η βία που δεν τελειώνει ποτέ

Ιάκωβος Ανδρεαδάκης: Ένας ήρωας με Σύνδρομο Down που “χαλάει” το success story του τουρισμού

Τέτοιες ειδήσεις δεν με εκπλήσσουν καθόλου πλέον. Αντίθετα επαληθεύουν κάθε φορά και περισσότερο ότι βαθιά μέσα στη φύση μας ως κοινωνία υπάρχει εγγενής η επιθυμία για σκληρή τιμωρία απέναντι στους ανθρώπους που είναι περισσότερο ευάλωτοι και με μεγαλύτερες ανάγκες. Τα αναρίθμητα παραδείγματα καταδεικνύουν ότι εξακολουθούμε διαχρονικά όχι απλά να παραμένουμε αδιάφοροι ή παθητικοί απέναντι στη διάκριση και την απανθρωπιά αλλά ότι βρισκόμαστε ενεργητικά και τιμωρητικά απέναντι σε κάθε προσπάθεια για φυσιολογική ζωή και αξιοπρέπεια.

Μας κακομαθαίνετε κυρία Παπακώστα

Η υφυπουργός υγείας Παπακώστα, με ευθύνη τον τομέα της ψυχικής υγείας, φωτογραφημένη εν είδη τηλεοπτικής αρχιμαγείρισσας άρτι αφιχθείσης εκ του κομμωτηρίου, ανακοίνωσε δημόσια ότι "φτιάχνει σοκολατάκια με τα δυο της τα χεράκια για του ψυχικά πάσχοντες". Πρόκειται βεβαίως για μια εξευτελιστική δήλωση απέναντι στους ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας. Μια δήλωση που υποδηλώνει μια συγκεκριμένη νοοτροπία απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορεί παρά να είναι ταπεινωτική και οπωσδήποτε παραλυτική.

Με απασχολεί ιδιαίτερα -αλλά δεν θα αναφερθώ εδώ- στο πώς και η συγκεκριμένη υπουργός, όπως και όλοι οι προκάτοχοί της όπως έχει φανεί στην πράξη, δουλεύουν συστηματικά και ενορχηστρωμένα ενάντια στα συμφέροντα των ανθρώπων με προβλήματα ψυχικής υγείας. Και αυτό όχι λόγω προσωπικής ιδιοτέλειας της υφυπουργού προφανώς, αλλά ακριβώς γιατί η ειδική αντιμετώπιση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων από το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία, διαχρονικά, πηγάζει από μια ιδεολογία αλλά και πολιτισμική κουλτούρα η οποία έχει αποδείξει ότι είναι βαθιά τιμωρητική και πως αρνείται την ύπαρξη ατόμων με ευαλωτότητα και αδυναμίες.

Αυτό που με απασχολεί εδώ είναι ότι η κατάπτυστη δήλωση της υφυπουργού δίνει την αφορμή να αναδειχτεί και μια διαφορετική οπτική, εξίσου διαχρονική και παρόμοια τιμωρητική. Και η οποία αναδεικνύεται στο μέγιστο βαθμό με τις χυδαίες φράσεις τύπου "φτιάχνω σοκολατάκια με τα δυο μου τα χεράκια". Η χρήση υποκοριστικών -κουλουράκια, χεράκια- εν είδη παιδικού τραγουδιού, με στόχευση σε άτομα με συγκεκριμένα νοσήματα και ιδιαίτερες ανάγκες τους ανηλικοποιεί. Τους στερεί την σημαντική ιδιότητα του ενήλικα, του πολίτη, του ανθρώπου που φέρει την ευθύνη των πράξεών του (όχι προφανώς της νόσου του), που εξακολουθεί να αποτελεί κύριος του ίδιου του τού εαυτού. Η χρήση υποκοριστικών υποδηλώνει πως οι ψυχικά ασθενείς είναι εκείνα τα "παιδιά" που γεννήθηκαν άτυχα, οι άνθρωποι "του κατώτερου θεού" όπως απαιτεί να χαρακτηρίζονται το χιλιοειπωμένο κλισέ επιτρέποντας την διαιώνιση της ταπείνωσής τους. Αγνοεί και απορρίπτει ότι οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας με την κατάλληλη θεραπεία και στήριξη, είναι σε θέση να έχουν μια φυσιολογική ενήλικη ζωή, να δουλέψουν, να έχουν εκπαίδευση, να αποκτήσουν οικογένεια, να χειριστούν εν πάση περιπτώσει τις ζωές τους με τον τρόπο που οι ίδιοι επιλέγουν και αποφασίζουν. Τα υποκοριστικούλια της υφυπουργού υποτιμούν το αυτεξούσιο του ενήλικα, το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής στη ζωή, το δικαίωμα της προσωπικής ευθύνης, ανεξαρτήτως των ειδικών αναγκών ή της βαρύτητας των προβλημάτων υγείας. Αποτελούν πατρονάρισμα, ταπείνωση, ύπουλη βρεφοποίηση. Αφαιρούν ετσιθελικά την πίστη στον εαυτό, την αυτοπεποίθηση, σαμποτάρουν το δικαίωμα για μια όσο το δυνατόν ισότιμη συμμετοχή του ψυχικά πάσχοντα στην κοινωνία, με τα απολύτως ίδια δικαιώματα και τις (τροποποιημένες προφανώς) υποχρεώσεις. Και χωρίς αμφιβολία είναι εντελώς μα εντελώς αντιθεραπευτικά. 

Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο βγήκε από τον ανώτατο θεσμικό παράγοντα στον τομέα της ψυχικής υγείας, την υφυπουργό, δείχνει ξεκάθαρα πώς όσες ψυχιατρικές μεταρρυθμίσεις και να επιχειρηθούν (που δεν επιχειρούνται στην ουσία τους), πως όσες πολιτικές και να καταστρωθούν (που κατά ένα περίεργο λόγο εξακολουθούν αόρατες), όσες δομές και να οργανωθούν (να πούμε και κανένα αστείο, βρε παιδιά) ο πυρήνας, η ουσία της προσέγγισης εξακολουθεί παθογενετικός. 

Υπάρχει και μια ακόμα παράμετρος όμως σε αυτή τη δήλωση. Πέρα από την πολιτικά/πολιτισμικά χαρακτηριστικά της απεύθυνσης στους ψυχικά πάσχοντες, υπάρχουν σαφώς και συγκεκριμένα βαθύτερα προσωπικά. Είναι ο τρόπος που η υφυπουργός χειρίζεται τον εαυτό της για να επικοινωνήσει με εκείνους, για να απευθυνθεί στους ψυχικά ασθενείς. Και η ίδια υποστρέφει, γυρίζει σε μια παιδικόμορφη στάση, δεν καταφέρνει να παραμείνει ενήλικας. Μιλάει και αυτή σαν παιδί, αποστερεί και η ίδια από την ίδια την ενηλικοποίησή της. Ταυτόχρονα η υφυπουργός, σε αυτή την παιδικόμορφη υποστροφή, δημιουργεί τροφή, φτιάχνει σοκολατάκια, με ένα συμβολικό τρόπο δηλαδή επιχειρεί να θρέψει. Επιχειρεί συμβολικά να θρέψει τους ψυχικά πάσχοντες. Αφήνω στην άκρη τον ελεύθερο συνειρμό του ότι τα σοκολατάκια για την θρέψη των ψυχικά ασθενών μοιάζουν με μικρά καλοσχηματισμένα σκατά. Τα δικά της σκατά. Με απασχολεί καταρχήν ότι η "θρέψη" που επιχειρεί η υφυπουργός γίνεται μεταλλαγμένη, από μία ενήλικα που απεμπόλησε την ενηλικίωση προς κάποιους ενήλικες που τους στερείται η ενηλικίωση ούτως ή άλλως. 

Είναι αρκετά δηλωτικό για τη φύση της αντίληψης και της φροντίδας απέναντι στην ψυχική νόσο. 

Γιατί νομίζουμε ότι μας ψεκάζουν; (1)

Η σκέψη: Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ψεκάζει με ψυχοφάρμακα για να ελέγχει τις μάζες και να τις κάνει πειθήνια όργανα στους μυστικούς της σχεδιασμούς.

Η σκέψη αυτή έχει δυο χαρακτηριστικά προς ανάλυση. Τη δομή και το περιεχόμενο.

Περιεχόμενο της σκέψης: Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ψεκάζει με ψυχοφάρμακα για να ελέγχει τις μάζες και να τις κάνει πειθήνια όργανα στους μυστικούς της σχεδιασμούς. Τα ψυχοφάρμακα τα ρίχνουν στους πληθυσμούς από αέρος, με τη χρήση αεροπλάνων. Όλοι μπορούμε να δούμε τις λευκές χημικές γραμμές στον ουρανό πάνω απ’ τις μεγάλες πόλεις, να παραμένουν αναλλοίωτες για ώρες. Απόδειξη της δράσης αυτής είναι ότι όντως έχουμε γίνει τα πειθήνια όργανα και ότι κανείς δεν αντιδρά στους εφαρμοζόμενους σχεδιασμούς.

Δομή: Η δομή έχει ολοφάνερα στοιχεία παραληρηματικού ιδεασμού. Αποτελεί μια πεποίθηση που είναι ισχυρή, με βάθος ανάλυσης και έκταση (πχ εδώ), και που συνοδεύεται από έντονη ενασχόληση μαζί της από όσους την φέρουν παρά το ότι η πεποίθηση αυτή δεν στοιχειοθετείται από τη λογική, ούτε υποστηρίζεται από ουσιαστικές αποδείξεις.

Inception ή αλλιώς τα μυαλά μας πονάνε:
Το παραλήρημα περιλαμβάνει έναν ενδογενή παραλογισμό του οποίου η επεξεργασία αποτελεί ένα διανοητικό γλωσσοδέτη. Ο ενδογενής παραλογισμός είναι ο εξής:
Η βασική θεωρία των ψεκασμών λέει πως τα χημικά που ρίχνουν τα αεροπλάνα είναι ψυχοφάρμακα. Φάρμακα αντιψυχωσικά που είναι σε θέση να μεταβάλουν τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου μέσα από μια χημική πλύση εγκεφάλου.
Τα αντιψυχωσικά λειτουργούν με το να διορθώνουν τα επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο τα οποία είναι αυξημένα κατά τη φάση της ενεργούς παραληρηματικής διαταραχής. Δε ξέρουμε πώς το καταφέρνουν τελικά αλλά τις περισσότερες φορές όντως σταματάνε τις ενεργές παραληρηματικές σκέψεις.
Συνεπώς, το ψέκασμα με αντιψυχωσικά θα όφειλε να σταματήσει τη μαζική ενεργή παραληρηματική διαταραχή οπότε και θα παύαμε να πιστεύαμε ότι μας ψεκάζουν.
Αυτό δε συμβαίνει όμως μιας και η πεποίθηση ότι μας ψεκάζουν γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής και ολοένα και πιο ισχυρή ανάμεσα σε αυτούς που τους ψεκάζουν παρά τη χρήση των αντιψυχωσικών που λογικά θα οδηγούσε στο αντίθετο.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι αν προσπαθήσουμε να αφεθούμε στο παραλήρημα, εντασσόμενοι στη δομή του και  αποδεχόμενοι το περιεχόμενο, και πάλι τίποτα δε βγάζει νόημα.

Τι συμβαίνει συνεπώς; Πώς θα λυθεί αυτός ο διανοητικός γρίφος; Ξαναδιαβάζοντας όσα έγραψα μέχρι τώρα διαπιστώνω πως το κλειδί της απάντησης βρίσκεται στο ότι το περιεχόμενο του παραληρήματος αναιρεί τη δομή του. Η σκέψη από μόνη της αναιρείται εκ των έσω. Ούτε καν ως παραλήρημα δε μπορεί να σταθεί. Αυτοί που πιστεύουν ότι τους ψεκάζουν χρειάζεται κατεπειγόντως να επιλύσουν αυτή την ενδογενή αντίφαση στη σκέψη τους.

Πώς;
Σκέφτομαι δύο ενδεχόμενα:
1) Όσοι πιστεύουν ότι ψεκάζονται χρειάζονται μεγαλύτερη δόση αντιψυχωσικού (η Νέα Τάξη Πραγμάτων ακούει;)
2) Όσοι πιστεύουν ότι ψεκάζονται χρειάζονται μια εξέλιξη στη παραληρηματική ιδέα ότι μας ψεκάζουν. Ίσως για παράδειγμα ότι τα ψυχοφάρμακα που τους ρίχνουν λειτουργούν στη πραγματικότητα αντίστροφα. Αντί να διακόπτουν δηλαδή το παραλήρημα, το διευρύνουν ακόμα περισσότερο.

Το ενδεχόμενο 1 είναι μια παρέμβαση στη δομή του παραληρήματος. Το ενδεχόμενο 2 είναι μια παρέμβαση στο περιεχόμενο.

Έχω μεγάλη περιέργεια για το πώς η χημεία του συλλογικού εγκεφάλου μιας κοινωνίας σε παράκρουση θα εξελίξει τούτο το παραλήρημα. Ακούω ήδη τα χέρια ανθρωπολόγων, κοινωνιολόγων και ψυχιάτρων να τρίβονται με ευχαρίστηση. Θα παρακολουθήσω το θέμα περιμένοντας με αγωνία τις εξελίξεις.


Στις επόμενες αναρτήσεις διαβάστε το δεύτερο μέρος της μεγάλης έρευνα του ιστολογίου με θέμα «Γιατί νομίζουμε ότι μας ψεκάζουν; Όλη η αλήθεια για τους ψεκασμούς», όπου θα καταπιαστώ αγωνιωδώς με την ψυχοκοινωνική εξέλιξη μιας κοινωνίας που πιστεύει ότι την ψεκάζουν. 

γιατί δεν της έδωσε φαγητό;

Κοιτάζω το καραφλό ανθρωποειδές με το μπλε σκούρο πουκάμισο και σπάω το κεφάλι μου. Γιατί δεν της έδωσε φαγητό; Γιατί της αρνήθηκε τα τρόφιμα που μοιράζονταν δωρεάν και που μοιράστηκαν σε τόσους μέχρι τότε; Γιατί την έδιωξε από αυτή τη διανομή; Γιατί όχι φαγητό σε αυτή;

Θα προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω τη λογική μήπως και καταλήξω σε μία απάντηση που να εξηγεί τη συμπεριφορά του χρυσαυγίτικου ερπετού. Θα το κάνω επιτρέποντάς μου το μεθοδολογικό σφάλμα του να αποφύγω να συμπεριλάβω στην επεξήγηση τη προφανή κοινωνική ψυχοπάθεια (*) που διακρίνει αυτόν και τους υπόλοιπους της συμμορίας του. Αρχίζω λοιπόν:

Στις διάφορες διανομές τροφίμων που οργανώνει η νεοναζιστική οργάνωση της χρυσής αυγής τίθεται ένα σαφές κριτήριο αποκλεισμού: η εθνικότητα. Πας μη Έλληνας αποκλείεται. Η εθνικότητα πιστοποιείται από την επίδειξη της ταυτότητας των προσερχομένων και έχω μερικούς καλούς λόγους να πιστεύω πως η αιμοδοσία που διεξήχθη στη προκειμένη έγινε για να βεβαιώσουν τα γουρούνια την ελληνικότητα του αίματος όσων είχαν ξεχάσει να φέρουν τη ταυτότητά μαζί τους. Βέβαια η ταυτότητα αποδεικνύει την υπηκοότητα και αφήνει μόνο μερικές ενδείξεις για την εθνική προέλευση αλλά προφανώς οι σιχαμερές χρυσαυγίτισσες στη γραμματειακή υποστήριξη της διοργάνωσης δε θα είχαν την όρεξη για τέτοια γραφειοκρατικά χασομέρια μπρος στο κοινωνικό έργο. Εξάλλου, όπως θα περίμενε κανείς από ρατσιστές στους οποίους περισσεύει η ακατανίκητη βλακεία, το χρώμα και το παρουσιαστικό είναι και θα είναι το μόνο κριτήριο. Όντως λοιπόν, πέραν του ρατσιστικού/φυλετικού, η συμμορία της χρυσής αυγής δεν είχε προειδοποιήσει για κάποιο άλλο κριτήριο.

Επιστρέφω τώρα στην ηλικιωμένη κυριούλα. Αναρωτιέμαι αν πληροί το μοναδικό κριτήριο αποκλεισμού που τέθηκε. Είναι άραγε μια μη Ελληνίς ώστε να της απαρνηθούν τα προσφερόμενα; Είχε ξεχάσει τη ταυτότητά της; Αρνήθηκε την αιμοδοσία για την απόδειξη της εξ' αίματος ελληνικότητας; Η χρήση της ελληνικής γλώσσας φαίνεται φτωχή μέσα από το βίντεο (φτωχή στον αριθμό των λέξεων αλλά το περιεχόμενο συμπεριέλαβε τη "συγγνώμη" κάνοντάς την αυτομάτως πλούσια, ευγενή και με αξιοπρέπεια) αλλά είναι χωρίς αμφιβολία ελληνική και με μια χαρακτηριστική ελληνικότατη προφορά. Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της κυριούλας επίσης συνηγορούν υπέρ μιας ελληνικής προέλευσης. Η ηλικία της εξάλλου μειώνει σημαντικά τη πιθανότητα να είναι μετανάστρια μιας και δημογραφικά οι μετανάστες στην Ελλάδα, ακόμα και της πρώτης γενιάς, είναι κατά πλειοψηφία νεαροί ή μεσήλικοι άντρες με ή χωρίς σύντροφο και παιδί(ά). Η λογική λοιπόν σχεδόν με βεβαιώνει πως η ηλικιωμένη κυριούλα είναι Ελληνίδα. Συνεπώς το ρατσιστικό κριτήριο αποκλεισμού που θέτει η νεοναζιστική συμμορία η κυριούλα το έχει ακυρώσει. 

Άρα η νεοναζιστική συμμορία λειτουργεί με κρυφά κριτήρια αποκλεισμού πέρα από τα φανερά. 

 Ακόμα όμως δε καταλαβαίνω. Γιατί όχι σε αυτή τη κυρία; Ποια από τα κρυφά κριτήρια πληρούσε; 

Από τον διάλογο του βίντεο, αντιλαμβάνομαι ότι το καραφλό ανθρωποειδές χρησιμοποιεί την ειρωνεία καθώς και λέξεις όπως "αστακός, γαριδομακαρονάδα, χαβιάρι". Μήπως η κυριούλα είναι μια ξιπασμένη, συνηθισμένη στη πολυτέλεια μεγαλοαστή που ειρωνεύτηκε πρώτη η ίδια τη λαϊκή πρωτοβουλία των νεοναζιστών και ήρθε η ώρα για εκδίκηση; Προφανώς και όχι. Η ένδυση και η στοματική της υγιεινή καταδεικνύει τη ταπεινή κοινωνική της προέλευση και τη φτώχεια. Άρα πάει και το κρυφό κριτήριο της "ταξικής πάλης" όπως ακαθόριστα, ανιστόρητα και διαστρεβλωμένα την αντιλαμβάνονται οι γελοίοι εθνικοσοσιαλιστές που μας έλαχαν. 

Και ο "Τσίπρας"; η "Παπαρήγα"; Τα ονόματα στα οποία παραπέμπει το ανθρωποειδές τη κυριούλα για την φιλανθρωπία που αυτός της αρνήθηκε, μήπως παραπέμπουν στην ιδεολογική της τοποθέτηση και αποκαλύπτουν έτσι το πραγματικό κριτήριο αποκλεισμού της; Θα ήταν πράγματι εξαίρετο αν η κυριούλα του βίντεο όντως είχε αναπτυγμένη μια ταξική συνείδηση που θα της επέτρεπε να διακρίνει ιδεολογικές διαφορές στη σύγχρονη ελληνική αριστερά και τη θέση της στη πάλη των τάξεων (και τη στάση της απέναντι στα νεοναζιστικά ανθρωποειδή), αλλά το να βρίσκεται σε θέση να διαπραγματεύεται με αυτό το γουρούνι για ένα κιλό πατάτες μάλλον την κοινωνική της περιθωριοποίηση δείχνει και την εκκωφαντική της μοναξιά ως πολίτης και την ανεπίστρεπτη ανυπαρξία της ως πολιτικό υποκείμενο. Με λίγα λόγια, ούτε πολιτικά τα κριτήρια είναι. 

Σε μια κάπως τραβηγμένη απόπειρα και αναρωτώμενος τι άλλο μισούν οι νεοναζί χρυσαυγίτες μου πέρασε από το μυαλό αν το καραφλό ανθρωποειδές μπορεί να φαντάστηκε πως η ηλικιωμένη κυριούλα είναι λεσβία ή τρανς ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της κοινωνικής μειονότητας των ομοφυλόφιλων που είναι ίσως η μόνη που μπορεί να απειλήσει σε "καιρό ειρήνης" και εκ των έσω τη συμπαγή συγκρότηση του διαταραγμένου Εγώ της χρυσής αυγής (**). Ναι όντως, ακόμα και για τους καθυστερημένους της χρυσής αυγής αυτή η σκέψη είναι όντως τραβηγμένη.

Τότε γιατί στο διάολο δεν της έδωσε φαγητό; 

Και φτάνω έτσι στα ύστερα των υποθέσεων, τη τελειωτική μου απόπειρα ερμηνείας, την "τελική λύση". Και βέβαια δε χρησιμοποιώ "τη τελική λύση" έτσι για να γράψω και καμιά λέξη παραπάνω. Το Final Solution ήταν το βιοιατρικό όραμα των ιδεολογικών προγόνων των χρυσαυγιτών για μια εθνική και φυλετική καθαρότητα στην οποία προφανώς δε συμπεριλαμβάνονταν οι ξένοι, οι αριστεροί, οι ομοφυλόφιλοι (κριτήρια αποκλεισμού;) αλλά και όσοι είχαν κάποια μορφή αναπηρίας, ειδική ανάγκη, διανοητική υστέρηση, ψυχική νόσο.

Μου επιτρέπω αυτό τον ελεύθερο συνειρμό, και αυτό το λογικό άλμα διότι στα λίγα δευτερόλεπτα επαφής μου με την ηλικιωμένη κυριούλα αισθάνθηκα και διαισθάνθηκα κάτι. Και ανίχνευσα τη γέφυρα που επιτέλους νοηματοδότησε όλα τα παραπάνω. Ότι μπορεί η κυριούλα και να ανήκει σε μια άλλη ευπαθή κοινωνική ομάδα από αυτές που οι νεοναζί θα φαντασιώνονται ως υποκείμενα της τελική λύσης. Της διανοητικής υστέρησης ή της ψυχικής νόσου. Οι συνάνθρωποί μας με τέτοιου είδους προβλήματα προφανώς και συναναστρέφονται και συνδιαλέγονται (και οφείλουν να το κάνουν) χωρίς να διαφέρουν σε τίποτα από τους υπολοίπους που υποφέρουμε από άλλα προβλήματα. Γι' αυτό και μπορεί να βρίσκονται παντού, να μιλούν με το καθένα, να αφήνονται και να αντιδρούν στα ερεθίσματα που δέχονται, ελεύθερα και με αξιοπρέπεια. Μα ούτε μια απόδειξη δεν έχω γι΄αυτό ως προς αυτή τη κυριούλα. Γι' αυτό και έπαιξα και ξανάπαιξα το βίντεο για να παρατηρήσω: Το είδος της συναναστροφής, τη μορφή της απόκρισης, την αντίδραση στην ειρωνία και την υπόγεια επιθετικότητα, τη βλεμματική επαφή, τη πιθανή περιστοματική της δυστονία, τα δείγματα ατημέλειας και φτωχής υγιεινής, την αίσθηση ελαφρότητας που εξέπεμψε, την εκφορά του λόγου, τη δομή, το περιεχόμενό του. Μα πάνω απ' όλα είδα το θράσος του καραφλού ανθρωποειδούς απέναντί της, τη χυδαία του ειρωνεία, τη συγκεκαλυμμένη άσκηση της βρωμερής εξουσίας της μυικής του μάζας και της υποστήριξης απ' την αγέλη. Μια ειρωνεία, μια εξουσία, μια αίσθηση υπεροχής που ήταν τόσο συγκρατημένα αποφασιστική ώστε να καταφέρει να σηκώσει τα μάτια του στο Έτερο χωρίς να φοβηθεί και τόσο δειλή ώστε να την αφήσει να του φύγει με ένα "Συγγνώμη" που όλοι μας καταλάβαμε ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να του την κατατροπώσει. 

Η κυριούλα, μέσα από αυτό που η ίδια στη πραγματικότητα είναι - γυναίκα, φτωχή, ξένη, κομουνίστρια, λεσβία, διανοητικά καθυστερημένη, ψυχικά ασθενής-  έβγαλε απ' το Παναγιώταρο αυτό που και εκείνος στη πραγματικότητα είναι. Ένα κτήνος.

(*) - η κοινωνική ψυχοπάθεια των χρυσαυγιτών όπως την αντιλαμβάνομαι, εδώ: μια ψυχολογική ερμηνεία της αντίδρασης Κασιδιάρη
(**) - πώς η ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα απειλεί την ακεραιότητα του Εγώ του χρυσαυγίτη; εδώ: για έναν απελευθερωμένο ακροδεξιό σαδομαζοχισμό

μια ψυχολογική ερμηνεία της αντίδρασης Κασιδιάρη

Τίποτα δεν είδαμε από τον Κασιδιάρη που δε γνωρίζαμε ή δε περιμέναμε. Η δράση του, η σκέψη του και ο χαρακτήρας του χαρακτηρίζεται από βαθιά αντικοινωνικά χαρακτηριστικά και η διαβόητη τηλεοπτική του εμφάνιση ανέδειξε περίλαμπρα στην ολότητά της μια χαρακτηριστικά διαταραγμένη προσωπικότητα. Ο Κασιδιάρης κατέδειξε μια φτωχή αντίληψη της προσωπικής ευθύνης, πλήρη απαξίωση των κοινωνικών κανόνων και νορμών, ανύπαρκτη ανοχή στην προσωπική δυσαρέσκεια και εξαιρετικά χαμηλή ουδό έκφρασης οργής και βίας. Επιπλέον αυτός και οι όμοιοι του αδυνατούν να αντιληφθούν την έννοια του οίκτου, των τύψεων ή του "σωφρονισμού" από μια τιμωρία, και οπωσδήποτε η αποδεδειγμένα αντικοινωνική δράση του χαρακτηρίζεται διαχρονικά από παντελή έλλειψη εμ-πάθειας και ενσυναίσθησης απέναντι στο άλλο και ειδικά στο Έτερο, το Ξένο. 

Κάποτε η συμπεριφορά αυτή ονομαζόταν "ψυχοπαθητικότητα, psychopathy ή sociopathy", οι όροι αυτός όμως έχουν εγκαταλειφθεί. Συνήθως άνθρωποι με τέτοια προσωπικότητα καταλήγουν σε σωφρονιστικά ή άλλα ιδρύματα. Το 40% των κρατούμενων στις αγγλικές φυλακές φέρει στοιχεία τέτοιου είδους προσωπικότητας. Απροσδιόριστο είναι το ποσοστό της στους bankers του λονδρέζικου City ή στους δεσμοφύλακες των φυλακών. (Να θυμίσω μια άλλη χαρακτηριστική περσόνα με παρόμοια δομή προσωπικότητας που επίσης είχε σοκάρει την ελληνική κοινωνία, τον Πάσαρη).

Αυτό που όμως, πέρα από το προφανές του παλιοχαρακτήρα του Κασιδιάρη, τσακίζει κόκαλα σε αυτόν και στους υπόλοιπους νεοναζί συμμορίτες της χρυσής αυγής (καθώς και σε άλλα ακροδεξιά παλιοτόμαρα, αναβαπτυσμένα τώρα στη κολυμπήθρα του αστισμού) είναι το ιδιαίτερα κοινό ψυχολογικό φαινόμενο που ονομάζεται Cognitive dissonance. Σύμφωνα με αυτό το άτομο αισθάνεται μια πραγματική ψυχική δυσανεξία στο να συντηρεί ταυτόχρονα δύο αντικρουόμενες γνωσίες (αξίες, ιδέες, πεποιθήσεις) ή συναισθηματικές αντιδράσεις. Για παράδειγμα, ο Κασιδιάρης να μισεί παράφορα τους αριστερούς και να καλείται να συζητήσει μαζί τους στη τηλεόραση ή -άλλο παράδειγμα- ο Κασιδιάρης με γραβάτα τη στιγμή που ο Κασιδιάρης αγαπά τον εαυτό του με το μπλουζάκι με τα ναζιστικά σύμβολα. Ο Κασιδιάρης και στα δυο αυτά παραδείγματα δίχως αμφιβολία θα ασφυκτιά. Πώς εξομαλύνει λοιπόν τούτη τη δυσανεξία; Με το να χρησιμοποιεί την ανώριμη εκλογίκευση όταν αναγκαστικά θα κληθεί να υποκύψει στη μία από τις δύο γνωσίες: Ο Κασιδιάρης θα διακηρύξει το μίσος του για την αριστερά και θα γρονθοκοπήσει τη Κανέλη. Η ανώριμη εκλογίκευση έγκειται στο ότι, ενώ όλοι αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό νόημα της πράξης του, ο ίδιος τη θεωρεί ως μια πραγματική γροθιά στο κατεστημένο με το βραχύχρονο όφελος της παροδικής υποστήριξης από μερικούς ακόμα καθυστερημένους. Μια ακόμα ανώριμη εκλογίκευση που ενδεχομένως να προκύψει θα είναι και η αυτοανάδειξή του σε "μάρτυρα του καθεστώτος" όταν η αστυνομία θα τον συλλάβει, κάνοντας τη καρδιά της πέτρα. 

Ό,τι συμβαίνει στο Κασιδιάρη είναι παραπλήσιο με αυτό που λαϊκά κάποιοι θα λέγανε "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δε την αφήνει" το οποίο ανώριμα θα εκλογικευτεί με το "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια". 

ΩΣΤΟΣΟ

Κάθε απόπειρα ψυχιατρικοποίησης αυτού του διαταραγμένου νεοναζί είναι παγίδα. Του προσκολλά μια διάγνωση και του αποστερεί την προσωπική ευθύνη. Η αντικοινωνική του προσωπικότητα δεν είναι διάγνωση και δεν είναι αρρώστια. Ο Κασιδιάρης έχει πλήρη επίγνωση του ποιος είναι και ποιο ρόλο αναλαμβάνει, και φέρει την απόλυτη προσωπική ευθύνη γι' αυτό. Και σαν καλός χρυσαυγίτης που του φόρεσαν γραβάτα θα είναι καταδικασμένος στη cognitive dissonance. Η ιδεολογία του δεν είναι αρρώστια, όσο αρρωστημένη και αν είναι. Ο Κασιδιάρης είναι ένας Έλληνας Μπρέιβικ που δεν έχει ακόμα δολοφονήσει μαζικά. Ακόμα και αν του φορτώσουν μια νόσο, αυτός θα την αποτινάξει. 

Και για όσους ενδιαφέρονται, μια παλιότερη ψυχαναλυτική ερμηνεία από αυτό το μπλογκ του ελληνικού χρυσαυγίτικου μίσους απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Εδώ: για έναν απελευθερωμένο ακροδεξιό σαδομαζοχισμό

Λάσκαρη, όχι πρόζακ

το γύρο του διαδικτύου κάνει η βαθυστόχαστη δήλωση της Ελληνίδας ηθοποιού και έκπαγλου καλλονής: «Μόνο οι ψυχωτικοί αγαπούν την τηλεόραση». Με μια αυτιστική δυστοκία προσπαθώ να τη κατανοήσω ως φράση και με τη διαταραγμένη πραγματικότητα του ψυχωτικού θα προσπαθήσω να την αναλύσω. Καταλαβαίνω συνεπώς πως η Ζωή Λάσκαρη αναπαράγει με τη δήλωσή της το στερεότυπο της μειωμένης αντίληψης για όσους ανθρώπους έχουν περάσει τη ψύχωση ή που πάσχουν από σχιζοφρένεια. Μιλάει με τη βεβαιότητα που της εξασφαλίζει ο εμμένοντας μικροαστισμός της για την εξαιρετικά χαμηλή νοημοσύνη των ψυχωτικών που τη ταυτίζει με εκείνη των τηλεορασόπληκτων. Επιλέγει μια ευαίσθητη ομάδα ανθρώπων για να αποτινάξει πομπωδώς από πάνω της το μίασμα της τηλεοπληξίας. Στιγματίζει πρόσωπα που υποφέρουν περισσότερο από τις δηλώσεις παρά από τη ίδια τους την ασθένεια για να αποθεώσει το αυτονόητο.

Είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι με ψύχωση ανήκουν σε εκείνη τη ομάδα ατόμων με χρόνιες νόσους που έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να βρουν και να διατηρήσουν μια συγκεκριμένη εργασία, να κάνουν μια σταθερή και μακρόχρονη σχέση, να βρουν μια μακρόχρονη και αξιοπρεπή στέγη και να ενσωματωθούν στις καθημερινές κοινωνικές δραστηριότητες. Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δε αποτελεί καθεαυτό προϊόν της αρρώστειας αλλά όλα αποτελούν παρενέργειες της στιγματοποίησης και της κοινωνικής διάκρισης. Σαν τη στιγματοποίηση που με τόση ευκολία κάνει με τη πομπώδη της δηλώση η κ. Λάσκαρη. Σαν τη διάκριση και την απομόνωση που τόσο επιπόλαια επιτείνει με τις ανοησίες της η κ. Λάσκαρη. Η οποία προφανώς δε θα έλεγε ποτέ ότι «μόνο οι διαβητικοί αγαπούν την τηλεόραση» ή ακόμα πιο βαθυστόχαστα ότι «μόνο όσοι έχουν πρόπτωση μήτρας αγαπούν την τηλεόραση». 

Θα ήταν εξαίρετα χρήσιμο αν οι προβολείς της ματαιοδοξίας της άναβαν ξανά όχι για να φωτίσουν τα απομεινάρια της ξεχασμένης δόξας αλλά για να βγάλουν την ίδια και κανέναν άλλον ακόμα από το σκότος της άγνοιας και της προκατάληψης. Θα ήταν πολύ ωραίο τα παρηκμασμένα είδωλα του παρελθόντος να εξαργύρωναν τις εναπομείνασες σταλίδες επιρροής τους προς κάτι λιγότερο υποτιμητικό για το κοινωνικό σύνολο. Να ακολουθούσαν το παράδειγμα αντίστοιχων αλλοδαπών φωτεινών κενοτήτων τύπου Κάθριν Ζέτα Τζόουνς που εφόσον καταλαβαίνουν ότι δεν καλυτερεύουν το κόσμο με το υπερτιμημένο ταλέντο τους τουλάχιστο προσφέρουν σε ανθρώπους με ψύχωση ή διπολικότητα μια αίσθηση ανακούφισης ότι αξίζουν κάτι περισσότερο από το «μόνο να αγαπούν την τηλεόραση» όπως στομφωδώς ανακοίνωσε η ελληνίδα σταρ. Και αν ποτέ κατάφερναν να απαλλαγούν από τα χασμουρητά της κοινωνικής τους τάξης, άνθρωποι σαν τη Ζωή Λάσκαρη θα καταλάβαιναν ότι μια συνειδητή περιχαράκωση προσώπων που δε διαφέρουν κατά τ' άλλα σε τίποτα από τους ίδιους μετατρέπει αυτό που πίστευαν ως διαχρονική λάμψη σε φωταψία ενός ετοιμόρροπου προβολέα. 

ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά

Παραθέτω το άρθρο ολόκληρο. Προέρχεται από μια διαδικτυακή φυλλάδα, για την αισθητική και τον κιτρινισμό της οποίας ο δημιουργός της είναι ξακουστός από την τηλεόραση αλλά διατηρεί σταθερά το προνόμιο να διαβάζεται από χιλιάδες. 

Ο δάσκαλος γερμανικών ήταν "επικίνδυνος σχιζοφρενής"

Ο 26χρονος Λιούις Αλεξάντερ Μοχίνι απο τη Βόρεια Ιρλανδία, τον περασμένο Νοέμβριο απέδρασε απο ένα ψυχιατρείο όπου ήταν έγκλειστος με τη διάγνωση "επικίνδυνος σχιζοφρενής" ενώ στο παρελθόν είχε μαχαιρώσει στο λαιμό έναν συνάδελφό του. Από τη Β. Ιρλανδία βρέθηκε στη Γαλλία οπου δίδασκε γερμανικά σε γαλλικό δευτεροβάθμιο σχολείο, στο Ντιν-λε-Μπεν. Πάνω στο μήνα όμως αρχισε να φανερώνεται η κατάσταση της υγείας του αν και κανείς απο τους μαθητές δεν διαμαρτυρήθηκε. Ο 26χρονος καθηγητής φέρεται να είχε την ψευδαίσθηση ότι ανήκε στην βρετανική υπηρεσία αντικατασκοπίας MI5 κι ορισμένες φορές φορούσε γάντια για να μην αφήνει αποτυπώματα. Η παράξενη συμπεριφορά του προβλημάτισε την διεύθυνση του σχολείου που ήλθε σε επαφή με την αστυνομία και εκείνη με τη σειρά της με τις βορειοϊρλανδικές αρχές. Σύμφωνα με όσα δήλωσαν οι υπεύθυνοι του σχολείου στα ΜΜΕ ο 26χρονος διέθετε όλα τα τυπικά προσόντα και "ήταν πολύ καλός" όταν έδωσε την προφορική συνέντευξή του ενω ακόμα και "το ποινικό μητρώο" του νέου καθηγητή, αν και καθυστέρησε, "ήταν ανεπίληπτο". Ο Μοχίνι εγκλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική στη νοτιοανατολική Γαλλία.

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο (ή τον μεταφραστή του) είναι περίεργο που ένας σχιζοφρενής έχει τα τυπικά προσόντα για δάσκαλος ή έχει υπάρξει "πολύ καλός" σε μια συνέντευξη. Είναι πρωτοφανές το ποινικό του μητρώο να παραμένει καθαρό. Και οπωσδήποτε ή παραδειγματική τιμωρία για το θράσος του να ανταποκρίνεται στο παραλήρημα είναι η ποινή του εγκλεισμού του. Όσο για τη βαρύγδουπη διάγνωση "επικίνδυνος σχιζοφρενής" θα προέρχεται μάλλον από κάποιο ειδικό σύστημα ταξινόμησης ψυχικών ασθενειών δημιούργημα ενδελεχούς έρευνας τους συγγραφέα του άρθρου μιας και στα σε γενικές γραμμές ανεπαρκή σύγχρονα συστήματα, οι επιθετικοί προσδιορισμοί αποφεύγουν να αποδώσουν τη κοινωνική διάσταση της ψυχιατρικής εμπειρίας. 

Χρησιμοποιώντας τις πιο επιτυχημένες τεχνικές του αμόρφωτου ο αρθρογράφος κατορθώνει την αναπαραγωγή των πιο καταφανών στερεότυπων για τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια. Με το άρθρο του συντηρεί και επιτείνει το στίγμα και τις διακρίσεις απέναντί τους (όπως βέβαια συνειδητά κάνει η συγκεκριμένη ιστοσελίδα και με άλλες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες). Ο αρθρογράφος, με υπόγειο αλλά σαφή τρόπο, συνδράμει στην ακόμα καλά θεμελιωμένη κοινωνική πεποίθηση περί επικινδυνότητας της σχιζοφρένειας, αλλά αυτό που κυρίως κάνει στη πραγματικότητα είναι να απομονώνει τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια, να τους εξαιρεί από το δικαίωμα των καθημερινών δραστηριοτήτων, να τους σταματά από τη διεκδίκηση και διατήρηση θέσεων εργασίας, να τους αποτρέπει από την αναζήτηση βοήθειας όποτε κριθεί αναγκαίο, να επιτείνει τον αρνητικό αντίκτυπο στη σωματική τους υγεία, να εμποδίζει τη παροχή βοήθειας, να βλάπτει την ανάρρωση και οπωσδήποτε να συναινεί στην αναγκαιότητα της ποινής για τη εμπειρία που οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν.

Τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, από όλες τις ομάδες εκείνων που αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα υγείας, έχουν  τις λιγότερες πιθανότητες να βρουν εργασία, να βρίσκονται σε μια σταθερή, μακροχρόνια σχέση, να ζουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης και να είναι κοινωνικά ενταγμένοι στην κοινωνία.

Το άρθρο αυτό καταδεικνύει πόσο πολύ ακόμα τα προβλήματα ψυχικής υγείας εξακολουθούν να περιβάλλονται από άγνοια, φόβο και προκατάληψη, παρά το γεγονός ότι περίπου ένας στους τέσσερις ενήλικες θα έχει μια τέτοια εμπειρία σε κάποια φάση της ζωής του και ότι τουλάχιστο ένας στους εκατό θα ζήσει ένα ψυχωτικό επεισόδιο.

πάρε και ένα βίντεο για τη τρομερή επικινδυνότητα του σχιζοφρενή.

ημερολόγιο ενός προσωρινά επαναπατρισθέντα ΙΙ

Τα πλατάνια στον παραλίμνιο χάνουν τα φύλλα τους και αυτά παραμένουν στο χώμα αναμένοντας τη σήψη. Αυτή ήταν η μέρα της θλίψης στα Γιάννενα. 

μέρα 2η, 22/11/10

-ΠΑΣ πρέζα υπνοστεντόν και τέζα-

12.24 αφύπνιση. Ήρεμος ύπνος, χωρίς διακοπές και πρόωρες αφυπνίσεις. Χωρίς μετατσιπουρικές κεφαλαλγίες. Αρχή αισιόδοξη. 

12.27 ύποπτο μπουμπουνητό από κάπου απροσδιόριστα, κρυφή ελπίδα πως ήταν μόνο υπνοπομπική παραίσθηση και όχι προμήνυμα μπόρας.

14.39 ο πατέρας δηλώνει τη λύπη του και την οργή για δεύτερη μέρα που το ένα τρίτο των δεδουλευμένων του χάνεται, ξέρει πως το 'χουμε ξανακούσει αλλά αυτό δεν είναι μόνο μια ανακοίνωση, είναι μια συναισθηματική δήλωση προς εκείνους τους αόρατους ακροατές δίπλα και πίσω από μένα. Οι ψιχάλες πέφτουν βαριές, η επικείμενη μπόρα δε μπορεί να περιμένει. Ανήσυχες οι γάτες ίσως να σκέφτονται πώς δε θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους.

15.58 η πολυπόθητη βόλτα στο παραλίμνιο ξεκινά. Στην υπαίθρια γλυπτοθήκη οι φιγούρες του Θ. Παπαγιάννη μοιάζουν θλιμμένες. Θέλω να φωτογραφήσω τον ουρανό μαζί τους μα και αυτός συννεφιασμένος. Η βροχή δεν έπεσε ακόμα, ακόμα μόνο τα φύλλα πέφτουν.

16.27 ο δημόσιος χώρος στη πόλη είναι πράσινος, διευρυμένος και άφθονος. Ενίοτε βανδαλισμένος. Λες και η ομορφιά είναι ασήκωτη όταν χρειάζεται μόνο να την αντικρύσουμε και όχι να τη πάρουμε στα χέρια. Το άδειο τραπεζοκάθισμα στο σύμπαν του δημόσιου χώρου είναι μια σκληρή μεταφυσική τιμωρία γι' αυτόν. Και στο δικό μας οπτικό φάσμα μια ακόμα συνήθεια.

16.31 Άνοιξα την ομπρέλα. Στα Γιάννενα, όταν ξεκινά να βρέχει τον Νοέμβρη, σταματά τον Απρίλη. Αφήνω το μικρό θέατρο και βιάζομαι προς τα έσω, βαδίζω το δρόμο που στον Θίασο ο περήφανος στρατιώτης κρατά τα δυο κομμένα κεφάλια των ανταρτών του ΕΛΑΣ:

Όλα έχουν αλλάξει τριγύρω, παρατηρώ, αλλά όπως λέει και ο στιχουργός, τα πάντα εξακολουθούν να παραμένουν ίδια.

17.40 η λόρδου Βύρωνος είναι ο πεζόδρομος των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων της πόλης και τα καταστήματά της φτιαγμένα για τις φτωχότερες τσέπες. Δε μου κάνει εντύπωση συνεπώς πως τόσα μαγαζιά σ' αυτό το δρόμο έχουν φαληρίσει. "Δεν ήταν κακός ο επιχειρηματίας...", δηλώνει το πόστερ που μια παράταξη κόλλησε στην άδεια βιτρίνα, "...ήταν η....". Αναρωτιέμαι αν η οξυμένη παρατήρηση της κρίσης είναι μόνο το βιοχημικό αποτέλεσμα μιας σκόπιμα αυξημένης ντοπαμίνης ή τα πράγματα σε αυτό το δρόμο είναι όντως κατά διαβόλου. 

18.10 στο παραδοσιακό μπουγατσοπωλείο απέναντι απ' το ρολόι ο ηλικιωμένος εργαζόμενος φωτογραφίζεται καθιστός με τη πλάτη γυρισμένη στους επίδοξους πελάτες του. Οι ώμοι  του πεσμένοι προς τα κάτω. Δυο ταψιά στη βιτρίνα, το ένα γεμάτο ακόμα και το άλλο με ένα μόνο κομμάτι να λείπει. Βρισκόταν  αποφασιστικά στο χέρι μου μιας και είναι πικρή η συνειδητοποίηση ότι σε όλοκληρο Λονδίνο αυτό που μπορεί να σου λείπει είναι η γιαννιώτική γλυκιά μπουγάτσα. Τρεις στίβες πιάτων ακέραιες αμφοτερόπλευρα και τα τραπέζια άδεια. Είναι σπουδαίο πόσο γρήγορα η θλίψη αναλαμβάνει αμέσως μετά από μια μέτρια εξυπηρέτηση.

18.20 η κεντρική πλατεία λίγο πιο πάνω συνθηματολογεί μάλλον ακίνδυνα. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις έχουν καταλάβει επιτέλους το δημόσιο χώρο αλλά μόνο με τα πολυγραφότατα σπρέυ τους.

21.11 Στο καφενείο του κυρ-ιδιοκτήτη που πίνω τσίπουρα, είχαμε υποπτευθεί κατάθλιψη για κείνον μήνες πρίν όταν καλοκαιριάτικα μας εξιστόρησε τα σωματικά του συμπτώματα. Σήμερα μας έδειξε τα αντικαταθλιπτικά που μετά από ένα μήνα χρήσης σταμάτησε γιατί ένας θαμώνας του είπε πως κάτι τέτοια είναι για τρελούς και πως θα έπρεπε να πάρει το σιρόπι που και ο ίδιος παίρνει για παρόμοιους λόγους. Πιστεύει πως το σιρόπι τον κάνει τώρα καλά, μα μπορεί να μη σκέφτηκε πως ίσως να ήταν μόνο η επίδραση της σιταλοπράμης που διέκοψε.

23.59 Η μέρα 2η τελείωσε. Όπως ένας ηλικιωμένος στο καφενείο δήλωσε καθώς χαιρετούσε: "μια ακόμα μέρα λιγότερη".

Η-λίθιο των 8.00 (μιλιγκράμ)

οι ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων και οι τίτλοι των τηλεοράσεων και των διαδικτυακών σελίδων αναφέρουν ότι ο "πιστολέρο" με το μαύρο τζιπ είναι δολοφόνος και σπέρνει τον τρόμο και τον πανικό, συνεπώς δεν χωρά αμφιβολία ότι ο πιστολέρο δεν μπορεί παρά να είναι μανιακός, ψυχοπαθής ή σχιζοφρενής. Αυτές οι ιδαίτερες περιπτώσεις επαγωγικών (ή μήπως άλλων;) λογισμών από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης προφανώς δεν προέρχονται από τη συνειδητή προσπάθεια απόδοσης συσχετισμών εκ μέρους των δημοσιογράφων, αλλά από την ευκολία αναπαραγωγής ενός στερεότυπου  που βρίσκεται καλά εγκατεστημένο στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Ότι δηλαδή ο μανιακός και ο ψυχικά ασθενής είναι και εν δυνάμει δολοφόνος, σπέρνει τον πανικό και είναι επικίνδυνος για την κοινωνία.

Αυτή η πεποίθηση βέβαια είναι στη καλύτερη περίπτωση ψέμα και στη χειρότερη συκοφαντία. Και σε ένα κοινωνικό επίπεδο αποτελεί τυπικότατο δείγμα κοινωνικής διάκρισης και βαρύτατης στιγματοποίησης.

Είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι με ψυχική ασθένεια ανήκουν σε εκείνη τη ομάδα ατόμων με χρόνιες νόσους που έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να βρουν και να διατηρήσουν μια συγκεκριμένη εργασία, να κάνουν μια σταθερή και μακρόχρονη σχέση, να βρουν μια μακρόχρονη και αξιοπρεπή στέγη και να ενσωματωθούν στις καθημερινές κοινωνικές δραστηριότητες. Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δε αποτελεί καθεαυτό προϊόν της αρρώστειας αλλά όλα αποτελούν παρενέργειες της στιγματοποίησης και της κοινωνικής διάκρισης.

Οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας, οι μανιακοί, οι σχιζοφρενείς,  οι "ψυχοπαθείς", ήδη στιγματισμένοι και κοινωνικά απομονωμένοι, κατανοούν βλέποντας τηλεόραση ότι υπάρχει και κάτι ακόμα που πρέπει να αντιπαλέψουν, εκτός από το αβάσταχτο βάρος της αρρώστειάς τους. Και αν η ασθένεια παλεύεται ως ένα βαθμό από τους ίδιους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους, το στίγμα από τα μέσα ενημέρωσης βρίσκεται πέρα από τις δικές τους δυνάμεις.

κυκλοφορούν ανάμεσά μας

δες αυτή τη τρομακτική ταινία του ενός λεπτού:

η μέρα ψυχικής υγείας υπάρχει για να τονίζει ότι κάποιες διαφορετικότητες εξακολουθούν περισσότερο "διαφορετικές" από ότι κάποιες άλλες. Ο τρελός του χωριού είναι σήμερα ο ψυχωτικός της κεντρικής πλατείας, αυτός ή αυτή με το ατημέλητο ντύσιμο και τα αχτένιστα μαλλιά που κυνηγά μοναχικά τους δαίμονές του/της πότε ξορκίζοντάς τους με λόγια, πότε αφημένος/η στο οδυνηρό αποτέλεσμα της κυριαρχίας τους. Ευτυχώς, καμιά προκατάληψη δε ξεπερνιέται καλύτερα από αυτή όπου μεσολαβεί η επαφή. Ένα άγγιγμα στον ώμο και μια φιλική κουβέντα, η τυπική ανθρώπινη επαφή δηλαδή, είναι ο  πιο απλός τρόπος και ο πιο αποτελεσματικός για να καταλάβεις ότι ο "σχιζοφρενής της γειτονιάς σου" δεν είναι μόνο ο ψυχάκιας που σε διασκέδαζε με τα καμώματά του ή  ο περίεργος που στο διάβα του άλλαζες με φόβο το πεζοδρόμιο.

η 10η Οκτώβρη είναι η παγκόσμια μέρα ψυχικής υγείας

υπερασπίζομαι το δικαίωμα του πρωθυπουργού στη κατάθλιψη

Τα παρακάτω αφορούν κάποιον που είναι ακόμα πρωθυπουργός αλλά που τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του εδώ και καιρό απολαμβάνουν μια άνευ προηγουμένου ελεύθερη πτώση.

Δελφίνοι, πολιτικοί αντίπαλοι και εντεταλμένα μπλογκ (όπως αυτό και εκείνο) αφήνουν να εννοηθεί ότι πάσχει από βαριά ψυχική νόσο, ενώ τις φήμες αναπαράγουν και σοβαρές εφημερίδες (όπως αυτή και εκείνη) που αναζητούν αποδείξεις. Η είδηση εξάλλου ότι αυτός ο πρωθυπουργός απαγορεύει αυστηρά το κιάντι και το τυρί στο φαγητό του πυροδότησαν και άλλο τις υποθέσεις ότι λαμβάνει α-ΜΑΟ (αναστολείς μοναμινοξειδάσης), ένα παλιομοδίτικο αλλά ισχυρό αντικαταθλιπτικό που σε συνδιασμό με τις παραπάνω τροφές προκαλεί θανατηφόρες παρενέργειες.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του αυτός ο πρωθυπουργός ρωτήθηκε άμεσα αν παίρνει "παυσίπονα και άλλα χάπια για να ανταπεξέλθει"  και αυτό ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι.

Σήμερα, μια ψυχική ασθένεια όπως η κατάθλιψη λίγες φορές μπορεί να γίνει τόσο "ακρωτηριαστική" για τη καθημερινή δραστηριότητα όσο το πολιτικό κουτσομπολιό και η σκοπιμότητα θα ήθελαν να τη παρουσιάσουν. Η ερώτηση του δημοσιογράφου υπαγόρεψε τη θέση της ψυχικής νόσου μέσα στη κοινωνία, που σε ένα σημαντικό ποσοστό εξακολουθεί να είναι το περιθώριο. Στο φόβο του πολιτικού κόστους, η μονολεκτική και απαθής απάντηση του πρωθυπουργού ("όχι") στην ερώτηση, ενέκρινε το ασύμβατο μεταξύ δημόσιας ζωής και κατάθλιψης. Η απόπειρα απόκρυψής της ήταν ένα βήμα πίσω στη προσπάθεια καταπολέμησης του στίγματος που κουβαλά, και  σε ατομικό επίπεδο μια απάνθρωπη κλωτσιά σε αυτή την βαθιά εκτόνωση της παραδοχής της.


Για την ιστορία, ο Γουίνστον Τσώρτσιλ, ένας ακόμα βρετανός πρωθυπουργός, έπασχε από βαριά κατάθλιψη (την οποία αντιμετώπιζε με αλκοόλ και πούρο), ενώ το 1998 ο πρωθυπουργός της Νορβηγίας Κίιλ Μάγκνε Μπότεβνικ πήρε 4 εβδομάδες αναρρωτική για να αντιμετωπίσει το μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο που του έτυχε.

το πρόσωπο που θα ολοκλήρωνε την ευτυχία των ντιμπέιτ

Τον λένε Toyama Koychi, είναι 37 ετών, ντυμένος στα μαύρα, με ξυρισμένο κεφάλι, πρώην καλλιτέχνης δρόμου, αυτοαπακολούμενος "φασίστας αναρχικός επαναστάτης",  υποψήφιος κυβερνήτης του Τόκιο το 2007. Παρακάτω είναι η τηλεοπτική προεκλογική του εμφάνιση που έμεινε στην ιστορία:

αν δεν ήταν αυτή η ξαφνική απώλεια της ενσυναίσθησης των λόγων του στο τελευταίο λεπτό, θα μπορούσε στη περίεργη μειοψηφία στην οποία απευθύνεται να ακουστεί τόσο ριζοσπάστης όσο θα ήθελε. 

Αλλά ακόμα και έτσι, τι μπορεί κανείς να σκεφτεί για κάποιον που ομολογεί: "ένα πράγμα έχω να δηλώσω σε περίπτωση που εκλεγώ: θα τα κάνουν πάνω τους... Και εγώ  ο ίδιος... θα τα κάνω πάνω μου"

περισσότερα στοιχεία για τον Toyama Koychi εδώ

η επίσημη σελίδα του εδώ

eστιγματισμός

Θα ήθελα να μη ξανασχοληθώ με το ζήτημα αλλά οι πελάτες του καταστήματος είναι αναστατωμένοι και δε μπορούν να καταναλώσουν με την ησυχία τους.

Ευτυχώς ο σεκιουριτάς που πυροβολήθηκε απο τον αστυνομικο δε θα πεθάνει (αλλά και δε θα ξεχάσει και ποτέ αυτό που του συνέβη). Ολα τοτε θα ηταν διαφορετικά.

Με δεδομένο αυτό, θα πρέπει να σκεφτούμε τώρα και πως ο αστυνομικός (αυτός έξω απ' το σπίτι του αμερικάνου πρέσβη) πάσχει από μια βαρύτατη νόσο που διαταράσσει ολοκληρωτικά τη αντίληψη της πραγματικότητάς του και υπό αυτές τις συνθήκες λειτούργησε και λειτουργεί. Τέτοιοι ασθενείς υποφέρουν όχι μόνο από τα συμπτώματά τους αλλά και από το βαρύ κοινωνικό στίγμα (που είναι σχεδόν απαγορευτικό για οποιαδήποτε προσπάθεια θεραπευτικής επανένταξης). Η δημοσίευση της φωτογραφίας του από τα διάφορα μπλογκ (τρωκτικό, πρέζα τβ) και από το πρώτο θέμα (και ίσως και άλλες κυριακάτικες φυλλάδες) τον θίγει προσωπικά αφού του καταπατούν προσωπικά δικαιώματα και τον στιγματίζουν βαριά για μια πράξη του που δεν ήταν σε θέση να ελέγξει εξαιτίας της νόσου (και που είναι αποτρόπαια). Η δημοσίευση της φωτογραφίας του, όμως, συνολικά δαιμονοποιεί και την ίδια τη νόσο και όσους πάσχουν από αυτή, συνεισφέροντας στη βαθιά ριζωμένη κοινωνική αντίληψη πως σχιζοφρενής = επικίνδυνος ή μελλοντικός δολοφόνος, κάτι που είναι μόνο ψέμα.

Τα μπλογκ (μαζί και τα ηλεκτρονικά καταστήματα κομψών ρούχων) δείχνουν μια πρωτοφανή δυναμική. Πριν γίνουμε star channel, ας τη χρησιμοποιήσουμε προς ένα καλό σκοπό: ας κυνηγάμε το στίγμα αντί να το αναδεικνύουμε.

όχι πια σεξ, μόνο πρόζακ

Είναι γνωστό πως η ψυχική υγεία σε αυτή τη χώρα έχει τα χάλια της. Τα ψυχιατρεία κλείνουν αλλά οι νέες δομές δε μπορούν πια να συντηρηθούν και χιλιάδες συνάνθρωποι στερούνται υγείας και αξιοπρέπειας. Το στίγμα ζει και οι εφημερίδες κάνουν καλά τη δουλειά τους γι' αυτό. Οι αστυνομικοί, ανεκπαίδευτοι ενόπλοι κρατικοί υπάλληλοι, ντοπαρισμένοι από την ψευδαίσθηση της εξουσίας και εθισμένοι στη βία γίνονται επίσημα πια και αυτοί μόνιμοι κάτοικοι στη ζώνη του λυκόφωτος.

Ήδη, ένας αστυνόμος-φύλακας του σπιτιού του αμερικάνου πρέσβη, "αμυνόμενος" από μια παραλληρηματική εξωτερική απειλή, δε δίστασε να πυροβολήσει εν ψυχρώ, εις διπλούν. Οι διάσπαρτες διμοιρίες, κατειλημμένες από παρατεταμένο αμόκ, χτυπούν εδώ και καιρό ανελέητα έναν εχθρό που κανείς άλλος δε βλέπει. Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει τις ενέργειές τους άμυνα σε μια προφανή διαστρέβλωση της πραγματικότητάς της, ενώ ο πρωθυπουργός, με όψη βαριά καταθλιπτικού, αποκλεισμένος στο σπίτι αρνείται τη συμμετοχή του στα κοινά. Και οι έλληνες παρακολουθούν στα δελτία με τα νεύρα σπασμένα. Η πρόσφατη εμφάνιση μιας απόλυτα διαταραγμένης σέχτας, με ακραίες απειλές και χωρίς το παραμικρό πολιτικό χαρακτήρα, ίσως να είναι και το τελευταίο χτύπημα στον ήδη αποδιοργανωμένο ψυχισμό των πολιτών, του κράτους και των οργάνων του (και ειδικά των τελευταίων!)

Τελικά, χωρίς αμφιβολία, το πρόβλημά μας είναι πρόβλημα δημόσιας υγείας.

η ψυχική υγεία και πάλι στο προσκήνιο

η παρέα των καταθλιπτικών κατευθύνεται προς το πλησιέστερο φαρμακείο, μόλις έμαθαν πως είναι η νέα κυβέρνηση