28

Κατέβηκα βόλτα στην αγορά με βροχή.
Ήταν ακόμα μέρα και σκέφτηκα πως είναι ανάγκη να φεύγεις απ τη δουλειά πριν νυχτώσει.
Είναι ανάγκη να βγαίνεις από το σπίτι τις καθημερινές - δε χρειάζεται λόγος.
Ο λόγος είναι πως το 'χεις ανάγκη.
Πρέπει το μυαλό μας να ξεφεύγει
να βλέπει την πόλη να λειτουργεί
ανθρώπους να πηγαίνουν στη δουλειά τους
μποτιλιάρισμα
ασφυκτικά αστικά
σχεδία σε κάθε γωνία και κάστανα.

Δεν είμαστε τουρίστες εδώ.
Αυτή είναι η κυρίως ζωή.
Η βόλτα δεν είναι το διάλειμμα απ' τη δουλειά.
Η βόλτα είναι ανάγκη.
Όπως ο ύπνος και το φαΐ.

Εντάξει, δε θα μιλάω άλλο για εσάς.
Εγώ πάντως είχα ανάγκη να περπατήσω τη βρεγμένη Λεωφόρο Στρατού,
να πατήσω σπασμένα πλακάκια και να μπει νερό στο παντελόνι μου,
να φωτογραφήσω τα παγκάκια έξω από το Βυζαντινό Μουσείο,
να θυμώσω με τον κόσμο που δεν κλείνει τις ομπρέλες του σε συνωστισμένα πεζοδρόμια

Να δω αυτό το φόρεμα να δεσπόζει στο κέντρο του μαγαζιού.
Να το φορέσω.
Να το αποκτήσω.

Θυμάσαι ότι φοράω πάντα μαύρα στα γενέθλιά μου ε;
Όχι, δεν είναι πένθιμο, το έχουμε ξαναπει.
Είναι κομψό.
Είναι εγώ.

Μου πήρα και ένα φτηνό άρωμα που όμως μυρίζει εγώ.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μυρίσει τίποτα άλλο πάνω στο δέρμα μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους θυμίζει καμιά άλλη αυτό το άρωμα.

Μου αρέσει να με φροντίζω και να μου παίρνω δώρα και να με βγάζω βόλτες.

Μου αρέσω.

Χρόνια μου πολλά.

27

Διάβασα πράγματα που είχα γράψει στα γενέθλιά μου τα δέκα προηγούμενα χρόνια.

Συμφωνώ ακόμα με πολλά από αυτά.

Πάλι φόρεσα μαύρα στα γενέθλιά μου, 

μόνο που για πρώτη φορά ήταν λαμέ.

Το φόρεμα ήταν δώρο καινούριας φίλης και το καταχάρηκα.

Χόρεψα πολύ,

ξενύχτησα πολύ

και ήπια λίγο.

Γελάσαμε πολύ,

βγάλαμε μόνο μια φωτογραφία.

Μου αρέσει η αναμνηστική ιδιότητα των φωτογραφιών·

θέλω να τις βγάζω για να τις βλέπω μετά και να θυμάμαι,

όχι για να τις δείχνω.

Είναι εξαιρετικά πολύπλοκη περίοδος.

Κάποια πράγματα πηγαίνουν πολύ καλά

και κάποια άλλα πολύ άσχημα.

Και δεν μπορώ να πω πως είμαι αμιγώς χαρούμενη

γιατί τα μισά πάνε καλά

ούτε και αμιγώς στεναχωρημένη

γιατί τα άλλα μισά πάνε χάλια.

Μάλλον γίνομαι ξανά ο εαυτός μου,

ο εαυτός που είμαι όταν δεν είμαι κάτω από κάποιου τη επιρροή.

Ακούω τη μουσική που ακούω μόνο μόνη μου.

Διαβάζω πολύ και πολλά.

Διαβάζω και φιλοσοφία και λογοτεχνία και εφημερίδα.

Φοράω τη γνωστή κολόνια κι έχω πλέον αποδεχτεί

και ανακοινώσει πως δεν πρόκειται να αλλάξω άρωμα.

Η θεία προσφέρθηκε να μου πάρει μία καινούρια για δώρο γενεθλίων.

Της είπα αυτή φοράω, αν θες να μου πάρεις κολόνια θα μου πάρεις αυτή.

Ύστερα από τόσα χρόνια, το δέρμα μου πλέον μυρίζει white musk.

Έχω καλή καθημερινότητα λοιπόν,

είμαι ανεξάρτητη κι ελεύθερη

κι έχω — όπως πάντα άλλωστε — καλούς φίλους.

Μου λείπει η συντροφικότητα και οι αγκαλιές

και το να βρίσκεται και κάποιος άλλος σιωπηλά στο δωμάτιο

όσο εγώ θα διαβάζω.

Να ξυπνάω χωμένη σε μια τρυφερή αγκαλιά

και να λέω καλημέρα με φιλί χωρίς να πλύνω τα δόντια μου.

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο σημαντικό.

Το περισσότερο σημαντικό είναι η Ελένη.

Η Ελένη που τη γνώρισα όταν ήμουν 7 χρονών κι εκείνη σπούδαζε ψυχολογία.

Η Ελένη που ήταν η πρώτη κοκκινομάλλα που είδα ποτέ

και που είναι ο λόγος που όταν θα μεγάλωνα, ήθελα να γίνω κοκκινομάλλα.

Η Ελένη που της έλεγα —ή μάλλον που όλοι μας της λέγαμε—

ό,τι μας απασχολούσε και πάντα ήξερε τι να πει για να ηρεμήσουμε

και να τα δούμε αλλιώς τα πράγματα.

Η Ελένη που πέρυσι διαγνώστηκε με καρκίνο πολύ επιθετικότερο απ' όσο μας αποκάλυπτε

και που τώρα έχει κάνει μετάσταση στον εγκέφαλο

και που δεν ξέρω αν την έχω ήδη δει για τελευταία φορά.

Η Ελένη, που τη βλέπω στον ύπνο μου και ξυπνάω ιδρωμένη.

Το σημαντικότερο είναι η Ελένη.

Είμαι σίγουρη πως τα 27 δεν είναι η σωστή ηλικία

για ν' αρχίσουν να πεθαίνουν οι φίλοι σου.

26

Είμαι πολύ βαθιά χαρούμενη.
Κι αυτό με εντυπωσιάζει.
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά την απελπισία,
την απόγωνση
την κατάθλιψη, ναι,
που ένιωθα στα 24
και σχεδόν μια σιγουριά πως ποτέ δε θα γίνω ευτυχισμένη
ή πως θα αργήσει πάρα πολύ.
Είμαι τρομερά ενθουσιασμένη που έναν χρόνο μετά δεν ένιωθα πια απελπισία
και που δυο χρόνια μετά είμαι και τόσο μα τόσο χαρούμενη.

Λυπάμαι που δε γράφω συχνά, μα ποια είμαι εγώ να διαψεύσω τόσους αλκοολικούς και αυτοκτονικούς διάσημους συγγραφείς;
Οι ευτυχισμένοι δε γράφουν, οκ, το καταλάβαμε.

Είμαι χαρούμενη όμως.
Κάθε μέρα χτυπάει το ξυπνητήρι μου και πατάω αναβολή.
Κι εκείνα τα δέκα λεπτά πριν το επόμενο ξύπνημα απλώνεις τα χέρια σου
και με τραβάς πιο κοντά σου
και με σφίγγεις και μου φιλάς τα μαλλιά.
Το κάνεις κάθε μέρα και δεν το ξέρεις καν, κοιμάσαι ακόμα.
Και το ότι δεν το θυμάσαι καν μου φαίνεται ακόμα πιο τέλειο.

Μια μέρα ξύπνησα ξαπλωμένη ανάσκελα και κάθε χέρι μου είχε μέσα του ένα δικό σου χέρι.
Κι αυτό μου φαίνεται τέλειο, που κοιμόμαστε και βρίσκουμε τα χέρια μας.

Θέε μου πόσο τον αγαπώ.
Με ρώτησαν αν θυμήθηκα να κάνω ευχή σβήνοντας τα κεράκια.
Ευχήθηκα να είμαστε έτσι για πολλά γενέθλια ακόμα.

our sharp blade eyes cut like knives (25)

Είμαι από τους ανθρώπους που λατρεύουν να έχουν γενέθλια.
Θα ήθελα να κρατάνε 3 μέρες, δε νιώθω πως μου αρκεί το 24ωρο.
Αλλά επειδή, τέλος πάντων, τόσο είπαμε να κρατάει μια μέρα,
στις 9 ξύπνησα και στις 10 ήμουν ήδη για πρωινό καφέ. Αχά.

Μ' αρέσει, που λέτε, να έχω γενέθλια.
Είμαι το κορίτσι που πίνει καταχαρούμενο διπλό καπουτσίνο με μέλι
—μέλι στον καπουτσίνο;! Μέλι παντού, θα απαντήσω— 
φοράει φουστάνι και τα καινούρια σκουλαρίκια·
λιποζάν με χρώμα, γιατί το κραγιόν είναι υπερβολή τόσο πρωί.
Και την κλασική κολόνια που φέτος —ίσως και σήμερα—
κλείνει δεκαετία πάνω στο δέρμα μου.

Κι είμαι το κορίτσι που μετά απολίγο θα κοιτάξει το κενό
θα νιώσει θλίψη·
θα φύγει από τον καφέ και η καρδιά της θα χτυπάει γρήγορα,
θα νιώθει ότι την κυνηγάνε,
θα θέλει να κάνει εμετό,
θα κρατιέται όμως.

Θα την χτυπάει ο ήλιος και θα βάλει τα γυαλιά της.
Όταν θα κοιτάει κάτω θα βλέπει τον καραμελένιο σκελετό τους
κι έτσι απλά θα χαρεί πάλι.
Γιατί είναι ωραία τα καραμελένια γυαλιά ηλίου,
πόσο μάλλον αν τα 'χεις αγοράσει 2 ευρώ από ένα παλιατζίδικο στη Ναυαρίνου.

Το κορίτσι χαίρεται που έχει γενέθλια.
Το κορίτσι ακούει στο ριπήτ το kids of December
κι ανανεώνει ανελλιπώς το λιποζάν του
μέχρι να έρθει η ώρα για το κραγιόν.

24

Τα γενέθλιά μου δεν άρχισαν ακόμα καλά καλά αλλά εγώ σήμερα -ή χτες; χτες- το πρωί ξύπνησα από το θυροτηλέφωνο γιατί ένας φίλος μού έστειλε δώρο με κούριερ κι έφτασε μια μέρα νωρίτερα και ξέχασε να γράψει κάρτα απ' τη βιασύνη του κι όταν τον πήρα να τον ευχαριστήσω, μου είπε "αφού ξέχασα να στα γράψω θα στα πω: ήθελα απλά να ξέρεις πόσο τυχερός νιώθω που σε έχω φίλη", και τώρα είναι αργά το βράδυ κι εγώ γύρισα σπίτι με μια μισοφαγωμένη τούρτα στο χέρι που την κρατούσα σαν δίσκο, γιατί οι μαντράχαλοι με τους οποίους κάνω παρέα είναι και γαμώ τα παιδιά κι επειδή εγώ είμαι και γαμώ τις σερβιτόρες. Και θυμάμαι που χτες βράδυ με ρώτησε ο Ν. πότε ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ και δυσκολεύτηκα να απαντήσω αλλά δυσκολεύτηκα γιατί ευτυχισμένη είμαι κάθε μέρα, γιατί με κάτι τέτοια νιώθω ευτυχία και νιώθω ευτυχία και με λιγότερο σημαντικά ακόμα. Είπαμε, Λειβαδίτης: ήταν μια παλιά μου συνήθεια το να χαίρομαι.

23

Είναι περίεργες αυτές οι μέρες.
Δεν είναι άσχημες,μόνο περίεργες.
Τη μία στιγμή νιώθω κάπως πολύ συγκεκριμένα
και την επόμενη δεν είμαι καθόλου σίγουρη
για τίποτα.
Όλες όμως τις στιγμές νιώθω κάτι που νομίζω πως ποτέ δεν το 'χω ξανανιώσει.
Νιώθω in control.
Έτσι in control ήμουν και τη στιγμή, στις 00:05
που μου χτύπησαν το θυροτηλέφωνο και μου έκαναν έκπληξη.
Κι άρχισα να τρέμω και μου ήρθε να κλαίω από χαρά
κι η καρδιά μου χτυπούσε πολύ πολύ δυνατά.
Και κάτι τέτοια είναι η ανταμοιβή μου για όλη αυτή τη χαζή αισιόδοξη στάση μου, γι αυτό που πιστεύω πως ό,τι καλό κάνεις σου γυρίζει πίσω, κάπως έτσι με επιβεβαιώνω και συνεχίζω, γιατί, δεν μπορεί, για να 'χεις τόσο καλούς φίλους κάτι θα 'χεις κάνει σωστά.

ΥΓ μ'αρέσει το 23. είναι και πρώτος αριθμός.μ'αρέσουν οι πρώτοι αριθμοί. έχουν χαρακτήρα.

22

Ξαφνικά πήρα τη σφουγγαρίστρα κι άρχισα να σφουγγαρίζω στις 9 το βράδυ. Γιατί σκέφτηκα πως αύριο θα ξυπνήσω και θέλω να μοσχοβολάει το σπίτι,γιατί απ'όλες τις μέρες του χρόνου αν πρέπει να διαλέξω μία που να μπορώ να ξυπνήσω και να μοσχοβολάει το σπίτι,θα διαλέξω τα γενέθλιά μου.

Κι ύστερα σκέφτηκα πως όλα τα πράγματα αν πρέπει να διαλέξεις μια μέρα για να τα κάνεις,διάλεξε τη μέρα των γενεθλίων σου. Αν μου έλεγαν "πρέπει να κάνεις αυτό,διάλεξε ποια μέρα θα το κάνεις",θα διάλεγα τη μέρα των γενεθλίων μου. Ο,τιδήποτε κι αν ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω.

Ακόμα κι αν έπρεπε να πεθάνω. Γιατί τότε σκέψου πόσο συμμετρικά θα είχα ζήσει.

21

-[...] και το πιο γαμάτο δώρο μου το 'καναν οι Γιώργηδες!
-τι σου πήραν παιδί μου??
-Ένα τζιν!
-Μπλουτζιν?
-Όχι,μαμά. Dry Gin.


Πολύς κόσμος σιχαίνεται το τζιν και τα απαίσια χανγκόβερ που τους προκαλεί.
Εγώ το αγαπώ το τζιν,μυρίζει άνοιξη κι έχει γεύση λιβαδιού! Και την άλλη μέρα ξυπνάω σα να μην έγινε τίποτα. Είναι το ποτό μου.

19

Σχεδίαζα να φορέσω άσπρο φόρεμα με λουλούδια σήμερα.Μα καλά,ποιον θα κορόιδευα; Αφού φοράω πάντα μαύρα στα γενέθλιά μου και υπάρχει λόγος γι αυτό: αυτό είναι κομψό και όμορφο για μένα. Το total black.Κατ'εξαίρεση σήμερα θα υπάρχουν κόκκινα βελούδινα γοβάκια με ένα φιογκάκι μπροστά. Και κόκκινο κραγιόν και κόκκινα μαλλιά -αυτά όχι κατ'εξαίρεση. Το κλασικό μαύρο δαχτυλίδι και όλα κοκκινόμαυρα. Όχι πένθιμα,ούτε καταθλιπτικά*κομψά.

Χα,το χρόνια πολλά κάνει ομοιοκαταληξία με το δεκαεννιά. Ωραίο νούμερο,δεν είναι?

ΥΓ και μόλις άκουσα σε αγαπημένη σειρά επιθετικό προσδιορισμό που αγάπησα: breathtakingly beautiful.

18

-αυτό θα πει ενηλικίωση?υπευθυνότητα?
-χαχαχα
-χαχαχα

όλα γυρίζουν σαν τρελά,ρόδες που παν' στο πουθενά..

σφηνάκια (17)

-->

Το μαγαζάκι θυμίζει Αγγλία, είπες και θύμιζε.

2 σφηνάκια κίτρινη τεκίλα!

Η Αφροδίτη είναι άσπρη κι έχει μπλε μάτια –πράσινα λέει, αλλά είναι γαλάζια- και θέλει να βάψει τα μαλλιά της κορακί. Θα της πηγαίνουν.

Άλλα 2!

Εγώ , είμαι κι εγώ άσπρη ,όχι πολύ, και τα μάτια μου δεν ξέρω τι χρώμα είναι στριφογυρίζουν σε καστανό, πράσινο και καστανοπράσινο. Κι ήθελα να βάψω τα μαλλιά μου κόκκινα, αλλά όχι ντοματί, μπορντώ σκούρο που να φαίνεται μόνο στον ήλιο πως είναι κόκκινο. Μου πάνε.

Άλλα 2!

Κουρεύτηκα κιόλας, βρήκα τη μόνη κομμώτρια που σου κόβει τα μαλλιά χωρίς να τα κονταίνει και τα μακραίνω, μ αρέσουν τα μακριά μαλλιά. Τώρα είναι ίσια, πάντα ίσια ήταν δηλαδή, και κάνουν λίγα κύματα έτσι όπως πέφτουν..

Άλλα 2!

Κύματα λέω και σκέφτομαι κύματα στη θάλασσα και nouvelle vague και die welle ,μηχανικά κύματα και ηλεκτρομαγνητικά κύματα.. με τα κύματα μεταφέρεται ορμή και ενέργεια, δε μεταφέρεται ύλη, το ήξερες? Μεταφέρεται ορμή..

Άλλα 2!

Μηχανικό κύμα είναι η διάδοση μιας διαταραχής σε ένα ελαστικό μέσο, σκέφτομαι και μου περνάει απ το μυαλό πως είμαστε 2 διαδοχικά σημεία ενός ελαστικού μέσου, ενός σκοινιού και κάποιος μας έβαλε να ταλαντωνόμαστε αλλά έχουμε διαφορά φάσης..μέχρι να ορίσω φορά δεν ξέρω ποιος προηγείται..

-Άλλα 2?

-όχι, άλλα 7!

Είναι αλλιώς να διαβάζεις ένα βιβλίο κι αλλιώς να διαβάζεις Σώτη Τριανταφύλλου. Είναι αλλιώς να επιβιώνεις κι αλλιώς να ρουφάς κάθε δευτερόλεπτο και να νιώθεις πως ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου.

Η Μ. Λέει πως είμαι μισή φοιτήτρια. Και η άλλη μισή είμαι φύτο, στο λέω! Πείτε με όπως θέλετε, εμένα μ αρέσει η Τρίτη λυκείου. Δεν είπα ότι την ανέχομαι κι ότι «θα περάσει». Είπα ότι μ αρέσει. Μ αρέσει που διαβάζω μόνο αυτά που μ αρέσουν και που σκοτώνομαι στο διάβασμα –ξέρεις υπάρχει επιβράβευση- και που ξέρω πως το φετινό καλοκαίρι θα ναι όλα τα λεφτά. Και με τη Μ. Κοιτιόμασταν στη σιωπή και συγκινηθήκαμε και κάναμε μια αγκαλιά τόοοοοση και «θυμάμαι που γελούσες να μείνω μου ζητούσες παιδί».

-Γιατί πήρατε 7 κι όχι 8 ή 6?

-(συνωμοτικό βλέμμα και) χαχαχαχα!!!

έχεις ακούσε το hernando's hideaway?μου φέρνει στο μυαλό καταφύγιο και συνωμοσίες..

Κι όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω!

Κι αν με ξαναρωτήσεις τι χρώμα είναι η ζωή μου θα σου πω «είναι εκείνο το χρώμα που έχει το εξώφυλλο του ‘’αύριο μια άλλη χώρα’’ και που δε θέλω να το πω με όνομα γιατί θα ακουστεί συνηθισμένο».

Drinking whiskey from the bottle, not thinking about tomorrow, singing sweet home Alabama…all winter long!