Αγαπημένοι μου δίσκοι: Show No Mercy-Bonded by Blood

Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι δύο πάνε πάντα μαζί, πακέτο! Γιατί; Για πολλούς και διάφορους λόγους, που ίσως να μην έχουν σημασία κιόλας. Και οι δύο ανήκουν στις ιερότερες στιγμές του metal γενικώς. Ο μεν Show No Mercy (1983) των αμερικανών Slayer (από τις καλές, τις εξαιρετικές εποχές) είναι ο πρώτος ιστορικά καταγεγραμμένος thrash metal δίσκος (αν και το thrash -ως όρος- ήταν κατά τι μεταγενέστεη εφεύρεση), ο δε Bonded by Blood (1985) των (επίσης) αμερικανών Exodus ήταν ο πρώτος που ηχογραφήθηκε, αλλά ένεκα "τεχνικών" προβλημάτων κυκλοφόρησε με 2 χρόνια καθυστέρηση. Αμφότεροι οι δίσκοι είναι από τους πλέον πορωτικούς που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στο metal (και μιλάμε για 20φεύγα χρόνια πίσω), ακόμη και σήμερα έχουν ή και αποκτούν φανατικούς φίλους και γενικά μόνο οι κολληματίες (που απλά από συνήθειο λένε την αντίθετη άποψη δογματικά και σε ό,τι τους πεις) είναι αυτοί που δεν τους αποδέχονται, αλλά ποιος ασχολείται με δαύτους...

Θα ξεκινήσω με τον Show no Mercy. Οι Slayer ήταν από τους πρωτεργάτες της ακραίας metal σκηνής των ΗΠΑ που προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του 80, και ήταν σύγχρονοι μετέπειτα γνωστών ακόμη και πέραν του metal συγκροτημάτων όπως οι Metallica. Δεν αναφέρω τυχαία τους Metallica, οι οποίοι από τότε είχαν δημιουργήσει ένα αρκετά δυνατό όνομα, με αποτέλεσμα να παίζουν σε τοπικές συναυλίες ως headliners (σ.σ. το "τοπικές", ουδεμία σχέση με το πως το ορίζουμε εδώ και 15 χρόνια. Αφενός τότε μια τοπική συναυλία μπορεί να μάζευε και 2000 κόσμο ακόμη κι από απομακρυσμένες περιοχές, αλλά αυτό είναι μια άλλη -και μεγάλη- ιστορία, αφετέρου όταν μιλάμε για την μυθική Bay Area, τότε όντως είναι άλλη και ακόμη μεγαλύτερη ιστορία). Στο πλαίσιο της "άτυπης" συνεργασίας, υποστήριξης και αλληλοβοήθειας των συγκροτημάτων, οι Metallica κάποια στιγμή ξεκίνησαν να δίνουν συναυλίες και με τους Slayer. Και κάπου εκεί άρχισαν τα "προβλήματα". Σε ένα αμερικανικό fanzine ο ντράμερ των Metallica (φτου) Lars (ξουτ) Ulrich (ουστ) είχε δηλώσει (έτσι λένε οι φήμες δηλαδή) ότι μια συναυλία με τους Slayer είναι πραγματικό πρόβλημα: "Όταν τους είχαμε ν'άνοίγουν τις συναυλίες κυριολεκτικά ξεθέωναν τον κόσμο, έτσι όταν βγαίναμε εμείς οι περισσότεροι δεν μπορούσαν καν να τραγουδήσουν. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να βάζουμε τους Slayer ως headliners: ε, τότε ο κόσμος ερχόταν μετά από 'μας και πριν τους Slayer για να έχει κρατημένες δυνάμεις!" Αναφέρω αυτό ενδεικτικά για να γίνει κατανοητό το πόσο δυναμικό συγκρότημα ήταν οι Slayer. Και το Show No Mercy δείχνει ακριβώς αυτόν τον απίστευτο δυναμισμό. Πρόκειται αναμφισβήτητα για τον "ιερό δίσκο του thrash" όπως είχε πει και ο Βενιέρης κάποτε (έχει πει και σωστά πράγματα αυτό το παιδί, είναι γεγονός): απο πλευράς τραγουδιών, τι αν πρωτοπείς: Show no Mercy, Fight till Death, Black Magic, Crionics, Evil Has no Boundaries και δε συμμαζεύεται (και να σημειώσω ότι ο δίσκος ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει το Agressive Perfector όπως νομίζουν πολλοί, και το οποίο έχει μπει στον δίσκο σε επανεκδόσεις). Κορυφαίος δίσκος από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, από τα μεγαλύτερα (σε αξία) ντεμπούτα που έχουν πραγματοποιηθεί ποτέ στο metal. Όπως έλεγε και ένα φιλαράκι μου χαρακτηριστικά, οι Slayer ήταν το συγκρότημα που οι τρείς (Tom Araya-μπάσο-φωνή, Kerry King και Jeff Hanemann-κιθάρες) έτρεχαν μπας και προλάβουν τον έναν (Dave Lombardo-ντραμς) και εδώ που τα λέμε αν και από τεχνικής απόψεως είναι όλοι τους εξαιρετικοί, η εν λόγω άποψη δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα! :)
Μουσικά, ο δίσκος είναι αρκετά σκοτεινός, η παραγωγή χάλια (ένδοξες εποχές! Πολύ γουστάρω!), μελωδικότατος (με πάμπολλες επιρροές από Maiden κιόλας) και φυσικά δυναμικότατος και υπεργρήγορος (ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα). Ιδίως τα δέκατα έκτα που τραβάει ο Lombardo με τη δίκαση στο ομώνυμο είναι πραγματικά αξεπέραστα.
Το θέμα είναι ότι με τον δίσκο αυτό οι Slayer άνοιξαν δρόμουν και δρόμους, εκτός από αφτιά! :)

Bonded by Blood από τους φοβερούς και τρομερούς (μα συνάμα και πολύ άτυχους) Exodus από τη μυθική σκηνή του Bay Area της California (απ'όπου είναι και οι Slayer αν και λίγο "παραδίπλα"). Οι Exodus είχαν κάνει πολλά περισσότερα βήματα από όλους τους συντοπίτες τους και το 83 ήταν έτοιμοι να ηχογραφήσουν τον πρώτο τους δίσκο με τον τίτλο A Lesson in Violence. Ο ένας κιθαρίστας τους ήταν ο Kirk Hammet, ο οποίος κάποια στιγμή το 1983 αποφάσισε ν'αφήσει τους Exodus και να πάει στους Metallica (στους οποίους και είναι μέχρι σήμερα). Καλά, και που το πρόβλημα θα μου πείτε. Το πρόβλημα είναι ότι πρόλαβε και έκανε πνευματικά δικαιώματα στο τραγούδι των Exodus Die by My Hand (το οποίο ήταν αμιγώς δική του σύνθεση) με αποτέλεσμα οι Exodus να βρεθούν στη θέση να μην μπορούν να ηχογραφήσουν καν τον δίσκο. Για την ιστορία το τραγούδι του Hammet είναι το περιώνυμο Creeping Death των Metallica από το Ride the Lightning. Μέχρι να διαπιστώσουν το νομικό υπόβαθρο οι Exodus (αφού τα πνευματικά δικαιώματα στο metal δεν ήταν και ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο) άρχισαν τις καθυστερήσεις επί των καθυστερήσεων και αντί για 1983 (που θα ήταν κι ο πρώτος χρονικά δίσκος στο thrash) εγέννετο 1985, αλλά δεν πειράζει: το αποτέλεσμα μας αποζημιώνει τα μάλα! Κι εκτός αυτού, στο ενδιάμεσο βελτίωσαν και πολλά! Ο Bonded by Blood είναι ο αγαπημένος μου thrash metal δίσκος από την πρώτη μέρα που τον άκουσα (μέχρι τότε ήταν ο... Show No Mercy φυσικά!). Κατ' αρχήν και μόνο που έχει το ομώνυμο άσμα, θα έπρεπε κάθε κουβέντα να σταματάει εδώ! Έλα όμως που'χει κι άλλα εφάμιλλα! Strike of the Beast, Metal Command, A Lesson in Violence και πάει λέγοντας... Χαμός! Ταχύτητες, υψηλή τεχνική, δυναμισμός, τα έχει όλα και συμφέρει! :)
Από τεχνικής απόψεως οι Exodus ήταν τουλάχιστον ένα σκαλί πάνω από τους Slayer, ενώ οι δεύτεροι πλεονεκτούσαν σε ταχύτητα. Συνθετικά και οι δύο δίσκοι (που πρέπει ν'αναφέρω πως δεν απευθύνονται σε όλα τ'αφτιά. Για την ακρίβεια απευθύνονται σε ακόμα λιγότερα απ'όσα απευθύνεται το metal γενικώς), προσωπικά όμως δεν με στεναχωρεί καθόλου. Πέραν των όσων έχω γράψει, διαπνέονται από μια έντονη επιθετικότητα (χαρακτηριστικό γνώρισμα του συγκεκριμένου ιδιώματος της metal γαρ) η οποία πηγάζει κατ' αρχήν από τις υψηλές ταχύτητες (οι οποίες δεν προκύπτουν μόνο από τις κιθάρες: τα ντραμς είναι αυτά που τραβάνε το μεγαλύτερο κουπί).

Πάμε τώρα στα οπτικοακουστικά ντοκουμέντα. Ξεκινάω με Slayer, με ένα βιντεάκι τους από κάποια συναυλία πίσω στο 1983 όπυ εμφανίζονται τα τραγούδια Evil Has no Boundaries και Crionics. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι τα ντράμς δεν ακούγονται καλά, η όλη εμφάνιση είναι διά σεμινάρια (μεγάλη προσοχή στην εκπληκτική κίνηση των Hanemann-King στο ξεκίνημα του Crionics: ούτε στην συγχρονισμένη κολύμβηση δε γίνονται τέτοια πράγματα!).


Και αντίστοιχα δύο ντοκουμέντα από Exodus, για την ακρίνεια πρώτα το μέγα έπος Bonded by Blood ως στούντιο εκτέλεση, και ακριβώς από κάτω το εκπληκτικό Metal Command από συναυλία του 1985 με τον μακαρήτη Paul Baloff στα φωνητικά.





Τιμής ένεκεν, να παραθέσω και στίχους από ένα τραγούδι από κάθε δίσκο (εννοείται, τα ομώνυμα):

Show No Mercy

Through The Night We Rise In Pairs
Lords At Night We Ride
From The Depths Of Hells Domain
Reborn To Reign This Night
Roam Throughout The Endless Wars
Hold High His Name We Must
Warriors From The Gates Of Hell
In Lord Satan We Trust

Stalking The Night Can't You Feel I'm Near
Watching Each Step That You Take
I Take Lives And Show All No Mercy
This Night
Attack Those Not Knowing My Force

Brothers Of The Prince Of Night
By Bargains We Have Made
Allies With The Darkened Souls
Our Legions We Must Save
Fight Four Our Eternal Quest
God Can't Save You In Time
Evil Stalks The Night With Us
Your Soul It Shall Be Mine

Stalking The Night Can't You Feel I'm Near
Watching Each Step That You Take
I Take Lives And Show All No Mercy
This Night
Attack Those Not Knowing My Force

I Am The Menace In Your Eyes
The One You Can't Escape
Your Life Falls In My Grasp
You Know Your End Is Near
You Pray Your God Will Help
His Strenght No Match For Mine
Your Last Hope Slips Away
Thy Soul Begins To Bleed
Burn Holes Throughout Your Mind
Your Eyes Now Filled With Blood
A Victim Of My Force
In Endless Agony
You Realize Your Defeat
Recite My Masters Chants
Your Soul Now His To Keep

Stalking The Night Can't You Feel I'm Near
Watching Each Step That You Take
I Take Lives And Show All No Mercy
This Night
Attack Those Not Knowing My Force

Bonded by Blood

black magic rites on this black evil night
begin with the slice of the blade
metal and blood come together as one
onlookers they gasp in dismay
taste the sweet blood of one another
sharing without any greed
bang you head as if up from the dead
intense metal is all that you need

murder in the front row
crowd begins to bang
and there's blood upon the stage
bang you head against the stage
and metal takes its price
bonded by blood

metal takes hold death starts to unfold
it's loud like the worlds at an end
your in a blood fury the metal won't stop
onlookers they bang at command
cutting your palm and drinking your blood
the power that few others dare
you feel the need to go out and kill
the same need that your blood brother shares

murder in the front row crowd begins to bang
and there's blood upon the stage
bang your head against the stage
and metal takes its price
bonded by blood

Μερικές απαραίτητες σημειώσεις: θα μου πει κανείς (όχι μόνο από τους... "καλοπροαίρετους") "μα τι σατανιστικά πράγματα είναι αυτά; Τι εξώφυλλα, τι στίχοι, τι καθαριστικά πιάτων και λοιπά μαχαιροπήρουνα;"
Ναι, ωραία... Και; Η συγκεκριμένη θεματολογία ήταν πολύ της μόδας κυρίως στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 80, και όταν λέω πολύ, εννοώ ότι αν ένας μουσικά "ακραίος" δίσκος δεν είχε τουλάχιστον κάτι σχετικό θεωρείτο εκτός τόπου και χρόνου. Πέραν τούτου, ήταν ένα -ακραίο, δε διαφωνώ- μέσον αντίδρασης στη θρησκευτική καταπίεση που υπήρχε (και το metal είναι γενικώς μια μουσική που απευθύνεται σε κόσμο ελεύθερο, που δε γουστάρει ούτε κλάψες ούτε τα λοιπά συνναφή). Κι εκτός αυτού, όπως το ίδιο το metal ήταν μια γερή γροθιά στο οποιοδήποτε κατεστημένο, έτσι δύο φορές γροθιά ήταν και η οποιαδήποτε αντίστοιχη "ακρότητα". Δεν μου λέει κάτι δηλαδή. Εξάλλου ποιος πίστευε και πρέσβευε τι, φάνηκε και στην πορεία.

Χμ, και ένα ενδιαφέρον στατιστικό για αν κάνουμε και λίγο χιούμορ: για όποιον πρόσεξε, στους Exodus δημιούργησαν (άθελά τους, αυτό είναι αναμφίβολο) πρόβλημα οι Metallica. Στους Slayer ουσιαστικά πήγαν να δημιουργήσουν πρόβλημα (κατά λάθος, ένεκα του προβληματισμού τους) πάλι οι Metallica. Στον Mustaine που έγραφα πρόσφατα, δημιούργησαν μέγα πρόβλημα οι Metallica (επειδή τον έδιωξαν, όπως τον έδιωξαν τέλος πάντων). Προ ετών, την όλη φάση με το νάπστερ την κυνήγησαν οι... Metallica. Δε λέω, τεράστια γκρουπάρα (ως το 88) οι Metallica, αλλά τελικά είναι να μην μπλέξεις μαζί τους! :):):)
Και για την ιστορία, ο Kill 'em All των (επίσης bay areaers) Metallica ήταν ο δεύτερος χρονικά δίσκος που βγήκε στο κίνημα του thrash.

Τέλος. για τους... κιθαρίστες μας, ταμπλατούρες για τον Show No Mercy μπορείτε να βρείτε εδώ, για τον δε Bonded by Blood εδώ.
Metal ρεεεεεεεεεεεεεεεε! :)

ΥΓ. Ουφφφφ, μέρες το'γραφα αποσπασματικά. Νομίζω πως δικαιούμαι να πάω να δω τη μπάλα τώρα. Έχει και το σούπα κάπ σήμερα, μην ξεχνιώμαστε... :)

UPDATE: Εϊπα να περιορισθώ σε 1+1, αλλά είναι α-δύ-να-τον να μην παραθέσω και το Strike of the Beast... Απλά, αδύνατον.... :)
Το τραγούδι... παραπλεύρως.

Strike of the Beast

walking down the backstreets
the noon is full and high
you feel your body start to sweat
someone's about to die
you turn around and run
it's the only thing to do
someone's about to die
and that someone... is you

time to run or fight
off the strike of the beast

you hear the creature's hooves
start to echo through your brain
you fear the demon's hellish howl
it makes you go insane
you smell the creature's fowl stench
laced with death and waste
don't lose your mind he's right behind
breathing fire in your face

time to run or fight
off the strike of the beast
if you fail you'll be
the hellish demon's feast

black as night he begins his flight
wings outstretched in the cold
glowing eyes, he wears no disguise
his evil has yet to be told
breathing fire the beast is flying higher
now he swoops down on his prey
all the world a horrid mess
leaving black earth in decay

the beast prepares for battle
and you prepare to die
the blood running down your throat
dulls you woeful cry
you can feel the power rage within your soul
when you die you go to hell and live... forevermore

Επικαιρότητα

Υπάρχουν τρία πολύ ενδιαφέροντα άρθρα στη σημερινή Ελευθεροτυπία, τα οποία θα ήθελα να σχολιάσω.
Το πρώτο έχει αν κάνει με την ΑΕΚ και πιο συγκεκριμένα την παραπομπή του Ψωμιάδη για υπεξαίρεση χρημάτων. Θα ήθελα λοιπόν να θέσω ένα ερώτημα: αν ο Ψωμιάδης βρεθεί ένοχος, με το άρθρο 44 που είχε μπει η ΑΕΚ προ ετών τι γίνεται; Αν δηλαδή κριθεί ένοχος, τα χρήματα αυτά θα πρέπει να τα επιστρέψει... Το θέμα είναι ότι θα πάνε που; Στην ΑΕΚ; Είμαι πολύ περίεργος...

Το δεύτερο έχει να κάνει με τον ΠΑΟΚ. Ετοιμάζουν διαδηλώσεις, λέει, οι παοκτζήδες επειδή τους εμπαίζει το κράτος. Εμ, έτσι είναι: μόνο 462 φορές έχουν ρυθμιστεί τα χρέη του ΠΑΟΚ τα τελευταία 5 χρόνια, να μην τις χιλιάσουμε; Και μην αναφέρω φυσικά τις εποχές Μπατατούδη, έτσι; Εντωμεταξύ η ιστορία με τον ΠΑΟΚ έχει πραγματικά μεγάλη πλάκα: τα χρέη είναι, λέει, κάπου 30 εκατομμύρια ευρώ (τα οποία όταν μιλάμε για μεγάλες ΠΑΕ αναφέρονται σα να λέμε τρία κατοστάρικα -δραχμές-, με τέτοια απαξίωση), από τα οποία τα 15 έχουν υπαχθεί στο άρθρο 44 (άρα και απαχθεί από τις τσέπες του λαού), άρα μένουν 15 τα οποία με κάποιον μυστηριώδη τρόπο που δεν έχω καταλάβει έχουν γίνει 9, από τα οποία η κυβέρν....ε, διοίκηση Ζαγοράκη αναγνωρίζει μόνο τα 1,9... Το να πέφτεις από τα 30 εκατομμύρια στα 1,9 νομίζω είναι κάτι που μάλλον ούτε οι κορυφαίοι μαθηματικοί του κόσμου δεν μπορούν να κάνουν. Εγώ λέω να τους δώσουμε τσάμπα και γήπεδο (δηλαδή ο Άρης με τον Ηρακλή πιο μάγκες είναι;). Τέτοια αδικία ούτε στον χειρότερο εχθρό σου, ένα πράγμα...

Το τρίτο όμως θα το παραθέσω ολόκληρο:
Πορτοφολάδες και όχι φίλοι του ΠΑΣΟΚ ήταν -όπως αποδείχτηκε- δύο από τους συγκεντρωμένους που πήγαν την περασμένη Δευτέρα στο κλειστό γήπεδο του Σπόρτιγκ για να παρακολουθήσουν την ομιλία του υποψήφιου προέδρου του κόμματος, Ευάγγελου Βενιζέλου.

Ο ένας από τους δύο μακρυχέρηδες συνελήφθη από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφαλείας Πατησίων και σύμφωνα με την Αστυνομία πρόκειται για έναν 29χρονο από την Αλβανία, που κατηγορείται ότι μαζί με συνεργό του, εκμεταλλευόμενοι τον συνωστισμό, αφαίρεσαν από φίλο του κόμματος, ιδιώτη, το πορτοφόλι του με 1.450 ευρώ. Οι δυο νεαροί έγιναν αντιληπτοί από αστυνομικούς και στην προσπάθειά τους να διαφύγουν πέταξαν στο έδαφος 1.350 ευρώ. Ο 29χρονος δεν κατάφερε να διαφύγει, εν αντιθέσει με τον συνεργό του. Στην κατοχή του βρέθηκαν 200 ευρώ. Ο ιδιώτης, όμως, δεν ήταν ο μοναδικός που έπεσε θύμα κλοπής. Οπως διαπιστώθηκε αργότερα και το πορτοφόλι ενός βουλευτή, που βρισκόταν στην ομιλία, είχε κάνει φτερά μαζί με 2.500 ευρώ και το υπόλοιπο περιεχόμενό του. Πληροφορίες αναφέρουν πως θύματα των «μακρυχέρηδων» έπεσαν δύο ακόμη στελέχη του ΠΑΣΟΚ και ένας φίλος του κόμματος, οι οποίοι ωστόσο δεν κατήγγειλαν την κλοπή. Ο συλληφθείς οδηγήθηκε στον εισαγγελέα κατηγορούμενος για κλοπή.

Και ρωτάω: πόσοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να κυκλοφορούν με 1500 ή και 2500 ευρώ στο πορτοφόλι τους σήμερα; Μαλακία είπα πάλι, ε;

Περί Σκηνής

Το συγκεκριμένο σχόλιο απευθύνεται μάλλον σε ολίγους, σε άτομα της "οικογενείας" κατά κύριο λόγο, μα ως εξίσου βασικό στόχο έχει κι όσους πολύ απλά δεν καταλαβαίνουν. Το παρακάτω κείμενο είναι από την ιστοσελίδα της Underground σκηνής του Τέξας και είναι από αυτά που σπανίως γράφονται. Το γιατί, θα το εξηγήσουμε στο μέλλον με σειρά από σχόλια. Το ουσιώδες όμως είναι ότι πλέον ανοίγω τον ασκό της Ελληνικής Σκηνής...
(κι έχει να πάρει πολλούς ο διάολος με τον καιρό)

Στο ενδιάμεσο, όποιος δε βαριέται ας ρίξει και μια ματιά σε αυτό το άρθρο του φίλου και συμμαχητή Dragon και το οποίο δεν αφορά μόνο το metal, που αν και με πρόλαβε (εν μέρει), θα με απασχολήσει σχεδόν "ταυτόχρονα".

There used to be a Metal scene in Texas. Some may argue that there is still a metal scene in Texas, but those of us who grew up in the 1980's know better. Sure, there are Metal bands out there. Many good ones, to be sure. They have their loyal followers who go to every show. They play to crowds of 10 people on a Tuesday night at the Backroom. They put out demos and struggle to find a label interested enough to finance their CD. Just like the old days. Right? ...Wrong!

Scene - an area or sphere of activity, current interest, etc.: the fashion scene.

What Metal in Texas today lacks is a scene. It lacks a cohesion that is vital to the growth and development of any good Metal band. Central Texas had that scene in the mid 80's. Of course even at the time there was criticism that not enough people supported the scene and the bands within it. But it did exist. You could go to any show at the Ritz Theater in Austin or Cameo Theater in San Antonio and see the same group of kids. It didn't really matter who was playing any particular night. People were there to support the scene. Whether it was to see the mighty WatchTower or the not so mighty Syranax people came out to support Texas Metal.

Our primary goal at TMU will be to explore that scene of the mid 1980's. The bands, the shows, the clubs, the fans. It was a great time and one that should not be forgotten in the annals of Metal history.

Our secondary focus here at TMU will be on Texas Metal in its present form. One band surprised everyone in the past year by coming out of semi-retirement. Of course, I'm referring to Austin legends WatchTower who are now reportedly recording the most anticipated Texas Metal release of the past decade. If it's good, Metal, and from Texas; we'll cover it here at TMU.

Περί συμβόλων, σημαιών και παρελάσεων.

Χρμφφφφ........ κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Τελικά σε υτήν τη χώρα πολλά πράγματα αλλάζουν (συνήθως προς το χειρότερο), δευτερευούσης σημασίας φυσικά -όπως η οικονομική μας κατάσταση, το βιωτικό μας επίπεδο, οι παροχές υπηρεσιών ακόμη και σε θέματα όπως η υγεία κλπ-, ένα απ'αυτά που δεν αλλάζουν όμως είναι το θέμα των παρελάσεων, σημαιών, συμβόλων κλπ. Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια διαβάζω (και συμμετέχω σε διαλόγους) για το συγκεκριμένο ζήτημα (όπως αντίστοιχα και σε άλλα ιδίας "σημασίας"). Βέβαια δεν είναι όλοι οι διάλογοι ίδιοι, μιας και πολλάκις εμφανίζονται ποιοτικότεροι συνομιλητές που δίνουν έναν άλλον τόνο. Το γκολ όμως δεν αλλάζει: κάθε χρόνο (δύο φορές κιόλας, μιας κι έχουμε και την 25η Μαρτίου) ξανά μανά η ίδια κουβέντα. Και τελικά τείνω να πιστέψω ότι κάπου εκεί αρχίζουν και τελειώνουν τα προβλήματά μας.

Ξεκινώντας από τις στρατιωτικές παρελάσεις,μιας και ένα διαχρονικό επιχείρημα είναι και τ'ότι μόνο χώρες τύπου Τουρκίας, Ιράν, Β.Κορέας κλπ κάνουν παρελάσεις, θα δηλώσω μετά λύπης μου πως ούτε να γελάσω δεν μπορώ με τόσο αστεία επιχειρήματα, τα οποία τείνουν να καθιερώσουν τη γενική άγνοια ως γενικό κανόνα κιόλας. Θα μπορούσα ν'αναφέρω πολλές στρατιωτικές παρελάσεις ανά τον κόσμο, αλλά θα έμπαινα σε φαύλο κύκλο: πχ, αν αναφέρω τις στρατιωτικές παρελάσεις που γίνονται στην Αγγλία, θα μου ελεγε κανείς ότι ναι μεν δεν είναι Ιράν, αλλά η Αγγλία είναι μια ειδική περίπτωση. Αν αναφέρω τις στρατιωτικές παρελάσεις που γίνονται στη Ρωσία, μάλλον θα μου απαντήσουν ότι και η Ρωσία είναι στις εξαιρέσεις, αφού προφανώς υπάρχουν κατάλοιπα των σταλινικών πρακτικών (κι άντε να συνεννοηθείς μετά). Αν αναφέρω πχ την περιβόητη D-Day και τις παρελάσεις που γίνονται στη Νορμανδία, θα μου ανταπαντήσουν ότι στην πραγματικότητα δεν γιορτάζουν την οριστική πτώση του ναζισμού, αλλά την απαρχή της επικράτησης των αγγλοαμερικάνων. Με λίγα λόγια, ο καθείς θα προσπαθεί να εφευρίσκει μια δικαιολογία για ο,τιδήποτε (άλλωστε του Έλληνα μην του πειράξεις την κοσμοθεωρία του, ως γνωστόν. Ίσα που προσπαθεί μετά να σε πείσει ότι στις 10 το πρωί είναι στην πραγματικότητα βράδυ...). Να θέσω ένα ερώτημα όμως; Αν υποθέσουμε ότι όλα τα προαναφερθέντα παραδείγματα τα αποφύγω για κάποιους -διάφορους- λόγους, τότε θα μπορέσει αν μου πει κανείς γιατί οι Γάλλοι εορτάζουν με στρατιωτικές παρελάσεις την Ημέρα της Βαστίλης;










Οι Γάλλοι εμπίπτουν σε ποια κατηγορία; Στου θεοκρατικού Ιράν; Στη χουντικη Κορέα; Στην στρατοκρατική Τουρκία; Ή μήπως οι Γάλλοι δεν είναι δημοκρατικοί; Αναμένω απαντήσεις, έτσι για να μου λυθούν οι απορίες.
Στρατιωτικές παρελάσεις γίνονται παγκοσμίως, και όχι μόνο εκεί που μας συμφέρει να παρουσιάζουμε. Οι ξυπνητζιδισμοί, αλλού. Ομοίως και η προπαγάνδα. Εκτός πια αν μάθουμε ότι οι Γάλλοι είναι τίποτε χουντοφασιστόμουτρα, κατάλοιπα της ναζιστικής Γερμανίας και νοσταλγοί του Χίτλερ (όχι τίποτε άλλο, αλλά για να δικαιωθεί κι ο Όργουελ επιτέλους).
Πάμε τώρα στις μαθητικές παρελάσεις: θα αναφέρω ενδεικτικά τους Νορβηγούς, οι οποίοι την 17η Μαίου γιορτάζουν την εθνική επέτειό τους, την καθιέρωση του Συντάγματός τους και μεταξύ άλλων κάνουν και μαθητικές παρελάσεις. Χουντικοί και οι Νορβηγοί; Φασίστες; Τι διάολο είναι κι αυτοί δηλαδή; Θα μου πείτε, μα οι μαθητικές παρελάσεις των Νορβηγών δεν είναι με βήμα κλπ. Ε, και; Και οι Γερμανοί τρώνε για πρωϊνό τόστ με ωμό κιμά, πρέπει να τρώμε κι εμείς; Αυτό γουστάρουν οι όποιοι άλλοι, αυτό κάνουν.
Σάμπως οι Κύπριοι; Θα προσπεράσω το γεγονός ότι η Κύπρος διαθέτει ίσως τη σοβαρότερη και ισχυρότερη αριστερά στην Ευρώπη και θ'αναφέρω ότι οι Κύπριοι κάνουν κι αυτοί παρελάσεις. Κι αυτοί σύγχρονα θύματα του χουντοφασισμού; Δηλαδή όποιος κάνει κάτι που δεν γουστάρουμε είναι κατάλοιπο ή νοσταλγός της ακροδεξιάς; Θα τρελαθούμε τελείως μου φαίνεται. Ακόμη και ο Γκαίμπελς θα ζήλευε τέτοιες πρακτικές...
Βγαίνουν και μου λένε ότι τις επέβαλε ο Μεταξάς. Μπα; Και το ΙΚΑ ο Μεταξάς το δημιούργησε, μήπως να το καταργήσουμε κι αυτό; Έχουμε ξεφύγει εδώ πέρα ή ιδέα μου είναι;

Το να μου πει κάποιος -όπως και ειπώθηκε- ότι αν κάποιος δεν θέλει, ας μην παρελάσει και να μην υπάρχει ο φασιστικός κι απαράδεκτος μπαμπούλας των αποβολών, να το δεχθώ μετά χαράς. Δεν θες; Μην παρελάσεις. Και δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα κιόλας. Αυτό είναι το σωστό. Άλλο αυτό όμως, κι άλλη η κατάργηση των παρελάσεων. Διαφορετικά πράγματα.
Για την ώρα το κλείνουμε το θέμα των παρελάσεων (αν και θα επανέλθω συγκεντρωτικά στο τέλος).

Πάμε στη σημαία και κατ' επέκτασιν τα σύμβολα. Κατ' αρχήν, η σημαία δεν είναι νέο φρούτο. Την έχουμε κληρονομήσει από την αρχαιότητα: σημαίες είχαν οι τριήρεις, εμβλήματα ("προγόνους" σημαιών δηλαδή) είχαν οι ασπίδες (όπως το Λ των Λακεδαιμονίων) και πάει λέγοντας. Με την πάροδο των αιώνων, παρόλο που τα εμβλήματα ουδέποτε έσβησαν, από ένα σημείο κι έπειτα υπερίσχυσαν οι σημαίες, τις οποίες και έχουμε μέχρι σήμερα.
Σήμαία είχε προτείνει ο Ρήγας Φεραίος.
Σημαία είχαν τα ελληνικά πλοία κατά το 21.
Σημαία είχε η Φιλική Εταιρία.
Σημαία είχε ο Ιερός Λόχος του Αλεξάνδρου Υψηλάντη,
καθώς και ο ίδιος.
Σημαίες (πολλές) είχαν οι Κρητικοί.
Η Μάνη που ήταν πάντα ελεύθερη (εξ ου και το Νίκη αντί του Ελευθερία), είχε κι αυτή σημαία.
Και πάει λέγοντας, μην γεμίσω το μπλογκ σημαίες, δεν θα είχε ιδιαίτερο νόημα. Το θέμα είναι ότι σημαίες ή εμβλήματα ανέκαθεν υπήρχαν.
Όσοι έδωσαν το αίμα τους, τη ζωή τους για να είμαστε εμείς -οι βολεμένοι ιντερντετοκαναπεδάκηδες των πάσης λογής αμερικανιών και της υψηλής κριτικής- ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ σήμερα, είχαν μια σημαία. Μια σημαία την οποίαν με την καρδιά τους ακολουθούσαν όσοι ήθελαν. Κι αυτό γιατί; Για να βγαίνει ο κάθε καραγκιόζης να καίει τη σημαία της χώρας, που στο κάτω κάτω της γραφής, αν κάποιος θέλει να την κάψει, ας το κάνει ελεύθερα μέσα στο σπίτι του. Από τη στιγμή που το κάνει δημόσια δεν ενδιαφέρεται να δείξει τι πιστεύει, ενδιαφέρεται να προκαλέσει, απλά και ξάστερα.

Θα μου πείτε τι; Ότι τη σημερινή μας σημαία την έφερε ο Όθωνας; Ωραία, το ξέρω ήδη. Όπως και ξέρω ότι τα γαλανόλευκα χρώματα (αν και ούτως ή άλλως προϋπάρχοντα) τα έδωσε για να του θυμίζουν τη χώρα του τη Βαυαρία. Και; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;
Η σημαία είναι ένα σύμβολο που εμπεριέχει Ιστορία και νοήματα. Άλλοι θέλουν να τα βλέπουν, άλλοι όχι.
Βέβαια αυτοί που δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να βλέπουν αυτά τα νοήματα πιθανώς να μην έχουν συζητήσει ποτέ με κανέναν που να θυμάται τη σβάστιγκα (σημαία) ν'ανεμίζει στον ιερότατο βράχο της Ακροπόλεως, αλλά αυτό πιθανώς δεν μας ενδιαφέρει. Χμ, αν ενθυμούμαι καλώς ο Γλέζος έχει μιλήσει για το ζήτημα, αλλά ποιος τον ακούει κι αυτόν μωρέ... Με τον Γλέζο θ'ασχολούμαστε τώρα; Σιγά μην ξέρει αυτός (όπως και πολλοί άλλοι). Εξάλλου αν ξέρει αυτός, τότε δεν ξέρουμε εμείς, πράγμα άτοπο, ανυπόστατο και απαράδεκτο.
Σήμερα ο Στάθης στην Ελευθεροτυπία έχει ένα εκπληκτικό σχόλιο, βάσει του οποίου λοιπόν εγώ ρωτάω: τους αντιστασιακούς που παρήλασαν ΚΑΙ φέτος με καμάρι, γιατί δεν τους τα χώνει κανείς; Μήπως επειδή ουδείς έχει τους όρχεις να πάει να τους κάνει διαλέξεις περί σημαίας και παρελάσεων, ενώ με την ίδια ευκολία το κάνει δεξιά κι αριστερά;
Βέβαια ως γνωστόν η πώληση μαγκιάς είναι κάτι που αποκτά αξία όταν το κάνεις εκεί που σε παίρνει: ούτα τα νεοελληνικά μυαλά, να τα χαρώ, αλλά το παραβλέπουμε κι αυτό.

Μην ξεφεύγω όμως: η σημαία είναι ένα σύμβολο. Το σύμβολο χρησιμοποιείται για να σου θυμίζει. Τι να σου θυμίζει; Αυτό με το οποίο το έχεις ταυτίσει. Εγώ λοιπόν την ελληνική σημαία την έχω ταυτίσει με την Εθνεγερσία του 21, με την ανάκτηση των ελληνικών εδαφών κατά τους βαλκανικούς, με την αντίσταση στους γερμανοϊταλούς, με την αντίσταση κατά της χούντας και με πολλά άλλα. Την έχω ταυτίσει με τους ανθρώπους εκείνους που παρά τις διαφορές τους και τα προβλήματά τους ενώθηκαν -έστω κι εν αγνοία τους πολλές φορές- κι έχυσαν το αίμα τους, έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Ναι, σήμερα κάποιος μπορεί να μην ξέρει ποιο συμβόλαιο κινητής τηλεφωνίας είναι πιο συμφέρον, αλλά κάποτε οι άνθρωποι είχαν άλλα προβλήματα, δεν ήξεραν αν θα επιβιώσουν στον Αγώνα για την Ελευθερία, για να ζήσουν ελεύθερα τα παιδιά τους, τα παιδιά των παιδιών τους. Και όλοι αυτοί βρίσκονται μέσα στην σημαία και τους τιμούμε με τις παρελάσεις.

Αν οι αντιστάσεις είχαν με λουλούδια, ας παρήλαυναν οι λουλουδοπώλες. Από τη στιγμή που έγιναν με όπλα, είναι καθήκον μας να έχουμε τον στρατό να παρελαύνει σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Και στα παπάρια μου, αν άλλα κράτη δεν έχουν τέτοιες παρελάσεις: να είχαν την Ιστορία της Ελλάδας, να είχαν χύσει το αίμα που έχυσαν οι Έλληνες, για να είχαν τέτοιες παρελάσεις. Κι όσον αφορά τους μαθητές, επειδή όπως έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω, είμαστε ένα έθνος από αμνήμονες, καλώς παρελαύνουν κι εκείνοι, για να θυμούνται. Να μαθαίνουν ότι η παρέλαση έχει τους λόγους της, δεν αρκεί μόνο η εκδήλωση. Κι αν δεν τη γουστάρουν οι μαθητές να το αποφασίσουν μόνοι τους, όχι ο μπαμπάκας τους.

Δε γουστάρεις τη σημαία; Δικαίωμά σου. Δεν γουστάρεις τα σύμβολα; Δικαίωμά σου. Δεν γουστάρεις τις παρελάσεις; Δικαίωμά σου.
Δηλαδή εσύ έχεις το δικαίωμα να μη γουστάρεις ούτε τον ίσκιον σου τον ίδιο κι εγώ δεν έχω το δικαίωμα να γουστάρω και τη σημαία και τις παρελάσεις; Τι είδους φασιστικές πρακτικές και λογικές ειν' τούτες; Δεν θες να παρελάσεις αγόρι μου; Μην το κάνεις κι αν σου κουνηθεί κανάς καθηγητής υπάρχουν και οι μηνύσεις. Εγώ που γουστάρω δηλαδή να παρελαύνω τι πρόβλημα σου δημιουργώ; Δεν γουστάρεις την ελληνική σημαία; Πρόβλημά σου, εγώ την γουστάρω όμως και στον Εθνικό Ύμνο (εις την Ελευθερίαν, για να μην ξεχνάμε και τους πλήρεις τίτλους) γουστάρω να κάθομαι και προσοχεί άμα λάχει να΄ούμ. Έτερο μέγιστο επιχείρημα είναι, λέει, πως είναι πολυέξοδες: γελάν και οι πέτρες. Στη χώρα της μίζας, των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, της και του αιώνιου φαγοποτιού, το οικονομικό πρόβλημα μας το δημιουργούν οι παρελάσεις.... Ας γελάσω.....

Ας αποκτήσουμε Παιδεία, ας αποκτήσουμε μνήμη κι εθνική συνείδηση, ας μάθουμε να τιμούμε και να θυμόμαστε, ας γίνουμε άνθρωποι και μετά ας μιλήσουμε για την κατάργηση των παρελάσεων. Λες κι αν καταργηθούν θα λυθούν και τα προβλήματά μας.

ΥΓ. Όσον αφορά την κατάργηση των παρελάσεων, να αντιπροτείνω την κατάργηση των αργιών στις εθνικές επετείους; Αυτές δηλαδή τι νόημα έχουν;

Και δυο σχετικα links:
Στάθης
Τριαντής

Ο Φραπές (εκκλησιαστικός ύμνος)

Αντιγράφω από τον slartibartfast αυτό το εξαιρετικό ντοκουμέντο που αν μη τι άλλο υποδηλώνει σχεδόν ολόκληρη τη φιλοσοφία ενός λαού... :):):)

Πιστεύω εις ένα φραπέ
αφρώδη, παγοκράτορα,
ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής,
εις στομάχους πάντων ερριμένον.

Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πηχτόν,
του καφέ συνοδό και λιπογενές,
το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο.

Milk εκ βοδώς,
αφρόν αληθινόν εκ μιξερός ηλεκτρικού
χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα,
ομοχρήσιμου του φραπέ
δι ου το μάτι ορθάνοιξε.

Τον δι' ημάς τους ανθρώπους
και δια την ημετέραν εργασίαν
φυτρωθέντα εκ καφεοδένδρων
και μαζευθέντα εξ αρρένος εργάτου
και αγοράσθη εξ εταιρίας
και εσυσκευάσθηκε.

Αγορασθέντα τε υπό ημών
εντός μικρής σακουλίτσας
ή κουτίου.

Και ετοιμάσθη τα πρώτας ώρας
κατά τας πρωινάς.

Και εισέπεσε εντός ποτηριού
και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού.

Και πάλιν άφρισε μετά δόξης
τσίτα κάνων κοιμητούς
ώστε χουζουρίου έλθει το τέλος.

Και εις το ρεύμα το πάγιον,
το χρήσιμον, το μιξεροκινόν,
το εκ της ΔΕΗ επαραγόμενον
το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζόμενο
ώστε παρασκευαζώμενο
παγακίων και υδάτων ψυχρών.

Εις μίαν καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν.

Ομολογώ εν τσίμπηκα εις μπισκότου εκ του μπολ.
Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.
Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.

Αμήν!

Megadeth- Peace Sells... but Who's Bying?

Επί τη ευκαιρία ενός εξαιρετικού θέματος που άνοιξε ο zaphod (όπου μακάρι να βρει κι άλλα τέτοια, είναι απ'αυτά που πραγματικά χαίρεται η ψυχή σου να διαβάζεις), συνειδητοποίησα πως έπεσα στην εξής σύμπτωση (στις οποίες δεν πιστεύω, αλλά αυτό είναι άσχετο): στο πλαίσιο των μουσικών ανακυκλώσεων που κάνω κατά καιρούς, έτυχε να "περνάω" το τελευταίο διάστημα και από το Peace Sells των Megadeth, που είναι κι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια για πολλούς και διάφορους λόγους, και το οποίο με κάποιους δικούς μου συνειρμούς "έμπλεξα" με το συγκεκριμένο θέμα.
Ο Mustaine, κιθαρίστας-τραγουδιστής των Megadeth (και από τους δυνατούς "μάγους" της κιθάρας ταυτόχρονα) είναι γενικά μια πολύ περίεργη κατάσταση: άνθρωπος πολύ ταλαιπωρημένος κατά το παρελθόν (κυρίως λόγω του χαρακτήρα του), αλλά με εκπληκτικές πολιτικές ανησυχίες, τις οποίες κατάφερνε σχεδόν πάντοτε να περνάει μέσα απ'τα τραγούδια του. Το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί -κυριολεκτικά- πολύπλευρη παρακαταθήκη της παγκοσμίου μουσικής: μουσικά, θα έλεγα πως είναι από τους ορισμούς της απλότητας, δίχως φανφάρες και λοιπές άχρηστες αηδίες, με απλά ριφάκια, απλή δομή και απλή ροή. Μελωδικότατο και δεμένο, διόλου τυχαίο πως πρόκειται για ένα από τα διαχρονικώς αγαπητά τραγούδια των απανταχού μεταλάδων. Στιχουργικά τώρα........



Στιχουργικά πρόκειται για μια γερή κλοτσιά (ειδικότερα αν σκεφτούμε πως είναι γραμμένο το 1986) στο (έως) τότε αμερικανικό κατεστημένο. Όσο κι αν ακουστεί παράξενο, το τραγούδι κατά κύριο λόγο είναι αντιπολεμικό, όχι επειδή λέει κάτι επί του θέματος, αλλά επειδή με το τελείωμά του έτσι το επέλεξε ο (ιδιοφυέστατος) Mustaine. Peace Sells... but Who's Bying? λέγεται ο τίτλος και δε νομίζω ότι χρήζει ιδιαίτερα μεγάλης ανάλυσης. Οι στίχοι όμως είναι μαργαριτάρια από μόνοι τους:

What do you mean, "I don't believe in God"?
I talk to him every day.
What do you mean, "I don't support your system"?
I go to court when I have to.
What do you mean, "I can't get to work on time"?
I got nothing better to do
And, what do you mean, "I don't pay my bills"?
Why do you think I'm broke? Huh?

[Chorus:]
If there's a new way,
I'll be the first in line.
But, it better work this time.

What do you mean, "I hurt your feelings"?
I didn't know you had any feelings.
What do you mean, "I ain't kind"?
I'm just not your kind.
What do you mean, "I couldn't be president, of the United States of America"?
Tell me something, it's still "We the people", right?

[Chorus: (repeat)]
If there's a new way
I'll be the first in line,
But, it better work this time.

Can you put a price on peace?
Peace,
Peace sells...,
Peace,
Peace sells...,
Peace sells...,but who's buying?
Peace sells...,but who's buying?
Peace sells...,but who's buying?
Peace sells...,but who's buying?
No, peace sells...

Δώστε λίγη βάση, διότι πραγματικά αξίζει: στις δυο πρώτες στροφές, οι στίχοι παρατίθενται σε ζεύγη: μια -ας πούμε- φιλολογική ερώτηση που αποτελούσε όμως υπαρκτότατο ζήτημα της τότε αμερικανικής (μόνο;) κοινωνίας, ακολουθούμενη από μια ειρωνική, κάθε φορά, απάντηση που σαν κεντρικό νόημα έχει κάτι σαν "μα καλά, ρε μας δουλεύετε;". Παράδειγμα:
What do you mean, "I don't support your system"? (η ερώτηση)
I go to court when I have to. (η απάντηση)
Η ερώτηση έχει να κάνει με τη γνωστή νοοτροπία που θαυμάζουμε έως τις μέρες μας (και ένας θεός ξέρω πόσο ακόμη θα την θαυμάζουμε) "όποιος δεν είναι με'μας είναι με τους άλλους" κλπ. Θέματα που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης δηλαδή, σχεδόν δογματικά τοποθετημένα μέσω πλύσης εγκεφάλου σε όλους τους απλούς πολίτες, να έχουν μάθει ότι το αμερικανικό σύστημα δουλεύει γι'αυτούς, για το καλό τους (διαβάστε και λίγο το 1984 ντε) και πάει λέγοντας. Κι έρχεται ο δεύτερος στίχος να πει "μα εγώ πάω στο δικαστήριο όποτε πρέπει", υποννοώντας φυσικά ότι στο δικαστήριο δεν πας για καφέ ή για να περάσιε η ώρα, αλλά επειδή σε πήγαν για κάποιο αδίκημα, και εννοώντας πως μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις σε θυμάται το σύστημα.
Θα μπορούσα να κάτσω να τους αναλύσω όλους τους στίχους, οι οποίοι πραγματικά είναι από τους πλέον ευφυείς που έχουν γραφτεί, διότι δεν χτυπάνε ούτε με βωμολοχίες, ούτε με εκφράσεις κλισέ, παρά με ειρωνία και σαρκασμό. Και ως προς το κέντρο... .το βρίσκουν χαλαρότατα. Πραγματικά όμως αξίζει, όσοι ενδιαφέρονται, να ξεπεράσουν επιτέλους αυτό το χαζό και ανυπόστατο ταμπού περί σατανιστών, άπλυτων μαλλιάδων κλπ, και να τους μελετήσετε λίγο. Πραγματικά πιστεύω ότι αξίζει.

Τώρα, πως γίνεται μέσα από καθαρά πολιτικούς στίχους να περνάμε στο θέμα της Ειρήνης; Για τον Mustaine όλα γίνονται. Άλλωστε είναι κλασικό προσωπικό του είδος γραφής να μην περνάει μόνο ένα θέμα μέσα από ένα τραγούδι του -δεν το'χει κάνει μια και δυο φορές. Κι εν προκειμένω θίγει κυριολεκτικά τα πάντα: θρησκεία, κρατική λειτουργία, δικαιοσύνη, εργασιακό, οικονομικό, διανθρώπινες σχέσεις, παιδεία, δημοκρατία, πόλεμο-ειρήνη.... Και αν εξαιρέσουμε το τελευταίο (που είναι και το μοναδικό ζεύγος), το καθένα με ένα μόλις δίστιχο.

ΥΓ. Όσον αφορά το βίντεο κλιπ, είναι εξίσου πολιτικοποιημένο: ακόμη κι αν χρειαστεί να το χαμηλώσετε τελείως (παρόλο που δεν είναι ιδιαίτερα σκληρό τραγούδι), δείτε το. Ιδίως τα pixels που πετάει με κάθε δεύτερο στίχο -και ιδίως λίγο μετά το μέσον, που αποτελεί και το επικό τελείωμα- είναι πραγματικά όλα τα λεφτά.... Οι εικόνες δεν είναι τυχαίες.

ΥΓ2. Και μιας περί των Megadeth ο λόγος, ένα bonus για τον φίλο μου τον zaphod, στον οποίον θα αρέσει και το βίντεο και οι στίχοι πιστεύω!
Α, για τους μουσικόφιλούς το τραγούδι...ξεκινάει μετά το 4:35...... πωπωπωπωωωωωωωω.... :)
Από το Rust in Peace του 1990

Holy Wars... The Punishment Due

Brother will kill brother
Spilling blood across the land
Killing for religion
Something I don't understand

Fools like me, who cross the sea
And come to foreign lands
Ask the sheep, for their beliefs
Do you kill on God's command?

A country that's divided
Surely will not stand
My past erased, no more disgrace
No foolish naive stand

The end is near, it's crystal clear
Part of the master plan
Don't look now to Israel
It might be your homelands

Holy wars

Upon my podium, as the
Know it all scholar
Down in my seat of judgement
Gavel's bang, uphold the law
Up on my soapbox, a leader
Out to change the world
Down in my pulpit as the holier
Than-thou-could-be-messenger of God

Wage the war on organized crime
Sneak attacks, repel down the rocks
Behind the lines
Some people risk to employ me
Some people live to destroy me
Either way they die

They killed my wife, and my baby
With hopes to enslave me
First mistake... last mistake!
Paid by the alliance, to slay all the giants
Next mistake... no more mistakes!

Fill the cracks in, with judicial granite
Because I don't say it, don't mean I ain't
Thinkin' it
Next thing you know, they'll take my thoughts away
I know what I said, now I must scream of the overdose
And the lack of mercy killings

Μεγάλη μπάλα ρε!

Τι να λέμε μετά...
Δηλαδή παίζεις με 10 από το 15, έχεις χάσει 4-2 και σου'χει μείνει η πίκρα όχι που δεν πήρες Χ, αλλά που δεν κέρδισες κιόλας....
Ακόμη κι αν υπήρχε άνθρωπος που να περίμενε το διπλό στη Βρέμη, το να παίξεις τη Ρεάλ στα ίσα μέσα στο σπίτι της με αριθμητικό μειονέκτημα σχεδόν για όλο το ματς και να'σαι και καλύτερος όποιος πει ότι το περίμενε θα είναι μάλλον ψεύτης.
Απίστευτη εμφάνιση. Τεράστια....
Υστερήσας, ουδείς. Μέγιστη η μαγκιά του Λεμονή να αφήσει ελεύθερους τελείως τους Τζόλε-Γκαλέτι μετά την αποβολή για να ρεφάρει το μειονέκτημα.
Για τη διαιτησία δεν θα μιλήσω διότι είναι ανούσιο: μετά από τέτοια εμφάνιση στο Μπερναμπέου δεν υπάρχει λόγος να μιλάς για διαιτησία, επικό επιστέγασμα της οποίας ήταν η -για σεμινάρια- κίτρινη στον Άντζα στο τέλος.
Πιθανώς να βγει κανείς να κατηγορήσει τον Τοροσίδη. Λάθος. Ο Τοροσίδης είναι παικταράς, είναι ταλεντάρα αλλά είναι και άπειρος. Μόλις η τρίτη του εμφάνιση στην Ευρώπη ήταν αυτή, και δεν την έκανε με την Αθλητικη Ένωση Χολαργού, με τη Ρεάλ και τον Φαν Νίστελρόι την έκανε. Από τα λάθη του θα μάθει.
Πραγματικά μαγική βραδιά παρά την ήττα. Με 10 παίκτες και είσαι μπροστά έως το 70, ενώ και παραλίγο με τον Τζόλε να κάνεις και το 1-3, ή που παραλίγο να ισοφαρίσεις στις καθυστερήσεις, ε, δεν μπορείς να'χεις παράπονο ,ετά από τέτοια εμφάνιση. Το σημαντικότερο όλων, ότι φαίνεται πως η νίκη στη Βρέμη ήταν προϊόν δουλειάς, κι όχι θέμα τύχης και ΕΤΣΙ πρέπει αν συνεχίσει η ομάδα. Προσγειωμένα. Σημαντικό δε και το ότι η ομάδα παίζει έτσι όντας ακόμη σε στάδιο προσαρμογής: μη λέμε ό,τι θέλουμε, δεν δένει μέσα σε 2 μήνες και με λίγα παιχνίδια μια τελείως νέα ομάδα. Τα καλά ακόμη δεν έχουν έρθει...
Μπράβο σε όλα τα παιδιά, τεράστιο μπράβο.
Τώρα απαιτείται μεγάλη προσοχή: τα εκτός έδρας ματς είναι τελείως διαφορετικά από τα εντός και φυσικά δεν παίζουμε με ομαδούλες της σειράς. Μην χυθεί η καρδάρα με το γάλα.

Πολύ το φχαριστήθηκα....

Περί των Έψιλον

Ω, ναι! Ήγγικεν η ώρα να καταπιαστώ μ'αυτό το τεράστιο μεν, ανύπαρκτο δε θέμα (όπως είχα "τάξει" από εδώ).
Πιστεύω πως λιγοτερο ή περισσότερο όλοι θα'χουν ακουστά για τους διαβόητους Έψιλον, εκείνη την πανίσχυρη μυστική ομάδα Υπερελλήνων την οποίαν ναι μεν έχει πάρει στο κατόπι κάθε ξένη μυστική υπηρεσία προκειμένου: α) να την καταστρέψει και β) να της κλέψει τις μυστικές τεχνολογίες, αλλά εκείνη δεν μασάι μία (το μασάι, δίχως έψιλον, όπως η γνωστή φυλή) και η οποία έχει ως μοναδικό στόχο την προστασία του Έθνους όπως και την απόκρουση -όχι των πέναλτυ- αλλά κάθε ξένης ανθελληνικής επιθέσεως.

Πρωτού προχωρήσω στο ψητό όμως απαιτούνται κάποιοι πρόλογοι. Κατ΄αρχήν πρέπει να εξετάσουμε που βασίζεται ο μύθος των Έψιλον: στς τρεις μετώπες του Μαντείου των Δελφών (όπως και σε κάθε μετώπη Ιερού) υπήρχαν σκαλισμένα αντίστοιχα τα εξής: ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ-Ε-ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ.
Το μηδέν άγαν σημαίνει καμία υπερβολή: ήταν μια παρότρυνση του θεού Απόλλωνα προς τους ανθρώπους, να μην είναι υπερβολικοί, να είναι απλοί, κι αυτό διότι μέσω της απλότητος θα μπορούσαν να κατανοήσουν το Παν. Η δεύτερη -και απείρως "βαρύτερη" ρήση ήταν το πασίγνωστο γνώθι σεαυτόν, δηλαδή να γνωρίζεις τον εαυτό σου, διόλου εύκολο: τι νόημα είχε ν'απευθυνθείς στον θεό για να μάθεις κάτι αν προτίστως δεν ήξερες τι είσαι εσύ και τι μπορείς να κάνεις, τι δυνατότητες έχεις; Φυσικά οι δυο αυτές ρήσεις δεν είναι τόσο σύντομες στην ανάλυση, απλά τις αναφέρω έτσι "σημειολογικά" για να ξέρουμε τι γίνεται. Το τρίτο "σκάλισμα" λοιπόν, το οποίο βρισκόταν στην πρόσθια μετώπη του Ιερού, ήταν το γράμμα "Ε".
Το τι μπορεί να σήμαινε η ύπαρξη του γράμματος ήταν ένα θέμα που είχε προβληματίσει τους πάντες από την αρχαιότητα κιόλας. Διότι οι αρχαίοι -ελεύθερα κι ανήσυχα πνεύματα γαρ- όταν έβλεπαν κάτι, το πρώτο πράγμα που σκέφτονταν ήταν "γιατί αυτό, κι όχι το άλλο". Γιατί όχι το δέλτα λοιπόν, ή το ωμέγα; Τόσα γράμματα έχει το αλφάβητο και γιατί έπρεπε το Έψιλον να κοσμεί την πρόσθια μετώπη του Ιερού; Όπως λοιπόν οι άλλες παροτρύνσεις του θεού απευθύνονταν στους ανθρώπους -στο εσωτερικό τους- και έκρυβαν τεράστια νοήματα, λογικό επακόλουθο ήταν κάτι αντίστοιχο να υπήρχε και στο γράμμα Έψιλον. Το γεγονός ότι ο Πλούταρχος έγραψε το "Περί του Ει εν Δελφοίς" δείχει τον έντονο προβληματισμό από τότε κιόλας. Μια παρένθεση εδώ.

Να αναφέρω εν τάχει πως -και πόσο συμπτωματικά- ξεκίνησα ν'ασχολούμαι με αρχαία κείμενα φιλοσοφίας: όταν ήμουν στο σχολείο ακόμη (το καλοκαίρι της Β' Λυκείου για την ακρίβεια) είχα παραγγείλει ένα ξενόγλωσσο βιβλίο από κάποιο βιβλιοπωλείο για το φροντιστήριο. Σαν πήγα να το παραλάβω, όσο περίμενα να το φέρει ο βιβλιοπώλης άρχισα να ρίχνω μια ματιά κι επειδή ανέκαθεν με έλκυε η αρχαία Ελλάδα κοίταζα την εκεί θεματολογία. Ξαφνικά λοιπόν βλέπω ένα βιβλίο με τίτλο "Μηχανική και Τεχνολογία στην Αρχαία Ελλάδα". Αμέσως έβαλα τα γέλια: αυτοί ήταν άπλυτοι, αξύριστοι και ξυπόλητοι, σκέφτηκα καθώς άρχισα να το ξεφυλλίζω. Έτσι δεν είχαμε μάθει για τους αρχαίους; Το πρόβλημα ήταν ότι το βιβλίο έδειχνε ενδιαφέροντα πράγματα και το κυριότερο στηριζόταν σε πολλές πηγές. Η απορία "γιατί δεν μαθαίναμε τέτοια στο σχολείο;" ήταν άμεση. Έτσι αποφάσισα να το αγοράσω από περιέργεια. Όταν κάποιες μέρες μετά το τελείωσα ήμουν ενθουσιασμένος: έτσι άρχισα σιγά, σιγά να ασχολούμαι όλο και περισσότερο με το ζήτημα: έψαχνα σε εγκυκλοπαίδειες ή αγόραζα βιβλία όποτε μπορούσα με έναν και μοναδικό σκοπό: ν'ανακαλύψω τις μυστικές τεχνολογίες των αρχαίων Ελλήνων. Περιττό να πω ότι η φαντασία μου κάλπαζε ασταμάτητη (όπως κάνει ακόμη άλλωστε). Εξάλλου υπήρχαν και... χειροπιαστά παραδείγματα: ο Δημόκριτος ας πούμε. Πως έκανε λόγο για άτομο; Πως ήξερε ότι αυτό το σωματίδιο δεν διασπάται και το ονόμασε έτσι (α+τέμνω); Άρα αυτό σημαίνει ότι μέσα σε κάποιο πυρηνικό αντιδραστήριο-εργαστήριο κατάφερε να διασπάσει το μόριο, απλά δεν είχε τη δυνατότητα να διασπάσει και το άτομο, σκέφτηκα θριαμβολογώντας. Έτσι, όποτε μπορούσα, το έριχνα στο διάβασμα.
Το θέμα είναι ότι διάβαζα, διάβαζα και μυστικές τεχνολογίες δεν έβλεπα. Απτόητος εγώ όμως συνέχιζα: τόσα βιβλία υπάρχουν, ο πλέον πολυγραφότατος λαός είμαστε (κι ας έχει σωθεί -να'ναι καλά οι Χριστιανοί γι'αυτό- μόλις το 5% των συγγραμμάτων), όλο και κάτι θ'ανακαλύψω. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα να διαβάζω φιλοσοφία δίχως καν να το'χω καταλάβει.
Για την ιστορία ν'αναφέρω ότι ο Δημόκριτος φυσικά δεν διέσπασε κανένα απολύτως μόριο: με το μυαλό του μόνο τα έκανε όλ'αυτά: με λογική αλληλουχία σκέψεων και επαγωγικά συμπεράσματα, έχοντας παρατηρήσει επί μακρώ τη φύση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να υπάρχει ένα στοιχειώδες σωματίδιο το οποίο να αποτελεί την αρχή των πάντων. Το βιβλίο του Λάζου που προανέφερα δε, δεν μιλάει για υπερόπλα και λοιπές αηδίες φυσικά, αλλά για πραγματικά τεχνολογικά και μηχανικά θαύματα της τότε εποχής, όπως η κατασκευή χυτηρίων, οικοδομημάτων κλπ, γι'αυτό και έχει πολλές πηγές, επειδή στηρίζεται στην ιστορία και στην αρχαιολογία.
Κάπως έτσι σκεφτόμουν αναφορικά με τέτοια ζητήματα οταν ήμουν παιδί. Και δεν ήταν κακό, διοτι από το εσφαλμένο των σκέψεών μου ανακάλυψα πολλά, σημαντικότατα και άκρως ενδιαφέροντα πράγματα που με έχουν βοηθήσει πολύ στη ζωή μου. Ίσως αυτό που με έσωσε -αν και το συνειδητοποίησα πολλά χρόνια μετά- να ήταν το ότι πάντα προτιμούσα να διαβάζω απευθείας τις πηγές: έτσι και τότε ξεκίνησα το ψάξιμο απευθείας στα αρχαία κείμενα (δηλαδή τις μεταφράσεις τους -αρχαία δυστυχώς δεν έχω αξιωθεί να μάθω ακόμη) κι όχι στις... αντικειμενικές αναλύσεις συγχρώνων τρίτων. Το πρόβλημα όμως έγκειται αλλού: αν σκέφτεσαι έτσι σαν παιδί, πάει κι έρχεται. Τι συμβαίνει όταν συνεχίζεις να σκέφτεσαι έτσι και σαν μεγάλος. Και σ'αυτό το σημείο να επανέλθω στους Έψιλον...

Η θεματολογία των Έψιλον (γνωστοί και ως Ομάδα Έψιλον) υποστηρίζεται από πληθώρα βιβλίων. Η ιστορία πάνω-κάτω έχει ως εξής: υπάρχει μια άκρως μυστική ομάδα επιστημόνων (κυρίως) η οποία έχει στην κατοχή της γνώσεις για τα υπερόπλα των αρχαίων Ελλήνων, όπλα που ακόμη και σήμερα είναι πολύ μπροστά από τα πλέον σύγχρονα, και που ως σκοπό της έχει την προστασία του Έθνους των Ελλήνων (στα Ίμια που ήσασταν ρε παιδιά; όχι τίποτε άλλο αλλά πάλι ρόμπες γίναμε τότε με τα ευχαριστηλίκια στους αμερικάνους). Μάλιστα η ομάδα Έψιλον είναι τόσο μυστική που τελείως... συμπτωματικά υπάρχουν κάποιοι εκλεκτοί αν και τελείως άσχετοι με αυτήν (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) που και πάλι τελείως συμπτωματικά έχουν έρθει σε επαφή με αυτήν την ομάδα, που γνωρίζουν πολλά περί αυτής, και που αποτελούν τη σύνδεση της ομάδας με των έξω κόσμο. Για τέτοια μυστικότητα μιλάμε.
Επίσης η μυστικότητα της ομάδας Έψιλον διαφυλάσσεται και από άλλους, οι οποίοι βγαίνουν φόρα παρτίδα και λένε ότι είναι μέλη της. Και πάλι η άκρα μυστικότητα στο προσκήνιο. Το χειρότερο είναι ότι ουδείς πετάει ντομάτες όμως.
Μια από τις πολύ αστείες ιστορίες που κυκλοφορούν είναι αυτή που μιλάει για τον πόλεμο στα Φόκλαντς. Ως γνωστόν εκεί είχαν έρθει σε ένοπλη σύγκρουση η Αγγλία με την Αργεντινή το 1979 (αν θυμάμαι σωστά το έτος): τα Φόκλαντς είναι ένα μικρό σύμπλεγμα νησιών ανοικτά της Αργεντινής. Είναι αργεντίνικο έδαφος που βρίσκεται όμως υπό αγγλική εξουσία. Κάποια στιγμή οι Αργεντίνοι κινήθηκαν για την επανάκτηση των εδαφών τους και οι Άγγλοι ανταπάντησαν. Τελικά οι Άγγλοι κέρδισαν τον πόλεμο, για την ιστορία το αναφέρω αυτό. Τι σχέση έχουν τα Φόκλαντς όμως με την ομάδα Έψιλον; Εμ, πως δεν έχουν;!
Σύμφωνα με "πηγές" (συνεντεύξεις ολόκληρες μιλάμε) ο πόλεμος στα Φόκλαντς έγινε όταν οι Άγγλοι (οι μυστικές τους υπηρεσίες δηλαδή) ανακάλυψαν ότι εκεί υπήρχε κρυμμένο το μυστικό υπερόπλο -που όμοιό του δεν έχει ξαναδεί η ανθρωπότητα- των Ελλήνων, το περιβόητο μπέβατρο. Τώρα μη με ρωτήσετε τι δουλειά έχει με την προστασία της Ελλάδος (η οποία ως γνωστόν βρίσκεται στην νοτιοανατολική Ευρώπη, στο μέσον περίπου του βορείου ημισφαιρίου) ένα υπερόπλο που είναι κρυμμένο λίγο πιο βόρεια από την Ανταρκτική (δηλαδή... καμία σχέση), διότι ειλικρινά δεν ξέρω να σας απαντήσω. Το θέμα είναι λοιπόν ότι κάποια στιγμή το ανακάλυψαν οι Άγγλοι και έπρεπε πάσει θυσία να το πάρουν στα χέρια τους. Βέβαια εδώ πέφτουμε μοιραία σε έναν άλλον σκόπελο: αφού οι Άγγλοι είχαν τα Φόκλαντς ήδη, τότε ο πόλεμος γιατί ξεκίνησε; Χμ, πιθανώς να δωροδόκησαν την τότε κυβέρνηση της Αργεντινής (που ήταν χούντα νομίζω). Άλλωστε είναι λογικό: αν έχεις ήδη ένα έδαφος άρα μπορείς να κάνεις ό,τι θες σε αυτό, βάζεις μιαν άλλη χώρα (στην οποίαν ανήκει γεωγραφικά το έδαφος) να σου επιτεθεί για ν'αποκτήσεις λόγο να πας να βουτήξεις το υπερόπλο, έτσι δεν είναι; Ντάξει, μπορεί να είναι κυριολεκτικά σα να κάνεις το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη μέσω Μαδρίτης, αλλά τι να κάνουμε;! Να τους χαλάσουμε το χατήρι; Μην ξεφεύγουμε όμως: η ουσία είναι αλλού, και πιο συγκεκριμένα ότι παρόλο που οι Άγγλοι τα έκαναν όπως γούσταραν εκεί κάτω, τελικά το... μπέβατρο δεν το πήραν στα χέρια τους. Πως; Μα φυσικά πρόλαβαν και το κατέστρεψαν! Ε, μην ρωτάτε "ποιοι" το κατέστρεψαν! Αμάν πια, τι δύσπιστοι άνθρωποι είστε 'σείς! Το κατέστρεψαν, έτσι γενικώς και αορίστως -όχι οι Άγγλοι βέβαια, οι οποίοι έμειναν με τα... Φόκλαντς στο χέρι! Οι Έψιλον ,ντε, ποιοι άλλοι;! Ως διά μαγείας όμως το μπεβατρο εξακολουθεί να υφίσταται. Πως; Μα είχαν προνοήσει οι επιστήμονες της Ομάδας και είχαν κάνει και μια δεύτερη κόπια η οποία βρίσκεται (ε, που αλλού... sic) στον Όλυμπο (μα φυσικά, δεν υπάρχει άλλο μέρος). Εδώ υπάρχει ένα άλλο κόλλημα βέβαια: αν υπάρχει και δεύτερο μπέβατρο, δεν το... βγάζουμε φωτοτυπία 2-3 κόπιες ακόμη; Διότι αν με τέτοιαν χαρακτηριστική ευκολία έγιναν δύο από δαύτα πριν 30 χρόνια, σήμερα ιδίως θα είναι ακόμη πιο εύκολο θαρρώ. Βέβαια για λόγους δικαιοσύνης είμαι υποχρεωμένος ν'αναφέρω και μιαν άλλη εκδοχή: ότι το μπέβατρο δεν καταστράφηκε αλλά πρόλαβε να μεταφερθεί. Εννοείται ότι δεν το πήρε χαμπάρι κανείς φυσικά. Ίσως να μεταφέρθηκε σε καμιά κωλότσεπη παντελονιού ή ακόμη και μέσα στην τσάντα του Sport Billy. Το σημαντικό είναι ότι στην αυτήν δεύτερη περίπτωση το μπέβατρο μεταφέρθηκε χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά δίχως αν το πάρει χαμπάρι κανείς (αυτό έλειπε, τι είναι το Αργεντινή-Ελλάδα άλλωστε; Σα να λέμε Πασαλιμάνι-Καστέλλα μην πω και λιγότερο).

Να επαναφέρω λίγο τον Πλούταρχο στο προσκήνιο: το "Περί του Ει εν Δελφοίς" το είχα αγοράσει από τότε κιόλας, ακριβώς με τον ίδιον σκοπό: να διαπιστώσω τι ακριβώς λέει για τους Έψιλον. Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα οικτρά όταν διαπίστωσα ότι ο Πλούταρχος δεν έλεγε τίποτε, παρόλο που επιχειρούσε να δώσει διάφορες ερμηνείες, εξαντλώντας -κυριολεκτικά- όσο γινόταν το θέμα μη περιοριζόμενος μόνο στις δικές του εκτιμήσεις αλλά αναφερόμενος σε όποια άλλη άποψη είχε γίνει γνωστή έως τότε: Κατ' αρχήν ξεκινάει ο Πλούταρχος με το γράμμα, ως γράμμα: δυσπιστεί με την εκδοχή να έγινε κάποια... κλήρωση ώστε να επιλεχθεί το πέμπτο γράμμα του αλφαβήτου ως ιερό ανάθημα, οπότε είτε διέβλεψαν στο Ε κάποια συγκεκριμένη δύναμη, είτε περιείχε ως σύμβολο κάτι πραγματικά άξιο μελέτης. αναρωτιέται μήπως αντιστοιχεί στους Σοφούς της Αρχαιότητας (οι οποίοι ήταν μεν επτά, οι δύο όμως ήταν τύραννοι). Μια άλλη προσέγγιση έχει πυθαγόρειες καταβολές: δεδομένου ότι για τους πυθαγόρειους η μονάδα ήταν εκτός κατηγοριοποίησης, ήτοι οι αριθμοί ξεκινούσαν από το 2, αναρωτιέται μήπως το Ε 9που αντιστοιχεί στον αριθμό πέντε) δείχνει τη δύναμη του ζεύγους, προκύπτωντας από την πρόσθεση του πρώτου άρτιου αριθμού (2) και του πρώτου περιττού (3), πρόσθεση η οποία μπορεί να ονομαστεί και γάμος (αφού προκύπτει από τον πρώτο κάθε κατηγορίας). Μια άλλη ερμηνεία ήταν ότι το 5 έχει συγκεκριμένες "μαγικές" μαθηματικές ιδιότητες, πχ ότι αν το προσθέσεις δύο φορές δίνει το 10 που ως αριθμός εθεωρείτο οικείος και τέλειος (εξ ου και το διπλό Έψιλον που εμφανίζεται συχνά πυκνά). Μια άλλη ερμηνεία ήταν ότι επειδή οι διαστάσεις ήταν τέσσερεις, κατά την πυθαγόρεια προσέγγιση ότι το σημείο-μονάδα (ένα) εάν κινηθεί δίνει γραμμή (δύο), η οποία αν κινηθεί δίνει επιφάνεια (τρία) η οποία αν κινηθεί δίνει χώρο (τέσσερα) (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κύβος). Χώρος δίχως ψυχή όμως δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία, έτσι αναρωτιέται ο Πλούταρχος μήπως το ε=5 αντιστοιχή στην ψυχή των πάντων. Άλλη εκδοχή ήταν και τ'ότι ο αριθμός δέκα (δύο φορές το Ε δηλαδή) ήταν ο αριθμός του Σύμπαντος, του Όλου δηλαδή, όπως άλλη κάνει λόγο για πέντε γένη. Πέραν της όποιας αριθμολογίας υπήρχε και η... γραμματική: αναρωτιέται δηλαδή μήπως το Ε αντιστοιχεί στο "Εί" που σημαίνει "είσαι" (εδώ δεν θα το μπλέξω πολύ το θέμα διότι εμπλέκεται ο μέγιστος Ηράκλειτος στη μέση. Μέσες-άκρες θα πω ότι έχει να κάνει με τον κόσμο του Είναι και του Γϊγνεσθαι, θεωρία ναι μεν μεταγενέστερ -ως πλατωνική- που προκύπτει όμως από την αέναη μεταβολή των πάντων όπως πρέσβευε ο Ηράκλειτος. Ενας άνθρωπος λοιπόν επειδή πάντα μεταβάλλεται ανήκει στον κόσμο του Γίγνεσθαι. ο θεός όμως ως πραγματικά αμετάβλητος ανήκει στον κόσμο του Είναι, εξ ου και το "είσαι" που απευθυνόταν στον θεό ως αναγνώριση της διαφορετικότητος. Αυτά είναι μια άλλη ιστορία όμως). Επίσης, στο ίδιο μοτίβο υπάρχει και η σύνδεση με το "γνώθι σεαυτόν", που δίνει την ερμηνεία "είσαι" ξανά, αλλά αυτήν τη φορά ως καθρέπτη: απευθυνεται στον άνθρωπο δηλαδή, τον οποίον επιχειρεί να προβληματίσει αν έψαξε αρκετά μέσα του ώστε να έχει τη "δυνατότητα" ν'απευθυνθεί στον θεό. Δεν υπάρχει λόγος φυσικά να κάτσω να παραθέσω την κάθε εκδοχή που αναφέρει ο Πλούταρχος. Ανέφερα ενδεικτικά κάποιες.
Το πρόβλημα σε αυτές; Ουδεμία αναφορά σε μυστικές ομάδες γίνεται (παρόλο που στο παρελθόν, όπως επί παραδείγματι στην περιγραφή της Ναυμαχίας της Σαλαμίνος από τον Ηρόδοτο, υπάρχουν κάποιες περιγραφές περιστατικών που χρίζουν μεγάλης αναλύσεως, αλλά αυτό σε μελλοντικό σεντόνι). Η απογοήτευσή μου μεγάλη: πως είναι δυνατόν να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εμείς κάτι που δεν γνώριζε ο τότε σύγχρονος Πλούταρχος αλλά και τόσοι άλλοι; Κάτι δεν μου πήγαινε καλά...
Επίσης δεν μου πήγαινε καλά και τ'ότι το Περί του Ει δεν είχα δει ν΄αναφέρεται ποτέ σε κάποια βιβλιογραφία για τους Έψιλον, διότι το όλο παραμύθι με τους Έψιλον από το Ιερό των Δελφών ξεκινάει.

Αρκετά με τις αναδρομές όμως, διότι αν δεν το καταλάβετε ως τώρα βρισκόμουν στον πρόλογο! Ας περάσω στην... επίθεση.
Αν ερχόταν κάποιος να που πει ότι η Ομάδα Έψιλον είναι μια ομάδα Ακαδημαϊκών και γενικά ανθρώπων των γραμμάτων που έχει ως σκοπό τη διατήρηση της γλώσσας μας (που ολοένα και περισσότερο προς τον κατήφορο βρίσκεται) καθώς και των αρχαιοελληνικών συγγραμμάτων (που μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε σαν πραγματικοί Άνθρωποι), θα τον άκουγα με προσοχή. Και θα μου άρεσε μια τέτοια εξήγηση, όχι μόνο ως ιδέα αλλά και διότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει. Αλλά να μου μιλάνε για υπερόπλα και κουραφέξαλα, ε, συγγνώμη αλλά ούτε καν τα γέλια δεν μπορώ να βάλω.
Ποιο αρχαίο σύγγραμμα κάνει λόγο για υπερόπλα; Κανένα απολύτως. Επίσης, έχουμε βρει μνημεία από Ναούς, από τείχη, από οικήματα, από τάφους. Έχουμε βρει επιτύμβιες στήλες, έχουμε βρει νεώρια, έχουμε βρει ναυάγια. Έχουμε βρει αμφορείς, έχουμε βρει κάλυκες, έχουμε βρει κοσμήματα. Ως διά μαγείας όμως δεν έχουμε βρει κανένα απόλύτως κατάλοιπο κάποιας μυστικής υπερτεχνολογίας. Ένα το κρατούμενο.
Δεύτερον, οι αρχαίοι Έλληνες όποτε ήθελαν να κάνουν κάτι έπιαναν τα όπλα δίχως να λογαριάζουν κόστος. Ο Λεωνίδας με τους 300 θυσιάστηκαν για την πατρίδα και τα ιδανικά τους απέναντι σε έναν απείρως μεγαλύτερο εχθρό. Έπρεπε να πολεμήσουν; Το έκαναν. Μόνοι τους. Σε καμία μυστική ομάδα δεν στηρίζονταν, με την ελπίδα να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Οπότε καταρρίπτεται και ο μύθος της συνέχειας αυτής της μυστηριώδους ομάδας από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Τρίτον, αφού αυτή η μυστική σούπερ-ουάου υπερομάδα έχει τέτοιες μυστικές τεχνολογίες και παράλληλα μοναδικό σκοπό την προστασία του Έθνους, τι έκανε επί χούντας; Που ήταν στην κρίση του Σισμίκ που μας έφερε σχεδόν σε πόλεμο με τους Τούρκους; Τι έκανε στα Ίμια όπου πάλι στο τσακ αποφεύχθηκαν τα χειρότερα; Γιατί τώρα δεν συμμορφώνει τα Σκόπια με τις (αν είναι δυνατόν! Ποια; Τα Σκόπια...) υπαρκτότατες επεκτατικές τους διαθέσεις; Παντελώς ανύπαρκτη διότι πέραν του τι παραμύθιασμα πέφτει είναι όντως -κυριολεκτικά- ανύπαρκτη.
Πέμπτον, πέραν των ενδιαφερόντων ομολογουμένως ιστοριών με διάφορα Φόκλαντς, πότε εμφανίσθηκε αυτή η ομάδα; Πότε έδωσε κάποιο σημείο ζωής; Διότι ενώ σε καμία περίπτωση δεν έχει κάνει κάτι, ως διά μαγείας ξέρει να εμφανίζεται μέσω τρίτων απλά ως ύπαρξη.
Έκτον (ουπς, περάσαμε το... πέντε!), ενώ είναι τόσο πολύ μυστική, έχει δεν ξέρω κι εγώ πόσους συνδέσμους. Ενώ είναι άκρως μυστική, έχουν εμφανισθεί άτομα που δήλωσαν ευθέως ότι είναι μέλη της. Για τέτοια μυστικότητα μιλάμε. Κι ενώ στο παρελθόν μέχρι και πόλεμος στο άλλο άκρο του άλλου ημισφαιρίου έγινε, αυτούς ως διά μαγείας δεν τους έχει πειράξει κανείς: ουδείς έχει ενδιαφερθεί να τους αποσπάσει τις τόσο πολύτιμες πληροφορίες που γνωρίζουν. Μήπως υπάρχει κάποια ανακολουθία, κάποια αντίφαση εδώ, ή μόνο εγώ τη βλέπω;
Έβδομον, αφού αυτή η διαβόητη ομάδα δεν έχει εμφανισθεί ποτέ της, τι την ενδιαφέρει να αυτοδιαφημίζεται; Κερδίζει κάτι; Αποσκοπεί κάπου; Υπάρχει λόγος; Διότι θεωρητικά με την αυτοδιαφήμιση θέτει σε κίνδυνο την ίδιαν της την ύπαρξη, έτσι δεν είναι; Έχετε δει ποτέ κάποιον μυστικό πράκτορα να λέει "εγώ είμαι μυστικός πράκτορας". Κι εδώ φυσικά δεν μιλάμε απλώς για... αντικατασκοπεία. Μιλάμε για... (κρατιέμαι μη γελάσω μιλάμε) τεράστια συμφέροντα, για τεχνολογίες υπεράνω ανθρωπίνου δυνατότητας, για υπεράνθρωπες καταστάσεις. Αλλά η διαφήμιση, διαφήμιση.... Ρε ποιος δουλεύει ποιον εδώ πέρα;;;

Συγκεφαλαιώνοντας: καμία ομάδα Έψιλον δεν υπάρχει. Εγώ αυτό πιστεύω και εξήγησα, θεωρώ με σαφήνεια, τους λόγους. Ναι, είχαν υπερόπλα οι αρχαίοι Έλληνες, που για εμάς είναι κυριολεκτικά αδιανόητα: διέθεταν ελεύθερη σκέψη. Δεν είχαν περιορισμούς σε αυτήν. Ήταν διαλεκτικοί, ήξεραν δηλαδή να θέτουν τις σωστές ερωτήσεις. Διέθεταν λογική που εμείς ούτε στον ύπνο μας δεν μπορούμε να φανταστούμε. Γι'αυτό κατάφερε ο Δημόκριτος να "διασπάσει" το μόριο παρόλο που δεν είχε πυρηνικό εργαστήριο. Γι'αυτό κατάφερε ο Πυθαγόρας μέσω των αριθμών να βρει τις νότες της μουσικής. Γι'αυτό είχαν μιλήσει με τόση ακρίβεια για το ηλιακό μας σύστημα, για το Σύμπαν, για τη δομή της Ύλης και για τόσα άλλα πολλά. Γι'αυτό είχαν ανακαλύψει αρχές της φυσικής που μόλις τον 20ο αιώνα επιβεβαιώθηκαν επιστημονικά. Διότι διέθετα μυαλό και το χρησιμοποιούσαν όσο δεν πήγαινε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο υπερόπλο από τη σωστή σκέψη, από την ορθή λογική. Δεν είχαν υπερσύγχρονα εργαστήρια οι αρχαίοι Έλληνες, δεν είχαν τανκ και διαστημόπλοια. Μυαλό είχαν.

Κι όσο διαβάζουμε μυθοπλαστικά βιβλία (με σκοπό την μόρφωση, διότι το να τα διαβάσεις σαν παραμυθάκια ή για να περάσει ευχάριστα η ώρα δεν είναι κακό) αντί ν'απευθυνόμαστε στις πραγματικά χρήσιμες πηγές, δεν προκειται ν'ανέβουμε επίπεδο. Στο αέναο σκότος θα βρισκόμαστε, πάντοτε με τρικυμία εν κρανίω. Όποιος έχει αρχ..... να ψάξει ν'ανακαλύψει κατ' αρχήν τον εαυτό του, κι αν θέλει να μοιάσει στους αρχαίους Έλληνες να προσπαθήσει να σκέφτεται όπως εκείνοι, όχι να μου κυκλοφορεί με γενειάδες και φορώντας χιτώνια με το... αυτοκίνητό του (διότι δε νομίζω να κυκλοφορεί με γαϊδούρι κανείς εξ αυτών. Χμ, είχα δεν είχα το αποκάλυψα το επόμενο θέμα της "ενότητος" με το οποίο θ'ασχοληθώ!).

Και τώρα με συγχωρείτε διότι έχω πολύ σοβαρότερα πράγματα να κάνω απ΄το ν΄ασχολούμαι με τους Έψιλον: αφενός πρέπει να πάω για καφέ, αφ ετέρου πρέπει να σκεφτώ πως διάολο θα βγάλω ένα ακόρντο στην ηλεκτρική που το προσπαθώ μια βδομάδα και μου'χει σπάσει τα νεύρα... :)

Ζήτω οι Έψιλον.
Θα επανέλθουμε.

ΥΓ. Για τον φίλο μου τον zaphod που του αρέσουν πολύ αυτά, καθώς και για όποιον άλλον ενδιαφέρεται. Χαίρετε.


UPDATE: Κι έλεγα τι ξέχασα. Περί μυστικιστικών γνώσεων και πάσης απόκρυφης αλήθειας είχε γράψει ένα εκπληκτικό σχόλιο ο polsemannen προ ημερών, που μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με πολλά από τα ανωτέρω μιας και ουσιαστικά στην ίδια συνομοταξία ανήκει. Τρελό γέλιο!

Συμπεριφορά στους δρόμους

Πριν μερικούς μήνες ως γνωστόν ξεκίνησε η εφαρμογή του νέου κώδικα οδικής κυκλοφορίας, ο οποίος μάλιστα προβλέπει ιδιαιτέρως τσουχτερά πρόστιμα στους παραβάτες του. Παρακάτω θα δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα τήρησής του στην Ελλάδα, προκειμένου να μας γίνει ακόμη πιο γνώριμος κι επιπλέον να νας κάνει πιο ευσυνείδητους οδηγούς. Εδώ, μπορείτε επίσης να ελέγξετε τις γνώσεις σας αναφορικά με τα σήματα.


Διεθνής ερμηνεία: Φέρτε το αυτοκίνητο σας σε πλήρη στάση προ του σήματος. Ελέγξτε πως δε διέρχετε κανένα άλλο όχημα στον κάθετο δρόμο και συνεχίστε.

Ελληνική ερμηνεία: Ελαττώστε την ταχύτητα σας τόσο ώστε σε περίπτωση που διέρχετε άλλο όχημα στον κάθετο δρόμο να καταφέρετε όπως-όπως και με τη βοήθεια του ABS να σταματήσετε. Αν είναι πρωΐ κορνάρετε έντονα για να ειδοποιήσετε τα άλλα οχήματα πως περνάτε το STOP, αλλιώς αν είναι βράδυ παίξτε με την υψηλή κλίμακα των φώτων σας.



Διεθνής ερμηνεία: Απαγορεύεται η είσοδος για όλα τα οχήματα.

Ελληνική ερμηνεία: Προτείνεται η αποφυγή εισόδου. Εξαιρούνται πιτσοκουτάδες, ντηλιβεράδες και λοιπές πάπιες, σκούτερ κλπ. καθώς και πολίτες που μένουν κάπου στην απαγορευμένη οδό ή στην ευρύτερη περιοχή και βαριούνται να στρίψουν στο επόμενο στενό.


Διεθνής ερμηνεία: Απαγορεύεται η επιτόπια στροφή.
Ελληνική ερμηνεία: Αποθαρρύνεται η επιτόπια στροφή. Ελέγχουμε αν υπάρχουν περιπολικά ή άλλα αστυνομικά όργανα στην περιοχή και αν όχι, στρίβουμε. Επιτρέπεται η στροφή αν ξεχάσαμε ανοιχτό το θερμοσίφωνα ή αν το κατάστημα υποδημάτων ή το περίπτερο βρίσκεται στην άλλη κατεύθυνση και βαριόμαστε να τρέχουμε ως το επόμενο φανάρι.



Διεθνής ερμηνεία: Είσοδος σε πλατεία. Προτεραιότητα έχουν τα οχήματα που κινούνται εντός της πλατείας.
Ελληνική ερμηνεία: Είσοδος σε πλατεία. Προτεραιότητα έχουν...έχουν...μισό λεπτό...ε, καλά θα το βρούμε στην πορεία...Άντε, Χάρη, αργήσαμε!

Διεθνής ερμηνεία: Όριο ταχύτητας 50χμ/ώρα.
Ελληνική ερμηνεία: Προτεινόμενο όριο ταχύτητας 50χμ/ώρα. Τι την πήρα την Porsche να την πηγαίνω με 50 ?

Διεθνής ερμηνεία: Ελαττώστε ταχύτητα προς αναμονή του κόκκινου σηματοδότη.
Ελληνική ερμηνεία: Αυξήστε ταχύτητα προς αποφυγή του κόκκινου σηματοδότη.

Διεθνής ερμηνεία: Προσοχή! Δρόμος με έντονη ολισθηρότητα.
Ελληνική ερμηνεία: Γιουχού!!! Ώρα για παντιλίκια!!!

Διεθνής ερμηνεία: Προσοχή! Διελεύσεις τρένων. Φέρτε το αμάξι σε πλήρη στάση, ελέγξτε αμφότερες κατευθύνσεις και συνεχίστε όταν βεβαιωθείτε πως δε διέρχεται τρένο.
Ελληνική ερμηνεία: Τι ?!? Άααα, αυτό...Καλά, δεν πέρασε τρένο. Λοιπόν, τι λέγαμε ?




Διεθνής ερμηνεία: Υπάρχει τηλέφωνο ανάγκης.
Ελληνική ερμηνεία: Επιτρέπεται η χρήση κινητού κατά την οδήγηση.







Διεθνής ερμηνεία: Προσοχή! Διάβαση πεζών.
Ελληνική ερμηνεία: Γκάζωσέ το να προλάβουμε πριν περάσει γιατί βλέπω κι άλλους πίσω του.




Μια προσφορά των συνεργατών μας επί θεμάτων Υπουργείου Μεταφορών.

Αγαπημένα μου συγκροτήματα: Blasphème

Τα τρομερά παληκάρια από το Παρίσι. Κατά τους γαλλομαθείς προφέρονται "Μπλασφεμή", κατά τους υπολοίπους (ως κι ο υποφαινόμενος) απλώς... "Μπλασφήμ" (που ακούγεται και πιο ωραία νομίζω!).
Οι Blaspheme είναι από τα πρώτα γαλλικά συγκροτήματα, το σημαντικό όμως είναι πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα και πιο ψαγμένα. Δημιουργήθηκαν το 1981 και η ζωή τους δυστυχώς δεν απεδείχθη μακρά. Άλλωστε δεν βοηθούσε και η φύση της ίδιας της γαλλικής σκηνής για κάτι παραπάνω, παραμένωντας πάντα underground, το θέμα είναι ότι πρόλαβαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να βάλουν για τα καλά τη σφραγίδα τους. Αποτελούμενοι από τους Marc Ferry στα φωνητικά, Pierre Holzhaeuser στην κιθάρα, Philippe Guadignino στο μπάσο και Regis Martin στα ντραμς αποτέλεσαν ίσως το πιο πορωτικό κι εκρηκτικό κουαρτέτο της γαλλικής metal σκηνής (και όχι μόνο). Εξαιρετικοί μουσικοί και οι τέσσερεις, διαβασμένοι όσο δεν φαντάζεται άνθρωπος, ευθείς, χιουμορίστες, προκλητικοί... Ο Ferry πρόκειται για μιαν από τις κορυφαιες φωνές που'χω ακούσει γενικώς, με τρομερά σκαμπανεβάσματα στη φωνή του από το πουθενά, ο Holzhaeuser με αριστουργηματικές τεχνικές στην κιθάρα, εξαιρετικά ταχύς και σύνθετος. Ο Guadignino με ένα μπάσο που γεμίζει όλον τον χώρο και σε απόλυτη αρμονία ρυθμού με τα εκπληκτικά ντραμς του Martin. Μιλάμε για πραγματική μεταλική πανδαισία. Δυστυχώς οι Blaspheme πρόλαβαν και μας έδωσαν μόλις δυο δίσκους: Ο πρώτος, ομώνυμος, έχει κι ένα από τα καλύτερα (και πιο προκλητικά) εξώφυλα όλων των εποχών: Ο Μυστικός Δείπνος του da Vinci, με τα 4 μέλη της μπάντας αριστερά και δεξιά από τον Χριστό, να κοιτάνε με αρκετά κοροϊδευτικές προθέσεις. Μουσικά, πρόκειται για εξαιρετικό heavy metal της τότε εποχής (δηλαδή με στοιχεία ακόμη κι από... rock n roll μέσα), χαρακτηριστικό δείγμα της πρώιμης γαλλικής σκηνής, με τα εξαιρετικά speed ξεσπάσματά του. Συνθετικά έχει κομματάρες, ειλικρινά δεν μπορείς να διαλέξεις κάποιοι τραγούδι και να πεις πως ξεχωρίζει. Σημαντικό ρόλο στο όλο αποτέλεσμα παίζει κι ένας παράγοντας που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ανασταλτικός: ο δίσκος είναι πολύ χύμα. Οι εκτελέσεις των τραγουδιών είναι πραγματικά μεγάλο πανηγύρι, η χαρά του παιδιού ένα πράγμα! Ο ομώνυμος δίσκος κυκλοφόρησε το 1983 και παρά τα στενά όρια της γαλλικής σκηνής δημιούργησε ένα καλό όνομα σε όλους τους ευρωπαϊκούς underground κύκλους. Το 1985 κυκλοφόρησε ο δεύτερός τους δίσκος, Desir de Vampyr. Αν ο πρώτος τους δίσκος άφησε άναυδο κόσμο και κοσμάκη, με τον δεύτερο ειλικρινά δεν ξέρω τι έγινε. Μιλάμε για πραγματική εποποιία: πολύ πιο τεχνικοί (κι όμως απεδείχθη ότι υπήρχε και παραπάνω!), πολύ πιο ώριμοι, με συνθέσεις ακόμη ανώτερες κι απ'αυτές του πρώτου δίσκου, δίχως να χάσουν σε ιδέες, σε σύνθεση, σε έμπνευση, σε ταχύτητες, σε μελωδίες. Ο Desir, που παρεμπιπτόντως είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους είναι απλά ένα πραγματικό μνημείο της metal μουσικής. Το τι γίνεται εκεί μέσα πραγματικά δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Οι καιροί ήταν όμως πολύ δύσκολοι, ακόμη και για ένα εκ των καλυτέρων γαλλικών συγκροτημάτων όλων των εποχών. Έτσι, μετά από μερικές προσπάθειες για κάτι καλό, τελικά το 1986 οι μεγάλοι Blaspheme διέλυσαν.

Εδώ θέλω να παρεμβάλω μια παρένθεση: τα γαλλικά συγκροτήματα, αν και σε τεράστιο βαθμό πολυτάλαντα, δύσκολα έκαναν κάτι σοβαρό, κι όχι μόνο στη metal, αλλά σε ολόκληρο το φάσμα της μουσικής. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από την στενοκεφαλιά των Γάλλων να τραγουδούν στα γαλλικά μόνο. Ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες που τόλμησαν το "αιρετικό" των αγγλόφωνων τραγουδιών. Βέβαια οι Blaspheme ήταν αρκετά "αιρετικοί" ούτως ή άλλως και όντως είναι απορίας άξιον το γιατί δεν αποτόλμησαν μια τέτοια κίνηση. Στιχουργικά δεν πραγματεύονται και τα πιο... φυσιολογικά θέματα: ήταν κυριολεκτικά Blaspheme (!) στα όλα τους: από τα εξώφυλλα και τους στίχους τους, έως τις εμφανίσεις τους στα live μέχρι δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Θα βιαστεί κανείς (από τους πάμπολλους καλοθελητές και πανάσχετους που κυκλοφορούν) να πει "καλά... ένα ακόμη μάτσο σατανιστές". Τα μυαλά τους και μια λίρα, έχω ν'απαντήσω: οι στίχοι των Blaspheme είναι εξαιρετικά δύσκολοι για μετάφραση, μιας και πάρα πολλοί είναι παρμένοι από έργα Γάλλων διαφωτιστών κλπ. Κυριολεκτικά, ακόμη και οι Γάλλοι δεν καταλαβαίνουν όλες τις λέξεις στους στίχους τους. Θεματολογικά, αν προσπεράσουμε το "αιρετικόν" των στίχων (με το οποίο προσωπικά δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα) έχουν -ένεκα της εκπληκτικής φρασεολογίας τους- μια απίστευτη περιγραφική ικανότητα, μέσω της οποίας παρέθεταν κατά κύριο λόγο τους προβληματισμούς τους αναφορικά κυρίως με τον εκκλησιαστικό σκοταδισμό και κατ' επέκτασιν τον πνευματικό ακρωτηριασμό του σύγχρονου ανθρώπου. Στο Desir de Vampyr (που μπορείτε να ακούσετε και παραπλεύρως, στο μουσικό μας "κουτί" και του οποίου τους στίχους παραθέτω στο τέλος και στη γαλλική, αλλά και σε αγγλική μετάφραση) επί παραδείγματι προσπαθούν να προσεγγίσουν το θέμα μέσα από τα μάτια ενός βρικόλακα. Για την ιστορία ν'αναφέρω πως το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τ'αγαπημένα μου.
Πρόσφατα οι Blaspheme επανασυνδέθηκαν με σκοπό αν δώσουν κάποια live. Γιατί έγινε αυτό, τόσα χρόνια (20) μετά; Διότι ήταν τέτοιες οι πιέσεις του κόσμου που ήταν αδύνατον να τις παραβλέψουν. Έτσι, ξεκίνησαν τις πρόβες και το ζέσταμα -διότι πάνω απ'όλα σκοπεύουν να μην απογοητεύσουν κανέναν- και ετοιμάζονται πυρετωδώς. Αν θα υπάρξει κάποιος δίσκος, δεν το ξέρω, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπω. Όπως και να'χει, και μόνο η επανασύνδεσή τους έστω και για μερικά -λίγα δυστυχώς- live είναι ένα ιστορικό γεγονός. Παραθέτω παρακάτω ένα βίντεο κλιπ, το Seul (που μεταφράζεται Lonely) στην δεύτερη, πιο σπάνια εκδοχή του, ενώ αμέσως από κάτω υπάρχουν οι αριστουργηματικοί στίχοι του Desir de Vampyr όπως προανέφερα ήδη.

Sans renier mes origines
Ma mémoire repasse un film
Sorti tout droit de la pénombre
On ne prie pas dans l'autre monde

Comme une âme bannie d'un corps
Le cri d'une femme qu'on viole à mort
Ses cauchemars qui m'inspirent
L'étrange espoir d'être vampire

Peut-être un peu fragile
Pour boire du sang
Mais pas du tout futile
Pour prendre le temps
Si je peux, si je veux; être chauve souris
Peur de la lumière, et vivre la nuit

Je ne veux plus croire en eux
Je ne veux plus croire en Dieu

Peut-être un peu trop sage
Pour compter les morts
Mais par la force de l'âge
Vivre en d'autres corps
Si le glaive que je tends, rougit par la braise
Dieu ne fut qu'un rêve, faites qu'il s'achève

Je ne veux plus croire en eux
Je ne veux plus croire en Dieu

Blasphème l'Évangile
Brûlé par l'encens
Il faut lire la Bible
Ses Dix Commandements
Et Jésus, qui le sut ?
Fils de son Père
Tout nu dans le désert, stérile et pervers

Je ne veux plus croire en eux
Je ne veux plus croire en Dieu

Si je peux, si je veux; être chauve souris
Peur de la lumière, et vivre la nuit
Si je peux, si je veux, damner les maudits
Peur de la lumière, et pousser des cris

Je ne veux plus croire en eux
Je ne veux plus croire en Dieu

Και η αγγλική μετάφραση (από μηχανή μετάφρασης στο ίντερνετ):

Without disavowing my origins
My memory passes by again a film
Left straight of the half-light
One does not request in the other world
Like a banished heart of a body
The cry of a woman whom one rapes with death
Its nightmares which inspire to me
The strange hope to be vampire

Perhaps a little fragile
For drinking blood
But at all futile
To take time
If I can, if I want; to be bald person mouse
Fear of the light, and food the night

I do not want to believe any more in them
I do not want to believe any more in a God

Perhaps a little too wise
To count deaths
But by the force of the age
To live in other body
If the sword that I tighten, reddens by ember
God was only one dream, make that it is completed

I do not want to believe any more in them
I do not want to believe any more in a God

Blasphemy the Gospel
Burned by the incense
The Bible should be read
Its Ten Commands And Jesus, who knew it?
Son of the Father
Very naked in the desert, sterile and perverse

I do not want to believe any more in them
I do not want to believe any more in a God

If I can, if I want; to be bald person mouse
Fear of the light, and food the night
If I can, if I want, damner the cursed ones
Fear of the light, and to push cries

I do not want to believe any more in them
I do not want to believe any more in a God

Πραγματικά μεγάλη μπάντα. Μέγιστη.
Τιμής ένεκεν.