Tζίντου Κρισναμούρτι (12/5/1895-17/2/1986)
ο «Αντιγκουρού του εικοστού αιώνα» κατά τον Δαλάι Λάμα.
Ενα σπάνιο βίντεο από το δελτίο ειδήσεων της Ε.Ρ.Τ. που μετέδωσε την είδηση του θανάτου του Κ. τρεις μέρες μετά. Έχει μόνο μία ανακρίβεια: Δεν πέθανε σε Νοσοκομείο, αλλά στο σπίτι του.
Ενα σπάνιο βίντεο από το δελτίο ειδήσεων της Ε.Ρ.Τ. που μετέδωσε την είδηση του θανάτου του Κ. τρεις μέρες μετά. Έχει μόνο μία ανακρίβεια: Δεν πέθανε σε Νοσοκομείο, αλλά στο σπίτι του.
Ενα ανέκδοτο που λεει ο ίδιος ο Κ στα Γαλλικά, σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στην ασπρόμαυρη ακόμα Γαλλική τηλεόραση. Το ανέκδοτο αυτό, το έχει φτιάξει ο ίδιος ο Κρισναμούρτι γύρω στα 1930.
Κάποτε, ο Διάβολος, κατέβηκε στη γη με ένα φίλο του. Κι εκεί που περπατούσαν στο πεζοδρόμιο βλέπουν έναν άνθρωπο να σκύβει, να παίρνει κάτι από το δρόμο και καθώς το κοιτάει να φωτίζεται το πρόσωπό του και να γεμίζει ευτυχία, τρομερή ευτυχία. Τότε ρωτάει το Διάβολο ο φίλος του: «Τι είναι αυτό που βρήκε και φωτίστηκε έτσι το πρόσωπό του;» «Ένα κομμάτι Αλήθειας», απαντάει ο Διάβολος. «Ααα, αυτό είναι κακό, δεν ανησυχείς;» λέει πάλι ο φίλος, «αυτό είναι κακό για σένα, μπορεί να σε βλάψει». «Μπα…» απαντάει ο Διάβολος , «δεν θα πάθω τίποτα γιατί θα τον βοηθήσω να την οργανώσει».
Ακολουθει ένα κειμενο όπου ο Κρισναμούρτι συζητώντας με κάποιον, λέει τι θεωρεί ότι είναι ένας Δάσκαλος.
Ακολουθει ένα κειμενο όπου ο Κρισναμούρτι συζητώντας με κάποιον, λέει τι θεωρεί ότι είναι ένας Δάσκαλος.
Κρισναμούρτι: Κύριε, ας είμαστε ξεκάθαροι. Άγνοια είναι έλλειψη κατανόησης τόσο γενικά όσο και έλλειψη κατανόησης του εαυτού μας. (…). Η πόρτα απ’ όπου πρέπει να περάσω είναι το «εγώ». Δεν είναι έξω από το «εγώ». Δεν είναι πραγματική πόρτα σαν αυτή την ξύλινη πόρτα. Είναι μια πόρτα μέσα μου, από την οποία πρέπει να περάσω. Κι εσείς (ο Δάσκαλος) μου λέτε: «Κάν’ το αυτό». Ο ρόλος σας, τότε, ως Δάσκαλου, ως γκουρού έχει τελειώσει. Δεν γίνεστε κάτι το σημαντικό για μένα και ν’ αρχίσω να σας φιλάω το χέρι. Εγώ είμαι εκείνος που πρέπει να κάνει όλη τη δουλειά, όχι εσείς. Δεν διαλύσατε το σκοτάδι της άγνοιας μου, απλώς μου δείξατε κάτι λέγοντας μου ότι: «εσύ είσαι η πόρτα απ’ όπου εσύ ο ίδιος από μόνος σου πρέπει να περάσεις».
Σουάμιτζι: Δεν δεχόσαστε, όμως, ότι αυτό ήταν απαραίτητο να σας το πει;
Κρισναμούρτι: Ναι, φυσικά. Κι εγώ δείχνω, κι εγώ το κάνω αυτό. Όλοι το κάνουμε. Ρωτάω, ας πούμε, κάποιον στο δρόμο: «Μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε πώς πάνε στο Ζάανεν;» κι εκείνος μου δείχνει. Εγώ, όμως, δεν σπαταλάω την ώρα μου προσκυνώντας τον και λέγοντάς του: «Θεέ μου, είστε ο σπουδαιότερος άνθρωπος του κόσμου». Αυτό είναι παραείναι παιδιάστικο!
από το βιβλίο «ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ»
Και μία σπάνια σύντομη συνέντευξη του Κρισναμούρτι που είχε δώσει το 1928 στη Νέα Υόρκη, για την ταινία με ΕΠΙΚΑΙΡΑ, κάτι που παιζόταν παλιά σους κινηματογράφους πριν την κυρίως ταινία. Έχει ενδιαφέρον κατ’ αρχήν ότι είναι κάπως διαφορετική η φρασεολογία που χρησιμοποιεί τότε από τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής του (1965 -1985) και κυρίως έχει ενδιαφέρον ότι έτσι απλά, χαμογελαστά, μιλάει για ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Κρισναμούρτι: Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναζητάνε παρηγοριά, αλλά όχι κατανόηση. Και όσο θα αναζητάνε παρηγοριά δεν θα βρουν ποτέ ψυχική παρηγοριά, γιατί πίσω από τη αναζήτησή τους δεν υπάρχει αληθινή κατανόηση της ζωής. Και για την κατανόηση της ζωής χρειάζεται να γεννηθεί μία αρμονία μέσα απ’ αυτό το απέραντο χάος που επικρατεί στους ανθρώπους και σε όλες τις χώρες. Για την εδραίωση αυτής της αρμονίας χρειάζεται να μην είσαι δεμένος με ό,τι περιορισμούς υπάρχουν στη ζωή…Είναι αρκετά αυτά;
Δημοσιογράφος: Περίφημα… Μια χαρά. Σας ευχαριστώ πολύ πραγματικά.
