Wyniki Candy :-) :-) :-)

   Witam, witam, choć mocno spóźniona...stanęłam na głowie, uszach i rzęsach, aby tylko wylosować zwycięzcę zabawy. Od rana walczyłam jednak z przeciwnościami losu, a raczej złośliwością rzeczy martwych.
  Kiedy ogłosiłam candy, nie myślałam, że będzie tylu chętnych. Jestem w szoku, naprawdę. I mam taki jakiś smutek w sobie jednocześnie, bo każdą osobę chciałabym obdarować, ale nie dam rady :-(
   Muszę jednak przyznać, że nie wiedziałam, że to takie ekscytujące. Najpierw przez godzinę "bawiłam" się w wypisywanie każdej chętnej osoby, a potem wrzuciłam wszystko do lampionu i odbyło się wielkie mieszanie. Co za stres! I to wyciąganie maleńkiej karteczki.... Emocje, jak przy loterii fantowej ;-)

Wielkie mieszanie i....

upominki wraz z niespodzianką, której nie ma tu na zdjęciu, wędrują do...

 Wielkie gratulacje dla zwyciężczyźni zabawy! Cheniu, poproszę o kontakt, z danymi adresowymi oczywiście :-) Czekam na maila :-) A zresztą, sama zaraz naskrobię do Ciebie :-)

Już nie moge się doczekać, kiedy ogłoszę kolejne candy. To wielka przyjemność móc obdarować drugiego człowieka, tak zwyczajnie, bezinteresownie :-)

Pozdrawiam wszystkich ciepło i serdecznie. Bardzo dziękuję za udział w zabawie. Buziaki wielkie :-)

Sierpniowe przyjemnosci...

        Mają kolory czerwieni i zieleni. Panu Bogu nie wszystko wyszło (wojny, choroby, starość), ale arbuz mu wyszedł doskonale. Nie dość, że słodki, to soczysty, zdrowy i piękny sam w sobie. Lubię patrzeć na owoce. Czasami kroję lub obieram ze skórki jakiś owoc i zastanawiam się, jak mógł go Bóg stworzyć..., a może stał się taki w drodze ewolucji? Nieważne. Owoce są piękne. Nie dość, że zdrowe, pożywne, szybkostrawne, to piękne. To mówię JA - wege od urodzenia. Na temat warzyw to już się nawet nie będę wypowiadać, bo jak przypomnę sobie widok bakłażana i ten jego kolor albo widok marchewek wczesnowiosennych, buraka przekrojonego na pół, takiego surowego. Można tak bez końca...czerwona kapusta, karczochy, papryka, rzodkiewka, brukselka. Na brukselkę przekrojoną na pół mogę się gapić i gapić. No cudna i pyszna.
 

   
             Arbuz kupiony w całości to najczęściej niespodzianka. Dlatego zawsze proszę o przekrojenie i biorę połowę lub całość, w zależności od zapachu i wyglądu. Po tych cechach zawsze poznam smacznego arbuza. Ludzie pukają, stukają w skorupę arbuza, choć nie wiem, po co to robią. Podobno tak też się poznaje czy dobry, czy nie. Ja muszę zobaczyć środek i powąchać. Dziś kupiłam doskonałość. Dawno nie jadłam tak słodkiego i soczystego arbuza. Muszę przyznać, że był aż za słodki jak na arbuza. Dlatego postanowiłam zrobić z niego koktajl. Składnikami był arbuz, kilka truskawek kefir, odrobina cukru i orzechy włoskie. Wszystko zmiksowane na gładko w Thermomixie. Bajka! Trzeba tylko pamiętać o pozbyciu się pestek z arbuza. Nie jest ich dużo. Zaś smak takiego koktajlu...boski. Uwielbiam różnego rodzaju koktajle i mieszam składniki jak szalona. Już mam pomysł na jutro. Zielony ogórek i jagoda, odrobina cukru i kefir :-) Może dorzucę siemie lniane. Uwielbiam :-) A Wy lubicie koktajle? Jakie smaki? Jestem bardzo ciekawa.

Wyniosłam dzbanek koktajlu na taras, ponalewałam wszystkim do szklanek. Poszłam powiesić pranie. Kiedy wróciłam na stole został tylko mój, bo reszta nie doczekała się, wypiła i grzecznie zaniosła szklanki do zlewu. Znaczy to, że smakował :-)

          Lubicie zieleninę? Ja kocham. Pietruchę mogę tonami sypać na wszystko i do wszystkiego. To samo zioła. Te, które rosną u mnie w zielniku obok tarasu, dodaję wszędzie, gdzie tylko mogę. Rozrosły się pięknie przez całe lato i żal będzie momentu, gdy przyjdą śniegi. Pozostaną zioła z parapetu. Byle do wiosny;-)

Żeby nie było, że ja tylko na koktajlu żyję...

Dziś zaparaszam na zupę pieczarkową. Zasiadałam do zupy z rodzinką, bo się bałam, że jak nie usiądę i tylko się odwrócę na moment, z ich miseczek zniknie wszystko, a ja znów będę jadła sama. 

Zupa pieczarkowa z Thermomixu ma obłędny smak i zapach. Nos wykręca już w momencie gotowania. Gdy zasiada się do talerza, nos jest na granicy wytrzymałości. Żołądek też. 

A to moje zioła z nasion.  Sieję tylko ulubione i te, które naprawdę wcinamy bez ograniczeń. Po kilku latach praktyki wiem, że najlepiej rosną u mnie, gdy posieję je do torfu odkwaszonego. Lekkie, przepuszczalne dla wody i powietrza podłoże, pozwala ziółkom rosnąć swobodnie. I o to chodzi. W zasadzie nic z nimi poźniej nie robię. Podlewam tylko do momentu, jak powschodzą. Potem już tylko rosną, bez nawadniania jakoś szczególnie. Kilka razy poprosiłam córkę, żeby podlała zioła, ale to był czas tych upałów, kiedy w cieniu było 40 stopni. Nie są super dorodne, ale moje, prawdziwe, nienawożone czyli smaczne. 

     Dziś mamy pogodę idealną. Piękne słońce plus lekki wiatr, który nagania mi na cały taras zapach lawendy. Powolutku lawenda przekwita, więc niedługo przyjdzie czas na ścięcie. Ale póki co, pachnie w najlepsze, bo jak wiadomo, najwspanialej pachnie ta cała masa listków i łodyżek, a nie sam kwiat. 

Pogoda idealna na piknik, na wycieczkę rowerową, na słodkie nicnierobienie. Ja od rana uwijam się, jak mrówka, ale mimo wszystko coś dla siebie też zrobiłam. Mianowicie, wróciłam do biegania. Trenuję trzy, cztery razy w tygodniu i wiecie co..., czuję się, jak w raju. Już wiem, czego mi tak bardzo brakowało. Uwielbiam ten poziom, który osiągam, kiedy biegnę, stan pewnej medytacji, kontemplacji wszystkiego, co mijam. Czuję zapach miejsca, w którym mieszkam. Przypominam sobie zapach łąk i lasu, rano lub wieczorem. Zapomniałam o tym, że żyje wokół mnie tak wiele odmian, tak pięknych motyli. Już sobie przypomniałam, bo biegam. Przez te 5 km dzieje się wiele. Tak wiele, że nie sposób tutaj opisać nawet jednej setnej. Mam nadzieję, że w zimie pozostanę przynajmniej przy trzech treningach. Choćby po to, by i zimą podziwiać, co natura daje. 

Pozostając przy sportowo-naturalnym temacie, pochwalę szybko moje dzieci. Przedwczoraj byliśmy całą naszą  czwórką na wycieczce rowerowej. Ot, wymyśliłam, że może byśmy gdzieś się pokręcili rowerami z okazji święta. Zrobiliśmy całkiem przypadkowo przepiękną i bardzo pouczającą  pętlę o długości 23 km. Nasza młodsza córka (8 lat) przejechała to bez mrugnięcia okiem, co nas zdziwiło pozytywnie. Ja stawiałam na to, że mąż po 13-tym kilometrze będzie jechał z nią i jej rowerem na plecach. Starsza (10 lat) też spokojnie dała radę. Wiedzieliśmy, że dziewczyny jadą bez problemu 13 km, ale 23 km... to już tak przy okazji wyszło na jaw. 

Jak tak dalej pójdzie, to nie będzie wymówki. Trzeba będzie dziewczyny brać na wyprawy rowerowe, takie jak ostatni Bornholm ;-)

Ok, było o owocach, warzywach, bieganiu i rowerze, więc czas na lenistwo i ciacho. Zapraszam wszystkich na piernik ze śliwkami i wafle z masą krówkową. Do mnie na taras. Wszyscy się pomieścimy, nic się nie martwcie. Nie wiem, jak z piernikiem, ale miejsce będzie miał każdy :-)  Sąsiedzi życzliwi krzesła pożyczą, a jak nie, to rozłożymy na trawie koce. Posiedzimy, pogadamy, pogapimy się w niebo, chmury policzymy. Będziemy mówić, jaki kształt widzimy w chmurze. Uwielbiam tę zabawę, bo każdy widzi coś innego i nic, tylko boki zrywać. 

            A dla przypomnienia...Candy. Kto nie wie, zapomniał, nie zapisał się jeszcze? Zapraszam, bo niedługo losowanie. Już zaczynam pakowanie upominków. Potem tylko adres wypiszę i pojedzie całość do nowej/nowego właściciela. Już się doczekać losowania nie mogę. Najchętniej obdarowałabym wszystkich, gdybym tylko miała możliwości.

http://zapach-lawendy.blogspot.com/2013/07/candy-i-mae-radosci.html


       Ściskam serdecznie i czekam na Was na tarasie :-) Do zobaczenia!

Na koniec świata i jeszcze dalej...

   

        Tak to już jest, że razem raźniej, łatwiej i weselej. Dlatego możliwe są wyprawy, i bliskie, i te dalekie. Kiedy ma się przy boku przyjaciół, można więcej i dalej. Ze zgraną ekipą można dojść na koniec świata. Można i dalej, ale my postanowiliśmy, że tym razem będzie to Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Zaledwie dwa dni, ale wypełnione śmiechem, żartami, wspaniałymi widokami, czyściutkim powietrzem, słońcem, mgłą i piorunami. Kilometrów w nogach już nikt z nas nie liczy, żeby bardziej nie bolały. Dwa szczyty zdobyte - Śnieżnik w Masywie Śnieżnika i Rudawiec w Górach Bialskich. Duma rozpiera, bo dzieciaki dały radę, szły  równo z nam, i choć wiemy, że zmęczone, to jednak szły do przodu. Łatwo nie było, zwłaszcza w drugi dzień, ale co się uśmialiśmy to nasze. 

     Te dwa dni zaplanowałam dużo wcześniej ze względu na nocowanie w schronisku. Pięć osób z naszej ekipy nie mogło ostatecznie pojechać, ale w ósemkę też daliśmy sobie świetnie radę, zarówno z wędrowaniem po górach, jak i domowym winem w schronisku. Z tego miejsca chciałam przeprosić właściciela schroniska - Pana Jacka, że my to wino tak po kryjomu, ale wyjścia nie było, gdy zobaczyliśmy kartkę, że własnego trunku nie można za chiny. Wiem, że nie można, ale jak się wniesie na plecach takie pyszne wino, które zrobili nasi przyjaciele, to trzeba się ciężaru pozbyć. Zresztą, to była Panie Jacku tylko degustacja, bo jak pięć osób zasiądzie do butelki, nie da się inaczej, jak tylko podegustować ;-)

      Mam cichą nadzieję, że Pan Jacek ma po ojcu dobre serce, więc oko przymknie ;-) Zresztą na drugi dzień uśmiechał się do nas serdecznie, choć pewnie musi byc nieraz bardzo zmęczony. Prowadzenie tak dużego schroniska to ogrom pracy, praktycznie przez całą dobę. 

      Ja tu tak o winie i schronisku, a o górach miało być... W każdym razie, napiszę krótko. Naładowałam się pozytywnie, dotleniłam, uśmiałam czasem do łez, znów czegoś nauczyłam i....już planuję kolejny wyjazd. No nie mogę tak zwyczajnie schować tych wszystkich moich map. Zawsze, gdy skądś wracam, planuję już tego samego dnia kolejną podróż, ewentualnie następnego dnia. Czasem wyjdzie coś na szybko, spontanicznie, z dnia na dzień. Ale najczęściej planuję, bo zanim gdzieś się wybiorę, lubię poczytać, gdzie jadę, co mogę zobaczyć i czego się powinnam spodziewać. Uwielbiam podróżować. Może to być blisko, zupełnie blisko. Ale z rodziną, z przyjaciółmi.  Ale podczas podróży, przed nią, jak i po niej mam motyle w brzuchu, dopada mnie taka cudowna euforia i radość. I co z tego, że potem piorę zabłocone ubrania na raty przez dwa dni, chowam sprzęt przez kolejne dwa... Lubię nawet i to :-)

       W pierwszy dzień pogoda była wymarzona, zaś w drugi góry spowiła mgła. Było ciepło, ale mgliście. Opadająca mgła w ilości duuuużej, pozwoliła nam ubłocić buty i spodnie. Więc wyglądaliśmy drugiego dnia, jak przystało na wędrowców, którzy nie robią nic tylko całe dnie łażą po górach. 

Na szczycie Śnieżnika.

       Najfajniesze w tym wszystkim jest to, że możemy być razem. To jest nasz czas, którego nie zastąpi nic. I nawet nie wyobrażam sobie wędrowania bez dzieci. Co się nieraz nabiadolą, że rady nie dadzą wejść na szczyt, to wiemy tylko my, ale jak już są na szczycie, to radość w oczach widoczna z daleka, no i ten uśmiech...

      Poniżej najmilsze chwile czyli przytulasy schroniskowe. O tak, przytulasów takich też nic nie zastąpi :-)

Zdobyty we mgle Rudawiec w Górach Bialskich. Nie powiem, że łatwo było, choć szczyt ma tylko 1112 m.n.p.m. Na szczęście, około godziny 17.00 mgła zaczęła troszkę opadać. Zdążyliśmy zejść, by potem, po drodze oglądać najpiękniejszą dyskotekę Sudetów. Mianowicie rozszalałą burzę z takimi błyskawicami, że ho ho. Były białe, różowe i fioletowe. Ja bym to nawet podciągnęła pod techno party ;-)

        "Idea "przesuwania horyzontu" jest ponadczasowa i uniwersalna. Przecież codziennie zdobywamy Swój Własny Everest, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy. Dziś wiem też, że trudniej osiągnąć szczyt niż z niego zejść, a z wierzchołka widać wyłącznie kolejne Góry do zdobycia... " - Martyna Wojciechowska.
          Piękne słowa Martyny zapamiętam na zawsze. Moje szczyty są niczym w porównaniu z jej szczytami, ale te moje są właśnie MOJE. I cenię to sobie ogromnie.

      Dobra ekipa to połowa sukcesu. Wiem, co mówię. I nasza z czasem się powiększa. Najważniejszy jest dobry humor, a cała reszta się ułoży. Smutasów życiowych, maruderów nie bierzemy, no chyba, że w ramach terapii ;-)

       Jeśli lubicie góry to polecam Sudety, w których zakochuję się z dnia na dzień coraz bardziej. Są wielkie i piękne, a ich pasma górskie, których jest kilkanaście, różnorodne i bogate w cuda natury, zabytki i niesamowicie klimatyczne schroniska. Wtajemniczeni wiedzą, że przeprosiłam Sudety na rzecz gór, w których się urodziłam. Przeprosiłam troszkę późno, ale nadrabiam stracony czas :-) 

     Jeszcze jedno, kto nie był w Jaskini Niedźwiedziej w Kletnie, tuż pod Śnieżnikiem, to koniecznie musi się skusić będąc w pobliżu. Coś pięknego. Piszą, że to najpiękniejsza jaskinia, ale nie wierzyłam, że aż tak. Cud natury. Do tego przewodnik wszystkopięknie opowiada. Zimno, bo tylko 6 stopni Celsjusza i wilgotność powietrza od 96 do 100 %, ale polar wystarczy. Wrażenia zaś zostaną na całe życie. 

     Tym górsko-jaskiniowym akcentem kończę i ściskam serdecznie wszystkich urlopowiczów i tych, którzy są w domach i wygrzewają buzie w słońcu na tarasie lub balkonie. Życzę Wam miłej niedzieli i przypominam o Candy, które trwa do 28 sierpnia. Zapraszam :-)

http://zapach-lawendy.blogspot.com/2013/07/candy-i-mae-radosci.html

Najpiękniejszych chwil w życiu nie zaplanujesz – one przychodzą same...

      Lubię odważne, spontaniczne, wypełnione zajęciami życie. Lubię, kiedy ciągle coś się dzieje, bo wówczas nie mam czasu na jedną choćby negatywną myśl. Lubię łapać chwile. Uważam, że trzeba żyć, jak się chce i kochać swoje życie. Trzeba być świadomym tego, jak się żyje i tego, co sprawia nam radość, co sprawia, że jesteśmy po prostu szczęśliwi. Najważniejszą jednak rzeczą jest zdać sobie sprawę, że to nasze życie to jedyne, jakie mamy. Ktoś nam je dał i trzeba do docenić.
      W tytule posta, zdanie przeczytane w gazecie, ale jakże prawdziwe...

     Dziwią mnie ludzie, którzy planują sobie życie na różowo, tylko i wyłącznie na różowo czyli najpierw studia, potem dobra praca, potem mieszkanie, samochód, wczasy za granicą, bo przecież w Polsce to obciach, a  na końcu rodzina, bo przecież najczęściej jest tak, że rodzina przeszkadza im w realizacji poprzednich planów. Tacy ludzie mają wiecznie depresję, na dodatek nieleczoną, bo nie mają czasu w tej pogoni uświadomić sobie choroby. Każda czarna plama na ich życiu to porażka. Szkoda mi takich ludzi.
      Każde życie to plamy różowe i mnóstwo plamek czarnych czyli najróżniejszych przeciwności losu i dnia codziennego. Jednak, aby znaleźć radość życia w tej całej bieganinie, trzeba celebrować te dobre chwile i łapać je w siatkę, jak motyle. Nacieszyć się nimi, pokazać komuś, opowiedzieć, zapamiętać i wypuścić. Ciągle jednak o nich pamiętać. Człowiek jest tak skonstruowany, że rozpamiętuje te złe czasy i złe chwile. O tak, takie złe chwile pamięta się nieraz do grobowej deski. Natomiast te piękne momenty, kiedy są, to uznajemy to za normę i szybko o nich zapominamy. Przechodzimy nad nimi do porządku dziennego.
     Myślę, że trzeba mieć wielką wrażliwość, aby umieć cieszyć się małymi szczęściami. Nie każdy potrafi odnaleźć i docenić moment radości w ciągu dnia i uświadomić sobie, że oto jest ta fajna, miła, piękna chwila. Ale czy da się zaplanować takie chwile w życiu? Myślę, że nie. One przychodzą same.

     Dziś moja córka powiedziała, że kiedy będzie dorosła, chciałaby mieć taki dom, jak nasz. Zapytałam, dlaczego akurat taki? A ona: Chciałabym mieć taki dom, jak nasz, bo jest w nim miło, ładnie i wesoło. I chciałabym mieć taki stół w salonie, jak nasz stół, aby przychodzili do mnie przyjaciele i rodzina, no i chciałabym gotować takie pyszności, jak ty mamo. I na koniec dodała: Chciałabym być też taka dobra, jak ty mamo.
     I wiecie co, to jest właśnie jedna z najpiękniejszych chwil  w życiu, której się nie planuje. Przyszła sama.

      A tak poza tym, starszne upały, jak wszędzie w Polsce. My od rana do wieczora (czytaj: do polowania komarów) na tarasie. Uwielbiamy ten zakątek. Z dala od ulicy, spokojny, słoneczny, urządzony po naszemu. Tutaj jemy, rozmawiamy, gramy w Rummikub, czytamy, leniuchujemy. Ja często na tarasie pracuję. Wyciągam papierzyska, laptopa, książki i przewodniki i planuję cały tydzień w przedszkolu. Teraz są wakacje, ale od kwietnia do czerwca to na tarasie miałam najlepsze pomysły. Mam nadzieję, że jesień będzie równie piękna, słoneczna i długa, jak w zeszłym roku.

    Przywiozłam sobie z Bornholmu mnóstwo katalogów z rowerami. Mają tam skandynawskie firmy, które produkują przepiękne rowery, choć same rowery to nic w porównaniu z akcesoriami. Oczy wychodzą mi na wierzch, kiedy oglądam koszyki, torby, sakwy i pokrowce na siodełka. Wybór jest ogromny. I tylko szkoda, że w Polsce właściciele rowerów traktują je po macoszemu. Rzadko spotyka się rower, który coś mówi  o właścicielu. Wczoraj widziałam w mieście dziewczynę w sukience jadącą na rowerze. Miała suknię całą w kwiatach, a rower przystroiła w piękny kosz, zaś z rączek kierownicy powiewały długie, kolorowe wstążki w ilości... sporej. Wyglądała zjawiskowo. Ludzie oglądali się za nią, uśmiechali. Myślę, że zazdrościli trochę odwagi, fantazji, swobody.
    Z bornholmskich sklepów rowerowych przywiozłam katalogi i oglądam, oglądam, oglądam. Mam chrapkę na wiele rzeczy i mam plany pewne. Jak się ziszczą, napewno dam znać. Tymczasem pozdrawiam Was dziewczyny z tarasu w ten piękny, upalny, sierpniowy dzień. Życzę Wam uśmiechu i małych, pięknych chwil. Życzę Wam odwagi, fantazji i swobody. Ja z tą myślą zostaję i do Was wysyłam taki promyk :-)
Ściskam serdecznie wszystkich odwiedzających moje skromne progi :-)

       Białe róże...kwitły w maju. Teraz zaczęły kwitnąć raz jeszcze. Mają 10 razy więcej pączków niż wiosną. Aż się serce raduje, kiedy na nie patrzę. Pachną obłędnie, jak róże spotykane w dzieciństwie, słodko, mocno i intensywnie.

Przypominam o Candy, na które są zapisy do 28 sierpnia :-)

http://zapach-lawendy.blogspot.com/2013/07/candy-i-mae-radosci.html

Buziaki!