🍂 Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο 🍂
Ξεκινώντας με ΚΛΙΚ επάνω στις φωτογραφίες για μεγέθυνση
φύγαμε για ένα φωτογραφικό ταξίδι στην πολυπρόσωπη Κύπρο
Ladies and gentlemen η πτήση για Κύπρο αναχωρεί άμεσα. Προσδεθείτε! Πάμε για ένα "κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε από ψηλά αν τους κοιτάξεις, θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι που στη στιγμή θα τους ξεχάσεις" και απογειωνόμαστε..τώρα! Δέστε ζώνες, χαλαρώστε, η Κύπρος μάς περιμένει!
ζωή... αλλά για να μην μας ξεφύγει η ζωή..
Ανοίγω τα φτερά μου ξανά. Η πτήση για Κύπρο είναι μια από τις ωραιότερες μακράν. Ιδανικές καιρικές συνθήκες, με ό,τι ονειρεύομαι διαρκώς: τα σύννεφα! Έχουν βγει στο σεργιάνι να μου κάνουν το χατίρι, να τα χαρώ όσο γίνεται. Επιστρατεύουν όλα τους τα παιχνιδίσματα και τα τερτίπια για να με εντυπωσιάσουν. Εδώ που τα λέμε, δε θέλω και πολύ. Μπαίνω σε mood ήδη, από την ώρα που φεύγω από το σπίτι. Απογείωση ✈
Μάθημα ζωής. Τέτοιο ήταν για μένα το ταξίδι μου στην Κύπρο, κι ας μην ήταν η πρώτη μου επιλογή για φέτος. Κοντινός προορισμός γαρ, άστον για τα .. γεράματα.. Λες κι ο χρόνος μού έχει υπογράψει κάνα συμβόλαιο και ξέρω ότι θα γεράσω. Φευ. Πήγα. Είδα. Γύρισα. Μια άλλη. Όχι αυτή που έφυγα από δω. Αυτό άλλωστε, υποτίθεται ότι είναι το νόημα κάθε ταξιδιού. Πας, βλέπεις, αλλάζεις μέσα σου. Ε, μετά την Κύπρο, άλλαξα λίγο παραπάνω. Όχι γιατί πήγα ανυποψίαστη. Αλίμονο. Είχα αποφασίσει από το σπίτι κιόλας, ότι θα πάω να μπω στα Κατεχόμενα. Ήξερα κι από το πρόγραμμα ότι θα επισκεφτώ τον Τύμβο τής Μακεδονίτισσας και θα μπω και στις κεντρικές φυλακές τής Λευκωσίας. Γη τής λεμονιάς, τής ελιάς..
Μέσα στις κεντρικές Φυλακές τής Λευκωσίας ...
Μου την είχαν πει βαρετή, συνηθισμένη, αδιάφορη. Ότι έχει λιγότερα "προσόντα" από την Ελλάδα. Ότι τα φυσικά της κάλλη, υπολείπονται τών δικών μας. Κι ότι στην τελική δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Από την προσγείωση και μόνο, ο θαλασσινός αέρας τής χώρας έρχεται και σ' ανταμώνει. Το εθνικό δίκτυο είναι άρτιο, αν και αυτή η εγγλέζικη "κληρονομιά" να είναι όλοι οι δρόμοι ανάποδα (από τους δικούς μας) και να οδηγούν δεξιοτίμονα αυτοκίνητα, σε μπερδεύει με το καλημέρα σας.!
Με υψηλό βιοτικό επίπεδο, με τον αέρα τής αγγλικής γλώσσας να μετριέται ακόμα κι ως μητρική, με γκουρμέ χαλούμια, πατάτες αντιναχτές, ψητές σεφταλιές και δάχτυλα κυριών, με ωραία σπίτια κι ακόμα ωραιότερα σχολεία, με τα πανεπιστήμια να είναι όλα ιδιωτικά αλλά αναγνωρισμένα από το κράτος, με τη θάλασσα "στα πόδια της" και τις μικρές αποστάσεις ανάμεσα στις πόλεις, με χλιδάτες βιτρίνες στις αστικές λεωφόρους, πεντακάθαρους δρόμους, και με κατοίκους πολύ φιλόξενους, θα 'λεγε κανείς πως, η Κύπρος συγκεντρώνει μια πολύ καλή "βαθμολογία"..!
Αλλά; Λείπει κάτι; Αντιθέτως. Είναι κάποια "πολύ", είναι αυτός ο ζήλος να κάνουν στο βωμό τού κέρδους, κάποιες πόλεις "Ντουμπάι", υψώνοντας αμέτρητους ουρανοξύστες, είναι που έχουν μαζευτεί πολλοί σε έναν τόσο μικρό τόπο, Άγγλοι που με το "έτσι θέλω" κατέκτησαν κάποτε τη χώρα, κι ακόμα κρατούν "μερίδια" γης, επιβάλλοντας τη δική τους συνοικία, και πολλές δικές τους συνήθειες, είναι εκείνο το κατεχόμενο κομμάτι γης (36% τού νησιού) που καταπάτησε η Τουρκία με τσαμπουκά και ύπουλους
..συμμάχους, είναι ο ΟΗΕ που κατοικοεδρεύει εκεί, προκειμένου να "κρατά τα ίσα", είναι ο τουρκικός στρατός που φυλά αυτά που καταπάτησε(!), είναι οι Τουρκοκύπριοι που περνούν καθημερινά στην ελεύθερη Λευκωσία για να εργαστούν.. Παίρνουμε ειδική άδεια και περνάμε μέσα στις κεντρικές φυλακές τής Λευκωσίας, εκεί όπου τα Φυλακισμένα Μνήματα "ζουν" αιωνίως φυλακισμένα.. Εκεί που βασάνισαν τα παλικάρια τής Κύπρου οι Εγγλέζοι, εκεί και τα έθαψαν.. Φτάνουμε στο στρατιωτικό κοιμητήριο, εκεί που μαζί με τους τάφους και τα κενοτάφια, υπάρχει και το ομοίωμα τού ελληνικού αεροπλάνου που κατέπεσε από φίλια πυρά το 1974
θέσεις τών άτυχων Ελλήνων στρατιωτών και το πιλοτήριο (1974) ΚΛΙΚ
Ήταν 8:15 το πρωί κι από το ΡΙΚ ακουγόταν το τραγούδι "το πουκάμισο το θαλασσί" όταν έγινε το πραξικόπημα, σχεδιασμένο από την ελληνική χούντα. 15 Ιουλίου 1974. Αλλά ούτε η δεξιά μεταπολίτευση στην Ελλάδα, στάθηκε δίπλα στην Κύπρο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν ρωτήθηκε για τη στήριξη που θα προσέφερε στους αδερφούς Κυπρίους, δήλωσε "η Κύπρος κείται μακράν". Σε ελεύθερη μετάφραση, νίπτω τας χείρας μου.
Βρίσκομαι ακόμα στα ιερά χώματα τής Κύπρου. Όλα δείχνουν ότι η χώρα με το όνομα βαρύ σαν ιστορία, ζει μιά φυσιολογική ζωή. Οι Κύπριοι φαίνεται να ζουν συμβιβασμένοι δίπλα στους Τουρκοκύπριους, χωρίς να υπάρχουν σύννεφα, μα ούτε κι η πρόθεση από κανέναν, να λυθεί κάποτε το κυπριακό. Οι στιγμές που βιώνω εδώ, χαράσσονται ανεξίτηλα στη μνήμη μου: η διαδρομή χιλιομέτρων δίπλα στις κατεχόμενες περιοχές, τα συρματοπλέγματα -η "πράσινη" γραμμή- οι Τούρκοι στρατιώτες στα φυλάκιά τους 24 ώρες το 24ωρο.. Η Αμμόχωστος (Famagusta) που φαίνεται τόσο μακριά αλλά είναι τόσο κοντά που νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα για εκείνη, αλλά στην ουσία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.. Η πόλη Άχνα με τις πόρτες και τα παράθυρά της να χάσκουν θλιβερά όσο και θλιμμένα. Και τέλος η είσοδός μου στα Κατεχόμενα..
Μισό αιώνα μετά την εισβολή, ο εχθρός ίσως απλά να καθαρίζει φασολάκια..
..ή να 'ναι μες στη θλίψη και να τα 'χει βάλει με την πουτάνα την τύχη του..
Μισό αιώνα μετά την εισβολή, ο εχθρός ίσως απλά να καθαρίζει φασολάκια ή να είναι μες στη θλίψη, και να τα 'χει βάλει με την πουτάνα την τύχη του.. Φωτογραφίζοντας τα πρόσωπα τών "εισβολέων", ένιωθα σα να ζούσα σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ένα σύμπαν με τους πολιορκημένους, κι ένα άλλο σύμπαν με τους ελεύθερους πολιορκημένους. Πολιορκημένοι όλοι τους μέσα σε δυό ιδιότυπες φυλακές. Μα πάντα μες στο ίδιο κλουβί...
Κατά τη διάρκεια τού ταξιδιού μου, μεταξύ συγκίνησης και ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης, αρρώστησα (για πρώτη φορά) με κορονοϊό.. Οι πρώτες ώρες ήταν αφόρητα ενοχλητικές. Αλλά γύρω μου, σα να 'χαν πάρει όλα μυθικές διαστάσεις.. Σα να οδηγούσα ένα πρωινό με καύσωνα κι η άσφαλτος "άχνιζε" από τη ζέστη.. Σκεφτόμουν πως οι Κύπριοι ακροβατούν συνεχώς επάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, προσπαθώντας να .. "χωνέψουν" την κατοχή τους, και να χωρέσουν στο μυαλό τους το παράλογο τού πράγματος. Ακριβώς όπως ο Άγιος Βασίλης αναγκάζεται να συμβιώνει με τα αντηλιακά και τις παιδικές σαμπρέλες θαλάσσης. Η πτήση τής επιστροφής με βρήκε με σχεδόν ολοκληρωτική απώλεια ακοής. Παρατηρούσα τους συνεπιβάτες γύρω μου, σαν σκηνή τού σινεμά που 'χει παγώσει, σα να 'μασταν επιβάτες εκείνης τής μοιραίας πτήσης που έστειλε το ελληνικό αεροπλάνο στο θάνατο, αδιαμαρτύρητα και σιωπηλά... Petra
🍂🍂 Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο 🍂🍂
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΚΛΙΚ ΕΔΩ !
Υ.Γ Το παρόν κείμενο υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή! Οι..συνήθεις ύποπτοι το πιάσανε το υπονοούμενο..
"Χρυσοπράσινο φύλλο": Μαλένης - Θεοδωράκης ~~ "Το πουκάμισο το θαλασσί": Δασκαλόπουλος - Κουγιουμτζής
❤...........οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο...........❤
