει φαξ, κρατώντας μία σελίδα χαρτί μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του και πατώντας το “send” με το ποντίκι του…

Μία μεγάλη εταιρεία στον χώρο της πληροφορικής σκέφτηκε σοβαρά να αλλάξει το μήνυμα “Ρress Αny Κey” (“πατήστε ένα οποιοδήποτε πλήκτρο”) και να το κάνει “Ρress Return Κey” (“πατήστε το Εnter”). Και αυτό γιατί δέχεται καθημερινά καταιγισμό τηλεφωνημάτων από πελάτες της, που ρωτούν πού βρίσκεται το πλήκτρο “Any”…

Η κυρία που, μόλις, είχε πάρει σπίτι της τον ολοκαίνουργιο υπολογιστή της, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ποντίκι. Τηλεφωνεί στους τεχνικούς της εταιρείας και ζητά τη βοήθειά τους. Και αφού εκείνοι επιβεβαιώσουν πως όλες οι απαιτούμενες συνδέσεις έχουν γίνει σωστά, ξαναρωτούν:
- “Μα είστε σίγουρη πως δεν δουλεύει το ποντίκι; Για δοκιμάστε πάλι… Κουνήστε, πατήστε το…”
-”Μα αυτό κάνω, το πατάω… Αλλά να το κουνήσω, πώς να το κουνήσω… Να το κλωτσήσω μήπως με το πόδι μου;”
Η κυρία είχε τοποθετήσει το ποντίκι στο πάτωμα, νομίζοντας πως χρησιμοποιείται όπως το… πεντάλ του πιάνου.

Ο άνθρωπος που τηλεφώνησε στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών, προσπαθούσε να εγκαταστήσει ένα πρόγραμμα από δισκέτες που του είχε δώσει η εταιρεία.
-”Έβαλα την πρώτη δισκέτα και όλα καλά… Μετά μου ζήτησε να βάλω τη δεύτερη, “Ιnsert Disk 2″, ήταν η εντολή. Αδύνατον… Η δισκέτα δεν χωρούσε καν… Δεν έμπαινε με κανέναν τρόπο…”
Οι τεχνικοί χρειάστηκε να του εξηγήσουν πως, για να μπορέσει να βάλει τη δεύτερη δισκέτα, θα έπρεπε πρώτα να βγάλει την πρώτη…

ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ:
* Ο 19ος αιώνας ήταν μία εποχή μεγάλων σκέψεων και εφευρέσεων. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να αναπαράγουν με το χέρι και ξεκίνησαν την αναπαραγωγή με μηχανήματα.
* Ο Δαρβίνος ήταν ένα οικολόγος φυσιολάτρης.
* Ο Λουίς Παστέρ ανακάλυψε τη θεραπεία για τη θρησκοληψία.
* Ο σερ Ουόλτερ Ράλεϊ ανακάλυψε το τσιγάρο και ξεκίνησε να καπνίζει.
* Ο Τόμας Τζέφερσον ανακάλυψε το ηλεκτρικό ρεύμα.
* Η Μαντάμ Κιουρί ήταν η πρώτη που σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία.
* Ο Καρλ Μαρξ έγινε ένας από τους αδερφούς Μαρξ.

Περισσότερα στο παρε δώσε

Το επίκεντρο του μεσημεριανού σεισμού.

Τα στοιχεία της πρόσφατης σεισμικής δόνησης:

29 Δεκεμβρίου 2009 ώρα 13.48 Ελλάδος

Μέγεθος 3,6 Ρίχτερ

Επίκεντρο

Γεωγραφικό πλάτος 39,88 Βόρεια

Γεωγραφικό μήκος 20,55 Ανατολικά

35 χιλιόμετρα Βορειοδυτικά των Ιωαννίνων,

26 χιλιόμετρα Νοτιοδυτικά της Κόνιτσας

Εστιακό βάθος μικρότερο των 10 χιλιομέτρων

Στον χάρτη του Αστεροσκοπείου του Παν Αθήνας με αστέρι ο πρόσφατος σεισμός, με άσπρους κύκλους προηγούμενοι σεισμοί λίγο παλαιότεροι.

Κωλοέλληνες

"ΝΑΙ ΡΕ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΙΕΙΣ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ...

Μια θάλασσα που μπαζώνουμε και που λερώνουμε συστηματικά με τα σκουπίδια μας. Γιατί δικιά μας είναι και ότι θέλουμε την κάνουμε. Δικιά μας είναι, για να αφήνουμε τα πλαστικά μας, τα αντηλιακά μας, τα μπουκάλια μας, δικιά μας είναι για να χτίζουμε στις παραλίες μας τα αυθαίρετα μας .

Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-ΓΙΑΤΙ ''ΚΑΜΑΚΙ'' ΚΑΙ ''ΣΟΥΒΛΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ...

Σωστά, προφανώς είμαστε περήφανοι που το φλερτ το ονομάζουμε «καμάκι» μετατρέποντας τις γυναίκες σε ψάρια που κατά τη γνώμη μας (μόνο) έλκονται από τη μπόχα του κρεμμυδιού στην ανάσα των επίδοξων εραστών. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες».

-ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ...

Γιατί δεν γουστάρουμε να δουλεύουμε, είμαστε εκ πεποιθήσεως τεμπέληδες, αντιπαραγωγικοί και εγωιστές. Οι άλλοι πρέπει να δουλεύουν για μας, εμείς είμαστε όλοι γεννημένοι δήθεν αφεντικά. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-ΓΙΑΤΙ ''ΛΟΥΛΟΥΔΟΠΟΛΕΜΟΣ'' ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ...
Γιατί προτιμάμε τα λουλούδια να τα βλέπουμε τσαλαπατημένα στις πίστες αντί σε κήπους και βάζα. Εκατοντάδες σπασμένα πιάτα, τσακισμένα λουλούδια και η διάχυτη μυρουδιά από το ουίσκι είναι η «διασκέδαση» μας. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-ΓΙΑΤΙ ΠΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΑΚΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΙΝΕΙ...
Γιατί πεθαίνουμε ένδοξα ως...Έλληνες κάθε Σαββατοκύριακο στους δρόμους οδηγώντας μεθυσμένοι και μη βλέποντας μπροστά μας καθώς μας έχουν πιεί τα «τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια» αλλά βέβαια δεν το ξέρουμε. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες».

-ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΛΟΙ ΒΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΕΚΕΙ...
Γιατί η ελλειμματική μας παιδεία σκοτώνει τα όνειρα πριν γεννηθούν, γιατί δεν μας ενδιαφέρει να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε γιατί βρίζουμε το Δημόσιο επειδή μας βασανίζει γιατί και αντί να το αλλάξουμε, απλά επιλέγουμε να γίνουμε και εμείς βασανιστές των Άλλων.

Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΚΑΘΙΣΟΥΜΕ...
Τα πάντα, ναι. Σπρώχνουμε, ποδοπατάμε, βρίζουμε, διαχέουμε τον ιδρώτα μας παντού και ναι, στο τέλος καθόμαστε θριαμβευτές και χυδαία αγενείς. Γιατί έτσι μάθαμε, γιατί οι «άλλοι» είναι πάντα οι εχθροί. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΚΑΙ ΚΟΡΝΑΡΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΑΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΑ...
Συνήθεια, ναι. Στο θόρυβο, στην ηχορύπανση αλλά και στη γελοιότητα να νομίζουμε πως κάτι καταφέραμε αν φτάσουμε στο επόμενο φανάρι πρώτοι. Και δεν αισθανόμαστε παντελώς γελοίοι (που είμαστε) όταν βλέπουμε αυτούς που προσπεράσαμε με 1000 να φτάνουν με την ησυχία τους στη διπλανή λωρίδα. Ακοινώνητοι παντού. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε «Έλληνες.»

-ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΕ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΞΕΝΟ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ''ΚΑΨΟΥΡΑ''...
Όχι, δεν θα καταλάβει ο ξένος. Μόνο που το Ρωμαίος και Ιουλιέτα στα αγγλικά γράφτηκε, από εγγλέζο «κουτόφραγκο». Και είναι το έργο, μία passionate erotic and dramatic tragedy. Όλες οι λέξεις με αρχαιοελληνική ρίζα, μόνο που οι «πρόγονοι» δεν θα καταλάβαιναν και εκείνοι τι σημαίνει «καψούρα». Γιατί εκείνοι ήταν Έλληνες και ομιλούσαν την Ελληνική. Εμείς, είμαστε «Έλληνες»

-ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΑΝ ΛΕΞΕΙΣ ΕΚΛΕΒΑΝ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ...
Σωστό! Ή μάλλον OK, κουλ , αλλά σαν το σκέφτομαι είμαι ντάουν. Πάμε τώρα για σόπινγκ και μετά για ένα ντρινκ? A…σόρι…έχω μίτινγκ! Μπάιιιιιι!

-ΓΙΑΤΙ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΝΑΜΕ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ Κ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ...
Αυτή τη σαχλαμάρα, αν δεν κάνω λάθος την είχε πει η Μελίνα Μερκούρη. Για κοιταχτείτε καλύτερα: αυτοί που κορνάρουν στο κενό, που κάνουν τα πάντα για μία θέση στο λεωφορείο, που…βράζει το αίμα τους, που αλλάζουν κινητό κάθε χρόνο, που ξενυχτάνε κάθε μέρα ενώ δουλεύουν που έχουν κάνει το «κέρατο» στυλ και ιδεολογία δεν θέλουν ψυχίατρο; Γιατί έτσι, επειδή είμαστε « Έλληνες.»

-ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΝΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΜΟΛΙΣ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΑ 18 ΜΑΣ
Και έτσι, με συνέπεια, παράγουμε μαλθακά μαμμόθρεφτα, ανεύθυνα και βολεμένα που δεν μαθαίνουν ποτέ να στέκονται στα πόδια τους παρά μόνο μέσα από ατυχίες και συμφορές. Και αυτόν τον απέραντο εγωισμό τον βαφτίζουμε «στοργή». Γιατί έτσι, επειδή είμαστε « Έλληνες.»

ΓΙΑΤΙ ΠΛΗΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑ...
Και όταν έρθουν οι λογαριασμοί τα χρέη και οι κατασχέσεις, φταίει το σύστημα, ο καπιταλισμός, οι αμερικάνοι, ο γείτονας, ο διαιτητής, ο δήμαρχος, το αφεντικό, και ο…Χατζηπετρής.

Γιατί έτσι, επειδή είμαστε « Έλληνες.»

-ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΑΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΟΙΜΟΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ...
Και ενώ κοιμόντουσαν στα δέντρα, μας έφτασαν, μας ξεπέρασαν, και τώρα μας κοιτάνε από απόσταση. Αγάπησαν κάθε τι δικό μας που εμείς περιφρονήσαμε, θεράπευσαν τον Πολιτισμό μας όταν εμείς τον καίγαμε και τον απαγορεύαμε. Βέβαια όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα είχαμε και κάτι που αυτοί δεν είχαν τότε: Δούλους. Γιατί έτσι, επειδή είμαστε « Έλληνες.»

-ΓΙΑΤΙ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ, Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΙ Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ...
Αυτοί, σίγουρα ήταν. Εμείς τι σχέση έχουμε με αυτούς;

Εμείς «γουστάρουμε» να’ ουμ τη Βίσση και τη Βανδή και τα καμένα καψούρια .
Εμείς είμαστε οι «Έλληνες» που ποδοπάτησαν και ώθησαν στα ξένα, τα καλύτερα μυαλά του τόπου. Εμείς γουστάρουμε τη «μαγκιά και την καψούρα»

Εμείς είμαστε «ωραίοι» επειδή κορνάρουμε, επειδή ποδοπατάμε, επειδή σπρώχνουμε, επειδή είμαστε ημιμαθείς, επειδή κρίνουμε τους πάντες και τα ξέρουμε όλα.

Εμείς που:

Τον Μητρόπουλο τον ξέρουμε μόνο έναν ποδοσφαιριστή και όχι ως τον διάσημο Μαέστρο.

Την Κορομηλά ως τηλεπαρουσιάστρια αλλά όχι ως Συγγραφέα και Λαογράφο.

Τον Ελύτη ως....ως ιδιοκτήτη της εταιρίας που παράγει τις φρυγανιές "Ελίτ".

Τον Σκαλκώτα ως συνταγή μαγειρικής με σκαλοπίνια και μανιτάρια.

Αν δε, προσθέσω και έναν κατάλογο επιφανέστατων Ελλήνων και Ελληνίδων από όλο το φάσμα των Τεχνών και των Επιστημών που δεν γνωρίζουμε κα-θό-λου....ε, θα χρειαστούμε μερικές σελίδες ακόμα.

Εμείς!

Με την κομπορρημοσύνη, εμείς οι κωλοέλληνες οι τσιφτετέλληνες που λέει και ο Σαββόπουλος(1).

Αυτό το θλιβερό κείμενο, είναι η…ιδεολογικοποίηση και η "εξέλιξη" του κλασικού και χυδαίου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»
Μετατρέψαμε απλά το Εγώ, στο Εμείς.

Στο Εμείς του Πάτου"
Αναδημοσίευση από το blog: Στήλη άλατος
(1)
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

"Μελαψές φυλές
κοντοπόδαρες,
Σειληνοί του κράτους
που ξερνάει και να`τους,
τσιφτετέλληνες
με γονείς ληστές
των συντρόφων τους θύτες
για ανμηστία αλήτες
τώρα διοικητές.
Κράτος ασυστόλων
και πεσμένων κώλων
κωλοέλληνες.

Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό
στο Ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ` ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.

Κωλοέλληνες
μασκαρλίκια δες
στο Άλφα της Αξίας
της Αρχής της Μίας
λουτροκαμπινές.
Τιμωρός καιρός
πέντε αιώνες δύσης
εθνικής θα ζήσεις
από δω και μπρος
με αγγλικές αλφαβήτες
μαλλιαροί μου Ελλαδίτες
θλιβερές μου πορδές.

Πνεύμα αλήτικο
Ελλαδίτικο
σε μικρά Ασία,
Κύπρο,Λευκωσία
Βόρειο Ήπειρο.
Δεν ακούει κανείς
στο χειρότερο
του Ελληνισμού κομμάτι
στην Ελλάδα ζούμε

Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα,
τη θάλασσα,την πόλη,το ιερό,
πλημμύρισε σκουλήκια η μητέρα
το ρόδο καταγής βγάζει καπνό.

Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.

Σκαλιστές σκιές
μακρυχέρηδες
με το φως σπασμένο
κρατικοποιημένο,
αχ,οι Έλληνες !
Αλλά εκεί στην ξένη
στην οθόνη σκυμμένοι
θεϊκά δεμένοι
με την οικουμένη
στους απέναντι τόπους
φωτοκολλημένοι
απ`τον εδώ ουρανό τους.

Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις
ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί
και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης
στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί

στους Πανέλληνες
στους Πανέλληνες."

Αφορμή για το post το σημερινό επεισόδιο σε Κεντρική καφετέρια της Μικρής μας Πόλης: Πολιτισμένο περιβάλλον, ωραία καθίσματα, εορταστική διακόσμηση, και "κουλτουριάρικοι" πίνακες, ένα πιάνο, αισθητικός τιμοκατάλογος. "Ωραία, λέω, εδώ θα πιώ τον καφέ μου, είναι και ήσυχα". Οντως, δεν έχει ορδές Αθηναίων, Σαλονικιών και άλλων εκδρομέων, που φωνασκώντας και τσιρίζοντας αυτές τις μέρες, κάνουν τη ρομαντική βόλτα στο Μώλο, σκέτο γυφτοπανηγύρι, φωνές του τύπου "Γιώργο, πάμε να πάρουμε κανένα μπακλαβά ", ή "Α, τι ωραία είναι η λίμνη, πού είναι ο τάφος της Κυρα-Φροσύνης;" (αλήθεια, τόσα χρόνια Γιαννιώτης, πού είναι, δεν το ξέρω;) ή "Στο σπίτι του Αλή-Πασά πήγατε;", νομίζοντας οτι το κελί που σκοτώθηκε το κάποτε λιοντάρι της Ηπείρου είναι το "σπιτάκι" του, τόσο ξέρουν, τόσο διάβασαν, αυτά λένε. Ιεροσυλία σε ένα τόπο, που "βοά" από Ιστορία, τόποι γεγονότων, ηρωϊσμών, μαρτυρίου, όπου οι αιώνες κοιτούν από μακριά τους τωρινούς ανθρώπους και γελάνε.
Και νάσου στο "πολιτισμένο" μου περιβάλλον, όλα καλά, καλός καφές, ευγένεια "Τι θα πάρετε, παρακαλώ;" μια παρέα μεσήλικων κατεβάζει τα ουζάκια της και μαζί μια οικογένεια. Μπαίνει ένας ηλικιωμένος λαχειοπώλης, ένας κοντός ταλαιπωρημένος άνθρωπος: Διαφημίζει τα Κρατικά Λαχεία των ημερών, μέρες που 'ναι, τώρα περιμένει να πουλήσει να βγάλει κάτι παραπάνω από το μεροκάματο, τώρα αν θα κάνει κάτι γιατί τις άλλες.... Αγοράζει μια οικογένεια, ε, η ελπίδα... Φεύγει προς την πόρτα. Το αφεντικό- σαραντάρης, ψηλός, γεροδεμένος- ξεκόβει από την παρέα των μεσηλίκων, τον πλησιάζει και του λέει απειλητικά: "Εδώ δεν θα ξαναμπεις, ενοχλείς τον κόσμο". "Γιατί, του απαντά, έχω δικαίωμα". "Ακούς τι σου λέω; Εδώ, ποτέ". Κουβέντα στην κουβέντα, τον σπρώχνει να βγει έξω. Αντιδρά το ανθρωπάκι, πιο ηλικιωμένος και ασθενικός, αλλά αντιδρά, ο άλλος τον πιάνει από τον λαιμό. Αντιδρούν απ' την παρέα του, τον συγκρατούν. "Ακούς εκεί, ήρθαν προχτές κάτι λουλουδούδες και κλέψαν το κινητό ενός πελάτη". Μπορεί να έχει και δίκιο. Σίγουρα δε μου φαίνεται είναι η περίπτωση του λαχειοπώλη. Σκοτείνιασαν μπροστά μου το πολιτισμένο περιβάλλον, τα ωραία καθίσματα, η εορταστική διακόσμηση, οι"κουλτουριάρικοι" πίνακες, το πιάνο, ο ωραίος καφές. Ξύπνησε ο "εγγονός" του ληστή του Σαββόπουλου, ο "ξέρεις ποιός είμ' εγώ, ρε", ο "τσαμπουκάς", αυτός που πατάει τον φτωχό κάτω, αυτός που σου ζητάει "τα λεφτά ή τη ζωή σου". Λίγο να την ξύσεις την πατίνα του πολιτισμού, ξυπνάνε τα άτιμα... Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν; Πόση Παιδεία πρέπει να προηγηθεί; Και με ποιά Παιδεία σήμερα; Τα υπόλοιπα τα λένε οι προλαλήσαντες. Σηκώθηκα, πλήρωσα και έφυγα, παγωμένος, απογοητευμένος, πικραμένος. Και ντροπιασμένος, που δεν σηκώθηκα, δεν είχα το ψυχικό κουράγιο, ήμουν κουρέλι, τι να πω άλλωστε, "η ιδιοκτησία είναι ιερή", να υπερασπιστώ τον φτωχό με τις δικές μου μπουνιές. Γιατί δυστυχώς δεν μπορείς να εφαρμόσεις άλλη μέθοδο σε "εγγονούς" ληστών...

Με το μυαλό στις γιορτές του χειμώνα

Θυμάται ακόμα τα πρώτα Χριστούγεννα που πέρασε στα Γιάννενα – τόσο αλλιώτικα απ’ ό,τι ήξερε στο Συρράκο, όπου τα χιόνια στοιβάζονταν ως απάνω κι οι πέντε καμπάνες του χωριού έκρουαν ασταμάτητες. Εδώ ο ουρανός ήταν θολός και τα βουνά γύρω τυλιγμένα κι αυτά στην μπόρα. Έβρεχε δίχως τελειωμό κι οι τοίχοι είχαν μουσκέψει κι οι δρόμοι πελάγωσαν. Ωστόσο ήταν γεμα΄τοι από κόσμο. Ο Πλάτανος, οι Καμάρες, το Κουρμανιό, όλα ξέχειλα. Σκεπασμένοι με κοντοκάπια και με μαντίλες και κάμποσοι με ομπρέλες έτρεχαν από μαγαζί σε μαγαζί για τα παραμονιάτικα ψώνια τους. Στα παραπόρτια των «Ελεών» μαζεύονταν τα γυναικόπαιδα της φτωχολογιάς και βρέχονταν καρτερώντας να πάρουν το μικρό χριστουγεννιάτικο μοίρασμα. Τα σπίτια μέσα, φτωχά και πλούσια, έλαμπαν απ’ την πάστρα και στην σπιτομάνα έκαιε η κρεμασμένη καντήλα.

Όμως, με τον όρθρο, μάταια περίμενε να τον ξεκουφάνουν οι καμπάνες. Μόνο σαν σε όνειρο άκουσε αχνούς μακρινούς ήχους, που κι αυτούς δεν ήταν σίγουρος αν τους άκουσε. Κι ύστερα, ξαφνικά, δυνατά χτυπήματα ακούστηκαν στην πόρτα τους που τον έκαναν να πεταχτεί τρομαγμένος.

- Μπάμ, μπαμ, μπαμ… Σηκωθείτε, χριστιανοί… Ώρα για εκκλησία… Σηκωθείτε…

Σηκώθηκαν, ντύθηκαν. Τα χτυπήματα κι οι φωνές ακούγονταν παρακάτω, από πόρτα σε πόρτα. Σε λίγο οι δρόμοι άρχισαν να ξυπνούν, οι πόρτες ν’ ανοίγουν κι από μέσα να ξεπετάγονται συνοδειές, συνοδειές που έτρεχαν τουρτουρίζοντας στην ενορία τους.

Όλα τούτα του ξενοφάνηκαν. Δεν τα περίμενε. Κι ούτε ήξερε γιατί γίνονταν έτσι. Αλλά ήταν απ’ τον καιρό του Σκυλόσοφου. Με τον ξεσηκωμό που έκανε, στα 1612, οι τούρκοι ξαναπήραν πίσω τα προνόμια που είχαν δώσει στα Γιάννενα, να σημαίνουν οι εκκλησιές τους καθώς έχουν συνήθεια και να γιορτάζουν τις απόκριες με προσωπιδοφορία. Κατέβασαν τις καμπάνες απ’ όλες τις εκκλησιές και μόνο σαν πέρασαν πάνω από εκατό χρόνια τους άφησαν κι έβαλαν δυο μικρά σήμαντρα, στο Αρχιμανδρειό και στον Αι-Νικόλα. Μικρά, που μήτε ακούγονταν. Γι’ αυτό κι οι εκκλησιές όριζαν «κράχτες», που γυρνούσαν με ένα ξύλινο τσουκάνι από πόρτα σε πόρτα και φώναζαν «σηλωθείτε χριστιανοί… Ώρα για την εκκλησία…».

Με τον καιρό τους άφησαν σιγά, σιγά να γιορτάζουν πάλι και τις απόκριες. Μόλις έμπαινε το τριώδιο, έπαιρναν την άδεια του πασά και του μητροπολίτη κι άρχιζαν το ξεφάντωμα, που δυνάμωνε την τελευταία Κυριακή. Τα σκολιαροπαίδια «ντύνονταν» κι αυτά πότε «γιατροί» και πότε πριγκίπισσες, κι άλλα βγαίναν στους δρόμους κι έπαιζαν τον «Πανάρατο», μαζεύοντας ύστερα λεφτά από τους περίεργους που έβλεπαν την ¨παράσταση». Γρήγορα όμως διαλύονταν κι άλλαζαν και ξανάβγαιναν στους δρόμους να ιδούν την παρέλαση που άρχιζε απομεσήμερα. Και τί δεν έβλεπαν! Κλέφτες κι αρματωλοί με ψεύτικα μαχαίρια που σταματούσαν στον δρόμο τους διαβάτες κι αγρίευαν:

- Παρά! Παρά!

Το χρυσό αμάξι που έφερνε τον βασιλιά και την βασίλισσα, την γριά που έγνεθε την ρόκα της, το γαϊτανάκι… Κι ύστερα «τ’ άργανο», που ήταν ψίκι σωστό, γάμος ακέριος. Με νύφη και με γαμπρό και με βλάμη και με συμπεθεριό ατέλειωτο, φορεμένους σεγκούνια και ταφτάδες, να παίζουν νταούλια και καραμούζες και να σέρνουν φλασκιά γιομάτα κρασί και να πίνουν… Σαν βασίλευε ο ήλιος, μαζεύονταν όλοι στα Μνήματα και χόρευαν, κι άλλοι χόρευαν έξω απ’ τα προξενεία κι άναβαν φωτιές τετράψηλες στα σταυροδρόμια και τις πηδούσαν…

Μιχάλη Περάνθη, «Ο Τσέλιγκας», Εστία, 1982

Αναδημοσίευση από το blog: ΝομοΣοφία

Σχόλιο δικό μου: Σήμερα τις καμπάνες τις κάνανε ηλεκτρικές, με κομπιούτερ μάλιστα. Οι τελευταίες με το χέρι, "χειροκτύπητες" (;) ήταν αυτές του Αρχιμαντριού. Τις ακούω καθε μέρα, δυο ή τρεις φορές, καθότι γείτονας. Τώρα πια "κλικ", ένα κουμπί, και σου βγάζει όποιον σκοπό θελεις. Από "Το Ταλαντον" (Τοτάλαντον, τοτάλαντον...) και "Τον Αδάμ, τον Αδάμ, τον Αμήν, Αμήν, Αδάμ" (τοναδάμ, τοναδάμ, τοναμήν, αμήν, αδάμ...) (έτσι χτυπούν είναι οι παραδοσιακοί βυζαντινοί σκοποί χτυπήματος, από τα μοναστήρια παρμένοι, μου τόλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου) μέχρι το "Τζιγκλ Μπέλς ", το "Χριστός Ανέστη" και του "Κιτσου η μάνα κάθονταν...". Η ευκολία. Αλλά και η αποξένωση... Και η μοναξιά.

Ο Νίκος Ξυλούρης ψάλλει το τροπάριο: Η Παρθένος σήμερον

Τα νέα τέλη κυκλοφορίας ή πώς νοείται η πράσινη ανάπτυξη σε ένα κράτος στα πρόθυρα της χρεωκοπίας

Θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρο βιβλίο κατά τα πρότυπα του Μίμη Ανδρουλάκη. Αλλά η πραγματικότητα ξεπερνά την όποια φαντασία και θεωρητική επιχειρηματολογία.








Το "φετίχ" του μέσου Έλληνα






Γινόμαστε μάρτυρες αυτές της μέρες ενός φαινομένου γενικότερου "σιχτιρίσματος" από όλους τους πολίτες, κάθε κοινωνικού στρώματος, κάθε οικονομικής επιφάνειας, αλλά κύρια των λεγόμενων μικρομεσαίων, στους οποίους η μεγάλη μάζα του Ελληνικού λαού ανήκει. "Να πληρώσουμε τα σπασμένα..."

Ουρές ατέλειωτες σε Τράπεζες, Ταχυδρομείο και
Εφορίες. Αν καθίσεις, αναγκαστικά πάντα, σε μια τέτοια ουρά, και μάλλον όλοι έχουμε καθίσει, πάνω από μισή ώρα, θα δεις ενδιαφέροντα πράγματα: Η αρχική εικόνα: Σκουντούφλικα πρόσωπα, αγέλαστα, σκεπτικά, με τα χαρτιά στα χέρια, και πιθανόν τα λεφτά ανα χείρας. Περιμένεις... Η αναμονή συνοδεύεται από ορθοστασία στις περισσότερες φορές. Και, όντας ο ένας δίπλα στον άλλον, παρ' όλο το φόβο για τη γρίπη, αναγκαστικά πάντα, κάτι θα πεις, κάτι θα πει, δεν μπορεί, άνθρωποι είμαστε. Και αν βέβαια πρόκειται για πρόσωπο, που έχει και άλλο ενδιαφέρον ;-), εντάξει, δεν το πας εκεί. Αλλά, αν πρόκειται για έναν τυπικό μικρομεσαίο μέσης συνήθως ηλικίας ή και μεγαλύτερης-φαίνεται από μακριά-μπουφάν μεσαίας ή χαμηλής τιμής, παντελόνι υφασμάτινο ή μπλουτζήν, τότε το πράγμα αρχίζει να αποκτά πολιτικό ενδιαφέρον. Η πρώτη κουβέντα: "Τι κάνουν και καθυστερούν έτσι;" Τα χέρια του υπαλληλου μηχανικά εκτελούν: Πληκρολόγηση, εκτύπωση, υπογραφή. Αντε και καμιά ανάληψη του 13ου μισθού, τα παιδιά θέλουν δώρα, εμείς να φάμε, χρονιάρες μέρες, λεφτά δε θέλουμε;
Η δεύτερη κουβέντα: "Να περιμένουμε για να μας ξυρίσουν και κόντρα μάλιστα;". Η αγανάκτηση, το σκουντούφλικο πρόσωπο, να το! "Πόσα θα δώσεις;" "300". Και συμπλήρωμα: "Για ένα σαράβαλο που όλο ζημιές μου βγάζει". Από 'κει και πέρα η συζήτηση μπορεί να πάρει πολλές διακλαδώσεις. "Γιατί είναι σαράβαλο;". "Τι μάρκα και μοντέλο είναι". Αλλά κύρια: "Μας (μπιπ) φέτος" ή περίπου έτσι. Και αρχίζει ο αντίλογος: "Μα, θέλουν καθαρά αυτοκίνητα". Ακούς μια βλαστημιά που δεν γράφεται περί του καθαρού αυτοκινήτου εν Ελλάδι. Συνέχεια: "Αν είχα, ρε φίλε, να πάρω καθαρό αυτοκίνητο, (μπιπ...) είμαι, θα καθόμουνα με το σαράβαλο, να το πληρώσω χρυσάφι". Ε, εκεί σε πιάνει το ντοβλέτι... Δεν έχεις, βέβαια. Και γιαυτό θα... "Εντάξει, μα την απόσυρση την απόσυραν. Πώς να αγοράσεις, θέλει πάνω από 10 χιλιάρικα". Από εκεί η συζήτηση μπορεί να πάρει άλλες διακλαδώσεις: "Ποιός επωφελείται από τα κίνητρα;" "Ποιό όφελος θα είχα, αν... ;" κλπ. Περνάει η ώρα... Κάποιος γεράκος λέει: "¨Εγώ είχα ένα σαράβαλο του '78, καλό αυτοκίνητο, σκυλί, με έβγαλε μέχρι τώρα, αλλά άλλο δεν πάει. Τελικά κατέθεσα τις πινακίδες". "Προσωρινά;". "Ναι, μπορεί να ξαναφέρουν την απόσυρση, θα πιέσουν οι βιομηχανίες και οι αντιπροσωποι, δε γίνεται". "Πληρώνω το καινούργιο, έχω ένα του 1999, να' ταν του 2000 θα πλήρωνα 50 πιο κάτω (γκρινιάζει) το άλλο, άστο να κάθεται". Και αρχίζει να εξιστορεί την περιπέτεια στο Μηχανολογικό. Α, το ξέρω το Μηχανολογικο: Στον 4ο όροφο του παλιού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, εκεί που στεγαζόταν το Αναγνωστήριο, εκεί διαβάζαμε, προκάτ, ένα χαμηλοντάβανο, με τσίγκο ή ελενίτ τότε, τέτοιο σχεδόν παρέμεινε. Μακρόστενο σαν υποβρύχιο. Γραφεία 3χ4, με στιβαγμένους υπαλλήλους, με κόσμο να συνωστίζεται, 50-70 άτομα καμιά φορά σε χώρο που είναι ζήτημα να ξεπερνάει τα 120-150 τ.μ., απορείς πώς δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι. "Παρακαλώ, να περάσω", ευγενικά ο υπάλληλος. Και παραμερίζεις... Περνάει με το πλάι. "Περιμένετε, παρακαλώ". Και περιμένεις... 5 άτομα + οι υπάλληλοι σε ένα γραφείο των παραπάνω διαστάσεων. Να αυξηθούν τα κρούσματα της γρίπης. Το κράτος βοηθάει σ' αυτό. Και, ω, του θαύματος, φτάνει η σειρά σου. Καταχωρίσεις σε κομπιούτερ, αλλά και ατέλειωτες εκτυπώσεις αγνώστων σε σένα εντύπων, γιατί να τα μάθεις άλλωστε; "Υπογράψτε εδώ". Υπογράφεις. Τι; Δεν ξέρεις. Τι να ψάχνεις τώρα. "Πηγαίνετε στο Πρωτόκολλο για να... , μετά στο .. γραφείο για να ... και στην Προϊστάμενη για υπογραφή, και μετά ξανά εδώ". Ελίσσεσαι σαν το φίδι, μέσα στους στενούς διαδρόμους και εκτελείς μηχανικά. Γυρνάς: "Στην ΔΟΥ κάτω και ξανά εδώ". Πας, σα ρομποτ, τι να κάνεις; Περιμένεις στη ΔΟΥ, έχει ουρά. Παίρνεις ένα χαρτί, το πας. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, έτοιμος! Πετάς απ' τη χαρά σου! Ξεμπέρδεψες! Ο αέρας έξω σου φαίνεται πιο καθαρός, γεμίζεις τα πνεμόνια σου! Τι εύκολο πράμα είναι η ευτυχία!
Αυτά, τα ίδια έλεγε ο γεράκος: Τον Γολγοθά του Μηχανολογικού. Της Εφορίας. Τις ουρές, τις ξανά ουρές. Απλά για να μην πληρώσει το σαραβαλάκι του. "Τι να πληρώσω; Παραπάνω από την αξία του κάνουν τα Τέλη..."
Κάποτε φτάνει η σειρά σου στο γκισέ. "Τα ακουμπάς" και παίρνεις το πολυπόθητο Σήμα. Σήμα βλακείας; Ε, μια ζωή κορόιδο σε πιάνει το ντοβλέτι. Αυτό πια το έχεις μάθει.
Βγαίνεις έξω... Ο αέρας σου φαίνεται πιο καθαρός... "Αντε, ξεμπερδέψαμε...". Γιατί όμως νοιώθεις οτι κάπου έχεις κάνει λάθος;

Οκτώβριος 1944: Οι Γερμανοί φεύγουν από τα Γιάννενα ... δεν ήταν έτσι ωρέ!

Από το ένθετο «Δεκεμβριανά - Αθήνα 1944 -45» όπως τα είδε ο Αγγλικός παράγων, από την Ελευθεροτυπία του Σαββατοκύριακου 12-13 Δεκεμβρίου 2009, δυο σελίδες ασχολούνται με την απελευθέρωση των Ιωαννίνων τον Οκτώβριο 1944.

Έτσι στο εξώφυλλο του περιοδικού ΑΕΡΑ (Αγγλία, Ελλάς, Ρωσία, Αμερική) του Νοεμβρίου 1944 διαβάζουμε:
Τα Ιωάννινα, η μεσαιωνική πόλις των Κομνηνών και των Δουκών που είδαν να διέρχονται μπρος από τα τείχη των στρατιές κατακτητών και ελευθερωτών, αναπνέουν και πάλι, αφού ετίναξαν τον γερμανικό ζυγό!

Τη νύχτα της 14ης προς την 15η Οκτωβρίου 1944 τα γερμανικά στρατεύματα του στρατηγού Λάντζ, στρατοπεδευμένα μέσα στα Ιωάννινα και στην περιοχή της πόλεως, κατόπιν πιέσεως των Ανταρτών, αναγκάστηκαν μα αποσυρθούν. Τα Ιωάννινα, η πρωτεύουσα της Ηπείρου με τη γραφική της λίμνη, με τη δοξασμένη ιστορία της, η πόλις που υπέφερε κάτω από τη βαριά μπότα του Γερμανού, τρία τόσα χρόνια ξύπνησε ελεύθερη και υπερήφανη.
Τα γραφικά Ιωάννινα είχαν μεγάλη στρατηγική σημασία για τους Γερμανούς, ήταν ένας από τους κυριότερους δρόμους διαφυγής από τη Θεσσαλία. Καλαμπάκα, Μέτσοβο, Ιωάννινα, Αλβανικά Σύνορα.
Λίγες μέρες πριν αποσυρθούν οι Ναζί, οι Αντάρτες της περιοχής είχαν κρυφθεί γύρω από τη λίμνη και έτσι την ιστορική εκείνη νύκτα, μπήκαν μέσα στην πόλι.
Όλο εκείνο το βράδυ έβρεχε. Πραγματική καταιγίδα.
Μόλις όμως ξημέρωσε, διελύθησαν τα σύννεφα και έλαμψε ο ήλιος στα ελεύθερα πλέον Ιωάννινα, ο ήλιος της ζωής και της ελευθερίας. Πλημμύρισε η πόλις από ελληνικές σημαίες, που οι κοπέλες νύχτες πριν τις έφτιαχναν κρυφά για την άγια μέρα. Την ώρα που οι καμπάνες σκόρπισαν το χαρμόσυνο μήνυμα, οι κάτοικοι πετάχτηκαν από τα σπίτια τους και γέμισαν τους δρόμους.
Και μέσα σ’ αυτήν την εορταστική ατμόσφαιρα μια ξεχωριστή νότα ήταν η υποδοχή των συμμάχων αξιωματικών. Ο λαός τους χαιρέτισε με ζητωκραυγές και τους πρόσφερε λουλούδια και ό,τι άλλο μπορούσε να εκδηλώσει την εκτίμηση και την αγάπη του. Από τα Ιωάννινα είχαν περάσει πριν τρία – τόσα χρόνια οι Βρετανοί αεροπόροι για να κατευθυνθούν στο Αλβανικό Μέτωπο. Εδώ έρχονταν και πάλι για να αντικρύσουν χαρούμενα πρόσωπα! Για να ακούσουν το χαρμόσυνο μήνυμα:
-- Τα Ιωάννινα είναι ελεύθερα.

Ήταν όμως τόσο ειδυλλιακά τα πράγματα μετά την αποχώρηση των Γερμανών;
Αλήθεια γιατί δεν αιχμαλωτίστηκαν μερικοί Γερμανοί αφού η πόλη είχε ζωστεί από τον ΕΔΕΣ και λίγο πιο πέρα από τον ΕΛΑΣ;
Η κατά τα άλλα γεμάτη επίθετα σαν σχολική έκθεση Δημοτικού, περιγραφή του περιοδικού, δεν είδε συνεργάτες των Γερμανών, δεν κατέθεσε φύλλα δάφνης στους πατριώτες που έπεσαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, δεν είδε τις φλόγες στους Λυγκιάδες του στρατηγού Λαντζ, την ανάμειξη παραγόντων της πόλης στον αφανισμό της Εβραίϊκης κοινότητας τον Μάρτη του 1944 …τίποτε απ’ όλα αυτά παρά μόνο τους Βρετανούς αξιωματικούς και τον ηλιο της ελευθερίας, λες και ο εγγλέζικος παράγων δεν κατέβαλλε τις πιο φιλότιμες προσπάθειες για την εμφύλια σύρραξη που ακολούθησε…

Εμ .....ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ ΟΡΕΣ!

……………………………………………………………………………….
Από το βιβλίο του πολιτικού μηχανικού Γιάννη Παπαϊωάννου «Γεγονότα από τη νεότερη ιστορία» (Προσωπική Έκδοση - Ιωάννινα 2006)
και από το κεφάλαιο Μικρό χρονικό της Ιταλογερμανικής κατοχής στα Γιάννινα ….Οι Γερμανοί μπαίνουν στα Γιάννενα περίπου δυο μήνες πριν από την κατάρρευση του ιταλικού μετώπου, η οποία έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου 1943 και έχουν πολλά μηχανοκίνητα (τζιπ, μοτοσυκλέτες, φορτηγά, κανόνια).
Αφήνουν και τους Ιταλούς που βρίσκουν στα Γιάννινα, τους οποίους έχουν πλέον υπό την εποπτεία τους.
Στην περιοχή των Ιωαννίνων οι Γερμανοί στέλνουν την πρώτη ορεινή μεραρχία αλπινιστών Εντελβάις (φορούσε ένα λουλούδι στο αυτί – μόνο που ήταν άνθη του κακού) η οποία είχε δράσει στην περιοχή του Καυκάσου.

…Βρισκόμαστε στο 1944, και οι διάφορες αντιστασιακές οργανώσεις αρχίζουν να ετοιμάζονται να διεκδικήσουν η κάθε μία για λογαριασμό της την αποκλειστική διακυβέρνηση στην Ελλάδα μετά το τέλος του πολέμου.
Μια μέρα μεσημέρι στα Γιάννενα στο παζάρι, οι Εαμίτες σκοτώνουν έναν καταδότη των Γερμανών έξω στον δρόμο. Οι Γερμανοί δεν αντιδρούν καθόλου, ίσως τους βόλεψε που απαλλάχτηκαν από κάποιον που γνώριζε πολλά.

Οι Εαμίτες τραγουδούν «Στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα για την χιλιάκριβη τη Λευτεριά…»
Οι Εδεσίτες έχουν δικό τους ύμνο «Άδικος λογαριασμός, δεν θα ρθεί κομμουνισμός, γιατί ο Ζέρβας είναι άγρυπνος φρουρός…»
Στα βόρεια των Ιωαννίνων, πίσω από το Μιτσικέλι, στις ορεινές περιοχές του Ζαγοριού και του Μετσόβου οργανώθηκε το αντάρτικο του ΕΑΜ ΕΛΑΣ με ελεύθερους πυρήνες που δεν ελέγχονταν από τον κατακτητή.
Στα νότια της πόλης όλη η περιοχή από Ξηροβούνι – Κατσανοχώρια – Λάκκα Σούλι μέχρι Παραμυθιά ελέγχονταν από ένοπλα τμήματα του ΕΔΕΣ.

Από 21 μεχρι 29 Φλεβάρη 1944 στο κτίριο του Τελωνείου στο γεφύρι της Πλάκας
<εκεί που κάποτε 1881-1912 ήταν τα σύνορα Ελλάδος – Τουρκίας> στον Άραχθο ποταμό, πραγματοποιήθηκε συνδιάσκεψη στην οποία μετείχαν από μέρος του ΕΛΑΣ οι Σαράφης, Ρούσσος, Μπάμπης Κλάρας,
από μέρος του ΕΔΕΣ οι Πυρομάγλου, Βεργωτής, Νικολόπουλος,
από μέρος της ΕΚΚΑ Ψαρρός, Καρτάλης, Δούκας,
από μέρος της Κυβέρνησης του Καϊρου και της Συμμαχικής Αποστολής ο Κρίς Γουτχάουζ, παραβρέθηκαν ο Άρης Βελουχιώτης και ο Ναπολέων Ζέρβας κατά την οποία υπεγράφη το «Σύμφωνο της Πλάκας».

Όλα τα αντάρτικα σώματα είτε του ΕΔΕΣ, είτε του ΕΛΑΣ εφοδιάζονταν με ρούχα, οπλισμό και χρυσές λίρες από τους Εγγλέζους, χωρίς διάκριση(;).
Σύνδεσμοι των Εγγλέζων στρατολογούνται και μέσα στα Γιάννενα, και πληρώνονται μια λίρα τον μήνα για τις υπηρεσίες που προσφέρουν, και βγάζουν πέρα τη δύσκολη κατοχή.
Σύμφωνα με το τεύχος 80 των Ιστορικών της "Ελευθεροτυπίας " της 26 Απριλίου 2001, για την συντήρηση και ενίσχυση του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ οι Άγγλοι διέθεσαν 1.108.000 χρυσές λίρες περίπου, ενώ για τις μυστικές οργανώσεις 101.975 χρυσές λίρες, (έτσι τόσο απλά, χωρίς κανένα δόλο και υστεροβουλία)

Στις 25 Μαρτίου 1944 οι Γερμανοί θα προχωρήσουν στον αφανισμό της Γιαννιωτο-Εβραίϊκης κοινότητας, 1800 περίπου ψυχές θα οδηγηθούν μέσω Λάρισας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς και του Μπιρκεντάου της Γερμανίας.
Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα και στις 18 Οκτωβρίου 1944 έρχεται στην Αθήνα η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καϊρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Στα Γιάννενα ο γερμανός διοικητής φον Λανς σε συμφωνία με τον Δήμαρχο Βλαχλείδη κανονίζουν ώστε η αποχώρηση των μεν, και η είσοδος των δε να είναι ομαλή. (Αργότερα ο φον Λανς θα δικαστεί(;) στη Γερμανία για τα εγκλήματα του Κομμένου, της Άρτας, των Λιγκιάδων και της Κέρκυρας)
Οι Γερμανοί θα φύγουν από τα Γιάννενα, μέσω Περάματος στις 14 Οκτωβρίου 1944.
Την επόμενη μέρα, σύμφωνα με τη συμφωνία της Καζέρτας της Ιταλίας, μπαίνει στα Γιάννενα ένα τάγμα του ΕΔΕΣ και φροντίζει να μην γίνουν διαδηλώσεις εναντίον των Γερμανών ούτε και συμπλοκές.
Η συμφωνία της Καζέρτας πρόβλεπε ότι στα Γιάννενα θα μπούνε οι Εδεσίτες, το αρχηγείο των οποίων θα στεγαστεί στο σπίτι του Κώστα Φρόντζου.
Προσωπικά ο Κώστας Φρόντζος συνοδεύει τους Γερμανούς στην έξοδο της πόλης προς το Πέραμα, στις 14 Οκτωβρίου 1944.
Την επόμενη μέρα 15 Οκτωβρίου 1944 μπαίνει στα Γιάννενα ένα τάγμα του ΕΔΕΣ και φροντίζει να μην γίνουν διαδηλώσεις εναντίον των Γερμανών ούτε και συμπλοκές.
Με την είσοδό τους στα Γιάννενα οι Εδεσίτες πρώτα καταλαμβάνουν τη Μεραρχία και μετά το Διοικητήριο (στο οποίο έχουν μείνει μόνο οι εξωτερικοί τοίχοι)
Ο λοχαγός Λυγεράκης του ΕΔΕΣ έρχεται με βενζινομηχανές από την περιοχή του Κατσικά, καταλαμβάνει πρώτα το νησί και μετά αποβιβάζεται στο μώλο.
Ο Ναπολέων Ζέρβας έρχεται στα Γιάννενα μετά από μια εβδομάδα μέσω της οδού ΚΑ Φεβρουαρίου.
Στις 6 Δεκεμβρίου 1944 ο Άρης Βελουχιώτης με τον Στέφανο Σαράφη μέσω Περάματος και των οδών Ανεξαρτησίας – Αβέρωφ φθάνουν στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων, όπου τους γίνεται αποθεωτική υποδοχή. Οι δυνάμεις του Ζέρβα με τη βοήθεια αγγλικών πλοίων σπό Ηγουενίτσα και Πρέβεζα καταφεύγουν στην Κέρκυρα.
Μαζί τους παίρνουν ομήρους και αρκετούς αριστερούς Γιαννιώτες για την προστασία από τις δυνάμεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ των κατοίκων των Ιωαννίνων που πρόσκεινται στον ΕΔΕΣ.

Το τραγούδι του ΕΔΕΣ
Ζήτω ο Ζέρβας Ναπολέων, που γυρίζει τα βουνά
για ναρθεί δημοκρατία, ζήτω ζήτω η λευτεριά

σε παρωδία από τους Ελασίτες
Ζήτω ο Ζέρβας Ναπολέων, που γυρίζει τα βουνά
για να βρει καμιά λαψάνα, να γεμίζει την κοιλιά.
Μακάρι η αντιπαλότητα να έμεινε στους στίχους και να μην εξελισσόταν στο πολύχρονο πολυαίμακτο εμφύλιο!
…………………………………………………………………………….

Από το βιβλίο του Πέτρου Αποστολίδη «Όσα θυμάμαι» Εκδόσεις Κέδρος σε δική μου απόδοση από την αφηγηματική γραφή του γιατρού και Δήμαρχου Ιωαννίνων για λίγες μέρες, που δείχνει ότι τα σκαριά του πολυαίμακτου εμφύλιου είχαν ήδη στηθεί.

….Σάββατο πρωί πριν ξημερώσει οι Γερμανοί άδειασαν την πόλη και τα χαράματα άρχισαν να μπαίνουν τμήματα του ΕΔΕΣ. Με τη συμφωνία ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ τα Γιάννενα μέχρι το Μπιζτούνι θα τα είχε ο Ζέρβας κι από εκεί και πέρα ο ΕΛΑΣ.
Ο κόσμος στις συνοικίες είχε ξυπνήσει και γέμιζαν τα πεζοδρόμια. Οι αντάρτες έμπαιναν από τ’ ακρινά σπίτια, ο κόσμος δεξιά κι αριστερά στα πεζοδρόμια τους κοίταζε αμίλητος κι ανέκφραστος.
--Γειά σας, παιδιά, καλή λευτεριά!
--Γειά σας, κι ο κόσμος.
Ήταν κάτι κρύο κι απογοητευτικό, μου ‘λεγε κάποιος που τα ‘δε με τα μάτια του, γράφει ο Π. Αποστολίδης.
Φρούραρχος τοποθετήθηκε ο συνταγματάρχης Κωνσταντινίδης.
Ο Π. Αποστολίδης μετά από παράκληση του Ανώτερου Διοικητή Χωροφυλακής Ταρσακόπουλου κρύβει το γερμανό αξιωματικό Funk της προπαγάνδας, μιλάει γαλλικά, θέλει να λιποτακτήσει και να αγωνισθεί κατά του Χίτλερ.
Μαζί με τον Funk (ντυμένο με μπλέ κουστούμι που έδωσε ο γιατρός Σούλης) o Π. Αποστολίδης θα βγουν στην πλατεία, ήθελε να δει τις εκδηλώσεις του κόσμου.
Όποιος τον έβλεπε – ξανθός καθώς ήταν- τον νόμιζε Εγγλέζο.
Ύστερα από εφτά οχτώ μέρες ήρθε ο Ζέρβας, τον πήραν κι ούτε τον ξαναείδα ή έμαθα γι αυτόν.
….Οι Ζερβικοί πυροβολούν και τραυματίζουν την Άννα Κολιοδημήτρη κατά λάθος, παραλίγο να χρεωθεί γι αυτό ο ΕΛΑΣ…..
Βρισκόμουν στην κάτω πλατεία και βλέπω να κατεβαίνει από πάνω κάποιος αντάρτης, αυτόματο στον ώμο και δίκοχο με το σήμα τους ΕΛΑΣ. Ανέβηκε στις σκάλες του Δημαρχείου. Η πλατεία γεμάτη κόσμο.
Τράβηξα προς τα πάνω κι έτριψα δεξιά στο ξενοδοχείο «Ίλιον» για το σπίτι. Δεν είχα προχωρήσει δέκα βήματα, ακούω πυκνούς πυροβολισμούς και βλέπω κόσμο να τρέχει προς τα πάνω. Κάνω να γυρίσω να δω τι συμβαίνει και κάποιος μου φωνάζει:
«Μην προχωρείς γιατρέ θα σε χτυπήσουν».
Παίρνω το δρόμο για το σπίτι, σταματώ μια στιγμή στην κλινική του Σούλη (δίπλα πιο κάτω δεξιά κατεβαίνοντας στον σημερινό ΟΤΕ της 28ης Οκτωβρίου) και μπαίνω στην αυλή. Μια περίπολος του Ζέρβα κατηφόριζε τρέχοντας από την πλατεία και φώναζε άγρια στον κόσμο: «Όλοι στα σπίτια σας».
Κουβαλάνε σε λίγο στην κλινική μια κοπέλα τραυματισμένη. Ο Σούλης έλειπε. Μ’ έκπληξη μου βλέπω την Άννα, την αδελφή των Κολιοδημητραίων του Ζέρβα.
Το τραύμα ήταν διαμπερές στο μηρό χωρίς ευτυχώς να θίξει ούτε νεύρο ούτε μεγάλο αγγείο. Της είπα ότι είναι ακίνδυνο και σε λίγες μέρες θα κάνει πάλι τις βόλτες της, έκανα επίδεση και καθόμουν δίπλα σε ένα κρεβάτι μέχρι να ‘ρθεί ο Σούλης.
Καταφθάνουν δυο αντάρτες του Κολιοδημήτρη, ξαδέλφια της Άννας, ο ένας λοχίας.
Το Σύνταγμά τους ήταν καταυλισμένο έξω από την πόλη. Στα Γιάννενα είχαμε το Σύνταγμα Αγόρου. Υπήρχε πάντα έχθρα ανάμεσα στα δύο Συντάγματα. Οι Εδεσίτες, για να δικαιολογήσουν τους πυροβολισμούς ενάντια στον ανύποπτο κοσμάκη, άρχισαν να διαδίδουν ότι οι Εαμίτες πυροβόλησαν τον κόσμο. Εξηγώ στους αντάρτες ότι το τραύμα της Άννας είναι τελείως ακίνδυνο, εκείνοι όμως έξαλλοι λένε στην κοπέλα:
--Βρε Άννα σε χτύπησαν οι κερατάδες οι Εαμίτες, θα το πληρώσουν ακριβά οι άτιμοι. Θες Άννα, να κάψουμε αυτή τη στιγμή τα Γιάννενα;
Άκουγα μελαγχολικός τις ηλίθιες κι επικίνδυνες καυχησιολογίες κι αναριωτόμουν σε ποιανών τα χέρια πέσαμε. Τότε ακούω την Άννα:
--Αφήστε τα αυτά, δε με χτύπησε κανένας Εαμίτης, οι δικοί μας αντάρτες με χτύπησαν από τον περίβολο του Στρατηγείου.
Οι αντάρτες έφυγαν. Αργότερα μάθαμε ότι μόλις αποφεύχθηκε η σύγκρουση των Συνταγμάτων Αγόρου – Κολιοδημήτρη.
--Μπράβο Άννα παιδί μου, λέω στην κοπέλα, εσύ είσαι πιο γενναία και τίμια από πολλούς άντρες.
Είχε γίνει έτσι: Ο Ελασίτης με το δίκοχο και το πυροβόλο στην πλάτη ήταν σύνδεσμος του ΕΛΑΣ. Έφερνε έγγραφα για το Στρατηγείο του ΕΔΕΣ κι ο κόσμος ξαφνιάστηκε βλέποντας έναν Ελασίτη ένοπλο στην πλατεία. Εκείνος ανέβηκε τις σκάλες του Στρατηγείου, παρέδωσε τα έγγραφα και ζήτησε την άδεια του φρούραρχου να μείνει το βράδυ στο σπίτι του στα Γιάννενα – ήταν ο κουρέας Μάργαρης. Ο Κωσταντινίδης του επέτρεψε να κρατήσει και το πολυβόλο του μαζί. Ευχαριστεί και κατεβαίνει τις σκάλες.
Βλέποντάς τον, το πλήθος τον σηκώνει στους ώμους φωνάζοντας «Ζήτω ο ΕΛΑΣ» Αυτό ήταν. Οι φρουροί του Στρατηγείου ακούνε τις ζητοκραυγές – αυτοί αντίκριζαν μόνο ψυχρότητα και αδιαφορία- κι αρχίζουν να πυροβολούν στον αέρα και πάνω στον κόσμο.
Έτσι τραυματίστηκε η Άννα που έκανε μαζί με μια φίλη της βόλτα κοντά στο Στρατηγείο.
….είδα επιτέλους τον Ζέρβα, τον αρχηγό του ΕΔΕΣ. Έναν κοντόχοντρο με άφθονα γένια και μουστάκια. Αναρωτιόσουν, πως διάολο τα καταφέρνει και στέκει όρθιος πάνω στ’ άλογο.
Κάθε βράδυ χοροί και δεξιώσεις και στις κοσμικές στήλες στις εφημερίδες διάβαζες:
«Διακρίθηκε η κ. Αγόρου, στο τραπέζι είχε θέση δεξιά του Στρατηγού» κ.λ.π.
Έφτασε και ο γιός μου (ο Τάτσης Αποστολίδης) από το Ζαγόρι. Η ΕΠΟΝ έδινε συχνές συναυλίες και καλλιτεχνικές βραδιές κι ο κινηματογράφος «Ορφέας» πλημμύριζε από κόσμο, δεν έβρισκες που να καθίσεις. Ο ΕΔΕΣ δεν είχε δική του νεολαία και σαν νεολαία εμφανιζόταν η ΕΝΒΗ (Εθνική Νεολαία Βορείου Ηπείρου), οι συγκεντρώσεις της όμως ήταν πολύ πενιχρές, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες Χωροφυλακής καΙ ΕΔΕΣ.

…Νοέμβρης – Δεκέμβρης 1944.
ΟΜΗΡΟΙ του ΕΔΕΣ
Τα πράγματα χειροτέρευαν λεφτό στο λεφτό, νύχτωνε και δεν ήξερες τι θα σου ξημερώσει, άλλη κατοχή αυτή. Περίμενα να με πιάσουν και δεν ήθελα να βρίσκεται ο γιός μου στην τελετή της σύλληψης μου, γι αυτό τον έστελνα και κοιμόταν σε φιλικά μου σπίτια, συνήθως στου οδοντίατρου φίλου και συμπατριώτη μου Γιάννη Σακελλαρίου.
Εκείνο το βράδυ τελείωσα το ιατρείο στις εννιά το βράδυ και ανέβηκα στην τραπεζαρία – στις εννιά σταματούσε η κυκλοφορία στους δρόμους. Βλέπω το γιό μου εκεί.
….Μετά τα μεσάνυχτα, δυνατά χτυπήματα στην πόρτα. Ποιος άλλος η αστυνομία. Ζητούν τον Τάτση για μια ανάκριση. Πάω και εγώ μαζί του, δεν μου πολυαρέσουν αυτές οι ανακρίσεις στις δυό μετά τα μεσάνυχτα.
Μας πάνε στις φυλακές Αγίου Κοσμά – μέγαρο του ΟΤΕ σήμερα- και μας παραδίνουν στους «γενναίους» αντάρτες του Ζέρβα. Εκείνοι μας καλωσορίζουν, μαζί με άλλους που συνέχεια μάζευαν, με βρισιές, σπρωξιές και αγριοφωνάρες και μας στριμώχνουν στα ολοσκότεινα υπόγεια του κτιρίου.
…σε λίγο μας επισκέπτονται δυο αντάρτες, ο ένας γενάτος, ο άλλος μ’ ένα μάτι. Με πλησιάζει ο μονόφθαλμος και ρωτάει: «Εσύ είσαι ο γιατρός ο μικροβιολόγος;»
«Ναι του απαντώ». Και καθώς καθόμουν ανύποπτος, δέχομαι μια δυνατή κλωτσιά στο στομάχι, έχασα τις αισθήσεις μου κι έγειρα προς τα πίσω. Οι συγκρατούμενοι μου πετάχτηκαν όρθιοι να με συγκρατήσουν, αλλά συνήλθα γρήγορα. Ο μονόφθαλμος νόμισε πως τελείωσα κι έκανε δυο βήματα πίσω.
….τα ίδια έκαναν όλη τη νύχτα. Περνούσαν μπρος από τον καθένα, τον ρωτούσαν τι δουλειά κάνει και τον φόρτωναν ξύλο. Τις πιο πολλές μάζεψε ο Ασλάνης, το γκαρσόνι, γιατί πονηρά είπε ότι είναι «άνεργος».
…Στην αυλή και στο δρόμο έξω, φορτηγά αυτοκίνητα στο ρελαντί. Βλέπω εκεί τους γιατρούς Σούλη και Μελανίδη, το γυμνασιάρχη Σούλη, το δικηγόρο Σωτήρη Γκίζα, το συμβολαιογράφο Ευθυμιάδη, το γιό μου και πολλούς άλλους. Μας διατάζουν να ανεβούμε στα αυτοκίνητα. Διαμαρτυρόμαστε, οι Γερμανοί μας λέγαν και παίρναμε κουβέρτες, εσείς που μας πάτε γυμνούς;
Σταματάμε σ’ ένα γεφυράκι και παίρνουμε το δρόμο πριν απ’ το Τέροβο, μας κατεβάζουν, περνάμε το γεφυράκι και παίρνουμε το μονοπάτι ένας ένας, σε μια απότομη πλαγιά όλο χαλίκια. Δυο αντάρτες των Κολιοδημητραίων του ΕΔΕΣ μας προτείνουν να χτυπήσουν τους χωροφύλακες και να μας ελευθερώσουν. Δεν δεχόμαστε γιατί μπορεί να υπάρξουν θύματα.
(Οι Κολιοδημητραίοι από τότε ήθελαν να συμφιλιωθούν με τον ΕΛΑΣ, να φύγουν απ’ το Ζέρβα και το ‘καναν αργότερα)
…Φτάνουμε μετά τόσες ώρες πορεία στο Λούρο. Στη χωραφιά που μας συγκέντρωσαν σκέφτηκαν να μας δώσουν ψωμί. Πρώτη φορά στη ζωή μου δοκίμασα τέτοιο ψωμί. Ούτε σκυλιά δε θα το τρώγανε: μια λεπτή κρούστα πάνω και κάτω, στη μέση υγρό ξινό ζυμάρι. Το πέταξαν όλοι. Το πρωί μας φορτώνουν σα φορτηγά και στην Πρέβεζα.
(Στη συνέχεια με καράβι με Εγγλέζο πλοίαρχο οι όμηροι του ΕΔΕΣ θα μεταφερθούν στην Κέρκυρα, ενώ ο Πέτρος Αποστολίδης ο γιός του Τάτσης και ο Αλκιβιάδης Τσάρας με ενέργειες του Ταρσακόπουλου αφήνονται ελεύθεροι.
…οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής δεν επιδοκίμαζαν τα καμώματα του Ζέρβα, συλλήψεις, βανδαλισμούς, ομήρους.
Εν συντομία τα υπόλοιπα:
Ο ΕΛΑΣ μπαίνει στην Πρέβεζα, Η οδύσσεια της επιστροφής στα Γιάννενα.
Οι πρώτοι Άγγλοι στα Γιάννενα.
Κόκκινος Δήμαρχος ….μέχρι 27 Μαρτίου 1945)

……………………………………………………………………
Από το βιβλίο του Christoph Schminck – Gustavus
Μνήμες Κατοχής ΙΙ Ιταλοί και Γερμανοί στα Γιάννενα και η καταστροφή της εβραϊκής κοινότητας
από τις αναμνήσεις του Άγγελου Καλογερίδη
…Πριν οπισθοχωρήσουν οι Γερμανοί, συγκέντρωσαν όλον τον κόσμο στην πλατεία μπροστά στο διοικητήριό τους, δηλαδή εκεί που βρίσκεται σήμερα η νομαρχία. Ανακοίνωσαν με μεγάφωνα τη συγκέντρωση αυτή. Όταν είχε μαζευτεί ο κόσμος, κάποιος από το διοικητήριο έβγαλε λόγο. Δεν τον βλέπαμε, μόνο τη φωνή του ακούγαμε από τα μεγάφωνα. Είπε: «Εμείς φεύγουμε, αλλά εσείς θα νοσταλγήσετε την παρουσία μας, που σας έδωσε ασφάλεια, διότι η Ελλάδα θα περάσει άσχημους καιρούς.» Με τη δύση του ήλιου φύγανε σε απόλυτη τάξη.
Μόλις έφυγαν οι Γερμανοί, άρχισαν να μπαίνουν οι αντάρτες του Ζέρβα στην πόλη. Τα αισθήματα του κόσμου όμως δεν ήτανε μόνο θετικά. Υπήρχε και φόβος.
Όσοι είχαν διορατικό πνεύμα, είδαν κιόλας ότι θα επακολουθήσει εμφύλια σύρραξη. Γι’ αυτό υπήρχε μεγάλη αβεβαιότητα. Το μίσος που είχε αναπτυχθεί μεταξύ ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ ήταν φοβερό και η Ήπειρος ήταν το επίκεντρο. Στην Ήπειρο ο ΕΔΕΣ ήταν ισχυρός, ενώ στην υπόλοιπη χώρα το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Την αποχώρηση των Γερμανών ο κόσμος δεν την είδε σαν απελευθέρωση, δηλαδή σαν μια ομαλή μεταβατική περίοδο προς την ελευθερία με ελεύθερες εκλογές…
Στην αρχή υπήρχε βέβαια μεγάλος ενθουσιασμός που βλέπαμε και πάλι συγκροτημένο ελληνικό στρατό στην παρέλαση των δυνάμεων του ΕΔΕΣ μπροστά στο Ζέρβα.

Από τις αναμνήσεις του Ιωάννη Νέου
…Οι άνδρες του Ζέρβα είχαν υπό τον έλεγχό τους την περιοχή απέναντι από την πόλη, στην άλλη πλευρά της λίμνης. Μόνο την κάτω ζώνη, στην ακτή. Πάνω στα βουνά βρισκόταν ο ΕΛΑΣ. Η διαχωριστική γραμμή περνούσε ακριβώς στα μισά του βουνού. Κάπου κάπου ερχόταν ένας απ’ τον ΕΔΕΣ εκεί που είχα δεμένη τη βάρκα μου. Ήταν ντυμένος ιερέας, με μαύρο ράσο. Ερχόταν ν’ αγοράσει ψάρια για τους άνδρες της ομάδας του. Πάντα συζητούσαμε και μια μέρα του είπα:
«Εσείς μιλάτε εναντίον του ΕΛΑΣ, αλλά εγώ βλέπω από μόνος μου τι συμβαίνει. Έχω δικά μου μάτια και δικό μου κεφάλι! Για πες μου λοιπόν: Τι έγινε με το γερμανικό αυτοκίνητο που χθες ήρθε σε σας; Τι ήθελαν αυτοί; Εσείς συνεργάζεστε μαζί τους!»
(ΣΗΜ: Οι επαφές μεταξύ ΕΔΕΣ και Επιτελείου της Μεραρχίας Εντελβάϊς είναι πολύπλευρα βεβαιωμένες. Και τότε ήταν γνωστές. Διαφαίνονται επίσης από τους φακέλους του τμήματος Ic της Αντικατασκοπείας στο επιτελείο του XXIIου Σώματος Ορεινών Καταδρομών)
Δεν απάντησε τίποτε, αλλά εμείς είχαμε ακούσει από σίγουρες πηγές, ότι οι Γερμανοί προμήθευαν τους ανθρώπους του Ζέρβα με φάρμακα. Ήμασταν νέοι και ριψοκίνδυνοι, παίζαμε με τη ζωή μας σαν να ήταν παιχνίδι.
Μια φορά θα με τέλειωναν για το τίποτε. Λίγο πριν αποχωρήσουν οι Γερμανοί, ήρθε σπίτι μου ένας απεσταλμένος του ΕΛΑΣ. Την ώρα εκείνη ένας φίλος μου έκοβε τα μαλλιά. Και αυτός ήταν στον ΕΛΑΣ. Δύο Γερμανοί όμως κάθονταν στην κουζίνα μας. Μπορεί να μην ήταν ακριβώς Γερμανοί, μα Πολωνοί ή Αυστριακοί, ωστόσο φορούσαν γερμανικές στολές.
Λοιπόν ο σύνδεσμος αυτός ήρθε μέσα, μας χαιρέτησε, είδε τους δυο και είπε, χωρίς καν να το σκεφθεί: «Και αυτά τα δυο γουρούνια, τι θέλουν;»
Εντελώς απρόσεκτη κουβέντα! Είχαμε όμως τύχη γιατί οι δυο δεν καταλάβαιναν ελληνικά. Ο σύνδεσμος μας είπε:
«Παιδιά, αύριο το βράδυ αρχίζει η εξέγερση στα Γιάννινα! Για τη λεφτεριά! Ο εφεδρικός ΕΛΑΣ θα δράσει! Να είστε έτοιμοι κι εσείς!»
Ο ΕΛΑΣ στην περιοχή δεν είχε μόνο τα ένοπλα τμήματα των βουνών. Και στην πόλη είχε ένα μεγάλο αριθμό εφέδρων. Είπε λοιπόν:
«Εμπρός ! Ο αγώνας αρχίζει! Σταμάτα εσύ να του κόβεις τα μαλλιά! Σηκωθείτε! Ελάτε μαζί μου!»
Έξω κοντά στα πλοιάρια, μας έδωσε ένα πακέτο με προκηρύξεις και ένα γράμμα για καποιον Βελιαρούτη. Αυτός θα έπρεπα να διατάξει τη στάση στην πόλη. Πήραμε τις προκηρύξεις μαζί μας. Ήταν πάρα πολλές και δεν είχαμε καιρό να τις διαβάσουμε. Το γράμμα για τον Βελιαρούτη το έκρυψα στη σκούφια μου και τις προκηρύξεις, για να μη μουσκεφτούν τις τύλιξα με ένα καραβόπανο. Μετά έδεσα το πακέτο με σύρμα και το ‘βαλα στη βάρκα μου.
Δεν είχαμε απομακρυνθεί πολύ από τα καλάμια. Κωπηλατούσαμε στα ανοιχτά, όταν είδαμε τον Κόκκινο να έρχεται με τη βάρκα του. Μέσα ήταν πολλοί Γερμανοί και έρχονταν κατευθείαν σε μας. Φοβηθήκαμε πάρα πολύ. Είπαμε μεταξύ μας: «Τέρμα τώρα! Χαθήακμε!» Λοιπόν τι κάνουμε; Να πετάξουμε τις προκηρύξεις στο νερό; Αισθανθήκαμε σαν παγωμένοι.
Και ο Κόκκινος ήταν ήδη κοντά μας. Σταμάτησε τη μηχανή και μας φώναξε: «Ε παιδιά, μήπως είδατε αγριόπαπιες; Οι κύριοι αξιωματικοί θέλουν να κυνηγήσουν!»
… Δε μάθαμε τι απέγινε, μα η εξέγερση στα Γιάννενα δεν έγινε, μια τρύπα στο νερό. Οι Γερμανοί αποχώρησαν ανενόχλητοι.
(οι φωτογραφίες 1, 2, 3 της ανάρτησης είναι από το εν λόγω βιβλίο)
……………………………………………………………………

ΣΧΕΤΙΚΑ Τα Δεκεβριανά Αθήνα 1944

Όταν στους κατηφείς κακόκεφους επιβάτες, ένας ξεκινήσει ασταμάτητο γέλιο

Όταν οι άλλοι γύρω σου, σου χαλούν το κέφι,
θέλεις εγώ να σου το φτιάξω;
Το γέλιο είναι μεταδοτικό!
... στη γειτονιά ανθίζει μια λεμονιά

Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ... 44 φορές ανέφερε τη λέξη "πόλεμος" στην ομιλία του, ο Ομπάμα...

Μόλις εννέα ημέρες αφότου ενέκρινε την ανάπτυξη επιπλέον 30.000 Αμερικανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν και ενώ τρεις στους τέσσερις Αμερικανούς θεωρούν πως δεν κέρδισε την τιμή που του έγινε, ο Μπαράκ Ομπάμα παρέλαβε χθες στο Όσλο το Νόμπελ Ειρήνης με μια ομιλία στην οποία κυρίαρχο θέμα ήταν ο πόλεμος.

Συνολικά 44 φορές μέσα σε 35 λεπτά ανέφερε τη λέξη πόλεμος ο Αμερικανός πρόεδρος παραλαμβάνοντας «με βαθιά ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα» το Νόμπελ Ειρήνης. «Βλέπω τον κόσμο όπως είναι», δήλωσε ο Ομπάμα, υπεραμυνόμενος του δικαιώματος των ΗΠΑ να διεξαγάγουν «δίκαιους πολέμους» με στόχο μια «δίκαιη ειρήνη», αλλά δεσμευόμενος παράλληλα να εργαστεί «για έναν καλύτερο κόσμο». «Μέρος της πρόκλησης που αντιμετωπίζουμε είναι να συμφιλιώσουμε αυτές τις δύο φαινομενικά ασυμβίβαστες αλήθειες- ότι ο πόλεμος είναι κάποιες φορές απαραίτητος και ότι ο πόλεμος είναι σε κάποιο βαθμό έκφραση της ανθρώπινης μωρίας», επεσήμανε.

Η έμφαση
Αναγνώρισε το βαρύ κόστος κάθε πολέμου, έδωσε έμφαση στην αναγκαιότητα εξάντλησης όλων των εναλλακτικών λύσεων πριν από την προσφυγή στη βία, επαναβεβαίωσε το «ηθικό και στρατηγικό συμφέρον» των ΗΠΑ να σέβονται, ακόμα και όταν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, «κάποιους κανόνες συμπεριφοράς» και κατέληξε λέγοντας: «Μπορούμε να αναγνωρίσουμε πως θα υπάρχει καταστολή, στέρηση, πόλεμος και παρόλα αυτά να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια, την ειρήνη».

«Ο πρόεδρος», επεσήμαναν οι «Los Αngeles Τimes», «χρησιμοποίησε το βήμα που του δόθηκε στο Όσλο προκειμένου να εξηγήσει το δόγμα του για την εξωτερική πολιτική, ένα δόγμα αρκετά ευέλικτο ώστε να του επιτρέπει να κλιμακώνει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν απευθύνοντας παράλληλα έκκληση για μεγαλύτερη παγκόσμια συνεργασία εναντίον της φτώχειας, της κλιματικής αλλαγής και υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ήταν εν μέρει μάθημα πολιτικής επιστήμης, εν μέρει κήρυγμα και εν μέρει καθαρή πολιτική, σχεδιασμένη να απαντήσει στις εγχώριες και διεθνείς κριτικές». Μεταξύ των λιγοστών διαδηλωτών που υποδέχθηκαν τον Αμερικανό πρόεδρο στο Όσλο, ένα πανό ξεχώριζε: «Ομπάμα το παρέλαβες, τώρα κέρδισέ το»

ΕΙΠΕ
Για το βραβείο:
«Δεν θα μπορούσα να μην αναγνωρίσω τη διχογνωμία που προκάλεσε η γενναιόδωρη απόφασή σας. Εν μέρει, οφείλεται στο ότι βρίσκομαι στην αρχή, και όχι στο τέλος, της προσπάθειάς μου στην παγκόσμια σκηνή... Ίσως όμως η πλέον θεμελιώδης αντίρρηση έγκειται στο γεγονός πως είμαι αρχιστράτηγος ενός έθνους που βρίσκεται εν μέσω δύο πολέμων» Για την ειρήνη:
«Ειρήνη δεν είναι απλώς η απουσία μιας ορατής σύρραξης. Μόνο μια δίκαιη ειρήνη βασισμένη στα έμφυτα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου μπορεί να είναι πραγματικά βιώσιμη... Μία δίκαιη ειρήνη, όμως, πρέπει να περικλείει και την οικονομική ασφάλεια, τις ευκαιρίες. Διότι πραγματική ειρήνη δεν είναι μόνο ελευθερία από τον φόβο, αλλά και ελευθερία από τις στερήσεις» Για τον πόλεμο:
«Ένα μη βίαιο κίνημα δεν θα είχε αναχαιτίσει τους στρατούς του Χίτλερ. Οι διαπραγματεύσεις δεν μπορούν να πείσουν τους ηγέτες της Αλ Κάιντα να αφήσουν κάτω τα όπλα. Το να πει κανείς πως η προσφυγή στη βία είναι κάποιες φορές απαραίτητη δεν αποτελεί πρόσκληση στον κυνισμό είναι μια αναγνώριση της Ιστορίας, των ατελειών του ανθρώπου και των ορίων της λογικής» Για τους κανόνες του πολέμου:
«Ακόμα και όταν αντιμετωπίζουμε έναν άγριο αντίπαλο που δεν σέβεται τίποτα, πιστεύω πως οι ΗΠΑ πρέπει να σέβονται τους κανόνες του πολέμου. Αυτό είναι που μας διαφοροποιεί από εκείνους τους οποίους πολεμάμε.

Αυτή είναι η πηγή της δύναμής μας. Για αυτό απαγόρευσα τα βασανιστήρια. Για αυτό διέταξα να κλείσει το Γκουαντάναμο» Για το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα:
«Τα καθεστώτα που παραβιάζουν τους κανόνες οφείλουν να λογοδοτούν. Οι κυρώσεις πρέπει να έχουν πραγματικό τίμημα. Η αδιαλλαξία πρέπει να αντιμετωπίζεται με εντεινόμενη πίεση- και η πίεση αυτή είναι εφικτή μόνον όταν ο κόσμος στέκεται ενωμένος» Για την κλιματική αλλαγή:
«Οι επιστήμονες συναινούν πως αν μείνουμε άπραγοι, θα αντιμετωπίσουμε περισσότερες ξηρασίες, λιμούς και μαζικούς εκτοπισμούς που θα τροφοδοτήσουν περισσότερες συρράξεις. Για αυτό και δεν ζητούν μόνον οι επιστήμονες και οι ακτιβιστές γρήγορη και αποτελεσματική δράση, αλλά και οι στρατιωτικοί ηγέτες, που καταλαβαίνουν πως διακυβεύεται η κοινή μας ασφάλεια» Αποσπάσματα από την ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα στο Όσλο

Υπάρχει, τελικά, δίκαιος πόλεμος;

«ΝΑΙ, ΛΟΙΠΟΝ, τα εργαλεία του πολέμου έχουν έναν ρόλο να παίξουν στη διατήρηση της ειρήνης», δήλωσε χθες ο Μπαράκ Ομπάμα, δίνοντας τη δική του απάντηση σε ένα ερώτημα που απασχολεί την ανθρωπότητα από την εποχή του Αυγουστίνου και του Θωμά του Ακινάτη: υπάρχει, τελικά, δίκαιος πόλεμος;

Για τον πασιφισμό, ο πόλεμος είναι πάντα ανεξέλεγκτος, φρικτός και απαράδεκτος. Για τον ρεαλισμό, ο πόλεμος τοποθετείται πέρα από κάθε ηθική κρίση- όπως είχε πει ο Κλαούζεβιτς, «Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας η οποία θεωρητικά δεν μπορεί να έχει όρια». Κομβικό σημείο αναφοράς στην όλη συζήτηση, το έργο του Μάικλ Γουόλτσερ «Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι» (στα ελληνικά από τις Εκδ. Ιωλκός), που πρωτοεκδόθηκε στις ΗΠΑ το 1977, εμπνευσμένο κυρίως από το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Για τον Γουόλτσερ, το πόσο δίκαιος ή άδικος είναι ένας πόλεμος κρίνεται με βάση τόσο τις αιτίες του όσο και τον τρόπο διεξαγωγής του. Οι δίκαιοι πόλεμοι, έγραφε ο Γουόλτσερ, είναι αμυντικοί και όχι επιθετικοί· δεν είναι σταυροφορίες, διεξάγονται μόνον όταν διακυβεύονται θεμελιώδεις αξίες, όπως η ανθρώπινη ζωή ή η ελευθερία μιας πολιτικής κοινότητας, και αφού πρώτα έχουν εξαντληθεί όλα τα άλλα ειρηνικά, πολιτικά και διπλωματικά μέσα· είναι πόλεμοι περιορισμένοι, συντηρητικοί, και δεν οδηγούνται στις ακρότητες που συνεπάγεται η απόλυτη έλλειψη ηθικών φραγμών. Άραγε πόσοι από τους πολέμους που διεξάγονται σήμερα ανταποκρίνονται σε αυτό το αυθαίρετο, έστω, προφίλ;

ΠΗΓΗ: Τα Νέα Παρασκευή 11 Δεκ. 2009

Ομπάμα: You go AHEAD, να πεταχθώ στο Οσλο, να παραλάβω το βραβείο ειρήνης!

Ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα παρέλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης σε επίσημη τελετή που έγινε στο Όσλο στη Νορβηγία.
Η Επιτροπή επέλεξε τον αμερικανό πρόεδρο για τις "εξαιρετικές του προσπάθειες να ενισχύσει τη διεθνή διπλωματία και συνεργασία μεταξύ των λαών" και "την εργασία του για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα".
Ο Ομπάμα παρέλαβε το βραβείο και το χρυσό μετάλλιο και δήλωσε ότι τα 10 εκατομμύρια σουηδικές κορώνες που το συνοδεύουν θα τα δωρίσει σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Η απονομή του Νόμπελ στον Ομπάμα διχάζει πάντως τον παγκόσμιο Τύπο.

Η Ουάσινγκτον Ποστ εκφράζει την έκπληξή της για το γεγονός ότι απονεμήθηκε το βραβείο σ έναν πρόεδρο που δεν έχει κλείσει ακόμη ένα χρόνο στην εξουσία και δεν έχει επιδείξει καμιά μεγάλη επιτυχία στη διεθνή σκηνή.

"Είναι ένα από τα μεγαλύτερα σοκ που έχει προκαλέσει η επιτροπή των Νόμπελ", γράφει η Ντέιλι Τέλεγκραφ, χαρακτηρίζοντας την απόφαση "πολιτική". Η εφημερίδα επισημαίνει ότι οι υποψηφιότητες "έκλεισαν" μόλις 12 ημέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Ομπάμα.

Θετικά είδαν την απόφαση πολλές εφημερίδες της Ινδίας, της Ιαπωνίας και του μουσουλμανικού κόσμου. "Ο αμερικανός πρόεδρος θα έχει πλέον τη βαρειά αποστολή να αποσπάσει πειστικά αποτελέσματα", γράφει η Yomiuri Shimbun.

Εν τω μεταξύ, ο βραβευθείς με Νόμπελ Ειρήνης, Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ, από την Αργεντινή, ηγετική φυσιογνωμία στον αγώνα της προάσπισης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εξέφρασε την Παρασκευή την έκπληξή του για τη βράβευση του Αμερικανού Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή μιας χώρας που διαπράττει "τις περισσότερες επιθέσεις στον κόσμο".

"Εκπλήσσομαι από την απονομή του βραβείου στον Ομπάμα, ο οποίος είναι ο πρόεδρος της χώρας που διαπράττει τις περισσότερες επιθέσεις στον κόσμο και που επιβάλλει τα πράγματα από την άποψη του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, των πολέμων και των συγκρούσεων", δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου στο Μπουένος Άιρες.

Ο Πέρες Εσκιβέλ δήλωσε πως ελπίζει ότι ο Ομπάμα "θα χρησιμοποιήσει το βραβείο στην υπηρεσία των λαών, για να επιλυθούν οι μεγάλες συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και οι σοβαρές παραβιάσεις των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στις χώρες αυτές".

Ο Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ, που έχει διατελέσει κρατούμενος του καθεστώτος των στρατηγών στην Αργεντινή και είναι ιδρυτής της οργάνωσης για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Υπηρεσία Ειρήνης και Δικαιοσύνης, έλαβε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1980. Τώρα είναι καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες.

Η Επιτροπή Νόμπελ έλαβε μια "βιαστική" απόφαση απονέμοντας το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα, δήλωσε το Ιράν, το οποίο όμως είπε ότι δεν είναι αντίθετο σε μία τέτοια επιλογή εάν οδηγήσει στην αλλαγή του προσανατολισμού της αμερικανικής πολιτικής.

"Αν η απονομή του βραβείου ενθαρρύνει την απόρριψη της πολεμοχαρούς και μονομερούς πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων και τη δημιουργία μιας προσέγγισης βασισμένης στην ειρήνη, τότε δεν αντιτασσόμαστε", δήλωσε ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Μανουσέχρ Μοτακί, τον οποίο επικαλείται το πρακτορείο ειδήσεων Mehr.

Ο Μοτακί πρόσθεσε ωστόσο πως η απόφαση της Επιτροπής Νόμπελ ελήφθη "με βιαστικό τρόπο" και πως το βραβείο είναι "πρόωρο".

Για τον ίδιον, θα ήταν πιο σκόπιμο να απονεμηθεί το βραβείο στον Ομπάμα όταν "τα αμερικανικά στρατεύματα αποσυρθούν από το Αφγανιστάν, το Ιράκ".
(Στο σκίτσο ο Ομπάμα - Ναπολέοντας στη διάβαση των Άλπεων)

Kardesim ALEXIS

(από το blogspot parapolitiki)

Καλοκαίρι 2009 . Περπατάω στη Γαλλική Συνοικία της Κωνσταντινούπολης .

Μια από τις πιο όμορφες γειτονιές της...

Στρίβω αριστερά για να βγω στα Τσουκούρτσουμα , μια περιοχή όπου γινόταν κάποτε το παζάρι με τις αντίκες . Ρωτάω τον υπάλληλο ενός parking που πρέπει να στρίψω για να βγω σωστά . Μου δείχνει ένα δρόμο .

Στους τοίχους παντού αφίσες . Καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι στα Εξάρχεια της Πόλης . Παντού αφίσες και συνθήματα αναρχικά . Στρίβω εκεί που μου υπέδειξε ο υπάλληλος του parking.

Ο τοίχος μου επιτίθεται :

Την φωτογραφία την τράβηξα εγώ και δείχνει την πραγματική διαφορά του Δεκέμβρη σε σχέση με τα προηγούμενα μεγάλα γεγονότα . Τώρα πια τίποτα δεν μπορεί να φιμωθεί ή να αποσιωπηθεί...

Έχει και η παγκοσμιοποίηση τα καλά της...

Η δολοφονία του Αλέξη, η σπίθα που άναψε τη φωτιά, η βίαιη έκφραση της οργής.

Ο άνδρας των ΜΑΤ, ο εικονολήπτης, ο έμπορος, ο αναρχικός, η φοιτήτρια, τρεις δημοσιογράφοι, ο φωτορεπόρτερ περιγράφουν αυτά που έζησαν.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό BHMAagazino 21 Δεκεμβρίου 2008

Κ.Κ Άνδρας των ΜΑΤ
Είμαι μπάτσος, αλλά δεν είμαι γουρούνι και πολύ περισσότερο δολοφόνος. Είμαι και εγώ ένας εργαζόμενος των 1.000 ευρώ, με δωδεκάωρες βάρδιες, δύσκολες συνθήκες δουλειάς και κακά «αφεντικά». Εγώ όμως δεν μπορώ να απεργήσω ή να διαδηλώσω. Και εγώ στο υπουργείο θέλω να ξεσπάσω, και εμένα οι τράπεζες με αρμέγουν κάθε μήνα. Ναι, είχαμε διαταγές αμυντικής στάσης την Κυριακή και τη Δευτέρα μετά το περιστατικό του Σαββάτου και τον θάνατο του παιδιού. Έχουμε τον τρόπο να επιβάλλουμε την τάξη όταν μας αφήνουν…Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να μας αφήνουν όσοι δίνουν διαταγές, πολιτικές ή επιχειρησιακές.
Εμείς είμαστε εκπαιδευμένοι και με γερά νεύρα. Δεν τραβάμε πιστόλι όταν τα βρούμε σκούρα, παρ’ ότι είμαστε στην πρώτη γραμμή. Τα επιθετικά περιστατικά υπάρχουν λόγω της έντασης των στιγμών. Όπως θα είδες όμως, ένας ξέφευγε, τρεις τον μάζευαν.
Όπως δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι, και όλοι οι διαδηλωτές ταραξίες, έτσι και οι μπάτσοι δεν είναι όλοι γουρούνια και δολοφόνοι. Και αν με πειράζει κάτι από όλα αυτά τα γεγονότα, πλην του θανάτου ενός νέου παιδιού, είναι ότι μια ολόκληρη γενιά μεγαλώνει χωρίς κανένα σεβασμό στην Αστυνομία. Και έχουμε 50.000 αστυνομικούς, το 0,5% του πληθυσμού, αλλά δεν έχουμε ασφάλεια. Είναι επιχειρησιακό πρόβλημα ή πολιτικό;

Αλέξης Π. (εικονολήπτης)
Για πρώτη φορά είδαμε στην πράξη μια νέα μορφή πληροφόρησης, καθώς δόθηκε μεγάλη έκταση στο internet. Δεν θα έλεγα ότι ήταν το πρώτο χαμένο στοίχημα για τα παραδοσιακά ΜΜΕ, αλλά ότι εφαρμόστηκε στην πράξη η άμεση πληροφόρηση, με τις ελλείψεις της, όπως η εγκυρότητα.
Ως το 1991, το συμβάν στο κατάστημα «Κ. Μαρούσης» και τις μαθητικές διαδηλώσεις, τα ΜΜΕ, ήταν στην πλευρά των διαδηλωτών. Βρέθηκαν τότε πέντε κακόβουλοι και το κλίμα γύρισε εις βάρος μας.
Δεν είμαστε ρουφιάνοι της Αστυνομίας. Καταγράφουμε γεγονότα με όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν, ουδέτερο τρόπο. Αν δεν υπήρχε ένας ολλανδός κάμερα-μαν στημένος σε ταράτσα της Πατησίων, οι επόμενες γενιές δεν θα είχαμε εικόνα από την εισβολή των τανκς στο Πολυτεχνείο. Ποιος μου λέει ότι μέρος των επεισοδίων δεν είναι προβοκάτσια;
Γι’ αυτό επιμένω στην ύπαρξη κάμερας και φωτογράφων στις πορείες. Πόσες φωτογραφίες και βίντεο δείχνουν «κουκουλοφόρους» γιαλαντζί, δίπλα ή πίσω από αστυνομικούς; Εκεί είναι καλές οι κάμερες και αλλού είναι ρουφιάνες; Αν δεν υπήρχε το βίντεο με τους πυροβολισμούς στα Εξάρχεια, ακόμη θα είχαμε αμφιβολίες για τους ισχυρισμούς του ειδικού φρουρού. Με έθλιψε ένα γεγονός που είδα αυτές τις μέρες. Σε σπασμένο σούπερ-μάρκετ παππούδες και γιαγιάδες να κλέβουν μακαρόνια. Αυτό δεν είναι κρίση;

Σπύρος Χ. (έμπορος)
Ζήσαμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Και με μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους που μιλήσαμε οι μνήμες τους γύρισαν χρόνια πίσω, σε εποχές Πολυτεχνείου. Ήταν μια κατάσταση εξέγερσης. Για εμάς βέβαια δεν ήταν ευχάριστα γεγονότα, ήμασταν αυτό που λένε παράπλευρες απώλειες. Ζήσαμε τέσσερα κύματα. Το πρώτο ήταν με τους διαδηλωτές, ειρηνικό, μετά ήρθαν οι πιο άγριοι να σπάσουν συγκεκριμένους στόχους, π.χ. τράπεζες ή γραφεία πολυεθνικών. Το τρίτο κύμα τα έσπαγε όλα, χωρίς διακρίσεις. Και το τέταρτο έκλεβε από τα σπασμένα. Και δεν ήταν μόνο μετανάστες στο πλιάτσικο, πρέπει να σημειώσω. Ήταν άνθρωποι που δεν πάει ο νους σου. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 25 χρονών. Δεν μπορώ να πω ψέματα, 15χρονους δεν είδα να σπάνε και να κλέβουν.
Ήρθα μισή ώρα προτού σπάσουν το μαγαζί και μισή ώρα μετά. Δεν μείναμε εδώ διότι δεν ξέραμε πως θα αντιδράσουμε. Αν και τώρα πιστεύω ότι αν τα μαγαζιά ήταν ανοικτά δεν θα είχαμε τόσες ζημιές. Το χειρότερο συναίσθημα δεν ήταν οι ζημιές. Το χειρότερο ήταν ότι ένιωθες μόνος σου. Απροστάτευτος. Ένιωθες ότι δεν υπάρχει ελπίδα, θα το υποστώ αυτό που έρχεται, αυτόν τον «βιασμό». Όλοι είχαν την ψυχολογία ότι τα σπάμε και δεν μας σταματάει κανένας. Αυτό είναι τρομακτικό. Και τα δευτερόλεπτα ώσπου να έρθω εδώ ήταν αιώνας. Δεν ήξερα τι θα βρω. Ένιωσα σαν κομπάρσος σε ταινία. Δεν ένιωσα οργή αλλά πίκρα. Γιατί εμείς; Γιατί έμποροι που δεν πειράζουν, δεν ενοχλούν, δίνουν δουλειές.
Έχω πάει σε πορείες, καταλήψεις, είμαι πολιτικοποιημένος άνθρωπος, ενεργός πολίτης. Ακούω που λένε ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, υπάρχουν όμως στη ζωή και στην κοινωνία. Κάποιοι λίγοι περνάνε καλά, όμορφα και κάποιοι πολύ άσχημα και δύσκολα. Αυτό δεν είναι ένα αδιέξοδο;

Κωστής (αναρχικός)
Είμαι αναρχικός, πατρίδα μου είναι όλος ο κόσμος, δεν πιστεύω στην ιδιοκτησία αλλά στην ισότητα και στην αυτοδιαχείριση. Είμαι υπέρ της ανταλλαγής και όχι της κατανάλωσης. Οι καρποί ανήκουν σε όλους, η γη σε κανέναν. Δεν είμαι επαγγελματίας «χούλιγκαν», δεν καίω και δεν σπάω χωρίς λόγο. Δεν καίω μαγαζιά απλών ανθρώπων, αν και διαφωνώ με την ιδιοκτησία, ούτε πετάω μολότοφ μέσα στον ανύποπτο κόσμο των πολιτών – «τηλεθεατών». Στόχοι μου είναι οι τράπεζες, τα δημόσια κτίρια, οι πολυεθνικές, οι μεγάλες επιχειρήσεις που πίνοντας αίμα αποκομίζουν κέρδη.
Στα γεγονότα της Αθήνας και στη μεγάλη κινητοποίηση της περασμένης Δευτέρας, κάποια στιγμή αποφάσισα να αποσυρθώ. Όλο αυτό που γινόταν δεν ήταν στάση και δράση αναρχικών συντρόφων με αφετηρία τα πιστεύω τους. Ήταν δημιούργημα «μπαχαλάκηδων» που είδαν φως και μπήκαν, απουσία Αστυνομίας και σοβαρών ιδεολόγων συντρόφων, και όχι καθοδηγητών, όπως λάθος λέτε στα χαζοκούτια.
Καθένας βάζει μια κουκούλα, πετάει πέτρες στους μπάτσους και δηλώνει αναρχικός στα κανάλια. Ανάθεμα αν ένας από όλους αυτούς γνωρίζει τον Προυντόν, τον Κροπότκιν, τον Μπακούνιν ή τον Ζήνωνα και τους Κυνικούς.

Δεν μας πήραν «τη δουλειά», δεν είναι δουλειά αυτό που κάνουμε πιστεύοντας σε μια άλλη κοινωνία. Ξέρεις πολλούς αναρχικούς που θα έσπαγαν τη βιτρίνα του κυριλάτου μαγαζιού για να «ψωνίσουν» Dolce & Gabbana ή ένα χάι κινητό; Οι μπάτσοι και καθετί που εκπροσωπεί το καθεστώς θα είναι πάντα εχθροί μας. Η πέτρα και η μολότοφ δεν σκοτώνουν, οι σφαίρες τους σε κάνουν μακαρίτη. Αλλά και οι πολιτικές τους που σε οδηγούν στον πνευματικό θάνατο, αγαπητέ μου «τηλεθεατή».
Δεν θα ζήσω πολύ να δω την αλλαγή και τις συνέπειες αυτής της εξέγερσης: έχω φάει τόσα χημικά στη ζωή μου…

Αλεξάνδρα (Φοιτήτρια)
Ποιος θα πίστευε πριν λίγο καιρό ότι καμένα αυτοκίνητα, σπασμένες βιτρίνες, καπνογόνα, φωτιές και τα ΜΑΤ στους δρόμους θα γίνονταν μέρος της καθημερινότητας στο κέντρο της Αθήνας, όπως και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας; Καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα που φαντάζομαι ότι προβλημάτισε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο: Πριν από το θάνατο του Αλέξη που ήταν κρυμμένη όλη αυτή η οργή, η οποία στην ακραία της μορφή έλαβε διαστάσεις καταστρεπτικής βίας; Η οργή αυτή, όπως παρατηρήσατε τις προηγούμενες ημέρες, έχει την ιδιότητα να εκφράζεται άλλοτε με πράξεις βίας και άλλοτε με πιο συνειδητοποιημένες πράξεις, όπως, π.χ., αυτές από τον χώρο του θεάτρου. Οι τελευταίες με αντιπροσωπεύουν περισσότερο, αντιπροσωπεύουν έναν πιο δημιουργικό τρόπο έκφρασης της κοινωνικής δυσφορίας απέναντι σε ένα καθεστώς το οποίο εν τέλει έχει ισοπεδώσει ακόμη και τις πιο βασικές αξίες της Δημοκρατίας.
Η ίδια η πολιτεία ισοπεδώνει αξίες και πρότυπα, στρέφοντας τους νέους στο περιθώριο. Εκείνοι εύλογα έχουν χάσει κάθε ελπίδα στις βασικές αρχές του πολιτισμού μας που αποκτήθηκαν με πολύ κόπο στον Διαφωτισμό. Έχουν χάσει την πίστη τους στον άνθρωπο και στην ικανότητά του να δρα συνειδητά μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία. Τι απαντήσεις να δώσει η κοινωνία στους νέους όταν η Δημοκρατία του «σύγχρονου» κόσμου βασίζεται στην εξουσία που κυβερνά άλλοτε με τον φόβο και άλλοτε με τη συναισθηματική υποταγή;
Προτιμώ την ειρηνική διαμαρτυρία κάθε βράδυ στο Σύνταγμα, μπροστά στη Βουλή με τα κεριά, από τις θορυβώδεις διαδηλώσεις και φυσικά από τα επεισόδια. Γιατί όμως δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων εκείνοι που θα έπρεπε να είναι καθοδηγητές της κοινωνίας μας σε περίοδο κρίσης; Αναφέρομαι στους ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων. Που είναι οι ποιητές, οι συγγραφείς και οι επιστήμονες να καθοδηγήσουν μια νεολαία η οποία έχει παραδοθεί σε ένα κόσμο χωρίς πρότυπα και χωρίς μέλλον;

Αχμάντ Μοαβία (Δημοσιογράφος, συντονιστής ελληνικού φόρουμ μεταναστών) Αγανάκτησα όπως όλος ο κόσμος, χαίρομαι την κινητοποίηση, αν και δεν την περίμενα τόσο μεγάλη. Δεν ξέρω αν η εξέγερση θα φέρει αλλαγές. Ελπίζω να μην ήταν απλώς οργή που θα περάσει. Είναι πολλές ομάδες στο δρόμο, καθεμιά φωνάζει για το πρόβλημά της.
Είμαι Σουδανός και ζω 30 χρόνια εδώ. Υπάρχει διαφορά με την Ελλάδα που πρωτογνώρισα. Τότε νεολαία και φοιτητικός κόσμος ήταν διαφορετικοί. Η αριστερά κυριαρχούσε, οι στόχοι ήταν σαφείς, τα προβλήματα συγκεκριμένα. Υπήρχαν ζωντανές ιδεολογίες. Σήμερα λείπει η ιδεολογία, η βάση στην οποία στηρίζεσαι για να δεις τον κόσμο. Η νεολαία είναι διχασμένη. Από τη μια θέλει την ευημερία της παγκοσμιοποίησης, της κατανάλωσης και από την άλλη ζητά όσα διεκδικούσαμε τη δεκαετία του 1970. Το 1980 υπήρχε μια μαγική λέξη η «Αλλαγή». Αυτές τις μέρες δεν άκουσα καμία τέτοια λέξη από στόματα πολιτικών.
Δεν περίμενα το πλιάτσικο από μετανάστες. Γνωρίζω ότι στο κέντρο υπάρχουν άτομα που ζουν από αυτό – μικροκλέφτες, μικροαπατεώνες-. Με ενόχλησε ότι ενώ ήταν μικρός αριθμός προβλήθηκε σε μεγάλο βαθμό και φοβήθηκα ότι θα γυρίσουμε χρόνια πίσω, όταν κάθε μετανάστης εθεωρείτο εγκληματίας. Ελπίζω να μην μπει ξανά αυτή η ταμπέλα επειδή πέντε ή δέκα εκμεταλλεύτηκαν τις ταραχές. Στο κέντρο της Αθήνας άλλωστε πολλοί μετανάστες έχουν δικά τους μαγαζιά και κοιμήθηκαν μέσα για να τα προστατεύσουν, έχοντας την ίδια αγωνία με τους έλληνες ιδιοκτήτες. Αυτό δεν το έδειξε κανείς.
Οι πρόσφυγες εδώ έχουν έρθει για ένα καλύτερο μέλλον. Όποιος φεύγει από την πατρίδα του που έχει πόλεμο είναι καλός άνθρωπος και έρχεται ελπίζοντας. Αυτός ποτέ δεν θα κλέψει. Προέρχονται από κοινωνίες με δυνατές αξίες και τις κρατάνε.

Πάνος Τουμάσης (Δημοσιογράφος, Mega Channel)
Έχω ζήσει σαν μαθητής όσα ακολούθησαν τη δολοφονία Καλτεζά το 1985. Στη συνέχεια έζησα, καλύπτοντας ως δημοσιογράφος, πορείες αλλά και επεισόδια. Τα τωρινά γεγονότα ήταν από τις πιο μεγάλες ταραχές, κυρίως επειδή υπήρχε πραγματική οργή από την πλευρά του κόσμου που συμμετείχε στις διαδηλώσεις, αλλά και διότι τα επεισόδια ήταν από τα χειρότερα επειδή τα μέτωπα ήταν πολλά. Το παράπονό μου είναι ότι τα ΜΜΕ – κάμερες, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι – θα έπρεπε να βρίσκονται μέσα στις πορείες, κοντά στους διαδηλωτές. Έτσι αναδεικνύονται καλύτερα οι αγώνες, αλλά και αποτρέπεται το να σταθείς περισσότερο σε επεισόδια που τυχόν προκύπτουν. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να είμαστε πίσω από τα ΜΑΤ, άσχετα αν αυτό συμβαίνει τα τελευταία χρόνια επειδή υπάρχει προκατάληψη εις βάρος μας από μια μερίδα διαδηλωτών. Δεν είμαστε ασφαλίτες.
Είναι δύσκολο όταν είσαι στον αέρα να διασταυρώνεις ταυτόχρονα ειδήσεις. Γι’ αυτό η εμπειρία με έχει κάνει να είμαι πολύ επιφυλακτικός με ό,τι μεταδίδω. Υπήρξαν παράλογες ενέργειες από την Αστυνομία μετά το βράδυ του Σαββάτου. Την Κυριακή και τη Δευτέρα απουσίασε πλήρως. Και την Τρίτη, μετά τις φωτιές της προηγούμενης νύχτας, επιτέθηκε στο Σύνταγμα μέρα μεσημέρι σε μαθητές. Δεν υπήρχε μέτρο, και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο όταν μιλάμε για Αστυνομία. Ούτε σωστός σχεδιασμός υπήρξε. Δεν υπήρχε λόγος να πνιγούν γειτονιές όπως το Παλιό Φάληρο στα δακρυγόνα, επειδή 15χρονοι μαθητές πετούσαν πέτρες ή έλεγαν συνθήματα. Εντύπωση μου έκανε επίσης ότι σε αρκετές περιπτώσεις που η κατάσταση πήγαινε προς εκτόνωση εμφανίζονταν «αγανακτισμένοι πολίτες» ηλικίας από 28 ως 35 ετών, πάντα πίσω από τους άνδρες των ΜΑΤ, να πετάνε πέτρες και να προκαλούν τους κουκουλοφόρους.

Άρης Μεσσήνης (Φωτορεπόρτερ, Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων)
Την πρώτη μέρα έφαγα πέτρα, τη δεύτερη μπουνιές, την Τρίτη ξανά πέτρα. Αν δεν ήτανε η δουλειά που αγαπώ, θα ξαναπήγαινα; Καταγράφουμε ιστορικές στιγμές διότι οι πιτσιρικάδες εξεγείρονται πραγματικά. Είμαστε το πρώτο θέμα στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων από την πρώτη ημέρα των γεγονότων. Οι λέξεις είναι επικίνδυνες αν δεν ξέρεις να τις χρησιμοποιείς, το ίδιο και οι φωτογραφίες. Είμαστε στη μέση, κυνηγημένοι και από Αστυνομία και από κουκουλοφόρους. Οι περισσότεροι τα βάζουν όλα στο ίδιο τσουβάλι, δεν διαχωρίζουν τη δουλειά καθενός. Βλέπουν κάμερες στις ταράτσες, δεν καταλαβαίνουν ότι τραβούν γενικά πλάνα, υποψιάζονται ότι βιντεοσκοπούν με …υπερζούμ φακούς για να τα «δώσουν» στην Ασφάλεια. Και όμως ελάχιστες φορές έχω δει κάποιο μέσο να εκθέτει διαδηλωτή. Δεν υπάρχει έλληνας επαγγελματίας φωτογράφος που θα δώσει στην Ασφάλεια φωτογραφίες. Οι ίδιοι οι φωτογράφοι έχουμε αποβάλει όσους η Αστυνομία προσπάθησε να βάλει μέσα στις τάξεις μας. Αν δεν υπήρχαν κάμερες, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι, σε κάθε διαδήλωση θρηνούσαμε θύματα. Διότι μερικές φορές δεν μιλάμε για αστυνομικούς αλλά για επικίνδυνους τύπους. Αν δεν υπάρχει εικόνα και δημοσίευση, δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
Οι πιτσιρικάδες είναι εγκλωβισμένοι στα όνειρά τους. Η δολοφονία του Αλέξη ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά. Βλέπουν τους γονείς τους να τρέχουν όλη μέρα για να τα βγάλουν πέρα και να πληρώσουν πέντε πιστωτικές και τρία δάνεια. Βλέπουν τη διαφθορά να βασιλεύει. Βλέπουν ένα κράτος που μιλάει για οικονομική κρίση, αλλά ξοδεύει χρήματα σε μοναστήρια, από ‘δώ και ΄κει. Εδώ έχει αρχίσει το δικό μου αίμα να ξαναβράζει…Προσπαθώ να μην έχω συναισθήματα όταν δουλεύω, αλλά αυτές τις ημέρες ήταν δύσκολο, προσπάθησα πολύ να τα περιορίσω.
Ο κίνδυνος είναι μέρος της δουλειάς μας. Δεν φοβάμαι, αλλά αυτές τις ημέρες «μούδιασα» όταν άκουσα ότι σκέπτονται επέμβαση του στρατού. Όποιος και αν το σκέφτηκε είναι απλώς επικίνδυνος.

Τζέιμς Χάιντερ (Δημοσιογράφος των The Times, The Sunday Times)
Έχοντας περάσει αρκετές ημέρες καλύπτοντας τις διαδηλώσεις στην Αθήνα, τρέχοντας στους δρόμους με τους διαδηλωτές και μιλώντας μαζί τους στη «βάση» στο Πολυτεχνείο, με εξέπληξε ότι τα γεγονότα ήταν γερά βασισμένα στην οργή τους για τη διαφθορά και την ανεπάρκεια της κυβέρνησής τους, αλλά και στην αφύπνιση για το καπιταλιστικό σύστημα, όπως αυτό σκοντάφτει στα «κύματα –σοκ» της παγκοσμιοποίησης.
Συνδυαστικά, εκτιμώ ότι η έκταση της βίας βοηθήθηκε από τους φόβους της Αστυνομίας μήπως προκαλέσει περισσότερα θύματα, μετά τον πυροβολισμό του 15χρονου αγοριού, που πυροδότησε αρχικά τα γεγονότα. Ο συνδυασμός αυτής της αρχικής αστυνομικής υπεραντίδρασης ακολουθήθηκε από μια συνολική δειλή αντιμετώπιση της βίας, ίσως υπό τις διαταγές πολύ νευρικών πολιτικών, γεγονός που επέτρεψε να ξεσπάσει η οργή απογοητευμένων ανθρώπων με μαζική βία.
Όλα έμοιαζαν με μια ριζοσπαστική αριστερής προέλευσης ιδεολογία, που έχει ξεπεραστεί σε άλλα μέρη της Ευρώπης, αλλά η οποία, μιλώντας με πολλούς Έλληνες όλων των ηλικιών, μοιάζει να επιζεί στην ελληνική κοινωνία. Στην πίστη στην ταξική πάλη, στην άρνηση του ευρωπαϊκού στυλ προστασίας των καταναλωτών και σε μια δυνατή αναρχική σκέψη, η οποία δίνει αυτή την έξτρα ώθηση που απουσιάζει από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Και στη μέση όλων αυτών πρέπει να αναφέρω ότι με εξέπληξε πραγματικά το ήταν διεγερτικό για πολλούς νεαρούς που ενεπλάκησαν στα επεισόδια η έκρηξη της βίαιης έκφρασης μέσα στην ανιαρή –κατά τα άλλα – ζωή ανθρώπων που δεν έχουν μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον τους. Ρώτησα αρκετούς διαδηλωτές αν έβρισκαν τα γεγονότα συναρπαστικά και αποκρίθηκαν ότι όντως περνούσαν καλά. Δυναμικά παιδιά που άδραξαν την ευκαιρία να κάψουν και να εκφράσουν την οργή τους στη μεσαία τάξη σε πείσμα των δακρυγόνων και της περιστασιακής ευθύνης της Αστυνομίας – με πολλή δόση ατιμωρησίας μάλιστα.
Για πολλούς νέους ανθρώπους, το κάψιμο και η καταστροφή είναι η μεγαλύτερη συγκίνηση που είχαν για πολύ καιρό, μια δύναμη που οδηγεί πολύ κόσμο να καταταγεί στον στρατό ή σε μια αντάρτικη κίνηση, ειδικά όταν προέρχεται και από μια σωστή οργή.

ΠΗΓΗ: Ανάρτηση στο ligapola πέρισυ.

Εσείς παιδιά κλεφτόπουλα
σαν πάτε πάνω στα βουνά
μην πείτε πως λαβώθηκα