Keep going, een quilt voor hardlopers

't Is rot, maar het mot. Dat vat kort en bondig mijn houding tegenover sport samen. Het is ook nog van vrij recente datum dat ik vind dat het mot, trouwens. Veel langer haalde ik mijn neus op voor zoiets onbenulligs en vermoeiends als sport.

Ik ben getrouwd met een man die in veel facetten een perfecte tegenpool is. Sport is hierop geen uitzondering. Tot voor kort liep hij vijftig, zestig kilometer per week. Anderhalf jaar geleden liep hij voor het eerst een marathon, die letterlijk zijn achilleshiel bleek. Nu fietst hij. Mokkend. Want fietsen weet u, dat is geen lopen. 

Al onze kinderen sporten. Twee hockeyers en een voetballer zorgen ervoor dat de zaterdag goed gevuld is. Ook het loopvirus is bij twee van onze kinderen aangeslagen. Tijdens het voor- en najaar wordt hier volop ingeschreven voor diverse loopjes in de omgeving. Overal in huis bungelen dan ook medailles en de stapel loopnummers (het papiertje wat je op je borst spelt met een chip erin voor de tijdwaarnemening) nam gestaag toe. 

Jaren geleden vatte ik het plan op om een quilt te maken met die loopnummers. De meesten zijn gemaakt van tyvek. Een soort papier dat geen papier is, maar ook zeker geen textiel! Het smelt wel als sneeuw voor de zon in de buurt van een strijkijzer, kan ik inmiddels uit ervaring vertellen. Om na de marathon en de achilleshiel nog even in de buurt van een grieks drama te blijven, kan ik u vertellen dat het aan elkaar naaien van de nummers sysifusarbeid was. Nou ja, uiteindelijk niet, want het resultaat is er dan toch.

De eerste nummers verstierde ik door ze gewoon aan elkaar te stikken. Het leek wel of ik een 'hierlangs afscheuren'- rand had gecreëerd. Zigzaggen bleek beter te werken. Tot groot verdriet van onze dochter verknoeide ik met het strijkijzer een gekoesterde sticker op eén van de nummers. 1e meisje stond erop.

Het toeval wilde dat toen het hele gevaarte klaar en ik voor een laatste strijkbeurt met het ijzer in de aanslag stond, ik een seconde werd afgeleid en vervolgens een flink gat brandde in mijn reeds voltooide quilt. Recentelijk was er nieuw eerste plek verworven door Lauren en kon de eerste fout alsnog hersteld, of beter, versteld worden.

Ik had bedacht dat ik deze quilt op de naaimachine ging quilten. Ik had al wel voorzien dat het met de hand quilten (doorrijgen met eindeloos veel kleine steekjes) geen haalbare kaart zou zijn, maar ook kreeg ik het ding niet meer onder de naaimachine door. Ik knoopte de delen dus aan elkaar en quiltte de p.r's van iedereen in de stoffen delen.

Inmiddels heeft de quilt een ereplekje gevonden in de gang. Ik heb hem "Keep Going" genoemd als aanmoediging voor mijn sportieve gezinsleden, maar vooral voor mijn geblesseerde lief. Omdat fietsen nu eenmaal geen lopen is. Daarom.

Periodiek Systeem

Lang geleden deed ik eindexamen Scheikunde. Zelden had ik zo weinig te zoeken in een gymzaal als toen. Ik had tijdens de les vooral geleerd dat het opendraaien van de kranen leidde tot veelvuldig toiletbezoek van sommige leerlingen. Het Periodiek Systeem was ook nog wel tot me doorgedrongen, maar veel verder reikte mijn chemische kennis (laat staan begrip) niet.

Ik herinner me dat er op het examen een vraag was over corrosie en cola en dat ik niet de minste notie wat ik daarmee aan moest. Nu denk ik dat ik over koolzuur of iets anders roestoplossends had moeten beginnen (ik geloof dat cola rijk is aan fosforzuur wat weer een echte roestkiller is), maar toen was er alleen een heel groot zwart niets.
In plaats van bij te pakken neer te zitten kwam ik op het  briljante idee om cola in de elementen Co en La te splitsen. Ik verzon wat handige eigenschappen voor deze nieuwbakken leden van het Periodiek Systeem der elementen en met de moed der wanhoop worstelde ik mij door het examen.
Ik had een drie als eindcijfer en aangezien het extra vak betrof heb ik de schoolleiding vriendelijk verzocht dit niet op mijn cijferlijst te vermelden. Het was alsof ik nooit Scheikunde had gevolgd en eerlijk gezegd voelde dat ook zo. Ik heb het in de rest van mijn leven nooit gemist.

Ik ben zo dom geweest om dit verhaal aan mijn kinderen te vertellen, die het op hun beurt weer aan hun docenten Scheikunde hebben verteld. Op die manier zit ik er tijdens een tienminutengesprek nogal onnozel bij. "Ach, ik ben weer goed in andere dingen". Ja, dat soort dingen zeg ik dan.

Wel heb ik jarenlang mijn eigen periodieke systeem gehad. Zodra ik in een quiltwinkel was verzamelde ik daar allerlei stof van Kaffe Fasset. Meneer Fasset kreeg bij geboorte de naam Frank en het is mij een raadsel waarom je daar Kaffe van zou willen maken, maar dat doet niets af aan zijn stoffen. Alle stoffen zijn bijzonder kleurrijk. Na jaren verzamelen had ik er genoeg van. Letterlijk en figuurlijk.

Ik maakte er een quilt van bestaande uit 63 ninepatchblokken (567 vierkantjes van 4,5 x 4,5 cm) en gebruikte 48 bloemetjes op de kruispunten. Ik stikte de quilt met de hand door en toen het klaar was kon ik geen kleur meer zien. Mijn dochter gelukkig nog wel.

Een rare categorie

Ik blog niet meer. Dat had u misschien al gemerkt. Al komt hier dagelijks nog wel een handjevol mensen kijken. Nog een knappe prestatie voor een blog dat al meer dan een half jaar niet meer wordt ververst.

Nu had dat deels te maken met een kapotte camera. Hoewel het hier altijd tekst vóór beeld was, had ik toch wel een standaard waar een vervlogendagenfoto aan moest voldoen. U kent de dogma's wel: spiegelreflex op handmatig en geen flits. Sommigen van u mogen met een smartphone Mario Testino eruit fotograferen, maar daar hoor ik niet bij.

Voor een groot deel heeft het ook te maken met de niche waarin ik dit blog had geparkeerd. "Grappige columns voorzien van foto's van zelfgemaakte items die bij voorkeur niets met elkaar te maken hebben", dat is geen erg herkenbare categorie. Eerder een eenmansfractie.

Maar weet u wat? Zoals iedereen op social media altijd roept: ik doe dit voor mijzelf! En bij hoge uitzondering plaats ik daar zowaar een foto van mijzelf bij.

U weet wat het is met eenmansfracties. Ze zitten daar omdat ze niet langer bij hun partij konden, mochten of wilden blijven, maar ze waren zo gehecht aan het pluche. Al heet het meestal in politiek correcte bewoordingen dat ze hun kiezers niet in de steek konden laten.

Ook ik ben gehecht aan mijn plekje. En hoewel ik niets tegen een beetje politieke correctheid heb, denk ik niet dat ik u, de lezer, niet in de steek kan laten. U heeft wel wat anders aan uw hoofd. Maar fijn als u weer aanhaakt. Om tekst, beeld of idee. Dat is mij om het even.

U ziet de foto's van een wollen quilt. Deze maakte ik voor Stu Blu. Een handmade label waar ik u de komende tijd wat meer over zal vertellen. Voor Stu Blu bedacht ik de SUITED serie. Quilts van het mooiste Italiaanse kamgaren en kasjmier. Pure luxe en geheel handgequilt. De trui is een ontwerp van Isabell Kraemer en heet Elementary en heeft toevallig precies dezelfde kleuren. De wol is Jamiesons Spindrift.

De sjaal heeft de poëtische naam "stories from Snoqualmie Valley" en waar dat ook mag zijn en klinkt als een plek waar ik wel naar toe wil. Het is een ontwerp van Annie Rowden. Deze sjaal kostte nog geen twintig euro omdat ik heb breide van Drops Nepal van nog geen 2 euro per bol. Waarom is dat zo goedkoop? Vast geen goed nieuws. Weet u nog dat ik mijn kinderen leerde dat gratis niet bestaat en goedkoop verdacht is?

Au bonheur du picque-nique

Twee maanden geleden waren wij een weekend in Parijs. Wij, dat is in dit geval mijn man en ik. Vaak lees ik op uw blogs fijne tips voor stedentrips. Niet zelden gaat het dan om leuke winkeltjes. De samenstelling van 'wij' liet in dit geval echter niet zoveel ruimte voor leuke winkeltjes. Wel had ik, met vooruitziende blik, een hotel in Le Marais geboekt. Zo struikelde ik bijna per ongeluk over Petit Pan en kocht daar uiteraard een paar stofjes.

Turquoise, zeegroen en fluor oranje. Ja, dat soort dingen doe je op vakantie. Het kreeg pas vorm toen ik bij zeefdrukken dan eindelijk ook eens op stof ging drukken. Nog vol van Parijs drukte ik de zelf getekende plattegrond van de stad op stof in fluor oranje. Een picknickkleed ging het worden, een herinnering aan Parijs, waar wij overigens niet gepicknickt hadden. Het was namelijk februari en er zijn trouwens zat leuke restaurants in Parijs. 

Maar ik zie ons zitten. Met ons kleedje op het muurtje van Canal St. Martin. Flesje wijn, kaasje, worstje. Ja, zo is geluk heel gewoon. Bonheur du picque-nique.


En zo kreeg mijn kleedje vorm. Het is natuurlijk gewoon een quilt, ook al zijn velen onder u allergisch voor dat woord. Het werd ook helemaal met de hand doorgeregen. Quilts moeten gewoon gebruikt worden, dus dit is ons nieuwe picknickkleed. En toen dacht ik aan zo'n blanket carrier die ik ooit eens had gepind. Het leer moet nog een beetje soepel worden en een beetje kleuren, maar als de lente zo blijft aanhouden, gaat dat vast lukken!

En zou het niet handig zijn als je je flesje meteen ook handig meeneemt. Doet iemand anders de glazen!

Deze stofjes met fluor accentjes laten zich slecht fotograferen. Dit is echt een kleurexplosie in het echt. Dat moet u dan maar geloven.

A half square triangle quilt. But quilts have to be used, don't you think. So this is our new picknick blanket. I made a nice leather blanket carrier to go with it. Just rol your bottle of wine in it and make sure someone else brings the glasses. I used Petit Pan fabrics which I bought in their lovely store in Le Marais, Paris. This is to remember that wonderful weekend.

Wraak? Bijt liever in je kussen!

Het kan u niet ontgaan zijn dat Heleen Mees weer in het nieuws is. Heleen Mees, die eigenlijk gewoon Nijkamp heet, is econome en 'powerfeministe', wat zoveel betekent dat je de vrouwelijke zaak niet dient in een tuinbroek, maar in merkkleding. En toegegeven, dat ziet er een stuk aantrekkelijker uit. Stikjaloers was ik toen ik zag hoe prachtig gekleed ze de rechtbank verliet. Op blote benen gestoken in killer heels, begin maart, terwijl de sneeuw nog amper weggedooid is in New York. Power hoor! 

De zaak die Willem Buiter, schuinsmarcheerder bij de Citigroup, tegen haar had aangespannen is geseponeerd. In plaats dat Heleen haar wonden likt en bij haar goede vriendinnen Neelie Kroes en Sylvia Toth op de bank kruipt met een paar flessen wijn, waarbij die twee eveneens sharpdressed ladies continu alles bevestigen wat volgens Heleen naar en lelijk is aan Willem, trekt zij ten strijde. Een civiele zaak, dat zal hem leren!

Wraak. Een paar keer in mijn leven is het voorgekomen dat ik erop zinde. Niets menselijks is mij vreemd. Het beoogde slachtoffer had wellicht nog niet eens mijn pad gekruist, maar dat van mijn dierbaren. Heleen Mees met d'r civiele zaak zou nog wat van me kunnen leren, als ik het bedachte in praktijk had gebracht. 

Maar dat doe je niet. Aanvankelijk omdat je wordt omringd door lieve, verstandige mensen die zeggen dat het het niet waard is. Dat je die energie beter in leuke dingen kunt stoppen. En vervolgens bedenk hoe lelijk je ervan wordt, van wraak. Dus bijt je in je kussen en wacht je tot het weg is. 

Ik heb de adviezen van Heleen niet opgevolgd en dat doet zij ongetwijfeld evenmin met de mijne. Leven en laten leven. Heet dat sukkelfeminisme? 

Ik maakte een kussen (60x60cm) van half square triangles, bij quilters beter bekend als HST, van de prachtige nani iro stof, die ik kocht bij Mondays Milk. Ik quiltte beide kanten met de hand, met dienverstande dat je maar door twee lagen hoeft in plaats van door drie. Niemand ziet de binnenkant van de kussenhoes, tenzij je van plan bent die uit wraak over iemands tronie te trekken. Maar soit. 

I made a half square triangle pillow out of two 60x60cm quilted pieces. It's for the main part made out of nani iro double gauze fabric, which is incredible soft en easy to quilt through.

Lauren's quilt

Je joeg de wolken uit elkaar
en net op tijd
heb je de bomen zo geschud dat zij hun blad verloren
en in dat gouden bed ben jij geboren.

Poespas, daar houdt onze dochter niet van. Toen ik dan ook vroeg of ze zelf een naam voor haar quilt wilde verzinnen, trok ze een zuinig bekje. "Nah, doe maar gewoon Lauren's quilt". Niet vies van een beetje poespas drukte ik het bovenstaande citaat (naar Oktoberkind van Liselore Gerritsen) op een stuk keperband dat ik achter op de quilt zoomde.

Mijn moeder gaf me het gedicht bij de geboorte van Lauren en ik vond het zo mooi. Waarschijnlijk omdat ik mijzelf er wel een beetje in herkende, hoewel ik geen oktoberkind ben.  Je vruchten zijn geoogst/ De zoete wijn is in het vat/ Het hout gekloofd/ Dat is waarom een oktoberkind van kinds af aan voldaan is/ Omdat het werk voor haar gevoel gedaan is. Voor mijn ijverige dochter is er altijd werk te doen. Ze weet waar ze heen wil en ze zal er komen. Zonder poespas. Maar ze was toch wel blij met het gedichtje op de quilt.

Ze zocht zelf de stofjes uit. Ik vond ze prachtig. Maar tijdens het naaien van de top had ik wel mijn twijfels. Zo'n disappearing nine patch zit weliswaar in een mum van tijd in elkaar, maar het werd wel wat al te druk naar mijn smaak. Donkerblauwe banen maakten het iets overzichtelijker. De blokken die ik daardoor overhield gebruikte ik aan de achterkant. 

En toen moest het gevaarte nog gequilt worden. Steekje voor steekje, met de hand. Dat lijkt sisyfusarbeid en dat is het ook. Labour of love, voor Lauren Linde. Casper was hier met een vriend. "Klimmen jullie even op de tuinstoelen om die quilt omhoog te houden", zei ik. In de gang hoorde ik die jongen vragen wat 'ie in godsnaam omhoog moest houden op een tuinstoel. Ben benieuwd wat 'ie dacht.

I finished the disappearing nine patch quilt for Lauren. It's a very quick way to sew a top, but I think the result is a little too colorful to my taste. I used navy sassings to get some balance. I used the leftover blocks on the back and I also appliqued her name on it. I quilted the whole thing by hand. To be honest, I love the binding most. My eldest son was here with a friend and I asked them to keep the quilt up so I could take a picture of it. This friend had no clue whatsoever what a quilt could be. 

Zo mooi

Sneeuw heeft op onze jongens een testosteronversterkende werking. Die denken enkel aan sneeuwballengevechten en inpeperen. "Hou het leuk, hè!", roep ik ze voor de vorm na als ze op pad gaan. Alsof ze nog een seconde zullen wijden aan deze goedbedoelde raad. Binnen enkele minuten zal de zondagsrust stevig verstoord zijn."Wees voorzichtig, goed uitkijken, hou het leuk", we zeggen het uitsluitend voor onszelf.

Wij namen onze dochter mee naar het bos. Het was er zo mooi. "Een weldaad voor de ziel", dacht ik bij mezelf. Erger nog, ik zei het hardop. "Wat is dat?", vroeg ze. Dat zat erin. "Dat ik hier hetzelfde gevoel krijg als zomers aan het Comomeer". "Oh, dat je veertig keer op een dag zegt dat het zo mooi is". 

Ik praat heus niet veel over de ziel. Ik heb veel ondeugden, maar zweverigheid is er niet een van. Aan spiritualiteit heb ik ook een broertje dood. Maar zo'n besneeuwde boom in een witte wereld? Weldaad voor de ziel. Om u gerust te stellen; ik heb de boom niet geknuffeld. 

Lauren bewijst nog even dat testosteron geen voorwaarde is voor een sneeuwballengevecht.

Thuis zet ik me aan het klusje dat me de komende weken zal bezighouden. Het quilten van de quilt van Lauren. Gister heb ik met haar hulp het hele ding gesandwiched. Even een lesje: sandwichen is het aan elkaar spelden en vervolgens rijgen van voorkant (top), achterkant en vulling.  Dat is wat u ziet op de foto. Even een waarschuwing: dat is vloeken, zuchten en overal plakband op het parket. Nu kan ik gaan quilten. Ik doe dat altijd met de hand. Vanochtend keek ik naar de quilt op ons bed. Een huwelijkscadeau van mijn moeder. Ik had mezelf een hoop frustratie bespaard als ik daar niet naar had gekeken. Wat een kleine steekjes en zo nauwkeurig. 

This morning we went with the three of us to the woods. Our boys had other intentions with the snow than a walk in the woods with their parents. They are totally testoron driven when it comes to snow. Throwing snow balls and that sort of things. We enjoyed the quietness of the white world surrounding us, although Lauren likes a good snowfight herself. 

Back at home I started quilting at Lauren's quilt, which we sandwiched together yesterday.