Συνειδητοτητα – Δημιουργικοτητα - Εγκεφαλος - Κβαντικο Πεδιο.

Στη πραγματικοτητα η υλη είναι διακυμανσεις της ενεργειας. Ολόκληρο το σύμπαν ακόμη και η ύλη είναι συνειδητότητα από τη πιο λεπτή μέχρι τη πιο συμπαγή της μορφή.  

Η συνειδητότητα είναι η κινητήρια δύναμη στο σύμπαν και δίνει μορφή στα πάντα. Το υλικο μας σωμα φαινεται καθησυχαστικα συμπαγες, ερχεται όμως η συγχρονη φυσικη να μας διαβεβαιωσει ότι αυτή η στερεοτητα είναι μια οφθαλμαπατη. Ολη η φυσικη υλη, όλα οσα εχουμε και βλεπουμε γυρω μας,  είναι το αποτελεσμα μιας συχνοτητας. Και αν ενισχυσουμε αυτή τη συχνοτητα, η δομη της υλης θα μεταβληθει. 

 Η αντιληψη ότι η ουσια του συμπαντος είναι η υλη - κατι που θεσπιστηκε στον επιστημονικο κοσμο από τη φιλοσοφια του Αριστοτελη – οδηγει σ αυτό που ονομαζουμε φοβο, απληστια, διχοτομηση. 

Με βαση αυτή την φιλοσοφια που καθιερωθηκε ανα τους αιωνες, οι ανθρωποι στη σιωπηλη τους απελπισια, τεινουν να συγκεντρωνουν υλικα αποκτηματα στη περιουσια τους,  αγνοωντας ότι η ουσια του συμπαντος είναι η συνειδητοτητα και όχι η υλη…

Ο φοβος είναι μια πολύ αργη συμπαγης παλμικη κατασταση.

.

Μπορούμε να διαλέξουμε αν θα είμαστε μέρος του προβλήματος ή της λύσης.....

Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι σ' ένα συλλογικό επίπεδο συνειδητότητας γι' αυτό η ενεργειακή συχνότητα ( σκέψεις, συναισθήματα ) καθενός από μας επηρεάζει όλους μας.

Επιστημονικές έρευνες έχουν υπολογίσει την ενεργειακή συχνότητα κάθε μεμονωμένου ατόμου όπως επίσης και τη συχνότητα μεγάλων ομάδων ανθρώπων.

Οι άνθρωποι που λειτουργούν μέσα από ανώτερα επίπεδα ενέργειας ασκούν ενδυναμωτική επίδραση στο σύνολο. Αντίθετα εκείνοι που λειτουργούν σε κατώτερα επίπεδα, η επίδρασή τους είναι αποδυναμωτική.

Ας δούμε ποια είναι η διαφορά μεταξύ των δυο:

Εκείνοι που λειτουργούν μέσα από χαμηλότερες δονήσεις δεν μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα. Μπορεί κανείς να τους επηρεάσει εύκολα, να τους υπαγορεύσει πώς να σκέφτονται, ποιόν να μισούν, ποιόν να αγαπούν, τι να πράξουν. Μπορούν εύκολα να παρασυρθούν σαν τα πρόβατα, σε μια μαζική νοοτροπία βασισμένη σε ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως ο συγκεκριμένος τόπος που γεννήθηκαν, τα όσα πίστευαν οι γονείς και οι πρόγονοί τους, το σχήμα των ματιών τους, το χρώμα τους και πάρα πολλούς άλλους παράγοντες. Λειτουργούν μέσα από το θυμό, το φόβο, τη λύπη, την απάθεια, την ενοχή, την ντροπή, το μίσος, την κριτική και γενικότερα τα αρνητικά συναισθήματα.

Αποτελούν το 87% της ανθρωπότητας!

Εκείνοι που κινούνται σε ανώτερα ενεργειακά επίπεδα λειτουργούν με αγάπη, καλοσύνη, αρμονία, δε βιώνουν συναισθήματα αντίφασης και διαχωρισμού, σέβονται κάθε μορφή ζωής, δεν αντιστέκονται, είναι σε επαφή με το βαθύτερο εαυτό τους και έτσι διατηρούν πάντα την εσωτερική τους ισορροπία και γαλήνη ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρο τους. Εκπροσωπούνται από τις σπουδαίες προσωπικότητες που διαμόρφωσαν πνευματικά πρότυπα τα οποία ακολούθησαν εκατομμύρια άνθρωποι ανά τους αιώνες.

Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι, αποτέλεσαν και αποτελούν, το αντίβαρο για την αρνητική επιρροή των ανθρώπων κατώτερης ενέργειας.

Μπορούμε να διαλέξουμε αν θα είμαστε μέρος του προβλήματος ή της λύσης.....

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΘΕΤΙΚΗΣ ΕΝΑΡΓΕΙΑΣ / facebook

Τα δέντρα είναι αισθανομενες ζωντανες οντοτητες. Δεν είναι αντικείμενα, δεν είναι «ξύλα».

Τα δάση δεν είναι ακατοίκητα αλλά ασφυκτικά γεμάτα από τίμια πνεύματα .

Αυτό που ονομάζουμε άγρια φύση, είναι ένας πολιτισμός διαφορετικός από τον δικό μας.

Henry David Thoreau, 1817-1862, Αμερικανός συγγραφέας

Με αφορμη την αναρτηση μου στο Φαος σατορι: “ Έχεις αγκαλιάσει ποτέ σου δέντρο; “ , την βιωματικη εμπειρια του Ευρυνοου με τον φιλο του Πλατανο, αλλα και τις συναφεις εμπειριες της Πεταλουδας και της Ειρηνης (Με τα φτερα της ψυχης), σκεφτηκα να δωσω συνεχεια στο εν λογω θεμα... :


Ο Antony Hopkins στο ‘The World’s Fastest Indian’ έχει μία λεμονιά που της ‘μιλάει’…


Αυτή η αίσθηση της ψυχικης επαφης, της επικοινωνιας και της αγάπης για ότι ζει και κινείται πάνω στη γη, είναι ισως ότι πιό σημαντικό μπορεί να συμβεί σε ένα ανθρώπινο πλάσμα. Είναι πραγματικη ευλογια για τους ανθρωπους που εχουν αυτό το χαρισμα… Τους ευχαριστώ που υπάρχουν!

Τα δέντρα είναι αισθανομενα ζωντανα οντα, ζωντανές υπάρξεις. Δεν είναι αντικείμενα, δεν είναι «ξύλα», είναι οντοτητες, πλασματα με συνειδηση, που νιωθουν πονο όταν καιγονται, που νιωθουν πονο όταν τα καρφωνεις η τα κοβεις με το πριονι η το τσεκουρι. Τα φυτά ξέρουν και καταλαβαινουν ότι τα χαϊδεύεις ή ότι τα χτυπάς.

Παμπολλες επιστημονικες ερευνες αποδεικνυουν, ότι αυτού του είδους η εντυπωσιακή απόκριση στα εξωτερικα ερεθίσματα υποδεικνύει την ύπαρξη ενός κεντρικού νευρικού συστήματος στα φυτά, όπως αυτό ενός ζώου. Αυτά τα πράγματα είναι γνωστά από το 1960, ότι τα φυτά νιώθουν.

Ρίξτε μια ματιά στο συνταρακτικό σύγγραμμα The Secret Life of Plants (Η Μυστική Ζωή των Φυτών) των Peter Tompkins και Christopher Bird.


Πήτερ Κόνγουει / Τα θεραπευτικά Μυστικά των Δέντρων. Εκδ. Κυβέλη.
Πήτερ Τομπκινς / Μυστική ζωή των φυτών. Εκδ. Χατζηνικολή.








Κάποια απ’ τα πειράματα κατέδειξαν ότι τα φυτά παράγουν μικρούς υπέρηχους ή υπόηχους όταν κόβονται, όπως ένα ζώο φωνάζει όταν το σκοτώνουν, ή εκπέμπουν ένα σήμα που καταγράφεται όταν ξεριζώνονται ή τους κόβεται ένα κλαδί.

Υπαρχει ένα διήγημα φαντασίας του Roald Dahl, στο οποίο ο αφηγητής κατασκευάζει ακουστικά με τα οποία μπορεί να ακούει τα φυτά να «μιλούν» και ακούει ένα δέντρο να βογκάει βαριά και συρτά όταν χτυπιέται από ένα τσεκούρι…

Ποτε δεν ακούμε τους ήχους που είναι μέρος του δέντρου. Όχι τον ήχο του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα που τα κάνει να τρεμουλιάζουν, αλλά το δικό του ήχο, τον ήχο του κορμού και το σιωπηλό ήχο της ρίζας. Αυτός ο ήχος δεν είναι ο ήχος του κόσμου ούτε ο ήχος της φλυαρίας του νου, ούτε η βαρβαρότητα των ανθρώπινων καβγάδων και των ανθρώπινων συγκρούσεων, αλλά ένας ήχος που είναι μέρος του σύμπαντος.

Αν έχεις μια αληθινή σχέση με ένα δέντρο, αν μπορεις να νιωσεις την γεμάτη αξιοπρέπεια μοναχικότητά του, τότε νιωθεις ότι εισαι μερος του Ολου και ότι όλα είναι Ένα. Η σχεση σου με το δεντρο , με το φυτο, με το ζωακι, αντικατοπτριζει την σχεση σου με ολη την ανθρωποτητα. Είσαι υπεύθυνος γι’ αυτό το δέντρο και για όλα τα δέντρα της γης.

Μόνον όταν μπορέσουμε να δεχτούμε την ευθύνη για το Ολο μπορούμε να επιτύχουμε την δύναμη να αλλάξουμε ένα μέρος του.

Ένα δέντρο είναι ενας ζωντανος οργανισμος κι αν δεν έχεις σχέση με καθετί ζωντανό πάνω σ’ αυτή τη γη, τοτε είναι πολύ πιθανο να χάσεις κάθε σχέση που έχεις με τα ανθρώπινα πλάσματα.

Αν μπορούσαμε να εδραιώσουμε μια βαθιά, παντοτινή, μόνιμη σχέση με τη φύση, τα δέντρα, τους θάμνους, τα λουλούδια, τη χλόη, τα ζώα και τα σύννεφα που τρέχουν, τότε δεν θα σκοτώναμε ποτέ ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα για κανένα λόγο.

Πειράματα που έχουν γίνει στην Ινδία, στον Καναδά και στις Η.Π.Α., ανακαλυψαν ότι τα φυτά φυτρώνουν και αναπτύσσονται γρηγορότερα, ή παράγουν περισσότερη σοδειά ή καρπούς, υπό την παρουσία ήχων όπως τα ινδικά μουσικά Ragas (εκπεμπόμενα από μεγάφωνα πάνω από ορυζώνες).

Τα φυτά δειχνουν να γερνουν προς την ηχητική πηγή, κατά το άκουσμα: ινδικής μουσικής από sitar, δυτικής κλασσικής μουσικής, έγχορδες εκτελέσεις 18ου και 19ου αιώνα, κλασσικης Jazz. Τα φυτά είναι αδιάφορα προς την ηχητική πηγή, κατά το άκουσμα: σιωπής, αμερικανικής μουσικής Country, κουαρτέτων για έγχορδα των Schoenberg, Berg, Webern. Τα φυτά αποτραβιούνται όσο πιο μακριά μπορούν από την ηχητική πηγή, κατά το άκουσμα: τυμπάνων, μουσικής Pop, Hard Rock και Heavy Metal.

Από την άλλη, η νότα Λα (F) συνεχώς ακουστή για οκτώ ώρες την ημέρα, ή ο τυχαίος έντονος θόρυβος (όπως τα παράσιτα του ραδιοφώνου), είναι γνωστό ότι έχουν την ικανότητα να ανακόψουν την ανάπτυξη των φυτών, ή και να τα σκοτώσουν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα φυτά «ακούνε»;

Βεβαια, κανένας αφοσιωμένος κηπουρός δεν χρειάζεται στατιστικές για να ξέρει ότι τα φυτά έχουν συναισθήματα, ότι με κάποιο τρόπο το καταλαβαίνουν αν τα αγαπάς ή αν τους μιλάς με γλυκό τόνο ή αν τα χαϊδεύεις, ή αν τα κακομεταχειρίζεσαι…

Η ανθρωπολογική έρευνα σε κουλτούρες κοινωνιων τις οποίες χαρακτηρίζουμε «πρωτόγονες», κρύβουν αρχές, θεραπευτικές προσεγγίσεις και μυστικά, που μόλις σήμερα αρχίζει να ανακαλύπτει η δυτική επιστήμη. Στις παραδόσεις σαμανιστικού χαρακτήρα, η φύση ( στοιχεία και φυσικό περιβάλλον ) έχει καθοριστικό ρόλο. Σ' αυτο τα πλαίσιο μπορούμε να εντάξουμε και την επιλογή των «φιλικών» αντικειμένων και ιδιαίτερα φυτών, που ευνοούν την έκβαση ορισμένων σαμανιστικών πρακτικών.

Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι - συμφωνα με τέτοιες θεωρήσεις - ένας άνθρωπος μπορεί να συνδεθεί ισχυρά με ένα δένδρο. Η παραμονή έκτοτε στη σκιά του, ή και απλά το αγκάλιασμα του κορμού του, μπορούν να φορτίσουν τις "ενεργειακές του μπαταρίες", να εξαφανίσουν το άγχος και την ένταση. Έχει μάλιστα καταγραφεί η ικανότητα των φυτών να "αντιλαμβάνονται" άμεσα ένα ατύχημα λχ. του «φίλου» τους, ακόμη κι αν αυτό συμβεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά!

Στη δεκαετία του 1960, ο Dr. Burdon Sanderson έκανε πολλά πειράματα με φυτά, όπως το να συνδέσει ηλεκτρόδια με τέτοιες ίνες ή απολήξεις φυτών, με σκοπό να καταγράψει τυχόν ηλεκτρική δραστηριότητα στα φυτά.

Μέχρι σήμερα, η ευαισθησία απόκρισης στο άγγιγμα έχει εντοπιστεί σε πάνω από 1.000 διαφορετικά είδη φυτών. Έχει επίσης διαπιστωθεί, ότι πολλά φυτά είναι ικανά να αντιδρούν απέναντι σε όντα που πρόσφατα έχουν καταστρέψει φυτικό ή ζωικό υλικό, δηλαδή είναι σαν να μπορούν να εντοπίσουν στα χέρια σου π.χ. το γεγονός ότι πρόσφατα κούρεψες το γρασίδι! Επιπλέον, το ηλεκτρικό πεδίο διαφόρων ειδών φυτών αντιδρά μετρήσιμα, όταν βάζουμε δίπλα τους ζωντανές γαρίδες και τις πετάμε μέσα σε βραστό νερό, όπως έχει αποδειχθεί με πειράματα.

Γιατί η σφαγή ενός βοδιού ή ενός προβάτου να θεωρείται μεγαλυτερο κακό από το κόψιμο μιας φτέρης η μιας βελανιδιάς, ενώ πιστεύεται ότι η ψυχή ενυπάρχει και στα δέντρα?

Πορφύριος

Ακολουθει μια βιωματικη ιστορια του γνωστου παραμυθα(tv), Νικου Πιλαβιου.(paramithas.gr)

...γιατι είναι αποδεδειγμένο, πως η αγάπη γιατρεύει την ζωή την ίδια…

Κάπου δεκατέσσερα χρόνια πριν, αγόρασα για τα Χριστούγεννα ένα μικρό αληθινό έλατο σε γλάστρα και όταν πέρασαν οι γιορτές, με τη βοήθεια του κηπουρού που υπήρχε τότε, το βγάλαμε προσεκτικά από τη γλάστρα ώστε να μην κοπούν οι ρίζες και να μπορέσουμε να το φυτέψουμε.

- Τζάμπα ο κόπος μας, είπε ο κηπουρός μόλις το βγάλαμε από τη γλάστρα.
- Γιατί; τον ρωτάω.
- Δεν βλέπεις που δεν έχει καθόλου ρίζες, δεν πρόκειται να πιάσει.
- Όχι, θα το φυτέψουμε, επέμενα εγώ. Θα του μιλάω κάθε μέρα και θα πιάσει.
- Χα, χα, χα… γέλασε ο κηπουρός ειρωνικά. Έλα ρε «Παραμυθά», αυτά να τα λες στις ιστορίες που λες στα παιδιά, αλλά όχι και ν’ αρχίσεις να τα πιστεύεις κι ο ίδιος.
- Δεν μου λες; τον ρωτάω. Εσύ που ‘σαι και κηπουρός, έχεις διαβάσει ένα βιβλίο που λέγεται: «Η μυστική ζωή των φυτών»;

- Έλα τώρα… Χρειάζεται να διαβάσω αυτά τα «ούφο» που διαβάζεις εσύ για να ξέρω ότι ένα δεντράκι από γλάστρα χωρίς ρίζες, δεν πρόκειται να πιάσει;

Αδιαφόρησα για την άποψή του και τον έβαλα να το φυτέψει.

- Σε καμιά δεκαριά μέρες θα έχει μαραθεί, μου είπε με αυτοπεποίθηση και το φύτεψε.

Από κείνη την ημέρα άρχισα κάθε μέρα να ποτίζω ο ίδιος το ελατάκι και να του… μιλάω. Του έλεγα ότι είμαστε φίλοι κι ότι αν πεθάνει θα στενοχωρηθώ πολύ. Κάποιες φορές του χάιδευα την κορφή του, ενώ άλλοτε το αγκάλιαζα. Ναι, τι γελάτε; Μου έφτανε τότε μέχρι τη μέση μου και χωρούσε όλο στην αγκαλιά μου.

Στις δέκα μέρες δεν είχε μαραθεί, όπως είχε προφητέψει ο κηπουρός. Και όχι μόνο στις δέκα μέρες, αλλά ούτε στις δέκα εβδομάδες, ούτε στους δέκα μήνες. Τώρα πια δεν του μιλούσα κάθε μέρα – αυτό το είχα κάνει τον πρώτο μήνα μόνο – αλλά το είχα στο νου μου συνέχεια και που και που πήγαινα και του χάιδευα κάποιο κλαρί.

- Να το σκίσεις το δίπλωμα του γεωπόνου σαχλαμάρα, πείραζα τον κηπουρό που ήταν και σπουδαγμένος όχι μόνο εμπειρικός κηπουρός.
- Τι να σου πω βρε παιδάκι μου, έλεγε με απορημένο βλέμμα, πρώτη φορά πέφτω έξω. Αλλά δεν έχει να κάνει με το που του μιλάς…
- Ναι, μωρέ – απαντούσα εγώ ειρωνικά – είναι επειδή το χώμα είναι πολύ καλό…
Να, όμως, που στο χρόνο πάνω ο κηπουρός βρήκε την ευκαιρία να θριαμβεύσει: η κορφή του έλατου μαράθηκε!
- Ε, τώρα πάει, μου είπε χαιρέκακα ο κηπουρός δεν υπάρχει περίπτωση έλατο που μαραίνεται η κορφή του να ζήσει.

Πήγα να σκάσω από τη στενοχώρια μου. Σαν να αρρώστησε το παιδί μου. Κάθε πρωί πριν φύγω το πότιζα και το χάιδευα και τα απογεύματα του μιλούσα: «Γιατί βρε μωρό μου; Τι σ’ έπιασε τώρα και θέλεις να μαραθείς;»

- Να το ξεριζώσω, να βάλω αυτή τη λεύκα που έφερα, με ρώτησε μετά από καμιά εβδομάδα ο κηπουρός, καθώς είχε το έλατο αρχίσει να μαραίνεται όλο και πιο κάτω.

- Τη λεύκα να τη βάλεις εκεί που ξέρεις, του είπα. Κι άρχισα να μιλάω πιο πολύ στο ελατάκι και να το χαϊδεύω. Ύστερα από καμιά εβδομάδα, πρόσεξα ότι είχε σταματήσει να κατεβαίνει η αρρώστια της κορφής προς τα κάτω. Και κοιτάζοντας προσεκτικά τις επόμενες μέρες, πρόσεξα ότι άρχισαν να βγαίνουν μικρές τρυφερές πράσινες βελόνες στον κορμό. Σε μία εβδομάδα οι ανοιχτοπράσινες βελόνες είχαν γίνει ένα τρυφερό κλαράκι. Το έλατο, λες και έκανε μόνο του «μπάι πας», έφτιαξε μια άλλη κορφή.

Και ακόμα και σήμερα, δεκατέσσερα χρόνια μετά, όταν προσέξεις από μια ορισμένη πλευρά τον κορμό του, θα δεις ότι από ένα σημείο και μετά είναι σαν να στραβώνει και μετά συνεχίζει προς τα πάνω, λίγα χιλιοστά πιο ‘κει. Ο κηπουρός ακόμα δεν μπορεί να το χωνέψει και δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έπαιξαν ρόλο τα χάδια μου, οι κουβέντες και οι αγκαλιές που έκανα στο δέντρο, για να φτιάξει μια καινούργια κορφή και να ζήσει.

Καθώς προχθές παρακολουθούσα την Πάρνηθα που καιγόταν, γύρισα και κοίταξα το έλατο δίπλα μου που πια το ύψος του έχει ξεπεράσει κατά πολύ το σπίτι μας.
Π.

Σ'ενα εξαιρετικης ευαισθησιας κειμενο, ο Παντελης Γιαννουλακης γραφει:

Για να σε βοηθήσω να το εμπεδώσεις ακόμη καλύτερα και να θυμάσαι ότι τα φυτά και τα δέντρα είναι οντότητες, σου ζητώ να θυμάσαι ότι κανονικα, όπως εμείς, τα δέντρα θα έπρεπε να έχουν ονόματα, θα έπρεπε να τους δίνεις ονόματα (στο κάτω-κάτω το κάνεις στον σκύλο και την γάτα σου).

Αυτό το ψηλό δέντρο εκεί πέρα είναι ο Γιάννης. Εκείνος ο νεαρός είναι ο Κώστας. Αυτή η πανέμορφη λυγερή είναι η Μαρία. Εκείνη η καμπουριασμένη είναι η Ζωζώ. Εκείνος ο γέρος με τα κομμένα κλαδιά και την κουφάλα είναι ο Θανάσης. Αυτή η κυπαρισσένια είναι η Τζένη. Εκεί ψηλά στην κορυφή είναι μαζεμένη η παρέα η ωραία του Ελάτου. Τα δέντρα είναι πρόσωπα, είναι άτομα, είναι χαρακτήρες, είναι ζωντανά, είναι οντότητες. Μην γυρνάς αλλού το βλέμμα μπροστά στην καταστροφή τους, στις μαζικές δολοφονίες τους χωρίς λόγο, στον αφανισμό των ευγενών αυτών οντοτήτων, που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να το βάλουν στα πόδια. (Το ίδιο συμβαίνει και και με ένα αθώο μωρό). Τι σόι άνθρωπος είσαι; Έκαψες την Ζωζώ άτιμε; Την έκαψες ζωντανή; Έκαψες τα παιδάκια της; Έριξες στις φλόγες τον Θανάση και ξεκλήρισες όλη του την οικογένεια; Πονάνε και υποφέρουν μέσα στις φλόγες, πεθαίνουν φριχτό και αργό θάνατο! Καταλαβαίνεις τώρα;; Τα δέντρα πονάνε όταν καίγονται…

Γερο-πλατανος / Στ. Σιολας






Γιαννης Δογανης / Faos satori - faos samadhi - Faos art Ianis

Πρωτοδημοσιευθηκε στο Ξανθη φιλοσοφειν

Από τη συνείδηση στη συνειδητότητα

Η υιοθέτηση και η ενσωμάτωση του πρωταρχικού για τον άνθρωπο ζητήματος της διάκρισης καλού και κακού, στην έννοια της συνείδησης, την έφερε στο προσκήνιο πολλών φιλοσοφικών και ψυχολογικών συζητήσεων, γεγονός το οποίο στη συνέχεια οδήγησε στην αποδοχή ότι η συνείδηση είναι η έδρα και το περιέχον των τύψεων αλλά και πολλών άλλων ηθικών διεργασιών, με τελικό αποτέλεσμα να συνδέεται και πολλές φορές να ταυτίζεται με την περί ηθικής αντίληψη του ανθρώπου.

Από πολλούς συγγραφείς και φιλοσόφους θεωρείται η συνείδηση ως η αίσθηση της υποχρέωσης που απορρέει από τις συναισθηματικές μας προσκολλήσεις, και φέρεται ως μια έννοια άμεσα συνδεδεμένη με το ορθώς πράττειν, περιλαμβάνοντας κατά τον τρόπο αυτό αποκρυσταλλωμένες και ολοκληρωμένες σε κάποιο βαθμό τοποθετήσεις και απόψεις.

Σε αντίθεση με αυτή την αποκρυστάλλωση μπορούμε να διακρίνουμε ένα γίγνεσθαι που άμεσα σχετίζεται, σε ένα επίπεδο, με τις ανώτερες λειτουργίες του εγκεφάλου και αποσκοπεί στον συσχετισμό ερεθισμάτων σε συνδυασμό με συναισθήματα, που ως απαρχή τους έχουν την σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και το στενότερο ή ευρύτερο περιβάλλον, και το οποίο συντελείται σε μεγάλο βαθμό από τις αισθήσεις και στηρίζεται στην προσοχή και την εγρήγορση.

Αυτό το γίγνεσθαι η νευροεπιστήμη το χαρακτηρίζει ως συνειδητότητα, μια πορεία και ένα γίγνεσθαι μιας λειτουργίας εξελισσόμενης με τον άνθρωπο που εξελίσσεται, ενώ παραμένει στάσιμη στον άνθρωπο που δεν εξελίσσεται.

Έτσι γίνεται αποδεκτή η άποψη του William James ότι η συνειδητότητα δεν είναι ένα πράγμα, αλλά μάλλον μια διεργασία η οποία αναδύεται από αλληλεπιδράσεις του εγκεφάλου, του σώματος και του περιβάλλοντος.

Τα δεδομένα της νευροεπιστήμης δείχνουν ότι η συνειδητότητα δεν είναι ιδιότητα μιας μόνο εγκεφαλικής περιοχής ή ενός τύπου νευρώνων, αλλά μάλλον είναι το αποτέλεσμα δυναμικών αλληλεπιδράσεων ανάμεσα σε διάσπαρτες στον εγκέφαλο ομάδες νευρώνων.

Σε γενικές γραμμές η συνειδητότητα διακρίνεται σε πρωτόγονη και ανώτερη. Τα ζώα με την πρωτόγονη συνειδητότητα μπορούν να επεξεργαστούν αντιληπτικά και κινητικά γεγονότα που σε συνδυασμό με την μνήμη οικοδομούν ένα πολύπλευρο σκηνικό στο παρόν τους. Η ανώτερη συνειδητότητα εμφανίζεται αργότερα στην εξέλιξη και χαρακτηρίζει ζώα με ανώτερες λειτουργίες και στην πιο ολοκληρωμένη μορφή της στα ανθρώπινα είδη και είναι μοναδική στην επεξεργασία γλώσσας με σύνταξη και σημειολογία.

Διακρίνοντας την συνείδηση από την συνειδητότητα θα μπορούσαμε να πούμε ότι συνείδηση είναι να γνωρίζεις μια σειρά δραστηριοτήτων και πράξεων ως προς την σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητά τους, ενώ συνειδητότητα είναι η λειτουργία που απαιτείται ώστε κατά την εκτέλεση της πράξης να έχεις επίγνωση των μερών της πράξης, δηλαδή του συνδυασμού σκέψης, λόγου και κίνησης που απαρτίζουν την δράση και να μπορείς συνειδητά να παρεμβαίνεις σε αυτές.

Συνείδηση για παράδειγμα είναι το σύνολο των κριτηρίων και των μέσων που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η κλοπή είναι μια πράξη που δεν βρίσκεται στα πλαίσια μιας ορθής συμπεριφοράς, την ίδια στιγμή συνειδητότητα είναι η ανάλυση και επεξεργασία όλων των δεδομένων της κάθε στιγμής σε συνδυασμό με την εγρήγορση, ώστε να μπορείς να γνωρίζεις την κίνηση του κλέφτη που σε πλησιάζει και να αποφεύγεις τις μεθόδους που χρησιμοποιεί.

Συνείδηση μπορεί να είναι η επιλογή ή μη του καπνίσματος, ενώ συνειδητότητα είναι η αναγνώριση, κατανόηση και η εφαρμογή όλων εκείνων των διαθέσιμων μηχανισμών και γνώσεων που αιτιολογούν και τεκμηριώνουν την βλαβερότητα του καπνίσματος μαζί με την ικανότητα του να το αποφεύγεις.

Γιώργος Τσαντάκης

Θεωρια συστηματων και συνειδηση / ERVIN LASZLO

Ακασικό Πεδίο / Πεδίο zero-point

Σοφοί και μυστικιστές από τα πανάρχαια χρόνια υποστήριζαν ότι υπάρχει ένα κοσμικό πεδίο που συνδέει τα πάντα, ένα είδος διαχρονικού και αιώνιου αρχείου στο οποίο είναι καταγραμμένα όλα όσα έχουν συμβεί ποτέ στο σύμπαν, όπου διασώζονται όλες οι πληροφορίες. Το πεδίο αυτό ονομάζεται Ακασικό Αρχείο. Πρόσφατες ανακαλύψεις στην προωθημένη φυσική δείχνουν ότι το Ακασικό Πεδίο είναι πραγματικότητα και αντιστοιχεί στο πεδίο zero-point των επιστημόνων. Το πεδίο αυτό αποτελείται από μια θάλασσα κοσμικής ενέργειας από την οποία γεννώνται τα πάντα: άτομα και γαλαξίες, αστέρια και πλανήτες, ζωντανοί οργανισμοί, ακόμη και η συνείδηση. Το Ακασικό (zero-point) Πεδίο είναι η διαρκής μνήμη του σύμπαντος.

Στο βιβλίο του αυτό, διεθνές best-seller, ο Έρβιν Λάζλο, ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες και στοχαστές του καιρού μας (καθηγητής στα πανεπιστήμια της Σορβόννης, Γέηλ, Πρίνστον, μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Επιστημών, Φιλοσοφίας κ.α.), αποκαλύπτει, με τρόπο απλό και κατανοητό, τα ουσιαστικά στοιχεία αυτού του Συμπαντικού Πληροφοριακού Αρχείου, και επιβεβαιώνει ότι όλα συνδέονται και οδηγούν σε μία Μοναδικότητα. Παράλληλα συνθέτει μια Ολοκληρωμένη Θεωρία των Πάντων – το μεγάλο όνειρο και διακαή πόθο όλων των μεγάλων σοφών, από τον Αϊνστάιν μέχρι τον Χώκινγκ.

Προσκολληση και κτητικοτητα, παθος και λογικη.

Και μόνο όταν μάθουν να δέχονται αγάπη οι άνθρωποι αναρρώνουν.

Ενταξει λοιπον, καλοκαιρι, διακοπες, ερωτική ατμόσφαιρα και πάθος, Μόνο που το παθος παει χερι-χερι με την ζήλια, την κτητικότητα, την ανασφάλεια και τις σκέψεις καθως και την αγωνία μήπως ο αλλος σε εγκαταλείψει τη στιγμή ακριβώς που εσύ έχεις αποφασίσει να παραδοθείς ολοκληρωτικά στη σχέση.

Μπορείς να φιλήσεις στο στόμα ένα βάτραχο χωρίς να σου περάσει από το μυαλό ότι μπορεί και να μη μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα;

Οι συνειδητοποιήσεις των αδυναμιών και των λαθών μας πάντοτε μας χτυπάνε σαν τα σφυριά που κάνουν χαλκομανίες τους ήρωες στα κινούμενα σχέδια, αλλά ακόμα και ο χειρότερος αμαρτωλός δικαιούται μια στιγμή που μπορεί να πετάξει στα σύννεφα, οπότε αξίζει τον κόπο.

Μονο που περπατώντας σ’ έναν κήπο με τριαντάφυλλα μπορεί να σε πληγώσει μια τσουκνίδα…

Η συνεχεια από τον Χαλιλ Γκιμπραν / «Ο κηπος του προφητη»

Και τότε η ιέρεια μίλησε πάλι και είπε:

"Μίλησέ μας για το Λογικό και το Πάθος".

Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:

Η ψυχή σας είναι πολλές φορές πεδίο μάχης, όπου το λογικό σας και η κρίση σας κάνουν πόλεμο ενάντια στο πάθος και την όρεξή σας. Μακάρι να μπορούσα να γίνω ειρηνοποιός στην ψυχή σας, και να μετατρέψω τη διχόνοια και τον ανταγωνισμό των στοιχείων σας σε ενότητα και αρμονία. Αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό, αν κι εσείς οι ίδιοι δε γίνετε ειρηνοποιοί, κι ακόμα, οι εραστές όλων των στοιχείων σας;

Το λογικό σας και το πάθος σας είναι το πηδάλιο και τα πανιά της θαλασσοπόρας ψυχής σας. Αν τα πανιά σας ή το πηδάλιό σας σπάσει, το καράβι σας θα χορεύει ή θα παρασύρεται από τα κύματα, ή θα σταθεί ακίνητο στη μέση της θάλασσας. Γιατί το λογικό, όταν κυβερνά μόνο, είναι μια δύναμη που φυλακίζει' και το πάθος, αφύλακτο, είναι μια φλόγα που καίει μέχρι την αυτοκαταστροφή.

Για τούτο, αφήστε την ψυχή σας να ανυψώνει το λογικό σας μέχρι τα ύψη του πάθους, για να μπορεί να τραγουδά. Κι αφήστε την να κατευθύνει το πάθος σας με το λογικό, για να μπορεί το πάθος σας να ζει μέσα από την καθημερινή ανάστασή του, και σαν το φοίνικα να ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Θα' θελα να βλέπατε την κρίση και την επιθυμία σας όπως θα βλέπατε δυο αγαπημένους φιλοξενούμενους στο σπίτι σας.

Σίγουρα δε θα τιμούσατε τον ένα καλεσμένο περισσότερο από τον άλλο' γιατί αυτός που προσέχει περισσότερο τον ένα, χάνει την αγάπη και την πίστη και των δυό. Ανάμεσα στους λόφους, όταν κάθεστε στη δροσερή σκιά των ασημόφυλλων λευκών, και χαίρεστε την ειρήνη και τη γαλήνη των μακρινών αγρών και λιβαδιών - αφήνετε τότε την καρδιά σας να πει με τη σιωπή, "Ο Θεός αναπαύεται στο λογικό".

Κι όταν έρχεται η καταιγίδα, και οι τρομεροί άνεμοι ταράζουν το δάσος, κι ο κεραυνός κι η αστραπή φανερώνουν το μεγαλείο του ουρανού, - τότε αφήνετε την καρδιά σας να πει με δέος, "Ο Θεός κινείται με το πάθος". Κι αφού είστε κι εσείς μια ανάσα στη σφαίρα του Θεού, κι ένα φύλλο στο δάσος του Θεού, κι εσείς θα 'πρεπε να αναπαύεστε στο λογικό και να κινείστε με το πάθος.

Ποιος νομίζεις ότι είσαι;

Η επίγνωση της φύσης μας μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ανάγνωση του φυσικού μας χώρου.

Το αλάτι ανήκει στη θάλασσα. Και η ανακάλυψη της θάλασσας επιφέρει και την δική της αυτογνωσία.

Ο ανωτερος εαυτό μας ζεί χρόνια καταπλακωμένος από τα μπάζα και τις επιχωματωσεις των προγραμματισμένων από την βρεφική μας ηλικία σκεπτομορφών και των γονιδιακών και περιβαλλοντολογικών προλήψεων μας. Αυτές τις προλήψεις για τις οποίες ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης λέει, ότι όσο λιγότερες κανείς απέκτησε στα παιδικά του χρόνια τόσο πιο μακάριος είναι. ( π.Λίβυος )

Μια αλατένια κούκλα, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια μέχρι που σταμάτησε στην άκρη
της θάλασσας. Είχε μαγευτεί από την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με
τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε.

-Τι είσαι; ρώτησε η αλατένια κούκλα.

-Eλα μέσα και δες μόνη σου, απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο.

'Eτσι, η αλατένια κούκλα προχώρησε τσαλαπατώντας προς τα μέσα. 'Oσο πιο
βαθιά προχωρούσε τόσο περισσότερο διαλυόταν μέχρι που έμεινε ένα μικρό
κομματάκι από αυτή. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο μέρος της η κούκλα
αναφώνησε με θαυμασμό.

-Τώρα ξέρω τι είμαι εγώ…

(Σοφία των Σούφι).

Αν γνώριζες ποιος είσαι, ότι είσαι το πιο μεγαλειώδες, το πιο αξιόλογο και το πιο έξοχο ον που δημιούργησε ποτέ ο Θεός, τότε δε θα φοβόσουν ποτέ. Όμως δε γνωρίζεις ποιος είσαι και νομίζεις πως είσαι κάτι πολύ λιγότερο. Αλλά μην ψάχνεις να βρεις ποιος είσαι. Ψάξε να ορίσεις ποιος θέλεις να είσαι.

" Που είσαι ;" , επανέλαβε μαλακά.
" Εδώ είμαι ".
" Που εδώ ; " .
"Σε αυτό το γραφείο, σ' αυτό το βενζινάδικο!" . Είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου με το παιχνίδι του.
"Που είναι αυτό το βενζινάδικο; "
"Στο Μπέρκλεϋ".
"Που είναι το Μπέρκλεϋ ;"
"Στην Καλιφόρνια".
"Που είναι η Καλιφόρνια; "
"Στις Ηνωμένες Πολιτείες" .
Που είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες:"
"Σε μια μάζα γης , σε μια από τις ηπείρους του Δυτικού Ημισφαίριου, Σωκράτη νομίζω...''
"Που είναι οι ήπειροι; "
Αναστέναξα. "Πάνω στην Γη...στο ηλιακό σύστημα...στο Σύμπαν ..."
"Και που είναι το το Σύμπαν; "
"Δε ξέρω -πως μπορώ να απαντήσω σε αυτό;"

"Αυτό είναι το ζήτημα. Δε μπορείς να απαντήσεις σε αυτό και ποτέ δεν θα μπορείς. Δεν υπάρχει Γνώση γι αυτό. Δε ξέρεις που είναι το Σύμπαν και έτσι δεν ξέρεις που είσαι εσύ. Στην πραγματικότητα δεν ξέρεις που είναι οτιδήποτε. Ούτε γνωρίζεις τι είναι το οτιδήποτε ή πως έφτασε να είναι αυτό που είναι . Είναι ένα Μυστήριο.

"Η άγνοια μου Ντάν , βασίζεται σε αυτή την κατανόηση . Η δική μου κατανόηση βασίζεται πάνω στην άγνοια. Αυτός είναι ο λόγος που εγώ είμαι ένας κωμικός ανόητος κι εσύ ένα σοβαρό χαϊβάνι" .


Ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή / Dan Milman

Δεν είμαστε η φυλή, η εθνικότητά μας, δεν είμαστε το επάγγελμά μας, δεν είμαστε τα νεύρα μας, δεν είμαστε τα συναισθήματά μας..

Είμαστε και ένα και ξεχωριστά. Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μας που ειναι ένα με όλους και τότε όμοιο και ένα μέρος – η προβολή μας στην ύλη που ειναι μοναδική.

O άνθρωπος αισθάνεται σα μια ξεχωριστή οντότητα σ’ αυτόν τον κόσμο. Αισθάνεται απομονωμένος από το Θεό, τη φύση και τ’ άλλα όντα.

Σύμφωνα με τις περισσότερες πνευματικές φιλοσοφίες αυτό είναι στην πραγματικότητα μια ψευδαίσθηση. Τον έχει ξεγελάσει η ψευδαισθητική δύναμη της ύλης και νομίζει ότι είναι ξεχωριστός.

Αυτή η ψευδαισθητική δύναμη της υλικής δημιουργίας, κάνει τον άνθρωπο να ξεχνάει την παντογνωστική και αιώνια ευδαιμονική πνευματική του φύση. Τρώγοντας τον καρπό του δέντρου «της γνώσης του καλού και του κακού», ο άνθρωπος έχασε την ικανότητα να βλέπει το ENA. Τυφλώθηκε και δε μπορεί να δει την αληθινή θεϊκή του φύση, που αδρανεί μέσα του κρυμμένη, σαν ένας σπόρος έτοιμος να βλαστήσει, φτάνει μόνο να τον ποτίσει.

Αγνοώντας την αληθινή του φύση, ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να ταυτιστεί με αυτά που βλέπει: το σώμα, το νου και την προσωπικότητά του. Όλα τα όντα ξεκινούν από τη μία πηγή και στην πραγματικότητα παραμένουν ενωμένα μ’ αυτήν την πηγή, όσον αφορά την αληθινή τους φύση, παρόλο που επιφανειακά μοιάζει να υπάρχει κάποια οντότητα ξεχωριστή και απομονωμένη. Το παράδειγμα του κύματος που χρησιμοποιούμε συχνά, είναι χρήσιμο εδώ.

O ωκεανός και τα κύματα

Κάθε κύμα μοιάζει να είναι μία ατομική ύπαρξη, ξεχωριστή από τα άλλα κύματα. Αυτό όμως είναι μόνο μια επιφανειακή και προσωρινή πραγματικότητα, που τελειώνει σύντομα καθώς το κύμα βυθίζεται πάλι στην αρχική του πηγή: τον ωκεανό.

H βασική και μόνιμη πραγματικότητα από την οποία ξεκίνησε το κύμα και στην οποία θα επιστρέψει, είναι ο ίδιος ο ωκεανός. Όλα τα κύματα έρχονται από τον ωκεανό και ξαναγυρίζουν σ’ αυτόν. Ακόμα και στο διάστημα που υπήρχε, το κύμα ήταν πάντα σ’ επαφή και είχε σα βασική του πραγματικότητα τον ωκεανό.

Έτσι κι ο άνθρωπος είναι σαν το κύμα και ο Θεός σαν τον ωκεανό. Όλοι οι άνθρωποι είναι στιγμιαίες εκδηλώσεις και μέρη του ενός Θεού. Ζούμε και ταυτιζόμαστε με την προσωρινή υλική και νοητική μορφή μας, αλλά αναπόφευκτα πρέπει να παραιτηθούμε από αυτή. H αληθινή, αιώνια πραγματικότητά μας πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εμφάνισή μας σαν ξεχωριστές προσωπικότητες, είναι τελικά η Θεϊκή Βάση κάθε ζωής - ο Θεός.

O σκοπός της ζωής λοιπόν, είναι να διαλύσουμε την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας, που έχει σαν αιτία της την ταύτισή μας με το «κύμα», και να ταυτιστούμε με τον “ωκεανό” ώστε να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε την ενότητα μας με κάθε μορφή ζωής.

Όταν αισθανόμαστε ανταγωνισμό, φόβο, ζήλεια, φθόνο, θυμό ή μίσος για έναν άλλον άνθρωπο, αγνοούμε αυτήν την έμφυτη ενότητα. Mεγενθύνουμε την άγνοιά μας για την αλήθεια και διαιωνίζουμε και τη δική μας δυστυχία και των άλλων. Το συναίσθημα της αγάπης δημιουργεί την έλξη και την ένωση με τους άλλους και μας βοηθάει να ξεπεράσουμε την ξεχωριστότητα, που είναι μια κατάσταση όπου αισθανόμαστε ευάλωτοι και απομονωμένοι.

Όταν ταυτιζόμαστε με τη φύση μας σαν κύμα, συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τ’ άλλα κύματα. Ποιος είναι πιο μεγάλος, πιο ωραίος, πιο σημαντικός. Μπλέκουμε με αισθήματα έλξης κι αποστροφής, ανωτερότητας και κατωτερότητας και χάνουμε κάθε αίσθηση ενότητας και ασφάλειας. H ξεχωριστότητα δημιουργεί φόβο. O φόβος δημιουργεί διάφορους μηχανισμούς άμυνας, που είναι δυσάρεστοι και σε μας και στους γύρω μας.

Όταν μπορέσουμε να δούμε κάθε άνθρωπο -και ακόμη κάθε ζώο, έντομο και φυτό- σαν άλλο ένα κύμα στην ίδια θάλασσα, σα μέρος του δικού μας Εαυτού, τότε όλα τα αρνητικά συναισθήματα και παιχνίδια, καθώς και τα δυσάρεστα, καταστρεπτικά και συχνά βίαια αποτελέσματά τους, θα εξαφανιστούν.

Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ

Η θαλασσα της σιωπηρης ευφοριας. Το "εμεις" μεσα στο "εγω".

Το κβαντικο αλμα μεταπηδησης απο το αριστερο στο δεξι ημισφαιριο του εγκεφαλου.

Ποιοι ειμαστε και πως θελουμε να ειμαστε στον κοσμο?










Jill Bolte Taylor - Stroke of insight

Πόσο φοβόμαστε το θάνατο! Εκείνο όμως που φοβόμαστε, στην πραγματικότητα, είναι η ζωή.

“Φτενοί θανατεροί καπνοί

λύνουν τα μέλη των ανθρώπων.

Οι ψυχές βιάζονται να αποχωριστούν το σώμα

διψούν και δεν βρίσκουν νερό πουθενά^.

κολνούν εδώ κολνούν εκεί στην τύχη

πουλιά στις ξόβεργες^.

σπαράζουν ανωφέλευτα

όσο που δεν σηκώνουν άλλο τα φτερά τους.

Φυραίνει ο τόπος ολοένα

Χωματένιο σταμνί”

Γιωργος Σεφερης

“…Η ζωή μου δεν ήταν η ζωή ενός μουσικού.

Ήταν περισσότερο η ζωή ενός επικίνδυνου και ανήσυχου νέου

που η μουσική κατάφερε κάπως να τον ηρεμήσει και να τον κάνει

“κατ’ επιφάνειαν νόμιμον” …

Θέλω ν’ απαλλαγώ από όλες τις εφήμερες

και κάπως μάταιες απολαύσεις που με έδεναν τόσο καιρό με το χώμα,

με τη γη και να πετάξω προς το θάνατό μου και που ξέρεις;

Ίσως πετώντας προς Αυτόν θυμηθώ τον ξεχασμένο μου

προορισμό…την πορεία μου προς τα άστρα. Άδειος και Ολόφωτος”

Μάνος Χατζιδάκις.

Τι είναι θάνατος;

Κάθε καρπός ωριμάζει και πέφτει. Εν τούτοις, έχουμε ποτέ αντικρίσει αυτόν τον καρπό με τρομαγμένο ύφος; Όχι, είναι μια φυσική εξέλιξη. Με τον ίδιο τρόπο, τη στιγμή που το Κάρμα του φυσικού σας σώματος έχει λήξει, το πνεύμα ή η ψυχή σας εγκαταλείπει το σώμα. Ο θάνατος είναι ο χωρισμός του αστρικού σώματος από το φυσικό σώμα ως μέρος της διαδικασίας της φυσικής εξέλιξης.

Τη στιγμή που κάποιος δεν επιθυμεί πια να ζει σ' αυτό το σπίτι, το εγκαταλείπει με δική του επιλογή. Αν κάποιος τον βοηθήσει να φύγει, παραμένει ευγνώμων προς αυτόν τον άνθρωπο και τον θεωρεί σαν καλό φίλο. Έτσι και ο θάνατος είναι φίλος μας. Πράγματι, ο θάνατος είναι η ίδια μας η προέκταση-η προέκταση της ίδιας μας της ψυχής.

«Οσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος,

ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια ». Επίκουρος

«Ζωή σχολείο εστί, θάνατος το πτυχίο η αποφοίτηση»

«Θάνατος είναι η γέφυρα για να περάσεις απέναντι, κάπως έπρεπε να γίνει και αυτό απλά ο θάνατος αναλαμβάνει αυτό το ρόλο της γεφύρωσης»

«Ύπαρξη το νόμισμα θάνατος η μία πλευρά ζωή η άλλη»

«Θάνατος υπάρχει όπου υπάρχει ζωή, και ζωή υπάρχει όπου υπάρχει θάνατος και χρόνος υπάρχει όπου υπάρχουν και τα δύο δηλαδή ζωή και θάνατος σε μια συνύπαρξη»

«Ο άνθρωπος δεν θα καταλάβει ποτέ τι εστί θάνατος διότι απλά δεν μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει ζωή χωρίς σώμα , πέρα από το σώμα αν δεν το βιώσει πρώτα»

Δεν είναι φρίκη, αλλά χαρά.

Δεν είναι κλείσιμο, αλλά άνοιγμα.

Άνοιγμα σε μια ζωή υπέροχη, που αρχίζει

τότε ακριβώς που νομίζεις ότι τελείωσε.

Κι αυτό γιατί δεν τελειώνει,

απλώς συνεχίζεται με τρόπους τόσο υπέροχους,

τόσο γεμάτους από γαλήνη και σοφία και χαρά,

ώστε είναι δύσκολο για μένα να τους περιγράψω

και για σένα να τους καταλάβεις.

Καθήκον του καθενός είναι να προετοιμάζεται για τον θάνατο με τέτοιο τρόπο, που να ζει καλά τη ζωή του, ώστε όταν έρθει ο φυσικός θάνατος, να μην είναι τρομακτικός. Καλή προετοιμασία σημαίνει την ανάπτυξη μιας βαθιάς διείσδυσης στη φύση του βαθύτερου Εγώ σας, που θα ολοκληρώνει την προσωπικότητά σας, που θα απλοποιεί τη ζωή σας. Όταν ζείτε μια ζωή εσωτερική και χρήσιμη και δέχεσθε τον θάνατο με πνευματικό τρόπο, ο θάνατος θα χάσει την αιχμηρότητά του και θα πάψει να είναι κάτι τρομακτικό.

Μ' αυτή τη διαδικασία είναι πολύ σημαντικό να απλοποιήσετε τη ζωή σας, να την θεωρήσετε σαν ένα ταξίδι. Όσο λιγότερες αποσκευές μεταφέρετε όταν ταξιδεύετε, τόσο καλύτερα αισθάνεστε. Με άλλα λόγια, αν μεταφέρετε πολλά υλικά αποκτήματα, πολλές επιθυμίες, προσκολλήσεις, τότε η ζωή θα είναι ένα φορτίο γεμάτο πόνους.

Είναι ψευδαίσθηση να νομίζετε ότι όσο πιο πολλά αντικείμενα κατέχετε, τόσο θα είστε καλύτερα καλυμμένοι. Στην πραγματικότητα, δεν θα γίνετε παρά ο φύλακας πολλών υλικών αγαθών, που ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσετε. Αν έχετε μόνο μια καρέκλα και ένα τραπέζι, θα τα χρησιμοποιείτε και θα χαίρεστε κάθε μέρα. Αλλά, αν υποθέσουμε ότι έχετε είκοσι καρέκλες και τραπέζια να ξεσκονίσετε, είκοσι καρέκλες και τραπέζια να συγυρίσετε, είκοσι καρέκλες και τραπέζια να προφυλάξετε από τη φθορά ή την κλοπή, θα περνάτε όλο σας τον καιρό για να τα τακτοποιήσετε. Δεν θα έχετε ούτε τον χρόνο να καθίσετε στις καρέκλες, ούτε να βάλετε κάτι πάνω στα τραπέζια!

Είναι απαραίτητο να απλοποιήσετε την υλική και ψυχολογική σας ζωή. Για να προωθήσετε την νοητική σας απλότητα, προσπαθήστε να κατανοήσετε ότι ο νόμος του Κάρμα είναι αλάθητος. Είναι ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος: όπως σπέρνετε έτσι θερίζετε και θα είστε ο μόνος που θα υποστεί τις συνέπειες.

Όλες οι πράξεις ή κάρμες που θα εκτελέσετε με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις, έχουν τα αποτελέσματά τους. Όλα τα αρνητικά πράγματα που κάνετε, ενάντια στη συνείδησή σας, ενάντια στην ηθική, θα σας πληγώσουν τώρα ή αργότερα. Δεν μπορείτε να ξεφύγετε από τον νόμο του κάρμα. Εάν το κάρμα σας δεν είναι σωστό, εάν βασίζεται στο ψέμα, στην ατιμία ή στην απάτη, εάν το κάρμα σας φέρνει αρνητικές καταστάσεις και πολλή ανησυχία, θα δημιουργήσει βάρος στο ασυνείδητό σας.

Αν όμως, εκτελείτε δίκαιες πράξεις, που σας επιτρέπουν να έχετε συμπόνια, ταπεινότητα, γενναιοδωρία, θυσία, ταπεινοφροσύνη και αγάπη-οι πράξεις αυτές εξαγνίζουν το πνεύμα σας. Ζείτε με λιγότερα λόγια και εντάσεις. Το πνεύμα σας χαλαρώνει.

Επί πλέον, για να απλοποιήσετε την εξωτερική σας ζωή, πρέπει να έχετε καλή επικοινωνία (σατσάνγκα), οπότε το πνεύμα σας σκέπτεται συνεχώς το Θεό. Θα πρέπει, επίσης, να μάθετε την τέχνη του «πράττειν οικειοθελώς». Μην επικεντρώνετε τη σκέψη σας μόνο στα μέλη της οικογένειάς σας, αλλά να θεωρείτε τον εαυτό σας σαν μέρος της ανθρωπότητας.

Τελικά, αναπτύξτε ένα αγνό Εγώ, γεμίζοντας τη ζωή σας με έναν συνδυασμό της αγάπης προς τον Θεό και τη σκέψη «ποιος είμαι πραγματικά;». Μάθετε να βλέπετε τον Θεό σαν αντικείμενο άπειρης αγάπης και την πραγμάτωση του Θεού σαν τον ύψιστο σκοπό της ζωής σας.

Είδα κάποιον που πέθαινε. Πόσο φοβόμαστε το θάνατο!

Εκείνο που φοβόμαστε, στην πραγματικότητα, είναι η ζωή· δεν ξέρουμε πώς να ζήσουμε· ξέρουμε μόνο τη θλίψη και ο θάνατος δεν είναι παρά η έσχατη θλίψη. Χωρίζουμε τη ζωή στο να ζούμε και στο να πεθαίνουμε. Οπότε υπάρχει αναπόφευκτα ο πόνος του θανάτου, με τον αποχωρισμό που φέρνει τη μοναξιά, την απομόνωση. Η ζωή και ο θάνατος είναι μία κίνηση, όχι δύο ξεχωριστές καταστάσεις.

Να ζεις σημαίνει να πεθαίνεις - να πεθαίνεις ως προς το καθετί - και να ξαναγεννιέσαι κάθε μέρα. Αυτό δεν είναι ένα θεωρητικό απόφθεγμα αλλά κάτι για να το δοκιμάσει κανείς και να το ζήσει. Είναι η θέληση, αυτή η μόνιμη επιθυμία να είσαι κάτι, που καταστρέφει τελείως το να «υπάρχεις» απλώς. Αυτό το να «υπάρχεις» είναι τελείως διαφορετικό από τον ύπνο της ικανοποίησης, της εκπλήρωσης ή τα συμπεράσματα της λογικής.

Αυτός ο τρόπος ύπαρξης δεν παίρνει υπόψη του τον εαυτό. Ένα ναρκωτικό, ένα ενδιαφέρον, κάτι που απορροφάει, μια πλήρης ταύτιση, μπορεί να φέρει κάποια επιθυμητή κατάσταση, που και πάλι είναι ο νους που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Αληθινή ύπαρξη σημαίνει σταμάτημα της επιθυμίας. Παίξε μ' αυτές τις σκέψεις και πειραματίσου με κέφι.

Κρισναμουρτι

Στο ερώτημα, γιατί να τον φοβόμαστε αφού ποτέ δε θα έχουμε την εμπειρία του;

θα παραθεσω μια αληθινη ιστορια που διηγηθηκε ο Γιογκαναντα Παραμχαμσα (εγραψε την :αυτοβιογραφια ενος γιογκι), για εναν φθασμενο γιογκι που ηταν στα τελευταια του.

Ρωτησαν λοιπον τον γιογκι οι μαθητες του πως νιωθει.

Και ο γιογκι αποκριθηκε: Δεν ειναι ακριβως φοβος, ειναι οπως ο δισταγμος δευτερολεπτων που νιωθει ενα πουλι φυλακισμενο χρονια, οταν του ανοιγεις το κλουβι, λιγο πριν πεταξει στον καθαρο ουρανο...

Εν κατακλειδι , θα ηθελα να προσθεσω οτι ο καθε φοβος - και οχι μονο ο αρχεγονος φοβος του θανατου, βασιζεται στην αγνοια. Η γνωση, η βαθυτερη κατανοηση, οτι δεν ειμαστε το σωμα, δεν ειμαστε ο νους, αλλα αυτοι που εχουν σωμα και νου... απελευθερωνει.

Να είσαι έτοιμος για τα πάντα και τα πάντα περιέχουν ακόμα και το θάνατο!

Μάθε να ενεργείς στην ζωή άψογα. Να δίνεσαι αλλά να μην ταυτίζεσαι με τα πράγματα. Να σέβεσαι τις δυνάμεις που διέπουν και αλληλεπιδρούν στην ζωή και να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες. Φυσικά πάντα να αναλαμβάνεις το κόστος και την ευθύνη των πράξεων σου άμεμπτα.

Να γνωρίζεις ότι η παρουσία του θεού είναι παντού και πάντα σε όλα τα πράγματα, διότι εποίησε τον κόσμο με απόλυτη και πλήρη αρμονία. Οπότε ας υποκλιθούμε στην ζωή και στα δώρα που μας προσφέρει όποια και αν είναι αυτά, είτε έχουν μέλι ειτε δηλητήριο, εξάλλου στην άλλη άκρη του πόνου βρίσκεται η σοφία.

Να ακολουθείς την καρδιά σου αφού πρώτα την ρωτήσεις:

«Έχει αγάπη αυτό το μονοπάτι;»

Αν έχει προχώρα, αν όχι εγκατέλειψε το αμέσως. Δεν αξίζει για τίποτα και για κανέναν να σπαταλήσεις την ζωή σου. Πόσο μάλλον να σου ρουφήξει την ζωή η ύλη , την στιγμή που ο θάνατος σε παραφυλά κάθε στιγμή χωρίς να το γνωρίζεις . Το αγνοείς μεν, αλλά υπάρχει δε.

Να έχεις μνήμη θανάτου, διότι έτσι θα κατακτήσεις μέσα σου την ματαιότητα των πραγμάτων υλικών και μη, ώστε να ζείς την καθημερινότητα με πληρότητα, σαν κάθε μέρα σου να είναι η τελευταία στην ζωή.

Να βλέπεις, να ακούς και να δίνεις σημασία στην λεπτομέρεια διότι αυτή μπορεί να σε ανυψώσει η να σε σκοτώσει.

O σκοπός είναι ξεκάθαρος, να εξελίξεις την συνείδηση σου σε όλα τα επίπεδα της επίγνωσης στην εκδηλωμένη ζωή, ανεξάρτητα από τις χρηστικότητες τις κοινωνικής διαμόρφωσης. Μην ξεχνάς όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση εκπαίδευσης, οτι η εξέλιξη είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αιτίας. Διότι δεν γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι.

Το να είσαι παρών κάθε στιγμή σημαίνει να περνά μια στιγμή στα αρχεία του παρελθόντος και να γνωρίσεις στο 100% γιατί συνέβη η πράξη σου αυτή και από ποια αιτία προήλθε το αποτέλεσμα . Εάν δεν γνωρίζεις, τότε απλά ήσουν απών και το ασυνείδητο απλά χόρευε στην εκδήλωση του χρόνου ενώ εσύ ήσουν μεθυσμένος υποκινητής του.

Να μάθεις να εκτιμάς ! από τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου μέχρι και τον πόνο που σου δόθηκε από την ζωή, διότι απλά είναι μια πρόκληση που καλείσαι να ξεπεράσεις ώστε να λάβεις κάποιο συγκεκριμένο δίδαγμα.

Στη Μαχαμπαράτα,

ο Μπίσμα, πριν τον εκούσιο θάνατό του, διδάσκει τον Γιουντιστίρα, τον πρωτότοκο των Παντάβα, τον τρόπο προετοιμασίας για έναν ευχάριστο θάνατο:

Να αποφύγεις τρεις σημαντικές πράξεις:

να καταστρέψεις τη ζωή άλλων πλασμάτων, να κλέψεις και να οικειοποιηθείς τα αγαθά άλλου.

Να αποφύγεις τέσσερα είδη λόγου:

να εμπλακείς σε μοχθηρές συζητήσεις, να πεις λέξεις που πληγώνουν, να μιλήσεις για τα λάθη των άλλων και να πεις ψέματα.

Να αποφύγεις τρεις νοητικές πράξεις:

να οικειοποιηθείς τις σκέψεις των άλλων, να πληγώσεις ψυχικά άλλους και να αρνηθείς να πιστέψεις στη διδασκαλία των ιερών γραφών και λόγων.

Giannis Doganis for Faos Samadhi.