Γαμπρος κελεπούρι

-Γεια!
-Γειααα!
-Με είδατε, με είδατε?
-Σε βλέπουμε
-Όχι τώρα… πριν. Ειδατε το αμάξι?
-Ηρθες με αμάξι?
-Ναι, με ένα διθεσιο καμπριο
-Βγηκες με γκομενο?
-ΝΑΙ!! Αχ, ωραία ειναι εδώ
-Α, με εκεινον από τη δουλεια?
-Ναι, με εκεινον. Πήρατε να φάτε?
-Πήραμε, πεινας?

-Λίγο...

-Καλά, σου αρεσε εκεινος?? δεν το θυμόμουν αυτό…
-Μας εκλεισαν το ραντεβου αλλοι, τι ειναι αυτο?
-Χοιρινή τηγανιά μικροκυμάτων. Δεν παμε καλα… και… τι λεει ο τυπος?
-Ε!
-Τι ε?
-Ε! να… καλα ηταν… δηλαδή ενταξει… δηλαδή ε…
-Δηλαδή θα μας σκασεις.
-Όχι, θα σας τα πω όλα από την αρχη
-Αν κρινω από την στατιστική σου, καποιο προβλημα θα εχει ο τυπος, δεν μπορει.
-Ε, ναι
-...λοιπον?
-Να... με ενοχλησε λιγο που μου εκανε παρατηρηση για το ντυσιμο μου
-Για το ντυσιμο σου? Το δικό σου το ντυσιμο? Παει καλα? Δηλαδη τι ειπε?
-Ε, να, ηθελε να ερχομαι καλοντυμένη στη δουλεια με γοβες και φουστες και τέτοια
-Να του πεις να τα φοραει αυτος αν του αρεσουν!
-Ε, ναι. Αφου δεν μπορω τα ψηλά παπουτσια τοσες ωρες.
-Δεν αρχισαμε καλα… και τι άλλο σου ειπε?
-Ε, μου ειπε να κινούμαι με πιο πολύ χαρη
-Ολη μερα μπροστα στο κομπιουτερ εισαι, δεν δουλευεις αεροσυνοδός!
-Μα, ναι…
-Δεν μου αρεσει καθολου αυτό. Τι ειναι αυτο το πράγμα? Πρώτο ραντεβου και να σου λεει τι να φοράς και πώς να περπατάς? Με το καλημέρα σας να θελει να σε αλλαξει?
-Λες, ε?
-Τι λέω! Εννοείται. Τι σχεση να κανεις με αυτόν, αν θελει μια άλλη...? Ε, να παει να την βρει για να μην σε απασχολει κι ολας.
-Ναι, ναι.
-Κατι μου λεει πως εχει κι άλλο...
-Α! και βγαινει στα σκυλαδικα
-Τι!?
-Βγαινει και πεταει γαρυφαλλα και τετοια. Αμα βγαινει παει εκει. Τερλεγκας-καρρας-χρυσπα-τετοια
-Εμ, γιαυτο σε θελει με την γοβα, για να σε κανει τραπεζογκομενα και να σε δειχνει οπως δειχνει και το καμπριο. Α-πα-πα-πα-πα τι πάθαμε
-Ναι, λες, μαλλον, ε?
-Αν λέω? αν λέω? Αχ, λιγο νερό, να πιω απο το δικο σου?
-Μετά είναι και το άλλο…
-Τι, εχει κι άλλο?
-Δεν εχει κανενα ενδιαφέρον
-Είναι βαρετος?
-Ναι, όχι, ναι… δεν εχει ενδιαφέροντα, χομπυ…
-Τίποτα?
-Του αρεσει μονο να βγαινει εξω και να πινει καφεδες και ποτά
-Σινεμα, θεατρο, τσιγκελάκι?
-Τιιιποτα!

-Τιποτα??
-Ουτε βιβλία
-Ουτε??
-Μαλιστα μου ειπε πως

το διαβασμα είναι χασιμο χρόνου

-Μιλούσε για ολα τα βιβλία ή για καποια κατηγορία?

-ΟΧΙ! ΓΙΑ ΟΛΑ!!

-Ε, να τον παντρευτεις τοτε, τι καθεσαι, παμε!!

υποσημείωση: αληθινος διάλογος

Άβουλος Διγκομενισμός

Ας αφήσουμε την πολιτική και ας μιλήσουμε για τη ζωή με κανονικά παραδείγματα.
Έχω μια φίλη - ας την ονομάσουμε Μαρία - η οποία είναι συμπαθέστατη, όμορφη και καλό παιδί. Όλα τα παραπάνω με κάνουν να τη συγχωρώ για την κατά τα άλλα αλλοπρόσαλη συμπεριφορά της στα γκομενικά θέματα.
Έχω φτάσει στο σημείο κάθε φορά που τη συναντάω να τη ρωτάω:
-Να σου πω... τώρα τα έχεις με τον Κώστα ή όχι; για να ξέρω...
Περίπτωση Α
-Όχι, τα χάλασα, είπα πως μου αξίζει κάτι καλύτερο... (με χαρούμενο, δυναμικό ύφος)
Περίπτωση Β
-Ναί, είμαστε μαζί, είπα να του δώσω μιά δεύτερη ευκαιρία (για 10η φορά και με ύφος γεμάτο ανασφάλεια και ενοχές)
Οι έλληνες αντιμετωπίζουμε τα κόμματα σαν ερωτική σχέση. Οι πολιτικοί αρχηγοί είναι οι γκόμενοι μας. Δε μπορούμε με αυτούς αλλά δε μπορούμε και χωρίς αυτούς.
Ο Κώστας, χοντρός και με εμφάνιση ψητοπώλη, έρχεται το βράδυ και ξαπλώνει δίπλα της. Το ταλαιπωρημένο κρεβάτι λυγίζει στο βάρος του και η Μαρία κατρακυλάει δεξιά και καρφώνεται πάνω στην στιβαρή του πλάτη.
Ο Γιώργος, κανονικού μεγέθους και λιγότερο Νεάντερταλ από τον Κώστα. Πλένει πάντα τα πόδια του πριν κοιμηθεί. Διαβάζει ένα βιβλίο για να τον πάρει ο ύπνος και το πρωϊ ξυπνάει στις 5 αξημέρωτα για να τρέξει. Ούτε πρωινές αγκαλίτσες, ούτε τίποτα. Μόνο σουηδική γυμναστική και ντεκαφεϊνέ.
Η Αλέκα μοιάζει να σου εξάπτει τη φαντασία αλλά τελικά το βράδυ κοιμάστε σε ξεχωριστά κρεβάτια για να μη ξυπνήσετε τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ο Αλέκος κάπως καλύτερα, σε αφήνει να του χαϊδέψεις λίγο το μούσι αλλά πέφτει για ύπνο νωρίς, πριν απ' το Nip/Tuck
Να μη μιλήσω για τον τελευταίο. Πως να κάνεις σεξ με τον εσταύρωμένο πάνω από το κεφαλάρι;

Αφιερώνω στη "Μαρία" και κάθε μαζοχιστή αισθηματία ψηφοφόρο το τραγούδι του Μίμη Τραϊφόρου που τραγούδησε η Σοφία Βέμπο

Ο Άνθρωπος μου

Χρόνια και χρόνια
με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα
δεν με πονάει
γιατί;

Και ζω κοντά του
μες την μιζέρια
χειμώνες τώρα
και καλοκαίρια
γιατί;

Και με βαριέται
και μ΄άλλες πάει
και μου τα παίρνει
και με χτυπάει
γιατί;

Μα τον λατρεύω
κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις
ο άνθρωπός μου

Δεν είναι γόης
δεν είναι ωραίος
και κολυμπάει
μέσα στο χρέος
γιατί;

κι ένα κοστούμι
μονάχα έχει
που το φοράει
χιονίζει βρέχει
γιατί;

κι όλο τα πίνει
κι όλο τα σπάει
κι όλο σε μένα
μετά ξεσπάει
γιατί;

Δεν μού μιλάει
για το φεγγάρι
κι ένα λουλούδι
δεν μού'χει πάρει
γιατί;

Μονάχα πίκρες
μού΄χει χαρίσει
ποτέ δεν μού΄χει
γλυκομιλήσει
γιατί;

Ποτέ δεν μού΄χει
χαμογελάσει
κι ο έρωτάς του
μ΄έχει γεράσει
γιατί...

(και τώρα όοοοολοι μαζί. Κώστα αυτό είναι για σένα)
Μαααααααααααααα τον λα-τρεεεεε-ύω
κι είναι το-φως-μου
για-τί-εί-ναι-βλέεεε-πεις
ο άν-θρω-πός μου