Berrefonds

Annelies had een geweldig idee, dat kon u al lezen.
Dat er prachtige dingen de komende weken gaan verschijnen, kan u hier ook volgen. (fb - pagina)

Ik engageerde me om iets te maken voor het Berrefonds, dat kon u ook al lezen.

Dat zoiets naaien niet simpel was, daar zijn getuigen van.

Ik wou eerst het kleinste wikkeldoekje maken, maar zelfs al typend komt het kiekevel weer opzetten. Ik kreeg het niet gedaan. Echt niet.
Het moeten afstaan van zoiets kleins voelt zeer onwezenlijk aan.

Ik raapte al mijn moed bij elkaar want als ik het al moeilijk had met dit te stikken, hoe moeten die ouders zich wel niet voelen als zo'n dekentje moeten gebruiken?
Het moest tot in de puntjes perfect zijn. Ik denk zelfs niet dat ik ooit langer deed aan het knippen, bedenken van stoffencombinaties en het ineensteken dan nu.

Want je wilt het beste voor zij die het beste niet lang hebben kunnen koesteren. Dat verdient toch enkel perfectie, niet?

Kijk eens ook bij: Lies - Jo - Sofie - Mieke - Fien - Nancy - Tine - Marjolein - Mieke, zij gingen ook aan de slag voor het Berrefonds

stof: remember me - Liesellove, fleece ook vandaar.

patroon: Berrefonds

ingehaald

Kijk, drie kinders content stellen, het zal met vallen en opstaan zijn dat we het leren.

En dat alle kleine beetjes kunnen helpen, daar ben ik van overtuigd.
Dus ...
maakten we voor dochterlief ook een dekentje.

Ahja, kwestie van content te stellen op een moment dat ze daar al enig besef van hebben.

 Alweer 1.5 meter zachtigheid. Of dat was toch de bedoeling, de vlinders zouden verkeerd vliegen.
Het werd dus ongeveer 1 meter maar da's perfect om te doen alsof we slapen :)

 en om samen te kijken of het wel vlinders zijn of bloemen

 en dan een poging doen om elkaar de nek om te wringen, eu sorry, kusje te geven maar het lijkt wel op het eerste ;)

Goedgekeurd en contente kinders. Voorlopig toch ;)

love is in the air!

Ida wacht er nog steeds op, Oscar moest er 8.5 maand op wachten, maar die jongste werd al verwend. 

Met een dekentje.

Beter gezegd: een deken van 1.5 meter lang. Kwestie van op alles voorbereid te zijn.

Ik gebruikte een lily balou stofje van bij mon depot en een zachte fleece/katoen. 

Zachtigheid troef. En nu hopen we dat Jef minder in de war raakt, zo bijvoorbeeld overdag wakker zijn en 's nachts slapen. Bijvoorbeeld hé. Want ge hoort ons niet klagen.

of wat had je gedacht?

over dekentjes

en warmte en babyvoeten en liefde en cadeautjes.

Als er iemand geboren wordt en echt waar, die vrienden van ons die kunnen er wat van, dan probeer ik steeds (ik schreef, PROBEER) met iets zelfgemaakt langs te gaan.
De ene keer lukt dat al beter dan de andere keer.

Soms maak je iets voor een meisje maar blijkt het eerder voor een Siamese tweeling te zijn.

Soms denk je: ik ga dat nog vlug maken maar komt dat op het to do lijstje

En soms geef je het ewa later af, maar zijn de vrienden in kwestie daar ook nog content mee. (of ze maken dat u toch wijs en wie zijt gij om hen tegen te spreken?) Zo ging het met Thuur.

Maar soms gaat alles perfect en kan je dat afgeven op't juiste moment.
Kaartje 's ochtends in de bus, toevallig een bijpassend stofje in de kast (mmm is dat zo toevallig als die kast uitpuilt?) en dan tegelijkertijd slapende kinders (da's dus al, werkelijk waar, deze vakantie 3 keer gebeurd) en men krijgt dit...

Echt waar, na 3 jaar stikken heb je ze laten maken en dan stikt ge ze nog verkeerd.

enkel iets zelfgemaakt durf ik niet goed, dus koop ik ook steeds in de winkel waar ik ook beter aandelen van zou kopen ;)

en zie hier

als moeder de vrouw, klinkt geweldig gansachtig, iets belooft aan hare zoon, zal ze die belofte ook nakomen.
Misschien.
Waarschijnlijk.

Dus bij deze...
een babyvoet op iets zachts en wit.

  oh ja de sluiper werd ne kruiper

 en is daar ontzettend fier over

Genoeg gesmolten. Nu de harde waarheid. De stoffen lagen hier al klaar van in april. Net op de valreep wouden we toch het geslacht weten. En kocht ik stof.
Maar viel ik ook op mijn gat.
Had ik te maken met een lijf dat echt het mijne niet was.
Kortom, had ik geweldig veel zwangerschapskuren dat er van stikken niets in huis kwam.
Na de bevalling, had ik nog meer excuses. Want hé, want ne geweldige zomer was dat nu!
Geen weer voor warme dekentjes. Dus ging ik er in de herfst voor gaan. Mmmm, uitstel naar de winter.
En nu zelfs die winter het laat afweten, maakte ik dus de belofte.
En nu heeft Oscar eindelijk, achteneenhalve maand na datum, een geboortedekentje à la cozette.
Maar de rand wel 5 keer doorgestikt. Dat vond ik mooier.

ik heb nog nooit...

Ken je dat spelleke? Awel ik heb een aantal dingen nog nooit gedaan, die de meeste mensen onder jullie wel al deden. En omgekeerd. Maar die ga ik hier niet allemaal publiceren. Ahneen, ziet dat ik er één vergeet en dan peizen jullie verzekerst: WTF? En dat heeft die Sofie wel al gedaan ofwa? Of dat meent ge niet, dat die zo'n seut is dat die dat nog nooit heeft gedaan. 

Mijn internetimago zou een deuk kunnen krijgen.

Maar waar ik wel voor uitkom is dat ik nog nooit een dekentje maakte. Ik volgde al eens bij de tiretten een DITje hierover. Lang geleden, maar maakte toen een sjaal.

Maar nu maakte ik een dekentje.

Met fleece.

En zelfgemaakte paspel.

Wat ik me had voorgenomen nooit meer te doen want 't sop is de kolen niet waard, maar ja af en toe moet ge eens afwijken van uw principes hé.

Maar het ging over een dekentje. Een zacht.

Dat werd dan ook getest

...door een dochter die moest doen alsof ze sliep...

...en door een zoon die het dekentje meteen wou opeten.

 

Er piepten een paar voeten uit die de mama dan weer zou opeten (maar hé, ik heb nog nooit...)

Voor baby Sander. Alstublieft