ἄμμες πόκ᾽ ἦμες ἄλκιμοι νεανίαι.[p. 272] ὁ δὲ τῶν ἀκμαζόντων ἀμειβόμενος ἔλεγεν
ἄμμες δὲ γ᾽ εἰμὲν αἰ δὲ λῇς, αὐγάσδεο. 1ὁ δὲ τρίτος ὁ τῶν παίδων
ἄμμες δὲ γ᾽ ἐσσόμεσθα πολλῷ κάρρονες.
[3] ὅλως δὲ ἄν τις ἐπιστήσας τοῖς Λακωνικοῖς ποιήμασιν, ὧν ἔτι καθ᾽ ἡμᾶς ἔνια διεσώζετο, καὶ τοὺς ἐμβατηρίους ῥυθμοὺς ἀναλαβών, οἷς ἐχρῶντο πρὸς τὸν αὐλὸν ἐπάγοντες τοῖς πολεμίοις, οὐ κακῶς ἡγήσαιτο καὶ τὸν Τέρπανδρον καὶ τὸν Πίνδαρον τὴν ἀνδρείαν τῇ μουσικῇ συνάπτειν. ὁ μὲν γὰρ οὕτως πεποίηκε περὶ τῶν Λακεδαιμονίων
ἔνθ᾽ αἰχμά τε νέων θάλλει καὶ μοῦσα λίγεια[4] Πίνδαρος δέ φησιν
καὶ δίκα εὐρυάγυια
ἔνθα βουλαὶ γερόντωνΜουσικωτάτους γὰρ ἅμα καὶ πολεμικωτάτους ἀποφαίνουσιν αὐτούς:
καὶ νέων ἀνδρῶν ἀριστεύοντι αἰχμαὶ
καὶ χοροὶ καὶ Μοῦσα καὶ ἀγλαΐα.
ῥέπει 2 γὰρ ἄντα τῶ σιδάρω τὸ καλῶς κιθαρίσδεν,ὡς ὁ Λακωνικὸς ποιητὴς εἴρηκε. καὶ γὰρ ἐν ταῖς μάχαις προεθύετο ταῖς Μούσαις ὁ βασιλεύς, ἀναμιμνήσκων, ὡς ἔοικε, τῆς παιδείας καὶ τῶν [p. 274] κρίσεων, ἵνα ὦσι πρόχειροι παρὰ τὰ δεινὰ καὶ λόγου τινὸς ἀξίας παρέχωσι τὰς πράξεις τῶν μαχομένων.