Τελικά έλεγα ότι δεν θα με άφηνε να πάω στους Manilla και τη δεύτερη χειμερινή εκδοχή του Up the Hammers ο μικρός, αλλά τελικά μου την έκανε τη χάρη. Έχει καταλάβει ότι είναι συνυφασμένος με το Enter the Warrior (αυτό δεν έχει σημασία να το εξηγήσω πως διάολο το συμπέρασμα, αλλά το τραγούδι κυριολεκτικά ήρθε και με βρήκε!). Αφού τα κατάφερα, πάει καλά. Βέβαια το είχα το άγχος μου όλο το βράδυ και αυτό διότι από τα τέλη του Σεπτέμβρη είχαμε κάποιες επιπλοκίτσες που σχεδόν μέρα παρά μέρα μας έστελναν για έλεγχο στο μαιευτήριο με τα πράγματα έτοιμα στο αμάξι. Τελικώς μέρα-παραμέρα-παραβδομάδα κλπ, φτάσαμε στην συναυλία που θα έκοβα και το χέρι μου ότι ήταν αδύνατον να πάω, και που ευτυχώς που δεν το έκοψα διότι θα έμενα δίχως χέρι.
Βέβαια, έχασα δυστυχώς τους Πορτογάλους Midnight Priest που είναι κεγαμό τα παλουκάρια και τους γουστάρω πολύ, αλλά τι να κάνεις; δεν μπορείς να τα έχεις και όλα. Απ'όσο μου είπαν πάντως και δίχως να έχω δική μου άποψη, μόνο τα φωνητικά ήταν λίγο μέτρια, σε γενικές γραμμές τα πήγαν καλά.
Επόμενη μπάντα, οι δικοί μας Wardance. Οκ, τα παιδιά ξαναέσπειραν. Πολύ πωρωτικό ύφος, τρομερά τραγούδια, τους γουστάρω γενικώς και ειδικώς. Ο τραγουδιστής ήταν πολύ πιο ξεψαρωμένος σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είχα δει, αλλά και πάλι θέλει πολλή δουλειά. Ο τραγουδιστής είναι και frontman, είναι ο μπροστινός, είναι η βιτρίνα πάνω στο σανίδι, θέλει κίνηση, θέλει νεύρο και τσαγανό. Πάντως το πάνε καλά το πράγμα.
Οι Ιταλοί Etrusgrave βγήκαν στην συνέχεια με τα δύο παππούδια των Dark Quarterer και τον ματσό τραγουδιστή. Πολύ καλή εμφάνιση, τους έχουμε ξαναδεί άλλωστε, αλλά δεν μπορώ να πω ότι πέταγα εντελώς και τη σκούφια μου αν και οφείλω να ομολογήσω ότι τα έσπασαν εντελώς. Πάντως ότι τους ευχαριστήθηκα, αυτό να λέγεται.
Οι δικοί μας Dark Nightmare ήταν το επόμενο συγκρότημα, και πραγματικά έγινε το έλα να δεις. Τα παλικάρια έχουν ήδη εξελιχθεί σε πολύ μεγάλη μπάντα που τα σπάει με κάθε τρόπο. Τόσο οι συνθέσεις τους, όσο και ο τρόπος που τις αποδίδουν σου μένουν χαραγμένες στο μυαλό, δεν το συζητάμε.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (συν ένα μπλακάουτ που έγινε και από το οποίο πεθάναμε στη ζέστη μέσα στο Κύτταρο, όπου βγαίνοντας έξω τον δάγκωνες από την ψύχρα, τέλειος συνδυασμός), ήρθε η ώρα των Manilla όπου κυριολεκτικά έγινε το έλα να δεις. Νομίζω ότι είναι λίγες οι φορές πουνα έχουμε δει τόσο ψυχωμένη εμφάνιση από μπάντα. Θέλω να πω ότι είναι πολλές οι φορές που θα πούμε ότι η συναυλία τα έσπασε, ίσως ακόμη περισσότερες που να πούμε ότι το συγκρότημα έδειξε να απολαμβάνει αυτό που συνέβαινε με το κοινό, αλλά εδώ πέρα μιλάμε για κάτι εντελώς άλλο, για κάτι το διαφορετικό. Τι να πρωτοσχολιάσεις; Τον Mark που ώρες, ώρες νόμιζες ότι είναι έφηβος; Μέχρι και να τραγουδάει περισσότερο από το συνηθισμένο τον είδαμε, χώρια του ότι έπαιζε κυριολεκτικά τις κάλτσες του. Να πεις για τον ντράμερ που όπως και ο Mark είπε από σκηνής αλλά και πιο πριν ο Μανώλης είχε ζητήσει από τον κόσμο να χειροκροτήσει και που φυσικά όλοι μας είχαμε διαπιστώσει σχεδόν άναυδοι, πρόκειται κυριολεκτικά για ό,τι πιο κοντινό έχουμε δει προς τον Randy "Thrasher" Foxe. Τρομερό παλικάρι, αν και Γερμανός (γι'αυτό και άκουσε κάτι γαμωσταυρίδια από τον Γρηγόρη άλλωστε!) Όπως και να έχει, 3 ώρες Manilla Road και μάλιστα με τέτοια εμφάνιση δεν είναι αμελητέο πράγμα. Και τι δεν έπαιξαν. Να ξεκινήσουμε από το Open the Gates που έπαιξαν ολόκληρο; Να πούμε για τις συνθέσεις του Crystal Logic που επελέγησαν; Ντάξει, το ότι ποτέ δεν παίζουν κάτι από το Out of the Abyss που είναι τεράστια δισκάρα, δυστυχώς το ξέρουμε. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και τα όποια μειονεκτήματα τα παραγράφεις μπροστά σε τέτοια εμφάνιση και σε τέτοια αμφίδρομη σχέση. Ναι, θα προτιμούσα να μην είχαν παίξει τόσα από το Mystification (αρκούσε το ομώνυμο). Επίσης θα ήθελα όπως και όλοι να έπαιζαν το Dreams of Eschaton (ή μάλλον πιο σωστά, ολόκληρο το Crystal Logic). Ντάξει, τι να κάνεις δηλαδή; Πόσο εύκολο είναι εντέλει να μείνεις 100% ικανοποιημένος σε κάθε τομέα πια; Μην είμαστε και υπερβολικοί δηλαδή. Η συναυλία έσπειρε. Η απόδοση της μπάντας ήταν καταπληκτική μην πω ότι γούσταραν όσο και ο κόσμος, ενώ δεν μάσησαν καν από την τεράστια χρονική διάρκεια, γεγονός όχι μικρό αν αναλογιστούμε και την ηλικία του Mark. Οκ, μπορεί να μην έπαιξαν το Enter the Warrior, αλλά το πλησίασαν αρκετά είναι η αλήθεια!
Γενικά τα περάσαμε πολύ καλά. Σε μια φάση εκεί που πέταξε την τεράστια ατάκα ο Mark ότι μας ευχαριστεί που παρακολουθήσαμε ολόκληρο το Open the Gates που είναι ένα πολύ σημαντικό άλμπουμ γι'αυτούς (ή κάπως έτσι), πετάχτηκε ο Mad Putcher που ήταν πίσω μου και συμπλήρωσε ορθά "για εμάς να δεις". Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ήμουν όλο το βράδυ με το ένα μάτι συν το ένα αφτί στο κινητό για περίπτωση που η Περσεφόνη ένοιωθε κάτι περίεργο, ώστε να φύγω σφαίρα και να πάμε για την κυριολεκτικά καθιερωμένη επίσκεψη στο μαιευτήριο. Τελικώς δεν έκατσε κάποιο τέτοιο σενάριο, αλλά το άγχος ήταν άγχος.
Τελικώς όλα πήγαν καλά, μπήκαμε οριστικά μέσα την Παρασκευή 19 του μήνα, όπου το απογευματάκι ανακοινώθηκαν τα χαρμόσυνα.
Νομίζω πως είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να νοιώσει ένας άνθρωπος.
Επόμενη συναυλία, καλά να είμαστε και λεφτά να'χουμε (που δεν το βλέπω και πολύ εφικτό το δεύτερο), Brocas Helm 3/2/12.
Μετά το πρόγραμμα σαφώς και έχει Up the Hammers 8-9/3/13 και τέλος Warlord 27/4 (πολλαπλές εκσπερματώσεις. Τελικώς μου φαίνεται μόνο τους Cirith Ungol και τους Heavy Load δεν θα δούμε ποτέ).
\m/
