Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, σαν το ξεχασμένο στάχυ...

Κι αυτή βουβή σκυφτή και μόνη...

Η μοναξιά έχει πολλά πρόσωπα κι άλλα τόσα μονοπάτια. Η μοναξιά δεν έχει Θεό. Είναι άθεη. Το ιερό και το όσιο δεν τα γνωρίζει, δεν έχει μέτρα και σταθμά, δεν έχει φρένο στην κατη-

φόρα. Η μοναξιά δεν είναι επιλεκτική. Θαρρείς και είναι σαβουρομάνα. Όποιος "πρόθυμος" τον μπαγλαρώνει. Η μοναξιά έχει πολύ ισχυρά αντισώματα. Όλοι γύρω της νοσούν, πλην αυτής.

Η μοναξιά δεν έχει ηλικία. Όχι η ίδια. Απλά δεν κάνει διάκριση στην ηλικία. Πέφτει πάνω σου χειμώνα καλοκαίρι, με ήλιο ή βροχή, με στιλπνά και μεταξένια μαλλιά ή ακόμα και με λευκά.

Η μοναξιά αγαπά κυρίως τα λευκά μαλλιά. Εκεί ιδίως τα συναισθήματα της χτυπούν "κόκκινο" 

Υπάρχουν όμως πολλές περιπτώσεις μοναξιών. Άντε, πες ότι είναι εκείνοι που αποφασίζουν να ζουν μόνοι τους, λόγω ιδιοσυγκρασίας ή πολλαπλών απογοητεύσεων από θεούς κι ανθρώπους. Ή πες πως είσαι νέος ακόμα, τόσο νέος, που, μέσα από τη μοναξιά ξετρυπώνεις την δημιουρ-γικότητα κι εκείνη είναι παρέα φλογερή και ξέρει να σε παρασύρει σε ηλιοφώτιστους δρόμους.

Η μοναξιά με λευκά μαλλιά, σε άδεια δωμάτια, πλούσια ή φτωχά λίγο διαφέρει, δεν αντέχεται. Γιατί, δεν είναι ποτέ μόνη της. Συνοδεύεται κι από το γήρας, την εγκατάλειψη, την κατάθλιψη, αλλά και τη φτώχεια, σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Τόση φτώχεια, που μπορεί να μην υπάρ-χουν ούτε καν οι τοίχοι να αμπαλάρουν τη μοναξιά. Κι η μοναξιά δίχως τοίχους, είναι ένας, υπέροχα ιδανικός συνδυασμός θανάτου, η ολοκληρωτική καταστροφή κάθε αξιοπρέπειας..... 

Όσοι δεν είναι αντιμέτωποι με το θηρίο που λέγεται Μοναξιά, συνήθως παγιδεύονται ανάμεσα στην έπαρση την απάθεια την απανθρωπιά τους. Εκείνες είναι που τους συντροφεύουν πιστεύ-
οντας αφελώς, πως οι ίδιοι δεν θα βρεθούν ποτέ σε παρόμοια θέση... Ναι ε;... Για πήγαινε μια βόλτα σ' ένα νοσοκομείο ένα βροχερό απόγευμα ή σε έναν οίκο ευγηρίας ή σε έναν κεντρικό δρόμο. Άνοιξε μια χειμωνιάτικη νύχτα ένα ανήλιαγο διαμέρισμα, κι ύστερα έλα και πες μου.

Η Μοναξιά συνορεύει με την Τρέλα κι έχουνε για γείτονα την Απόγνωση. Ετούτη η αλλόκοτη παρέα, κατοικεί σε βουβά, σκυφτά και μόνα ανθρώπινα σώματα και κάνει συντροφιά με κάθε καρυδιάς καρύδι! Αν αντέχεις να ακούς στην τηλεόραση, εκείνον τον χαρακτηριστικό ήχο, που δηλώνει την εξαφάνιση ενός ανθρώπου, που τον αναζητούν οι δικοί του -αλλά όχι σε όλες τις περιπτώσεις!- αν τον αντέχεις αυτόν τον ήχο, τότε σκέψου πως είναι η μοναξιά, μέσα σε ένα γερασμένο ανθρώπινο μυαλό, που παίρνει ασυναίσθητα (;) τους δρόμους και ψάχνει, τι άραγε; 

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα 

σαν ξωκλήσια ερειμωμένα, ξεχασμένα

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα 
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα

______________________________________________

Αν χρειαστεί ανάγκη, καλέστε Silver Alert. Υπάρχουν πολλοί φορείς που βοηθούν στην ανα

ζήτηση ηλικιωμένων και κυρίως ασθενών ανθρώπων. Στην ανάγκη, καλέστε το 100 ή το 199.

Η αρχική Φωτογραφία είναι η συμμετοχή μου στο Φωτογραφίζειν. Μαρία μου σ' ευχαριστώ!
Φυσικά ευχαριστώ κι όσους φίλους με ψήφισαν ή απλά αντίκρισαν αυτή την φωτογραφία!

Παραπομπή σ'ένα τραγούδι που δεν αντέχω ποτέ να το ακούω ολόκληρο: Άνθρωποι Μονάχοι

                    

____________________________

Στο blog της Κικής διαβάστε σήμερα τις αναμνήσεις της από το σχολείο:

"ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ Τ' ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..."

__________________________"o pio pistos filos tou skylou" ______________________________