Δέκα σκέψεις και ένα συμπέρασμα για το βρετανικό δημοψήφισμα

1.    Κάθε σύγκριση με το ελληνικό δημοψήφισμα του 2015 και το ελληνικό ζήτημα εν γένη είναι απληροφόρητη και αφελής. Το Brexit είναι διαφορετικό από το Grexit και το Bremain είναι διαφορετικό από το GRemain. Αναφέρομαι σε δύο κράτη που δεν έχουν τη παραμικρή σχέση μεταξύ τους (ειρωνικά μιλώντας μάλιστα το ένα διατηρεί ακόμα την εθνική του κυριαρχία). Αναφέρομαι στην διαφορετικής φύσης σχέση του Η.Β. με την ευρωπαϊκή ένωση και στη διαφορετικού τύπου αντίληψη της βρετανικής κοινωνίας αναφορικά με την ευρωπαϊκή της ταυτότητα. Αναφέρομαι στο διαφορετικό ρόλο του Η.Β. στην Ε.Ε. Στην ύπαρξη ενός γερά θεμελιωμένου καπιταλισμού στη μία χώρα που υπήρχε πριν ακόμα η άλλη χώρα αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Το να θέτουμε ίδια κριτήρια για να υπερασπιστούμε μια ταύτιση του Brexit με το ΟΧΙ για παράδειγμα ή το Brexit με το Grexit δείχνει κατά τη γνώμη μου αδυναμία ανάγνωσης των δεδομένων. 

2.   Η μάχη Brexit και Remain είναι μια άνευ όρων σύγκρουση των ελίτ κυρίως του αγγλικού αλλά και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Συγκρούονται με βαναυσότητα τα συμφέροντα της αστικής τάξης και χρησιμοποιούν τα καλύτερά τους όπλα: Την πολιτική ελίτ, τα think tanks, τα σοβαρά εκδοτικά συγκροτήματα, τις tabloid φυλλάδες, τα ακαδημαϊκά ιδρύματα, την Premier League, την στρατιωτική εξουσία, τον βασιλικό οίκο. Επιχειρήματα, στοιχεία, έρευνες εκτοξεύονται σαν σφαίρες προσπαθώντας να πείσουν μια κοινωνία εθισμένη στον ατομισμό, την κατανάλωση, το θέαμα και την ανοχή της ανισότητας.  

3.   Το ζήτημα της πραγματική φύσης της Ε.Ε δεν έχει τεθεί σχεδόν καθόλου σε διάλογο. Το ποια Ευρώπη θα ήθελε η κοινωνία και σε τι είδους υπερεθνικό μόρφωμα έχει εξελιχθεί, δεν φαίνεται παρά να απασχολεί ελάχιστα. Η ουσιαστική κατάργηση της δημοκρατίας εντός της, η ανάθεση της εξουσίας σε μη ανακλητούς θεσμούς, οι πραξικοματικές παρεμβάσεις στη εθνική κυριαρχία των μελών κρατών, το #this_is_a_coup του Ιουλίου του 15, η κυριαρχία των τραπεζών, του ΔΝΤ, η μαζική εξαθλίωση, ο μαζικός εκφασισμός των κοινωνιών, η αυξανόμενη βία, η άνευ προηγουμένου καταστολή, η συμμετοχή της στη διάλυση των κρατών της Αραβικής Άνοιξης, η ενδοευρωπαϊκή ισλαμική τρομοκρατία, η κατάπτυστη διαχείριση του προσφυγικού. Αυτό το πρόσωπο της ευρωπαϊκής Ένωσης λες και δεν υπάρχει, λες και έχει πάψει να είναι ορατό. Ή έχει αφεθεί στη βρετανική ακροδεξία του UKIP, του BNP και του Britain First, που το χαϊδεύει πρόστυχα κάνοντας δήθεν ότι το χαστουκίζει. 

4.    Και η κοινωνία παρακολουθεί συγχυσμένη. Ίσως γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της βλέπει καθαρά πια πόσο απότομα εξαθλιώνεται, πώς τα προνοιακά επιδόματά του κόβονται με το πρόσχημα της λιτότητας, πώς το NHS ξεπουλιέται λίγο λίγο, πώς η λιτότητα υπάρχει για εκείνο -χωρίς μνημόνιο αλλά με μια μεταφυσική νομοτέλεια- αλλά που δεν αφορά τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις τις οποίες αν χρειαστεί διασώζει κιόλας. Και στο κάτω κάτω, αν δεν πειστεί η κοινωνία με τα επιχειρήματα της οικονομίας υπάρχουν και οι μετανάστες. Όταν οι ξένοι δεν είναι οι Ρώσοι ολιγάρχες ή οι Κινέζοι επενδυτές, είναι οι Ρουμάνοι που παίρνουν τις δουλειές, οι Πολωνοί που κατακλέβουν τα επιδόματα, οι Σύριοι που βιάζουν τις γυναίκες και που τώρα τελευταία εξισλαμίζουν κιόλας.

5.   Διότι η μετανάστευση, όταν η πόλωση αυξήθηκε, πήρε τα ηνία από την οικονομία στον δημόσιο διάλογο. Ένας διάλογος στον οποίο θεωρήθηκε ως απόλυτο και αδιαμφισβήτητο δεδομένο ότι η μετανάστευση είναι συνολικά επιζήμια παρά το ότι οι έρευνες συντριπτικά καταδεικνύουν ότι στην πραγματικότητα μόνο ωφέλιμη είναι. Το ψέμα, η διαστρέβλωση και η παραπληροφόρηση στο ζήτημα αυτό έχουν κάνει την κατάσταση ασφυκτική. Οι μετανάστες συκοφαντούνται σε καθημερινή βάση χωρίς ουσιαστικό αντίλογο και οι πλέον σκοτεινές και αντιδραστικές δυνάμεις έχουν απελευθερωθεί απειλητικά εναντίον τους (μια τραγική διάσταση αυτού είδαμε πρόσφατα με τη δολοφονία της Jo Cox). Ξεκάθαρα πια η αφετηρία της όποιας συζήτησης σε αυτό το θέμα γίνεται από το ακροδεξιό πολιτικό φάσμα, ακολουθώντας την τάση που πλέον είναι η κυρίαρχη στην υπόλοιπη Ευρώπη. 

6    Οι πιο προοδευτικές δυνάμεις που επιζητούν το Remain μιλούν για μια άλλη Ε.Ε. που είναι εφικτή. Μιλούν με την εκπληκτική αοριστία αυτών που δεν έχουν τίποτα να πουν. Με ένα καλοδιατυπωμένο ευχολόγιο που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Με συνθηματολογία ελληνικού πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου που δεν αφορά κανέναν. Δείχνουν πως στη πραγματικότητα δεν έχουν μάθει τίποτα από όλα αυτά που έχουν συμβεί. Όλα μια αδιανόητη άρνηση. Μια επικίνδυνη τύφλωση. 

7.   Αντίθετα, ένα κομμάτι του Brexit, το λεγόμενο και Lexit, το exit της αριστεράς δηλαδή, καλεί σε ένα κινηματικό Brexit ή Brexit του λαού και των εργαζομένων. Όσο και αυτό να είναι το ουσιαστικό ζητούμενο κατά τη γνώμη μου, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στη δημόσια σφαίρα, εκτός από μερικές περιφερειακές φωνές που δεν έχουν τη δύναμη να ακουστούν περισσότερο και αμφιβάλλω αν υπάρχουν καν στο μυαλό του λαού, της κοινωνίας και της τάξης για λογαριασμό της οποίας μιλάνε. Το Lexit, και αν ακόμα θα μπορούσε να είχε τη παραμικρή επιρροή, άργησε χαρακτηριστικά.

8.   Το Remain θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε μια υπερεθνική οντότητα που οδηγεί τους λαούς της στον εκφασισμό και στο χείλος της εξαθλίωσης εν ονόματι των τραπεζών, του κεφαλαίου και των κυρίαρχων ελίτ. Και θα εδραιώσει στο Η.Β. την παντοδυναμία μιας κυρίαρχης τάξης που ήδη εφαρμόζει έναν απάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό χωρίς καθόλου αντίσταση. 

9.   Από την άλλη πλευρά, το Brexit, αν αυτό υπερισχύσει, δε θα είναι το Brexit του χώρου της εργασίας. Το Brexit θα είναι αποκλειστική κατάκτηση και θρίαμβος ενός ακόμα πιο συντηρητικού και ακόμα πιο αντιδραστικού κομματιού της άρχουσας τάξης. Τα πρόσωπα αυτής αποκρουστικά: Boris Johnson, Nigel Farage, Michael Gove.  Οι πιο θαυμαστοί απόγονοι της Margaret Thatcher, οι ιδανικότεροι πρόδρομοι του Donald Trump. Καθένας από αυτούς με ρητορική και δείγματα γραφής που υπόσχονται ένα ακόμα πιο σκληρό νεοφιλελευθερισμό με όσο το δυνατόν λιγότερα εργασιακά δικαιώματα, αμελητέο κοινωνικό κράτος και μετατροπή της ανοιχτής, ανεκτικής και πολύμορφης κοινωνίας σε ένα ασφυκτικό σύνολο διακρίσεων και περιορισμών. 

10.   Επιπλέον μιας έξοδος, θα σημάνει και την αρχή του τέλους για την ΕΕ όπως την ξέρουμε. Αναρωτώμενος τι θα απομείνει στα αποκαΐδια της, βλέπω την Λεπέν και τον Βορίδη, τους ναζήδες της Ουγγαρίας και τους φασίστες της Πολωνίας, τους ακροδεξιούς της Αυστρίας, τους χρυσαβγήτες, τους Pegida, τους Alternative for Germany, όλοι τους να ανακατεύουν το κοχλάζον μείγμα του νεοφιλελευθερισμού και της φτώχειας, της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. 

Leave ή Remain λοιπόν;

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ουσία του δημοψηφίσματος, η επιλογή του να μείνεις ή να φύγεις μοιάζει κάπως με την καταδίκη στην οποία σου προσφέρεται το δικαίωμα να επιλέξεις τον δήμιο σου. Επιλέγεις αυτόν που νομίζεις ότι θα σε κάνει να πονέσεις λιγότερο. Και αν για κάποιο λόγο αρνηθείς μια τέτοια επιλογή, τόσο το χειρότερο για σένα.

Remain και μένουμε Ευρώπη σε μια μεσοαστική Εδουαρδινή οικεία κάπου στο καλοστεκούμενο Clapham.

Brexit και πατριωτισμός σε ένα council estate στο εργατικό  Haringey 

Ιατρική στην Αγγλία (Sto meterizi toy agona)

Συμμετείχα στις 17/10 σε μια ακόμα διαδήλωση στο Λονδίνο. Αυτή τη φορά στη διαμαρτυρία των ειδικευόμενων γιατρών που αντιστέκονται στις προτάσεις της κυβέρνησης για αναπροσαρμογή των συμβολαίων εργασίας τους.

Σύμφωνα με τις προτάσεις αυτές γίνεται διεύρυνση του λεγόμενου "αποδεκτού ωραρίου εργασίας" από 7πμ-7μμ σε 7πμ-10μμ και από Δευτέρα-Παρασκευή σε Δευτέρα-Σάββατο. Ταυτόχρονα αυξάνεται θεωρητικά ο βασικός μισθός. Με άλλα λόγια, με τα νέα μέτρα που προβλέπεται να ξεκινήσουν τον Αύγουστο του '16, στην ουσία κόβεται σημαντικά το επίδομα εφημερίας, και μειώνεται η συνολική αμοιβή με αύξηση των ωρών εργασίας των γιατρών που ήδη βρίσκονται στα όρια σωματικής και ψυχικής εξάντλησης.

Η πρόταση αυτή έχει προκαλέσει σοκ και για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να προκηρυχτεί απεργία στον ιατρικό κλάδο στη Μ. Βρετανία.

Οι ιατρικοί φορείς στην Αγγλία, όπως το Γενικό Ιατρικό Συμβούλιο και τα Βασιλικά Κολέγια των Ειδικοτήτων, έχουν δημιουργήσει εξαιρετικά αυστηρά πλαίσια κανόνων λειτουργίας και συμπεριφοράς του ιατρικού προσωπικού, που σε μερικές περιπτώσεις αγγίζουν τα όρια της ασφυξίας. Τα δε αγγλικά πανεπιστήμια αποτελούν καλοσυντηρέμενες μηχανές παραγωγής κέρδους, κανονικές επιχειρήσεις που δημιουργούν χαμηλού κόστους τεχνοκράτες μέσα από ένα αποστειρωμένο, άμωμο περιβάλλον, όπου η κοινωνικοπολιτική ζύμωση αποτελεί την εξαίρεση και ακόμα και όταν αυτή συντελείται σπάνια θέτει σε αμφισβήτηση κυρίαρχες εξουσιαστικές δομές, σχέσεις και ιεραρχίες. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στις ιατρικές σχολές. Στο πλαίσιο αυτό, η  διαμαρτυρία των ειδικευόμενων γιατρών αποτελεί ένα μοναδικό, πρωτόγνωρο γεγονός. Οι συζητήσεις, οι δράσεις, οι συμμετοχές σε συνελεύσεις, η κάθοδος στους δρόμους, η κατασκευή πανό, τα συνθήματα, η απευθείας αντιπαράθεση, όλα αυτά μοιάζουν εξωτικά για έναν γιατρό προϊόν του αγγλικού συστήματος εκπαίδευσης.

Η συμμετοχή στη διαδήλωση ήταν πολύ μεγάλη, πάνω από 10.000 γιατροί. Η διαμαρτυρία περιλάμβανε έξυπνα συνθήματα και ευρηματικά πανό, τραγούδια, χαμόγελα και γέλια, περιστασιακό θυμό καθώς και προτροπές από τους διοργανωτές για selfies και διαδικτυακό ανέβασμά τους σε hastag τύπου #notsafenotfair και #saveournhs.

Για κάποιον που τα φοιτητικά και πρώτα του εργασιακά χρόνια οι πορείες γίνονταν υπό συνοδεία και απειλή των ΜΑΤ, τέτοιες διαμαρτυρίες σαν των γιατρών του αγγλικού συστήματος φαίνονται εφηβικές. Ωστόσο σέβομαι τη διαφορά της διαμαρτυρίας ανάμεσα στο εκεί και στο εδώ, συνεπώς αφήνομαι στη θετική πλευρά του συμβάντος, την μαζική και πρωτόγνωρη δηλαδή συμμετοχή, το κατέβασμα στους δρόμους ενός από τους πιο συντηρητικούς και αντιδραστικούς κλάδους της αγγλικής κοινωνίας, και την επερχόμενη απεργιακή απειλή. 

Η κριτική μου θα σταθεί αλλού.

Δύο είναι οι βασικοί άξονες διαμαρτυρίας αυτή τη στιγμή. 

Ο πρώτος αναφέρεται στο ζήτημα ασφάλειας των γιατρών και βεβαίως των ασθενών. Οι πρώτοι θα κληθούν να ανταπεξέλθουν σε εξαντλητικά ωράρια και σε συνθήκες που ήδη δοκιμάζουν τα όρια του συστήματος. Θα είναι κουρασμένοι ψυχικά και σωματικά, με πεσμένο το ηθικό, με διαψευσμένες τις προσδοκίες για την επιλογή καριέρας και οπωσδήποτε κακοπληρωμένοι. Οι δεύτεροι, οι ασθενείς δηλαδή, θα χρειάζεται μες στην αγωνία τους να διαχειριστούν και τον συνδυασμό των παραπάνω, που ακούγεται επικίνδυνος και εν δυνάμει καταστροφικός. Και όλα αυτά σε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας, το περίφημο NHS, στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Ο δεύτερος άξονας συνοψίζεται στο σύνθημα Save Our NHS. Μια αφηρημένη προτροπή, ένα ασαφές και γενικό πρόταγμα που χρησιμοποιείται το ίδιο εύκολα από τον ανθρωπιστή γιατρό ως τον ακροδεξιό του UKIP που θεωρεί ότι η "λαθρομετανάστευση" ρημάζει το σύστημα υγείας. Ένα σύνθημα κενό που αδυνατεί να δώσει ουσιαστική έκφραση απέναντι στη πραγματική απειλή, την ανεξέλεγκτη και σαρωτική πολιτική λιτότητας και περικοπών. 

Ο πρώτος άξονας επιτέλους κινητοποίησε τον ιατρικό κλάδο. Έστω και αν αυτό έγινε ακριβώς όταν και διότι θίχτηκαν τα συντεχνειακά αιτήματα αυτού του κλάδου. Έγινε και και το αποτέλεσμα είναι ότι ο κλάδος ξύπνησε από το λήθαργο του επαγγελματικού καθωσπρεπισμού του. Και έβαλε στο επίκεντρο και το ζήτημα της σωτηρίας του NHS. Που στο μεταξύ και σε όλο το προηγούμενο διάστημα αφήνονταν σε μια σκόπιμη υποχρηματοδότηση, κάθετη πτώση της ποιότητας υπηρεσιών, οριζόντια κατάργηση σημαντικότατων άλλων, έμμεση και κατά περιπτώσεις κραυγαλέα ιδιωτικοποίηση μερικών που αφήνουν σημαντικότατο κέρδος για τον ιδιώτη (πχ καρκίνος, διαβήτης, ψυχική υγεία), και συνεχή δυσφήμιση από τα πρόθυμα αγγλικά ΜΜΕ. Χρειάστηκε το NHS να φτάσει στο παραπέντε ώστε η σωτηρία του να ενταχθεί στην αιτηματολογία του ιατρικού κλάδου που το υπηρετεί. Την ίδια στιγμή ωστόσο, η αντιπαράθεση γίνεται προσωποποιημένη, ενάντια στον υπουργό υγείας Jeremy Hunt. Λογικό, αν αυτή η αντιπαράθεση όμως δεν περιοριζόταν σε μια ρητορική ότι ο υπουργός είναι ψεύτης και συκοφάντης ή ότι ξαφνικά τρελάθηκε και τα έβαλε με τους γιατρούς. Η αντιπαράθεση επίσης γίνεται με ανταλλαγή επιστολών και με αναζήτηση στοιχείων και ερευνών που ανατρέπουν τα δικά του στοιχεία και έρευνες. Με σκοπό να πληγεί η αξιοπιστία του και το προσωπικό, πολιτικό του κύρος. Λογικό, αν το παραπάνω δεν είναι παρά μια ωραιότατη αντιπαράθεση στο πεδίο βολής της ίδιας της κυβέρνησης, στο γήπεδό της, στον χώρο που μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε εργαλείο στην οπλοθήκη της, από το ψέμα ως τη συκοφάντηση των ΜΜΕ. Και μιας και αναφέρομαι στα ΜΜΕ, χαρακτηριστικά, την ίδια στιγμή που η διαδήλωση δονούσε το κέντρο του Λονδίνου, εκατομμύρια κάτοικοι της Βρετανίας δέχονταν στο κινητό τους ειδοποίηση από το application του έγκριτου Guardian για την "έκτακτη είδηση" ότι 38% των ερωτηθέντων μιας κάποιας έρευνας είναι δυσαρεστημένοι από το επίπεδο υπηρεσιών υγείας του NHS το σαββατοκύριακο. Είναι ολοφάνερο ότι η μάχη είναι εξαιρετικά άνιση για να κριθεί στο πεδίο που ορίζει ο υπουργός. Και ότι η άλλη πλευρά θα χρησιμοποιήσει μεθοδικά ό,τι μέσο διαθέτει για να κερδίσει.

Σε όλο το παραπάνω, θεωρώ ότι δεν έχει τεθεί το κατάλληλο πολιτικό πλαίσιο για να δοθεί η μάχη. Μια ουσιαστική ανάδειξη και κριτική της πραγματικής φύσης της πολιτικής που ασκείται στο τομέα της υγείας και πρόνοιας σε αυτή τη χώρα και βέβαια στις ξεκάθαρες προθέσεις της. Στη διαμαρτυρία των γιατρών και των συνδικαλιστικών τους οργάνων δεν αγγίζεται καθόλου η ουσία των αποφάσεων της κυβέρνησης: η λιτότητα δηλαδή, η περικοπή, η μείωση των δαπανών και μεγιστοποίηση του κέρδους, η ιδιωτικοποίηση του αγαθού της υγείας, η υπονόμευση της δημόσιας και δωρεάν φύσης της, η αλλοίωση των σχέσεων εργασίας, η εξόντωση και εξαθλίωση του επιστημονικού-εργατικού δυναμικού στο όνομα του κέρδους. Ένα σύστημα υγείας δηλαδή έρμαιο του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Η κοινή γνώμη, οι ίδιοι οι χρήστες των υπηρεσιών που βρίσκονται υπό κατάρρευση δηλαδή, οι ασθενείς αυτών των γιατρών αφήνονται με την εντύπωση της συντεχνιακής μάχης και της ασάφειας του save our NHS. Αν και κάθε μελέτη πλέον καταδεικνύει τη συσχέτιση λιτότητας και κακής υγείας, περικοπών και πτώσης της ποιότητας των υπηρεσιών, φτωχοποίησης και θνησιμότητας, οι ίδιοι οι γιατροί αδυνατούν στη μάχη τους να κάνουν αυτό που μαθαίνουν να κάνουν καλύτερα από κάθε τι: την ορθή χρήση των δεδομένων των ερευνών τους. Στη προκειμένη περίπτωση την κοινωνικοποίηση του δεδομένου ότι η λιτότητα σκοτώνει.

Δεν αποβλέπω, ούτε ελπίζω βέβαια στη ραγδαία πολιτική ριζοσπαστικοποίηση των συναδέλφων μου, μέσω μιας ή δύο διαδηλώσεων. Οι κουβέντες άλλωστε είναι ενδεικτικές. Κάθε απόπειρα εισαγωγής της ιδεολογίας στην συζήτηση για το επίμαχο θέμα, της ανάγκης πολιτικού πλαισίου αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Το άνοιγμα και η συμμαχία με τους ασθενείς κρίνεται από τους περισσότερους -μεταφυσικά σχεδόν- ατελέσφορο. Και το ίδιο το ζήτημα της λιτότητας στην 6η πλουσιότερη οικονομία του κόσμου συνεχίζει με μια αποδοχή σχεδόν νομοτελειακή.

Greece has had an amazing year for us...

Μια κυνική υπενθύμιση του πώς λειτουργεί ο προηγμένος καπιταλισμός σε μια χώρα που τίποτα δεν είναι πιο πάνω από το κέρδος και την εκμετάλλευση: ο πλούτος των ελαχίστων από την εξαθλίωση και τη μιζέρια των πολλών. "Greece has had an amazing year for us"... Από την Evening Standard στις 22/6/15.

Is this the queue for the foodbank? Πορεία ενάντια στη λιτότητα - Λονδίνο 20 Ιουνίου 2015

Κάθε φορά που πρόκειται να κατεβώ σε διαδήλωση στο Λονδίνο, πριν αναμειχθώ με τους συντρόφους μου και τους υπόλοιπους διαδηλωτές, με πιάνει ένας ακατανόητος αντιδραστικός κυνισμός, ένα ξεδιάντροπο βρετανικό φλέγμα. Το ομολογώ. Έτσι και φέτος, στις 20 Ιουνίου που το People’s Assembly διοργάνωσε τη διαδήλωση ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, ένιωσα παρόμοια λίγο πριν φορέσω τη διαδηλωτική μου εμφάνιση:  «Η ετήσια μου πορεία ενάντια στη λιτότητα» σκέφτηκα δεδομένου ότι είναι η τρίτη φορά που διοργανώνεται μία τέτοια τα τελευταία χρόνια στο Λονδίνο και μάλιστα φέτος λίγες εβδομάδες μετά την συντριπτική εκλογική νίκη των κατεξοχήν δυνάμεων της λιτότητας. «Διαδηλωτικός τουρισμός» φαντάστηκα  λίγο μετά καθώς με είδα να περνώ μπροστά από χαρακτηριστικά αξιοθέατα της πόλης: St Paul’s Cathedral, Trafalgar Square, Big Ben, Westminster Abbey. Και παρομοίασα τον εαυτό μου με τον Κινέζο τουρίστα που θα περπατήσει παράπλευρα και θα φωτογραφίσει πότε το διάσημο κτίριο και πότε τον εκκεντρικό λονδρέζο διαδηλωτή που τυχαία ετούτη τη μέρα θα του κλείσει το δρόμο. Το ξέρω, είναι ακριβώς το σύνδρομο όλων εκείνων των ανθρώπων που διαδηλώνουν στο Σύνταγμα κραυγάζοντας τον Ευρωπαϊσμό τους, μόνο που εδώ στο Λονδίνο το σύνδρομο αυτό εκφράζεται στον αντί-μεγαλομανιακό του αντίποδα. Δηλαδή τον καταθλιπτικό. Ακριβώς επειδή εδώ είναι το κέντρο της Ευρώπης, και το επίκεντρο των δικών τους μικροαστικών φαντασιώσεων. 

Parliament Square

Ευτυχώς η διάψευση και φέτος ήρθε στην ώρα της. Ήρθε τη στιγμή που σε κάποιον σταθμό του μετρό μίλια μακριά από το σημείο συγκέντρωσης είδα τη νεαρή μητέρα με το μπλουζάκι «Save Our NHS» να εξηγεί στα μικρά της παιδιά πόσο ωραία θα είναι εκεί που πηγαίνουν. Ήρθε τη στιγμή που παίρνοντας ένα καφέ στο χέρι συνάντησα μια γιαγιά και ένα παππού με τις πικέτες τους που έλεγαν «Cut the crap, not our benefits» να προεξέχουν από το σακίδιο το περασμένο στη πλάτη.  Η διάψευση ήρθε τη στιγμή που ο καθηλωμένος στο καροτσάκι έβγαλε τη μικροφωνική και τραγούδησε το bella ciao και τη στιγμή που ο παρανοϊκός σχιζοφρενής κραύγασε «fuck the fucking fuckers» όταν συνειδητοποίησε ότι το ελικόπτερο της αστυνομίας πετούσε αποκλειστικά για εκείνον. 

Αυτή είσαι η χαρά του να διαδηλώνεις στο Λονδίνο. Είναι η χαρά του να διαδηλώνεις σε μια ανοιχτή πορεία, χωρίς μπλοκ και χωρίς γκλομπ, με καθέναν να απολαμβάνει τη συμμετοχή, ισότιμα, ίσα, χωρίς να δίνει κανείς δεκάρα για το αν είναι μαύρος ή μουσουλμάνος ή γυναίκα ή αδερφή ή μετανάστης ή άθεος ή ανάπηρος ή σχιζοφρενής ή ό,τι δηλώσει ότι είναι. Είναι η χαρά αυτών των λίγων ωρών όπου η θεσμοθετημένη αγγλική μηδενική ανοχή στην ανισότητα βρίσκει το πραγματικό πολιτικό της μήνυμα, το ουσιαστικό νόημά της. Είναι η χαρά του να βρίσκεσαι για λίγο σε ένα κόσμο που να θέλεις και να αξίζει να ζεις μέσα του. 

ο αστακοκάβουρας David Cameron με τις δαγκάνες του
αρπάζει απ' το λαιμό έναν άτυχο τυχαίο διαδηλωτή

Ειδικά μάλιστα η πορεία ενάντια στη λιτότητα αναδεικνύει σε αυτή τη πόλη μια υπέροχη διαλεκτική. Γιατί ο πλούτος του Λονδίνου είναι ανυπέρβλητος και η λιτότητα στην κοινωνία του ανισοβαρής. Ο πλούτος συσσωρεύεται σε λίγα αυτοκρατορικά τετραγωνικά μίλια στο κέντρο του, σε τέσσερις αιώνες αρχιτεκτονικής, από την αριστοκρατία των παλατιών του 18ου ως τη μεγαλομανία των ουρανοξυστών του 21ου, στη τελευταία λέξη της τεχνολογίας, στις σημαίες μιας πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας και στα λάβαρα των πολυεθνικών που κατακλύζουν τους κεντρικούς της δρόμους. Και από την άλλη η λιτότητα, οι περικοπές, η περιθωριοποίηση, η ανισότητα, η κοινωνική αδικία, η απότομη φτωχοποίηση, η στοχοποίηση της φτώχειας, η ποινικοποίηση της μετανάστευσης, ο εξευτελισμός της εργασίας των zero hour contract, το bedroom tax, τα food banks, η ταπείνωση μιας ολόκληρης τάξης από τους δυνάστες της που κατέχουν όλον αυτόν τον ανυπέρβλητο πλούτο. Διαδηλώνεις ενάντια στη λιτότητα στη πιο flamboyant πόλη της Ευρώπης. 

Ενάντια στη λιτότητα έξω από το Savoy.
Μέσα στο Savoy εντωμεταξύ κάποιος τραπεζίτης θα έτρωγε τη
μπριζόλα του και χαρούμενος θα χάιδευε την κοιλιά του

Ακριβώς λόγω αυτής της διαλεκτικής βρήκα εξαιρετικό το ότι αυτή τη χρονιά οι διοργανωτές αποφάσισαν η πορεία να ξεκινήσει από την Bank of England και να διασχίσει τους στενούς δρόμους του City μέχρι να καταλήξει εκεί που παραδοσιακά τελειώνουν όλες οι μεγάλες λονδρέζικες πορείες, στην Parliament Square μπροστά από το κοινοβούλιο και τον Big Ben. Η πορεία ενάντια στη λιτότητα ξεκίνησε από τον πυρήνα του καπιταλισμού, διέσχισε τον λαβύρινθό του και κατέληξε στο πολιτικό προσωπικό των κατόχων και διαχειριστών του πλούτου που τον κλέβουν από αυτούς που τον παράγουν. 

Οι πιο μετριοπαθείς μετρήσεις έδωσαν μια εκτίμηση για κάτι περισσότερο από 250.000 συμμετέχοντες στην πορεία του 2015. Συγκλονιστικό νούμερο δεδομένου ότι κάθε πρωί, στριμωγμένος σε κάποιο βαγόνι του μετρό αναρωτιέσαι πόσο μόνος μπορεί να είσαι καθώς χάνεσαι σε ένα ακόμα πρωτοσέλιδο από-ιδεολογικοποιημένης απελπισίας. Συγκλονιστικό νούμερο δεδομένου ότι μόλις μερικές εβδομάδες πριν, στις εκλογές, οι δυνάμεις της συντήρησης και της λιτότητας, του φόβου και της αντίδρασης κέρδιζαν μια ξεκάθαρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, υποσχόμενοι μια σκληρή νεοφιλελεύθερη ατζέντα αποκύημα του πιο σκληρού, του πιο τιμωρητικού θατσερικού τους υπερεγώ.  

Στο δρόμο ενάντια στη λιτότητα

απαγορεύεται η στροφή προς τα δεξιά. 
Τι λες τώρα ρε φίλε;

πράσινο φως στο δρόμο ενάντια στη λιτότητα
Μπα σε καλό σου, γελάσαμε και σήμερα

Αντί υστερόγραφου, δύο σχόλια για την «ελληνική συμμετοχή».

Στη πορεία οι «Έλληνες» συμμετείχαν στην ομάδα του εξαιρετικά ενεργού International People’s Assembly  που εκτός των άλλων στήριξαν ο Syriza London, η Ανταρσύα UK, το Anti-Fascist Action for Greece και η συγκλονιστική Greece Solidarity Campaign. Ωστόσο η μαζικότητα του «ελληνικού» μπλοκ ήταν και φέτος απογοητευτική, παρά την ραγδαία αύξηση του εργαζόμενου ελληνικού πληθυσμού της πόλης αλλά και της σχετικής μαζικότητας κυρίως του Σύριζα Λονδίνου. 

Παρόλα αυτά, οι διοργανωτές της πορείας, στην εκδήλωση που έγινε στο τέλος της στο Parliament Square, μεταξύ σημαντικών προσωπικοτήτων του βρετανικού κινήματος που απεύθυναν χαιρετισμό, έκαναν την τιμή να παραχωρήσουν χρόνο ομιλίας και σε μέλος του Syriza London. Η Μαρίνα Πρεντουλή είχε την ευκαιρία να μιλήσει για τα δεινά της ελληνικής λιτότητας μπροστά σε αυτό το τεράστιο πλήθος.  Και να αναδείξει ότι η ελληνική κοινωνία ήταν οι πρώτη που υπέφερε και η πρώτη που αντιστάθηκε. Και ακριβώς αυτή η τιμή απλά μας υπενθυμίζει ότι παρά τη τρομοκρατία των ευρωπαϊκών και των εγχώριων θεσμών και παρά τη ραγδαία υποχώρηση της κυβέρνησης από τις προεκλογικές της γραμμές, η βία της ελληνικής λιτότητας, ο ωμός εκβιασμός στην ελληνική κοινωνία, τα δεινά ενός εξαθλιωμένου λαού κατέχουν ακόμα κεντρικό σημείο στις συνειδήσεις των άλλων κοινωνιών. Και ότι η συνέχιση της αντίστασης στη βαρβαρότητα εξακολουθεί να παραμένει υποχρέωση απέναντι στους εαυτούς μας και σε όσους ακόμα εμπνέονται από αυτή. 

στη κεντρική γιγαντοοθόνη, δίπλα στη σκηνή στην Parliament Square, προβολή φωτογραφίας από την εκδήλωση συμπαράστασης/αλληλεγγύης στο ελληνικό λαό τον περασμένο Φλεβάρη, στον ίδιο χώρο. 

Περισσότερος διαδηλωτικός τουρισμός στο Λονδίνο σε αυτό το ιστολόγιο εδώ, εδώ και εδώ. 

  

μια μέρα στις βρετανικές εκλογές

Είναι οι δεύτερες εθνικές εκλογές που ζω όντας μόνιμος κάτοικος Λονδίνου. Πέντε χρόνια πριν, είχα εντυπωσιαστεί με την έλλειψη πάθους, τη νωθρότητα της διαδικασίας, το business as usual της κοινωνίας την Πέμπτη εκείνη που άνοιξαν οι κάλπες. Νόμιζα ότι κάτι δεν καταλάβαινα, ότι κάτι μου διέφευγε όταν διαπίστωνα ότι δεν συνέβαινε τίποτα. Πέντε χρόνια μετά, περισσότερο εξοικειωμένος με την αντίληψη των Άγγλων για τη πολιτική, και λίγο πιο οργανωμένος, αναρωτιέμαι στ΄ αλήθεια αν εκείνη η πρώτη εμπειρία είχε όντως κάποια βάση. 

Σήμερα στο Λονδίνο ο καιρός ήταν λιγότερο συννεφιασμένος από ότι συνήθως με μερικά καλοδεχούμενα μεσοδιαστήματα γαλανού ουρανού. Οι πρωινές φυλλάδες στο μετρό παρουσίαζαν τους πολιτικούς αντιπάλους ως διαγωνιζόμενους του X factor. Το facebook σου υπενθύμιζε πως διατηρείς το δικαίωμα να ψηφίσεις και σε παρότρυνε να το μοιραστείς με τους φίλους σου. Στη δουλειά, μια συνάδελφος ανακοίνωσε πως θα ψήφιζε το Green Party επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι αισθανόταν άβολα να κάνει πολιτική συζήτηση στο χώρο εργασίας. Κανείς δεν αποκρίθηκε στα λεγόμενά της, και εγώ ξέμεινα με τη χαρωπή φαντασίωση ότι προσπαθώ να της πουλήσω την "Εργατική Αλληλεγγύη" ή τον Ριζοσπάστη. 

Λίγο αργότερα, στο πλαίσιο της δουλειάς, πέρασα χρόνο με μια νεαρή γυναίκα. Μετανάστρια δεύτερης γενιάς από την Αφρική, άνεργη, εξαθλιωμένη, με 3 παιδιά όλα στη πρόνοια, με τα επιδόματα πρόσφατα κομμένα, με κοινοποιημένη απόφαση έξωσης από το council flat που έμενε όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής της, και με σοβαρά μη αναστρέψιμα προβλήματα υγείας. Ζει με 142 λίρες μοναδικό επίδομα κάθε δύο εβδομάδες. Απελπισμένη. Ανήμπορη. Με το NHS τη μόνη της παρηγοριά. Ένα κομμάτι της κοινωνίας για το οποίο οι εκλογές δεν έχουν το παραμικρό νόημα. Που η σημερινή μέρα ήταν σαν όλες τις άλλες. 

Business as usual. 

Το Big Society που αποτέλεσε το όραμα του Κάμερον και των Τόρηδων 5 χρόνια πριν, ήταν στη πραγματικότητα ένα άνευ προηγουμένου άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, φτάνοντας τα επίπεδα κοινωνικής ανισότητας των βικτοριανών χρόνων. Zero hours contracts, food banks, bedroom tax, οριζόντια και ακαριαία διακοπή επιδομάτων τιμωρητικού χαρακτήρα σε μακροχρόνια άνεργους, ψυχοφθόρες επανεξετάσεις σωματικής και ψυχικής αναπηρίας από ιδιωτικές εταιρίες με συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους, περικοπές στο κοινωνικό κράτος, ιδιωτικοποιήσεις ευαίσθητων τομέων κοινωνικής πρόνοιας, περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις στο NHS. Οι φτωχοί εκτοπίζονται από τις τοπικές τους κοινότητες, οι εργατικές κατοικίες εξαγοράζονται από μεσίτες και επαναπωλούνται σε τιμές απρόσιτες για τους μέχρι τότε κατοίκους τους, ολόκληρες περιοχές "εξωραΐζονται" απεμπολίζοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που τις έκανε θελκτικές, τα ενοίκια στο Λονδίνο απλησίαστα και η δυνατότητα αγοράς σπιτιού σχεδόν ανύπαρκτη. Η εργατική τάξη στοχοποιήθηκε συστηματικά  και πλέον στράφηκε και αυτή ενάντια στον καινούργιο αποδιοπομπαίο τράγο, τους μουσουλμάνους και τους μετανάστες. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα κατορθώματα της συγκυβέρνησης Συντηρητικών - Liberal-Democrats που μετέτρεψαν μια ήδη προβληματική κοινωνία σε μια απαξιωμένη μάζα φτώχειας και εξαθλίωσης προς όφελος μιας συγκεκριμένης τραπεζιτικής ελίτ. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός στο πιο κυνικό του προσωπείο. 

Παρόλο που το πλαίσιο είναι τόσο σαφές και το αποτέλεσμα της κάλπης χαρακτηρίζεται κρίσιμο, ακόμα δεν μου είναι ξεκάθαρο ποιο το επίδικο αυτών των εκλογών. Ναι, είναι επιτακτική ανάγκη οι Βρετανοί να στείλουν στα τσακίδια τον Κάμερον και τους συνεργάτες τους, μιας και είναι ορατό στην ίδια μας τη καθημερινότητα ότι η πολιτική τους καταστρέφει τις ζωές των περισσοτέρων, αλλά αν αναλάβουν οι Labour, πόσο θα διαφοροποιηθούν στη πράξη; Οι υποσχέσεις, οι μεγαλοστομίες, η λάσπη από τα μέσα ενημέρωσης και οι φθηνοί πολιτικαντισμοί έντασης που ούτε στην Ελλάδα δεν έχω δει, δεν επιτρέπουν ελπίδα. Και μιας και κατάφερε με κάποιο τρόπο και χώρεσε η ελπίδα εδώ, απλά να πω ότι στον κυρίαρχο δημόσιο λόγο της χώρας το πρόσφατο ελληνικό εγχείρημα, ο Σύριζα δηλαδή, φέρεται κυρίως ως αντιπαράδειγμα. Ακριβώς επειδή η πολιτική εδώ έχει ταυτιστεί με τη διαχείριση ενός συγκεκριμένου και καλά εγκαθιδρυμένου συστήματος εξουσίας που προφανώς κανείς στη πραγματικότητα δε θέλει να αλλάξει. Και το οποίο η κοινωνία το αποδέχεται ως νομοτέλεια. 

Η νεαρή αφρικανή μετανάστρια με αποχαιρέτησε άψυχα και με την καρδιά περιβόλι. Στην έξοδο συνέπεσε με τη συνάδελφό μου που πήγαινε να ψηφίσει το Green Party. Η τελευταία, με την αβρότητα της middle class white british καταγωγής της τής άνοιξε με χαμόγελο τη πόρτα. 

Τις βλέπω να φεύγουν, καθεμιά με το σκοπό της, και σκέφτομαι ακόμα μια φορά τούτο το περίφημο επίδικο της μέρας. 

ο μικρός μας καθημερινός φασισμός

Αυτή είναι μια χαρακτηριστική εικόνα της καθημερινότητας στα μέσα μεταφοράς του Λονδίνου. Ξενοφοβία, ρατσισμός και ύπουλος, υπόγειος φασισμός στα πρωτοσέλιδα. Σήμερα, ολόκληρη η σειρά απέναντί μου στο μετρό είχε ανοιγμένη στα χέρια της την φυλλάδα της φωτογραφίας. Η δαιμονοποίηση των μεταναστών ως πρώτο και κυρίαρχο θέμα, παρατεταγμένη σε μια αστεία συνεχή διάταξη κατά μήκος του βαγονιού. Ήταν ασφυκτική η αίσθηση. Να αισθάνεσαι στόχος. Για το πιο σπουδαίο ως το πλέον ασήμαντο. Είναι περίεργο. Όταν έχεις χρόνια σε ένα ξένο τόπο, όταν έχεις δουλειά, σπίτι, ταίρι, κοινωνικό κύκλο, συντρόφους, φίλους, εχθρούς, όταν μετά από καιρό αποκτάς την ρουτίνα μιας αλλεπάλληλης καθημερινότητας, σχεδόν ξεχνάς κάποιες στιγμές πως είσαι μετανάστης. Πως είχες έρθει μερικά χρόνια πριν με την αυτοπεποίθηση των πτυχίων σου, το θράσος μπρος στην αντιμετώπιση του άγνωστου, με την ελπίδα της λίγο καλύτερης ζωής, την αναζήτηση της αξιοπρέπειας. Για να έρθει ένα πρωτοσέλιδο να σε φέρει πίσω. Να σου θυμίσει. Να στο θυμίσει. Όχι το ότι είσαι μετανάστης, αλλά το ότι θεωρείσαι μετανάστης, ότι δηλαδή φέρεις μια ιδιότητα που προσδιορίζεται από τους άλλους, που το ηθικό της βάρος καθορίζεται από το πρωτοσέλιδο μιας φυλλάδας, το ρεπορτάζ ενός καναλιού, την λεκτική παράπραξη ενός επισήμου, την ευθεία αναφορά του αποθρασυμένου νεοφώτιστου στην εξουσία ακροδεξιού. Ο σκληρός αγώνας για τον επαναυτοπροσδιορισμό στον νέο τόπο φθείρεται έτσι, ύπουλα, βρώμικα. Σε αναγκάζει να θυμάσαι συνεχώς πως εκτός από το μέσα, υπάρχει και το έξω. Τα γνωρίζαμε όλα αυτά όμως. Υπήρξαμε κάποτε εμείς το έξω. Αυτοί που προσδιόριζαν τους άλλους, που θεωρούσαν τους μετανάστες. Και ανεχτήκαμε τη βρωμιά απέναντί τους, την διάκριση, το μίσος, την απομόνωση, τη βία. Και την κάναμε θεσμό, στα πρωτοσέλιδα των δικών μας εφημερίδων, στα ρεπορτάζ των δικών μας καναλιών, στα χείλη των δικών μας ακροδεξιών στην εξουσία.

Εδώ και μήνες, η κεντρική φιγούρα που έχει αναλάβει τη συνέχιση σε αυτό το κοπιώδες έργο της σιγανής, υπόγειας, άοσμης ακόμα σήψης της αγγλικής κοινωνίας, λέγεται Neil Farage. Πρόκειται για τον ιδρυτή και ηγέτη του Κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP), που σαρώνει σε δημοσκοπήσεις και σε τοπικές επαναληπτικές εκλογές. Ο γιος ενός μεγαλοτραπεζίτη του City, ο απόφοιτος του μεγαλοπρεπούς Dulwich College, ο αρνητής την πανεπιστημιακής εκπαίδευσης αλλά πετυχημένος χρηματιστής, βλέπει το πρόσωπό του πλέον παντού, από το σοβαρό BBC ως τις πλέον χυδαίες φυλλάδες. Με το χαμόγελο του κρετίνου, και ένα ποτήρι αλκοόλ συνεχώς στο χέρι. Να εξαπολύει το δηλητήριο, το σκοτάδι, τη συκοφαντία, το μίσος. Και να σαρώνει, κρατώντας το χορό. Και η άρχουσα τάξη να ακολουθεί λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της παράγουν τον πλούτο, και η πολιτική ηγεσία να τρέχει ξοπίσω του ασθμαίνοντας λες και δεν είναι και οι μετανάστες που της στρώνουν και αυτής το τραπέζι. 

Έχει γεμίσει ο τόπος ευθείες επιθέσεις πλέον σε αυτή την πόλη, που ο μισός της πληθυσμός είναι ξένοι. Η προσβολή είναι καθημερινή. Συνεχής. Κολλάει στα χέρια μας σταθερά το πρωί στον υπόγειο και όσοι ακόμα την αρνούμαστε σθεναρά, μας την κολλάνε στην μούρη άθελά τους, σε μια διαδρομή οι ξενόγλωσσοι στοιβαγμένοι στις αφιλόξενες ώρες αιχμής.

Λίγη στάχτη πολύ Burberry: σκέψεις από τη διαδήλωση στο Λονδίνο

Το κεντρικό κατάστημα Burberry στην αρχοντική Regent Street. Τα Mc Donald's, τα Starbucks, τα πολυκαταστήματα πολυεθνικών και τραπεζών που περάσαμε ήταν πολυάριθμα. Και όλα παρέμειναν απολύτως άθικτα, να λάμπουνε στον λονδρέζικο ήλιο

Το Σάββατο 21 Ιουνίου συμμετείχα στη διαδήλωση που διοργάνωσε το People's Assembly ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της αγγλικής συγκυβέρνησης. Για λεπτομέρειες της διαδήλωσης αυτής είχα γράψει εδώ. Δεν ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχω πάει στο Λονδίνο αλλά σύμφωνα με τους διοργανωτές μπόρεσε να μαζέψει σχεδόν 50,000 ανθρώπους. Ο καιρός εξάλλου ήταν εξαιρετικά βοηθητικός. Οι 25 βαθμοί θερμοκρασίας και η σχεδόν αδιάλειπτη ηλιοφάνεια έκανε τη πορεία στο φιλικό προς τον πεζό Λονδίνο ακόμα πιο όμορφη. Μικρές σκέψεις κατά τη διάρκεια της πορείας τις αποτυπώνω στις λεζάντες των εικόνων. Σε αυτήν την ανάρτηση θα προσπαθήσω να αναπτύξω αυτές που προέκυψαν λίγο μετά, στην ανάρρωση απ' την ηλίαση. 

Η μεγάλη απούσα της διαδήλωσης, για μια ακόμα φορά, η αγγλική αριστερά και η εργατική τάξη. Λογικό. Εδώ και χρόνια η αγγλική αριστερά στέκει μικροσκοπική, κομματιασμένη και ανυπόληπτη. Στις τελευταίες ευρωεκλογές, με μεγεθυντικό φακό ψάχναμε κάποιον εκπρόσωπό της. Και η εργατική τάξη, η κατ' εξοχήν δεξαμενή της αριστεράς των Εργατικών παραμένει ισοπεδωμένη από τις προηγούμενες δεκαετίες. Όσοι από τους εκπροσώπους της δεν έχουν υποβιβασθεί στους λούμπεν προλετάριους των μεγάλων council estates με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, εγκληματικότητας, αλκοολισμού και χρήσης/εμπορίας ναρκωτικών, βρίσκονται πια να παρακμάζουν αποποιούμενοι την τάξη τους, ονειρευόμενοι την κοινωνική ανέλιξη διαμέσω των κάθε λογής X factor. 

Μεγάλοι απόντες επίσης και οι μειονότητες. Ειδικά οι φτωχικές κοινότητες των μεταναστών στα προάστια του Λονδίνου που εκτός της ανυπέρβλητης φτώχειας έχουν πλέον να χειριστούν την προκατάληψη και τον ρατσισμό που μεθοδευμένα και διαβρωτικά καλλιεργείται από θεσμοθετημένες και μη δυνάμεις της αγγλικής πολιτικής σκηνής, του UKIP και των ανοιχτά φασιστικών οργανώσεων. Και επίσης απούσες, οι περισσότερο ενσωματωμένες και πολυπληθείς κοινότητες των Asians και των Black Carribeans. 

Έλειπαν ουσιαστικά τα στρώματα εκείνα της κοινωνίας που σε πρωταρχικό στάδιο θίγονται άμεσα από τις πολιτικές λιτότητας. Από την οριζόντια κατάργηση ή μείωση των επιδομάτων και την απευθείας κατηγορία εναντίον τους ότι είναι υπερβολικά τεμπέληδες για να βρουν δουλειές (που όμως δεν υπάρχουν). Από τα εξευτελιστικά zero hours συμβόλαια για τις κακοπληρωμένες δουλειές. Από τα εκρηκτικών διαστάσεων πρόβλημα της έλλειψης στέγης στο Λονδίνο ή των απλησίαστων ενοικίων σε όσους μπορούν να νοικιάσουν. Από την αναξιοπρέπεια των food banks που πληθαίνουν γοργά σε κάθε δήμο της πόλης. Από τη βία, τις συμμορίες, τα μαχαιρώματα, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά. 

Πέρα από αυτά, οι Λονδρέζοι έχουν και πολλά ακόμα να διαδηλώνουν εναντίον, απότοκα ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση συντηρητικών και φιλελεύθερων δημοκρατικών. Η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει φτάσει στα επίπεδα των βικτοριανών χρόνων. Ποτέ ξανά στην ιστορία αυτής της καπιταλιστικής χώρας οι πλούσιοι δεν ήταν τόσο πλούσιοι και ποτέ ξανά η ταξική πάλη δεν ήταν τόσο συντριπτική υπέρ των ελίτ. Η παιδεία παραμένει ακραία ταξική, και το NHS, το δημόσιο σύστημα υγείας, το σημαντικότερο σύστημα υγείας του κόσμου και το σπουδαιότερο κατόρθωμα αυτού του λαού, καθ οδόν προς την σκόπιμη υποτίμηση, τη συκοφάντηση με τελικό σκοπό την ιδιωτικοποίηση. 

Οι Έλληνες που συμμετείχαμε σε αυτή τη διαδήλωση, μέσα από τα μπλοκ του Ευρωπαϊκού νότου, είτε διότι δουλεύουμε εδώ και πληρώνουμε φόρους, είτε διότι σπουδάζουμε και κάνουμε χρήση των υπηρεσιών αυτής της χώρας, έχουμε ακριβώς τους ίδιους λόγους να εναντιωνόμαστε. Ζούμε στη χώρα που κατασκεύασε και τελειοποίησε τον καπιταλισμό και εφαρμόζει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές προς όφελος των ολίγων εις βάρος των πολλών. Και προερχόμαστε από τη χώρα που οι πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού αρχίζουν να δείχνουν τα πραγματικά τους αποτελέσματα: Φτωχοποίηση, εξαθλίωση, βία, φασισμός. Έχουμε την εμπειρία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν δουλεύει. Θέλουμε, στο βαθμό που μπορούμε, να τη μεταδώσουμε. Και επειδή η φωνή μας δεν μπορεί παρά να ακούγεται ελάχιστα, ενώνουμε τη φωνή μας με το κομμάτι της αγγλικής κοινωνίας που φωνάζει. Είμαστε άλλωστε ένα με αυτό.

Και μερικές φωτογραφίες:

Η κόκκινη σημαία του κόμματος (ένα είναι το κόμμα)  υψωμένη στη διασταύρωση Oξford Street & Regent Street, στο απόλυτο σημείο μηδέν του καπιταλιστικού μοντέλου κατανάλωσης. Άβατο ακόμα και στις πιο κρυφές φαντασιώσεις του μεγαλύτερου κομμουνιστή. 

Το σήμα κατατεθέν του καπιταλιστικού/καταναλωτικού Λονδίνου. Picadilly circus. Σε έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο, οι γιγαντοοθόνες θα έδειχναν χαρούμενες φάτσες διαδηλωτών, σαν τα μάτριξ του μουντιάλ που στοχεύουν σε ανέμελα τρισευτυχισμένους φιλάθλους εθνικών σωβράκων και φανέλων. 

Πανό των Ευρωπαίων ενάντια στη λιτότητα. Αντιπροσωπεία Ελλήνων, Ισπανών, Πορτογάλων και άλλων Ευρωπαίων συναντήθηκε μετά το τέλος της πορείας για την εξερευνηθεί το πεδίο μελλοντικών συνεργασιών. Μιλάμε για πολύ μούσι!

Τα αυθόρμητα πανό και συνθήματα αφθονούν γενικά στις αγγλικές διαδηλώσεις. Αγαπημένο μου παρόλα αυτά ήταν το σύνθημα σε ένα μπλουζάκι που έγραφε "Don't be such a banker!". Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το φωτογραφήσω. 

Λίγος διαδηλωτικός τουρισμός με το μπλοκ του Συριζα. 

Ιταλοί σύντροφοι, με σημαίες που ξέμειναν από τις ευρωεκλογές. Ήταν οι μόνοι από τους Ευρωπαίους που φώναξαν συνθήματα. Στη γλώσσα τους. 

Το αντιφασιστικό/αντιρατσιστικό μπλοκ ήταν αρκετά πολυπληθές. Με τον Καρατζαφέρη της Αγγλίας να θριαμβεύει στις προηγούμενες εκλογές, αναιρέθηκε η ισχυρή πεποίθηση των λονδρέζων ότι δεν έχουν καμιά ανοχή στις διακρίσεις. Μία και απόλυτη η διάκριση: ενάντια στους φτωχούς, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος. σεξουαλικής προτίμησης και θρησκείας. 

Μπροστά στη φρίκη που περνάνε οι λιγότερο προνομιούχοι λαοί της Αφρικής και της Ασίας (Ιράκ, Αίγυπτος, Σουδάν και άλλες χώρες συντετριμμένες από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό), σκέφτομαι πόσο προνομιούχοι είναι οι συγκεκριμένοι Σουδανοί που μπορούν και εκφράζονται ελεύθερα χωρίς την άμεση απειλή της μαστίγωσης και του θανάτου. Να τα λέμε και αυτά χωρίς να αποποιούμαστε το δικαίωμα της περαιτέρω κριτικής προφανώς. 

Το ίδιο και για τους Άραβες. Δεν μπορώ να ξέρω όμως τι είδους ελευθερία επιθυμούν. Στους ήσυχους δρόμους των πολυτελών συνοικιών του Δυτικού Λονδίνου, πάμπλουτοι άραβες κάγκουρες, γόνοι πετρελαιάδων μαρσάρουν τις λαμποργκίνι τους ενοχλώντας τις πατροπαράδοτες κυριούλες της ανώτερης τάξης. Τα πρόστιμα από τους τζαμαϊκανούς δημοτικούς αστυφύλακες του δήμου του Chelsea πέφτουν βροχή, αλλά τι πειράζει, οι αραβικές επενδύσεις έχουν εκτινάξει το λονδρέζικο real estate οπότε σιγά μην κλάψουν σιγά μην φοβηθούν. 

λίγο ακόμα διαδηλωτικός τουρισμός. 

και άλλο λίγο διαδηλωτικός τουρισμός

περισσότερος διαδηλωτικός τουρισμός εδώ (http://stahtikaiburberry.blogspot.co.uk/2011/03/cut-crap-london-march2011-march.html). 

Στο Parliament Square απέναντι από τη βουλή των Κοινοτήτων έγινε το free festival, με ομιλίες των διοργανωτών, εκπροσώπων των συμμετεχόντων, πολιτικών, δημοσιογράφων, κωμικών και μίνι συναυλίες καλλιτεχνών. Αποκορύφωμα ο λόγος του Russell Brand, δημοφιλούς κωμικού στην Αγγλία, ο οποίος κάλεσε για ειρηνική επανάσταση. Παραδόξως ο Brand ήταν και ο μοναδικός λόγος που η διαδήλωση αυτή τράβηξε τη προσοχή των mainstream media την ίδια μέρα. Την επομένη τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν λίγο περισσότερο λόγω κυρίως της γενικής κατακραυγής, ειδικά απέναντι στο BBC το οποίο αφιέρωσε μόνο 25 δευτερόλεπτα εικόνα και καμιά δεκαριά φράσεις στην ιστοσελίδα του στο facebook, παρά το γεγονός ότι η πορεία ξεκίνησε ακριβώς κάτω από τα κεντρικά του γραφεία. 

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το λεωφορείο και γιατί έγραφε G8 και Glastonbury στο μπροστινό του μέρος. 

Οι Ποσαδιστές του Λονδίνου!
Αγάπη μόνο ρε μουνιά και πυρηνικός πόλεμος.
Και εξωγήινοι
Και ενδείξεις ύπαρξης σοσιαλισμού σε άλλους πλανήτες. 

Και για το τέλος η φώτο που θα έκανε τον Άδωνη Γεωργιάδη να βγει από τα ρούχα του. Σύριζα, κομμουνιστές και Βενεζουέλα μαζί, ενάντια στη λιτότητα των νεοφιλελευθέρων, στο καπιταλιστικό Λονδίνο, μπρος στη βουλή των κοινοτήτων. Αλίμονο!

Διαδήλωση στο Λονδίνο - no more Austerity 21 June

Οι πορείες στο Λονδίνο είναι μια πραγματική απόλαυση. Δεν είναι συχνές, 2 ή 3 μεγάλες τον χρόνο γίνονται συνήθως, αλλά είναι οργανωμένες εξαιρετικά και σχεδιασμένες από μήνες, με το πατροπαράδοτο βρετανικό check list να αποθεώνεται συμπεριλαμβάνοντας και τη παραμικρή λεπτομέρεια, προβλέποντας και σχεδιάζοντας λύση για κάθε ασήμαντη ή σημαντική εκτροπή. Για τον λόγο αυτό είναι απόλυτα ασφαλείς, και όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε βρετανική κοινωνική δραστηριότητα ενθαρρύνεται η συμμετοχή οικογενειών με τα μωρά και τα παιδιά τους, ηλικιωμένων, ατόμων με κινητικά προβλήματα και γενικά όλων των ευάλωτων ομάδων. Η αστυνομία φοράει το γνωστό λονδρέζικο προσωπείο, που σημαίνει χαμόγελο, ευγένεια και υποστήριξη, αλλά προφανώς η intelligence θα κινείται εντός του πλήθους για τις απαραίτητες πληροφορίες και εννοείται ότι οι ειδικές δυνάμεις θα είναι κάπου κρυμμένες περιμένοντας το μαύρο μπλοκ. Άλλωστε θα έχεις ήδη κινηματογραφηθεί από την CCTV μερικές χιλιάδες φορές με το που θα βγεις από το σπίτι σου για να φτάσεις στην αρχική μάζωξη και άλλες τόσες κατά τη πορεία. Και επίσης, δε φαντάζομαι να σε ενοχλούν τα ελικόπτερα που θα πετάνε από πάνω σου, ε;

Οπωσδήποτε, το να διαδηλώνεις στο Λονδίνο έχει και τα έξτρα, παράπλευρα καλά του. Με πέντε αιώνες αρχιτεκτονικής να ξεδιπλώνονται στους δρόμους του, ο διαδηλωτικός τουρισμός ακμάζει και απορώ πώς το καπιταλιστικό δαιμόνιο των Λονδρέζων δεν έχει σκεφτεί αυτόν ως μία ακόμα κερδοφόρα μπίζνα. Θα θυμάστε οι παλιοί σε αυτό το blog, την εξαίρετη περιήγηση στο αυτοκρατορικό Λονδίνο κατά την διαδήλωση του Μαρτίου του 11. Αν όχι, θυμηθείτε την εδώ. 

Μια τέτοια διαδήλωση πρόκειται να γίνει και αυτό το Σάββατο 21 Ιουνίου. Αντικείμενό της θα είναι οι πολιτικές λιτότητας που η κυβέρνηση Κάμερον εφαρμόζει οι οποίες πλήττουν ως αναμενόταν τα κατώτερα στρώματα, την διαλυμένη εργατική τάξη της χώρας, και οι οποίες θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη βιωσιμότητα των όρων της εργασίας, της παιδείας, του περιβάλλοντος αλλά και σημαντικών θεσμών της αγγλικής κοινωνίας όπως το εθνικό σύστημα υγείας, το NHS, το πραγματικά μεγάλο κατόρθωμα αυτού του λαού.

Η διαδήλωση διοργανώνεται από το People’s Assembly (ένα παν-βρετανικό πολιτικό φόρουμ που σχηματίστηκε το 2013 ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τις πολιτικές λιτότητας, περικοπών στην υγεία και κοινωνική πρόνοια) και αναμένεται να είναι μαζική. Οι διοργανωτές της άλλωστε δουλεύουν γι΄αυτή από τον περασμένο Νοέμβριο! Σύμφωνα με πληροφορίες των διοργανωτών θα υπάρχουν συνολικά 19 μεγάλα θεματικά μπλοκ αποτελούμενα από οργανώσεις σε διάφορα πεδία διαμαρτυρίας. Από εργασιακά και συνδικαλιστικά σωματεία, σωματεία για το NHS, την παιδεία, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις, μέχρι ομάδες καλλιτεχνών κτλ. Το τελευταίο μπλοκ, το 19, έχει γενική θεματολογία "Boats, floats, blades & wheels". 

Η ελληνική αριστερά του Λονδίνου πρόκειται να δώσει δυναμικά το παρόν, με οργανωμένα μπλοκ από τον Σύριζα Λονδίνου και την Ανταρσύα UK καθώς και από την Αντιφασιστική Δράση για την Ελλάδα (AAfG). Για το ΚΚΕ Λονδίνου δεν έχω πληροφορίες αλλά σε όσες πορείες έχω πάει τα τελευταία χρόνια στη πόλη αυτή, δίνει πάντα το παρόν. Τα ελληνικά μπλοκ είναι ενταγμένα σε ένα ευρύτερο θεματικό μπλοκ που ονομάζεται Peoples of the World Rise Up και είναι το νούμερο 16. Σε αυτό εκτός από τους Έλληνες, συμμετέχουν και αριστερές οργανώσεις της Γαλλίας (Front de Gauche) οι Ισπανοί Podemos, οι Ιταλοί Sinistra Ecologia Liberta καθώς και σωματεία Τούρκων, Κούρδων, Αιγυπτίων, οι PIGS in London και οι Europe Against Austerity. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι του ευρωπαϊκού νότου και να διερευνήσουμε κοινές πρωτοβουλίες. 

Όσοι λοιπόν ζείτε και εργάζεστε στο Λονδίνο βάλτε την καμπαρτίνα σας, πάρτε καλού κακού και μια ομπρέλα και κατεβείτε. Και όσοι θα βρεθείτε τυχαία εδώ αυτό το Σάββατο περιηγηθείτε την Oxford και την Regent Street για άλλους λόγους πέραν από αυτούς της ακατάσχετης κατανάλωσης. 

Η πορεία ξεκινά από τα headquarters του ΒΒC στο oxford circus [διεύθυνση: BBC HQ, Portland Place, London W1 1AA (Tube: Oxford Circus)], ακριβώς στη 13.00. Τα ελληνικά μπλοκ θα βρεθούν εκεί κατά τις 12.30. Η πορεία θα κατευθυνθεί προς το κοινοβούλιο και τελειώσει στις 6 το απόγευμα. Θα έχει προηγηθεί free festival με ομιλίες και δρώμενα από καλλιτέχνες, κωμικούς, τραγουδιστές κτλ. 

Ο χάρτης της πορείας:

Περισσότερες λεπτομέρειες για τους διοργανωτές και το γεγονός εδώ. Το facebook event εδώ. Το hashtag του Syriza London για τη πορεία: #21june_syriza_london.

Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Λονδίνου

Συμμετείχα τις προάλλες στη διαμαρτυρία για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που οργανώθηκε από διάφορες πολιτικές οργανώσεις του Λονδίνου, ελληνικές και βρετανικές, μπροστά από την Ελληνική πρεσβεία, στο Holland Park. Τη συγκέντρωση χαρακτήρισε η ταυτόχρονη παρουσία πολιτικών ομάδων πολλών διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων όπως οι οργανώσεις Λονδίνου του Σύριζα, της Ανταρσύα, του ΚΚΕ, των antifa αλλά και πολλών ανένταχτων, καθώς και προσώπων που απλά αισθάνονται την αηδία του καλπάζοντος ελληνικού νεοφασισμού και αποφάσισαν να ενώσουν μεμονωμένα τις δυνάμεις τους με τους υπολοίπους. Το βρήκα εξαιρετικά θετικό ότι όλοι οι παραπάνω συναντηθήκαμε επιτέλους κάπως οργανωμένα στο Λονδίνο. Έστω και με αυτή τη τραγική αφορμή, ακόμα και αν στηθήκαμε σε απέναντι πεζοδρόμια, ακόμα και αν αντιδράσαμε ποικιλότροπα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα έντασης αυτής της ωραίας ειρηνικής διαμαρτυρίας.

Το καλύτερο νομίζω όμως ότι κρατήθηκε για το τέλος της διαμαρτυρίας. Το γεγονός δηλαδή ότι αρκετό κομμάτι του κόσμου που παραβρέθηκε έξω απ' τη πρεσβεία, παρέμεινε και συμμετείχε σε μια ανοιχτή συγκέντρωση που οργανώθηκε λίγο αργότερα σε ένα ξέφωτο του παραπλήσιου Holland Park. Στη συγκέντρωση αυτή συζητήθηκε η παρούσα συγκυρία και η αναγκαιότητα της δράσης συγκεκριμένα απέναντι στην υπαρκτή και καλπάζουσα φασιστική απειλή στην Ελλάδα καθώς και πώς οι Έλληνες του Λονδίνου θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε αυτή (στη δράση εννοώ). Συμφωνήθηκε ότι θα άξιζε μια ανοιχτή αντιφασιστική συνέλευση Λονδίνου να έπαιρνε ένα πιο οργανωμένο σχήμα. Έτσι αυτό το αρχικό εγχείρημα του Holland Park καταρχήν συνεχίζεται. 

Είναι σημαντικό να τονίσω ότι ΔΕΝ αποτελώ κανενός είδους εκπρόσωπο της συνέλευσης αυτής. Απλά συμμετείχα και θεωρώ σημαντικό να δημοσιευθεί περαιτέρω και να συμμετέχουν όσοι περισσότεροι γίνεται. 

Για κάθε ενδιαφερόμενο, Έλληνα κάτοικο του Λονδίνου ή επισκέπτη:

Η δεύτερη συνάντηση θα γίνει το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013, στα γραφεία της Unite. 

Διεύθυνση: Unite House, 128 Theobald's Road, Holborn, London, WC1X 8TN. 

Facebook event: εδώ

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και απευθύνεται σε ΟΛΟΥΣ όσους ενδιαφέρονται. Εννοείται πως όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο.

ένας χρόνος και έξι μέρες

Παραλλαγμένο πασχαλιάτικο τραπέζι σε μια πρόσφατη ετεροχρονισμένη ανάμνηση. Η εκλεκτή μου συντροφιά και εγώ στο ελληνικό εστιατόριο σε μια τουριστική γειτονιά του Λονδίνου. Μόνοι αλλά όχι μοναχικοί. Εκείνη επίμονα λεπτεπίλεπτη στη γεύση επιμένει στη νηστεία σε αντίθεση με μένα που συνέχιζα απρόσκοπτα την κρεατοφαγία, μιας γουρουνοπούλας αυτή τη φορά. Ο σερβιτόρος, Έλλην,  ελληνότατος θα έλεγα, ευθαρσώς καταδείκνυε πως τουλάχιστο εκεί μέσα η υιοθετημένη βρετανική αβρότητα στη παροχή υπηρεσιών ήταν μόνο αστεία υπόθεση όσο απ’ τα ηχεία «είχε παλιόκαιρο τη μέρα που σε γνώριζα».

Η εκλεκτή κάποια στιγμή τον ρωτά τη κοινοτοπία: πόσο καιρό είσαι εδώ; Κοινοτοπία μόνο στην επιφάνεια βέβαια. Γιατί στη πραγματικότητα αυτή η ερώτηση είναι ένα βήμα πιο πέρα από την απλή διαπίστωση ότι μιλούμε την ίδια γλώσσα και γελάμε με τα ίδια αστεία, είναι μια γέφυρα ανάμεσα σε δυο παραπλήσιες πορείες, ένα εισιτήριο ενσυναίσθησης στη ψυχολογία του μετανάστη, ενδεχομένως και κατανόησης αν όχι αμερόληπτης συμπαράστασης. Εκείνος, τη κοιτάζει όσο πιο βαθιά μπορούσε στα καστανά της μάτια λες και χρειαζόταν για λίγο να συνέλθει από την ομορφιά της και αμέσως μετά, ανταποκρινόμενος στην αδήριτη σκληρότητα της ερώτησης, ανήμπορος να την αποφύγει, προτάσει το καρπό και κοιτάζει το ρολόι του. Και μετά από λίγο επιτέλους ανταποκρίνεται: «ένα χρόνο και έξι μέρες». 

Ένας χρόνος και έξι μέρες.

Γελάσαμε με μια αξιοπρόσεχτη ασυγκρατησία. Και οι τρεις. Όχι γιατί ήταν αστείο έτσι όπως αυθόρμητα επικοινώνησε το πώς στην πραγματικότητα περνά για εκείνον ο χρόνος όντας μακριά από εκεί που ενδεχομένως επιθυμούσε να ήταν πασχαλιάτικα. Αλλά γιατί καθένας από μας, ήταν τόσο ξεκάθαρο, χρειαζόταν να διασκεδάσει το δυνατό λιγότερο επώδυνα αυτή τη ατελείωτη χρονομέτρηση της ξενιτιάς.

κόψτε τις μαλακίες, όχι τα επιδόματα

 

To whom it may concern.

Πορεία διοργανώνεται για τις 20 του Οκτώβρη (αύριο) εδώ στο Λονδίνο ενάντια στο μέτρα λιτότητας που η κυβέρνηση Κάμερον όχι μόνο προτείνει αλλά εφαρμόζει με ψυχαναγκαστικούς ρυθμούς. Το κάλεσμα είναι του British Trades Union Congress, της αντίστοιχης ΓΣΕΕ και συμμετέχουν πολλά σωματεία και οργανώσεις. Το βασικό σύνθημα είναι A future that works και πηγή έμπνευσης το παράδειγμα της Ελλάδας και της Ισπανίας. Ειδικά για τους προερχόμενους από τα PIIGS, καλή ώρα, υπάρχει έτοιμο και το μπλοκ.

Από τη μικρή εμπειρία μου στις πορείες σε αυτή τη πόλη, που εκτός από νικηφόρες ενάντια στους φασίστες, είναι μαζικές, εκπληκτικά οργανωμένες και εμμονικές ως προς την αποφυγή επεισοδίων, δε μπορώ παρά να υπογραμμίσω τη συμμετοχή κυρίως του κομματιού της μεσαίας τάξης με ένα καλό επίπεδο μόρφωσης και την ηχηρή απουσία της εργατικής τάξης -που θα σαρώσουν με αγριότητα τα μέτρα που ετοιμάζονται- αλλά και των μεταναστών. Δε θέλω να αναφερθώ στους λόγους που πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό, σε τούτη την ανάρτηση. Αυτή η ανάρτηση είναι για τη στοιχειώδη ενημέρωση της πρώτης παραγράφου και για αυτό που θέλω να πω στις αμέσως επόμενες. 

Περιμένοντας το αστικό που θα με πήγαινε απ' τη δουλειά στο σπίτι σήμερα αποπειράθηκα να διερευνήσω όποια πιθανή βλεμματική επαφή του ετερογενούς πλήθους που είχε στριμωχτεί κάτω από το υπόστεγο της στάσης λόγω της βροχής με τα πολυάριθμα αυτοκόλλητα (εικόνα) που κάλυπταν τις διαφημίσεις της στάσης. Ενδεχομένως οι περισσότεροι να έριξαν μια στιγμιαία ματιά αλλά αμφιβάλω αν υπέθεσαν πόσο τους αφορά ή αν τους περικλείει. 

Το αστικό που παίρνω ξεκινά από μια περιοχή του ΝΑ Λονδίνου γεμάτη μετανάστες 1ης και 2ης γενιάς από την Καραϊβική και την Αφρική, διασχίζει προσωρινά μια νησίδα μεσοαστικής τάξης για να ακολουθήσει στη συνέχεια ένα πέρασμα από περιοχές αμιγούς εργατικής τάξης και να καταλήξει σε μια γοργά υποβαθμιζόμενη περιοχή γεμάτη πάμφθηνα παλιά σπίτια, μπλοκ από εργατικές κατοικίες (τα περίφημα council estates) μαστιζόμενες από ναρκωτικά, πορνεία και ανεργία, συμμορίες και μαχαιρώματα. Προς χαράν των φασιστών του BNP, μιας πιο ήπιας παραλλαγής των χρυσαυγιτών, αυτή η περιοχή του τελικού προορισμού του αστικού κατοικείται κατεξοχήν από πάμφτωχους μετανάστες καθώς και από το εξαθλιωμένο κομμάτι της αγγλικής εργατικής τάξης που ζει κατά διαδοχικές γενιές με επιδόματα έχοντας πλέον ξεπεράσει τα όρια του λούμπεν. 

Μέσα στο λεωφορείο η ανθρωπογεωγραφία δε διέφερε σημαντικά από αυτή των προορισμών και των ενδιάμεσων στάσεων. Οι δικές μου ελληνικές μεσοαστικές καταβολές που συνδύαζαν την ιδιαίτερη για τον αντίστοιχο Άγγλο πρόσμιξη μετανάστευσης, υψηλής μόρφωσης και επαγγελματικής ειδίκευσης μου παρείχαν με ασφάλεια το ρόλο του παρατηρητή αυτού του πλήθους των επιβατών: Στη πλειοψηφία μετανάστες, κυρίως από την Αφρική, απασχολούμενοι σε χειρωνακτικές εργασίες παροχής υπηρεσιών, δυο τρεις λατινοαμερικάνοι και μερικοί λευκοί βρετανοί της εργατικής τάξης που δεν τελείωναν καμιά δουλειά και που σχεδόν όλοι τους σε αυτό το λεωφορείο απέπνεαν μια φοβερή αίσθηση αναξιοπάθειας. Όλοι οι επιβάτες σε ένα βαθμό παίρνουν ή θα χρειαστούν κάποια από τις παροχές που ραγδαία κόβονται και σε αυτή τη χώρα. Η απόστασή τους με την μεγαλοαστική τάξη γιγαντώνεται. Η ποιότητά της ζωής τους περιορίζεται στο chicken wings της μιάμισης λίρας και στη φθήνια του primark όταν δεν σαρώνεται από τον πρόσκαιρο πλουτισμό ενός της δικής τους τάξης χάρη στο X factor. Οι Αφρικανοί μετανάστες όμως λένε και ευχαριστώ που δε μένουν πια στη Σομαλία, το Σουδάν και τη Νιγηρία. Οι λατινοαμερικάνοι κλεισμένοι στις μικρές του κοινότητες βροντοφωνάζουν gracias por la visa και το όνειρο. Και οι λευκοί Βρετανοί τουλάχιστο κάποια στιγμή θα αναβαθμιστούν και αυτοί στο νέο iphone και την οθόνη LD, και όταν θα διοχετεύσουν τον κληρονομούμενο θυμό στους δρόμους αντί για το σπίτι -σαν πέρσι το καλοκαίρι- θα λεηλατήσουν τα καταστήματα φτηνών αθλητικών και τα £1 shops αντί για τις τράπεζες. Όλοι τους εξοικειωμένοι με μια νομοτέλεια που δεν επιτρέπει την αμφισβήτηση από μέρους τους. Αφημένοι στο "έτσι είναι τα πράγματα" μέχρις το λεωφορείο να τους αφήσει στη στάση τους. 

Δε χωρά αμφιβολία το πόσο αφορά η αυριανή πορεία αυτούς τους ανθρώπους σε αυτό το λεωφορείο. Αλλά και το πως γίνεται χωρίς αυτούς.

Παλαιότερες διαδηλώσεις στη πόλη που ενέπνευσε τον Μαρξ, εδώ και εδώ.

ποιους Έλληνες χρειάζονται στη πραγματικότητα οι Άγγλοι;

Διάβασα τις πρόσφατες δηλώσεις του Ντέιβιντ Κάμερον για την πιθανή απαγόρευση της μετανάστευσης απ' την Ελλάδα στην Μ. Βρετανία και παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις διάφορες συζητήσεις στους ιστοτόπους. Ιδού οι δικές μου σκέψεις για το θέμα, φιλτραρισμένες από την ελάχιστη εμπειρία του εργασιακού ξεπατώματός μου στο Λονδίνο τη τελευταία τετραετία. 

Παραδέχομαι ότι ως "εργάτες" οι Έλληνες προσαρμόζονται στην εργασία ταχύτατα, ανταποκρίνονται εύκολα στις συνθήκες πίεσης, μπορούν να ασχοληθούν ταυτόχρονα με πολλές εργασίες, είναι ευέλικτοι, δημιουργικοί και με φαντασία. Και αυτό, όχι γιατί έχουν κάτι εξαιρετικό στα γονίδιά τους αλλά γιατί καταφέρνανε επί χρόνια να τα βγάζουν πέρα σε απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, χωρίς σύστηματικοποίηση και μεθοδολογία, χωρίς ομαδική εργασία, χωρίς υποστηρικτικό πλαίσιο, χωρίς ειδική εκπαίδευση, χωρίς επιβράβευση ηθική, ψυχική και οικονομική, χωρίς αυτό που χρειάζεται για να ασχοληθείς τέλος πάντων αποκλειστικά με ό,τι γνωρίζεις να κάνεις και για ό,τι σε χρειάζονται. Και όταν τέτοιοι εργάτες καλούνται να ανταποκριθούν σε μια εργασία με τις παραπάνω προϋποθέσεις και που συνήθως αυτές οι προϋποθέσεις υπάρχουν στους εργασιακούς χώρους της Αγγλίας, είναι προφανές ότι θα είναι και δημιουργικοί, και παραγωγικοί και με επιβράβευση. 

Τέτοιοι εργάτες όμως δεν είναι μόνο οι Έλληνες στην Αγγλία. Είναι και οι Σομαλοί, και οι Πακιστανοί και οι Τζαμαϊκανοί και οι Πολωνοί και οι Αλβανοί και οι Κολομβιανοί και οι Μεξικάνοι. Είναι όσοι καταφτάνουν από τριτοκοσμικές χώρες όσον αφορά την εργασία. Και οι λόγοι ευνόητοι. Σε τι διαφέρουν συνεπώς οι Έλληνες της Αγγλίας από τους υπόλοιπους των τριτοκοσμικών εργασιακά χωρών ώστε να καθιστούν τις δηλώσεις του άγγλου πρωθυπουργού για το κλείσιμο των συνόρων τουλάχιστον ατυχείς; 

Προφανώς η υψηλή μόρφωση, η κατοχή της τεχνογνωσίας, η εξειδίκευση, η εμπειρία του βρετανικού πανεπιστημίου που τους κάνουν εργατικό δυναμικό πολύ υψηλής ποιότητας. Οι Έλληνες που εργάζονται στην Αγγλία δεν είναι χειρωνάκτες. Δεν είναι η εργατική τάξη των white british που μαστίζεται από τη βία, τη χρήση ουσιών, την έλλειψη υψηλής εκπαίδευσης, την μεταφερόμενη από γενιά σε γενιά ανεργία και κουλτούρα των επιδομάτων. Και επίσης δεν είναι οι μετανάστες που θα περιοριστούν στη μικρή τους κοινότητα και στις θρησκευτικές τους σέχτες ανοίγοντας μαγαζάκια και μεταφέροντας τις λιγοστές τους λίρες κάθε τόσο στις φτωχές τους πατρίδες. [Όταν κάποτε μια συνεργάτης μου από τη Ζιμπάμπουε με ρώτησε σε ποια περιοχή του Λονδίνου βρίσκεται η ελληνική κοινότητα δυσκολεύτηκα να τις εξηγήσω για την ελληνική μεγαλοαστική τάξη που εκκλησιάζεται στο Bayswater, τους χιλιάδες φοιτητές, τους γιατρούς, τους μηχανικούς, του αρχιτέκτονες, τους οικονομολόγους που δεν έχουν και ιδιαίτερο λόγο να γκετοποιηθούν στα council estates και στις εξαθλιωμένες γειτονίες του νοτιοανατολικού Λονδίνου].

Η αγγλική οικονομία επί χρόνια έχει πάψει να στηρίζεται στα λερωμένα χέρια της εργατικής της τάξης. Ο πλούτος της τις τελευταίες δεκαετίες παράγεται από τις επιχειρήσεις στο Σίτυ και την έρευνα των ινστιτούτων και των πανεπιστημίων της γι΄ αυτό και χρειάζεται τέτοιου είδους εξειδικευμένους εργάτες. Το Λονδίνο, πρωτεύουσα ενός απάνθρωπου και χωρίς έλεος καπιταλιστικού της συστήματος, δε δίνει δεκάρα για τη χώρα προέλευσης αυτών που θα παράγουν τον πλούτο. Χρειάζεται μόνο τη γνώση, τη τεχνογνωσία, τη φιλοδοξία και την άνευ όρων παράδοση στην εργασία από αυτόν που θα αποφασίσει να συνεισφέρει. Χρειάζεται τον υψηλής εκπαίδευσης εξειδικευμένο εργάτη. Τον Έλληνα και κάθε Έλληνα αυτού του κόσμου που η ταυτότητά του θα έχει πρώτα κατατεθεί στα αζήτητα. Και θα τον ξεζουμίσει και αφού πάρει από αυτόν και τη ψυχή του, θα του καταδείξει πόσο αναλώσιμος είναι και πόσο αντικαταστάσιμος και πόσο ένα και μόνο καλολαδωμένο γρανάζι στην οικονομική αλυσίδα του είναι. 

Ο Κάμερον, πρωθυπουργός των συντηρητικών, μεγαλοαστός και αδιαμφισβήτητος υπερασπιστής της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου, προφανώς και δεν είναι τόσο ανόητος να στερέψει ηλιθιωδώς τη πηγή τέτοιου είδους πολύτιμων παραγωγών πλούτου για τη τάξη που εκπροσωπεί. Κάτι άλλο ενδεχομένως να θέλει να υποσημειώσει. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ τι, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Αλλά δε μπορώ πλέον να παραβλέψω πως πολλοί Έλληνες καταφτάνουν στην Αγγλία όχι ως φιλόδοξοι επιστήμονες έτοιμοι να συνεισφέρουν τη τεχνογνωσία και τη δημιουργικότητά τους στη παραγωγή αλλά ως φτηνά εργατικά χέρια και με το πανεπιστημιακό πτυχίο αφημένο σκοπίμως στη κορνίζα του δίπλα στο εικόνισμα της παναγίας. Σαν τους παππούδες τους που πήγαιναν στη Γερμανία και την Αυστραλία, για να βρουν "ό,τι υπήρχε... δουλειά να είναι και ό,τι να είναι" στις φάμπρικες και τα εστιατόρια. Τέτοιους όμως ο Κάμερον έχει πολλούς, πιο φτηνούς, σε μεγαλύτερη ανάγκη, που θα του δουλέψουν περισσότερο και θα του καταναλώσουν περισσότερο. Δε χρειάζεται και Έλληνες. Και ιδιαίτερα Έλληνες νταβραντισμένους, θυμωμένους, άναρχους, απελπισμένους, και προοδευτικά πτωχευμένους, με τα ευρωπαϊκά τους δικαιώματα, τις συνθήκες του Σένγκεν και τα λοιπά αστειάκια που τα ακούνε οι bankers του City και ξεκαρδίζονται.