18. ,,Magia Avalonu" Aprilynne Pike

tłumaczenie: Donata Olejnik

tytuł oryginału: Spells

seria: Laurel tom 2

wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie

 data wydania: październik 2010

liczba stron: 304
 

Kontynuacja książki "Skrzydła Laurel".

Laurel doskonali swoje nadprzyrodzone umiejętności, lecz jej ludzkiej rodzinie i przyjaciołom nadal grozi śmiertelne niebezpieczeństwo, a brama do Avalonu jest zagrożona jak ni­gdy dotąd.

Czy będzie mogła polegać na Davidzie, kiedy okaże się, że jest zmuszona chronić tych, których kocha? Czy zwróci się raczej do magicznego Tamaniego ze świata wróżek, z którym łączy ją głęboka więź...

Nareszcie coś zaczęło się dziać! Królestwu wróżek zagrażają trolle, a jedynym połączniem wrózek ze światem zewnętrznym jest niestety tylko Laurel. Czemu niestety? Bo nie ma bladego pojęcie o magii, wróżkowych miksturach i rzeczach, z którymi typowe elfy spotykają się na codzień. Ma nikłe szanse na zwycięską potyczkę z gorliwymi trollami, którzy wciąż udoskanalają swoje umiejętności. Zatem Avalon ( magiczn kraina, zamieszkiwana przez elfy) wzywa ją do siebie, aby wyedukować i wprowadzić w tajniki wiedzy. Co będzie nie lada zadaniem dla naszej bohaterki, kiedy przez dwa miesiące musi nauczyć się wszystkiego i zarazem zwiedzić Avalon, kiedy to jej rówiesnicy mają na to wiele lat. Lecz jak to często bywa skromne dziewuszki nagle stają się superbohaterkami i wszystko im się udaje!

Avalon... Miejsce tak magiczne, że  sama  Nibyladnia się do niego nie umywa! Autorka nie poskąpiła dokładnych, ale niemęczących opisów roślinności, budowli i ... ubiorów. Centralne miejsca jak i ubocza są oazami przyrody, ludzie dosłownie mieszkają w drzewach. Co jest całkowicie zrozumiałe, bowiem elfy, jak pisze Pike kiełkują i wyrastają niczym wiosenne kwiatuszki. Elfy też są ciekawie opisane. Cudowne, urodziwe, niesłychanie zgrabne, lekkie i elastyczne istoty są podziwiane dzis na całym świecie. Jednak czy piękno zewnętrzne odbija również duszę? Wiele podań twierdzi, że elfy są wrednymi stworzeniami klik, jednak Aprilynne podchodzi do tego gatunku bardzo neutralnie. Nie faworyzuje tu nikogo, przedstawia czytelnikowi każdy charakter - dobry i zły. Tak jak i ludzie elfy mają wiele wad i zalet.

Dzięki wprowadzeniu nas w świat elfów lepiej poznajemy ich obyczaje, kulturę i tradycje. Wróżki w Avalonie podzielone są na cztery  ''grupy społeczne' :

• Zimowe - najważniejsze, zajmują stanowisko władcy. Jedyna w swoim rodzaju i bardzo rzadkie
• Jesienne - równie ważne, ale częściej występujące. Do tej kategorii zalicza się Laurel
• Letnie- niezwykle rozrywkowe, bardziej liczne niż jesienne
• Wiosenne - najliczniejsza grupa od tzw. brudnej roboty

Fakt ten niezmiernie bulwersuje Laurel. W jej kraju podział społeczny został już dawno zabrioniony i ciężko jest jej zrozumieć zachowanie. Po za tym świadomość tego uderza ją jeszcze bardziej, ponieważ jej przyjaciel Tamani za bramą Avalonu nie może już jej traktować jak starej kumpeli, lecz musi okazywac wielki szacunek i  oddanie. Zauważa także jak traktowane są wróżki wiosenne, nikt nigdy ich o nic nie prosi, wydawane są rozkazy, a im o dziwo nie sprawia to przykrości. Mimo tego, że Laurel czuję się być zmuszoną, aby poprawić ich żywot, jednak nie robi w tej kwestii praktycznie nic. Dobrze, że autorka nawiązała do tematu podziału społecznego, bo nawet zabroniony, działa nieoficjalnie jeszcze dziś, w wielu krajach.

O Laurel dowiadujemy się mniej niż w pierwszym tomie, może to i dobrze, bo postać nie wywarła na mnie wielkiego wrażenia. Za to  treść skupia się na cudownych opisach Avalonu i uczuciach innych bohaterów. W akademii Avalonu Laurel poznaje niezwykle charyzmatyczną koleżankę oraz wymagającego i twardego nauczyciela, którego pokochałam odrazu.
Szczególny nacisk postawiono na Tamaniego. Jak strażnik Laurel,  wiecznie nie ma go w domu , a dziewczyna  wreszcie dowiaduje się jak wiele poświęca dla niej ten elf i jak bardzo była ślepa myśląc tylko o swoich problemach. Będąc w związku z Davidem  wbijała w serce Tamaniego  gwoździe, a bedąc z Tamanim stawało się odwrotnie - to David cierpiał. Zatem znów pojawia się moty zmierzchowy (czyt. miłosny trójkącik) , na szczęście Laurel, jak i bohaterowie nie są słomianymi kukłami z galaretką zamiast mózgu, a naprawdę ciekawymi, choć może nie do końca dopracowanymi postaciami.

Ogólnie mam dość dobre wrażenie. Całokształt prezentuje się całkiem ładnie,  może tylko okładka mniej. Autorka wyraźnie podniosła poziom, dzięki czemu książkę czyta sie bez zmrużenia oka. Chętnie sięgnęłam po trzeci tom, bo zakończenie jest zachęcające.Oczywiście na korzyść serii działa również moja fascynacja elfami.
Polecam!

Ocena:

>>>7,5/10<<< 

17. ,,Skrzydła Laurel" Aprilynne Pike

 

Tłumaczenie: Donata Olejnik

Tytuł oryginału: Wings

Seria: Laurel tom 1

Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie

Data wydania: maj 2010

Liczba stron: 264

 

    Bohaterką jest dziewczyna o imieniu Laurel. Laurel nie jest typową nastolatką. Je tylko warzywa i owoce, nie może wytrzymać bez świeżego powietrza, przez całe życie uczyła się w domu oraz została adoptowana przez rodziców w przedziwny sposób: ktoś zostawił ją na ich schodach w koszyku.

Kiedy idzie do szkoły, musi przyzwyczaić się do siedzenia w zamkniętych pomieszczeniach i nowych wyzwań. Ale gdy pewnego dnia na jej plecach pojawia się tajemniczy punkcik, zaczyna dziać się magia i całe jej życie staje do góry nogami. Co wybierze Laurel? Świat tajemnic z niezwykłym chłopakiem o szmaragdowych oczach czy spokojny świat z zawsze pomocnym kolegą z klasy

Typowa wróżka. Źródło: artsklep.pl

Elfy! Wróżki! Która z nas nie marzyła w dzieciństwie o posiadaniu magicznej mocy? Przemieszczaniu rzeczy z jednego miejsca na drugie wzrokiem, podstawianie niewidzialnej nogi wrednej koleżance, czy wyczarowywanie cudnych zabawek,  te zdolności zawsze ciekawiły ludzi. Ja osobiście chciałam umieć teleportować się do przyjaciółki, żebyśmy mogły pobawić się


Zaczyna się ot tak stereotypowo, nowa dziewczyna w szkole, poznaje fajnego chłopaka. Potem taniec godowy, bla bla bla.... Oczywiście nowych przyjaciół też spotyka, a oni zarzucają jej, że się głodzi, kiedy  jadła jedynie warzywa i owoce. Trochę odbiegłam od tematu, cóż początek nie zapowiadał się najlepiej. Czy wszystkie bohaterki muszą mieć piętnaście lat? O losie! Przecież to takie banalne,  że koń by się uśmiał.

Typowy troll

Kiedy prawie umarłam z nudy  coś zaczynało kiełkować! A mianowicie kwiat na plecach Laurel.  Jest to początek odkrywania prawdy przez bohaterkę i jej ''niby'' chłopaka - nadzwyczaj inteligentnego Davida. Dowiadują się, kim tak naprawdę jest Laurel, dlaczego zachowuje się inaczej niż jej rówieśnicy i po co jest na tym świecie. Naturalnie jak i sojusznicy pojawiają się również wrogowie. Takowymi są tu obskurne trolle, które symulując ludzki wygląd buszują w naszym świecie. Są równie niebezpieczne jak i brzydkie. Działają w grupkach, a jednym z nich jest mężczyzna, który chce kupić dom rodziców Laurel, bardzo ważne miejsce w jej życiu. Skąd wiadomo czy taki ktoś nie jest naszym sąsiadem z góry? Na szczęście Laurel umie odróżniać wroga od przyjaciela.

Generalnie opis niewiele charakteryzuje główną bohaterkę. Nieśmiała, skromna, zupełnie nieświadoma swej niewiarygodnej urody dziewczyna, która nagle musi przestawić swoje życie na szkołę. Nowy klimat, znajomi, nauczyciele. Moim zdaniem edukacja w domu powinna być zabroniona, a jeśli już to dla dzieci, które faktycznie nie mogą uczęszczać do szkoły. Taki ktoś jest odizolowany od świata. Ale Laurel dosyć szybko dostosowała się do świeżych warunków.

Oczywiście  Pike skorzystała ze ''zmierzchowego''  wątku jakim jest trójkąt i do  książki dorzuciła (no ba!) niesamowicie przystojnego Tamaniego, który o Laurel będzie konkurował z Dawidem. Jeden i drugi idealna, także bohaterka będzie miała  ogromny problem. Tak, tak ,,Zmierzch" jak nic..

Jak już wspominałam bohaterzy mają ledwo piętnaście lat! Dziwnie było czytać o tym jak to się dotykają, całują i obściskują, kiedy chwilę później  dziewczyna pytała się matki czy może wyjść. To takie nienormalne i absurdalne. Przez moment mają osiemnaście lat, a zaraz są dziećmi. Właśnie dlatego ciężki było mi wyobrazić sobie dorosłą młodzież. Także tu mam mieszane uczucia.

Okładka jest mocno średnia. Nie lubię gdy wydawnictwo odrazu narzuca nam wygląd bohatera.  I ten nijaki róż...Ale mogło być gorzej. Całe szczęście, że nie ukazano tu Davida bądź Tamaniego! Z drugim tomem jest trochę lepiej, ale to już w następnej recenzji.

Reasumując pierwszy tom nie powala na kolana, ale nie jest też najgorszy. Aktualnie jestem już po ostatnim tomie i niezmiernie się cieszę, że nie poprzestałam czytania, bo seria jest niezwykle ciepła i przyjemna. Bardzo miło wspominam i polecam! :)

         

 

 Ocena

>>>>7,5/10<<<<

A tu taki film zapowiadający :3 Pozdrawiam!

 

12. ,,W otchłani" Beth Revis

Wydawca: Wydawnictwo Dolnośląskie
Tytuł orygiału: Across the Universe
Tłumaczenie: Łukasz Małecki
Data i miejsce wydania: 2012 Wrocław
Tom: I
Liczba stron: 392

„W otchłani” jest pierwszym tomem trylogii pióra Beth Revis. Książka opowiada o przyszłości, co jest coraz częstszym i już oklepanym tematem wybieranym przez autorów. Po tuzinie przeczytanych powieści o podobnej tematyce, nie spodziewałam się niczego naprawdę dobrego. Bardzo się jednak zdziwiłam.

 

Przyszłość. Siedemnastoletnia Amy to normalna nastolatka: chodzi do szkoły, ma chłopaka, przyjaciółki, rodziców. Jednakże wszystko się zmienia, kiedy naukowcom udaje się odnaleźć planetę z odpowiednimi warunkami do życia. Budują statek, którym ma zostać przetransportowana załoga zajmująca się maszyną oraz zahibernowani ludzie, niezbędni do organizacji pracy na nowej planecie. Na liście osób, które mają zostać zamrożone na czas podróży, znajdują się rodzice Amy. Dziewczyna nie chce ich zostawiać, dlatego musi porzucić swoje dotychczasowe życie i zapaść w mroźny sen, na czas trzystuletniego lotu. Za trzy wieki ma znów obudzić swe ciało i umysł…

5. ,,Syrena" Tricia Rayburn

 

Dla Vanessy i Justine Sands miały to być zwyczajne wakacje w miasteczku Winter Harbor, w gronie starych przyjaciół. Jednak kiedy Justine, po wielkiej rodzinnej kłótni, wybiera się nad urwisko, by poskakać do wody, a nazajutrz fale wyrzucają jej ciało na brzeg, Vanessa nie ma wątpliwości, że to coś więcej niż nieszczęśliwy wypadek. Nagle całe nadbrzeżne miasteczko wpada w popłoch, kiedy rozgrywa się seria ponurych związanych z wodą zdarzeń – fale wyrzucają na brzeg ciała mężczyzn z twarzami zastygłymi w szerokim uśmiechu… Czy to, co odkryje Vanessa, może oznaczać koniec jej wakacyjnej miłości, a nawet życia, takiego, jakie znała dotychczas?

 

Wszędzie roi się od pozytywnych recenzji ,,Syreny” , same ochy i achy! Praktycznie żadnych krytycznych  opinii.  Niestety mnie książka nie spodobała się tak bardzo jak większości czytelników.  Fatalny język, banalna fabuła i wiele innych wad, których wymienianie znudziłoby  mnie, i was. Autorka nie zaskakuje pomysłem, w zasadzie niczym nie zaskakuje. Przebrnięcie  do ostatniej strony było prawdziwą męką i tej serii już podziękuję.

Vanessa choć już nie dziecko, to niczym się od niego nie różni. Po śmierci siostry w jej życiu mało się zmieniło ( być może dlatego, że akcja toczy się po owym wypadku). Po prostu nie da się jej polubić. Jest takim  człowiekiem z bardzo , bardzo prostą instrukcją obsługi, przy czym aż śmiesznie przewidywalnym. Tricia Rayburn  albo mało wie o nastolatkach, albo właśnie tak je sobie wyobraża.  Bohaterka jest praktycznie pozbawiona pasji i ma śmiertelnie nudną osobowość.  Zazwyczaj gdy w powieści ktoś umiera zaczynam się nad nim rozczulać, jednak tu nie czułam zupełnie nic. Pustka.  O rodzicach Vanessy wiemy niewiele, jedynie to że ich ma. Tak jak córka są pozbawieni charakteru i puści jak butelka po frugo.  Simon miłość naszej sztywniaczki to jedyna postać która przypadła mi do gustu. Niestety jedyna. Inteligentny i myślący za wszystkich zaskarbił sobie moją sympatię, choć na początku miałam do niego wielkie zastrzeżenia. Ogólnie bohaterowie do czterech liter wyłączając ostatniego. Puści, zwykli, stereotypowi, trochę jak zombie.

Najtrudniej jednak było mi przyzwyczaić się do klimatu książki. Zimny, pozbawiony emocji i pusty(tak wiem to słowo się powtarza). Zazwyczaj inni autorzy starają się ukazać podstawowe problemy nastolatków, używając młodzieżowego języka.  Zdaje się, że Rayburn to raczej nie ta epoka. Interesuję się od pewnego czasu syrenami, ale te które pojawiły się w książce całkowicie do mnie nie przemawiają.

Jedyną rzeczą ,która przypadła mi do gustu to tajemnicza okładka przedstawiająca syrenę wśród wodnych roślin. Wprost bajeczna! Szkoda, że treść o wiele gorsza.  Na dole każdej strony wydawnictwo umieściło ową trawę pod  cyframi oznajmującymi stronę.

 

 Tajemnicza, romantyczna, pełna grozy…

Czyżby? Absolutnie nie! Dla mnie to zwykły ciąg zdań wydany w celu ‘’dużych pieniędzy”. Zwykły oklepany banał, którego mam już po uszy. Nic specjalnego. Także ,,Głębi” nie przeczytam na pewno(chyba, że ktoś zaoferuje zapas batoników na cały rok), gdyż jeszcze ma kryzys czytelniczy po pierwszym tomie. A może po prostu spodziewałam się zbyt wiele..

,,Syreny” nie polecam nikomu. Nuda, nuda i jeszcze raz nuuuuuda. No chyba, że chcecie popaść w doła tak jak ja.Żałuję, że w ogóle się na nią zdecydowałam, a szczególnie ty 32 złotych, które mogłam przeznaczyć na coś zasługującego na uwagę.

 

 

 

Ocena  ogólna

>>>>>2/10<<<<<

Tom: I
Wydawnictwo: Dolnośląskie
Rok wydania: 2011

 

 

 

PS: Ostatnio jestem straszliwie leniwa, tak więc na rozgrzewkę propunuję konkurs! Wymyślę jeszcze reguły i niedługo się pojawi .
Już jutro kupuję ,,Miasto szkła”, trzeci tom  z serii ,,Dary anioła”. Nie mogę się doczekać!

 

Tymczasem