Η βρετανική punk σκηνή

είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση για μελέτη, ενασχόληση ή ό,τι άλλο θέλει ο καθείς ανά τα γούστα του. Και δεν μιλάω τόσο μουσικά, όσο κοινωνικοπολιτικά.
Κάτσε ρε, μισό λεπτό (θα μου πεις εσύ, ω, αναγνώστρια και αναγνώστη), εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ μας μιλάς για το βρετανικό punk; Τα μυαλά σας και μια λίρα...
Ναι αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη, ετοιμάσου να διαβάσεις ανάλυση αντικειμενική και μεστή, που δεν θα βρεις πουθενά αλλού...
(χμμ, καλά, έχω αρχίσει και πείθω μέχρι και 'μένα μιλάμε...)

Κατ' αρχήν, ανάμεσα σε αμερικανικό και βρετανικό punk υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Το αμερικανικό ουσιαστικά είναι απλώς μια ακόμη μουσική. Το βρετανικό όμως ουσιαστικά ξεκίνησε έχοντας πολιτικές και κοινωνικές καταβολές. Γι'αυτόν τον λόγο και δε νοείται αγγλικό punk συγκρότημα δίχως πολιτικό στίχο. Διόλου τυχαίο ότι από ολάκερη την αμερικανική σκηνή ουσιαστικά μόνο οι Dead Kennedys "πληρούσαν" τις punk-προδιαγραφές, ενώ απεναντίας στην Αγγλία όχι μόνο ήταν έτσι τα περισσότερα συγκροτήματα (όπως οι Sex Pistols, Exploited, Discharge, GBH κλπ), αλλά με τον καιρό και αυξάνονταν και "σκλήραιναν" (άλλο αν τελικώς και αυτά έγιναν κομμάτια του συστήματος που αρχικώς απεχθάνονταν, αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία). Το θέμα -και εδώ είναι η πραγματική ουσία- είναι ότι ενώ το punk είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση για πολλαπλή μελέτη, πρακτικά αποτελεί μια ακρότητα και όχι αδίκως. Οι ίδιοι οι πάνκηδες την απομόνωσαν, την άφησαν στο περιθώριο μηδ'εαυτών εξαιρουμένων. Πως το έκαναν; Με το ντύσιμό τους, τα κουρέματά τους, τα ναρκωτικά και το ατελείωτο αλκοόλ που "επιβαλόταν" να ρέουν άφθονα κλπ. Και αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, διότι εν προκειμένω αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι άλλο: ότι οι τότε πάνκηδες (και μιλάω για τα συγκροτήματα) δεν ήταν άτομα αμόρφωτα και δικαίως περιθωριοποιημένα όπως νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Ήταν μορφωμένοι, με ισχυρά πολιτικά βιώματα, και το κυριότερο: δεν ήταν παιδιά. Και αυτό φαίνεται από τους στίχους τους (οι οποίοι είναι επίσης μια άλλη ιστορία). Οι περισσότεροι ήταν ενήλικες, σε αρκετές περιπτώσεις με σπουδές κλπ. Και είχαν βιώσει στο πετσί τους πολλές καταστάσεις, όπως πχ η ανεργία κλπ. Ενήλικες πολίτες...

Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο με τα όσα (επιχειρείται να) συμβαίνουν εδώ.
Λυπάμαι πολύ, αλλά ένας 16χρονος όσο κι αν θεωρεί ότι τον πνίγει το δίκιο (που να τον κάνει να βγαίνει στους δρόμους) ούτε που γνωρίζει τι εστί ανεργία, ούτε που ξέρει τι σημαίνει διαφθορά, ούτε που έχει γνωρίσει ποτέ του τις συνθήκες για τις οποίες υποτίθεται ότι αντιδρά και κανένας πούστης δεν θα με πείσει για το αντίθετο.
Δηλαδή θα με πείσουν για τι; Ότι από τη μία οι νέοι δεν διαβάζουν για τα σχολεία αλλά διαβάζουν εφημερίδες; Ότι από τη μία τη βγάζουν όλη την ώρα σε ιντερνετάδικα στα chats κι από την άλλη προλαβαίνουν να ενημερωθούν για τις πολιτικές εξελίξεις, τις οποίες καλά-καλά ούτε προλαβαίνουμε, μήτε καταλαβαίνουμε πάντοτε οι μεγαλύτεροι; Μα η πουτανα η μέρα 24 ώρες έχει μόνο, και αρκετές απ'αυτές φεύγουν στον ύπνο κιόλας, πότε προλαβαίνουν;
Ρε δεν πάτε στο διάολο λέω 'γώ; Πότε πρόλαβε ένας δεκαεξάχρονος να αποκτήσει πολιτική συνείδηση; Πότε πρόλαβε να αφομοιώσει το πολιτικό γίγνεσθαι; Πότε πρόλαβε να καταλάβει τι σημαίνει ανεργία, ή τι πραγματικά συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία; Ή μήπως είμαι εγώ στην κοσμάρα μου και τελικώς οι νέοι δεν κάνουν ανελλιπώς το δρομολόγιο σχολείο-φροντιστήριο-ίντερνετ;

Προτού προχωρήσω, ας κάνω ένα διάλειμμα για μια αγγελία (που έλαβα με μέηλ και υποβάλω τα ειλικρινή σέβη μου σε αυτόν που την έφτιαξε):


Νομίζω το πιάνετε το νόημα. Πάμε πάλι από την αρχή (χα, την κάτσατε).
Ας ξεκινήσω τούτη τη φορά με μια μικρή (καλά, σώθηκες...) ανασκ(ολ)όπιση των γεγονότων. Το προπερασμένο Σάββατο 6 του μηνός είχαμε το τραγικό συμβάν που όλοι μας γνωρίζουμε. Μην επανέρχομαι, αρκετά έχει διασυρθεί και το συμβάν και ο μικρός που δεν έφταιγε ούτε για τη σφαίρα που έφαγε, ούτε για την ανελέητη καπήλευση που ακολούθησε.
Επί αρκετές ημέρες τόσο το κέντρο της Αθήνας, όσο και διάφορες άλλες πόλεις της χώρας έγιναν (και βασικά εξακολουθεί να γίνεται) έρμαιο βανδάλων, πλιατσικολόγων και πάσης λογής καθαρμάτων. Την ίδιαν στιγμή υπήρξαν σαφέστατα και φωνές που επιχείρησαν να πουν κάτι αλλά όπως πρόσφατα λέγαμε κάποιοι τις έκαναν ένα με τις σκηνές ντροπής και αίσχους που προαναφέραμε, είτε για να αποδείξουν ότι όλοι είναι κουκουλοφόροι, είτε ότι όλοι είναι μαθητές. Φυσικά δεν έχει νόημα να συζητάμε για το κατά πόσον έχουν τελειώσει οι αυτές ιστορίες, μιας και οι πληγές που άφησαν είναι αναμφίβολα τεράστιες. Αφήστε που καλό είναι να μην το σκαλίζουμε και πολύ το θέμα, μιας και οι περισσότεροι από όσους εξέφραζαν τον αποτροπιασμό τους (sic) ήδη έχουν επιστρέψει στις απλές καθημερινές τους συνήθειες όπως τα κουτσομπολιά, τα πρρωϊνάδικα, οι εκπομπές του Λαζόπουλου κλπ. Σχεδόν σα να μη συνέβη το παραμικρό δηλαδή. Θα προσπεράσω το σχεδόν αυταπόδεικτο γεγονός ότι τελικώς μυαλό δεν βάζουμε με την καμία επειδή δεν θέλω να σκανδαλίσω περαιτέρω (άλλωστε για τα σκάνδαλα ειδικοί είναι άλλοι) και θα σταθώ σε κάποιες άλλες παραμέτρους.

Δεδομένου ότι έχουν παρέλθει κάποιες μέρες οπότε και δεδομένα έχουν πέσει πολλά στο τραπέζι, κι εγώ μπορώ να σκέφτομαι λίγο πιο καθαρά σε σχέση με τον βρασμό ψυχής των πρώτων ημερών, έχω σκεφτεί πολλά πράγματα (πάντως δεν έχετε παράπονο, πάντα βρίσκω κάποια πιασάρικη δικαιολογία να σας ζαλίσω το κεφάλι!).
Να πάρουμε λοιπόν πρώτα τα πολιτικά του θέματος: η νουδού νομίζω δικαιωματικά παίρνει το όσκαρ ανυπαρξίας. Απλά, εύκολα και με χαρακτηριστική άνεση. Δηλαδή ρε παιδί μου, να το προσπαθήσεις και να το θες πραγματικά να είσαι ανύπαρκτος, τέτοια επιτυχία δεν θα πιάσεις. Τη Δευτέρα γινόταν της πουτάνας το κάγκελο, και το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίαζε για 5 ολόκληρες ώρες προκειμένου τελικά να μην αποφασίσει τίποτε. Μμμ, λάθος: απεφάνθη ότι έπρεπε να ενημερώσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους υπολοίπους αρχηγούς των κομμάτων την επομένη μέρα. Από μια άποψη θα πρέπει να αισθάνομαι ικανοποιημένος που οι ενημερώσεις δεν έγιναν την εβδομάδα που μας έρχεται προκειμένου να έχει καταλαγιάσει πλήρως το όλο σκηνικό (δηλαδή, εάν). Τα μέτρα που προανεγγέλθησαν ήταν λίαν επιεικώς για κλάματα: όπως τα 3 χιλιάρικα που προορίζονταν για όσους έχασαν πέρσυ σπίτια-δουλειές και βιος μαζί, έτσι και τα 10 χιλιάρικα για τους εμπόρους ήταν διά το πέος. Φυσικά την ίδια στιγμή περισσεύουν 27 δισ για τις τράπεζες, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Εχμ, 28 δισ πως να πω, συγγνώμη, μπερδεύτηκα, αν και 1 δισ πάνω, ένα κάτω δεν φτουράει τίποτε μπροστά σε ολόκληρα 10 χιλιάρικα (τα οποία εδώ που τα λέμε, είναι πειρασμός...).
Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα είναι απλά: τρεις λαλούν κι οχτώ χορεύουν. Το μόνο που δεν μας είπε ο Γιωργάκης είναι ότι επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ υπήρχε υπουργός Εσωτερικών από τη νουδού. Γελοίος και αστείος, ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει χρόνια τώρα. Εδώ έγινε της πουτάνας το μαγκάλι κι ο Γιωργάκης έτρεχε και μίλαγε για την κακιά δεξιά και τις λοιπές αηδίες. Ρεσιτάλ ανευθυνότητας τόσο από τον ίδιον, όσο κι από πολλά στελέχη του κόμματός του, που όλοι στο σύνολό τους απλά ζουν και αναπνέουν με την στιγμή που θα ξαναγίνουν κυβέρνηση (που είναι και το μόνο που τους ενδιαφέρει). Δεν έχω να πω κάτι άλλο, τα έχει πει όλα μόνος του, και αυτός και οι συν αυτώ.
Το ΚΚΕ είχε ένα ενδιαφέρον από μιαν άποψη, κι αυτό διότι ήταν ίσως η πρώτη φορά που επί μακρώ δεν άκουσα την Παπαρήγα να τα ρίχνει όλα στον επάρρατο ιμπεριαλισμό και τις ΗΠΑ. Ομολογουμένως ειπώθηκαν κάποια σωστά πράγματα, αλλά μάλλον ήταν η όαση εν τη ερήμω του συνόλου των θέσεών του. Θα έλεγα πάντως ότι έχει παρουσιάσει έναν ρεαλισμό στα συγκεκριμένα γεγονότα. Αν πέφτω έξω, ας μου το δείξει (και αυτή όπως και οι υπόλοιποι) με τα έργα.
Μεγάλη πλάκα είχε το ΛΑΟΣ: δεν ξέρω πόσοι το παρακολουθήσατε, αλλά όσοι δεν το πράξατε, χάσατε. Ο Καρατζαφέρης πρακτικά δεν έχει πεί κάτι που να ήταν λάθος, αν και δεν έφυγε και πολύ από τον λαϊκισμό παρόλο που το προσπάθησε. Και μου έκανε εντύπωση. Βέβαια οι όποιες εντυπώσεις που προς στιγμήν μου είχαν δημιουργηθεί διαλύθηκαν όταν άκουσα το φοβερό παιδί του Κοινοβουλίου, τον Άδωνι, ο οποίος σε ό,τι έλεγε ο Καρατζαφέρης πρακτικά έλεγε τα αντίθετα (εμ, είπα κι εγώ).
Φυσικά άφησα για το τέλος τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά θεωρώ όσα ακούγονται, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πίσω από τους κουκουλοφόρους δηλαδή, αστειότητες για έναν και μόνο λόγο: ιδίως μετά απ'όσα συνέβησαν, όποιος λέει κάτι τέτοιο πρέπει να πηγαίνει με αποδείξεις στον εισαγγελέα προκειμένου να πέσουν κεφάλια. Πέραν αυτού όμως, η μικρότητα του ΣΥΡΙΖΑ με εξέπληξε αρνητικότατα. Κατ' αρχήν ο Αλαβάνος (στον οποίον για το θέμα του τα είχα χώσει και μετά το ντημπέητ κιόλας) έχει χάσει την μπάλα. Ξεκίνησε λέγοντας ότι δικαιολογεί (τα αδικαιολόγητα), προφανως νομίζοντας ότι έγινε κάποια γενική παμπληθυσμιακή εξέγερση και θα έβγαινε με ποσοστό 78% την επομένη των εκλογών. Μετά, όταν άρχισε να καταλαβαίνει την γκάφα του, το γύρισε εν μέρει, όπου δίχως να πει έστω και μια φορά ότι καταδικάζει τα γεγονότα είπε ότι είναι (γενικώς και αορίστως) κατά της βίας. Εν συνεχεία βέβαια το γύρισε κι άλλο και πάει λέγοντας, κι έχουμε να δούμε κι άλλες κωλοτούμπες φυσικά. Ααα, είχαμε και τον θλιβερό μικρούλη (το πολιτικό δέμας) Τσίπρα, ο οποίος λίαν προσφάτως εξεστόμησε το άλλο εκ-πληκτικότατον: "αν η κυβέρνηση δεν δεχθεί τις προτάσεις μας, όχι απαραίτητα όλες αλλά έστω κάποιες, τότε καλά θα κάνει να οδηγήσει τη χώρα στη δημοκρατική έξοδο", εννοώντας δηλαδή εκλογές. Θεσπέσιο! Δηλαδή, εμείς προτείνουμε, κι αν δεν γουστάρεις αυτά που προτείνουμε κάνε εκλογές! Για την ιστορία θα αναφέρω ότι κάπως έτσι ξεκίνησε και η πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Όσοι ξέρετε ιστορία θα ξέρετε και ποιος ανήλθε μετά. Όσοι δεν γνωρίζετε, ανοίξτε κανά βιβλίο.
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να ομολογήσω ότι για'μένα πλέον δεν υφίσταται κόμμα ΣΥΡΙΖΑ μετά τα τελευταία γεγονότα και το λέω ευθέως. Ούτε πολιτικός ανήρ Αλαβάνος φυσικά. Καλά, ο Τσίπρας δεν υπήρχε ούτως ή άλλως, ανύπαρκτος από μόνος του γαρ. Α, και που'σαι Σπίθα, σα να μου φαίνεται ότι είχα δίκιο που στα έχωνα στην συζήτηση για τον Κουβέλη (αν και αποδεικνύεται ότι δεν είχα μόνο εκεί δίκιο, αλλά τέλος πάντων).

Η ουσία είναι ότι -όσον αφορά τα κόμματα- έχουμε να κάνουμε με ρεσιτάλ ανευθυνότητας. Σίγουρα υπάρχουν και φωνές λογικές και ρεαλιστικές, όμως δυστυχώς καταπνίγονται μέσα στην γενική μετριότητα και σήψη που επικρατεί. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται αλλαγή και δη, ριζικότατη. Ακούω να λένε για τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ότι για πρώτη φορά βγαίνει μπροστά η λύση της οικουμενικής κυβέρνησης (αν και λογικά εννοούν συνεργασίας, αλλά προφανώς... τέλος πάντων, μην αρχίσω πάλι), σύμπτωση αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα μιας και συμπίπτει με την δημοσκοπική ανατροπή των ποσοστών από πλευράς ΠΑΣΟΚ. Πιθανώς να είναι και αυτό μια λύση, ναι. Δεν ξέρω όμως κατά πόσον μπορεί να σταθεί εφικτή. Ίσως να ήταν πιο σωστή η λύση μιας κυβέρνησης με πρόσωπα εκτός πολιτικής, αποδεκτά από όλους. Πανεπιστημιακούς, ακαδημαϊκούς, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Θα μου πείτε, κι αυτοί χάλιες είναι. Ίσως. Τόσο χάλιες όσο οι πολιτικοί μας όμως, αποκλείεται. Και εννοείται ότι θέλουμε τελείως νέες πολιτικές προτάσεις (αν με νοείτε) και ει δυνατόν και νέα πρόσωπα. Νέα όχι απαραίτητα σε ηλικία, όσο σε μυαλά. Εννοείται φυσικά ότι κάτι τέτοιο δεν συμπεριλαμβάνει την εξαιρετικά ηλίθια πρόταση Τσίπρα για ψήφο στα 16.

Μίλαγα για τους νέους πιο πάνω, τους 16ρηδες, τους 12ρηδες κλπ. Όλους όσους εδώ και μέρες βγαίνουν στους δρόμους, νιώθωντας ότι τους πνίγει το δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους πνίγει τίποτε του παρόντος. Σίγουρα θα τους πνίξει στο μέλλον, για την ώρα όμως ασχολούνται με φαντασματάκια στους ώμους τους. Χμμμ, λάθος: με φαντασματάκια στους ώμους του μπαμπάκα τους. Ενός μπαμπάκα που σχεδόν εκσπερματώνει ηδονιζόμενος καθώς παρακολουθεί το κατά τα λοιπά απαίδευτο βλαστάρι του να έχει απόψεις κομματικές, συνδικαλιστικές κλπ. Τώρα το κατά πόσον οι απόψεις αυτές είναι του παιδιού ή του γονιού, εύκολα ή δύσκολα μπορούμε να το διακρίνουμε άπαντες. Το μέγα ζήτημα είναι βέβαια το κατά πόσον θέλουμε να το διακρίνουμε. Και δε νομίζω να μας παίρνει κάτι τέτοιο. Διότι κακά τα ψέματα, και ας σταματήσουμε επιτέλους να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: τα παιδιά που αυτήν την στιγμή φέρονται να αντιδρούν ούτε καν ξέρουν γιατί αντιδρούν. Το χειρότερο όμως είναι ότι ουδείς τους έχει εξηγήσει ότι αυτό που κάνουν δεν είναι παιχνίδι. "Μας κλέβουν το μέλλον μας" ακούω να λένε τα περισσότερα από δαύτα. Τότε παλικαράκι μου να πας να γίνεις γυψαδώρος και υδραυλικός και οικοδόμος που γενικά υπάρχει ζήτηση (που συνήθως καλύπτεται έως κι από λαθρομετανάστες) και όχι να μου θες να γίνεις κι εσύ δικηγόρος, κι εσύ καθηγητής, κι εσύ αρχιτέκτονας όπου έχουμε πήξει. Αν υπάρχει μια αλήθεια στη σύγχρονη Ελλάδα, αυτή είναι αναμφίβολα ότι ο διαβόητος μισθός των 700 ευρώ είναι μακράν το δικαιότερο και λογικότερο πράγμα που συμβαίνει. Και είναι το δικαιότερο διότι μόνο αυτό αρμόζει στους ηλιθίους, που όλοι μας είμαστε. Διότι ακόμη και στην σύγχρονη Ελλάδα, το παιδί πρέπει να πάει να γίνει γιατρός επειδή γιατρός είναι ο μπαμπάς, διότι πρέπει να γίνει μεγαλοδικηγόρος για να βγαίνει στο γυαλί σαν τον Κούγια και να λάμπουν οι γονείς σαν γύφτικο σκερπάνι, διότι το παιδί πρέπει να πάει στο πανεπιστήμιο Κλωστοϋφαντουργίας ή Ιχθυοκαλλιεργιών μόνο και μόνο για να φουσκώνει από περηφάνεια η μαμά ότι το παιδί πάει πανεπιστήμιο. Κι έτσι, έχουμε από τη μία ανθρώπους που έχουν βγάλει μια σχολή που είτε δεν τους ενδιαφέρει, είτε δεν έχει μέλλον, είτε υπάρχει υπερεπαγγελματισμός, ενώ από την άλλη ψάχνεις να βρεις για ηλεκτρολόγο και σου έρχεται μετά από 2,5 μήνες επειδή δεν προλαβαίνει όλες τις δουλειές. Βγαίνουν οι πιτσιρικάδες, όντες ακόμη μαθητές, και λένε για την ανεργία. Πολύ αναρωτιέμαι (και αμφιβάλλω) αν έστω κι ένας απ'αυτούς ξέρει που να επιρρίψει ευθύνες για τον τελείως ελλιπή και εσφαλμένο σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό. Αναρωτιέμαι πόσοι απ'αυτούς θα πρέπει να επιρρίψουν ευθύνες στους γονείς τους αφενός για την μαλακισμένη πλύση εγκεφάλου που τους κάνουν, αφετέρου για την παντελή απώλεια ελέγχου που τους διακρίνει και που (για το θέμα που μιλάμε) τους οδηγεί να συμπληρώνουν στα μηχανογραφικά τους σχολές ουσιαστικά πεθαμένες, όπως αυτές των καθηγητών όπου είμαστε υπερκορεσμένοι σχεδόν για μια δεκαετία ακόμη. Βγαίνουν τα παιδιά και λένε ότι εγώ θέλω να γίνω μαθηματικός όμως, και το λένε με πείσμα. Και το κάνουν. Και σπάνε τα μούτρα τους εν συνεχεία, επειδή κανείς δεν τους είπε ότι "κι εγώ θέλω μια φερράρι αλλά δεν μπορώ να την έχω". Σπανίως γίνονται τα πράγματα όπως πραγματικά τα θέλουμε, και ουδείς έχει εξηγήσει στα παιδιά ότι μια εσφαλμένη απόφαση στο επαγγελματικό ζήτημα είναι ικανή να τα καταστρέψει διά παντός. Και σου λένε μετά τα παιδιά ότι "μας κλέβουν το μέλλον μας". Ναι, σας το κλέβουν, αλλά ούτε που έχετε ιδέα για το ποιοι σας το κλέβουν, αγοράκια και κοριτσάκια μου.
Εάν η κυβέρνηση (και δεν μιλάω γι'αυτήν εδώ, αλλά για όλες) πήγαινε καλά αυτό θα φαινόταν παντού: στα οικονομικά, στα δημόσια έργα, στην κοινωνική πρόνοια, στους μισθούς και τις συντάξεις. Από την στιγμή όμως που οι κυβερνήσεις μας είναι αυτές που μας αξίζουν, πως να πάει σωστά και η παιδεία, από την οποίαν ξεκινούν όλα; Το μέγα ζήτημα που ουδέποτε μας απασχολεί όμως είναι το τι μερίδιο ευθύνης έχουμε εμείς οι πολίτες. Εγώ, εσύ, ο παραδίπλα, για τους οποίους πάντοτε μας φταίνε μόνο "οι άλλοι", είτε αυτοί είναι οι πολιτικοί, είτε οι δικαστές, είτε οι δημοσιογράφοι, είτε..., είτε..., είτε... Φταίνε οι πολιτικοί που είναι διεφθαρμένοι αλλά δεν φταίνε οι γονείς που δεν ασχολούνται καν με τα παιδιά τους. Φταίνε οι πολιτικοί που ζουν με παχυλούς μισθούς αλλά δεν φταίνε οι γονείς που πήραν δάνειο για να πάρουν αυτοκίνητο 2λιτρο ενώ η τσέπη τους ίσως να σήκωνε χιλιαράκι. Φταίνε οι πολιτικοί που έχουν βίλες αλλά δεν δεν φταίνε οι γονείς που πάνε και παίρνουν δάνειο μισού εκατομμυρίου ευρώ για ένα σπίτι που το πολύ να κοστίζει 150-200 και το οποίο είναι τετραγωνικά που ουδέποτε θα χρειαστούν. Φταίνε οι πολιτικοί που κονομάνε δεξιά κι αριστερά αλλά δεν φταίνε οι γονείς που έχασαν στο χρηματιστήριο περιουσίες ολόκληρες. Φταίνε οι πολιτικοί που ανταλάσσουν κρατική γη με το (κάθε) Βατοπέδι, αλλά δεν φταίνε οι γονείς που χάνουν κινητά κι ακίνητα στα καζίνα. Ναι, στην Ελλάδα φταίνε μόνο οι άλλοι, εγώ ποτέ. Λογικόν: πασίγνωστη η έκφραση "μωρέ ας με έκαναν εμένα πρωθυπουργό για μια μέρα να έβλεπες μετά". Διότι ο νεοΈλλην όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Ακόμη και τον γείτωνα μπορεί να μαχαιρώσει, το πρόβλημα ξεκινάει όμως μόνο όταν πάνε να μαχαιρώσουν τον ίδιον. Μέχρι τότε αγρόν αγοράζει και πέρα βρέχει.
Ώς έχω ξαναπεί όμως η κοινωνία μας είναι άρρωστη διότι άρρωστοι είμαστε εμείς που την απαρτίζουμε. Είναι λογικό κι επόμενο λοιπόν μια άρρωστη κοινωνία που αποτελείται από αρρώστους πολίτες να βγάζει άρρωστους πολιτικούς, να έχει άρρωστους δημοσιογράφους, να έχει άρρωστη Υγεία, άρρωστη Παιδεία, άρρωστη Πρόνοια, άρρωστη Αστυνομία, άρρωστη τηλεόραση και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά έχουν γίνει άρρωστα με τη δική μας συνέργεια, με τη δική μας συνενοχή. Και ουδεμία έκπληξη πρέπει να προκαλεί το γεγονός ότι βγάζουμε και άρρωστα παιδιά, παιδιά που νομίζουν ότι στα 15 τους ξέρουν πως λειτουργεί ο κόσμος, τι σημαίνει ανεργεία, ποια τα προβλήματα μιας οικογένειας, τι σημαίνει τράπεζα. Παιδιά όπως αυτά που βγαίνουν στους δρόμους νομίζοντας ότι κάτι κάνουν μεν αλλά δίχως να ξέρουν τι ακριβώς κάνουν, καλή ώρα. Παρεμπιπτόντως, σπαταλήστε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας και ακούστε προσεκτικά τι λέει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ο καθηγητής Χ. Γιανναράς.
Όμως ζούμε στην χώρα της ισοπέδωσης, στη χώρα που η μαλακία θεωρείτα ύψηστη αρετή και υπέρτατο ιδανικό, στη χώρα που η εθνική σχιζοφρένεια είναι το εθνικό σπορ. Κοινώς, στη χώρα των άκρων. Διότι είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα ο αστυνομικός είναι δογματικά κακός, ο αριστερός δογματικά καλός, ο δεξιός δογματικά κακός, το παιδί έχει δογματικά δίκιο κλπ, κλπ, κλπ. Από πολλές απόψεις δεν πρέπει να προκαλεί την παραμικρή εντύπωση.

Κατ' αρχήν οι σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες ιδεολογικά στηρίζονται στην γαλλική επανάσταση, η οποία φυσικά για όσους γνωρίζουν ιστορία δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το μεγαλύτερο οργανωμένο κύμα τρομοκρατίας στη σύγχρονη Ευρώπη. Αν ήσουν πλούσιος ή ευγενής ήσουν αυτομάτως κακός (μπίνγκο). Αν ήσουν φτωχός και αστός ήσουν αυτομάτως καλός. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του δογματικά καλού είναι ότι για όλα έχει δίκαιο, γι'αυτό και στη Γαλλία οι γκιλοτίνες στους δρόμους ήταν περισσότερες από τα σπίτια. Και φυσικά ο κακός έπρεπε να αποκεφαλίζεται με συνοπτικές διαδικασίες, συνήθως δίχως καν δίκη. Η γαλλική επανάσταση στην πράξη ήταν ακριβώς αυτό (διότι εν προκειμένω δεν ασχολούμεθα με την ιδεολογία της), και σε όποιον αρέσει. Και πάνω σε αυτήν στηρίχθηκε η μετέπειτα πορεία της Ευρώπης. Στα πιο... ημέτερα όμως, α, καλά... εμείς έχουμε και άλλου είδους σχιζοφρένειες να προσθέσουμε στο καρνέ μας, με κυριότερη αυτήν του εμφυλίου πολέμου. Ο εμφύλιος έχει πολύ ψωμί, αλλά οι περισσότεροι συνήθως προσπερνάμε τα περισσότερα δεδομένα και στεκόμαστε στα όσα μας βολεύουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εξής: οι του εμφυλίου, συμμετέχοντες τε και σύγχρονοι αμφοτέρων πλευρών, έχουν ομολογήσει ότι επρόκειτο για ένα τεράστιο λάθος. Μυστηριωδώς όμως και με έναν τρόπο εξόχως μαγευτικό, οι μεταγενέστροι που τον εμφύλιο δεν τον έζησαν ούτε για μισό δευτερόλεπτο φροντίζουν να διαιωνίζουν με στοργή το μίσος που υπήρχε στην τότε εποχή. Κάπως έτσι πχ οι αριστεροί είναι πάντα καλοί και οι δεξιοί πάντα κακοί. Σίγουρα όλα είναι θέμα ερμηνείας. Πχ όση σχέση έχει η νουδού με τη μετεμφυλιακή (ή ακόμη και την μεταπολιτευτική) δεξιά, άλλη τόση έχω εγώ με τους Ελ, τους Έψιλον και το μπέβατρο του Γκιόλβα. Όμως η ρετσινιά πάντα μένει. Όπως αντίστοιχα έχει μείνει στο ΠΑΣΟΚ φερ'ειπείν ότι είναι κεντροαριστερό κόμμα, ενώ πιθανώς να είναι δεξιότερο της νουδού. Είπαμε, εθνική σχιζοφρένεια. Εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε-γέλασε.

Ας μιλήσουμε λίγο για την περίοδο της χούντα. Μεταπολιτευτικά επεδείχθη ότι από τα περίπου 9 εκατομμύρια Ελλήνων, σχεδόν τα 7 εκατομμύρια ήταν αντιστασιακοί. Το ερώτημα, πως είναι δυνατόν με τόσους πολλούς αντιστασιακούς η χούντα να κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια αν και εφιαλτικό, συνήθως παραβλέπεται μιας και δημιουργεί πόνους εις το παχύ έντερο. Διότι τα 7 χρόνια της χούντας είναι ένα γεγονός, ο αριθμός των αντιστασιακών όμως μια υπόθεση. Αν η υπόθεση είναι σωστή, τότε είμαστε ένα έθνος ανικάνων. Αν η υπόθεση δεν είναι σωστή, είμαστε ένα έθνος ψευτών, καιροσκόπων και καραγκιόζηδων που ενδιαφερόμαστε μόνο για την μόστρα και την πάρτη μας. Να μπλέξουμε λίγο περισσότερο την ιστορία τώρα: προχουντικά μέσες άκρες είχαν γίνει τα εξής: ο Καραμανλής (ο αείμνηστος) είχε αρχίσει να εδραιώνεται. Είχε γίνει και η ιστορία με τις εκλογές της βίας και νοθείας (όπως οι αντικειμενικοί ιστορικοί μαρτυρούν), με θύμα τον Γέρο της Δημοκρατίας (για τον οποίον ως διά μαγείας ουδείς λέει ποτέ τον τεράστιο ρόλο του στην έναρξη του Εμφυλίου). Τελικώς ο Παπανδρέου κερδίζει τις εκλογές μετά όμως χούντα (αφού μεσολάβησε η υποτιθέμενη αποστασία, για την οποίαν όμως ουδείς λέει ότι ο Μητσοτάκης έκανε το ακριβώς αντίθετο με αυτό που είχε κάνει κάποια χρόνια πριν: ήταν αυτός που κρατούσε σε συνεχή την Ένωση Κέντρου, ήταν αυτός που τη διέλυσε κιόλας. Δεν τα λέω εγώ αυτά, ο Θεοδωράκης τα λέει). Όπως και να'χει, η ιστορία που μας παρατίθεται ουσιαστικά βαραίνει τον Καραμανλή, ο οποίος στο ενδιάμεσο την είχε κανει στο Παρίσι. Πέφτει λοιπόν η χούντα και ποιον περιμένει ως μεσσία ο ελληνικός λαός; Μα φυσικά τον... Καραμανλή. Εν συνεχεία φτάνουμε στην Ανδρέας-era: ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο κλπ. γνωστές ιστορίες. Φυσικά όσο βγήκαμε έξω από την ΕΟΚ άλλο τόσο βγήκαμε κι έξω από το ΝΑΤΟ, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ναι μεν ο Παπανδρέου έκανε πολλά σωστά πράγματα, ουδείς αντιλέγει. Ελάχιστοι όμως λένε ότι ουσιαστικώς τα γάμησε όλα πατόκορφα. Ναι, έπρεπε ο περιπτεράς της γωνίας να μην είναι ρουφιάνος πλέον, έπρεπε όμως να μην διαλυθούν τα πάντα. Διότι διαλύθηκαν και μην κρυβόμαστε. Και διαλύθηκαν σε τι όνομα; Υποτίθεται της ελευθερίας των πολιτών. Από τότε όμως είχε λησμονηθεί ήδη ότι άλλο ελευθερία και άλλο ασυδωσία.
Μμμμμ... ή μήπως δεν είναι έτσι; Για μισό...

Πάμε λίγο πίσω στο Πολυτεχνείο: τις απόψεις μου περί τούτου τις είχα αναπτύξει πέρσυ. Δεν έχει νόημα να αρχίσω να αραδιάζω και άλλες ιστορίες για να γίνω πιο πιστευτός, πόσω δε μάλλον που μου αρκεί να μείνω και παντελώς απίστευτος. Λίγο πιο πάνω ανέφερα για το πλήθος των Ελλήνων αντιστασιακών (της χούντας). Λίγο πιο πριν έγραψα κάτι για τον Εμφύλιο. Και αμέσως πιο πριν είχα γράψει (ξανά) για τα άκρα που μας χαρακτηρίζουν ως λαό. Μπορείτε να τα συνδυάσετε όλ'αυτά; Ποιοι είναι οι σημερινοί πολιτικοί; Η so called γενιά του Πολυτεχνείου. Ποιοι είναι οι σημερινοί γονείς; Η so called γενιά του Πολυτεχνείου. Ποιοι είναι οι σημερινοί συνδικαλιστές; Η so called γενιά του Πολυτεχνείου. Ποιοι είναι οι πλέον κραταιοί δημοσιογράφοι; Η so called γενιά του Πολυτεχνείου. Και πάει λέγοντας. Να το θέσω αλλιώς: ποιοι είναι αυτοί που μας έχουν πολώσει στα δυο αντίθετα άκρα; Μπίνγκο: Η so called γενιά του Πολυτεχνείου, μια γενιά που αποφάσισε να κάτσει στον καναπέ μέχρι να πεθάνει, μόνο και μόνο επειδή κάτι που έκανε νόμισε ότι ήταν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά έκανε. Θυμάμαι πριν καμιά διετία πρέπει να ήταν, ο πολύ λίγος (ως προσφάτως απεδείχθη) Αλαβάνος έλεγε κάτι πραγματάκια περί Πολυτεχνείου στη Βουλή. Του ανταπάντησε ο Λιάπης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση του για έναν λόγο που θα εξηγήσω αμέσως μετά: "ήμασταν μαζί στο κτίριο της Νομικής και δεν σας επιτρέπω να καπηλεύεστε τα γεγονότα για τη δική σας παράταξη". Τον εν λόγω διάλογο τον είχα παρακολουθήσει στην τηλεόραση. Ούτε μουν τον είπαν, ούτε άκουσα να το λένε. Την επομένη η Ελευθεροτυπία έγραφε απλά ότι "ο Λιάπης απάντησε σε έντονο ύφος". Πιθανώς επειδή είναι κακό για έναν δεξιό να ήταν εκεί μέσα τότε, αντί να έχει ταχθεί με τα τανκς, δεν ξέρω...
Έχετε αρχίσει να καταλάβαίνετε το μέγεθος της προπαγάνδας; Δεν λέω ηθελημένης προπαγάνδας, αφού μπορεί να γίνεται και κατά λάθος. Σπαταλήστε λίγο ακόμη από τον χρόνο σας και δείτε τι έλεγε ο Κύρκος πολύ πρόσφατα στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ.
Τι έλεγα πιο πάνω όμως; Ότι οι Έλληνες είμαστε χωρισμένοι σε καλούς και κακούς, στους δικαίους και τους αδίκους. Πήγε ο ειδικός φρουρός και σκότωσε έναν πιτσιρικά. Αυτό σημαίνει τι; ότι όλοι οι μπάτσοι είναι γουρούνια και δολοφόνοι; Δηλαδή κι ο Πάσαρης που δολοφόνος ήταν σίγουρα και πιθανώς να ήταν και γουρούνι, ήταν μπάτσος; Δεν υπάρχουν καλοί αστυνομικοί; Όλοι στο ίδιο σακί; Είναι τόσο δύσκολο πια να καταλάβουμε ότι οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες; Διάβαζα τις προάλλες ένα συγκλονιστικό άρθρο στην Καθημερινή και θυμήθηκα -ρε διάολε- αυτά που προσφάτως έγραφα περί της δικής μας αδιαφορίας για τον συνάνθρωπό μας. Ένα παιδί πέθανε (το "ένα", τρόπος του λέγειν). Όλοι μας νομίζω οι υγιώς σκεπτόμενοι το καταδικάζουμε απερίφραστα, αλλά ουδείς κάθεται να σκεφτεί πόσα άλλα παιδιά ενδέχεται να τα πάρει και να σηκώσει ο διάολος ο ίδιος, μόνο και μόνο επειδή εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας είμαστε επαγγελματίες μαλάκες. Δηλαδή, την στιγμή που δηλώνουμε αποτροπιασμένοι-εξοργισμένοι-αηδιασμένοι-κλπ (σε όλα, sic) για ένα γεγονός υποβοηθούμε στην τέλεση άλλων εγκλημάτων, με την εγκληματική μας αδιαφορία. Και η πλάκα ποια είναι; Ότι οι περισσότεροι από δαύτους που ουσιαστικά κάνουν ζημιά σε κάποια (τέτοια) παιδάκια ήταν οι ίδιοι που προ ετών σήκωναν μπαϊράκι υπέρ του Οδυσσέα Τσενάι και την ιστορία με τη σημαία. Είπαμε όμως, εθνική σχιζοφρένεια.

Πρέπει να το χωνέψουμε: στην Ελλάδα είμαστε χωρισμένοι σε παιδιά και αποπαίδια. Και ο διαχωρισμός δεν γίνεται από τις πράξεις του καθενός μας, αλλά από το τι δηλώνει ο καθένας. Ή μάλλον ακόμη πιο σωστά, από το πως στιγματίζεται κατά το δοκούν.

Αλήθεια, μιας και έκανα λόγο για προπαγάνδα πιο πάνω, έχετε σκεφτεί πόσο καλή προπαγάνδα γίνεται μέσα από την σάτυρα; Το γέλιο είναι κάτι το εκπληκτικό: μεταξύ άλλων, αν έρθει με ωραίο τρόπο σε καθιστά ανίκανο ακόμη και να σκεφτείς. Έβλεπα προχθές Λαζόπουλο, τον οποίον ουδέποτε έκρυψα ότι απεχθάνομαι μέχρι τελικής πτώσεως. Σε κάποιο σημείο λοιπόν για να καταδείξει -ένας θεός ξέρει τι- βγαίνει και λέει ο μέγιστος ότι "εμείς καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε τα παιδιά μας να αγωνίζονται στους δρόμους". Δάκρυα συγκίνησης μου έφυγαν από τα μάτια, διότι τον έβλεπα πως κρύωνε ο άνθρωπος από τη χαμηλή θερμοκρασία στην πλατεία Συντάγματος που έκανε την εκπομπή του, τον έβλεπα πως ίδρωνε για να προλάβει να πάει από την Σταδίου στην Πανεπιστημίου κι από το Πολυτεχνείο στην Ακαδημία και τον λυπόταν η ψυχή μου. Πως είπατε; Στο στούντιο ήταν; Μισό λεπτό, διότι αποκλείεται να μπερδέυτηκα τόσο πολύ. Δηλαδή ήταν στο στούντιο γιατί; Για να κάνει εκπομπή; Μια εκπομπή που θα κρατούσε τους συνομήλικούς του (που κατηγορούσε) στον καναπέ (που κατηγορούσε); Μμμμ, ναι, έχετε δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Όπως και να'χει, δώστου κάθε τόσο να χειροκροτούν τα παιδιά που ήταν στο στούντιο εκείνη την ώρα (διότι -sic- έπρεπε να είναι στο πνεύμα των ημερών ο κύριος όλα τα σφάζω-όλα τα μαχαιρώνω). Βέβαια θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος αν τα χειροκροτήματα ήταν αυθόρμητα ή υπήρχε κάποιος συντονιστής που πάντοτε υποδεικνύει σε τέτοιες εκπομπές με κοινό, έτσι για λόγους αρχείου δηλαδή, όχι ότι θα αλλάξει κάτι. Και τι έλεγε λοιπόν ο κύριος Λαζόπουλος; Ότι οι νέοι μας δείχνουν το παράδειγμα, ότι έχουν δίκιο. Μας υπενθύμησε το Βατοπέδι, για τη Ζήμενς, τους κουμπάρους, το χρηματιστήριο κλπ. Ναι, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο σημερινός 16ρης έχει άποψη για το τι έγινε στο χρηματιστήριο το 99 όταν δηλαδή ήταν 7 χρονών, αλλά το παραβλέπουμε και αυτό. Το μόνο που δεν μας είπε ο κύριος Λαζόπουλος ήταν το δικό του μερίδιο ευθύνης στο όλο σκηνικό. Πιθανώς να το σκεφτεί πιο ήρεμα το καλοκαιράκι, αφού οι φήμες λένε ότι πάει και ξεκουράζεται στην Μύκονο, ξέρετε που, εκεί στην εργατιά και την κακοπέραση. Α, κι επί τη ευκαιρία, αφού τα είχε μαζεμένα τα πιτσιρίκια στο στούντιο, γιατί δεν τους είπε και πόσα βγάζει τον μήνα; Όχι για άλλον λόγο, αλλά για να χειροκροτήσουν και τότε...
Δεδομένου λοιπόν ότι ο Λαζόπουλος είναι όντως ένα άνθρωπος με ταλέντο και με πηγαίο χιούμορ, σε συνδυασμό με τα όσα άλλα ακούγονται δεξιά κι αριστερά τι πέρασε; Ότι οι νέοι έχουν δίκιο. Τα είπαμε από την αρχή όμως, και η ερώτηση "πότε πρόλαβαν να το ανακαλυψουν" θα παραμείνει αναπάντητη εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν.

Πριν καμιά δεκαριά μέρες νομίζω ήταν, πήρε τ'αφτί μου ότι 3 άτομα βίασαν μια γυναίκα μέσα στο μαγαζί της στο κέντρο της Αθήνας. Έχω ακούσει και το που και το πότε. Το θέμα είναι ότι δεν άκουσα κάτι τέτοιο στις ειδήσεις, μήτε το διάβασα στις εφημερίδες. Θα μου πείτε, ότι είθισται να ακούγονται και υπερβολές. Συμφωνώ και επαυξάνω. Αν κρίνω όμως από τον τρόπο που παρουσιάζεται η όλη ιστορία, έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι το πιθανότερο είναι ο βιασμός όντως να έγινε και να μην ήταν φόλα του αέρα. Διότι όπως προσφάτως λέγαμε, εδώ και πολλές μέρες συμβαίνουν κάποια πράγματα ταυτόχρονα και τα έχουμε βάλει όλα στο ίδιο καζάνι. Ακούγεται ότι ο κόσμος έχει εξεγερθεί. Παπάρια μάντολες.
Κανένας κόσμος δεν έχει εξεγερθεί. Πριν από αρκετές μέρες άκουγα τον Βαφειάδη (τον δημοσιογράφο) να λέει "στα ρεπορτάζ που έχω κάνει έχω μάθει πολλές γλώσσες και αυτές τις μέρες στο κέντρο της Αθήνας ακούω πολλές που δεν έχω ξανακούσει". Και δυστυχώς κάτι τέτοιο έχει πάρει και το δικό μου το αφτί. Αυτό δεν είναι εξέγερση, κυρίες και κύριοι. Ή τουλάχιστον, δεν είναι εξέγερση πολιτών. Είναι οι λεγόμενοι "γνωστοί-άγνωστοι" (sic) συν αρκετοί άλλοι απελπισμένοι που κυριολεκτικώς δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ταυτόχρονα έχουν βγει στους δρόμους κάμποσοι πιτσιρικάδες που αντιδρούν και διαδηλώνουν για κάτι που και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι είναι. Να σας το πω αλλιώς: όταν προ ετών πήγε να περάσει νομοσχέδιο που να ελέγχει τους καθηγητές, έγιναν... καταλήψεις. Μπίνγκο, καλά το καταλάβατε. Και πόσες άλλες τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν. Αν υπήρχε κάποια εξέγερση θα πήγαιναν σφαίρα στα κόμματα να τα κάνουν ρημαδιό, όχι στα μαγαζιά του κοσμάκη.

Να εξηγηθώ και λίγο διά να μην παρεξηγηθώ. Είναι γεγονός ότι υπάρχει φτώχεια, είναι γεγονός ότι υπάρχει ανεργία, είναι γεγονός ότι υπάρχει εξαθλιώση, κοινωνική αδικία. Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα ελάχιστα πράγματα λειτουργούν (όχι απλά σωστά, αλλά και γενικώς), είναι γεγονός ότι δεν έχουμε Πρόνοια, Κοινωνική Πολιτική και Μέριμνα. Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε Παιδεία, ότι η Υγεία είναι του κώλου και πάει λέγοντας. Όπως και είναι γεγονός ότι έχουμε τα χίλια δυο προβλήματα και ότι έρχονται ακόμη μεγαλύτερα αγγούρια. Και όσο δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, ούτε αυτά θα αλλάξουν. Στο κείμενό μου λοιπόν, αν δηλαδή καταφέρατε (υποθετικά μιλώντας) να φτάσετε ως εδώ κάτω-δεν λέω ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχουν και είναι αμέτρητα. Αυτό που λέω είναι ότι εξακολουθούμε να τρώμε κουτόχορτο. Πιστεύουμε πως ο κόσμος είπε "ως εδώ". Στην πραγματικότητα οι δημοσιογράφοι (μεταξύ άλλων) αποφάσισαν να παρουσιάσουν τον κόσμο να έχει πει "ως εδώ". Όπως κάποιοι αποφάσισαν να βγάλουν στο δρόμο παιδάκια που καλά, καλά δεν ξέρουν ποιος ο Κόσμος του Είναι και ποιος του Γίγνεσθαι και να τα βάλουν μπροστάρηδες μιας δήθεν εξέγερσης.
Και το ακόμη πιο θλιβερό είναι το άλλο: ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι όντως τόσα πολλά και σοβαρά, που ακόμη και υπό τέτοιες συνθήκες ωχαδελφισμού και παραπληφορόρησης θα μπορούσαμε να επιτύχουμε κάτι πραγματικά καλό. Μάλλον όμως θα χάσουμε και αυτήν την ευκαιρία, όπως πάμπολλες άλλες έχουμε χάσει στο παρελθόν.
Και δυστυχώς, όσο περισσότερο παρακολουθώ τα πράγματα, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι η όλη ιστορία ήταν (και είναι) υποκινούμενη και στημένη. Δεν ξέρω αν είναι από "έξω" ή από "μέσα", ή ακόμη από "πιο μέσα" όπως ισχυρίζονται από την πλευρά τους πολλοί και διάφοροι. Αυτό που ξέρω είναι ότι πολλά πράγματα δεν μου κάθονται καθόλου καλά. Κι επίσης αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι οι πληροφορίες μας χτυπάμε σε πολύ συγκεκριμένες ευαίσθητες χορδές μας, το οποίο μόνο τυχαίο δεν μου φαίνεται.

Τελειώνοντας σιγά, σιγά (τυχερούληδες...) να ανασύρω ένα απόσπασμα από το προ 3 μηνών Περί Δημοσκοπήσεων έπος μου: "Μμμμμμ... και μιας κι έχετε καλή μνήμη είπαμε, κάντε μου μια χάρη: δείτε πως έγραφαν κάποιες συγκεκριμένες εφημερίδες προεκλογικά και πως γράφουν τώρα. Κι ελπίζω να μην εκπλαγείτε όταν διαπιστώσετε ότι γράφουν με ακριβώς τον ίδιον τρόπο. Καλό, ε; Το μέγα ερώτημα είναι βέβαια που το πάω; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω ιδέα. Η εντύπωση που μου δημιουργείται όμως είναι ότι η "γενική" προσπάθεια που υπάρχει είναι να συρθεί η χώρα σε εκλογές σώνει και καλά. Ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, σχεδόν εκβιαστικά." Όσοι παρακολουθείτε προσεκτικά τα όσα λέγονται και γράφονται αυτές τις μέρες, το πιάσατε τι θέλω να πω...

Για το τέλος, σας ανεβάζω ένα (ακόμη) εξαιρετικό κείμενο που γράφτηκε στον Φίλαθλο (από τον οποίον κυριολεκτικά δεν ξέρω τι να πρωτο"κλέψω"), την περασμένη Κυριακή, από τον Αργύρη Παγαρτάνη αυτή τη φορά. Διαβάστε το προσεκτικά, δίνει μια ενδιαφέρουσα άποψη του προβλήματος.


Ξεκινήσαμε πως, αυτό το κείμενο; Α, ναι, με την βρετανική punk σκηνή. Οι τότε πρωτοπάνκηδες το έριξαν στη μουσική επειδή το αγγλικό σύστημα πρακτικά δεν τους έδινε άλλη δυνατότητα αντίδρασης. Το θέμα είναι ότι αυτοί πρώτα είδαν και μετά έκαναν. Δεν λέω πως ότι έκαναν οι πάνκηδες ήταν σωστό, ούτε ότι είχαν δίκιο σε όλα. Όμως το σίγουρο είναι ότι ήξεραν για τι μίλαγαν. Όταν φερ'ειπείν οι Sex Pistols τραγούδαγαν στο Anarchy in the UK "don't know what I want but I know how to get it" ή "your future dream is a shopping scheme" είχαν τον λόγο τους που το έλεγαν. Ήξεραν. Ούτε υπέθεταν, ούτε είχαν ακούσει να λένε άλλοι, ούτε φυσικά τους είχαν βάλει άλλοι να κάνουν έτσι. Και παρά ταύτα ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Έγιναν όλοι τους ένα με το σύστημα που όχι μόνο υποτίθεται πολέμαγαν αλλά και έπαιζαν και πολύ ξύλο κιόλας.
Κοινώς, οι εξεγέρσεις δεν γινονται στα λόγια, ούτε είναι τόσο εύκολες. Εκτός αν πια ψάχνουμε αφορμή να έχουμε να λέμε ότι "ήμουν κι εγώ εκεί και κάτι έκανα". Τώρα το τι ήταν αυτό το κάτι όμως, ας μην το ψάχνουμε καλύτερα...
Χαίρετε.