darker*

Πόσο ανακουφιστικό είναι το σκοτάδι.
Θυμάμαι τον γιατρό να προσπαθεί να καταλάβει τι φοβάμαι, τις φοβίες μου
να με ρωτάει τι σχέση έχω με το σκοτάδι;
να του απαντάω "εξαιρετική"
να νομίζει πως ειρωνεύομαι
να του εξηγώ πως μιλάω σοβαρά.

Το σκοτάδι είναι ένα μαύρο, σέξυ, υγρό πράγμα.
Κάπως σαν το αγαπημένο σου εσώρουχο.
Σκέφτομαι, που λες, σκοτάδι
ένα υγρό πάτωμα που μετά από λίγη ώρα κολλάει
κι είναι σκεπασμένο με γόπες·
γόπες κόκκινου χρώματος.

Ήθελα να σου δαγκώσω τον σβέρκο σχεδόν βίαια.
Δεν ήθελα να σου γλείψω το αυτί αργά.
Ήθελα να μπήξω τα δόντια μου στον σβέρκο σου.
Το σκοτάδι με κάνει να θέλω τέτοια πράγματα·
το αλκοόλ επίσης.

υγρά πατώματα
υγρά εσώρουχα
υγρά μάτια
υγρά παρμπρίζ.

Όλα μ' αρέσουν περισσότερο όταν βρέχονται.

*I want it darker

the moon is fully risen*

Χτες ξάπλωσα να κοιμηθώ με τις κουρτίνες μισόκλειστες.
Συνήθως κοιμάμαι με κουρτίνες και παντζούρια ανοιχτά κι αυτό κάνει σε πολύ κόσμο εντύπωση. Το κάνω γιατί δε μ' αρέσει να βλέπω μια συμπαγή επιφάνεια πριν κοιμηθώ,θέλω να κοιτάω προς τα έξω και να βλέπω όντως το έξω.

Χτες όμως οι κουρτίνες ήταν μισόκλειστες κι από ένα κομμάτι ουρανού φαινότανε τα σύννεφα κι ήταν πάρα πολύ φωτεινά. Ήταν πανσέληνος. Και το είχα ξεχάσει. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πώς ό,τι είχα κάνει αφού έπεσε ο ήλιος, το είχα κάνει με πανσέληνο και δεν το ήξερα καν.

Άνοιξα τις κουρτίνες και κοιτούσα τα σύννεφα μέχρι να κλείσουν τα μάτια μου.

Δε μ' αρέσει να χάνω τα φεγγάρια.

*and shines over the sea.

δε γαμιέται κι η πανσέληνος;

Γενικά τα πράγματα που δε θέλουμε ή δεν αντέχουμε ή και τα δύο δε θα 'πρεπε να τα νιώθουμε. Αυτό θα ήταν το δίκαιο.

Αλλά ντάξει, δε μου υποσχέθηκε ποτέ κανείς δικαιοσύνη.

Είμαι λίγο άδικη με την πανσέληνο, είναι το πιο ωραίο φεγγάρι που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια, ίσως καλύτερο απ'όλα τ'αυγουστιάτικα φεγγάρια που 'χω δει, κι έτσι κάπως με δικαιώνει που πάντα συμπαθούσα το φθινόπωρο περισσότερο, κι άμα με δεις δε σου φαίνομαι φθινοπωρινή προσωπικότητα κι αν μ' ακούσεις πάλι δε σου φαίνομαι φθινοπωρινή προσωπικότητα, αλλά βασικά ανήκω στους σεπτέμβρηδες και στους οκτώβρηδες και σ' όλα τα πρώτα κρύα και τις βροχές κι αυτό που μ' ανακουφίζει δεν είναι καμία ζέστη και κανένας ήλιος μόνο η δροσιά και το κρύο αεράκι και θε μου πώς μυρίζει η βροχή.

Η βροχή, ναι.
Κάθε μέρα ας έβρεχε.

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς.
Τίποτα τρομερά σημαντικό δε γίνεται με λιακάδα.

I'm gonna give you candy!

Τελευταία κοιμόμουν αργά. Αλλά χτες περπάτησα πολύ -γιατί ήθελα. Γιατί είχα καιρό να δω τη Θεσσαλονική -με ήλιο μάλιστα- και το μόνο που ήθελα να κάνω, εκεί μετά το μεσημέρι, ήταν να την περπατήσω. Μακάρι,λέει μια φίλη, να'χει ήλιο γιατί η Θεσσαλονίκη δεν παλεύεται με βροχή και σκοτεινιά. Εγώ νομίζω πως η Θεσσαλονίκη με τίποτα δεν παλεύεται. Απολαμβάνεται μόνο, ανεξαρτήτων συνθηκών.

Αλλά ήλιο είχε πάντως, και μη γελιόμαστε, ο ήλιος μετράει.
Κι η Ιασωνίδου με ήλιο μετράει, κι η Ναυαρίνου με ήλιο μετράει και φυσικά εκείνες οι άνισες πλάκες κάτω απ' το λευκό πύργο είναι ό,τι πρέπει για καφέ στο χέρι και ψυχανάλυση με φίλη.

Την περπάτησα, που λες, πολύ χτες τη Θεσσαλονίκη κι έτσι γύρισα νωρίς το βράδυ στο σπίτι κι είχα μεγάλη κούραση. Κι έπεσα για ύπνο στις 12. Και με πήρε ο ύπνος γύρω στη μία (μεταξύ μας αυτό το "στη μία" ποτέ δε θα μου βγει αυθόρμητα. Έτσι μου'ρχεται να πεθάνω κάποια μέρα μία η ώρα και να τους βάλω να γράψουνε στον τάφο μου "απεβίωσε ΣΤΙΣ μία"). Κι έτσι ξύπνησα,μάντεψε? Στις 6. Ε ναι γιατί άμα κοιμάσαι συνήθως 4 και ξυπνάς συνήθως 10,αυτά παθαίνεις.

ΑΛΛΑ

σηκώθηκα απ'το κρεβάτι στις 7 παρά και το φεγγάρι ήταν εκεί ακριβώς απέναντί μου κι ήταν ολοστρόγγυλο και ολοπορτοκαλί κι ήταν ήδη μέρα χωρίς να φαίνεται κάπου ο ήλιος. Πίστευα ότι χρωστάω στον εαυτό μου ένα super early τσιγάρο απέναντι απ' το πρωινό φεγγάρι και το κανα το τσιγάρο κι ένιωθα σαν τότε που πήγαινα σχολείο και κάπνιζα στο μπαλκόνι όταν η μαμά κοιμόταν,με τασάκι το μωβ κουτάκι του ικέα. Συνωμοτικά. Μεταξύ μας, η λέξη συνωμοσία μ'αρέσει μάλλον πάρα πολύ.

Ύστερα είδα ένα φως να καλύπτει ξαφνικά το κέντρο σαν σεντόνι και να ψάχνω τον ήλιο και να μην τον βλέπω ρε γαμώτο,μόνο το φως να βλέπω κι ο ήλιος πουθενά. Ύστερα είπα να στροφάρω και είπα στον εαυτό μου "γλυκιά μου, νοτιοδυτικά κοιτάει το σπίτι". Αλλά δεν πειράζει.

Και τώρα ακούω συνεχώς come on-a my house της κυρίας Λόντον, γιατί μια λατρεμένη μου θύμισε ότι είμαστε και κορίτσια και είναι και Κυριακή πρωί. Ε καλημέρα ντε!

morning rumble

Μέσα σε 10 ώρες έζησα δύο από τις μεγαλύτερες μικρές χαρές τις ζωής. Το βράδυ το φεγγάρι χτυπούσε το μαξιλάρι μου, κι αυτό να ξέρετε είναι πολύ unique γιατί το φεγγάρι δε χτυπάει κάθε μέρα ίδια ώρα το μαξιλάρι σου κι εγώ δεν κοιμάμαι εξάλλου κάθε μέρα ίδια ώρα κι έτσι όταν αυτό συμβαίνει,νιώθω σαν το φεγγάρι να με διάλεξε με κάποιον τρόπο.

Και σήμερα ξύπνησα και είχε ήλιο -ακόμα έχει- κι ο καιρός είναι δροσερός. Ναι,η μεγαλύτερη χαρά της ζωής είναι μάλλον η άνοιξη,και δε λέω μικρή χαρά γιατί είναι τεράστια χαρά.

Και σήμερα που λες δεν βαρέθηκα. Έκανα το πρωινό μου μπάνιο -είναι τέλειος τρόπος για να ξυπνάς γιατί συνδυάζει δύο πανέμορφα πράγματα: το νερό και τις ωραίες μυρωδιές- έφτιαξα καφέ και ύστερα πήγα στον φούρνο και πήρα χρωματιστά πράγματα για να φάω. Αλήθεια,είναι χρωματιστά! Το αν θα'ναι νόστιμα,μικρή σημασία έχει.

Κι εδώ και κάποιο καιρό έχω βρει αυτή την υπέροχη λίστα που είναι τόσο κατάλληλη για πρωί και έχει μέσα κι αυτό το τραγούδι,που πείτε μου σας παρακαλώ: μπορεί μια μέρα να μην πάει καλά αν το ακούσεις όταν ξυπνήσεις?

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε: μα φυσικά και δεν πάνε όλα καλά. Aλλά αν δεν ήμουν καλά έτσι κι άλλιώς,δε θα'μουν εγώ. Γιατί εγώ δεν είμαι πάντα καλά επειδή όλα πάντα είναι καλά. Εγώ είμαι πάντα καλά,γιατί πάντα πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά.

So no one told you life was gonna be this way

Κάποιοι άνθρωποι ταιριάζουν σαν κομμάτια από παζλ.
Και κάποιοι άνθρωποι δεν ταιριάζουν,σαν κομμάτια από παζλ πάλι.

Κι εγώ νιώθω σαν ένα μοναχικό γωνιακό κομμάτι,όμως φωτεινό γωνιακό κομμάτι,γιατί είναι το κομμάτι με τον ήλιο,εκεί πάνω αριστερά δεν είναι ο ήλιος; και το μοναχικό είναι καλό,δεν είναι μόνο του τελείως έχει 3 γείτονες και καλούς, γιατί μεταξύ μας 8 γείτονες κανείς δε χρειάζεται, 8 γείτονες αποκλείεται να είναι 8 καλοί γείτονες. Ενώ οι τρεις...οι τρεις μπορεί να είναι υπέροχοι.

Και αν κάπου αλλού, κάπου κάτω δεξιά στο παζλ ή κάπου στη μέση, αν κάπου μακριά υπάρχει ένα κομμάτι που θα 'θελες να ταιριάζεις,δεν πειράζει. Δεν πειράζει,αρκεί να'χεις λίγο ήλιο μέσα σου κι αν έχει κι έξω λίγο ήλιο ακόμα καλύτερα. Ο ήλιος τα κάνει όλα λίγο καλύτερα, τα παράθυρα τα κάνουν όλα λίγο πιο εύκολα και οι λίγοι και καλοί φίλοι τα κάνουν όλα πολύ πιο όμορφα.

Ξεκίνησα με σκοπό να γράψω για τα άσχημα κομμάτια, για τους ανθρώπους που είναι άσχημα κομμάτια ή περισσευούμενα, που απλά υπάρχουν κατά λάθος στο κουτί, γιατί το παζλ είναι ελαττωματικό, που κανείς ποτέ δε θα τα χρειαστεί, που απλώς σε δυσκολεύουν και σε τσατίζουν μέχρι να καταλάβεις πως έιναι απλά για πέταμα. Αλλά όλα αυτά τα σκεφτόμουν χτες βράδυ, πριν το φεγγάρι χτυπήσει το μαξιλάρι μου. Και το φεγγάρι κάνει τα υπόλοιπα να φαίνονται ασήμαντα. Σχεδόν εξαφανίζει αυτά που σε θυμώνουν.

Κι έτσι τώρα δε θέλω να γράψω τίποτα θυμωμένο γιατί χτες είχε φεγγάρι και σήμερα έχει ήλιο, κι εγώ, ξέρεις, έχω ήλιο μέσα μου κι ύστερα από καιρό μπορώ πάλι να κλαίω από συγκίνηση. Για τους λίγους και καλούς φίλους. Που τα κάνουν όλα πιο υποφερτά. Όχι -όχι υποφερτά. Το υποφερτά είναι πολύ οριακό. Οι φίλοι μου κάνουν τις στιγμές τόσο όμορφες που καμιά φορά τις σκέφτομαι και δακρύζω και σκέφτομαι πως πράγματι ύστερα από χρόνια θα θυμάμαι τις μέρες και θα κλαίω, αλλά όχι απαρηγόρητη. Θα κλαίω γιατί οι φίλοι μου έχουν ένα ταλέντο, να δημιουργούν στιγμές που κάποτε θα σου προκαλούν νοσταλγία.

Moonchlid

Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τον προσανατολισμό του σπιτιού μου. Ο ήλιος χτυπάει το σαλόνι και το φεγγάρι την κρεβατοκάμαρα. Κι έτσι τα πρωινά είναι αισιόδοξα, τα μεσημέρια και τ'απογεύματα είναι πορτοκαλιά και κινηματογραφικά κι έχουν ακριβώς όση δόση θλίψης χρειάζεται και τα βράδια είναι μαγικά.

Προχτές ξάπλωσα τη σωστή ώρα, εκεί λίγο μετά τις τρεις, κι ήταν η σωστή ώρα γιατί το φεγγάρι ήταν πίσω απ'τα κάγκελα της απέναντι ταράτσας. Ήταν πέντε φέτες που φεγγοβολούσαν. Και το κοιτούσα όπως έδυε και έμεινε τρεις φέτες κι ύστερα δεν ήταν καμία φέτα, ήταν ένα θαμπό φως χωρίς προέλευση.

Και σκέφτηκα πόσο γρήγορα δύει το φεγγάρι και θυμήθηκα το Λειβαδίτη που ποτέ δεν είχε υποπτευθεί πόσο ατελείωτη μπορεί να είναι μια νύχτα*.

Και πως μια μέρα, ύστερα από χρόνια, θα θυμηθώ αυτή τη στιγμή και θα κλάψω απαρηγόρητη.**

  *βιολέτες για μια εποχή

**τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

pas mal

Βγήκα απ'το σπίτι με σκοπό να πάρω μια σοκολάτα απ'το σούπερ μάρκετ. Αλλά η βροχή είχε μόλις σταματήσει κι ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη. Οι δρόμοι μύριζαν χώμα και νερό -ναι,νερό*το νερό μυρίζει κι έχει γεύση και κανένα νερό δεν είναι ίδιο με κανένα άλλο. Και περπάτησα πέρα απ'το σούπερ μάρκετ και οι δρόμοι ήταν άδειοι και σκοτεινοί και βρεγμένοι,σχεδόν συνωμοτικοί, και στο κενό από κάτι πολυκατοικίες πήγε να φανεί το φεγγάρι αλλά είχε σύννεφα κι αυτό το κανε ακόμα πιο όμορφο,ήταν μια ασημένια μουτζούρα.

Κι όπως άρχισα να κατηφορίζω σ'έναν φαρδύ πεζόδρομο ένιωσα ξαφνικά πως ίσως όλα να πάνε καλά. Όχι. Πως όλα θα πάνε καλά. Ξέρω, είναι χαζό απλώς να το πιστεύεις και να πιστεύεις πως επειδή το πιστεύεις θα γίνει κιόλας. Όμως έχω πλέον πειστεί πως όσο δεν αρκεί η πίστη τόσο δεν αρκεί και η προσπάθεια. Και τα δύο πρέπει να τα κάνεις, και να προσπαθείς και να πιστεύεις και τότε...και τότε πάλι μπορεί να μην πάνε όλα καλά. Αλλά ποιος νοιάζεται? Τουλάχιστον δε θα είναι άσχημη η διαδρομή.

Μα πώς αλλιώς; Αφού είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, δεν υπάρχει αμφιβολία. Φταίει που τα πράγματα είναι μ'ένα χαζό τρόπο, ούτε καλά αλλά ούτε και άσχημα. Και τώρα σκέφτομαι εκείνο το διάλογο:

-What was he like?

-He wasn't a bad man.

-That's not the same as being a good man.*

Κι αυτό είναι καλό,γιατί το να μην είναι καλά τα πράγματα δε σημαίνει πως είναι και άσχημα. Και το pas mal αν μπορείς να πεις με σιγουριά τι ΔΕΝ είναι,ξέρεις τι είναι αυτό? Σίγουρα δεν είναι mal.

*quote από το Masters Of Sex

Λοιπόν χτες απόκτησα ανεμιστήρα.Για κάποιο λόγο οι ανεμιστήρες μου φαίνονται ρετρό. Και μ' αρέσουν. Μ'αρέσει που αν βάλεις μέσα το χέρι σου θα γίνει κάτι πολύ κακό οπότε δεν πρέπει να το βάλεις.Βασικά μ'αρέσει γιατί σου κάνει ο ανεμιστήρας μια εξυπηρέτηση που σε δροσίζει και είναι σαν να σου ζητάει γι αντάλλαγμα να τον αφήσεις στην ησυχία του. Οι ανεμιστήρες έχουν προσωπικότητα,εκεί θέλω να καταλήξω.


Επίσης προσωπικότητα έχουν και τα ξύλινα πατζούρια και πολύ λυπάμαι που έχω τα κλασσικά άσπρα ρολά.Θα ήθελα ένα παράθυρο με ξύλινα πατζούρια να το ανοίγω κάθε πρωί και να παίρνω βαθιά ανάσα και μη σου πω να πίνω και καφέ στο περβάζι του.Αλλά δεν έχω.Αλλά δεν πειράζει. Πίνω καφέ στο μπαλκόνι,στην ξύλινη καρεκλίτσα με τα πόδια στα κάγκελα.Κι αυτό μ'αρέσει.


Και το βράδυ θα 'θελα να κοιμάμαι πιο αργά για να προλάβω να δω το φεγγάρι απ'το παράθυρο.Όπως εκείνη τη φορά που το δωμάτιο φωτιζόταν απ'το φως του φεγγαριού κι εγώ ξύπνησα απ'το φως κι ένιωσα ευγνωμοσύνη που έχω ένα δωμάτιο που φωτίζεται απ το φεγγάρι και που μπορώ να ξυπνάω απ'αυτό. 


Ξέρεις νιώθω ευγνωμοσύνη γενικότερα. Νομίζω πως είναι το πιο γεμάτο και ευτυχές συναίσθημα που μπορεί κανείς να νιώσει. Κι έτσι νιώθω τυχερή που μπορώ να είμαι ευγνώμων και να συγκινούμαι με το παραμικρό. Δε νιώθω γλυκανάλατη.Τυχερή νιώθω.

Θεσσαλονίκη με φεγγάριιιιιιιιιιι :)

Ξέρω μια πόλη μαγεμένη που όταν πέφτει βροχή
μπρος στα μάτια μου κλαίει και γιορτάζει
βγαίνω στο δρόμο να γυρίσω και να πάω σ' αυτή
κι η καρδιά μου όλο καίει φλόγες βγάζει
όλα τα φώτα της για μένα μόνο να ΄ναι ανοιχτά
να χαθώ σε στενά ξεχασμένα
να ξενυχτήσω σε ένα μπαρ μαζί με τ' άλλα παιδιά
όλα τόσο γνωστά κι όλα ξένα

Θέλω να τρέξω να πάω κατά κει θέλω να τρέξω

Θέλω να με πας εκεί που όλα είναι ωραία
και να 'χω πάντοτε παρέα
σου λέω θέλω να με πας
Θεσσαλονίκη με φεγγάρι
όλους τους πόνους μου να΄πάρει
να ξημερώσεις στο Βαρδάρη
εκεί για πάντα να με πας

Εκεί ο χρόνος σταματάει όταν ο ήλιος φανεί
κι ο καφές έτσι γρήγορα τελειώνει
και τα κορίτσια είναι ωραία όταν βγαίνουν μαζί
μα καμιά τους δε θέλει να 'ναι μόνη