agora sen ti
sen o refuxio que proporcionan as túas caricias
suplicando ver os teus pasos no pavimento
agardando a que abras a porta
e suspires no meu pescozo
agora sen momentos que contemplar
tras os cristais
agora sen ti
Ela permanecía oculta tras as cortinas que se abaneaban co vento do nordés.
Queda e muda, observando unha primavera agonizante.
Prendida dos recordos que nunca volverán, imaxinando que en calquera momento unhas mans delicadas rodearían o seu van e sería despois cando ela entornaría os ollos para agasallar todo o seu corpo coa cadencia dun valse...
