Reintje again

De zeefdruk aan de rechterkant maakte ik vorig jaar. Hij hangt aan een paar plakbandjes op mijn werkkamer. Dat is al een zeer prominente plek want de meeste zeefdrukken liggen bovenop of achter een kast. Voor Merlijne, een jarig vriendinnetje van Lauren, drukte ik de tekening, weliswaar iets vereenvoudigd, op stof om er een make-up tasje van te maken. Waar kinderen van tien make-up voor nodig hebben, mag u mij vertellen.

Op de lagere school begint het in het laatste jaar. Ineens hebben de meiden mascara op en dragen ze hun tas aan een arm die ze nogal moeilijk gebogen voor zich houden. Op schoolfeestjes hebben ze glitterjurken aan en hoge hakken waar ze zich wankel op voortbewegen. Hun lange losse haren wapperen ze voordurend van links naar rechts. Lauren zit in een combinatieklas met groep acht en waar ze altijd met elkaar gespeeld hebben, is nu een grote verwijdering. Groep zeven is zó kinderachtig. Zouden die van ons volgend jaar ook zo zijn?

Een vosje voor Merlijne was evident. Merlijne geeft Lauren iets met een uiltje en andersom geeft Lauren iets met een vosje. U herinnert zich wellicht Reintje? We deden Reintje voor Merlijntje nog maar eens dunnetjes over.

De voering maakte ik van een toile cirée van Petit Pan. Nou Petit Pan kan er wat van, maar wat een rotspul is toile cirée. En hoe belangrijk is het eigenlijk dat je een make-up tasje voor een tienjarige kan schoonmaken? Nou ja, dat zijn gedachten achteraf.

Nu mis ik haar....

Als kind had ik nooit een ingebeeld vriendje. Mijn broer wel. Mijn broer had Oom Piet. Fijne vent, Oom Piet. Hij gaf hem aanstekers, zakmessen en klapkauwgum. Hij wel. Ergens geloofde mijn broer écht in Oom Piet. Maar geloven was makkelijk in die dagen. Hij geloofde in God, Sinterklaas en Oom Piet. Maar Oom Piet kwam ook heel handig uit om de herkomst van allerlei contrabande te verklaren.

Ik had geen contrabande te verklaren en bovendien geen interesse in zakmessen en aanstekers. Ik had dus geen Oom Piet, maar ik had wel Buurvrouw Mientje. En het beste van Buurvrouw Mientje was dat ze echt bestond. En hoe. 

Buurvrouw Mientje was kinderloze weduwe in een nieuwbouwblok vol kinderen. En wij waren gek op haar. Maar zoals dat gaat in een nieuwbouwblok vol huurhuizen en jonge gezinnen: met de welvaart kwam het koophuis en  iedereen trok weg uit het blok van Buurvrouw Mientje. Toch bleef ik haar altijd opzoeken. 

Eindeloze spelletjes yahtzee heb ik er gespeeld. En niet lullig. Niet een rijtje, zoals ik me er nu met mijn kinderen van probeer af te maken, maar gewoon een heel velletje vol. We hadden het goede rijtje, het slechte rijtje en vanalles ertussen in. Ze had een oranje bouclé tafelkleed en een leren yahtzeebeker. Af en toe pulkten we het vervilte oranje pluis van de bodem van de leren beker. 

Ik maakte er Sinterklaassurprises, de mooiste ooit. Zelf kon ze prachtig tekenen en ze leerde mij de fijne kneepjes. Samen lachten we om deftige mensen. Daar hield ze niet van. En soms kwam ik bij haar en dan was de huiskamer ineens verplaatst naar boven. Ik ging mee naar haar schoonfamilie. Drentse boeren waar altijd een hele sliert  mensen rond een keukentafel zat koffie te drinken. Ze strooide met oneliners en wijsheden die ik waarschijnlijk maar half begreep. Ze was mijn eigen Annie M. G Schmidt en net zo kippig.

Toen ik twaalf was verhuisde ik naar de andere kant van het land. Het contact veranderde natuurlijk en bovendien werd ik een puber met meer oog voor vriendinnen en jongens dan voor oude buurvrouwen, maar het contact bleef altijd. Ze volgde mijn ontwikkeling. Dat ik ging trouwen en dat er drie kinderen kwamen, ze heeft het allemaal meegekregen. 

Afgelopen zomer is ze overleden. In de negentig. En vandaag mis ik haar. Vandaag viel de eerste kerstkaart op de mat en die was niet van haar. Jarenlang was traditioneel de eerste kerstkaart van Buurvrouw Mientje, maar niet vandaag. Dus ja, vandaag mis ik haar.

Ik maakte een muts voor mijn huidige buurvrouw en een voor mijn buurmeisje. Klik op de link voor de patronen op Ravelry.

Schering en inslag

Dit blog heeft een trouwe schare lezers. Een van die lezers heeft zich bij mij gemeld. Ze is ontevreden. Het betreft de frequentie waarmee hier nieuw leesvoer wordt geplaatst. Ze komt hier regelmatig even buurten en ziet dan steeds dat Lauren tien geworden is. Dat weet ze nu wel.

Heeft u ook zulke lezers? Is dat dan ook uw moeder? Want ja, het ging hier om mijn moeder. Mijn moeder heeft geen Bloglovin' of wat voor systeem dan ook dat haar even waarschuwt dat er een nieuw blogje van haar dochter is. Zij tikt gewoon geregeld vervlogendagen.blogspot.com in. Waarschijnlijk tikt ze er nog www. voor ook. Mijn blog is vermoedelijk de enige connectie met social media die mijn moeder wenst te hebben.

Mijn moeder laat nooit een reactie achter op dit blog. Wel bij mij, trouwens.  Delen, daar is mijn moeder dan wel weer erg van. In de ouderwetse zin van het woord. Dus toen zij een aantal theedoeken had geweven, kreeg ik er ook een.

Mijn moeder heeft een groot weefgetouw. Zo'n kloeke Finse jongen neemt minstens een halve kamer in beslag en dat is de reden dat ik er geen heb. Daarbij is mijn moeder bijzonder opgeruimd en netjes, al was het alleen maar omdat ze alles wat ze niet meer nodig heeft hier brengt.  Dat schept ruimte. Ze wil niet dat wij later al die rommel moeten opruimen, dus valt ze ons er nu mee lastig. Door de aard van onze bezigheden kan ik wel stellen dat het leeuwendeel van wat mijn moeder als overbodig beschouwt bij mij terecht komt en niet bij mijn broer, hoewel hij vermoedelijk net zo veel met boekbinderslinnen en smyrnawol doet als ik.

Hopelijk krijgt u niet de indruk dat ik deze theedoek ook als naar binnengeschoven overbodigheid beschouw. Ik vind hem prachtig. Let u ook even op het lusje. Bandgeweven in de kleuren van de theedoek. Ze maakte er nog meer, allemaal met hun eigen lusje. Jammer dat ze geen blog heeft....

En wat ik deed? Ik breide. En als u denkt dat dit een saai breiblog begint te worden, dan doet u maar beklag bij mijn moeder. Die wou een vers blogje. En als u die breiwerken aan nadere inspectie wil onderwerpen, dan gaat u naar  Ravelry. Ik naaide en zeefdrukte ook dat het een lieve lust is, maar dat is voor een handmade label, waar u binnenkort meer over hoort. 

Tien

Tien jaar werd ze gister. Tien jaar! Onze jongste! Een paar weken geleden ruimden we de poppenspullen en het poppenhuis op. Ze was er te groot voor geworden. Ze was nog niet te groot om drieënzestig dagen lang af te tellen naar haar verjaardag. Trouw werd er iedere ochtend weer een dag doorgestreept op haar zelfgemaakte kalender.

En nu is ze dus tien. Natuurlijk was er een verjaardagszeefdruk en natuurlijk een zelfgemaakt cadeau. Een muts in haar nieuwe favoriete kleur. Mintgroen noem ik het. Zij vindt het lichtblauw. Zolang dat ons enige meningsverschil is, prijs ik me gelukkig.

Lieverd, nog 365 dagen voor je weer jarig bent. Geniet van elke dag zoals wij van jou genieten! Leven om lief te hebben, schreven we op je geboortekaartje. En zo is het.

Slappe lach

 Ik heb nooit therapie gehad en geloof ook niet dat ik dat in de nabije toekomst nodig heb, maar ik denk dat de beste zelfhulptherapie de slappe lach is. Niets werkt zo bevrijdend als lachen. Het lucht minstens net zo op als een stevige huilbui en je krijgt er niet zo'n rotkop van.

Als puber grossierde ik erin. Je hoefde het Aardrijkskundeboek (zegt u ook altijd aar-drijks-kunde?) maar open te slaan bij het rare oude mannetje in kleermakerzit (hij fungeerde, geloof ik, als illustratie bij het onderwerp 'verborgen werkloosheid in de Derde Wereld) en het was raak. Tien minuten later mocht ik aan de rector uitleggen wat er zo grappig was aan verborgen werkloosheid in de Derde Wereld.

Gek dat die bevrijdende lach, hoewel zeer aanstekelijk, toch ook minstens zo vaak ergernis opwekt. Ik herinner mij dat mijn moeder en ik ooit de slappe lach hadden en dat mijn vader steeds kwaaier werd over zoveel onbenul.

Jammergenoeg is de slappe-lach-frequentie omgekeerd evenredig aan de leeftijd. Daarom ben ik ook zo oneindig blij met Nico Dijkshoorn. Die man, die ik op televisie nauwelijks te pruimen vind met z'n rare dictie en z'n vieze haar, die slaagt erin om mij bijna iedere woensdagochtend bij het ontbijt te laten huilen van het lachen. En dat nog voor achten.  Dat is knap. Dat is een gave. Hij doet dit trouwens middels zijn column in de Volkskrant waarin hij schrijft over doodgewone dingen, die toch lichtelijk ontsporen. Tranen met tuiten.

Deze man, van wie ik dus niets hebben moet, schreef ook een boekje over kunst in het Kröller Müller. Ongezien kopen, dat boekje! Slappe lach gegarandeerd. Het heet 'Dijkshoorn kijkt kunst'en dat bestelt u niet online, maar netjes bij de plaatselijke boekhandel want die moet ook blijven bestaan. Hij sprak geloof ik ook een audiotour in, maar vanwege die vreemde dictie lijkt dat me dan weer niks.

Het programma 'Heel Holland bakt', wat ik een heel seizoen later heb ontdekt dan de rest van Nederland doet het lachsgewijs trouwens ook heel goed. Ik vind dit programma sowiezo al een topper, met die heerlijke Martine Bijl en die oneindige traagte, maar het onderdeel 'techniek' is echt een vondst. De amateurs die aan het programma meedoen, hebben geen idee van de techniek, die zijn daar voor de mooi en de lekker. Het is verrassend om te zien wat ze met de bijgeleverde bezemsteel of het lege conservenblik doen in het kader van baktechniek. Kijkt u dat nou eens op uitzendinggemist als het allemaal niet zo meezit!

Breien, daar is hoewel zeer therapeutisch,  niets lolligs aan. Wel zeer verslavend blijkbaar. Ik breide een vest voor mijzelf. Patroon: BlueSand cardigan van Maison Rililie en ik deed met Malabrigo Arroyo (plomo en prussia blue) en Manos del Uruguay silk blend (orinoco). Nico Dijkshoorn had een fijne column over dat orinoco kunnen schrijven, maar daar waag ik mij niet aan.

Indigo ombre

Ooit maakte ik deze tas. Nu kan er ook een schrijfsetje in. Toch maar weer een nieuw stuk bestellen, het geeft wel een heel dankbaar resultaat. Ik denk niet dat ik dat ombre effect in deze kleur ooit zat zal zijn.

Nou ja, ooit dacht ik dat ik het nooit zat zou zijn om naar een discotheek te gaan of blauwe mascara te gebruiken. Ik dacht dat een grenen secretaire kopen van mijn zilvervloot rekening een investering in de toekomst was. Ooit verfde ik mijn muren Napelsgeel en mijn haren hennarood. Ooit vond ik Gloria Vanderbildt een lekker geurtje. Ooit was ik verliefd op Tom Cruise en Patrick Swayze. Tegelijk.

Maar dit is een blijvertje. Echt! 

Quality time

Tijd is in wezen een heel socialistisch gegeven. Iedereen heeft er precies evenveel van. Toch klagen veel mensen dat ze te weinig tijd hebben. Strikt genomen klopt dat natuurlijk niet. Tijd wordt per minuut, ieder uur, iedere dag met verse hoeveelheden aangevoerd. Tijd zat.

Wel is er teveel willen, teveel moeten, teveel plichten, teveel wensen. Dat past allemaal niet in de beschikbare tijd. Is dat de schuld van de tijd? 

We hebben tijd benoemd: zomertijd, wintertijd, vakantietijd, speelkwartier, tienuurtje, maar het mag allemaal niet baten. Tijdgebrek blijft een aandoening waar veel mensen aan lijden, voornamelijk volwassenen. Al komt het steeds vaker voor dat ze de aandoening vroegtijdig doorgeven aan hun kinderen. Kinderen die trouwens het meest tijdslurpend van al zijn. 

Voor het omgaan met deze kinderen, soms aangeduid met het ouderwetse woord 'opvoeden', hebben deze mensen het woord 'quality time' bedacht. Dit wordt aan dan op planborden in de keuken geschreven, waar voor ieder gezinslid en iedere activiteit een apart vakje is. Hockeytraining, pianoles, quality time....De borden hangen in keukens waar vaak twee dagen achterelkaar hetzelfde wordt gegeten. Een keer koken, dat scheelt tijd. 

De qualitytimers maken van opvoeden een heel bewust moment. Op campings, een en al quality time, ben ik er wel eens getuige van. Ouder zakt door de knieën en gaat in duidelijk gearticuleerd Nederlands een gesprekje aan met peuter. "Gister hebben we gesproken waaróm je nog niet in het grotemensenzwembad mag en hebben we daarover àfspraken gemaakt, dus nu wordt mama er een beetje verdríetig van dat ze jou tòch weer met je grote teen in het grotemensenzwembad ziet". Daar gaat je quality time. Je had in een fractie van de tijd het kind aan de arm uit het grotemensenbad kunnen sleuren en in een moeite door in het peuterbadje kunnen droppen. Eventueel verbaal onderstreept; "en nou luisteren". Dat helpt hoor! En scheelt een hoop tijd ook. 

Natuurlijk was dit niet de quality time die de ouder in kwestie bedoeld had. Ze bedoelen dan dat je koekjes gaat bakken op een moment dat het jou schikt. En dat je die dan opeet aan het kindertafeltje en theedrinkt uit het poppenserviesje. Tenminste, dat denk ik. 

Want wij doen niet aan quality time. We voeden de hele dag door op, tussen de bedrijven door. We voeren een gesprek als er aanleiding voor is of als het opkomt. We schikken ons soms omdat de kinderen vanalles hebben gepland wat  niet uitkomt en roepen ook weleens dat we 'even gesloten' zijn. Los het zelf maar op. We verbieden regelmatig iets zonder het uit te leggen en over dingen die we echt belangrijk vinden maken we geen afspraken, maar doen we mededelingen. Er wordt niet over vanalles gemarchandeerd. Moet u ook eens proberen. Scheelt tijd en ergernis en je krijgt er leuke kinderen van. 

Ik deed nog iets tijdslurpends. Ik breide maar weer eens wat. Dat kost trouwens een week van avonduren waarin je ook kunt overwerken of strijken of de administratie doen, maar hé, morgen is er weer nieuwe tijd! 

Lin lin shawl, patroon via ravelry. Malabrigo worsted garen in kleur sunset. Onze oudste zoon nam de enigszins onscherpe foto. Daar gaat misschien toch een beetje qualitytime in zitten....

I knitted the lin lin shawl from Yoko Johnston (pattern on ravelry) in Malabrigo worsted sunset. Wonderful yarn, clear pattern and what a result! It's soft and bouncy. I'm not sure about the color though, might have to make another one....

Gratis patroon: Seabiscuitje (voor Elmarietje)

De lijst met bekende paarden op Wikipedia kent 33 links. Daarvan ken ik er zeven. Wellicht vraagt u zich af wat ik moet met de lijst met bekende paarden, of bent u uit hetzelfde hout gesneden en googelt u ook dat het lieve lust is?

Ik zocht de naam van een bekend paard dat rijmt op 'ie' of 'ietje'. Deden we al een Reintje voor Merlijntje en een Lowietje voor Sophietje, nu was ik op zoek naar een paardennaam en het enige wat te binnen wilde schieten was Mr. Ed. Hoe kon ik Bonfire en Salinero vergeten? Of het Peerd van Ome Loeks? Waarom schoot Amerigo mij niet te binnen, het onderwerp Sinterklaas is toch hartstikke actueel? Nou ja, het rijmde ook allemaal niet. Tot ik Seabiscuit zag staan. Seabiscuitje voor Elmarietje. Het kan als je niet erg hangt aan een Engelse uitspraak.

Zo kwam het. Ik maakte een naamloos vosje met Lauren.  Een nieuwe sleutelhanger voor een nieuw schooljaar. En de oude was ook kwijt, trouwens. Andere kinderen krijgen nieuwe tassen, kleren en wat al niet. Mijn schaap mag haar eigen sleutelhanger maken. Het idee komt van een USB hoesje dat ik ooit een won bij Honderdprocent Heppie.

 Lauren bracht het er keurig van af en vol moederlijke trots liet ik het resultaat zien op facebook. Al gauw kreeg ik een reactie van een vriendin uit Australië, of ik ook een patroon had voor paarden, voor haar jarige paardenmeisje.Vierentwintig uur later had ik dat inderdaad. Ook voor u. Hier kunt u het patroon en de beschrijving (in het Engels) vinden. Je kunt een kleinigheidje meenemen in deze sleutelhanger en het formaat zorgt ervoor dat je hem terug kunt vinden in een tas vol spullen .Niet onbelangrijk voor een sleutelhanger. 

De beste tijd van het jaar

Wij zijn geen planners. Geen mensen die in januari, of godbetert in november, een vakantiebestemming bepalen, een uurtje googelen en de hele rattaplan boeken. Pas als het in Nederland een beetje mooi weer wordt en je bijna kan aftellen naar de vakantie, dan begint het te leven. Natuurlijk zijn sommige bestemmingen dan uitgesloten wegens volgeboekt. Dat maakt het leven overzichtelijk.

We wilden naar Corsica, maar toen we serieus naar boten gingen kijken, kostte de overtocht inmiddels meer dan zevenhonderd euro, hetgeen het Corsicaans enthousiasme danig deed tanen. We zouden naar Kroatie, maar kregen steeds te horen dat er geen plek was of dat de plek te klein was. Onze onervarenheid met dit land maakte dat we er niet op de bonnefooi heen durfden. Zo werd het good old Italië. En al tijdens de eerste overnachting zagen we dat het goed was.

 We gingen naar Umbrië, zeventienhonderd kilometer van huis, om te ontdekken dat het pijpenstelen regende en te oordelen naar de verdacht groene kleur van het landschap had het dat al meer gedaan in de voorafgaande periode. Maar langzaam werd het weer beter en genoten van het prachtige landschap. En ja, vorig jaar deed ik nog een beetje smalend over de hangmat, maar niets menselijks is ons vreemd.

We deden wat je zoal doet in Italië. Stadjes bezoeken (Norcia, Ascoli Piceno en Spoleto), waar we pasta en pizza aten en 'capucci' dronken. We wandelden in de bergen van de Monte Sibellini, waar ik erachter kwam dat ik toch niet mijn hele genenpakket aan de jongens heb geschonken, zoals ik eerder vermoedde. Toen Lauren zachtjes jammerde dat ze de wandeling veel te steil vond, deed me dit sterk aan mijn eigen jeugd denken. En net als mijn ouders trokken wij er ons weinig van aan. Op de lange duur helpt dit, weet ik nu. Lange duur als in: dertig jaar.

Maar het allermooiste wat we zagen was de Pian Grande di Castelluccio. Een hoogvlakte. Je waant je midden in de Andes, al was ik daar nooit en is het maar wat ik me er bij voorstel. Ik kon Ennio Morricone bijna horen fluiten en genoot.

Wij anti-planners die meestal achter het net vissen als het gaat om de juiste plaats en de juiste tijd, vielen met onze neus in de boter. We konden nog net 'La Fioritura' meemaken. Van mei tot begin juli staat de hoogvlakte in bloei. En dat is mooier dan de foto's vertellen. Ze kweken er trouwens beroemde linzen. Zoiets als Le Puy, maar dan kleiner. Lenticchie di Castelluccio.

Het was zo mooi, dat we nog eens terugkwamen. Gewezen paardenmeisje als ik ben, kon ik het niet laten om te paard over de vlakte gaan. Samen met een norse cowboy, die zich niet voorstelde en pas tegen me praatte toen hij doorkreeg dat ik een paar woordjes Italiaans sprak, reed ik over die machtige vlakte. Nadat hij zich ervan verzekerd had dat ik te paard geen beginner ben, gingen we ook in draf en galop. Man, zo gaaf.  En ja, het is een rare scheve foto, maar maak maar eens een foto als je na vijf jaar weer op een paard zit. Een selfie te paard werkt ook niet: geen paard te zien. Daags na het avontuur voelde ik mij overigens weer geheel en al een beginner. Spierpijn!

Monte Sibellini is ons goed bevallen. We komen zeker nog eens terug en hopen dan op mooier weer. Ook de camping (Il Collaccio in Preci) was een aanrader. Hoewel er behalve een zwembad en een restaurant niets te doen was, wemelde het er van wat oudere Nederlandse en Vlaamse kinderen, zeer tot tevredenheid van de onze!

Na tien dagen verruilden we Umbrië voor Toscane. Het is niet onze gewoonte om terug te keren naar dezelfde plek, maar toch belandden we weer in Campiglia Marittima . En al gauw zagen we dat dat goed was. We deden voor de vorm nog een beetje cultureel in Massa Marittima, San Gimignano en Volterra, maar het heerlijkste van al is het strand en de zee.

Golfo di Baratti is een echt Italiaans strand. Natuurlijk met bedjes, maar ook genoeg plek als je gewoon, net als wij, op je handdoek ligt. Met echt Italiaans bedoel ik oude mannetjes die aan de waterlijn staan te mijmeren over hun dagen als macho. De dames van onduidelijke leeftijd die nooit genoeg woorden hebben om de dingen van de dag door te nemen. De jonge jongens die met ballen overgooien in het water, uitsluitend met als doel het showen van hun jonge godenlijven. De kinderen die eindeloos heen en weer lopen met lekke emmertjes. De mooie jonge meiden (ciao bella) die gewoon wegkomen met die veel te kleine bikini's. En niet te vergeten met een cocobellococomeneer met een wagentje met een toeter. "Coco, granite, ananas". Daar hou ik van.

Maar soms is een verloren strandje, ver van de bewoonde wereld ook wel fijn. Buca delle Fate was dat. Twintig minuutjes afdalen en je zit in het paradijs, tenminste als  je van zwemmen en van rotsen springen houdt. Onze kinderen zijn er gek op. De jongens willen overal afduiken. En ik maar roepen van "voorzichtig, voorzichtig". "Jaha, tuurlijk...."

Wij anti-planners hadden bedacht om de laatste dag een bootje te huren. Dat kon niet meer. Bootjes allemaal besproken. Niet de juiste tijd, niet de juiste plek. Nou ja, jammer. Wij anti-planners kunnen goed teleurstellingen verwerken.

We hadden nog een teleurstelling te verwerken. Panne aan de motor van onze Peugeot. Handige auto in Italië. Mijn man verbeet zijn Noordeuropese ergernis toen alles geregeld leek en alleen een handtekening op het formulier van de leenauto nog tussen hem en de rest van de vakantiedag in stond. Pranzo! Pech gehad, eerst lunchen. Hij sleet tweeënhalf uur op het industrieterrein van Follonica met panini en Herman Koch.
En zelfs toen de met de spoed bestelde onderdelen als door een wonder op tijd aankwamen, bleken we toch niet met onze eigen auto naar huis te kunnen. Met een veel te kleine patsbak begonnen we aan de terugweg. "Nettes Wagen", zei de Zwitserse pensionhouder erover. Dat had hij vast niet over onze eigen auto gezegd.

Nu zijn we weer thuis. Sommige spullen nog niet. De tent en enkele andere kampeerspullen worden meegenomen door lieve onbekenden van de camping. Die pasten niet in de 'nettes Wagen', Toffe mensen, kampeerders!

Vakantie, we plannen het niet, maar het is wat ik het liefste doe. Kamperen, buiten zijn, lezen, zwemmen, zonnen, eten, drinken, stadje. Het heeft niet veel om het lijf, maar wat is het fijn!

Uitslag give away

Wie wint het paspoorthoesje? Dat houdt u allen al een tijdje in de greep, maar het uur U is aangebroken. Helaas is notaris Zusenzo verhinderd, dus doen we de trekking op een meer ludieke wijze dan de notaris ons toegestaan zou hebben. 

Het hoesje is gemaakt van gezeefdrukte stof met het stratenplan van Parijs. Duidelijk herkenbaar is het Ile de la Cité op het oranje hoesje, heel ambachtelijk met de tweede druk nogal onprecies op de ondergrond. Minder herkenbaar is het Place des Vosges op het rose hoesje. De tweede druk werd op de kop op de ondergrond gedrukt. Tja, kunstenaars..... 

Parijs ligt op 48° NB en 2° OL. Als we die bij elkaar optellen komen we op 50. Zoveel reacties waren er helaas niet. Dus delen we 48 door 2 en komen we op 24 en daar treffen Jo Chapeau. Een dame die niet alleen prachtig naait, haakt en breit, maar ook zelf hoeden maakt! Daarbij doen haar reacties op dit blog mij altijd blozen van lof en glimlachen om het prachtige taalgebruik. Jo, stuur mij een mail op vervlogendagen@gmail.com met je adres en ik stuur je het paspoorthoesje toe! 

Ik wens allen een heel fijne vakantie op al die verschillende bestemmingen. U ziet ons terug op Corsica of in de Spaanse Pyreneeën of in de Franse Lot.  Tenminste, dat zijn zo de bestemmingen die hier circuleren. Het kan ook zomaar zijn dat ik u tegen het lijf loop in Umbrië of in de Franse Alpen. Leve de bonnefooi! (Of dolle pof, zoals mijn man dat noemt.) 

Dingen die blijven

Veel dingen hoef ik niet meer als het om onze oudste zoon gaat. Of liever; mag ik niet meer. Uitzwaaien bij schoolreis? Vergeet het maar. Samen een planning maken voor een drukke proefwerkweek? "Jij zit toch niet meer op school?" Lieverd zeggen in het openbaar of een kus geven op straat? Gruwel! Gesprekken aanknopen met vrienden die voor hem komen? Achterlijk! Mee naar de kapper? Hij kan zelf wel zeggen dat hij het net als Pellè wil. Al moet hij de kapster in het dorp nog wel even op weg helpen met een plaatje op zijn telefoon. Die leeft in zalige onwetenheid over het haar-icoon.  

Wat vertelt u me nou, u heeft ook nog nooit van Pellè gehoord? Het is een  voetballer van Feyenoord met een nogal ouderwets herenkapsel dat het erg goed doet bij de jeugd van tegenwoordig en waaraan eigenlijk vrij weinig op te merken is. 

Maar een ding verandert niet. De verjaardagstekening. Het blijft een vast onderdeel van het jarig zijn. Konijntjes, rupsjes, leeuwen, hockyers, ridders; er is al vanalles voorbij gekomen. Lang leve de zeefdruk die zorgt voor een stoere druk die past bij een vijftienjarige. Een vijftienjarige die ik nu recht in de ogen kijk, maar waar ik binnenkort naar op zal kijken. Die op en top puber is en zorgt dat wij dat allemaal in de frontlinie mee mogen maken. Ervaring die ons nog van pas zal komen....  

Voor Valentijn deed ik het natuurlijk ook. 

U kunt nog tot zondag 15 juni meedoen met de give-away. Ook een zeefdruk, maar dan op stof in de vorm van een paspoorthoesje!

Doe mee en win

'Wilt u geparfumeerd worden?', vroeg de dame achter de toonbank. Kennelijk keek ik haar zo ontredderd aan dat ze het in jip-en-janneke taal nog eens herhaalde. Of ik een lekker luchtje op wou. Nu was ik in een parfumerie en niet in een ijzerwarenhandel, dus op zich was de vraag zo gek niet, maar ik bewoog mijn neus toch even in de richting van mijn oksel. Stonk ik?

Nee, ik stonk niet. Het was gewoon een vriendelijke vraag. Ik wees op een geur die ik wel eens wilde proberen en de verkoopster spoot mij daar niet zuinig mee in. De hele dag rook ik niet naar mezelf. Ik stonk ook niet, trouwens. Ik rook naar een tuin in de Mediterranée. Althans volgens de verpakking.

Nu heb ik een vrij goed idee hoe een tuin in de Mediterannée ruikt. Ik weet dat zo goed omdat ik een aantal jaar achtereen die geur heb opgesnoven en dan zei: 'Wat ruikt dat lekker!".  Het ruikt er naar eucalyptus, trachelospernum (een soort jasmijn) en osmanthus. Daar rook mijn parfum allemaal niet naar. Dat had meer iets van kruidnagel en citroen. Rook het misschien naar wat je in een mediterane tuin eet, meneer de neus van Hèrmes?

Hèrmes stak ook zijn chique neus in een tuin na de moesson. Een geur die ik al jaren draag. Omdat ik niet weet hoe een echte tuin na de moesson ruikt, breek ik mijn hoofd niet over het werkelijkheidsgehalte van die geur.

Krijgt u ook ineens zin om op reis te gaan? Sehnsucht naar het Zuiden steekt hier de kop weer op. Zin in lome warmte, stadjes in aardetinten, lekker eten en een meter boeken lezen. Komt wel goed. Paspoort en portemonnee mee, tent in de achterbak en we zien wel waar we belanden. Een paspoortmapje was het eerste wat ik onder de naam 'Vervlogen Dagen' maakte, nog zwaar geïnspireerd door het polkadot- en bloementijdperk, hier te zien in mijn allereerste blogje.

Ik had Vlijtig en daarmee het begrip bloggen net leren kennen.  Zij maakte in die tijd paspoortmapjes volgens deze tutorial. Ik maakte een nieuwe van mijn gezeefdrukte Parijsstof. En nog leuker, ik maakte er ook een om te verloten. Zo maar, voor de leuk.

Laat een reactie achter met uw vakantiebestemming en dan loot u mee voor de prijs. U kunt kiezen tussen de roze en de oranje. Beiden hebben een gezeefdrukte voorkant en de roserode heeft ook een gemonoprinte stof van mijn hand aan de binnenzijde. Ze sluiten met een elastiekje. Vermeld het even als u volger bent (hetzij via blogger, hetzij via bloglovin') dan tel ik u dubbel.

Vallen en opstaan

Vallen in het openbaar geeft het slachtoffer vaak een gevoel van gène. Nee, dat is misschien te algemeen. Als ík val in het openbaar, geneer me te pletter. Ik probeer de pijn te verbijten en zo elegant en onopvallend mogelijk weer overeind te krabbelen en me zo snel als het letsel  toelaat uit de voeten te maken. 

U heeft dat nooit? Helaas overkomt het mij maar al te vaak. Bij de bakker ben ik al twee keer over dezelfde drempel gestruikeld. In paniek komt de verkoopster achter de toonbank vandaan: "oh jee, gaat het, gaat het?" Lief bedoeld, maar al wat ik denk is: laat me alsjeblieft met rust. Doe alsof je dit niet gezien hebt. 

Nee, dan die keer dat ik tegen een verkeersbord opfietste. Ik weet nog goed dat ik naar een mooi oud wit huis keek en bij mezelf dacht dat het rode stokroosje bij de voordeur zo mooi stond bij het witte huis en de blauwe deur. Dat soort suikerzoete dingen bedenk ik blijkbaar tijdens het fietsen. Alhoewel ik ook wel eens bedenk wat ik éigenlijk had willen zeggen tijdens die vergadering toen iemand mij consequent Linda noemde, terwijl ik Petra heet. Of hoe je een perfecte moord plant. Maar die dag dacht ik aan rode stokrozen, blauwe deuren en witten huizen. Báf. Pontificaal tegen het verkeersbord. Bám, helemaal in de kreukels bovenop mijn fiets. Genant!

De situatie werd gered door de fietser die achter mij reed en keihard begon te lachen. "Oh sorry, ha ha ha, gaat het, ha ha ha. Wat erg dat ik niet meer, ha ha ha, kan stoppen met lachen. Ha ha ha. Het zag er zo absurd uit". Toen kon tenminste omstandig mijzelf en mijn fiets omhoog hijsen, en een beetje besmuikt grinniken. Ja, absurd, ja. En pijnlijk, maar wel grappig.

Minder grappig is het als je kind ernstig valt en pijn heeft. Zaterdagavond kregen we een telefoontje van een moeder van een vriendinnetje van Lauren, dat Lauren van het klimrek was gevallen. Het zag eruit als een gebroken sleutelbeen. Dit bleek na anderhalf uur wachten in het ziekenhuis een prima diagnose. Arm kind. In september een elleboog uit de kom en nu dit. Ik denk dat bovenstaande haar voorland wordt...

Verder breide ik mij de afgelopen twee weken een slag in de rondte, met dit als resultaat. Breien heeft ook nog eens een heel lag valrisico. Twee vliegen in een klap. Het is een gratis patroon via Ravelry. 

It took me almost a fortnight to knit this lace shawl and man, am I proud of myself! It's a free pattern on Ravelry.

Au bonheur du picque-nique

Twee maanden geleden waren wij een weekend in Parijs. Wij, dat is in dit geval mijn man en ik. Vaak lees ik op uw blogs fijne tips voor stedentrips. Niet zelden gaat het dan om leuke winkeltjes. De samenstelling van 'wij' liet in dit geval echter niet zoveel ruimte voor leuke winkeltjes. Wel had ik, met vooruitziende blik, een hotel in Le Marais geboekt. Zo struikelde ik bijna per ongeluk over Petit Pan en kocht daar uiteraard een paar stofjes.

Turquoise, zeegroen en fluor oranje. Ja, dat soort dingen doe je op vakantie. Het kreeg pas vorm toen ik bij zeefdrukken dan eindelijk ook eens op stof ging drukken. Nog vol van Parijs drukte ik de zelf getekende plattegrond van de stad op stof in fluor oranje. Een picknickkleed ging het worden, een herinnering aan Parijs, waar wij overigens niet gepicknickt hadden. Het was namelijk februari en er zijn trouwens zat leuke restaurants in Parijs. 

Maar ik zie ons zitten. Met ons kleedje op het muurtje van Canal St. Martin. Flesje wijn, kaasje, worstje. Ja, zo is geluk heel gewoon. Bonheur du picque-nique.


En zo kreeg mijn kleedje vorm. Het is natuurlijk gewoon een quilt, ook al zijn velen onder u allergisch voor dat woord. Het werd ook helemaal met de hand doorgeregen. Quilts moeten gewoon gebruikt worden, dus dit is ons nieuwe picknickkleed. En toen dacht ik aan zo'n blanket carrier die ik ooit eens had gepind. Het leer moet nog een beetje soepel worden en een beetje kleuren, maar als de lente zo blijft aanhouden, gaat dat vast lukken!

En zou het niet handig zijn als je je flesje meteen ook handig meeneemt. Doet iemand anders de glazen!

Deze stofjes met fluor accentjes laten zich slecht fotograferen. Dit is echt een kleurexplosie in het echt. Dat moet u dan maar geloven.

A half square triangle quilt. But quilts have to be used, don't you think. So this is our new picknick blanket. I made a nice leather blanket carrier to go with it. Just rol your bottle of wine in it and make sure someone else brings the glasses. I used Petit Pan fabrics which I bought in their lovely store in Le Marais, Paris. This is to remember that wonderful weekend.

Het hoge D-woord is eruit!

Denemarken was hier lang het verboden woord. Toen de kinderen nog echt klein waren, viel iedere zomer weleens het D-woord, want kamperen in Denemarken ziet er in de campinggids echt heel heerlijk uit. Ze vergeten erbij te zetten dat het er gemiddeld twee graden kouder is dan in Nederland, dat het er minstens zo vaak regent en nog veel harder waait.

Gelukkig denken wij daar dan net op tijd aan. Wij vertrekken van huis met kaarten van Denemarken, Italië en Frankrijk en dito campinggidsen. "Wat doen we nou, wat doen we", roepen we de tien kilometer lang die het duurt van ons huis naar de snelweg, om dan rechtsaf te slaan. Naar het zuiden, want dat lonkt het hardst!

Een paar jaar geleden besloten we dat we het D-woord niet meer mochten noemen. Wij zwerven 's zomers zuidwaarts, punt uit. Maar de meivakantie, dat is een heel ander verhaal. Gelukkig hadden we allemaal weer eens tegelijk vakantie, dat is ook wel eens anders.

We hadden maar een week, dus Zuid-Frankrijk  was te ver. (Het vliegtuig wordt hier nooit serieus overwogen.) Het werd sowieso uitwaaien. Normandië, Vlieland, of... Kwam er nou toch weer iemand met het D-woord op de proppen?

Ja, ik. Ik werd verliefd op het Strandhuset in Rytsebaek op Møn. Een vakwerkhuisje met een rieten dak, voormalig kippenhok  van de hoeve Strandgården. Het stikte op Møn trouwens van de Bolderburenboerderijtjes. Gele of witte vakwerkhoeves met rieten daken en fruitbomen op het erf. En dat alles in een glooiend landschap wat mooier was dan in mijn vooringenomen gedachtes over Denemarken.

Aan de zijkant van het huisje begon het sprookjesbos. De elfjes waren net weg, het speenkruid, de viooltjes en de orchideeën stonden er nog.

Het hek in de voortuin gaf toegang tot het strand. De jongens schoten meteen in de jagers- en verzamelaarsrol door flink hout te sprokkelen. Strand en stenen, dat roept om een fikkie. Helaas waaide het daar veel te hard voor.

Stenen te over. Stenen met een gat er in, die je op kan hangen aan gejut touw en stenen in de vorm van een hart. Die spaar ik, toevallig. En zo komt het dat de kinderen altijd met halfbakken stenen aan komen zetten: "Deze?" Maar ik ben net zo kritisch als de tijgermoeder uit het Volkskrantmagazine. De meeste stenen waar mijn bloedjes mee aan komen zetten, mik ik zonder pardon terug. Ja, ik heb een hart van steen.

We gingen naar Møns Klint, de krijtrotsen waar Dover bij het in niet valt. Ik ben er als zevenjarige geweest en herinner mij mensen die met hamertjes in het krijt stonden te hakken in de hoop fossielen te vinden. Dat mag nu natuurlijk niet meer. En dat is waarschijnlijk maar goed ook, want het brokkelt vanzelf al al hard genoeg naar beneden.
Møns Klint is echt adembenemend mooi. Het is niet zo fraai dat mijn herinnering vooral plaats heeft gegeven aan de fossielenjagers. Het water wordt door het krijt prachtig lichtblauw om verderop donkerder te worden. Soms is het onduidelijk waar het water overgaat in de lucht. Als het buiten dertig graden zou zijn, zou je het azuurblauw noemen, maar nu had het iets ijzigs. Prachtig!

Verder was er nog Liselund, een mooi park en dan was het wel klaar met toeristisch aanbod van Møn. Dat betekende jezelf vermaken. Ieder op zijn eigen manier.

Het was heerlijk in ons huisje aan het eind van de bewoonde wereld. Ga hier naar rechts, zei de Tom Tom. Maar er is geen weg, zeiden wij. Dat grintpad bleek de weg. We woonden een een weekje aan de blindvej van de Grønvedvej. Eerst over het erf van Sil de Strandjutter en dan naar ons huis. In de buurt alleen een paar idyllische huisjes om gedichten in te schrijven.

We gingen ook nog een dagje naar Kopenhagen. Je zou zomaar kunnen denken dat dit grote trekker was van die stad:

Of misschien de Nyhavn?


Maar op Tivoli na, vonden de kinderen dit unaniem de leukste attractie van Kopenhagen. De happy wall van Thomas Dambo.

We gingen ook nog naar Tivoli. De kinderen geloofden hun oren niet. Ze zijn nog nooit, echt nog nooit, met ons naar een pretpark geweest. Toen ik vroeg;"Willen jullie naar een museum of naar Tivoli?", gaven ze eigenlijk geen antwoord. Ze dachten zeker dat het een flauwe grap was. Maar we gingen. De kinderen gingen zich te buiten aan allemaal verschrikkelijke attracties en wij verschansten ons in een luie stoel.

We hadden nog een hele leuke avond met een ober die ons aanmoedigde het serviesgoed van het restaurant te stelen. "Ja, zo eerst onder de jassen en dan, hup, in de tas". Toen ik bij het betalen bedankte voor het bord, rolde hij met zijn ogen en zei "ssst, don't mention the plate", wat in het licht van een eerder gevoerd gesprek over Fawlty Towers tamelijk hilarisch was.

Dus ja, Denemarken. Het was saai en groen, zoals we dachten, maar het was ook heerlijk. We genoten van de natuur, de zee, die welbeschouwd ook rustig onder natuur kan worden ingelijfd en van elkaar.

Ik las drie boeken. U wilt vast weten welke. Ik wil tenminste altijd weten wat iemand heeft gelezen, du moment dat iemand vertelt dat hij iets gelezen heeft. Goed. Ik las Donna Tartt, maar dan nog eens de Verborgen Geschiedenis. Ik wist nog dat er iemand vermoord werd, maar verder kon ik mij er weinig meer van herinneren. Was het waard om nog eens te lezen.

Ik las Gisèle van Susan Smit, over de kunstenaarsvrienden en vooral vriendinnen van Adriaan Roland Holst. Hoewel ik zeer warm loop voor het onderwerp, vond ik het geen goed boek. Ik had altijd een beetje een vooringenomen mening over Susan Smit. 'Blond, mooi, kan niet schrijven'. Ja, ik zei al eerder dat ik een hart van steen heb. Door Vloed, een ander boek van Susan Smit, was ik daar heel anders over gaan denken ('blond, mooi, kan nog schrijven ook'), maar ik ben een beetje terug bij af.

En ik las De Vergelding van Jan Brokken. Dat moet u ook doen.