Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 40
Evan T. Sage, Ph.D. and Alfred C. Schlesinger, Ph.D., Ed.

47. eodem anno in Hispania L. Postumius et [p. 148] Ti. Sempronius propraetores comparaverunt ita inter¹ se, ut in Vaccaeos per Lusitaniam iret Albinus, in Celtiberiam inde reverteretur; Gracchus, si maius ibi² bellum esset, in ultima Celtiberiae penetraret. . . .³ [2] mundam urbem primum vi cepit, nocte ex improvise aggressus. acceptis deinde⁴ obsidibus praesidioque imposito castella oppugnare, agros⁵ urere, donec ad praevalidam aliam urbem—Certimam appellant Celtiberi—pervenit. [3] ubi cum iam opera admoveret, veniunt legati ex oppido, quorum sermo antiquae simplicitatis fuit, non dissimulantium bellaturos, si vires essent. [4] petierunt enim, ut sibi in castra Celtiberorum ire liceret ad auxilia accienda:⁶ si non impetrassent, tum separatim ab⁷ illis se consulturos. permittente Graccho ierunt et post paucis diebus alios decem legatos secum adduxerunt. [5] meridianum tempus erat. nihil prius petierunt a praetore quam ut bibere sibi iuberet dari. epotis primis poculis iterum poposcerunt, magno risu circumstantium in tam rudibus et moris omnis ignaris ingeniis. [6] tum maximus natu ex iis “missi sumus” inquit “a gente nostra qui sciscitaremur qua tandem re fretus arma nobis inferres.” [7] ad hanc percunctationem Gracchus exercitu se egregio fidentem venisse respondit; quem si ipsi visere velint, quo certiora ad suos referant, potestatem se eis [p. 150] facturum esse. [8] tribunisque militum imperat ut⁸ ornari omnes copias peditum equitumque et decurrere iubeant⁹ armatas. Ab hoc spectaculo legati dimissi¹⁰ deterruerunt suos ab auxilio circumsessae urbi ferendo. [9] oppidani cum ignes nocte e¹¹ turribus nequiquam, quod signum convenerat, sustulissent, destituti ab unica spe auxilii in deditionem venerunt. [10] nummum quater et viciens ab iis est exactum, quadraginta nobilissimi equites, nec obsidum nomine—nam militare iussi sunt—, et tamen re ipsa ut pignus fidei essent.