Een rare categorie

Ik blog niet meer. Dat had u misschien al gemerkt. Al komt hier dagelijks nog wel een handjevol mensen kijken. Nog een knappe prestatie voor een blog dat al meer dan een half jaar niet meer wordt ververst.

Nu had dat deels te maken met een kapotte camera. Hoewel het hier altijd tekst vóór beeld was, had ik toch wel een standaard waar een vervlogendagenfoto aan moest voldoen. U kent de dogma's wel: spiegelreflex op handmatig en geen flits. Sommigen van u mogen met een smartphone Mario Testino eruit fotograferen, maar daar hoor ik niet bij.

Voor een groot deel heeft het ook te maken met de niche waarin ik dit blog had geparkeerd. "Grappige columns voorzien van foto's van zelfgemaakte items die bij voorkeur niets met elkaar te maken hebben", dat is geen erg herkenbare categorie. Eerder een eenmansfractie.

Maar weet u wat? Zoals iedereen op social media altijd roept: ik doe dit voor mijzelf! En bij hoge uitzondering plaats ik daar zowaar een foto van mijzelf bij.

U weet wat het is met eenmansfracties. Ze zitten daar omdat ze niet langer bij hun partij konden, mochten of wilden blijven, maar ze waren zo gehecht aan het pluche. Al heet het meestal in politiek correcte bewoordingen dat ze hun kiezers niet in de steek konden laten.

Ook ik ben gehecht aan mijn plekje. En hoewel ik niets tegen een beetje politieke correctheid heb, denk ik niet dat ik u, de lezer, niet in de steek kan laten. U heeft wel wat anders aan uw hoofd. Maar fijn als u weer aanhaakt. Om tekst, beeld of idee. Dat is mij om het even.

U ziet de foto's van een wollen quilt. Deze maakte ik voor Stu Blu. Een handmade label waar ik u de komende tijd wat meer over zal vertellen. Voor Stu Blu bedacht ik de SUITED serie. Quilts van het mooiste Italiaanse kamgaren en kasjmier. Pure luxe en geheel handgequilt. De trui is een ontwerp van Isabell Kraemer en heet Elementary en heeft toevallig precies dezelfde kleuren. De wol is Jamiesons Spindrift.

De sjaal heeft de poëtische naam "stories from Snoqualmie Valley" en waar dat ook mag zijn en klinkt als een plek waar ik wel naar toe wil. Het is een ontwerp van Annie Rowden. Deze sjaal kostte nog geen twintig euro omdat ik heb breide van Drops Nepal van nog geen 2 euro per bol. Waarom is dat zo goedkoop? Vast geen goed nieuws. Weet u nog dat ik mijn kinderen leerde dat gratis niet bestaat en goedkoop verdacht is?

Zittenblijven

Doorgaans worden we niet blij van de politiek. Politiek gaat niet over idealen, zo je daar al blij van zou worden, maar over betaalbaarheid. Of eigenlijk, over de onbetaalbaarheid van allerlei verworvenheden die wellicht wél op basis van idealisme zijn ontstaan.

Dus nee, we worden niet blij van de afschaffing van de studiefinanciering en ook niet van alle veranderingen in de zorg. Toch werd er onlangs tenminste een huisgenoot heel blij van de staatssecretaris van onderwijs, cultuur en wetenschappen

Sander Dekker, want daar hebben we het over, vindt zittenblijven ofwel doubleren, ouderwets. Sinds meneer Dekker vorig jaar beweerde dat Bananasplit niet thuishoort bij de publieke omroep, ben ik geneigd met iets meer interesse naar deze man te luisteren. Mijn oudste zoon, die momenteel op zittenblijven staat (hetgeen een wonderlijke combinatie van werkwoorden is), is het in dezen roerend eens met de staatssecretaris.

Natuurlijk gaat ook het beleid van Sander Dekker over betaalbaarheid. Zittenblijven is te duur. Bijna de helft van alle leerlingen blijft voordat zij het voortgezet onderwijs verlaten, een keer zitten! De piek valt in het voorlaatste examenjaar of aan het begin van de basisschool.

Dat zittenblijven op de middelbare school niet het allerdoeltreffendste middel is, daar ben ik het wel mee eens. Vaak zijn er maar een paar vakken waarop de leerling een achterstand heeft en dat is waarschijnlijk ook wel op een andere manier in te halen. Maar doubleren in de beginjaren van de basisschool? Dat is de kleuterschool!

Toen ik op de kleuterschool zat, speelde je in de poppenhoek of met de zandtafel. We zongen liedjes in de kring of deden een plakwerkje waarbij je rondjes, vierkantjes en driekhoekjes achter elkaar plakte. Ik herinner me dat we soms schoenen mochten poetsen; een hoogtepunt! Als je vader of moeder jarig was, maakte je een slinger, die in een grote versierde puntzak mee naar huis ging. Sowiezo knutselde je dat het lieve lust was. Ik wil de kleuterjuffen van toen niet voor het hoofd stoten, maar in mijn beleving was het dat wel zo'n beetje.

Bij onze kinderen veranderde het al een beetje. Ze hadden een kiesbord, leerden al letters ("vandaag mogen we iets meenemen met de P"), verruineerden al hun tekeningen door er groot hun eigen naam op te schrijven en hadden, godbetert, cito-toetsen. Ook hun kleuterjuffen wil ik niet voor het hoofd stoten, maar die hadden klaarblijkelijk niet zoveel op met dat moderne toetsgedoe, dus gelukkig bleef er verder veel bij het oude.

Toen ik klein was ging je naar de 'grote school' als je voor 1 oktober zes jaar werd. Sinds 1986, toen de basisschool ontstond, waarbij de kleuterschool geïntegreerd werd en we van klassen naar groepen gingen, is die datum verlaten. Officieel is het zo dat ouders en leerkrachten samen bepalen of de leerling er aan toe is om naar groep 3 te gaan. In praktijk komt het erop neer dat alle kinderen die voor 1 januari zes jaar worden, doorgaan naar groep 3. Is zo'n kind er nog niet aan toe om overstelpt te worden met kennis, dan blijft het een jaartje langer kleuteren. Dat noemen ze in Den Haag doubleren. Op die manier is het geen wonder dat de piek van doubleren in de beginjaren van het basisonderwijs ligt. Dat zou tot het voortschrijdend inzicht moeten leiden dat 1 oktober zo'n gekke datum nog niet was, maar helaas leidt dat tot het inzicht dat zittenblijven ouderwets is.

Ons oktoberkind is al voor ze zes jaar was naar groep 3 gegaan. Tot de kerst vond ze het vreselijk. Ze moest veel te hard werken en had geen zin om te leren lezen. Met pijn in mijn buik keek ernaar. We hadden dit inderdaad in samenspraak met de leerkracht besproken. Ze was groot en had twee oudere broers. Het leek een goede beslissing. Uiteindelijk kwam het ook op z'n pootjes terecht.
Als ze in het tempo van nu doorstoomt naar haar eindexamen, waarbij ik ervan uitga dat ze zes jaar over de middelbare school zal doen en vier jaar over haar studie daarna, is ze 21 als ze klaar is. Klaar voor wat? De arbeidsmarkt? Als de arbeidsmarkt tegen die tijd niet veranderd is, krijgt ze overal te horen dat ze nog een beetje te jong is. Mag ze dan nog een jaartje kleuteren?

Het junikind, dat nu niet bevorderbaar is naar 5 VWO, ging zonder gesprek over naar groep 3. Klein, jong voor zijn leeftijd en nog lang niet uitgespeeld. Het lijkt hem een nachtmerrie om te blijven zitten en zolang dat een goede motivatie voor hem is om hard te werken, hoor je er mij niet over. Maar zittenblijven lijkt mij, hoewel ouderwets en onbetaalbaar, zo gek nog niet.

Zoals u van mij gewend ben komen plaatjes en tekst wederom totaal niet overeen. Deze twee patronen bleven zitten. Ik breide ze tenslotte beide al eens eerder. Verder gaf ik ze beide weg aan vriendinnen. Zie ravelry voor meer bijzonderheden, waarbij ik er wel bij wil vermelden dat als je een beetje kan breien, die blauwe een absolute must is. Het ribgedeelte vormt een warme kol om je nek en dat is een bijzonder clever ontwerp!

Slappe lach

 Ik heb nooit therapie gehad en geloof ook niet dat ik dat in de nabije toekomst nodig heb, maar ik denk dat de beste zelfhulptherapie de slappe lach is. Niets werkt zo bevrijdend als lachen. Het lucht minstens net zo op als een stevige huilbui en je krijgt er niet zo'n rotkop van.

Als puber grossierde ik erin. Je hoefde het Aardrijkskundeboek (zegt u ook altijd aar-drijks-kunde?) maar open te slaan bij het rare oude mannetje in kleermakerzit (hij fungeerde, geloof ik, als illustratie bij het onderwerp 'verborgen werkloosheid in de Derde Wereld) en het was raak. Tien minuten later mocht ik aan de rector uitleggen wat er zo grappig was aan verborgen werkloosheid in de Derde Wereld.

Gek dat die bevrijdende lach, hoewel zeer aanstekelijk, toch ook minstens zo vaak ergernis opwekt. Ik herinner mij dat mijn moeder en ik ooit de slappe lach hadden en dat mijn vader steeds kwaaier werd over zoveel onbenul.

Jammergenoeg is de slappe-lach-frequentie omgekeerd evenredig aan de leeftijd. Daarom ben ik ook zo oneindig blij met Nico Dijkshoorn. Die man, die ik op televisie nauwelijks te pruimen vind met z'n rare dictie en z'n vieze haar, die slaagt erin om mij bijna iedere woensdagochtend bij het ontbijt te laten huilen van het lachen. En dat nog voor achten.  Dat is knap. Dat is een gave. Hij doet dit trouwens middels zijn column in de Volkskrant waarin hij schrijft over doodgewone dingen, die toch lichtelijk ontsporen. Tranen met tuiten.

Deze man, van wie ik dus niets hebben moet, schreef ook een boekje over kunst in het Kröller Müller. Ongezien kopen, dat boekje! Slappe lach gegarandeerd. Het heet 'Dijkshoorn kijkt kunst'en dat bestelt u niet online, maar netjes bij de plaatselijke boekhandel want die moet ook blijven bestaan. Hij sprak geloof ik ook een audiotour in, maar vanwege die vreemde dictie lijkt dat me dan weer niks.

Het programma 'Heel Holland bakt', wat ik een heel seizoen later heb ontdekt dan de rest van Nederland doet het lachsgewijs trouwens ook heel goed. Ik vind dit programma sowiezo al een topper, met die heerlijke Martine Bijl en die oneindige traagte, maar het onderdeel 'techniek' is echt een vondst. De amateurs die aan het programma meedoen, hebben geen idee van de techniek, die zijn daar voor de mooi en de lekker. Het is verrassend om te zien wat ze met de bijgeleverde bezemsteel of het lege conservenblik doen in het kader van baktechniek. Kijkt u dat nou eens op uitzendinggemist als het allemaal niet zo meezit!

Breien, daar is hoewel zeer therapeutisch,  niets lolligs aan. Wel zeer verslavend blijkbaar. Ik breide een vest voor mijzelf. Patroon: BlueSand cardigan van Maison Rililie en ik deed met Malabrigo Arroyo (plomo en prussia blue) en Manos del Uruguay silk blend (orinoco). Nico Dijkshoorn had een fijne column over dat orinoco kunnen schrijven, maar daar waag ik mij niet aan.

Parijse lente, Bretonse strepen

Vandaag neem ik u mee naar een opgewekter deel van mijn brein. De  Krim, zoals ik gister al zei, daar komt u hier niet voor. Vooruit, vandaag Bretagne. Wat is er vrolijk aan Bretagne, zult u zich misschien afvragen. U kent mij als een die-hard mooiweertype. En Bretagne, dat is regen, creperies, moules-frites en  nog meer regen. Ik spreek overigens uit zeer beperkte ervaring. Ploumanach, Cote de Granite Rouge, 1994. Slecht weer, creperies, moules-frites, regen en lege kroegen. Bonjour tristesse. Of liever 'salut', want wij namen gauw de benen naar het zuiden.

En toch, Bretagne. Want Bretagne is ook de Bretonse streep van de onvergankelijke 'marinière'. Is er iets Franser dan de streepjestrui? En staat Frans niet voor alles wat wij Nederlanders heimelijk willen?  Bretonse strepen, dat is 'Zout op mijn huid'. (Weet u nog, Benoîte Groult?) Bretonse strepen waren het eerste cadeau dat ik ooit aan mijn liefje gaf, in de vorm van een sjaal, die hij later in de trein liet liggen. Bretonse strepen dat is printemps. En printemps is nog beter dan lente.

En lente is het. Misschien nog niet in Bretagne. Maar twee weken geleden snoven mijn man en ik aan de lente in Parijs. Printemps, Paris, de rest vult u zelf wel in. En nu is de lente dus hier. Ik hul onze dochter in zelfgemaakte Bretonse strepen. Gebreid. Ik denk dat ik mijn status op Ravelry, maar eens van beginner in gevorderd ga veranderen. Het patroon heet clamdigger en is te vinden om datzelfde Ravelry.

Het shirtje is een zeefdruk, met flockconfetti uit de perforator. Leuk met een hockeybroek... (Het model was wel uitgeposeerd, zoals overduidelijk aan haar gezicht te zien was. Jammer dat het weer nu net niet zo heel erg lente-achtig was. )

Tamme breister

Vorig jaar ontdekte ik het breien. Een paar sjaals en cols later was de winter over en taande de interesse danig om in oktober weer net zo hevig op te vlammen. Breien is, wat iedereen ook wil beweren niet hot. Ja, op Ravelry wel ja, maar ik vermoed dat klaverjassen ook vrij populair is bij daartoe opgerichte vereningingen. Maar wees gerust. Ik laat lantaarnpalen en ander straatmeubilair gewoon met rust en brei uitsluitend thuis. Als je geen wildbreier bent, ben je dan een tamme breier of een gecultiveerde breier?

Ik heb veel geleerd sinds ik de pennen weer opgepakt heb. Zo kan ik nu op een rondbreinaald breien, meerderen en minderen op allerlei manieren, een  'kant'-patroon breien en -tromgeroffel lijkt me gepast- heb ik een vest voor Lauren gebreid. Natuurlijk zag ik pas op de computer dat op de foto's de zoom naar binnen valt, maar ik kan naar eer en geweten zeggen dat dat niet aan slordig breiwerk ligt. Van het garen (Malabrigo Rios Paris Night) dat over was en nog een beetje van een ander project, maakte ik nog een muts.

Ik ben nu een project gestart voor mijzelf. Een IJslands vest, met een rits. Dat houdt in dat ik eerst een trui in het rond brei en dat ik daar vervolgens dwars doorheen geknipt. Dat klinkt verknipt, maar zo schijnt dat te moeten.

Last winter I learned how to knit properly. I knitted a few scarfs and cols and when the spring came I never bothered again. And then came October and I was smitten again. I learned a lot since, how to knit in the round, several ways of increasing and decreasing, how to knit lace and I knitted a cardigan for Lauren in wonderful Malabrigo Yarn.