Μπράβο στην ομαδάρα του μπάσκετ.

Να ξεκινήσουμε από τα ζόρικα πλην αυτονόητα: γι'αυτήν την ομάδα δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά υπερηφάνεια, χαρά και ικανοποίηση.
Το θέτω έτσι κομψά, διότι ήδη από χθες ξεκίνησαν διάφοροι εγχώριοι "δικαστές" να επικρίνουν τους πάντες και τα πάντα: τον "άχρηστο Σπανούλη" (που βέβαια μόλις αντίπροχθες ήταν ο θεός ο ίδιος), το "ελλιπές ρόστερ" (που φυσικά τον τελευταίο μήνα χαρακτηριζόταν επιπέδου ΝΒΑ), τον "άπειρο Σφαιρόπουλο" (που εννοείται ότι υποβιβάστηκε από Φιλ Τζάκσον) και πάει λέγοντας. Βέβαια θα μου πεις, εδώ η οομάδα γράφει ιστορία κι εσύ ασχολείσαι με την πλέμπα της ερυθρολευκης "εξέδρας"; Ναι, ασχολούμαι διότι απλούστατα πρέπει να ξεκαθαρίζουμε την κατάσταση επιτέλους και να διαφανεί ότι αυτοί είναι η θλιβερή μειοψηφία και τίποτε περισσότερο.

Η ομάδα έκανε τεράστια υπέρβαση και το σημαντικό είναι ότι δεν την έκανε μια φορά μόνο. Έχει καθιερωθεί πλέον στις συνειδήσεις όλων ως η ομάδα των υπερβάσεων, η ομάδα που κάνει το αδύνατο δυνατο. Δεν θα αναφερθώ στις δύο προηγούμενες κούπες που όλοι θυμόμαστε πως ήρθαν. Θα μιλήσω μόνο για τον τελευταίο ένα μήνα, όπου προερχόμενος από μία κα-τα-πλη-κτι-κή σαιζόν και μάλιστα μέσα από πλήθος σοβαρών προβλημάτων (αρχής γενομένης από τους κλυδωνισμούς της ήττας από τον αιώνιο στο κύπελλο και ιδίως λόγω των σοβαρών τραυματισμών της συνέχειας) έφτασε στο σημείο να προκρίνεσαι εις βάρος της ομαδάρας που ονομάζεται Μπαρτσελόνα (στην έδρα της οποίας ουδέποτε είχες κερδίσει μέχρι σήμερα και το έπραξες παίζοντας εμφατικά ολοκληρωτικό μπάσκετ). Στην συνέχεια σου έλαχε η ομαδάρα που λέγεται ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Είναι πολλοί αυτοί που ιδίως μετά τον ημιτελικό προσπάθησαν να την παρουσιάσουν ομαδίτσα της σειράς με αποτυχημένους παίκτες κλπ. Η πραγματικότητα είναι ότι μας έτυχε η δυσκολότερη ομάδα που μπορούσε ναν μας τύχει και ήμασταν εμείς που την κάναμε να δείχνει πελάτης. Δυστυχώς όμως, παρόλο που τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάσκετ και είναι η ομάδα (ως σύνολο) αυτή που μετράει, η υπερπροσπάθεια που κατεβλήθη για να περάσουμε το ρωσικό μεγαθήριο ήταν τέτοια που παρά την αισιοδοξία όλων μας ουσιαστικά είχε ήδη προκαθορίσει το αποτέλεσμα του τελικού.

Ναι, η πορεία του μεγάλου τελικού έδειξε ότι η κούπα δεν θα ερχόταν στο λιμάνι. Ακόμη κι όταν καλύψαμε την διαφορά των 11 πόντων φάνταζε πολύ δύσκολο στα μάτια ενός ανθρώπου που ξέρει από μπάσκετ. Έβλεπες ότι οι παίκτες είναι ξεφουσκωμένοι. Ήθελαν πνευματικά αλλά σωματικά δεν μπορούσαν. Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε γι'αυτό από την στιγμή που όλοι μας είδαμε την τιτάνια προσπάθεια ολόκληρης της χρονιάς (που ακόμη δεν έχει τελειώσει φυσικά). Η αλήθεια είναι ότι αν τα ζευγάρια των ημιτελικών ήταν διαφορετικά, εξίσου διαφορετικό θα ήταν και το αποτέλεσμα του τελικού αλλά δυστυχώς δεν ήταν διαφορετικά.
Εννοείται ότι όλοι μας είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού όλων μας υπήρχε η εποποιία των δύο τελευταίων τίτλων, αλλά κακά τα ψέματα, δεν είναι κάθε μέρα του άη-Γιαννιού. Όσο ομάδα κι αν είσαι, όση ψυχή κι αν έχεις, όσο κι αν σε φοβούνται, θα έρθει εκείνη η μία στιγμή που θα λυγίσεις αναγκαστικά. Κανείς δεν μπορεί να μένει συνεχώς όρθιος και να τρώει κατά κύμματα τις επιθέσεις. Αν αναλογιστούμε δε, το ρόστερ της ομάδας νομίζω ότι θα καταλάβουμε πως η επιτυχία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Το μόνο που αφήνει κάπως πικρή γεύση είναι ακριβώς το ότι με (ίσως) λίγα χρήματα παραπάνω θα μπορούσαν να είχαν γίνει κάποιες καλύτερες επιλογές στους ξένους (και δεν αναφέρομαι σε Ντάστον-Χάντερ) και έτσι τα αδέλφια είμαι βέβαιος ότι θα είχαν δει τον κόπο όλων τους να στέφεται από απόλυτη επιτυχία. Δεν πειράζει, πάμε γι'άλλα. Η συγκεκριμένη ομάδα μου έχει δείξει ότι ξέρει να δουλεύει σωστά σε όλα τα επίπεδα.

Να πω και δύο πράγματα για τους παίκτες. Δεν υπάρχει λόγος να αρχίσουμε τις επικρίσεις ή τις κρίσεις επί προσωπικού. Γενικά νομίζω ότι δεν έχουμε δικαίωμα να απαιτούμε περισσότερο απ'αυτά που μπορούν να δώσουν κάποιοι παίκτες. Ο Ολυμπιακός έχει έντιμους παίκτες: κάποιοι εξ'αυτών είναι παίκτες πρώτης γραμμής και κάποιοι εξ'αυτών δεύτερης και όλοι μαζί συνέβαλαν στην φετινή ευρωπαϊκή εποποιία η οποία απλώς δεν ολοκληρώθηκε με ένα ακόμη θαύμα (και τίποτε λιγότερο). Ιδίως για τον Σπανούλη όμως θα ήθελα να προσθέσω κάτι: από όλα αυτά που γράφτηκαν νομίζω ότι τίποτε δεν αποτελεί υπερβολή. Ο άνθρωπος είναι απίστευτος. Είμαστε τυχεροί να διαθέτουμε τον καλύτερο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα, είναι τόσο απλό. Και για να καταδείξω το μέγεθος της ανυπέρβλητης βλακείας που κυκλοφορεί, να υπενθυμίσω ότι το περασμένο καλοκαίρι ο άνθρωπος αυτός λίγο έλειψε να φύγει απηυδησμένος και να πάει στην Μπαρτσελόνα επειδή δεν άντεχε άλλο την άδικη αντιμετώπιση προς το πρόσωπό του (και μην ξεχνάμε ότι ο Σπανούλης είναι άνθρωπος ψυχολογίας Αν τον σκλαβώσεις, είναι ικανός να παίξει και... δίχως πόδια). Αυτό το λέω διότι δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου όπως πολύς κόσμος νομίζει. Να σημειώσω και το εξής σημαντικό: οι διθύραμβοι για τον Σπανούλη δεν μειώνουν σε καμία περίπτωση την αξία των υπολοίπων παικτών. Όπως όμως για την Μπαρτσελόνα όλοι μιλάνε για τον Μέσι (και προφανώς αυτό δεν υποβαθμίζει την αξία του Ινιέστα), κάπως έτσι και για τον μπασκετικό Ολυμπιακό όλοι μιλάνε για τον Σπανούλη. Είναι ο ηγέτης της ομάδας, ο οποίος πρώτος απ'όλους σπεύδει να εκθειάσει τις προσπάθειες των συμπαικτών του αποδεικνύωντας ότι είμαστε Ομάδα με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα.
Επίσης δεν πρέπει να αφήσουμε εκτός τον καταπληκτικό Γιάννη Σφαιρόπουλο που μας έχει αφήσει όλους με ανοικτό το στόμα με τις δυνατότητές του και το υποδειγματικό του κοουτσάρισμα. Εϊμαι βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός θα μεγαλουργήσει με αυτόν υπό τις οδηγίες του. Εννοείται ότι σε αυτό το σημείο πρέπει να μνημονεύσουμε και τον Γιώργο Μπαρτζώκα ο οποίος έστησε αυτήν την ομάδα, άσχετα αν όλοι ξέρουμε ότι επειδή είχε χάσει τα αποδυτήρια δεν θα μπορούσε να είχε φτάσει την ομάδα ως εδώ.

Θα κλείσω με το αναμενομενο παρατράγουδο: μέσα στην όλη βλακεία των ημετέρων έχουμε και την ανυπέρβλητη βλακεία κάποιων εκ των από 'κεί, οι οποίοι προσπαθούν να ανακαλύψουν κλωτσιές και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο για να αποδείξουν ότι το ξέσπασμα του Σπανούλη στο τέλος του τελικού κατά του Ρούντι έδειξε τον πραγματικό του χαρακτήρα και λοιπά είδη καπνιστού (γιου νόου, πίπες κι έτσι). Τους γειώνουμε επιδεικτικά και αφήνουμε την προπαγάνδα τους να δείξει αυτοί ποιοι πραγματικά είναι. Ο Ρούντι είναι ίσως ο πιο σιχαμερός παίκτης που έχει περάσει από τα ευρωπαϊκά γήπεδα και απέδειξε ότι βρήκε τον κολλητό που του ταιριάζει (βλ. Ματσιούλις). Δεν ξέρω αν διαβάσατε τις δηλώσεις τους: και μόνο που απευθύνονται στον Σπανούλη ωσάν να μην έχει κατακτήσει ποτέ του το δισκοπότηρο. Είναι να γελάνε και τα τσιμέντα μαζί τους. Πιο γραφικοί κι από τα χωριά του Πηλίου.

Θα κλείσω όπως ξεκίνησα: γι'αυτήν την ομάδα υπάρχει μόνο υπερηφάνεια, χαρά και ικανοποίηση. Μπράβο σε όλους και πάμε για το πρωτάθλημα πλέον. Κι όσον αφορά την Ευρώπη, και του χρόνου εκεί θα είμαστε, Για αλλους δεν ξέρω, αν κι εδώ που τα λέμε γι'αυτόυς δεν με πολυενδιαφέρει.

Γαύρος για κυρίως πιάτο σήμερα.

 Όπως έχουμε ξαναναλύσει, στην Ελλάδα δύο είναι τα πράγματα που εξακολουθούν να λειτουργούν άψογα. Το πρώτο είναι η ελληνική metal σκηνή και το δεύτερο είναι ο Ολυμπιακός.Το πρώτο το έχουμε πρόσφατο με την αμέσως προηγούμενη ανάρτηση για τους Sacral Rage, οπότε νομίζω ότι πλέον πρέπει ν'ασχοληθούμε και με το δεύτερο που μας έδωσε αρκετές αφορμές ετούτη την εβδομάδα (όχι τίποτε άλλο αλλά έχω ν'ασχοληθώ περιέργως πολύ καιρό με τα αθλητικά εδώ μέσα).

Το πρώτο γεγονός της αθλητικής εβδομάδος ήταν η λεβέντικη πρόκριση εις βάρος της Μπαρτσελόνα στο μπάσκετ, μιας ομάδας αρκετά πιο ισχυρής από τον Ολυμπιακό η οποία είχε και τις πιθανότητες υπέρ της και όχι αδίκως. Η Μπαρτσελόνα είναι από τις ομάδες που παραδοσιακά όχι απλώς μας ζορίζουν ως ομάδα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις μας κερδίζουν κιόλας. Έτσι, με την προϊστορία σαφώς υπέρ της, το γεγονός ότι έχει μια από τις ισχυρότερες έδρες και φυσικά το δεδομένο ότι είχε περισσότερες (και όχι αμελητέες) επιλογές στον πάγκο σε σχέση με το προερχόμενο από προβλήματα τραυματισμού ρόστερ του Ολυμπιακού, η πρόκριση έμοιαζε εξαιρετικά δύσκολη, μην πω αδύνατη. Μάλιστα, η έκβαση του σχεδόν εφιαλτικού πρώτου αγώνα περισσότερο επιβεβαίωσε τις υποθέσεις παρά τις έθεσε σε αμφιβολία. Μόνο που αυτό που δεν περίμενε κανείς ήταν ότι ο εγωϊσμός της ομάδας θα είχε χτυπηθεί σε τόσο σημαντικό βαθμό που θα ακολουθούσε η επική συνέχεια.
Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει ότι οι δηλώσεις που ακολούθησαν της επικής πρόκρισης δεν ήταν δήθεν και τάχα μου, αλλά στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζουν πλήρως την... οικογενειακή και χαμηλού προφίλ λειτουργία αυτής της ομάδας. Ο Πρίντεζης, για παράδειγμα, που όπως όλοι μας γνωρίζουμε δεν είναι η πρώτη φορά που βάζει τέτοιο καλάθι, έθεσε τα πράγματα στην σωστή τους βάση αν και ξέχασε να αναφέρει το βασικό, ότι δηλαδή το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο που μπορεί να μπει ένα γκολ και όλοι να αποθεώνουν τον σκόρερ. Στο μπάσκετ όμως για να φτάσεις σε σημείο να παίζεις μια πρόκριση ή μια κούπα στο τελευταίο δευτερόλεπτο έχει προηγηθεί η ομαδική προσπάθεια όλης της ομάδας για όλα τα προηγούμενα λεπτά του αγώνα.

Ας πάρουμε τον Σπανούλη για παράδειγμα: ένας παίκτης που έχει αμφισβητηθεί όσο ελάχιστοι (σε αυτά τα επίπεδα κατάντιας έχουμε φτάσει) σε σημείο το περασμένο καλοκαίρι να σκέφτεται σοβαρότατα να αποχωρήσει από την ομάδα. Και γιατί έχει αμφισβητηθεί; Επειδή δεν έχει φέρει τα αποτελέσματα που περίμενε ο κόσμος (δηλαδή μόνο δύο ευρωλίγκες κολλητές ρε παιδάκι μου κλπ). Δεν θα ανεβάσω το εμετικό πρωτοσέλιδο υποτιθέμενης ημέτερης αθλητικής εφημερίδας μετά τον φετινό αποκλεισμό από τον βάζελο στο κύπελλο: όσοι θυμάστε τι έγραφαν τα πρωτοσέλιδα της επομένης, καταλαβαίνετε τι εννοώ.  Δυστυχώς οι περισσότεροι που έχουν γαλουχηθεί με το μπάσκετ Συρίγου δηλαδή με το συνήθειο ενός παίκτη-ηγέτη να φορτώνει τις αντίπαλες άμυνες με 40 πόντους (όπως ο Γκάλης) και ταυτόχρονα να τρώει από τον παίκτη του 30 πόντους, δεν μπορεί να καταλάβει ότι το μπάσκετ έχει μεταλλαχθεί εντελώς. Πλέον ένας παίκτης για να θεωρείται κυριολεκτικά μεγάλος πρέπει να βάζει "μόνο" 15 πόντους και να έχει μοιράζει τουλάχιστον 10 ασσίστ και αυτά μόνο ως τμήμα της συμμετοχής του στον αγώνα. Ο Σπανούλης ως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ σε κάθε αγώνα όχι μόνο έχει συνεχείς εναλλαγές παικτών πάνω του με προσπαρμοσμένα συστήματα, αλλά έχει και συχνά-πυκνά δύο παίκτες σχεδόν βδέλες για να του δυσκολέψουν όχι το σουτ (αφού πλέον δεν μιλάμε για τέτοιο) αλλά την πάσα. Και βεβαίως όταν μιλάμε για Σπανούλη, μιλάμε για τον παίκτη της στιγμής που η μπάλα ζεματάει. Θυμηθείτε ας πούμε την στιγμή (εκεί στα τελειώματα) που έκανε την διείσδυση μπροστά στα μούτρα του μόλις... 2.17 Τόμιτς και έβαλε το εξαιρετικά  κρίσημο καλάθι, υπενθυμίζοντας όχι μόνο στον αντίπαλο σέντερ αλλά σε ολόκληρη την Μπαρτσελόνα ποιος είναι το αφεντικό. Και όλα αυτά προερχόμενος από αρκετά ύπουλο και σημαντικό τραυματισμό. Ο άνθρωπος όμως τα είπε όλα στις ανατριχιαστικές του δηλώσεις: όχι μόνο απέδωσε τα εύσημα στο τημ και τους συμπαίκτες του, αλλά εξεθείασε τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας. Για τον δε εαυτό του, αρκέστηκε να πει απλώς το σεμνότυφο ότι διέκρινε ότι οι συμπαίκτες του χρειάζονταν βοήθεια και ένοιωθε ότι πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω. Ο άνθρωπος τα είπε όλα. Ο Σπανούλης -για όσους δεν το έχουν καταλάβει- είναι ενσάρκωση της Ιδέας του Ολυμπιακού. Αυτός ο παίκτης δεν πρέπει να φύγει ποτέ από τον Σύλλογο.

Αντίστοιχα, βέβαια, μπορούμε να μιλήσουμε για όλους τους παίκτες (όπως πχ για τον Μάντζαρη και τον Σλούκα, ή τον καταπληκτικό Χάντερ), αλλά δεν έχει νόημα, διότι το πιάσατε. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός τόσο σε διοικητικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ομάδας αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για οποιαδήποτε ομάδα (και ιδίως του Ολυμπιακού άλλων τμημάτων) και γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο μας έχει κεράσει περισσότερες επιτυχίες απ'όσες έχουμε συνειδητοποιήσει (και οι οποίες συχνά δεν συνοδεύονται από τίτλους. Παράδειγμα: ακόμη κι αν δεν πάμε καλά στο final 4 μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η φετινή χρονιά στην Ευρώπη είναι αποτυχημένη; Όχι. Απλώς πάμε για το υπέρτατο πλέον).

Πάμε τώρα στο δεύτερο μεγάλο γεγονός, σαφώς μεγαλύτερο και πιο κρυστάλλινο αφού συνοδεύτηκε κι από την κορυφαία ευρωπαϊκή κούπα και αναφέρομαι στην χθεσινή κατάκτηση της Ευρωλίγκας από την γυναικεία ομάδα πόλο του Ολυμπιακού. Εδώ δεν μιλάμε για ένα απλό επίτευγμα, αφού δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε απλώς μια ισχυρή ομάδα. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε κατ' αρχήν μια παραδοσιακή δύναμη του γυναικείου ευρωπαϊκού πόλο στα ημιτελικά, την ρωσική Κίνεφ, η οποία στα τελευταία 10 f4 έχει 8 συμμετοχές, και στην συνέχεια μια υπερδύναμη του ευρωπαϊκού πόλο (από την οποίαν φέτος μετράγαμε και μια ακόμη ήττα, στο τελικό του σούπερ καπ), την ισπανική Σαμπαδέλ, η οποία ήταν αήττητη επί σχεδόν τρία χρόνια όπου κι αν είχε παίξει (συνολικά 115 αγώνες). Ο Ολυμπιακός, έδωσε τέλος σε αυτό το απίστευτο σερί, κατακτώντας όχι απλώς την κούπα, αλλά την δεύτερη συνεχόμενη ευρωπαϊκή κούπα μιας και είχε προηγηθεί η περσινή του LEN Trophy. Η υπέρβαση που έκανε η ομάδα ήταν τεράστια, διότι όχι απλώς ως τα μέσα του δευτέρου οκταλέπτου οι Ισπανίδες είχαν προηγηθεί με 4-1, αλλά ξαναπροηγήθηκαν με 9-8 ελάχιστα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα. Και όμως το γυρίσαμε και αυτό πανηγυρίσαμε μια ακόμα κλασική πειραιώτικη κούπα σαν και τις υπόλοιπες που (μετά βεβαιότητος) θα έρθουν και στο μέλλον.

Και σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια σούμα ως προς όλα αυτά τα κατορθώματα του Συλλόγου, τα οποία ξεφεύγουν κατά πολύ των δυνατοτήτων ενός ελληνικού Συλλόγου.
Ο Ολυμπιακός έφτασε πλέον τους 10 διεθνείς τίτλους σε ομαδικά αθλήματα. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε στο μπάσκετ 3 ευρωλίγκες (1997, 2012, 2013) και 1 διηπειρωτικό (2013), 2 κύπελλα κυπελλούχων στο βόλλεϋ (1996 και 2005), 1 κύπελλο πρωταθλητριών και 1 σούπερ καπ Ευρώπης στο ανδρικό πόλο (το 2002 αμφότεροι τίτλοι) και 2 κούπες στο γυναικείο πόλο (2014-2015 όπως προαναφέρθηκε).
Όχι, δεν θα μπω στην διαδικασία να προσμετρήσω το βαλκανικό κύπελλο του 1963 (παρόλο που ήταν επίσημα αναγνωρισμένος θεσμός) διότι το θεωρώ δευτερεύον ως προς τους πρωτοκλασάτους τίτλους, δίχως αυτό να σημαίνει ότι υποβαθμίζω την όποιαν αξία του (ιδίως για την εποχή του και τον τρόπο με τον οποίον είχε έρθει), ενώ δεν προσμετράω και έναν διεθνή τίτλο που κατέχουμε από το 2006 και στην πάλη καθ'όσον ασχολούμαι με τα ομαδικά αθλήματα εν προκειμένω. Μένω λοιπόν στους 10 τίτλους.
Αξίζει να συνεχίσω με την περαιτέρω ανάλυση των ευρωπαϊκών διακρίσεων του Συλλόγου, διότι η γενικότερη παρουσία του στο διεθνές στερέωμα επιβάλει μια μικρή μνεία εκ μέρους μας (μιας και όπως όλοι μας γνωρίζουμε οι... πρέσβεις είναι άλλοι). Ο Ολυμπιακός στο βόλλεϋ για παράδειγμα έχει και ένα πλήθος άλλων (παράλληλων) διακρίσεων όπως για παράδειγμα την τρίτη θέση στο μουντιαλίτο συλλόγων το 1992 ή τα 7 συνεχόμενα final 4 από το 1992 έως το 1998. Επίσης, αξίζει να μημονευθεί η παραδοσιακή συμμετοχή της ομάδας όχι μόνο σε f4 πολλών αθλημάτων, αλλά και σε τελικούς ειδικότερα.
Πιο συγκεκριμένα ο Σύλλογος μετράει συνολικά 8 τελικούς στο μπάσκετ (6 της Ευρωλίγκας και 2 του Διηπειρωτικού, αφού πρέπει να συνυπολογίζουμε τον αγώνα ορόσημο απέναντι στους Chicago Bulls το 1997 στο Διηπειρωτικό με την τότε μορφή του που λεγόταν McDonalds Cup), ενώ συνολικά μετράει 8 συμμετοχές σε final 4 συν μία αρκετά παλαιότερα στην εποποιία της τελικής φάσης των 6 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1979 (που όμως για όσους γνωρίζουν και έχουν ασχοληθεί με το μπάσκετ, εκείνη αποτελεί την πρώτη ουσιαστική προσπάθεια για διάρκεια ελληνικής ομάδας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση).
Στο βόλλευ μιας και μνημονεύσαμε τα 7 συνεχόμενα final 4 (και δυστυχώς ενθυμούμενοι τον εφιαλτικό τελικό του 1992 απέναντι στην καταπληκτική Μεσσατζέρο Ραβένα που γύρισε από έναν άτυχο τραυματισμό του Βίλντε), να πω ότι συνολικά η ομάδα μετράει 11 συμμετοχές σε f4 (6 στο Πρωταθλητριών, 5 στο Κυπελλούχων), με 7 τελικούς (2 στο Πρωταθλητριών και 4 στο Κυπελλούχων). Το μόνο άσχημο είναι ότι το τμήμα βόλλεϋ δυστυχώς έχει χάσει πολύ από το ευρωπαϊκό βάρος της φανέλλας της και είναι κρίμα διότι ήταν το τμήμα που έφερε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στον Σύλλογο (και μάλιστα ανήμερα των γενεθλίων του) μετά από πολυετείς προσπάθειες που τον είχαν κατατάξει στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
Όσον αφορά το πόλο τώρα, εδώ το πράγμα γίνεται πολύ ενδιαφέρον, αφού οι διακρίσεις έρχονται από δύο τμήματα: το ανδρικό και το γυναικείο. Το ανδρικό που πασχίζει να ξαναβρεθεί στην ευρωπαϊκή ελίτ τα τελευταία χρόνια μετράει 6 συμμετοχές σε final 4: 2 στο Κυπελλούχων, 3 στο Πρωταθλητριών και 1 στο σούπερ καπ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ανδρικό τμήμα έχει 4 στις 5 προκρίσεις σε τελικούς. Πάμε τώρα στο γυναικείο τμήμα πόλο το οποίο δυστυχώς κάποιοι ανακάλυψαν πολύ εσχάτως. Το εν λόγω τμήμα μετράει (κρατήστε την αναπνοή σας): 10 συμμετοχές σε final 4, εκ των οποίων οι 5 στο Κυπελλούχων/LEN Trophy, οι 4 στην Ευρωλίγκα συν ο φετινός χαμένος τελικός του σούπςερ καπ. Συμμετοχές σε τελικούς ήταν στις 3 περιπτώσεις (1 στο Κυπελλούχων συν οι δύο τελευταίες εκτός από το σούπερ καπ).
Όλα αυτά ξέρετε τι μας δίνουν; Έτσι για να ξέρουμε για τι ακριβώς μιλάμε. Μας δίνουν (σε όλα τα αθλήματα και όλα τα τμήματα) 33 συμμετοχές σε final 4, 4 συμμετοχές σε τελικούς άλλων θεσμών (σούπερ καπ και διηπειρωτικό), 23 συμμετοχές σε τελικούς συνολικά με 10 πρώτες θέσεις. Καθόλου άσχημα, έτσι; Ιδίως αν αναλογιστείτε ότι η μοναδιή ομάδα πανευρωπαϊκά που ξεπερνάει τον Ολυμπιακό σε έκταση τέτοιων επιτυχιών είναι η μυθική CSKA Μόσχας, η οποία έχει σαφώς και περισσότερους τίτλους και περισσότερες συμμετοχές αλλά και κούπες σε όλα τα αθλήματα.

Θα μου πείτε τώρα, δηλαδή ρε Άδη κάθησες να γράψεις όλο αυτό το σενδόνι για να μας εξυμνήσεις το μεγαλείο που θεωρείς ότι έχει ο Ολυμπιακός. Απάντηση: ναι, αλλά δεν το έκανα για να μπω στο μάτσι κανενός. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η κάθε ομάδα έχει τη δική της ιστορία και οι διακρίσεις της αφορούν αποκλειστικά αυτή και κανέναν άλλον. Μπορεί πολλοί να σιχαίνονται ένα τέτοιο σενάριο, αλλά ο Ολυμπιακός παίζει να είναι ο τελευταίο πραγματικά καλός εκπρόσωπος της χώρας στο εξωτερικό (ακόμη και στο ποδόσφαιρο, όπου εκεί βέβαια μια ουσιαστική διάκριση αποτελεί δυσκολότερο διακύβευμα). Μας δίνει χαρά, μας κάνει να νοιώθουμε περήφανοι και για να μην σας λέω ψέματα, επειδή εδώ και αρκετό καιρό έχω κουραστεί πολύ ψυχολογικά με τον όλο βομβαρδισμό ειδήσεων πανταχόθεν (και ιδίως από τα.. αντικειμενικά ΜΜΕ), έχω αναβαθμίσει πολύ την ενασχόλησή μου τόσο με το metal, όσο και με τον αθλητισμό με την ελπίδα ότι θα αποτρέψω το γενικότερο σαλτάρισμά μου. Ειλικρινά ελπίζω το παράδειγμα του Ολυμπιακού να το μιμηθούν όλοι οι Σύλλογοι της χώρας (όπου έχουμε γενικά πάρα πολλές διακρίσεις και κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα).

Μόνο μια τελευταία σημείωση: στο μπάσκετ αξίζουν συγχαρητήρια και στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Μπορεί να έδειξε ότι είχε φτάσει το ταβάνι του αλλά είχε μεγάλη συμμετοχή. Επίσης αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια και στον Πασκουάλ για την κίνηση που έκανε να πάει στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού να συγχαρεί. Ελπίζω τέτοιου είδους αθλητικό πολιτισμό να δω κάποτε και από τη δική μου ομάδα προς όλους.

Μέχρι τη Μαδρίτη λοιπόν, μόνο ένα χρειάζεται να πούμε:

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Για την ιστορία (επειδή δύσκολα βρίσκονται ακόμη και στο διαδίκτυο) οι παραπάνω διακρίσεις συγκεντρωτικά:
Μπάσκετ
Συμμετοχές σε F4 (Ευρωλίγκα): 1994 (2), 1995 (2), 1997 (1), 1999 (3), 2009 (3), 2010 (2), 2012 (1), 2012 (1), 2015 (;)
Διηπειρωτικό: 1997 (2), 2013 (1) 
Βόλλεϋ
Συμμετοχές σε F4 (Πρωταθλητριών): 1992 (2), 1993 (4), 1994 (3), 1995 (4), 2001 (4), 2002 (2)
Συμμετοχές σε F4 (Κυπελλούχων/Challenge Cup): 1982 (3), 1996 (1), 1997 (2), 1998 (2), 2005 (1)
Πόλο (ανδρών)
Συμμετοχές σε F4 (Πρωταθλητριών/Ευρωλίγκα): 2001 (2), 2002 (1), 2007 (4)
Συμμετοχές σε F4 (Κυπελλούχων): 1998 (2), 1999 (2)
Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ: 2002 (1)
Πόλο (γυναικών)
Συμμετοχές σε F4 (Πρωταθλητριών/Eυρωλίγκα): 1996 (4), 2010 (4), 2011 (3), 2015 (1)
Συμμετοχές σε F4 (Κυπελλούχων/LEN Trophy): 2007 (4), 2008 (2), 2009 (4), 2012 (3-4), 2014 (1)
Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ: 2014 (2)

90 χρόνια Ολυμπιακός.

Παραθέτω αυτούσιο από το ιστολόγιο του συγγαύρου Γιώργου το παρακάτω πανέμορφο κείμενο.
Έτσι, για να αλλάξουμε λίγο και τη διάθεση.

ΤΟ ΤΙΜΙΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

Είχαν –για μιαν ακόμη φορά– δίκιο οι αρχαίοι πρόγονοί μας που πρέσβευαν διαχρονικά το δόγμα «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις», που, με λίγα και εντελώς σχηματικά λόγια, σημαίνει: «Αρχίζει κανείς να μαθαίνει και να παιδεύεται, αμέσως μόλις αρχίζει να σκέπτεται τί ακριβώς σημαίνουν οι λέξεις». Ας ακολουθήσουμε και εμείς, με τις μέτριες δυνάμεις μας, την αιώνια συμβουλή τους και ας δούμε, ας «επισκεφθούμε», ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε πάνω στο όνομα της αγαπημένης μας ομάδας: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ.
Ας ξεκινήσουμε από τη μέση: στην ομάδα μας υπάρχουν ΦΙΛΑΘΛΟΙ. Είμαστε φίλαθλοι, παναπεί «αγαπάμε την άθληση και τους αθλούμενους». Η Ομάδα μας καλλιεργεί μεγάλο πλήθος αθλημάτων και πρωταγωνιστεί τόσο στην πατρίδα μας όσο και διεθνώς. Είναι τόσες πολλές οι διακρίσεις της, που άφοβα μπορούμε να συνεχίσουμε να ισχυριζόμαστε ότι είναι –όντως– αμέτρητες.
Αλλά στην ομάδα μας δεν είναι απλώς μεμονωμένοι φίλαθλοι. Η ομάδα μας είναι ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ. Οι φίλαθλοί της συνδέονται μεταξύ τους. Δεν είναι ξένοι ανάμεσά τους, δεν είναι μεμονωμένες προσωπικότητες, αλλά σύνολο προσωπικοτήτων, που καταρτίζουν μονάδα, ακριβώς επειδή τους συνέχει δεσμός. Η ομάδα μας δεν είναι «Αθλητικός Όμιλος», δηλαδή «παρέα» ή «κλειστή λέσχη συζητήσεων» (στα αγγλικά «club» – αυτό, άλλωστε, σημαίνει «όμιλος») που τυχαίνει και να αθλείται. Είναι άνθρωποι φίλαθλοι που συνδέονται στενά μεταξύ τους με τον δεσμό της αγάπης για τα σπορ, έτσι ώστε να απαρτίζουν ενιαίο σώμα με ενιαία διάνοια.
Η ομάδα μας είναι ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Η ιδέα της ίδρυσης συνελήφθη στον Πειραιά, όπου και υπογράφηκε η σχετική ιδρυτική πράξη. Δεν έμεινε όμως μόνο στον Πειραιά – απλώθηκε παντού, στην Ελλάδα και στον κόσμο! Αλλά πώς να έμενε μόνο στον Πειραιά, αφού και μόνο το όνομα του μεγάλου λιμανιού μάς δείχνει ότι εκεί δεν υπάρχει στάση, αλλά διαρκής κίνηση. Η λέξη «πειραιεύς» σημαίνει επάγγελμα: σημαίνει «πορθμεύς», παναπεί «περαματάρης». Ο «Πειραιάς» είναι «πορθμέας»: είναι αυτός που «σε περνάει απέναντι», αυτός που «σε βγάζει στον κόσμο».
Και, βέβαια, ο Πειραιάς, αφού έφερε στον κόσμο τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, δεν τον άφησε εκεί, αλλά τον έβγαλε στον κόσμο. Το τίμιο, δηλαδή το «πολύτιμο» και «ανεκτίμητο» όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ήρθε να εξειδικεύσει το ποιόν του ιδρυθέντος ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Το απαράμιλλης ωραιότητας επίθετο «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» είναι ό,τι πιο ελληνικό και συνάμα ό,τι πιο παγκόσμιο απαντάται στον ελληνικό πολιτισμό. Η λέξη αυτή παραπέμπει μεν στην Ολυμπία και στους Ολυμπιακούς Αγώνες –να, λοιπόν, ο αληθινός δεσμός μας ως φιλάθλων!–, πλην όμως μας βγάζει και έξω από τα όρια του στενού τόπου και μας κάνει διεθνείς και παγκόσμιους – να ο πορθμέας που μας κουβαλάει και μας πηγαίνει όπου θέλουμε να πάμε: από τον Πειραιά σε ολόκληρο τον κόσμο! Είμαστε περήφανοι που είμαστε του Πειραιά, όπως επίσης είμαστε περήφανοι που είμαστε του κόσμου όλου! Περήφανοι, δηλαδή «γαύροι»!
Και είμαστε και «θρύλος» – δηλαδή «μιλάνε για μας», δεν περνάμε ποτέ απαρατήρητοι. Και όχι μόνο μιλάνε για τον Ολυμπιακό, για τον Θρύλο, αλλά και τον θαυμάζουνε. Για ποιά ομάδα έχουν γραφτεί «λαϊκά» τραγούδια; Μα μόνο για την ομάδα του μεγάλου λιμανιού, που τιμά το λιμάνι και τον απλό εργατικό του κόσμο διαχρονικά, από το 1925 έως και σήμερα, αλλά και όλες τις κοινωνικές τάξεις. Κάτω από τη σκέπη του Ολυμπιακού στεγάζονται οι πάντες, επειδή ο Ολυμπιακός με τη μεγαλοσύνη του, με την «αβερτοσύνη» του, όπως θα έλεγε και ο βάρδος μας ο Στράτος Παγιουμτζής, μπορεί να εμπνεύσει όποιον έχει συνείδηση της τοπικότητας, αλλά ταυτόχρονα και της παγκοσμιότητας, της οικουμενικότητας. Αυτόν τον κοσμοπολιτισμό και αυτή την ανοιχτοσύνη την εγγυάται το ιερό όνομα Ολυμπιακός, που με την οξύνοια και τη διορατικότητά του το έβαλε στο ελληνικό καθημερινό λεξιλόγιο ο Νότης Καμπέρος, ο γενάρχης του Θρύλου, στις 10 Μαρτίου 1925 στην Ταβέρνα του Μοίρα, στον Πειραιά.
Και από εκείνη τη σημαδιακή ημέρα το όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ έγινε καμάρι του Πειραιά και καύχημα της Ελλάδας ολόκληρης παντού στην οικουμένη. Ο «σύνδεσμος των πειραιωτών φιλάθλων» εντάθηκε και κραταιώθηκε τόσο πολύ, ώστε να είναι στα χείλη όλων των φιλάθλων, φίλων και αντιπάλων. Το μεγαλείο του Ολυμπιακού και του τίμιου ονόματός του αποδεικνύεται και από το ότι υπάρχει εν χρήσει επίθετο «αντιολυμπιακός». Ποια άλλη ομάδα μπορεί να καυχηθεί για τέτοιο παράσημο; Και μόνο το ότι κάποιοι αυτοκαθορίζονται ως αντίπαλοί σου δίνει το μέτρο της δικής σου μεγαλοσύνης.
Ανδριανόπουλοι, Βάζοι, Μουράτηδες, Σιδέρηδες, Κρητικόπουλοι, Αναστόπουλοι, Καραπιάληδες, Τζόρτζεβιτς... επώνυμα αθλητών «βαριά» και «περιληπτικά». Περιέχουν όλη την ιστορία του ελληνικού αθλητισμού τυλιγμένη στην ερυθρόλευκη φανέλα και έχοντας σήμα τον αθάνατο έφηβο ολυμπιονίκη «με της δάφνης τα κλαριά» στο κεφάλι. Και βέβαια ένας τέτοιος Θρύλος μόνο με έναν μέγιστο Θρύλο της ελληνικής ιστορίας θα μπορούσε να συνδεθεί – το είπαμε: δεν είμαστε «όμιλος», είμαστε «σύνδεσμος»: με τον αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη, το όνομα του οποίου είναι το όνομα του γηπέδου μας, ένα όνομα ιερό και πολυσήμαντο που μας περιποιεί την ύψιστη δυνατή τιμή και κοσμεί ανεξίτηλα την ιστορία μας.
Ο Ολυμπιακός γίνεται σήμερα 90 ετών. Μεγαλώνει στην ηλικία και μαζί μεγαλώνει και στην αξία. Και μην ξεχνάμε τούτο το σημαδιακό: όσους τίτλους έχει μόνος του ο Θρύλος δεν τους έχουν όλοι οι άλλοι –οι «αντιολυμπιακοί»– μαζί.
Να ζήσει ο Ολυμπιακός, όχι εκατό, μα χίλια και άλλα χίλια χρόνια, και εκτός από διεθνής να γίνει και διαπλανητικός και διαγαλαξιακός, ακριβώς επειδή είναι η ομάδα του Πειραιά, αυτού που σε πάει πάντα απέναντι και σε βγάζει πάντα έξω στον κόσμο... στους κόσμους.

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!

Μία απόπειρα ιστορικής αποκατάστασης του Γιάννη Κυράστα.

Χθες, για όσους ασχολούνται και γνωρίζουν, ήταν η επέτειος του θανάτου του Γιάννη Κυράστα.
Ξέρω, ήδη αρκετοί μπορεί να ανατρίχιασαν και μόνο στο άκουσμα του ονόματος και δεν το κρύβω ότι ποτέ μου δεν κατάλαβα τον λόγο.

Όλοι μας έχουμε ακούσει ιστορίες για τον Κυράστα, που ήταν προκλητικός στους πανηγυρισμούς του στα ντέρμπυ με τον Ολυμπιακό, που είχε διατελέσει αρχηγός του Παναθηναϊκού, που είχε μακρυούς κυνόδοντες και το βράδυ μεταμορφωνόταν σε νυχτερίδα, ότι έτρωγε μωράκια τα βράδια και πόσα άλλα ακόμη.

Εγώ (ως Πειραιώτης και φόλα γαύρος) ένα ξέρω: ο Κυράστας γεννήθηκε και πέθανε γαύρος και υπάρχει πλήθος αποδείξεως επί τούτου. Όλα τα υπόλοιπα τα γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου.

Θυμάμαι όταν πλέον είχε πεθάνει ο Κυράστας που το Φως είχε επιχειρήσει μια λάιτ αποκατάστασή του βγάζοντας μια (δυνατή) συνέντευξη με την σύζυγό του, η οποία μεταξύ άλλων (και δεν θα το ξεχάσω ποτέ) είχε αναφέρει ότι ποτέ στον Ολυμπιακό δεν αναλογίστηκε κανείς το πικρό ποτήρι που τον πότισαν. Όλοι στάθηκαν στο τι συνέβη μετά, που ως δράση-αντίδραση (προαιώνια ισορροπία) ήταν απολύτως λογικό να συμβεί.

Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, ο Κυράστας δεν ήταν ο μόνος που έκανε το "δρομολόγιο" (από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς) αλλά ποτέ μου δεν είδα κανέναν να προσπαθεί να προσεγγίσει το γιατί ο Κυράστας είχε αυτήν την στάση. Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι διαχρονικά οι μεγάλες αγάπες μετατρέπονται σε μεγάλα μίση, όμως η αλήθεια είναι ότι ο Κυράστας ουδέποτε έβγαλε άχνα κατά του Ολυμπιακού. Μάλιστα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάποια στιγμή το όνομά του είχε ακουστεί για τον πάγκο του Ολυμπιακού (περί το 2003 και μάλιστα δύο συνεχόμενες φορές αν δεν με απατά η μνήμη μου) και είχαν αντιδράσει οι (ποιοι άλλοι;) οργανωμένοι (η μάστιγα του Ολυμπαικού δηλαδή), η πλειοψηφία των οποίων πολύ  αμφιβάλλω αν τον είχε δει έστω και με τη φανέλα του βάζελου, πόσο δε μάλλον με αυτήν του Ολυμπιακού. Οι υπόλοιποι (λίγοι) που προφανώς τον είχαν δει, μάλλον ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που εκσπερμάτωναν όταν το κυπριακό παλτό που είχε μεγαλώσει (κατά δήλωσή του) με αφίσα του Σαραβάκου πάνω από το κρεβάτι του, πανηγύριζε σαν καγκουρό έχοντας μόλις επιτύχει ένα γκολ κατά της πρώην ομάδας του, κάτι που μάλλον θα θεωρούσαν λογικότατο και που προφανώς δεν έβλεπαν καμία αντίφαση στην συμπεριφορά τους (και μην κρύψω ότι προσωπικά ξέρναγα από τότε και θα ξερνάω διαχρονικά με αντίστοιχες γελοιότητες).

Να επανέλθουμε στα βασικά όμως: όταν ο Γουλανδρής είχε ανακοινώσει τον πασίγνωστο βάζελο Λάκη Πετρόπουλο για τον πάγκο της ομάδας, είχε γίνει το έλα να δεις. Οι οπαδοί έβριζαν θεούς και δαίμονες. Μόλις όμως ο Γουλανδρής είπε ότι αν δεν σας κάνει, μπορώ να φύγω, τότε κόπασαν όλες οι αντιδράσεις και ο καθένας κάθησε στη θεσούλα του. Το αποτέλεσμα ήταν ο Ολυμπιακός να φτιάξει ίσως τη μεγαλύτερη ομάδα της ιστορίας του, έστω και με βάζελο στον πάγκο, ενώ η καταστροφή (δηλαδή η αποχώρηση του Γουλανδρή) φέρεται να επήλθε μετά τον εντός έδρας αγώνα με την Άντερλεχτ από βέρο Ολυμπιακό (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε). Είναι γενικότερα μπλεγμένες αυτές οι καταστάσεις. Όπως και να'χει, δυστυχώς ο Κόκκαλης δεν ήταν Γουλανδρής (και αυτό πλήρωσε, ως γνωστόν). Δύο φορές προσπάθησε να φέρει τον Κυράστα, πράγμα που αποδείκνυε (διότι ο Κόκκαλης ήταν άρρωστος γαύρος και αυτό το ξέρουμε όλοι) ότι ο Κυράστας ήθελε διακαώς να κάτσει στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας, την οποίαν ουδέποτε μίσησε αλλά έπρεπε κάπως να εξωτερικεύσει την πικρία του. Και όσοι είναι άνθρωποι που βιώνουν έντονα τα συναισθήματα, το ξέρουν πολύ καλά πώς αυτό συμβαίνει, μην κοροϊδευόμαστε.

Όλοι στέκονται κυρίως σε ένα συγκεκριμένο παιχνίδι (όπου παρεμπιπτόντως ο Ολυμπιακός είχε σφαγιαστεί διαιτητικά κιόλας) όπου ο Κυράστας εμφανώς έξω από τα ρούχα του επιδείκνυε τη πράσινη φανέλα προς τους οπαδούς του Ολυμπιακού (αυτό βέβαια που έχει ξεχαστεί είναι ότι μετά είχε ζητήσει συγγνώμη για την συμπεριφορά του). Ως εκεί. Βέβαια εδώ υπάρχουν πολλά πράγματα που μου κάνουν εντύπωση, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι όταν οι οργανωμένοι είχαν θέσει βέτο για την πρόσληψη του Κυράστα, ταυτόχρονα είχαν αντιπροτείνει Αναστόπουλο. Υποθέτω ότι δεν ήξεραν πως και γιατί ο μουστάκιας κατέληξε στην Αβελίνο, πράγμα αξιοπερίεργο για τόσο ενημερωμένους "φιλάθλους". Δεν είναι ώρα να αρχίσω τις σχετικές μνείες που συμπεριλαμβάνουν γαργαλιστικές λεπτομέρειες και με τον διόσκουρο κιόλας, διότι θα γελάσει κι ο κάθε πικραμένος, αλλά όπως και να'χει, περασμένα ξεχασμένα, μην λέμε μαλακίες. Επίσης εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι σ'εκείνο το τελευταίο παιχνίδι του Μητρόπουλου (ήμουν μέσα) με την Ρόζενμποργκ στο ΟΑΚΑ (είχε κερδίσει μάλιστα το φάουλ από το οποίο προήλθε η ισοφάριση 2-2) ο Τάσος είχε αποθεωθεί, πράγμα που μάλλον καταδείκνυε ότι προφανώς είχε συγχωρεθεί για το πέρασμά του από τον βάζελο (που είχε κάνει για εντελώς γελοίο λόγο, ήτοι να γίνει ο πρώτος ποδοσφαιριστής που έπαιξε σε όλο το τέως ΠΟΚ, ενώ τουλάχιστον ο Κυράστας είχε φύγει για βιοποριστικούς λόγους και όχι για άλλες παπαριές που είχαν ακουστεί, όπως για παράδειγμα ότι είχε φύγει λόγω του Πετρόπουλου, διότι αν ήταν έτσι πρώτα δεν θα είχε επιχειρήσει να κλείσει στην ΑΕΚ που τον είχε πλησιάσει πρώτη και όπου αν μη τι άλλο Πετρόπουλος για προπονητής δεν υπήρχε εκεί). Μάλιστα θυμάμαι και κάποιες δηλώσεις του Μητρόπουλου σε εφημερίδα τότε, που είχαν ξενίσει πάρα πολύ αλλά ας μην ρίχνουμε λάδι στην φωτιά. Και μην πάμε και σε άλλες αντίστοιχες ιστορίες που πολλοί γνωρίζουμε αλλά λίγοι θυμόμαστε (προφανώς επειδή απουσιάζει η επιλεκτική μνήμη). Γιατί, λοιπόν, ο Κυράστας;

Η απάντηση (σε όσους γνωρίζουν) είναι απλή: διότι ήταν έτσι η όλη συγκυρία. Απλό.
Όποιος έχει δει φωτογραφίες του Κυράστα με τη φανέλα του Ολυμπιακού μπορεί εύκολα να διακρίνει την ατελείωτη υπερηφάνεια του βέρου Πειραιώτη που έπαιζε στην ομάδα της καρδιάς του. Το ίδιο ίσχυε και για τους πανηγυρισμούς του.
Ο Κυράστας παίζει να είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας αμυντικός, όχι επειδή ήταν ο πιο γρήγορος ή ο πιο καλός αλλά επειδή ήταν ο πιο εύστροφος. Ήταν εκεί και σε περίμενε πριν ακόμη σκεφτείς ότι προς τα'κεί θα πας. Ο άνθρωπος αυτός που είχε δωθεί ψυχή τε και σώματι στον Ολυμπιακό, λοιπόν, έφυγε με την πίκρα ότι δεν τον ήθελαν (και ξέρουμε τι σημαίνει θέλω στο ποδόσφαιρο, οκ;). Όλα τα υπόλοιπα ήταν μάλλον η νομοτελειακή συνέχεια, όπως αντίστοιχη περίπτωση (αν και με διαφορετικό τέλος) ήταν αυτή του Αντώνη Νικοπολίδη, για να μην παριστάνουμε και τις στρουθοκαμήλους. Του συμπεριφέρθηκαν όπως του συμπεριφέρθηκαν οι από 'κει και μάλιστα με χίλια δυο ψεύδη, χλεύη και ενίοτε συκοφαντίες (όταν είναι πασίγνωστο πχ ότι ο Νικοπολίδης ουδέποτε είχε κλείσει στον Ολυμπιακό αν και έτσι φημολογείτο. Πρώτα είδε κι έπαθε και μετά το πήρε απόφαση) και εν συνεχεία εμείς πράξαμε αυτό που έπρεπε (δηλαδή τον αγκαλιάσαμε και τον αγαπήσαμε ακριβώς επειδή ουδέποτε μας είχε δώσει δικαίωμα), γι'αυτό και ο Αντώνης έγινε πιο γαύρος κι από τους γαύρους. Ο Κυράστας όμως ουδέποτε έτυχε τέτοιας αντιμετώπισης στους από 'κει, οι οποίοι απλώς τον είχαν ως "επιχείρημα". Και το θέτω έτσι, διότι έχει ξεχαστεί ότι τα βαζελάκια ακόμη κι όταν έπαιζε με τη φανέλα τους αυτό που έλεγαν ήταν "τι σας έκανε ο δικός σας". Και οι ίδιοι ήξεραν την αλήθεια.

Θα μπορούσα σε αυτό το σημείο ν'ανοίξω μεγάλη κουβέντα και για άλλους αθλητές του, σε διάφορα αθλήματα (αρκετά παραδείγματα και πρόσφατα μάλιστα) όπου συμπεριφέρθηκε με αισχρό τρόπο με αποτέλεσμα να τους δημιουργήσει εντονότατη πικρία, αλλά το αφήνω εκεί με την υπενθύμιση ότι έχουν γνώση οι φύλακες. Και το αναφέρω αυτό για να καταδείξω την σημασία της πικρίας σε έναν άνθρωπο που αγαπάει, όπως ο Γιάννης Κυράστας αγαπούσε τον Ολυμπιακό από του οποίου τα σπλάχνα είχε βγει, ως γέννημα θρέμμα Πειραιώτης.

Νομίζω, λοιπόν, ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες να γίνουν κατανοητά κάποια πράγματα και να πάψει αυτό το αδικαιολόγητο μίσος για τον Γιάννη Κυράστα και η μνήμη του να επανέλθει στα χρώματα που της πρέπουν αλλά και που ο ίδιος θα ήθελε.
Αν ο Κυράστας είχε αλλαξοπιστήσει (όπως έκαναν άλλοι, βλ. Γαλάκος, Αποστολάκης κλπ), ούτε θα το έλεγε τόσα χρόνια μετά ότι δεν του συμπεριφέρθηκαν σωστά στον Ολυμπιακό, ούτε θα το ήξερε τόσο καλά η γυναίκα του, ούτε θα είχε μείνει σιωπηλός τόσα χρόνια, ούτε φυσικά θα είχε προσπαθήσει δις να επιστρέψει στην αγαπημένη του ομάδα. Τουναντίον θα έπρεπε να θάβει τον Ολυμπιακό παντού, κάτι που όμως δεν συνέβη ποτέ. Απλά πράγματα.

Για το τέλος, για να γίνει κατανοητό ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν όπως έγραψα γαύρος από την ημέρα που γεννήθηκε έως την ημέρα που πέθανε, θα παραθέσω δύο αποσπάσματα που βρήκα στο ίντερνετ, το πρώτο από εδώ και το δεύτερο από εδώ. Το ένα από τις μέρες του στον Ολυμπιακό (τις περισσότερες δηλαδή) και το άλλο από τις μέρες του στον αιώνιο αντίπαλο.

Πεισματάρης από μικρός δεν το έβαζε κάτω και μάλιστα από την ηλικία των 19 ετών έπαιζε χωρίς πρόσθιο χιαστό στο αριστερό γόνατο (!) ο οποίος του είχε κοπεί σε μια αλάνα της Νέας Φιλαδέλφειας, όπου έπαιζε ποδόσφαιρο. Με βάρη και συνεχή γυμναστική δυνάμωσε τον τετρακέφαλο που ουσιαστικά του κρατούσε όλο το πόδι. Ένα άλλο δείγμα της αυταπάρνησης ήταν στο περιβόητο ντέρμπι της Λεωφόρου, στον νόκ άουτ αγώνα κυπέλλου με τον Ολυμπιακό (ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 3-2, με τον Ολυμπιακό να έχει πολλά παράπονα από τη διαιτησία τόσο για το ακυρωθέν γκολ όσο και για τα τρία πέναλτι εις βάρος του), όταν στο ημίχρονο έφτυνε αίμα από ένα χτύπημα που είχε δεχτεί στα πλευρά πάνω στη φάση από τον Βαμβακούλα. Δεν σκέφτηκε λεπτό να μην ξαναμπεί στο γήπεδο παρά την προτροπή του γιατρού του Παναθηναϊκού Φραγκίσκου Σούρπη.

Ένα χαρακτηριστικό γεγονός είναι ένα ατύχημα που είχε οδηγώντας ένα autobianchi την ώρα που ερχόταν προς του Ρέντη για να δώσουμε ένα φιλικό που είχαμε. Το όχημά του έπεσε στο ποτάμι και ο ίδιος γλίτωσε από θαύμα!
- Ήρθε τελικώς στο παιχνίδι;
Και όμως ήρθε! Άλλος στην θέση του δεν θα επιβίωνε. Ο Γιάννης όμως παρότι το αμάξι του διαλύθηκε κατάφερε να βγει και να έρθει στο ματς. Αν και έπεσε στο ποτάμι, μπόρεσε και έπαιξε κανονικά και μάλιστα ήταν από τους κορυφαίους! Ήταν κάτι που θυμάμαι πολύ έντονα.

Και για να κλείσω, θα πω κάτι τελευταίο: πολλοί παίκτες που μεγαλούργησαν σε διάφορες ομάδες ήταν υποστηρικτές της αντιπάλου ομάδας. Στην πορεία άλλαξαν διότι νομοτελειακά ήταν γραφτό να γίνει έτσι, παράδειγμα ο Νικοπολίδης. Παράδειγμα ο Δομάζος, που πρόσφατα διάβασα σε παλιά συνέντευξή του ότι ήταν Ολυμπιακός πριν πάει στον βάζελο. παράδειγμα ο Τάκαρος ο Λεμονής, που ήταν βαζελάκι πριν έρθει στο Λιμάνι και πάει λέγοντας. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις των παικτών που δεν άλλαξαν και ο Κυράστας ήταν μια περίπτωση από αυτές.

Νομίζω ότι ως γαύροι οφείλουμε να τον αποκαταστήσουμε όπως του αρμόζει.

Περί του χθεσινού ντέρμπι αιωνίων

Τα πράγματα είναι σχετικά απλά.
Χθες ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε και έχασε όπως έχασε. Όποιοι ψάχνουν για δικαιολογίες απλώς ψάχνουν για δικαιολογίες.
Ο βάζελος κέρδισε δίκαια διότι ήξερε τι ήθελε στο γήπεδο, είναι πολύ απλά τα πράγματα και προσπαθούν διάφοροι να τα κάνουν πολύπλοκα.
Όχι, δεν έπαιξε την μπαλάρα που κάποιοι ήη από χθες ισχυρίζονται. Απλώς ήταν εξαιρετικά στημένος στο γήπεδο από τον Αναστασίου και οι παίκτες του τα έδωσαν όλα. Στον Ολυμπιακό από την άλλη όπως πολύ ορθά είπε ο Μίτσελ, δεν βγήκε τίποτε. ΣΥμβαίνουν κι αυτά στο ποδόσφαιρο και ο Ολυμπιακός αν μη τι άλλο δεν έχει κάνει συμβόλαιο με τις νίκες. Όπως κι εμείς με κακές εμφανίσεις έχουμε κερδίσει τον βάζελο σε ντέρμπι, έτσι τον έχουμε κερδίσει και με καλές, έτσι έχουμε χάσει και με καλές εμφανίσεις κ.ο.κ. Γι'αυτό και είναι ντέρμπι άλλωστε.

Υποθέτω ότι κάπως έτσι ανέλυσε και τον αγώνα της Τρίτης η Μάντσεστερ βέβαια, έτσι;

Σαφώς και το χθεσινό αποτέλεσμα δεν το γούσταρε κανείς μας. Μας πόνεσε, αυτή είναι η αλήθεια. Όμως θεωρώ ότι θα λειτουργήσει ευεργετικά σε κάθε περίπτωση.

Δεν με νοιάζει αν ο Μϊτσελ κατέβασε λάθος ενδεκάδα χθες (εξάλλου πριν το ντέρμπι ο Τσόρι τόνιζε ότι είναι όλοι κουρασμένοι αλλά θα κάνουν το παν). Ο Μίτσελ αποτελεί ένα κόσμημα για τον Ολυμπιακό, είναι ένας εξαιρετικός προπονητής αν και άπειρος για επίπεδο Ολυμπιακού και αποδεικνύεται τρομερά οξυδερκής και 'καθόλου εγωϊστής. Αν ο Ολυμπιακός το χειριστεί σωστά, έχουμε προπονητή για πολλά χρόνια, με τεράστια προσωπικότητα την οποίαν προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στην ομάδα. Ο άνθρωπος είναι διαμάντι, πέραν των λαθών που όντως κάνει. Αλλά και ποιος δεν κάνει; Μόνο εκείνοι που δεν εργάζονται δεν κάνουν λάθη.

Στο αγωνιστικό δια ταύτα, ξαναλέω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ο βάζελος κέρδισε δικαιότατα. Αν νομίζουν βέβαια ότι έφτιαξαν και ομαδάρα όπως διαβάζω ήδη από χθες, θα φάνε πολλές νήλες ακόμη αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Εγώ μόνο ένα ερώτημα θέλω να απευθύνω: αφού ο Μαρινάκης ελέγχει τα πάντα, πως και του ξέφυγε το χθεσινό παιχνίδι; Ούτε ένα διαιτητικό λάθος, ούτε καν το παραμικρό σπρώξιμο; Κάτι δεν πάει καλά στην θεωρία της παράγκας, μάλλον επειδή δεν υπάρχει παράγκα. Και φυσικά κάτι άλλες γελοιότητες που ακούγονται ήδη από χθες περί τάχα μου στημένου αγώνα, ούτε καν να γελάω δεν με κάνουν, ισάξια σενάρια με αυτά των Λιακοειδών περί Ελ.

Το κύριο σημείο για χθες είναι το άλλο: κάτι πρέπει να γίνει με την μεγάλη ντροπή των τάξεων του Ολυμπιακού (και γενικότερα όλων των ομάδων) και αναφέρομαι σαφώς σε αυτούς τους άθλιους υπανθρώπους που όταν κάτι δεν το γουστάρουν τα κάνουν γης μαδιάμ. Το να τιμωρηθεί η έδρα είναι το λιγότερο και ελπίζω να τιμωρηθεί αρκετά, όπως πρέπει και αρμόζει στην περίσταση άλλωστε. Για το θέμα θα παραθέσω την εξαιρετική επιστολή του φιλτάτου σύγγαυρου Γεωργίου Κεντρωτή όπως την δημοσίευσε στο Ερυθρόλευκο Μετερίζι. Θα κάνω μόνο μία μικρή προσθήκη υπενθυμίζοντας τα εξής: ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ευρώπης σε όλα τα αθλήματα σε τιμωρίες. Έχουμε παίξει κεκλεισμένων των θυρών και σε μπάσκετ, και σε βόλεϊ, και σε πόλο. Όλα αυτά η UEFA τα βλέπει και μην ξεχνάμε οτι διαχειρίζεται πολύ μεγάλα ποσά για να αφήνει τους αχρήστους να της χαλάνε τη μόστρα.

Αν ο Μαρινάκης δεν κάνει κάτι, τότε να χέσω και την διαφήμιση που κάνουμε στη Unicef.
Και για να κλείσω (πριν την επιστολή) να πω ότι κανένα αρχίδι δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με το όνομα και την ιστορία του Ολυμπιακού. Ιδίως αυτά τα αρχίδια που δεν έχουν αρχίδια.

Μπράβο στον λαό της ομάδας που τους γιούχαρε χθες, μπράβο σε όσους τους καταδίκασαν σήμερα, μπράβο και στον προπονητή μας για την τεράστια κίησή του να ενδιαφερθεί περισσότερο για τον χτυπημένο συνάδελφό του παρά για τα όσα γίνονταν στο παιχνίδι εκείνες τις στιγμές.
Τα υπόλοιπα είναι για την λαϊκή κατανάλωση των κάφρων.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Αγαπητέ κ. Πρόεδρε,

επειδή κάποτε βρεθήκαμε και τα είπαμε, παίρνω το θάρρος να σας απευθυνθώ, ελπίζοντας ότι για αυτά που θα γραφτούν εδώ, θα λάβετε με κάποιο τρόπο γνώση.

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας. Ο διασυρμός που υπέστη χθες η ομάδα μας, ο Ολυμπιακός, από τον αιώνιο αντίπαλό μας είναι ατιμωτικός, διότι, όπως θα γράψω λίγο παρακάτω, ξεπερνάει κατά πολύ την έκταση του σκορ. Βέβαια με 0-3 δεν θυμάμαι πότε είχαμε ξαναηττηθεί από τον ΠΑΟ – αν και αυτό δεν είναι πρόβλημα: βρίσκεται με μια αναδίφηση στα ιστορικά αρχεία.

Δεν θα επιμείνω καθόλου σε θέματα τεχνικά. Δεν είμαι προπονητής, και δεν έχω πρόθεση να γίνω «τεχνικός της εξέδρας». Εξ άλλου ο Μίτσελ –αν θέλετε τη γνώμη μου– είναι εξαιρετική περίπτωση τόσο ως ανερχόμενος προπονητής όσο και ως εν γένει προσωπικότητα. Και είναι ένα από τα ελάχιστα «στοιχεία» που διαθέτουμε και που δεν χρειάζονται καμμία απολύτως διαπίστευση. Με λίγη τόλμη στην έκφραση θα έλεγα ότι, εφόσον το ποδόσφαιρο είναι κουλτούρα, ο Μίτσελ αποτελεί ανεκτίμητο πολιτιστικό στοιχείο του Ολυμπιακού.

Αντιθέτως, όπως αντιλαμβάνεσθε, το ρεμάλι που εκτόξευσε εναντίον του προπονητή του ΠΑΟ το κουτί με το αναψυκτικό, δεν μπορούμε να το παρουσιάσουμε πουθενά, καθ’ όσον δεν συμβάλλει στην πολιτιστική κραταίωση του Θρύλου μας. Περιττεύει νομίζω να πω ότι το ίδιο ισχύει και για τα μαστούρια και τα κάθε λογής κοινωνικά αποβράσματα που πέταγαν στον αγωνιστικό χώρο πάσης φύσεως αντικείμενα (από καρότα και δυναμιτάκια μέχρι φωτοβολίδες), έσπαγαν καθίσματα και διαφημιστικές πινακίδες και, μετά το τέλος του ματς, συνεπλάκησαν έξω από το γήπεδο με τα ΜΑΤ.

Είπαμε να μη μασάμε τα λόγια μας. Γι’ αυτό, λοιπόν, ακούστε τί ακριβώς –πέραν του χθεσινού διασυρμού– θα συμβεί σήμερα:

Ο Μισέλ Πλατινί να είστε σίγουρος ότι δεν θα είναι πλέον ικανοποιημένος μαζί μας. Θα έχει ήδη δει τί έγινε μέσα και έξω από το γήπεδο και θα έχει νιώσει τουλάχιστον ηλίθιος που «εκτέθηκε» με άκρως κολακευτικά λόγια υπέρ του Ολυμπιακού πριν από μία εβδομάδα. Στην ΟΥΕΦΑ δεν αρέσουν καθόλου «πράγματα» σαν και αυτά που έγιναν χτες. Δεν έχει περάσει ούτε μία εβδομάδα από τις επιτυχείς «εξετάσεις» μας στο ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και φρόντισαν μερικά επικίνδυνα τσογλάνια να «κοπούμε» για πολλά χρόνια. Θυμάστε, κ. Πρόεδρε, τον «Ρομπέρτο Κάρλος» ως διαιτητικό σύμπτωμα; Μην απορήσετε αν το δείτε να επανεμφανίζεται στις 19 Μαρτίου 2014 στο Ολντ Τράφορντ. Μακάρι να βγω ψεύτης και να μου κοπεί η γλώσσα, αλλά από χτες το βράδυ βλέπω εφιαλτικά οράματα με διάφορους Κρουγκ και ποικιλώνυμους Παλοτάυ να μας βασανίζουν για δεκαετίες ξανά και ξανά. Είχαμε όντως ανεβεί αρκετά ψηλά και συνεχίζαμε να ανεβαίνουμε. Χτες το βράδυ ξανακατρακυλήσαμε στην άβυσσο.

Είμαι βέβαιος ότι τα καθάρματα που δημιούργησαν τα αίσχη έχουν ήδη εντοπισθεί και ότι θα τους κόψετε το γήπεδο. Για την ακρίβεια: απαιτώ να συμβεί αυτό. Και ιδού γιατί:

Κύριε Πρόεδρε, την Τρίτη ήμουν στο Καραϊσκάκη έχοντας ταξιδέψει από την Κέρκυρα. Την Τετάρτη το πρωί επέστρεψα στο νησί, στη δουλειά μου. Χτες ξανακατέβηκα στον Πειραιά για τον αγώνας μας με τον ΠΑΟ, και βεβαίως αύριο θα ξανανεβώ στην Κέρκυρα. Τέσσερεις μετακινήσεις οδικώς. Τιμώ στο έπακρο το εισιτήριο διαρκείας που έχω αγοράσει και που ανανεώνω κάθε χρόνο. Σπανιότατα –μία φορά ή δύο φορές το χρόνο, το πολύ–λείπω από αγώνα του Θρύλου, και ας μην κατοικώ στην Αθήνα. Το ίδιο ισχύει και για άλλους οπαδούς της ομάδας μας από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Κανείς μας δεν φείδεται κόπων και –στους οικονομικώς εξοντωτικούς καιρούς μας– εξόδων: προτιμάμε να κόψουμε τα πάντα, εκτός από τον Θρύλο. Στην πράξη δε, όχι στα λόγια!

Όμως, κ. Πρόεδρε, είμαι άνθρωπος αξιοπρεπής που δεν ανέχεται να τρέχει έξω από το Καραϊσκάκη πνιγμένος από τα δακρυγόνα, επειδή κάποιοι παριστάνοντες τους αγανακτισμένους –γιατί άραγε;– υποστηρικτές του Ολυμπιακού εκδηλώνουν για πολλοστή φορά τα κτηνώδη ένστικτά τους. Όπως επίσης δεν ανέχομαι να μου κάνουν έξω από τη Θύρα μου σωματικό έλεγχο. Ουδέποτε έχω δώσει δικαίωμα για το οτιδήποτε – άρα οι «έλεγχοι» αυτοί είναι εντελώς άχρηστοι, μαϊμουδένιοι και κυριολεκτικώς δια το θεαθήναι. Τους εγκληματίες που καταβαραθρώνουν τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς ως αξία τους έλεγξε, αλήθεια, κανείς; Και δεν εννοώ τους ελέγχους που γίνονται από τους λεγόμενους σεκιουριτάδες. Εννοώ αν τους έλεγξε ποτέ κανείς από αυτούς που θα έπρεπε να αγρυπνούν 24 ώρες το 24ωρο και 365 ημέρες τον χρόνο για το καλό του Θρύλου μας. Πώς στον αγώνα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήσαν όλοι «Παναγίες» και χτες με τον ΠΑΟ ξανάδαμε να γίνονται αίσχη; Και ποια ήταν, επί τέλους, καλύτερη και ωφελιμότερη ατμόσφαιρα, κ. Πρόεδρε; η τριτιάτικη ή η κυριακάτικη;

Αυτά προς το παρόν. Θα περιμένω να δω και τις δικές σας αντιδράσεις ως Προέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Σας χαιρετώ με πολλή πίκρα για τον αγωνιστικό διασυρμό της ομάδας μας και με απέραντη θλίψη για όλα τα άλλα.

Γ.Κ.

Σαν σήμερα που έφυγε ο Μάρκος...

...έφυγε και ο Νίκος Ξυλούρης και έφυγαν και τα 21 άτομα στην τραγωδία της Θύρας 7 του παλαιού Σταδίου Γ.Καραϊσκάκης.

Κάποτε ο γίγας Ηλίας Μπαζίνας είχε πει ότι ο Ολυμπιακός από Μάρκος που ήταν έχει γίνει Φοίβος. Πόσο μεγάλη αλήθεια που (δυστυχώς) μόνο λίγοι μπορούν να πιάσουν ως προς το τι ακριβώς εννοούσε αυτός ο πνευματικός γίγαντας της ολυμπιακής οικογένειας (και όχι μόνο αυτής).

Ας με διορθώσει κάποιος που ίσως να έχει υπάρξει πιο παρατηρητικός, αλλά νομίζω ότι φέτος ήταν η πρώτη φορά που η ΠΑΕ ΑΕΚ έστειλε στεφάνι στο μνημόσυνο των θυμάτων.
Το ότι ο ένας από τα 21 θύματα ήταν οπαδός της ήταν το ελάχιστο. Η ΑΕΚ έπρεπε να στέλνει κάθε χρόνο στεφάνι ως κομμάτι της ιστορίας εκείνης της ημέρας.
Επίσης φέτος μας περίμενε και μια πολύ μεγάλη έκπληξη. Κάποιοι οπαδοί του αιωνίου ένοιωσαν την ανάγκη να συμμετάσχουν και αυτοί με τον τρόπο τους σε τούτη τη μαύρη μέρα του ελληνικού αθλητισμού. Τους αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια και είθε η κίνησή τους να είναι επίσημη και όχι απλώς μια κίνηση κάποιων ανοικτόμυαλων φίλων.

Δεν χρειάζεται να είσαι ρεμπέτης για να τρέφεις απεριόριστο σεβασμό στον Μάρκο Βαμβακάρη, όπως και δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός του Ολυμπιακού για να ανατριχιάζεις με την τραγωδία της Θύρας 7. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε θρηνήσει είτε θύματα, είτε σοβαρούς τραυματισμούς, είτε ακόμη χειρότερα επεισόδια. Αυτά τα μαύρα γεγονότα θα έπρεπε να φέρνουν πιο κοντά τον κόσμο και όχι να τον χωρίζουν. Θα μπορούσε να βρίσκεται το δικό σου παιδί σ'εκείνον το μαύρο κατάλογο.

Μπορεί ο Ολυμπιακός πρόσφατα να ανακοινώθηκε ότι θα συμμετάσχει σε ένα τουρνουά με μεγαθήρια το καλοκαίρι (το λεγόμενο International Champions Cup) που νομίζω ότι αποτελεί και την οριστική απάντηση σε όσους εκτός συλλόγου αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος του συλλόγου, όμως κατ' επανάληψη έχω διαπιστώσει ότι ακόμη και εντός συλλόγου υπάρχει κόσμος που αδυνατεί να κατανοήσει το αυτό μέγεθος. Η διαφήμιση της Unicef ήταν σωστή. Το ίδιο και η μέγιστη κίνηση προς τους σεισμόπληκτους της Κεφαλλονιάς, το ίδιο και όλες οι άλλες αντίστοιχες κινήσεις που πάντα κάνει ο Ολυμπιακός (και ιδίως επί Μαρινάκη που έχει ήδη αποδείξει την αδιαμφισβήτη ευαισθησία του σε τέτοια θέματα). Όμως υπάρχουν και κάποια εσωτερικά θεματάκια, ε; Δεν υπάρχουν (, πρόεδρε); Κάποια φαινόμενα που έχουν (ένεκα των σκοτεινών εποχών) αρχίσει να εμφανίζονται στο Γήπεδο Γ.Καραϊσκάκης και τα οποία απαιτούν άμεση επίλυση και μάλιστα με την υποσημείωση ότι η άγνοια δεν αποτελεί δικαιολογία. Έχουν γνώση οι φύλακες...

Όπως κάποτε μου είχε πει και ο εξαιρετικός φίλος (έστω και διαδικτυακός, λεπτομέρεια αυτό) και σύγγαυρος Γιώργος Κεντρωτής "όταν θες να φοράς λουστρίνι φρόντισε να μην είναι τρύπια η κάλτσα από μέσα".

Θυμάμαι μετά την παοκτζήδικη τραγωδία των Τεμπών ότι είχα διαβάσει σε αθλητική εφημερίδα δηλώσεις στελεχών της Θύρας 4 με τις οποίες ζητούσαν συγγνώμη που επί χρόνια έβριζαν τους νεκρούς του Ολυμπιακού. Κρίμα που έπρεπε να θρηνήσουν θύματα οι παοκτζήδες (με τους οποίους περισσότερα κοινά έχουμε παρά διαφορές) για να το καταλάβουν. Έκτοτε γνωρίζω ότι η Θύρα 7 έχει αποστείλει αρκετές φορές στεφάνι στην μνήμη των θυμάτων του ΠΑΟΚ, κίνηση που όσο κι αν απεχθάνομαι τους οργανωμένους οφείλω να ομολογήσω ότι είναι προς την σωστή κατεύθυνση.

Με κάποια πράγματα δεν παίζουν.
Το να είσαι Μάρκος δεν είναι μια απλή κουβέντα, είναι μια ολόκληρη κοσμοθεωρία.
Όποιος έχει ζήσει στον Πειραιά ξέρει τι εννοώ. Ακόμα υπάρχουν φτωχογειτονιές στον Πειραιά, αν και οι εποχές σαφώς και έχουν αλλάξει.
Και είμαι απολύτως βέβαιος ότι σε όλοι την Ελλάδα υπάρχουν διάφοροι Μάρκοι, με άλλα ονόματα που είναι ταυτισμένοι με αυτές τις περιοχές.

Διότι η Ελλάδα κάποτε ήταν εντελώς διαφορετική.
Στις μέρες μας επιχειρείται βιαιότατα να επανέλθει μόνο κατά το ήμισυ σ'εκείνην την σαφώς χειρότερη εποχή.
Για να επιβιώσεις σε μια τέτοια εποχή πρέπει να γίνεις Μάρκος.
Αν γίνεις Μάρκος θα καταλάβεις και πόσο σημαντικά είναι τα πρόσωπα.

Ολυμπιακός δίχως Σιδέρη δεν νοείται, ούτε δίχως Γιούτσο, ούτε δίχως Μητρόπουλο, ούτε δίχως Μπέμπη, ούτε δίχως Ανδριανοπουλαίους κ.ο.κ.
Το έμβλημα παίρνει σάρκα και οστά από τα πρόσωπα.
Ας το θυμούνται αυτό όλοι εκείνοι που έχουν παρεξηγήσει κάποια σύμβολα και κάποιες καταστάσεις.

Για την ιστορία, το στεφάνι που απέστειλε η ΑΕΚ ήταν ερυθρόλευκο.
Μπράβο στον Μελισσανίδη προσωπικά όπως μπράβο και στους φίλους του Παναθηναϊκού για την μεγάλης σημασίας κίνηση που έκαναν. Είθε να ακολουθήσουν και άλλοι και ιδίως εντός Ολυμπιακού.

Και είθε να καταλάβουν όλοι ότι έχουμε περισσότερα κοινά να μας ενώνουν από ένα γαμημένο πέναλτι που μπορεί να μας χωρίζει.
Ο εχθρός είναι άλλος.

Θρύλος...

από τον Αντώνη Τουρκογιώργη....

Σιγά μην έμενε η βλακεία έξω από τα γήπεδα όπου ούτως ή άλλως διαπρέπει.

Που το πάω...
Κάθε τόσο σκέφτομαι ότι το έχουμε ψιλοτερματίσει ως κοινωνία και κάθε φορά μου έρχεται άμεσα μια νέα "απάντηση" ότι στην βλακεία θα έχει πάντα παρακάτω.
Εσχάτως, άγνωστο με τι κίνητρα, κυκλοφορεί μια τερατώδης συκοφαντία εις βάρος του Ολυμπιακού προκειμένου να καταδείξει δήθεν σχέσεις με την Χρυσή Αυγή. Μάλιστα η εν λόγω συκοφαντία έχει λάβει τόσο μεγάλες διαστάσεις που έχει αναπαραχθεί ακόμη και από τους πλέον άσχετους. Σημειωτέον ότι όποιος διαβάσει το "αφιέρωμα" και ασχολείται με το θέμα (ή έστω αν έχει λίγο μυαλό ρε διάολε) καταλαβαίνει μεμιάς ότι η φάβα είναι τίγκα στους λάκκους: όλος ο Ολυμπιακός χαρακτηρίζεται από έναν σύνδεσμο, ο οποίος μάλιστα φέρεται και ως ο πιο ιστορικός (ε;), ενώ ένας άλλος σύνδεσμος χάνει σε κύρος επειδή δεν έχει γραφεία. Μιλάμε για επιχειρηματολογία που απευθύνεται είτε σε παντελώς αδαείς, είτε σε απολύτως μπετόστοκους και ακριβώς επειδή έχουμε περίσσεια σε πολλές κατηγορίες από δαύτους, έχουν τσιμπήσει πάμπολλοι και αναπαράγουν μέσω του φεητσιμβούκιου αλλά και πολλών βλογιών αυτά τα ψεύδη.

Να κάνουμε ένα ρεζουμέ του εν λόγω "αφιερώματος": η θύρα 7 έχει επιλέξει μια τακτική no politica την οποίαν έχει επιβάλει στους πάντες. Δεδομένου ότι βγήκε και μία είδηση ότι την Χρυσή Αυγή την χρηματοδοτούσαν εφοπλιστές, ιεράρχες και λοιποί παρατρεχάμενοι, αυτομάτως αποδεικνύεται ότι πίσω από την Χρυσή Αυγή είναι ο Μαρινάκης, η Χρυσή Αυγή πλέον ελέγχει τον κόσμο του Ολυμπιακού στον οποίον υπάρχει μια έντονη ακροδεξιά στροφή. Όλα αυτά αποδεικνύονται από το γεγονός ότι η Θύρα 7 δεν έβγαλε ανακοίνωση με την οποίαν να καταδικάζει τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Τρικυμία εν κρανίω μετά πολλής βλακείας.

Το αν στο Καραϊσκάκης ανεβαίνουν πολιτικά πανώ παρά τις παραινέσεις της θύρας 7, θα το δείξουμε και στο τέλος του κειμένου. Μέχρι τότε θα αναγκαστούμε να ρίξουμε λίγο το επίπεδό μας προκειμένου να καταδείξουμε το μέγεθος της συκοφαντίας και ο λόγος που θα το κάνουμε αυτό είναι απλός: αρκετή διχόνια έχουμε φάει στη μάπα ως λαός, ας κάνουμε κάτι που περνάει από το χέρι μας να μην πάρει και άλλες διαστάσεις. Αρκετά δηλαδή και άει στο διάολο επιτέλους.

Κατ' αρχή, η περιβόητη ανακοίνωση της θύρας 7 περί... no politica βρίσκεται εδώ. Το "επίμαχο" εδάφιο λέει: "ΥΓ.: Επειδή η οικονομική και πολιτική κρίση έχει οξύνει τις πολιτικές καταστάσεις, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι η ΙΔΕΑ μας και η ΘΡΗΣΚΕΙΑ μας. Για 88 χρόνια, η ερυθρόλευκη σημαία είναι η πιο ιερή. Και δίπλα της δεν θα επιτρέψουμε να στηθεί καμιά πολιτική σημαιούλα.
Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να γίνει το γήπεδο μας και η Θύρα 7 τόπος πολιτικών διαφωνιών και αντιπαραθέσεων. Το λέμε προληπτικά και είναι η τελευταία μας κουβέντα για αυτό."

Έχουμε και λέμε λοιπόν...
Πρώτον, όπως έχουμε ξαναγράψει και αναρίθμητες φορές στο παρελθόν, οι οργανωμένοι δεν αποτελούν κάτι καλό για την οποιανδήποτε ομάδα (άρα και για τον Ολυμπιακό, υποθέτω). Γι'αυτό άλλωστε τους τα χώνουμε συνεχώς.
Δεύτερον, το αν η Θ7 πεί/γράψει ή δεν πει/γράψει κάτι προφανώς και δεν χαρακτηρίζει ούτε τον κόσμο της ομάδας, ούτε φυσικά και την ίδιαν την ομάδα. Πράγματα που θα έπρεπε να είναι κατά τα λοιπά αυτονόητα. Κατά τα λοιπά, λέμε...
Τρίτον, η εν λόγω ανακοίνωση της Θ7 αν και έχει μια λογική (ότι το γήπεδο δεν είναι χώρος να τσακωνόμαστε μεταξύ μας για πολιτικούς λόγους) προσωπικά τη θεωρώ ανούσια και ανιστόρητη, ακριβώς επειδή το ποδόσφαιρο αποτελεί προϊόν κοινωνικών και πολιτικών ζημώσεων και ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με πολύ έντονα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά καθ'όλη τη ζωή του. Πέραν τούτου όμως, πουθενά δεν λέει για πολιτικές θέσεις. Για κομματικές λέει. Ο λόγος της σύγχυσης έχει να κάνει με το ότι στην Ελλάδα μπερδεύουμε την πολιτική με τα κόμματα, κάτι που η ανακοίνωση το διαχωρίζει αλλά σιγά μην γινόταν κατανοητό. Μάλιστα υπήρχαν και κάποιες παλαιότερες διευκρινίσεις αλλά σιγά μην ασχολιόταν κανείς.
Τέταρτον, για την δολοφονία του και Πειραιώτη και γαύρου και έντονα πολιτικοποιημένου και πολλά άλλα (μεταξύ άλλων μέχρι και συγκροτήματα της ελληνικής μέταλ σκηνής είχε υποστηρίξει) Παύλου Φύσσα έχουμε σπεύσει από την πρώτη στιγμή και έχουμε μιλήσει οι περισσότεροι και ως γνωστόν ο καθένας κρίνεται και χαρακτηρίζεται από τις δικές του πράξεις και λόγια κι ουχί από τα αντίστοιχα κάποιων άλλων. Παρεμπιπτόντως, γραμμές δεν δεχόμαστε και εντολές δεν εκτελούμε. Απλή υπενθύμιση.
Πέμπτον, ο Ολυμπιακός ως πασίγνωστον απαριθμεί τους περισσότερους οπαδούς. Τα τελευταία δε, χρόνια ένεκα των υπερβολικά πολλών τίτλων έχει αυξήσει ακόμη περισσότερο τις δυνάμεις του, πράγμα απολύτως λογικό αφού ο Έλληνας το έχει στο αίμα του να θέλει πάντα να είναι με τον πρώτο, πράγμα που είναι εντελώς γελοίο. Σόρρυ, αλλά δεν βρίσκω καμία λογική σε κάποιον πχ από την Θεσσαλονίκη που θα έπρεπε να υποστηρίζει τις ομάδες της περιοχής του να στηρίζει τον Ολυμπιακό ή πχ κάποιος από την Πάτρα να είναι και Παναχαϊκή και Ολυμπιακός, αλλά αυτά είναι προσωπικές μου απόψεις. Η ουσία έγκειται αλλού: όταν μια κερκίδα εκ των πραγμάτων είναι μικρογραφία της κοινωνίας, είναι απολύτως λογικό να έχει και αποτέτοιους. Όταν έχεις και τους περισσότερους οπαδούς είναι λογικό συνεπακόλουθο να υπάρχουν ακόμη και τα ακραία στοιχεία τα οποία και να μπορεί (σίγουρα) να είναι αριθμητικά περισσότερα αλλά και αναλογικά να φαίνονται έτσι δίχως όμως να είναι επί της ουσίας. Τι θέλω να πω. Αν ο Ολυμπιακός έχει πχ 1000 οπαδούς εκ των οποίων οι 10 είναι χρυσαυγήτες (δηλαδή ποσοστό 1%), μια άλλη ομάδα που απαριθμεί μόλις 100 οπαδούς αλλά έχει έναν χρυσαυγήτη οπαδό όλον κι όλον, πάλι στο 1% είναι το ποσοστό της κι ας έχει μια "απόλυτη" αναλογία 10:1. Εσένα όπως αυτό που σου μένει είναι ότι η μία κερκίδα είχε 10 αποτέτοιους και η άλλη μόλις έναν. Είναι φυσιολογικό, λοιπόν, η κερκίδα του Ολυμπιακού να έχει πιο έντονα όλων των ειδών τα φαινόμενα (άρα και τυχόν χρυσαυγήτικες τάσεις) μόνο και μόνο λόγω μεγαλύτερου αριθμού. Αυτά δεν σημαίνουν ότι υπάρχει κάποια δήθεν ακροδεξιά στροφή όπως βλέπουν μεθ' ονειρώξεων κάποιοι στον ύπνο τους.

Αν και δυστυχώς οι πολιτικές καταβολές σε όλα τα σωματεία έχουν εν πολλοίς ξεθωριάσει (πράγμα μάλλον λογικό αφού δεν ζούμε και στις ίδιες εποχές με "τότε"), η ιστορία υπάρχει και στον Ολυμπιακό ξέρουμε να τιμούμε όπως πρέπει και τον Γόδα που εκτελέστηκε με την φανέλα του Ολυμπιακού, και τον Μουράτη, και τον Σιδέρη (εκδιώχθηκε από τη χούντα), και τον Μπούκοβι (ομοίως), και τον Γεώργιο Ανδριανόπουλο που όσο μπορούσε έδινε πολιτικά συγχωροχάρτια ως (μετέπειτα) υπουργός και πολλούς άλλους... Μην ξεχνάμε, ότι ο Ολυμπιακός ήταν η πρώτη ομάδα που έσπασε το εμπάργκο του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία και έδωσε φιλικό αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα το 1994, κίνηση αν μη τι άλλο σφόδρα πολιτική (και από την οποίαν δυστυχώς επήλθε μια εντελώς στρεβλή αδελφοποίηση με την εν λόγω ομάδα, αλλά αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα). Όπως και να'χει, η ιστορία δεν θα αλλάξει μόνο και μόνο επειδή κάποιοι έτσι γουστάρουν και καλού κακού ας πιουν και καμιά σοδίτσα (κατά προτίμηση με ξυδάκι μέσα) διότι στο Γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης δεν θα δουν ούτε μπουλντόγκ, ούτε κέλτικους σταυρούς στις εξέδρες. Μην ανοίξουμε το στόμα μας και πούμε και περισσότερα δηλαδή... Γκέγκε μόρτες;

Θα κλείσω με το εξής σχόλιο: έχω επιλέξει εδώ και καιρό μια ήπια στάση απέναντι σε όλους τους οπαδούς όλων των ομάδων διότι θεωρώ ότι δεν είναι καιροί να φαγωνόμαστε μεταξύ μας, γι'αυτό και έχω σχολιάσει αρκετές φορές θετικά ενέργειες και από άλλες εξέδρες. Αυτά ελπίζω να το βάλουν στο μυαλό όλοι οι καλοθελητές του οπαδικού χώρου. Ας μάθουμε επιτέλους να δίνουμε και ένα ρημάδι καλό παράδειγμα.
Επίσης, αν κάποιος επιθυμεί να μάθει κάποια πραγματικά σοβαρά πράγματα για το πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο των ομάδων, του προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσει το βιβλίο "Οπαδική Βία" από τις εκδόσεις Νόβολι, που έχει συγγραφεί από τις Θρησκευόμενους Κόκκινους Επιστήμονες. Εν αντιθέσει με όσα νομίζουν οι περισσότεροι, το εν λόγω βιβλίο δεν έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό αλλά με τους πάντες. Και για να καταλάβετε τι είναι οι ΘΚΕ, μέλος τους ήταν και ο παμμέγιστος Ηλίας Μπαζίνας. Νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να πούμε κάτι άλλο επί τούτου.

Killah P, Ο Πειραιάς στην Πλάτη μου.
Τιμής ένεκεν.

Ο Ύμνος του Ολυμπιακού σε metal εκτέλεση!

Μιλάμε για έπος, άνευ πλάκας!
Λεπτομέρειες δεν έχω αλλά θα τις ψάξω.

Απίστευτη κούπα

Νομίζω ότι δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν τα γεγονότα.
Σαφώς και επρόκειτο περί εποποιίας.
Ξέρω, σίγουρα θα είναι πολλοί που θα σπεύσουν να πουν ότι βγάλαμε γλώσσα. Όχι, δεν έχω τέτοια διάθεση.
Προσωπικά σε καμία περίπτωση δεν μειώνω την καταπληκτική ομάδα του βάζελου της περασμένης δεκαετίας που σίγουρα έκανε πράγματα και θάματα, αλλά νομίζω ότι ετούτη εδώ η ομάδα του Ολυμπιακού δικαιούται πλέον να θεωρείται καλύτερη. Όχι, δεν βασίζομαι στις δυο σερί κούπες που ούτε καν ο βάζελος δεν μπόρεσε να κάνει. Βασίζομαι αποκλειστικά στο ρόστερ ως μπάτζετ σε συνδυασμό με τις εμφανίσεις. Συγγνώμη δηλαδή αλλά οφείλουν όλοι να παραδεχθούν ότι τέτοιος οδοστρωτήρας μπορεί να μην έχει ξαναπεράσει τα τελευταία 10-15 χρόνια από το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
90 πόντοι σε τρεις περιόδους; Είμαστε σοβαροί;
39 πόντοι στο τελευταίο δεκάλεπτο; Είναι δυνατόν;
Πέρσυ από το μείον 19, φέτος από το μείον 17;
Και το καλύτερο όλων, με ολοκληρωτικό μπάσκετ, ισοπεδωτικό, απέναντι στις δύο μάλλον ακριβότερες ομάδες της Ευρώπης;
Είναι αυτό που λένε δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, διότι είναι να σαλτάρεις όταν σκέφτεσαι το μικρό μπάτζετ που έκανε πράματα και θάματα όταν οι Αγγελόπουλοι στο παρελθόν έσκαγαν τα λεφτά με το τσουβάλι δίχως αποτέλεσμα παρά μόνο για τις... αξιοπρεπείς εμφανίσεις.

Ο βάζελος στο παρελθόν έπαιρνε παίκτες αναγνωρισμένους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το σημαντικότερο όμως ήταν ότι δεν βασίστηκε ποτέ σε νέους παίκτες εάν αυτοί δεν ήταν τα σούπερ ταλέντα αλλά και έτοιμοι παίκτες ταυτόχρονα. Τον Χάινς από την άλλη ποιος τον ήξερε; Ή τον Λο; Χθες στο -ίσως- πιο κρίσιμο χρονικό σημείο το ματς το γύρισαν ο Σλούκας με τον Κατσίβελη, όπου ο Σλούκας επί της ουσίας ερχόταν μετά και τον Μάντζαρη. Τέλος πάντων, επί της ουσίας δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Εξάλλου πρόκειται για εντελώς διαφορετικές ομάδες ο τωρινός Ολυμπιακός με τον βάζελο της περασμένης δεκαετίας, από όλες τις απόψεις.

Και νομίζω ότι δικαίως τρελάναμε το σύμπαν ολόκληρο. Αναφορικά τώρα με το περιβόητο back to back, προσωπικά το μετράω μόνο ως στατιστικό στοιχείο, ότι δηλαδή πήραμε δύο σερί κούπες και ως εκεί. Τα υπόλοιπα που ακούγονται είναι όπως ήδη έχω πει βαζελομετρήσεις και για να το αποδείξω θα αναφέρω το εξής: ενώ κυκλφορεί ως στατιστικό ότι από τότε που ξεκίνησαν τα final four ο Ολυμπιακός είναι η τρίτη ομάδα που καταφέρνει τα δύο σερί κύπελλα, η Euroleague στην ιστοσελίδα της δίνει τρεις ομάδες (Olympiacos has successfully defended the Euroleague title! Olimpia Milano (1987, 1988), KK Split (1989, 1990, 1991) and Maccabi Tel Aviv (2004, 2005) were the only teams to win consecutive titles in the Final Four era – but Olympiacos just joined them! ), προσθέτοντας και της Τρέισερ Μιλάνου παρόλο που το πρώτο της ήταν δίχως f4, κοινώς είναι παντελώς άχρηστα "ρεκόρ" αυτά. Μονάχα αν το πάρουμε και τρίτη σερί φορά όπου εκεί το πράγμα αλλάζει εντελώς, θα το δω κι εγώ διαφορετικά, διότι κάτι τέτοιο έχει γίνει μόνο δύο φορές σε ολόκληρη την ιστορία του κυπέλλου πρωταθλητριών και πιο συγκεκριμένα από την ΑΣΚ Ρίγα (τα τρία πρώτα που έγιναν) και την δεκαετία του 80 από την απίστευτη Γιουγκοπλάστικα. Όμως αυτά είναι για το μέλλον και δεν είναι καν όνειρα ακόμα. Για την ώρα δεν έχουμε τελειώσει ούτε καν το πρωτάθλημα, οπότε ας αφήσουμε τα στατιστικά στην άκρη.

Πραγματικά ο χθεσινός τίτλος ήταν απίστευτος και αξίζει ένα τεράστιο μπράβο σε όλους (το εννοώ σε όλους, διότι συμπεριλαμβάνει και τον Σκοπιανό όπου οφείλω να ομολογήσω ότι έχει ψυχή ο τύπος). Επίσης πρέπει να πούμε ξανά μπράβο μαζί με τη συγγνώμη μας στον Μπαρτζώκα που ήδη γράφτηκε στην Ιστορία του ελληνικού μπάσκετ ως (επιτέλους!) ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτάει την κορυφή! Ήδη είχα άρει τις επιφυλάξεις μου -αυτός με έκανε άλλωστε- αλλά ιδίως μετά τις χθεσινές του δηλώσεις ομολογώ ότι τον αγάπησα. Λιτός, απέριττος, σεμνότυφος, εργατικός. Ό,τι πρέπει για τα επόμενα 20 χρόνια, διότι δεν μου έδειξε ότι είναι άνθρωπος που θα επέτρεπε να πάρουν τα μυαλά του αέρα. Η ομάδα πρέπει να έχει ηρεμία και αυτή ξεκινάει από τον προπονητή. Και αν ήρθε μια τόσο μεγάλη επιτυχία με τόσο εμφατικό τρόπο στην μόλις πρώτη του χρονιά σε έναν τόσο καυτό πάγκο (διότι άλλο το Μαρούσι όπου εκεί γνωρίζαμε ούτως ή άλλως ότι μεγαλούργησε και άλλο ο Ολυμπιακός), τότε δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να επακολουθήσει όταν έρθει και η ακόμη μεγαλύτερη εμπειρία.

Αναφορικά με το ρόστερ, νομίζω ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο βασικός κορμός θα παραμείνει. Αν και είναι νωρίς ακόμη (διότι ξαναλέω, έχουμε και το πρωτάθλημα) έχω σίγουρο ότι θα ανανεωθούν τα συμβόλαια και του Σπανούλη και του Χάινς και του Λο και όποιου άλλου απαιτηθεί. Σίγουρα θα απαιτηθούν μια δυο μικροαλλαγές, αλλά είναι πολύ νωρίς γι'αυτά. Το μόνο που ελπίζω είναι να μην υπάρξουν παραλογισμοί, διότι αναμφίβολα μετά από μια τόσο μεγάλη επιτυχία εμφανίζονται πάντοτε και περίεργες οικονομικές απαιτήσεις. θα δείξει, αλλά ας μην προτρέχουμε.

Σε πρώτη φάση σε μέρες σκοτεινές κι άχρωμες ο Ολυμπιακός μας έδωσε πάτημα να χαρούμε για κάτι, να θυμηθούμε ότι όσο το παλεύεις έχεις πιθανότητες και μπορείς να το παλέψεις αφού αναπνέεις.
Όχι, η κούπα αυτή δεν θα αλλάξει κάτι στην ζοφερή καθημερινότητά μας αλλά τουλάχιστον μας δίνει ένα λόγο να χαμογελάσουμε για κάτι και επίσης να ξεχάσουμε λίγο το αίσχος του ποδοσφαιρικού κυπέλλου (για το οποίο ακόμη δεν έχουμε τελειώσει). Και πιθανώς να δούμε και κάποια πράγματα διαφορετικά κι εκτός αθλητικών.

Καλώς μας ήλθε η έβδομη ευρωπαϊκή κούπα ως Σύλλογος, λοιπόν, και πάμε ακάθεκτοι για τις επόμενες, που είναι βέβαιο ότι θα έρθουν και αυτές.

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

(η φωτογραφία από το contra)

Εμετός.

Είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ ως πρώτη αντίδραση για τον τελικό κυπέλλου.
Είναι ανεπίτρεπτον ένας κάκιστος έως αισχρός διαιτητής να μας εκθέτει με τέτοιον τρόπο. Φυσικά οι μειωμένης ευθύνης ήδη θα λένε ότι ο Ολυμπιακός είχε κανονίσει το αποτέλεσμα κλπ, κλπ. Ντάξει, υπάρχουν κι εκείνοι που βλέπουν μόνο μέχρι τη μύτη τους, τι να κάνουμε; Αυτό που εγώ ξέρω είναι ότι έχω σιχαθεί όλους αυτούς τους δουλοπάροικους αχθοφόρους που προσπαθούν να βγουν πρώτοι στο άτυπο πρωτάθλημα εκδούλευσης με την ελπίδα ότι οι φήμες αληθεύουν και θα γλείψουν κι αυτοί κανά κοκαλάκι.

Αλλά δυστυχώς φταίει κι ο Τσιώλης. Βλέπεις ρε άτολμε ότι ο Ολυμπιακός είναι όπως και στο πρωτάθλημα, πρώτος μόνο και μόνο από την ανυπαρξία των άλλων. Βάζεις και το γκολ. Τι δίνεις χώρο; Και άντε, τον έδωσες. Δεν βλέπεις ότι κακοποιούμε το ποδόσφαιρο; Ξαναβγες μπροστά παιδάκι μου να βάλεις ένα δεύτερο να τελειώνεις. Όταν λέμε ότι δεν ήθελα να πάρουμε το κύπελο σήμερα, δεν ήθελα. Στο γκολ του Αστέρα πανηγύρισα και στα δικά μας γαμωσταύριζα, διότι απλούστατα αύριο θα εξυμνείται το μεγαλείο της ομάδας και κυρίως το πλήρες και άρτιο ρόστερ που θα φέρει τις μεγάλες ευρωπαϊκές διακρίσεις και δεν συμμαζεύεται. Και από κάτω τα ζώα που παριστάνουν τους Ολυμπιακούς θα πανηγυρίζουν από το μεγαλείο και τη δόξα. Και του χρόνου πάλι θα ξερνάμε, πάλι θα βαριόμαστε, πάλι θα βγούμε πρώτοι ένεκα της ανυπαρξίας των υπολοίπων. Διότι αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι σε ένα φυσιολογικό πρωτάθλημα με την φετινή ομάδα χαλαρά μπορούσαμε να βγούμε έβδομοι, σαν τον αιώνιο ένα πράγμα.

Στο διά ταύτα. Το 80% των παικτών πρέπει να πάρει άμεσα πόδι. Ομοίως και το προπονητικό τημ, αντίστοιχα και σχεδόν όλη η διοίκηση. Δεν είναι για τον Ολυμπιακό αυτοί οι άνθρωποι. Το κύπελλο το άξιζε ξεκάθαρα ο Αστέρας. Ο Γιάχος έκανε τα πάντα να πουλήσει την εκδούλευσή του ο άνθρωπος. Απαράδεκτος. Μας έκανε να ξερνάμε μαζικά και ακατάσχετα. Πρέπει να παυθεί από διαιτητής πάραυτα. Αλλά δυστυχώς όπως έχω ξαναπεί, πείτε μου έναν τομέα όπου να διαπρέπουμε για να δεχθώ ότι ατυχώς δεν βγάζουμε και καλούς διαιτητές.

Ο Ολυμπιακός έχει τεράστια ιστορία ξεφτιλισμένοι για να παίζετε κάποιοι πουθενάδες με αυτήν. Αυτό το κύπελλο είναι ντροπή. Όπως ντροπή είναι και όσοι πανηγυρίζουν.

Άει στο διάολο πια, μας έχετε φάει τα συκώτια. Ξεφτίλες.

UPDATE (του επομένου πρωϊνού): Δεν μπορώ να πω ότι μου'χουν περάσει τα νεύρα -μάλλον χειρότερα έχω φιτιλιαστεί- και το θέμα είναι πολύ βαθύτερο απ'όσο νομίζουν και πολλοί ολυμπιακοί αλλά και οι αντιολυμπιακοί που ιδίως οι τελευταίοι απολύτως δικαιολογημένα έχουν ξεσπαθώσει.

Τον Ολυμπιακό -αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη- τον λυμαίνονται διάφορα άτομα. Δεν θα εξετάσω το αν αυτό συμβαίνει επειδή το προσπαθούν (δηλαδή ηθελημένα) ή ένεκα συγκυριών ή κατά λάθος ή δεν ξέρω κι εγώ γιατί άλλο. Κοινώς δεν με ενδιαφέρει το γιατί συμβαίνει αλλά το ότι συμβαίνει. Θέλετε παραδείγματα από τα χθεσινά (διότι δεν υπάρχει λόγος να πάμε και πιο πίσω, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας άλλωστε);

"Για να μην τρελάνει ο κάθε πικραμένος ο Ολυμπιακός έπαιζε με δέκα παίκτες για 33 λεπτά και με 9 για 15 αφού ο Σιόβας ήταν τραυματίας. Από τους αντιπάλους μόνο ο Περόνε έπρεπε να είχε αποβληθεί πέντε φορές. Όσο για τους παπαγάλους του ΣΚΑΙ που είχαν υπερωρίες στο διαδίκτυο απόψε τους αφήνουμε στην βαθιά τους κατάθλιψη."
Τάδε έφη Κώστας Καραπαπάς ήτοι υπεύθυνος επικοινωνίας ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Το βρήκε ο άρχοντας με τη μία. Παίζαμε και με 10 παίκτες ούτως ειπείν, τότε το διαπίστωσε το πρόβλημα. Μέχρι τότε θέλει να μας πει ότι παίζαμε κιόλας και μάλιστα με πλήρη ενδεκάδα, όχι ότι ήμασταν σκιάχτρα. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο επιτυχημένη είναι η σύμπτωση (διότι περί τέτοιας πρόκειται) της φράσης "καραπαπαριές" (όπως λέμε που πας ρε καραμήτρο, τι καραβολίδα ήταν αυτή, κλπ) που δίνει δηλαδή έμφαση σε μία ήδη εμφατική λέξη. Παρεμπιπτόντως ω, ρε μάν-γκα, με την κατάθλιψη των γαύρων θ'ασχοληθεί κανείς εκεί μέσα; Και άσε την κατάθλιψη των άλλων στην άκρη για λίγο.

Θέλετε κι άλλο; Πάμε στον Πρόεδρο τότε.
"Για αυτά που ακούγονται και ακούστηκαν από διαφόρους, είτε από τον Αστέρα είτε από τιτιβίσματα άλλων ομάδων με γραφικές δηλώσεις ή σχόλια, εμείς δεν ασχολούμαστε και δεν μας αγγίζουν" για να προσθέσει "Ήταν ένα δύσκολο και δυνατό παιχνίδι. Κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να παίξουμε με 10 παίκτες. Έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας για να κάνουμε τις κινήσεις που πρέπει". Κατ' αρχήν ο Πρόεδρος όταν λέγει ότι θα κάνει τις κινήσεις που πρέπει προφανώς εννοεί είτε να μας φορτώσει κανάν Ζαρντίμ ακόμη ή κανάν Μίτσελ, ή ακόμη χειρότερα να μας πετάει στην μάπα απ'αυτά τα εκλεκτά μηχανάκια που αρέσκεται να ψωνίζει από τα πίσω ράφια (ούτε καν τα κάτω πλέον). Πάρτε

για παράδειγμα εκείνον τον Πίνο που επί ένα εξάμηνο έβγαζε μάτια στις προπονήσεις και έκτοτε εξαφανίσθηκε. Χθες καταλάβαμε και γιατί εξαφανίσθηκε. Αμ, ο άλλος ο Σαλίνο ή κάπως έτσι; Τρεις μήνες διαβάζουμε ότι είναι ελεύθερος και ότι μεγάλες ομάδες (μεταξύ άλλων και η Πόρτο με την Μπεμφίκα) σφάζονται στα πόδια του, αλλά ο Ολυμπιακός εκφράζει την βεβαιότητα για την απόκτησή του. Αυτοί που παίρνουμε, Πρόεδρε, δεν είναι για ποδοσφαιρική ομάδα. Για συνεργείο είναι, μαζί με τα υπόλοιπα μηχανάκια. Όσον αφορά το διά ταύτα βέβαια, και ο Πρόεδρος στην καρδιά του προβλήματος δηλαδή στον Αλαφούζο. Αυτός έπαιζε χθες; Ή αυτός μας ενδιαφέρει;

Σα να μου φαίνεται ότι ο Μαρινάκης δεν θα κάτσει πολύ καιρό στην καρέκλα του Προέδρου. Κι όσον αφορά τους εκβιασμούς ότι αν φύγει ποιος θα έρθει, προσωπικά αποδέχομαι την πρόκληση και του λέω ήδη από τώρα καλά τσακίδια, μόνο φεύγοντας να μην ξεχάσει ν'αφήσει και τους τίτλους ιδιοκτησίας (παραχώρησης) του γηπέδου, μην το κάνει σαν τον Λαυρεντιάδη και τον ψάχνουμε. Διότι το νούμερο ένα γωνιακό μαγαζί στην Ελλάδα όπως δεν το άφησαν ποτέ να μείνει μόνο του, έτσι δεν θα το αφήσουν ούτε τώρα. Και υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν τη μάπα τους κάθε μέρα πρωτοσέλιδη. Άιντε, γιατί σαν πολύ μας τα ζάλισες Βαγγελάκη παιδί μου και εν αντιθέσει με τον πατέρα σου για τον οποίον πάντοτε πίστευα ότι θα είχες έστω ως προσωπικό σου στοίχημα να ξεπεράσεις την βαρειά του σκιά από πάνω σου (διότι ουδείς αμφισβήτησε ποτέ την μεγάλη προσφορά του πατέρα σου), εσύ δεν φαίνεσαι ίδιος.

Και πάμε φυσικά στην σύγχρονη ντροπή της Ιστορίας του Ολυμπιακού, έναν άνθρωπο που πλέον και μετά τα χθεσινά έχω ξεγράψει από τη μνήμη μου, θεωρώντας ότι ουδέποτε υπήρξε παίκτης του Ολυμπιακού, ουδέποτε ασχολήθηκε διοικητικά, ουδέποτε είχε την παραμικρή ανάμειξη με το οτιδήποτε. Έναν άνθρωπο που του τα έχω χώσει κατ' επανάληψη προ πολλού και που πλέον θεωρώ ότι διέβη τον Ρουβικώνα οριστικά και αμετάκλητα: τον κυρ Σάββα. Ας δούμε τι είπε χθες ο εν λόγω:
"Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο, τον πρόεδρο που του το αφιερώνω και το Κύπελλο, τους παίκτες και όσους δουλεύουν για την ομάδα. Η καλύτερη ομάδα ήταν ο Ολυμπιακός, πήραμε από Γενάρη το πρωτάθλημα, κατακτήσαμε έστω και δύσκολα το Κύπελλο. Οι άλλοι ήταν υποχρεωμένοι να είναι σε φόρμα, έχουν και τα πλέι οφ, εμείς είχαμε τελειώσει εδώ και καιρό. Παρόλα αυτά τα καταφέραμε. Δεν θέλω να ακούσω ξανά ούτε κιχ από τους φιλάθλους. Μαρινάκης στην κρίση που ζούμε δε θα βρεθεί".
Ξέρασμα. Ανάξιος να μνημονεύεται ως μέρος της ένδοξης Ιστορίας του Ολυμπιακού. Ο κόσμος έφευγε ανά χιλιάδες από το γήπεδο πριν την απονομή εκφράζοντας την αηδία του γι'αυτήν την κατάκτηση και ο κυρ Σάββας του έλεγε στα μούτρα πόσο μαλάκα τον θεωρεί και τον ευχαριστούσε παράλληλα. Δεν φτάνει που βγάζαμε σπυράκια όλη τη χρονιά με το θέαμα που παρουσιάζαμε (επιβαρύνοντας έτσι όλα τα άλλα προβλήματα της καθημερινότητάς μας) και ο κυρ Σάββας συμπέρανε ότι ήμασταν και η καλύτερη ομάδα. Προφανώς τον κυρ Σάββα τον νοιάζει μόνο να είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, ακόμη και ως μονόφθαλμοι ανάμεσα στους τυφλούς, όχι να παίζουμε μπάλα καλή να φχαριστιέται ο κόσμος. Και επιπρόσθετα έριξε και το συνηθισμένο γλείψιμο στον Πρόεδρο (σσσσσσσσσσσλλλλλλλλλλλλλλουρρρρρρρρρρρρρρρρρππππππππππππππ). Στο λέω και σε'σένα, λοιπόν, κυρ Σάββα: αποδέχομαι την πρόκληση και στα τσακίδια όλοι σας. Και μόνο που βγαίνετε και λέτε στον κόσμο ότι αν φύγετε θα γίνει η ομάδα σαν τους από 'κει, δεν σας αξίζει να είστε μέσα στην ομάδα. Και ιδίως για'σένα έχουμε κάνει πολλές φορές ρησέτ με κυριότερη τότε με τον Δουκάκο (θυμάσαι, έτσι;), χάριν του παρελθόντος σου και μόνο.  Αλλά τέλος.

Κάτι για το τέλος: όπως είπα οι αντι- έχουν ξεσπαθώσει και με το δίκιο τους αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τους δικαιολογώ. Προσωπικά ήμουν αρκετά αηδιασμένος για να δω την απονομή χθες και όντως δεν την είδα. Σήμερα το πρωί ενημερώθηκα για τις χιλιάδες κόσμου που ήταν και οι μοναδικοί που έμειναν στο ύψος των περιστάσεων και οι οποίοι αποχώρησαν πριν την απονομή. Τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο. Έδειξαν στην πράξη ότι δεν έχουν καμία σχέση με όλους εκείνους που αφιερώνουν το κύπελλο ο ένας στον άλλον και ούτε μασάνε κουτόχορτο, ούτε τους εκφράζει αυτό το αίσχος. Βέβαια, από τους αντί- δεν περιμέναμε να πληροφορηθούμε κάτι τέτοιο και σε καμία περίπτωση δεν μας εκπλήσσει το μένος τους αλλά και η ως συνήθως επιλεκτική τους μνήμη. Τους συνιστούμε ξυδάκι και σοδίτσες. Εμείς ξέρουμε να πλακωνόμαστε μόνοι μας για τα όσα πρέπει. Όταν θα φτάσουν κι αυτοί να κάνουν την δική τους αυτοκριτική έστω και στο σπίτι τους ρε αδελφέ, όχι δημόσια όπως εμείς, ας μας το σφυρίξουν. Άιντε διότι έχουμε που'χουμε τα νεύρα μας από χθες, μας τα έχουν κάνει και τσουρέκια όλοι αυτοί που τάχα μου κόπτονται για το καλό του ποδοσφαίρου, το οποίο (καλό) προφανώς τώρα ενθυμήθηκαν.

Κλείνωντας θα ξαναπώ, η κατάσταση στον Ολυμπιακό είναι νοσηρή σε εξαιρετικά ανησυχητικό βαθμό και προσωπικά δεν βλέπω φως στο τούνελ. Το ότι εγώ χθες αποφάσισα ενσυνείδητα προ αγώνος (και το έχω γράψει και στο φεηστσιμβούκιον αυτό) να θέλω να χάσουμε δεν σημαίνει ότι δεν ήθελα το καλό της ομάδας, αλλά ότι έβλεπα πως μόνο χάνωντας θα μπορούσαμε πραγματικά να κερδίσουμε και μάλιστα ποικιλοτρόπως. Αυτό όμως δεν έγινε και πρέπει να προβληματιστούμε οι γαύροι (οι πραγματικοί), όχι οι ντεμέκ. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το τι πρέπει να γίνει. Η άποψή μου είναι ότθι θέλει νυστέρι η κατάσταση.
Πρέπει να πάρουν τον πούλο οι περισσότεροι: από τη διοίκηση και το τεχνικό επιτελείο μέχρι το ρόστερ (ιδίως αυτό) διότι εδώ και αρκετά χρόνια (μια τετραετία τουλάχιστον με τους πολύ επιεικείς υπολογισμούς) έχει που συντελείται η βαζελοποίηση του συλλόγου, και αυτό είναι κάτι που γράφουμε εδώ και χρόνια όσο κι αν αυτό δεν γουστάρουν να το δεχθούν οι περισσότεροι. Ο στρουθοκαμηλισμός είναι ακριβώς αυτό που μας συμβαίνει: υπάρχει κάτι που συμβαίνει και εμείς θεωρούμε ότι δεν συμβαίνει επειδή επιλέγουμε να μην το βλέπουμε. Και πως συμβαίνει; Μα με την εξύμνηση των ευρωπορειών (παπάρια μάντολες), μα με τις σούμες σε τίτλους ότι είναι τόσοι και όχι τόσοι, μα με την εξύψωση ποδοσφαιρικών μετριοτήτων και με τα πανηγύρια με το ανύπαρκτο θέαμα ή με κάμποσα άλλα, όλα αυτά (που ήταν ανέκαθεν άγνωστα στον Θρύλο) είναι που συναρτούν την βαζελοποίηση σε όλα τα επίπεδα και σε αυτό φταίνε εκτός από τον επίσημο Σύλλογο και οι κωλοφυλλάδες του αλλά και τα μυαλά του κόσμου από τον οποίον λίγοι τον υποστηρίζουν επειδή είναι ο Ολυμπιακός. Οι περισσότεροι τον στηρίζουν για να πανηγυρίζουν τίτλους. Παπάρια μάντολες δηλαδή.

Ξυπνάτε πριν είναι αργά.
Στο μεσοδιάστημα αυτό που ξέρω ότι ο Ολυμπιακός πλέον είναι σκέτος Πειραιώς. Έχει πάψει να είναι Σύνδεσμος Φιλάθλων. Μόνο στις συνειδήσεις μας παραμένει έτσι.

Θα δανειστώ μια τεράστια κουβέντα από το Ερυθρόλευκο Μετερίζι του φίλτατου συγγαύρου Γιώργου:
Πονάει πολύ να κερδίζουμε τρόπαιο και να μην το πανηγυρίζουμε. Ακόμα και η πιο ταπεινωτική ήττα πονάει λιγότερο.
Πραγματικά μεγάλες κουβέντες από πραγματικούς Ολυμπιακούς.

Αρκετά ζοχαδιαστήκαμε και έχουμε και πραγματικό τελικό σήμερα.
Σταδιάλα.

UPDATE II: Να κάνουμε και λίγο χιούμορ μπας και φύγει η πίκρα που μας κέρασαν χθες.

Μας κούφανε η ομάδα χθες...

Διότι το να κερδίζεις έτσι κατά κράτος το πλουσιότερο ρόστερ της Ευρώπης και μάλιστα για δεύτερη συνεχή χρονιά δεν είναι μικρό πράγμα. Δεν είναι τυχαίο που όλοι μας είχαμε την πεποίθηση ότι ήμασταν το αουτσάιντερ αυτής της διοργάνωσης, παρόλο που είμαστε και οι Πρωταθλητές Ευρώπης. Πραγματικά δηλαδή επρόκειτο περί εποποιίας.

Και για να τα λέμε και όλα όπως πρέπει, όλη τη χρονιά τον ξέχεζα πατόκορφα τον Μπαρτζώκα. Μία επειδή θεωρούσα ότι δεν έκανε καλή διαχείριση του ρόστερ (πχ ξεχνώντας παίκτες στον πάγκο), μία επειδή θεωρούσα ότι η ομάδα φορμαρίστηκε και ντεφορμαρίστηκε αντίστοιχα στα λάθος χρονικά σημεία, μία για κάτι άλλο κ.ο.κ. Χθες όμως με αυτό που είδα έπαθα πλάκα. Και ναι μεν έβριζα που μέχρι και ο σκοπιανός έβγαλε μάτια (τα χούγια δεν έκρυψα ποτέ) αλλά τέτοια τεράστια εμφάνιση δεν την περίμενα με καμία κυβέρνηση. Όσα του είχα σούρει όλη τη χρονιά λοιπόν είμαι υπόχρεωμένος να τα ανακαλέσω μετά τη χθεσινή εμφάνιση. Προφανώς τον αδίκησα και οφείλω να το παραδεχθώ.

Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο στον τελικό με την Ρεάλ, με την οποίαν έχουμε και ένα χρωστούμενο από το παρελθόν, ξέρω πάντως ότι ήδη η φετινή πορεία πρέπει να θεωρηθεί επιτυχημένη. Απλά λείπει το κερασάκι στην τούρτα που εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγο. Και νομίζω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε αν μείνουμε προσγειωμένοι και με τα μυαλά μέσα στο κεφάλι, διότι ήδη από χθες βράδυ διαβάζω ιδίως σε δημοσιοκαφρικούς κύκλους ότι η απονομή έχει ήδη γίνει και απομένει απλώς η τυπική διεξαγωγή του παιχνιδιού. Προφανώς όλοι αυτοί οι κύριοι ξεχνούν ότι η Ρεάλ βρίσκεται μακριά από τον θρόνο από το 1995 (και τον μεταξύ μας τελικό) και πολύ θα ήθελε να επιστρέψει. Νομίζω όμως ότι την έχουμε πιο πολύ σε σχέση με την Μπαρτσελόνα (ακόμη και με την συγκεκριμένη Μπαρτσελόνα που ουκ ολίγα προβλήματα είχε) όσο κι αν ακούγεται παρακινδυνευμένη πρόβλεψη και δίχως να παραγνωρίζω ότι η Ρεάλ έρχεται με φόρα. Το παιχνίδι θέλει προσοχή.

Αναφορικά με την εμφάνιση, τι να πεις πια; Νομίζω ότι όλοι έδωσαν ρεσιτάλ. Ακόμη και τον Σερμαντίνι που έβλεπα έτριβα τα μάτια μου. Βασικά όμως πρέπει να σταθώ στον Χάινς, στον οποίον πέρσυ του τα είχα χώσει και μάλλον είχα υπάρξει πολύ άδικος διότι το παιδί δεν είχε εμπειρία. Ο λόγος που του τα είχα χώσει ήταν ότι σε ματς κλειδιά δεν είχε την αναμενώμενη απόδοση (αν και αναγνώριζα ότι σε άλλα είχε βγάλει μάτια). Οκ, ήμουν υπερβολικός και ίσως και άδικος. Ο άνθρωπος είναι απίστευτος. Είναι τεράστια τύχη για την ομάδα που έχει έναν τέτοιον παίκτη στις τάξεις της.

Ως προς τα πολλά και διάφορα που ακούγονται τώρα, ότι αν κερδίσει ο Ολυμπιακός θα γίνει η τρίτη ομάδα μετά την Μακάμπι και την Γιουγκοπλάστικα που το κατακτά δύο συνεχόμενες φορές, θα ήθελα να πω ότι αυτές οι... βαζελομετρήσεις δεν μου αρέσουν καθόλου. Ο κατάλογος των πρωταθλητών είναι ένας. Τώρα αν για τα Χ κάμποσα χρόνια λεγόταν πρωταθλητριών και για τα Ψ τελευταία Ευρωλίγκα, ποσώς με απασχολεί. Και η Τρέισερ Μιλάνου το έχει πάρει δύο συνεχόμενες, και η Τσιμπόνα, και η Καντού και άλλοι. Μετρήσεις από την τάδε χρονιά κι έπειτα επειδή έτσι μας αρέσει εμένα δεν μου αρέσουν και θεωρώ ότι αρμόζουν μόνο στους από 'κει (άσε που η Γιουγκοπλάστια το είχε πάρει 3 συνεχόμενες κιόλας). Οπότε ας το πάρουμε εμείς και ας το εκλάβουν άλλοι όπως θέλουν. Εμένα και μόνο που κάτι τέτοιο γίνεται πολύ σπάνια, μου φτάνει. Και για να το πάρουμε θέλει τρομερή προσοχή. Η Ρεάλ δεν είναι καμιά ομαδίτσα και όπως το πήραμε εμείς πέρσι μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες που κράτησαν πολλά χρόνια, έτσι πρέπει να προσέχουμε μην μας κάνει καμιά νίλα και η Ρεάλ.

Παρεμπιπτόντως, μιας και έχουμε και τον τελικό στην μπάλα σήμερα, θα πω ευθέως ότι δεν θέλω να κερδίσουμε. Ειλικρινά το έχω βαρεθεί έτσι όπως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο και επειδή ένα ακόμη ντάμπλ-ένα ακόμη κύπελλο δεν θα μας προσφέρει τίποτε απολύτως στο ούτως ή άλλως ένδοξο και πάμπλουτο παλμαρέ μας, προτιμώ να το πάρει ο Αστέρας το κυπελλάκι για να αποκτήσει έστω και πρόσκαιρα λίγο ενδιαφέρον το πράγμα.

ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ