Με αφορμή την αρχαιοελληνολαγνεία που φούντωσε λόγω της ανασκαφής στην Αμφίπολη θυμήθηκα ένα περιστατικό πού έγινε πριν λίγα χρόνια,
καλοκαίρι, σε ένα νησί των Κυκλάδων. Ήταν στα σχέδια μας να επισκεφτούμε
το αρχαιολογικό μουσείο του νησιού που στεγάζεται σε ένα ωραίο κτήριο του
Τσίλλερ. Το όνομα του νησιού είναι ξακουστό παγκοσμίως χάρη σε ένα άγαλμα που εκτείθεται
στο Λούβρο. Η Αφροδίτη μαζί με την Μόνα Λίζα είναι οι μεγαλύτερες σταρ του
Λούβρου που δέχεται 10 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Το μικροσκοπικό μουσείο
της Μήλου εκείνο το μεσημέρι είχε μόλις τέσσερις επισκέπτες.
Μπροστά μας δυο
κοπέλες στάθηκαν κοντά σε μια μαρμάρινη πλάκα.
-Δες, δες εδώ,
τόσο αρχαίο και είναι στα ελληνικά, είπε η μια στην άλλη με στόμφο. Η δευτερη
πλησίασε και έγνεψε με το κεφάλι της θετικά.
-Εμείς γράφαμε
ελληνικά και οι άλλοι ήταν στα δέντρα, συνέχισε η πρώτη με μεγαλύτερη έπαρση και
τη φωνή της να αντηχεί στο άδειο μουσείο. Η φίλη της συμφώνησε, έσκυψε πάνω από
την μαρμάρινη πλάκα και ρώτησε προβληματισμένη:
-Τι γράφει,
καταλαβαίνεις;
-Τι με νοιάζει τι
γράφει, φώναξε εκνευρισμένη η πρώτη και πήγε γρήγορα παραπέρα δήθεν για να κοιτάξει κάτι
άλλο.
Στο διπλανό
δωμάτιο το ακριβές αντίγραφο της Αφροδίτης της Μήλου παρακάλεσε τον Δια μια
στιγμή να της δώσει πίσω το δεξί της χέρι για να κάνει ένα facepalm της προκοπής.
