Geplooide strikjes

Toen La Maison Victor nog volop in de testfase van hun nieuwe tijdschrift zat, passeerden er in mijn blogfeed een paar heerlijke asymmetrische plooirokjes. Meteen nestelde het gedacht zich in mijn chaotische naaibrein dat ik er ook zo-eentje voor Lilith wou. Het nieuwe tijdschrift werd meteen op de verschijningsdatum gekocht, verdween in de kast, overleefde een verhuis en verdween weer in dezelfde kast, maar zie! Uiteindelijk is het er toch van gekomen.

Ik knipte de stof, en tijdens een veel-te-lang-uitgestelde naaidate met Mevrouw Khadetjes begon ik aan het plooi- en stikwerk. Het vraagt wat meer denkwerk dan het doorsnee rimpelrokje, maar uiteindelijk levert dit wel een heel  tof resultaat op.

Lilith koos het stofje zelf, het is er eentje van Cosmo, maar ik zou absoluut niet meer weten waar ik het ooit haalde.

Tot Liliths intense voldoening zit er genoeg stof in het rokje om heerlijk te zwieren.

Stilletjesaan begint ook hier de lentecollectie te komen piepen, eindelijk!

Julia + een vraag voor jullie

Behalve een mooie meisjesnaam is Julia ook de naam van een patroon van Compagnie M. - maar bon, dat weet u al lang.

Waarom ik niet al veel eerder een Julia maakte? Ik zou het niet weten. Pure dommigheid, misschien.

Veel woorden moet ik er niet aan vuil maken, vermoed ik. Ik koos voor de basisversie met de verknipte panden, omdat ik vond dat dat bij deze effen stof net iets meer zou geven - al zie je de naden niet op de foto's.
Het patroon is exact wat ik ervan verwacht had: eenvoudig, duidelijk, het zit snel in elkaar, perfect van maat en een echt plezier om te dragen!

De stof is een heel soepele, donkerblauwe glittertricot die ik bij Stoff.be in Alken kocht. De stof voor een meer zomerse versie ligt al klaar, en voor een versie voor Lilith heb ik ondertussen ook al stof klaarliggen.

En dan nu een vraag: ik heb elk seizoen weer een gebrek aan toffe bovenstukken. Rokken, kleedjes, broeken, allemaal geen probleem, maar die bovenstukken, dat vind ik zo moeilijk: t-shirts, truien, topjes in de zomer... Dus: welke bovenstukken maakten jullie al voor jezelf en moet ik echt ook eens proberen? Of welke staan op jullie to-do-lijstje?

Knopen

Eindelijk! SVDHZ2 ligt hier al een hele tijd, en vooral de trui met knopen op de schouders trok al meteen mijn aandacht. Er passeerden al veel mooie versies in blogland, en het werd tijd dat ik het dus ook eens probeerde.

Ik kocht een zachte grijze gebreide stof in De Soldeur in Kortrijk, en verbood mezelf daar een bijpassend katoentje bij te kopen. Het moest en het zou uit de stoffenkast komen. Eerlijk, het heeft een paar bezoekjes aan de kast gekost voor ik iets vond dat me aanstond. Bijna gaf ik dan toch maar toe, maar dan - plots! - op het laatste moment viste ik er een grijs katoentje met gekleurde vogeltjes uit. De goeie match, oef.

Lilith opmeten was de volgende stap. Borst, taille en heupen, en o help, dat was al niet simpel. Liliths maten kwamen overeen met achtereenvolgens 104 - 122 - 116. Het duizelde me even, maar bon, gelukkig kwam daar een goed passende trui ter hulp gesneld en vreemd genoeg moest ik voor haar een 122 overtekenen - terwijl ik overal lees dat de trui te breed uitvalt? Maar bon soit, ik tekende de 122 over, versmalde de schouders, en daarna ging het eigenlijk als een fluitje van een cent.

De trui past haar goed, al zijn de schouders nog steeds ferm te breed. Volgende keer moet ik daar dus nog serieus wat snoeien. Voor de rest ben ik eigenlijk heel tevreden!

Beer moest ook mee op de foto...

... en ook onze kleine bandiet liet zich natuurlijk niet onbetuigd.

Al jullie lieve reacties op mijn vorige blogpost hebben mij trouwens heel veel deugd gedaan. Het is goed om te weten dat veel mensen Ernestje in hun hart sluiten, ook al is hij anders-dan-anders. Jullie zullen hem hier sowieso nog veel zien passeren.

Een project uit het hart

Wie mij al een hele tijd volgt, weet dat hier ten huize Piepow zo'n 22 maanden geleden de wereld even ophield met draaien. Ons Ernestje, geboren met een extra chromosoom, zette onze levens op hun kop. Ondertussen zijn we zoveel verder, en is dat kleine manneke gewoon mijn kleine keppe. Vaak sta ik er zelfs niet meer bij stil dat hij een specialleke is - al gebeurt dat even vaak wel, natuurlijk.

Ik probeer jullie zo min mogelijk te ambeteren met berichten over zijn anders-zijn, over zijn syndroom. Maar nu kan ik het toch even niet laten. 

Een hele tijd geleden kwam er een oproep langs op Facebook. Voor een project rond kindjes met het Syndroom van Down - en dan vooral hun pure blik - zocht fotografe Emilie Bonjé kleine downtjes. Ik sprong natuurlijk meteen op de kar, liet weten dat ik bereid was Ernestje klein model te laten zijn, en zo geschiedde. Ergens half augustus vorig jaar reed ik naar de Plantentuin in Gent, waar Ernestje voor de camera gewoon zijn eigen schattige zelve was en Lilith zich verwonderde over alle vreemde grote planten die ze daar zag.

En zo ontstond "Special People". Een project uit het hart. Een paar dagen geleden publiceerde Emilie de foto's die ze selecteerde op Facebook, en ik ben gewoon ongelooflijk trots dat ik ze hier met jullie kan delen. Jullie zullen Ernestje ongetwijfeld herkennen, maar alle foto's zijn in mijn ogen zo onbeschrijflijk puur en mooi. Allemaal zijn het kleine downtjes, allemaal zijn ze simpelweg mooi, maar toch zijn ze allemaal zo verschillend. 

Ik ben trots op al die kleine mensjes, die op hun eigen prachtige manier hun weg zoeken. 

Wie met mij mee wil genieten:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1059141677433180.1073741850.311829912164364&type=1

(je hebt normaal gezien geen facebookaccount nodig om deze link te kunnen bekijken)

En dan, omdat ik het niet kan laten, de foto die meneer Piepow en ik het mooiste vinden uit de shoot:

Vogelvlucht

Lang geleden, de eerste keer dat ik meneer Piepow stofjes wilde laten meebrengen uit NY, werd ik verliefd op een stofje van Birch Fabrics. Ik bestelde de laatste yard die er was, was dolgelukkig toen ik het in real life zag want ja, mooi!, waste het voor, deponeerde het in mijn stoffenkast, en daar lag het een paar weken geleden nog. So typically me.

Het simpele a-lijnpatroontje dat ik hier ook al gebruikte, bracht redding. Ik kreeg alle patroondelen net uit die ene yard, knipte er ook nog voering bij, en niet eens zo heel veel later was de rok klaar.

Me happy, ware het niet dat ik een beetje ontgoocheld ben van de stof. Lilimie ondervond onlangs hetzelfde en noemt het dat de stof "verweerd" is, en ach ja, zo klinkt het bijna nog goed ook. Maar nee, ik ben niet zo tevreden over de vele witte strepen in de stof. Volgens mijn naailerares komt dat doordat ik de stof een hele nacht heb laten weken om voor te wassen. Iets wat ik dus niet meer ga doen met donkerder stoffen.
Van ver zie je het niet, maar ik weet het, dat die strepen er zijn, en dat is er eigenlijk teveel aan. Maar soit, ik ga het rokje toch dragen, want de stof vind ik nog steeds heel fijn.

Op de foto's lijkt het alsof het truitje er totaal niet bij past, blijkbaar laat zo'n stofje met metaaldraad erin zich niet goed fotograferen.

Vooraan kwam de voering nog een heel klein beetje piepen, een euvel dat ondertussen al verholpen is.

Bon, nog eens een al-veel-te-lang-in-mijn-bezit stofje verwerkt, doe zo voort, Piepow!