Η πιο μεγάλη ώρα...

Η πραγματικότητα:

Ο Χ. είναι 55 άνεργος και άστεγος εδώ και 5 χρόνια. Φιλοξενείται στο υπνωτήριο του δήμου 9μμ-9πμ. Την ημέρα λιώνει τα παπούτσια του περπατώντας στους δρόμους. Σιτίζεται από την εκκλησία. Είναι ισχνός σαν καλαμάκι. Χαμογελά και ελπίζει. Σκέφτεται του άλλους και κάνει τα πάντα για να τους βοηθήσει.

Η κυρία Ω είναι 70 χρονών με τρεις άνεργους γιους και μια σύνταξη του ΟΓΑ. Καλοσυνάτη, γλυκιά, ένα κλαράκι είναι το σώμα της. Το σπίτι της έχει «ελλείψεις» μου λέει, στα απαραίτητα όπως  λάδι και ψωμί.

Η  Δ είναι μετανάστρια από το Μαρόκο. Μεγαλώνει μόνη της το γιό της. Ξενοδουλεύει όπου βρει. Το παιδί της τη νοιάζει να έχει να φάει.Απολύθηκε από την εργασία της πριν 3 χρόνια.

Η Γ έχει 2 παιδιά, άντρα άνεργο και καθαρίζει σκάλες όπου βρει. Φέρνει τα ρούχα  των παιδιών της να τα φορέσουν άλλα παιδιά. Δύσκολα τα βγάζουν πέρα. Ελπίζει.

Η  Π. συντηρεί την οικογένειά της  και εξυπηρετεί το δάνειο του σπιτιού της με τον μισθό των 600 ευρώ. Κατάκοιτη μητέρα, άνεργος άνδρας από την Ελληνική Χαλυβουργία. Το παιδάκι τους είναι η αγωνία τους. Δεν φτάνουν τα χρήματα.

Είναι και ο Ε., ο Ζ, η Κ, η Λ, η Μ

Οι ιστορίες τους ξεπερνούν τη φαντασία μας, η καθημερινότητά τους  την οποιαδήποτε μυθιστορία.

Η κρίση με ένωσε μαζί τους και έγιναν κομμάτι της ζωής μου. Μου δίδαξαν, μου έδωσαν με πλούτισαν.

Το ΟΧΙ μου

Για τους ανθρώπους αυτούς που σέρνουν το φορτίο τους με τόση αξιοπρέπεια, για όλους αυτούς που λυγίζουν αβοήθητοι, για όλες τις ιστορίες ανθρώπων που καταρρακώθηκαν άθελά τους από τις λάθος πολιτικές, από τους διεφθαρμένους πολιτικούς, από τους κερδοσκόπους των  χρηματιστηρίων και των τραπεζών  συμβάλλω το δικό μου  ΟΧΙ.

Το οφείλω στα παιδιά μου, στα παιδιά που θα γεννηθούν, στη νεολαία, στο μέλλον.

Σε αυτή την μοναδική  πατρίδα που δεν θέλω να εγκαταλείψω.

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα.