twinning is winning?

Dat het tijd was om eens iets voor die ene zoon van u te maken.
En dat ge daar nu, ineens, plots en onverwacht, tijd én goesting voor had.

 

Maar dat de zus net dezelfde wou, daar had ge niet op gerekend. Het feit dat Ida in dezelfde pull kon als Osar (bewijs hieronder) maakte het wel wat makkelijker.

En voila, uw tijd en goesting draaide wat overuren (omdat overminuten nu echt een heel raar woord is, niet?)

Zin in herkleden hadden ze niet, ze moesten de wereld nog redden en dan van spiderman spelen en putten gaan graven op het veld.

We mogen blij dat ze even tot op het terras wouden komen ;)

stof: modecoupon
patron: Stof voor durf het zelvers 2, deze pull maar dan zonder knopen en in sweaterstof

Match in heaven

Het begon bij het zien van dit stofje.

een gevoel dat zich omzette in een drang tot kopen. Zo van het slag dat een stripfiguur plots niet meer in staat is met volzinnen te praten.
Wel nu, ik had hetzelfde. Hebben. Nu. Voor Jef. En Oscar. En liefst Ida. Ook.

En dan ga ik (meestal) over tot de actie. In dit geval dus kopen in tweevoud. En een strik voor Ida.
En dan begon het bijeenzoeken van gepaste items.
Pull voor Jef
Broek voor Oscar
Kleed voor Ida.

probleem: kleed voor Ida.
Ten eerste: ik maak graag kleedjes die de dochter met veel liefde voor haar moeder (wat heeft die moeder toch een grote fantasie) showt voor op de foto. Maar helaas belanden die kleedjes dan aan één of andere kapstok, naast al die andere kleedjes, te hangen in haar kast. of te liggen als ze er afvallen. Geen haan die er naar kraait en al zeker niet Ida.
Ik wou gaan voor een voltreffer.
Stof met hopen en toevallig ook een perfect matchende stof.
Ik knipte op goed geluk een bovenpand, stikte met wat hulp alles perfect, rimpelde een rok, overlockte het geheel en zette alles aan elkaar vast. Easy peasy.

Om te moeten constateren dat het bovenpand zeer nipt is, mijn rechter- en linkerachterkant niet evenhoog begonnen aan hun perfect ingestikte blinde rits, dat Hilde een stukje met de hand blind genaaid heeft (mijn eeuwige dankbaarheid waardig ;) ), om te ontdekken dat ge een stuk rits afgelockt hebt met het ding dat de rits sluit onderaan bengelde terwijl dat eigenlijk in uw bovenpand moest zijn, om dat met heel veel geduld dat ge eigenlijk niet hebt, een blinde rits terug in de rails te krijgen, te ontdekken dat dit lukte maar dat de perfecte overeenkomende rechter- en linkerdelen (dankzij haar dus) niet meer zo perfect ware, om dat zelfde te willen doen maar met die vreselijke rafelende stof het geen werk was, om te concluderen dat een gekocht kleed ook wel oké zou zijn dus om een laatste keer met de moed der wanhoop alles perfect te krijgen, om dan te moeten ontdekken dat die dochter van u toch wel wat gegroeid was, dus dat uw zoom net persvoetbreed werd.

Maar kijk naar de foto, vergeet bovenstaande alinea en onthoud enkel de laatste woorden van de alinea daarvoor: easy peasy.

opgestikt kraagje

zwier in't kwadraat

match in heaven

Ondertussen werden er voor de zonen ook nog respectievelijk een broek en pull gevonden en voor Ida een afgewassen blauw giletje. Doodzonde zou dat zijn.
Maar ge moogt onder uw vrienden ook een breiwonder rekenen.
Echt, een veel te bescheiden persoon als het op haar of haar kinders talenten aankomt, maar goed, zeer bescheiden personen moeten er ook zijn in deze wereld. En man wat ben ik blij dat onze werelden plots samenkwamen :)

Al die moeite en hard labeur werden niet voor niets gedaan, het was immers zondag doop van Jef.
Feest!

stof kleedje Ida: mondepot
wol gilet: Veritas
patronen: samenraapsel en met aanpassingen door ervaring :)

het leven zoals het is

Het is niet allemaal reuzegeur en maneschijn. Het gaat hier niet over roze wolken of niet.
Het gaat er niet over of je al dan niet al eens fuckers dacht (eerlijk? Ik dacht nog nooit fuckers, maar mannekes, ik ken toch al wat alternatieven voor dit woord)
Het gaat niet over het groot gelijk halen. Of net weer niet.

ohneen het gaat over het dagelijks leven. En net gelijk het weer is dat al eens veranderlijk.
En hier ten huize 89 gaat dat als volgt.

Ida
mama, ik ga een liedje zingen maar gij kent dat niet dus ge moet niet zeggen of het goed is of mij verbeteren. Gewoon op het einde klappen. Gaat dat lukken?

(uw moeder zal maar eens juf zijn hé)
***
Jef weent.
Ida gaat naar hem toe. Als ik zeg, stoppen, dan moet je stoppen oké?
Jef blijft wenen
Mama, mag Jef al in de gang staan? Hij luistert niet naar mij.
(vierjarige die niet luisteren moeten we al eens in de gang zetten ;) )
***
Als mijn mama antwoordt met mmmm, dan luistert ze eigenlijk niet echt.
(lap betrapt)
***
- Ik ken een mopje
- (ohneen) Leuk, vertel eens
- Neen, gij eerst.
- Maar Ida ik ken geen mopjes
- ik eigenlijk ook niet.
En ze ligt kreupel.
***
Ida staat op met een geweldig ochtendhumeur.  Zagen, hangen, wenen,... U kent het wel. Zegt ze:
Mannekes, nu gaan we even stil zijn, ik ben nog moe. En ik moet straks naar school. En ik wil eigenlijk nog slapen. Maar Jef, gij zijt grappig hoor. Oscar kom eet je boterhammen op want jij moet naar moeke Hilde, met wie ga je spelen? (wacht niet op een antwoord) Mama, echt S. die draagt altijd over. Papa, mag ik nog een boterham. ik heb reuzegonger. Voor school moet ik echt wel wakker zijn want we gaan we buiten spelen. Straks komt Annelies mij halen. Oscar ga jij met Cas spelen?
Ik ga vandaag niet spelen met O. Neen. of toch wel,ik zie nog wel. Ja mama (voor ik iets kan zeggen) ik eet mijn korsten wel op. Maar voelt eens die zijn echt wel hard hoor. Mag ik ze dan laten liggen. of neen, ik neem ze mee voor de dieren op de boerderij, die moeten ook eten hebben,...
#waarisdiestopknop? #stilzijn?!?

Oscar
zindelijkheidstraining
Hij gaat in bad (ohneen we hebben geen bad meer, maar hij gebruikt graag nog het babybadje van Jef en dat zetten we in de douche, kwestie van een situatieschets te hebben)
Volgende conversatie/gebeurtenis speelde zich af:

- jongen, niet in bad plassen of kaka doen hé
- oh neen, oké
- neen, da's vies, ga dan maar op potje oké?
- ah oké (Oscar zegt heel graag ah oké)
2 minuten later
- MAMA, kaka doen
dus ik snel naar de badkamer om hem te helpen
- wil je op potje?
- neen, daar!
En naast het bad, wel nog in de douche, ligt een drol van jewelste. Echt. Kampioen in drollen draaien. Wat anders kon ik zeggen als
- Goed geluisterd jongen, maar de volgende keer ook niet in de douche kakken, oké?
- ah oké

zindelijksheidstraining part II
Oscar is zot van schieten. Hij schiet met zijn pop, mes en vork, beker, puzzels, tractors,...allez met alles wat hij kan vinden.
Oscar wil ook zeer graag schieten in een echt schietkraam. Maar dat mag hij maar doen als hij groter is, de Amerikaan.
Sinds hij op het potje gaat zeggen we steeds: amaai, jij  bent een grote jongen aan het worden.
Waarop hij zijn plasser nam en zei:
- schieten mama?

We werken eraan.

Ida en Oscar: slaaptraining

- mama, aap open
- neen, Oscar om 2 u 's nachts zijn de ogen van de aap gesloten
- ah oké (zei ik al dat Oscar dit graag zegt?)

- MAMA, AAP OPEN?
- neen, zoeteke, slaapt nog wat, mama gaat dat ook doen en Jef- en zusje?- ook jongen, iedereen slaapt. Het is pikkedonker buiten.- 3 en 5 en papa?mama telt samen met Oscar wie nog slaapt

- mamaatje, ik weet dat ik niet uit mijn bed mag komen, maar volgens mij is die aap kapot
- neen, Ida die aap is niet kapot. Hij gaat zijn ogen open doen, binnen een uur of twee
- duurt dat lang
- veel te kort als je het mij vraagt
- is dat lang?
- neen zoeteke, da's niet lang.

- Oscar, Oscar ben jij wakker?
- NEEN (ja bedoelt hij, een ja neen ruzietje volgt)
- Oscar, die aap is echt een slaapkop hoor. Die zijn ogen zijn nog ALTIJD dicht.
- ah oké

- MAMAAAAAAAAAAAAAAAAA hij is wakker.
-wie?
- ah die aap, jong (normaal berisping over het woord jong, de moed ontbrak mij)
- aha dan mogen jullie wakker worden
- yes (Oscar)
- eindelijk (Ida)

Ge zou het bijna vergeten dat er nog eentje is.

Bijna, want zie hier. Zijn eerste lachje was voor mij :)

over "de" katjes

Ge kunt hier nu een familiekroniek lezen.
Een echte.
Niet over mijn familie maar over die van Tom.
Als ge niet graag leest, of dit zegt u niet zo veel, scrol gewoon door naar de foto's. Voor sommigen zeggen beelden meer dan woorden.

Mijn familie is maar een scheet groot, die van Tom daarentegen...
Bon, een van de overgrootvaders van Tom had een herberg: In de kat.
Sindsdien noemt men de, voornamelijk mannelijke, leden van de familie, de katjes.

Nu die katjes sloegen een vijftal jaar geleden hun handen in elkaar en besloten een reus te maken. Hier is het de gewoonte dat echte mensen van hier, een reus krijgen. Enkel die hier te betekenen hebben, of een grote familie, of gekend en berucht zijn. Ik laat in 't midden waarom ze juist Tom zijn vader kozen maar bon, hij (Tom zijn vader) stond dus model voor de reus.

En sindsdien lopen wij mee in de reuzenstoet.
Tot groot plezier van Ida en Oscar.

Dit jaar ook tot grote schrik van Tom, want eigenlijk feitelijk moest het kleinste katje dan geboren worden.
Maar ge kon al lezen dat die er vroeger kwam, dus die kon gewoon mee in de stoet lopen.

In die stoet is er een dresscode. Helaas begint die maar in maat 104. Geen van mijn kinderen heeft, officieel, die maat. Ida droeg toch het officiële shirt.
Voor Oscar maakte ik snel iets.
Snel als in, die zelfde dag. Zo snel dat de afwerking moest wachten tot na de stoet.
Maar geenene die dat heeft gezien.

 En dan nu de afgewerkte versie.

 Met boordjes en die zijn er quasi perfect aangezet.

Maar vorige vrijdag zag dat er dus zo uit...

Ida, Oscar en één van hun neven.

En dat jongste katje...dat zag er zo uit, perfect in thema me dunkt :)

Maar dat kon je niet zien, hij zat veilig geborgen in mijn draagdoek.

Patroon: Leather Sweater, LMV, met aangepaste, smallere mouwen
Stof: Stoffen van Leuven

de onmogelijke opdracht

Ik wou nog iets maken voor Oscar. U weet wel, mijn zoon. Waar ik al welgeteld 5 dingen voor maakte. Waarvan er één niet draagbaar is. (dekentje) De anderen waren dat feitelijk ook niet.

Dus ging ik voor iets draagbaars. Ahja. Altijd fijn als ge iets maakt, dat diegene voor wie het is, er ook geniet van heeft.

Ik koos Charlie, compleet gevoerd,lange mouwen,...u kent het wel: voor die koude dagen.

 Met een kijkgat voor een vogeltje. Scoren met beesten noemen we dat

Maar dan. Een foto trekken van mijn kleine man.
Ik weet niet hoe jullie dat doen maar het is me niet compleet gelukt.

Mission accomplished. Not.
Het is te smal. Het spant aan zijn buik. Het onderdeel van zijn lijf waar hij super fier op is en constant naar voor steekt.
Het was te kort. Ik had nochtans de boorband al wat breder gemaakt.
Kortom, ik maakte het te klein.

Jammer. Maar die kleine man keek naar me en lachte eens

Maar nogmaals, ik stond voor de onmogelijke opdracht om dat vast te leggen.

jarig zijn is reuzefijn (part 2)

of toch niet.

17 mei was Oscar jarig. Mijn zoon. Mijn knuffelbeest. Mijn wriemelkont. Mijn ikeetallesop. Mijn ikhebaltientandendusikkanookechtallesopeten. Mijn ikstapoveralnaartoemaarlaatmijnhandennietlosenzogeraakikoveralwaarerietsomteetenis. Of zelfs aan alles wat niet om te eten is.

Ik ben er zot van.
Serieus. Hoe hij zich tegen mij nestelt, hoe hij goedgezind wakker wordt. Al werken we keihard aan het langer slapen dan 5u aan één stuk. Dat laatste is geen succes. Slapen. Daar heeft hij geen tijd voor. Midden in de nacht kan hij gerust zitten spelen in zijn bed, vertelt hij ongelooflijke verhalen, "springt" en trekt hij aan zijn bed (dat vanachter tegen ons bed staat) zodat wijlen ook wakker zijn om ervan te "genieten". Om dan na een uur (als we sjans hebben) of 2 uur terug in slaap te vallen. Met de lach op zijn gezicht. Of ten minste dat denken we want mijnheer steekt zijn poep in de lucht om te slapen.

Maar kijk, die zoon van mij kreeg geen feest.
Nieje. Wij zijn verhuisd. En we zijn nog aan het verbouwen.

Want wijlen kochten dit

En dat veranderde langzaamaan naar dit. Langzaamaan. Da's zoals in 3 jaar. Toen besloten ewa financiële diensten dat we tijd genoeg gekregen hadden en dus moesten we verhuizen. Of boete betalen.

In 3 jaar tijd braken we gans onze gevel en achterbouwen af. We kuisten al die stenen en metsten dan, met die stenen, weer de gevel op (met isolatie, kijk maar naar ons dak, daar zie je het aan, voor al wie van ongelovige Thomas speelt). 

We groeven funderingen, bouwden een nieuwe achterbouw. In't strak. Zetten gans de binnenkant in ruwe muur en begonnen opnieuw: elektriciteit, water, vloerverwarming, ventilatie, isolatie,en nog wat dingen op tie

Ik schrijf hier we, maar eigenlijk feitelijk deed Tom bijna alles. Zelf. Serieus, die kan dat. Of die zegt toch dat hij het kan en ik geloof dat. Want ik kan daar niets van (buiten stenen kuisen)

En dat allemaal kwam tot zijn einde. Eindelijk. 

De keuken wordt op dit moment afgewerkt, de vloeren zijn geschuurd, de ramen zijn geboend, het stof is opgezuigd,...

En toen staken wij ons leven in dozen.

Overal waar ge kijkt, ziet ge dozen en zakken, en nog meer dozen en dan nog een paar lege dozen. Want na het inpakken komt het uitpakken en alles een juiste plek geven.

 

En daarom kreeg mijn allerliefste, coolste, meest geweldige zoon geen feest (maar wel een nieuw huis)

Paasbest

oh geen paniek, Pasen is maar volgende week.

Maar hier hebben ze sjans: een overgrootmoeder die nog leeft en met een kinderlijk plezier de paashaas wat vroeger uitnodigt.
Al bracht die mattentaarten mee.

Dus daar kleden wij ons met plezier eens voor op.
Het is te zeggen. Ik maakte met plezier de kleren.

Oscar praat nog niet (allez hij zegt mama tegen alles en iedereen, dus dat telt nog niet mee), maar zeverde de boel direct onder. Van contentement. Vaneigenst datte.
(patroon : dedroomfabriek, afgewerkt zoals gingerbread hemdje/ stof: Veritas) 

En de dochter? Die wou een short aandoen. Dus die hebben we pedagogisch omgekocht. En toen was plots een kleedje goed.
(patroon: Stof voor durf het zelvers, met kapmouwen, zakjes én kraagje/stof: stoffenspektakel) 

 

En samen levert dat dit op

Maar hé, ons gevoel voor drama is nooit ver weg

 Elk om de beurt. Ahja!

en zie hier

als moeder de vrouw, klinkt geweldig gansachtig, iets belooft aan hare zoon, zal ze die belofte ook nakomen.
Misschien.
Waarschijnlijk.

Dus bij deze...
een babyvoet op iets zachts en wit.

  oh ja de sluiper werd ne kruiper

 en is daar ontzettend fier over

Genoeg gesmolten. Nu de harde waarheid. De stoffen lagen hier al klaar van in april. Net op de valreep wouden we toch het geslacht weten. En kocht ik stof.
Maar viel ik ook op mijn gat.
Had ik te maken met een lijf dat echt het mijne niet was.
Kortom, had ik geweldig veel zwangerschapskuren dat er van stikken niets in huis kwam.
Na de bevalling, had ik nog meer excuses. Want hé, want ne geweldige zomer was dat nu!
Geen weer voor warme dekentjes. Dus ging ik er in de herfst voor gaan. Mmmm, uitstel naar de winter.
En nu zelfs die winter het laat afweten, maakte ik dus de belofte.
En nu heeft Oscar eindelijk, achteneenhalve maand na datum, een geboortedekentje à la cozette.
Maar de rand wel 5 keer doorgestikt. Dat vond ik mooier.

the good, the bad and the ugly

4 keer dezelfde basis: de kaptrui van stof voor durf-het zelvers.
4 keer anders.

 Voor de dochter

 The good en nu al favoriet  van Ida. Met folieken op de achterkant, zakjes,...

 nog eentje onder de categorie...the good (edit: idee van hier, dankzij haar teruggevonden!)

 Met zakken die doorlopen.

En toen speelden we eens met het kolleke. Deze valt onder de categorie...the bad. Het kolleke is niet wat het zou moeten zijn, de pull onderaan is het precies ook niet, enkel de zakjes lijken goed gelukt. Ik heb er ondertussen de onderste boord al vanaf geknipt. Ohja aan tornen doen wijlen niet mee zenne. En kprobeer er nog iets van te maken. The bad krijgt een vervolg!

En de vierde? Voor de zoon. Want daar maakt ge niet veel voor. Maar ge zijt niet goed in kleine dingen.
En ge kreeg gelijk.

Aanschouw hier the ugly
Het begon thans goed. Vosjes en geel.

 een patroon zelf verkleind naar een grote 74. Wat kan er daar nu mee mis gaan?

Alles dus. Ge draaide u stof binneste buiten. De binnenkant zit aan de buitenkant. Niet overal. Ahneen. Bij een mouw deed ge het just. En zelf patronen verkleinen. Mejuffer! Thans gecontroleerd enal.
Een grote 74. Mijn h*l.
't zit vast op zijn hoofd. En ja, dat is een groot hoofd. Maar niet zo groot da'k met de beste wil van de wereld diene pull niet verder krijg.

En hij vindt dat niet erg. Maar ikke wel.
Dus...bij deze: Oscar heeft nog iets te goed ;)