Πρωτιά ελληνικής κουζίνας

 
Η αναγνώριση της ελληνικής κουζίνας ως η καλύτερη παγκοσμίως είναι ένα σημαντικό επίτευγμα και μαρτυρά τη διεθνή εκτίμηση για την ποιότητα, τις γεύσεις και τη μοναδικότητα της.
 

Η ελληνική κουζίνα, με την πλούσια ιστορία της, που συνδυάζει την παράδοση και την καινοτομία, προσφέρει φρέσκα και υγιεινά υλικά, συνδυάζοντας τα με απλές αλλά γευστικές τεχνικές.
 
Πιάτα όπως η σαλάτα χωριάτικη, ο μουσακάς, το σαγανάκι και οι ντολμάδες είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά της κουζίνας που αγαπούν παγκοσμίως.
 
Αυτό το βραβείο αναδεικνύει επίσης τη σημασία της ελληνικής διατροφής για την υγεία, με την έμφαση στα φρέσκα λαχανικά, το ελαιόλαδο και τα βότανα.
 
Η ελληνική κουζίνα είναι συνυφασμένη με την ιδέα της "μεσογειακής διατροφής", η οποία θεωρείται από τις πιο υγιεινές στον κόσμο.
 
Αυτή η διάκριση δεν είναι μόνο μια αναγνώριση για τη γαστρονομία, αλλά και για τον πολιτισμό και την κληρονομιά της Ελλάδας, που προσφέρει μια μοναδική εμπειρία μέσα από τις γεύσεις της.

Παγκόσμια Ημέρα Πατσά - World Tripe Day

 
It is not widely known that 24 October is World Tripe Day. This year, for the first time, as I will explain, I feel I can share in the joy of the celebrations. I regard it as a Day of Redemption.
 

I, who will generally eat anything and everything, go back a long way with patsas. To 1977, in fact, when I was living in Kypseli, Athens. On Fokionos Negri at the time there was a restaurant specialising in the food of Thessaloniki. Over a delicious plate of kokeretsi one night in down-town Athens, my parea had challenged me to try patsas.
 
I chewed over the idea for a few weeks - the challenge seemed to grow larger the more I thought about it. No way was I going to try patsas in company, so one evening, hungry after an evening teaching in the phrontisterio, I entered the patsas restaurant and ordered a bowl of their finest.
 
My unease must have communicated itself to the waiting staff, as I recall there were three or four white-shirted waiters gathered around me as I dipped my spoon into the steaming bowl before me. It was, I recall, much the same colour as the water left in the sink after washing-up a large and greasy meal. The smell was over-powering; I felt my stomach start to ‘turn’ in protest.
 
But I couldn’t just sit there, staring. The waiters were watching, their heads lowered towards me, closing in on me, adding to the tension. The tension further tightened my stomach. The spoon to bowl - spoon to mouth moment could be delayed no longer.
 
First sip: disgusting! The waiters smirked. I tried again - a proper spoonful this time. I gulped it down, by-passing contact with my mouth as far as possible, it hit the gullet then the stomach that clenched in protest, registering a powerful urge to send the patsas straight back up the way it had come down. I managed to resist it. To the waiters’ great amusement.
 
Instantly I knew, it was impossible to continue. My guts had delivered an emphatic message: any more of that will be expelled with force. To my shame, I had to stop. A sip and a spoonful only. The bowl was removed and I chose something bland from the menu.
 
August 2023: for the first time, we are spending a few days in Thessaloniki, not just passing through. I knew what I had to do. Down a bowl of patsas and redeem my shame. I was a man on a mission. And what if I failed again? Unthinkable.
 
All recommendations from locals in Thessaloniki pointed us towards Tsarouchas’ Patsas Restaurant, Olympou 78. ‘The best patsas in Greece’ TripAdvisor confirmed.
 
This was going to be a ‘now or never’ moment. Early evening Google Maps led us through the streets and I found myself tensing; I didn’t need to be doing this, there is free will and agency in choosing where to dine, this could be an almighty mistake and patsas might well be just as disgusting second-time around.
 
I came clean with our waitress, a calm middle-aged lady, and relayed the above history. She led us into the kitchen where the founder’s son was stirring a large vat of a gently bubbling broth, lighter in colour than I remembered it from, yes, 46 years ago. With a wooden ladle from the bottom of the pan, he lifted before our eyes a number of cows’ stomachs, white, intact and with a ribbed and rubbery texture. They generate their own ‘oil’, he explained.
 
To make the stock, he was boiling cows feet in a separate smaller pan. Before serving a bowl of the soup, if you like, he adds garlic and a few drops of sweet pepper which settles on the surface in orange rings.
 
The waitress advised he should flavour my helping ‘απ΄όλα και λεπτή΄. When the bowl arrived, filled to the brin and a little beyond, it was clear this instruction meant the stomach should be finely shredded: the bowl contained thousands of tiny shreds of it.
 
And now the moment of truth: the first sip. The waitress and chef gathered round to watch but in them I felt I had a sympathetic audience, wishing me to succeed, so different to the leering young waiters of all those years ago. My wife had her camera at the ready.
 
The first taste was unpleasant. But no protest from my own stomach. Two or three spoonfuls in I was able to come to a conclusion: this experience was not going to be particularly pleasant; I would not particularly enjoy this meal but I would hold it down. My eating gathered speed. And I would leave the restaurant soon enough with honour intact and my old shame redeemed.
 
Richard Devereux

Ιερόσυλη πίτσα

Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα με φίλους στο πανέμορφο γήπεδο Stamford Bridge της Λονδρέζικης ποδοσφαιρικής ομάδας Τσέλσι, όπου παρακολουθήσαμε τον αγώνα για τη διοργάνωση Europa League.

Όταν τελείωσε ο αγώνας βγήκαμε από το γήπεδο και περπατούσαμε, μαζί και με πολλούς άλλους φιλάθλους, στο δρόμο προς τον κοντινό σταθμό του μετρό.

Σε κάποιο πεζοδρόμιο βρήκαμε πεταμένο κάτω ένα κουτί από πίτσα. Πάνω σε αυτό είδαμε και φωτογραφίσαμε το εικονίδιο της παρούσας ανάρτησης, στο οποία διαβάσαμε τις λέξεις: «IN THE NAME OF THE FATHER, THE SON & THE HOLY SLICE»!

Όπως εύκολα κατανοεί κανείς αυτό είναι σαφώς ιεροσυλία. Μάλιστα θα το ονομάζαμε ως τον ορισμό της ιεροσυλίας, αφού η έννοια αυτή αναφέρεται σε οτιδήποτε προσβάλλει με τις όποιες ενέργειές του την ιερότητα ενός χώρου, αντικειμένου, ονόματος, ειδικά δε του Παναγίου Ονόματος του Τριαδικού Θεού μας.

Κάνοντας μια έρευνα στο διαδίκτυο βρήκα ότι η εν λόγω πίτσα προέρχεται από τη λονδρέζικη πιτσαρία με την επωνυμία «Made of Dough», η οποία τυπώνει και πωλεί και φανελάκια με το ίδιο εικονίδιο και τα γράμματα.

Οπωσδήποτε είναι άκρως λυπηρό να γίνεται τέτοιου είδους ιερόσυλη χρήση του ονόματος του Θεού μας, ενώ η τρίτη εντολή (από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης ακόμα) το απαγορεύει ρητά.

Ο Χριστιανισμός είναι ως γνωστόν μια θρησκεία που δεν απαντά επιθετικά, ούτε καν επικριτικά, σε όσους συμεριφέρονται έτσι ή ανάλογα.

Αναρωτιόμαστε βέβαια, αν οι υπεύθυνοι της πιτσαρίας αυτής θα έφθαναν να τυπώσουν κάτι ανάλογο, με ιερόσυλο περιεχόμενο, για τα ιερά και τα όσια του Ισλάμ, τι θα μπορούσε να συμβεί.

Εμείς, ας ευχηθούμε οι ιθύνοντες να το ξανασκεφθούν και να σταματήσουν να χρησιμοποιούν αυτό το εικονίδιο κι ο Άγιος Θεός μας να «μη στήσει αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην…», αφού «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»!

Στην τράπεζα της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου

Οι ευλαβείς προσκυνητές που επισκέπτονται το Άγιο Όρος γίνονται πάντοτε εγκάρδια δεκτοί και φιλοξενούνται με απλοχεριά από όλα τα μοναστήρια, τις σκήτες, τα κελλιά κ.λπ.

Ιδιαίτερα στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, η οποία έχει 120 μοναχούς, πολλούς εργαζόμενους λαϊκούς, και φυσικά πολλές δεκάδες επισκέπτες κάθε μέρα, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, η τράπεζα γέμει από ευχάριστα και νοστιμότατα φαγητά.

Πολλοί, ειδικά εκείνοι που πηγαίνουν για πρώτη φιρά στον Άθωνα, έχουν ένα άγχος σχετικά με το ζήτημα αυτό. Όμως κι εκείνοι και όλοι απολαμβάνουν, μετά τη μακρά Ακολουθία στους Ναούς της Μονής, μια πλούσια φιλοξενία, χαρακτηριστική της μοναστικής αυτής πολιτείας από αιώνων.

Αξίζει να πούμε βέβαια πως πολλά μοναστήρια, ειδικά το Βατοπαίδι, από το οποίο προέρχονται οι φωτογραφίες της παρούσας ανάρτησης, έχουν εξαιρετικά καλά οργανωμένες γεωργικές καλλιέργειες, έτσι ώστε να παράγουν πολλά και πλούσια αγαθά, λαχανικά, φρούτα κ.ά.

Σε κάποιες μονές υπάρχουν και μοναχοί οι οποίοι έχουν ευλογία να ψαρεύουν στην περιβάλλουσα το Όρος θάλασσα. Μερικοί μάλιστα μοναχοί έχουν μεγάλη φήμη για τις μαγειρικές τους ικανότητες και επιδεξιότητες. Κάποιοι έχουν συγγράψει και βιβλία μαγειρικής.

Όπως είναι γνωστό οι μοναχοί στον Άθωνα δεν τρώγουν κρέας, ούτε φυλάττουν στις κουζίνες τους κι ούτε προσφέρουν στους προσκυνητές. Όμως οτιδήποτε προσφέρουν είναι γνήσια και αυθεντικά προϊόντα που τα παράγουν οι ίδιοι και τα προσφέρουν στους επισκέπτες με αγάπη και γενναιοδωρία.

Το γιορτινό τραπέζι μας

Αυτές τις υπέροχες εορταστικές και οικογενειακές ημέρες, η καπετάνισσά μας δίνει... ρεσιτάλ. Το κάνει φυσικά όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να ευχαριστήσει, κι εμάς και τους καλεσμένους μας.

Το φιλόξενο σπιτικό μας, με την παρουσία όλων των μελών του, μας παρέχει μια ευτυχισμένη ατμόσφαιρα, ειδικά αυτές τις χαρούμενες ημέρες, στην οποία βρίσκουν θέση όλα τα αγαθά συναισθήματα.

Προφανώς όμως δεν υπάρχει πνευματική απόλαυση της κοινωνικής ζωής χωρίς τη συνοδεία νόστιμων εδεσμάτων και εύγευστων γλυκισμάτων.

Για τούτο η σχετική πρόβλεψη είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Το αποτέλεσμα δε, είναι αδύνατον να περιγραφεί με λόγια... Ακόμα και οι φωτογραφίες δεν είναι δυνατόν να μεταφέρουν με ακρίβεια τις σχετικές γεύσεις.

Οπωσδήποτε βέβαια τίποτε δεν μπορεί κανείς να απολαύσει στη ζωή του αν δεν είναι ειρηνευμένος με τον εαυτό του και δεν έχει καλή παρέα για να μοιρασθεί τα συναισθήματά του.

Κι αυτά είναι βασική προϋπόθεση για να απολαύσει κανείς τα αγαθά της φύσης και της ανθρώπινης δημιουργίας.

Τελικά, μαζί με τις εορταστικές ευχές που απευθύνουμε και από εδώ προς όλους, σας προσφέρουμε και μια μικρή εικονική γεύση κάποιων από των εδεσμάτων και γλυκισμάτων που πέρασαν αυτές τις ημέρες από το τραπέζι μας.

Δεκαπενταύγουστος 2012

Ένα από κύρια και βασικά χαρακτηριστικά του Δεκαπενταυγούστου είναι η νηστεία, παράλληλα βέβαια με τις Ιερές Παρακλήσεις της Παναγίας μας.

Έτσι είπαμε σήμερα να προβάλλουμε τα σπιτικά πιάτα μας, κολοκυθάκια γεμιστά με πατάτες και κολοκυθοκεφτέδες!

Η νηστεία ως γνωστόν σημαίνει απλή διατροφή και αναγκαία περισυλλογή! Καλή Παναγιά!

Ελληνική Filo-σοφία στην Αγγλία

Με ένα έξυπνο λογοπαίγνιο, όπου εμπλέκει την «φιλοσοφία» με τη μαγειρική σοφία του «φύλλου», άρχισε τις εισαγωγές ελληνικών προϊόντων στην Αγγλία ο Γιάννης από το Κιάτο της Κορινθίας.

.

Σκέφθηκε να γεμίσει την αγγλική αγορά, εστιατόρια και καταστήματα φαγητών, με ωραίες και εύγευστες ελληνικές πίτες, όπως τυρόπιτες, σπανακόπιτες, μπουγάτσες, πίτες μουσακά κ.ά.
.

Οι εν λόγω πίτες έχουν κάνει ήδη μεγάλη εντύπωση όπου κι αν δοκιμάσθηκαν, μεταξύ των άλλων και στο σπιτικό μας, στο οποίο ο καλός Ομογενής προσέφερε φιλοφρόνως κάποια δείγματα.
.

Οι πελάτες του πάντως είναι κατά μεγάλο ποσοστό μη Έλληνες. Θα μου πείτε βέβαια πως έτσι είναι ο επιχειρηματικός τομέας. Μπορεί να είναι κι έτσι...

Μαγιάτικα φαγητά

Κοντέψαμε να ξεχάσουμε τα φαγητά σε τούτο το ιστολόγιο. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν τρώμε, αλλά ότι μάλλον αμελήσαμε να ασχοληθούμε με τέτοιο θέμα για αρκετό καιρό.
.

.

.

Σήμερα όμως είπαμε να δώσουμε στη δημοσιότητα κάποια πρόσφατα σπιτικά αριστουργήματα. 

.

Οι αναγνώστες έχουν πάντα -ως γνωστόν- ανοικτή πρόσκληση, για να μας επισκεφθούν και να συνεορτάσουν μαζί μας τρώγοντας ωραία, απλά και υγιεινά.

Ψαροταβέρνα

Αξίζει νομίζω να επανέλθουμε στην Πατρίδα και στις γεύσεις της σήμερα, έστω και εικονικά.

Είναι μια περίοδος κατά την οποία καταλύεται το ψάρι και τα θαλασσινά κι έτσι... φάτε μάτια ψάρια, που λέει κι ο σοφός λαός μας.

Η ανώνυμη ψαροταβέρνα, κάπου στη Βουλιαγμένη, έφερε στο τραπέζι μας λιχουδιές θεσπέσιες και νοστιμότατες.

Η παρέα εξαίρετη, αφού χωρίς αυτήν γεύσεις κυριολεκτικά δεν μπορεί να υπάρχουν.

Δεν θα πήγαινα πουθενά μόνος μου, ούτε για τις καλύτερες γεύσεις του κόσμου.

Τι υπάρχει πάνω στο τραπέζι σας αφήνω να το βρείτε. Κι εγώ συγχύστηκα με την τόση και τέτοια ποικιλία.

Πάντως η τελευταία φωτογραφία κάτι σαν να θέλει να μας πει. Δεν ξέρω αν δείχνει την πείνα των συνδαιτυμόνων, ή την νοστιμιά των ήδη καταλυθέντων... Ούτε κόκκαλα δεν έμειναν!

Ελληνικό Fish & Chips!!!

Δεν πίστευα στα μάτια μου,όταν η αδελφή μου Μαρία - Δήμητρα μας έστειλε ωραίες φωτογραφίες από το πρόσφατο ταξίδι που έκανε με το σύζυγό της Δημήτρη στη Θεσσαλονίκη, τη νύμφη του Θερμαϊκού, την πόλη του Αγίου Δημητρίου!

Στη Θεσσαλονίκη έχω πάει αρκετές φορές και πάντα μένω έκθαμβος από τη φυσική ομορφιά της, τις νοστιμότατες λιχουδιές της και πάνω απ’ όλα από την απλόχερη φιλοξενία των ευγενέστατων κατοίκων της.

Εκείνο όμως που είδα στις φωτογραφίες της αδελφής μου, και παραξενεύτηκα πολύ, ήταν πως στη Θεσσαλονίκη υπάρχει και προσφέρεται «Fish & Chips» (ψάρι και πατάτες), που -ως γνωστόν- είναι το παραδοσιακό και μάλλον θα λέγαμε εθνικό φαγητό των Άγγλων. Όπως φαίνεται, λοιπόν, και βέβαια λόγω του τουρισμού και της παγκοσμιοποίησης το «Fish & Chips» ταξίδεψε και στη συμπρωτεύουσα!

Για τη γεύση του δεν έχω άποψη. Το γεγονός όμως ότι η τρίτη φωτογραφία δείχνει μόνο κόκκαλα, αυτό νομίζω τα λέει όλα!!!

Υγιεινή διατροφή

Είμαστε καλοφαγάδες. Δεν το κρύψαμε ποτέ. Γιατί άλλωστε;

Όμως παράλληλα προσέχουμε -όσο μπορούμε- και την υγιεινή μας διατροφή, τη εντολή του φίλου ιατρού... εκ Θεσσαλονίκης.

Έτσι, ο οικογενειακός μας «Μαμαλάκης», ο πρωτότοκος Δημήτριος, ετοίμασε ωραία σαλάτα και κύριο πιάτο, με απλά και φυσικά υλικά προς... γεύση και τέρψη.

Από το τραπέζι δεν θα μπορούσε βέβαια να απουσιάζει και το κυπριακό ψωμί, οι ονομαζόμενες δαχτυλιές, άφθαστης νοστιμιάς!

Ελληνικό γιαούρτι

Το ελληνικό γιαούρτι είναι -ως γνωστόν- πολύ διαδεδομένο στην Αγγλία. Πολλές εταιρείες, ελληνικές και αγγλικές, εισάγουν στο Λονδίνο και γενικώτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο αυτό το ελληνικό παρασκεύασμα, το οποίο πολλοί άνθρωποι το τρώνε, κάποτε και ως κύριο φαγητό.

Το περιοδικό MAGAZINE της Λονδρέζικης εφημερίδας THE TIMES, σε πρόσφατη έκδοσή του, της 5ης Φεβρουαρίου τ.έ., δημοσίευσε στη στήλη τακτικής συνεργασίας του Robert Crampton, ένα κείμενο του εν λόγω αρθρογράφου που ήταν αφιερωμένο στα φαγητά. Σ’ αυτό το κείμενο ιδού τι έγραψε ο συγγραφέας για το ελληνικό γιαούρτι:

«In the mid-Eighties, I made my first trip to Greece and came across Greek yoghurt. Unbelievable! I don’t really have deep-fried Camembert with jam any more, but I do occasionally have Greek yoghurt, and even now, 25 years later, I still can’t quite credit how anything this side of paradise can taste so good. Whenever I have Greek yoghurt, part of me always thinks I must have been given a special one in error, one with extra lashings of cream or sugar or heroin, because surely nothing so normal that only costs a pound could be that wonderful»!!!

Υγιεινή διατροφή

Καιρό είχαμε να αναρτήσουμε φαγητά και φρούτα. Έτσι είπαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα στα διάφορα άλλα (ίσως πιο πνευματικά) θέματα και να θυμηθούμε -έστω για λίγο- και την χοϊκή μας διάσταση, αφού και η Κυριακή προσευχή έχει ειδική αναφορά στον «άρτον ημών των επιούσιον».

Λίγο η νηστεία των Χριστουγέννων, λίγο οι επιταγές της σύγχρονης υγιεινής διατροφής, να που πάλι τρώμε απλά και παραδοσιακά.

Όχι βέβαια ότι δεν απολαμβάνουμε όλα αυτά τα όμορφα και φυσικά φαγητά. Κοπιάστε!

Γεύσεις... μέλιτος

Πρόσφατα είχα αναφέρει ότι η αδελφή μου Μαρία - Δήμητρα παντρεύτηκε μέσα στην κάψα του φετινού καλοκαιριού τον καλό της, Δημήτρη.

Μετά τον ωραίο γάμο τους στον Ι.Ν. Αγ. Αναστασίου στο Ναύπλιο, ανεχώρησαν για το παραδοσιακό ταξίδι του μέλιτος.

Στη διάρκεια του ευχάριστου ταξιδιού τους πήγαν στην Τσεχία, όπου περιηγήθηκαν στην Πράγα και αλλού.

Γνωρίζοντας ότι εμάς τους ιστολόγους μας συγκινούν πάντα οι γεύσεις, φωτογράφισαν μερικά από τα εδέσματα, παγωτά και γλυκά που γεύθηκαν και απόλαυσαν στην Τσεχία και μας τα κοινοποίησαν για να ζηλέψουμε...

Η δίαιτα του... Νηστευτή

Μετά από 712 αναρτήσεις από το Λονδίνο, τούτη εδώ είναι η πρώτη ανάρτηση που καταφέρνω να κάνω από τα... πάτρια.

Μόνο που κι εδώ αισθάνομαι κάπως σαν... δίψυχος (και ίσως και «ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ», κατά Ιάκωβον), επίσης δίπατρις και βέβαια και... απόδημος. Άρα ο τίτλος του ιστολογίου ισχύει όντως κι εδώ.

Ως υπέρβαση των μυστηρίων τούτων πραγμάτων σκέφτηκα να σας πω ότι τα μαγειρικά ταλέντα της Καπετάνισσας ξεδιπλώνονται και στις δύο άκρες της... αποδημίας.

Έτσι, κατά την χθεσινή ημέρα του Άι-Γιάννη του Νηστευτή, νηστευτές κι εμείς κατά την Παράδοση της Μητρός Εκκλησίας, γευθήκαμε νηστήσιμες, αλλά όχι λιγότερο ανεπανάληπτες, λιχουδιές.

Τις ομορφιές αυτές συναπολαύσαμε με τους νεόνυμφους Μαρία - Δήμητρα (κατά σάρκα αδελφή μου) και Δημήτρη, των οποίων η γαμήλια ένωση ευλογήθηκε την περασμένη Κυριακή (22 Αυγούστου) στον Ι.Ν. Αγ. Αναστασίου στο Ναύπλιο.

Προσεχώς θα τους αφιερώσουμε κι άλλες αναρτήσεις, όπως αρμόζει. Για την ώρα σπεύδουμε να τους ευχηθούμε ολόψυχα κι από το ιστολόγιο αυτό να ζήσουν σαν τα ψηλά βουνά και να ευτυχήσουν, απολαμβάνοντες «ζωήν ειρηνικήν, μακροημέρευσιν, την εις αλλήλους αγάπην εν τω συνδέσμω της ειρήνης, σπέρμα μακρόβιον και την επί τέκνοις χάριν»!