KCW # 4&5: niet veel soeps...

Niet veel soeps. Veel beter kan ik het niet uitdrukken. KCW en Piepow, geen goed koppel. Die nieuwe job, tja, veel energie en tijd blijft er niet meer over. Maar ik doe mijn best!

Gisteren was het niets - nada - noppes. Geen patroon of stof aangeraakt.

Vandaag plakte ik een patroon, en hoop ik de juiste maat nog over te tekenen vanavond. Als ik er dit weekend in slaag de stof te knippen en nog wat te stikken, zal ik al héél tevreden zijn!

KCW # 2&3: vogelkleedje voor Lilith, bis

Nadat we al eens eerder een namiddag samen naaiden, werd het hoog tijd dat we dat nog eens overdeden. De goesting was er al langer, een moment vinden waarop ons beider agenda's het toelieten, dat bleek nog wat anders. Heel wat over-en-weer gemail later, was het dan toch eindelijk zover.

We besloten ook deze keer voor eenzelfde project te gaan: de louisa van Compagnie M. Toen Marthe klaar was met haar patroon, stuurde ze het op pattern tour, en ik was daarbij one of the lucky ladies die het patroontje won. Hoera!


Het stofje is er weer zo eentje dat al lang in de kast lag, op wacht tot hét patroon zich zou aandienen. Dat Lilith daardoor nu twee vogelkleedjes heeft, dat nemen we er dan maar bij.

Deze keer zou ik er beter voorbereid aan beginnen. In mijn hoofd was het zo duidelijk als iets, ik zou terug naar huis komen met een afgewerkt kleedje. Ahum. Niets van dat dus. We stikten, tetterden, fronsten eens onze wenkbrauwen als we niet meteen mee waren, tetterden, zochten en vergeleken knopen... en o ja, zei ik al dat we tetterden. Ach soit, 't was gezellig, maar af, nee, dat was het kleedje niet.

En dus zette ik mij dinsdag, tussen het solliciteren en het cursussen-ophalen door, aan het naaien. Ik wilde het af, en rap ook, als het even kon. Het lukte bijna. Tegen de avond moest ik enkel nog zomen, maar dat stelde ik uit tot gisteren. En zie. De "affe" Louisa!

Mamaaaaa, hier is die lijn die jij zo mooi vindt hé!

Zal ik deze keer wel een beetje gek doen, mama?

Gieren van het lachen met zichzelf... of hoe een vierjarige alles plezant kan maken...

't Is een tof patroon. Het valt wel nogal breed voor onze meid, dus misschien moet ik volgende keer maar wat foefelare toepassen op lengte- en breedteverhoudingen. Maar dat zien we dan wel weer.

Gisteren werkte ik ook verder aan een hemdje voor Ernest, maar dat raakt pas volgende week in de naailes af. Niet meer voor KCW, dus.

KCW #1: vogelkleedje voor Lilith

Het stond al heel lang op de planning. Er lag zelfs al heel lang - belachelijk lang - een deel klaar, wachtend op de rest. Maar eraan verderwerken deed ik niet, om god-weet-welke reden. KCW was blijkbaar het nodige duwtje in de rug. Aanschouw dus het eerste resultaat van mijn KCW-pogingen.

Het stofje passeerde al op heel veel blogs, en ik viel er als een blok voor. Het zijn kleuren die Lilith heel goed staan, en ze houdt van vogels - een liefde die ze duidelijk van haar papa mee heeft gekregen, dus the perfect match, of zoiets.

Voor het patroon gebruikte ik het bovenstukje van haar flamingokleedje nog eens, en voor de rok koos ik deze keer voor wat simpele plooitjes ( die op de foto niet echt te zien zijn...). Het tussenstukje tussen bovenlijf en rok was een probeersel, best leuk maar volgende keer moet het iets minder breed.

De gouden paspel koos ik met kerstavond in het achterhoofd, want eigenlijk had ze dit kleedje toen al moeten dragen. Toen oma piepow echter het lumineuze idee kreeg om Lilith een verkleedpak van een niet-nader-te-noemen roze studio100-heldin te geven, wist ik dat ze het kleedje maar heel kort zou aanhebben, en verdween de goesting. Maar goud past sowieso bij het stofje, dus gebruikte ik het toch maar, en Lilith is content "want goud is eigenlijk iets voor echte prinsessen é mama?".

Veel zin in poseren had ze niet...

... maar soit.

Een volgende projectje is ook al klaar, daar moet ik nog foto's van maken. En voor de rest? Een paar uur nadat ik besloot mee te doen aan KCW, werd ik (eindelijk!) opgebeld door een directeur die mij een lesopdracht aanbood. Gedaan met het vele thuiszitten dus. We zien dus wel wat ervan komt, de rest van de week...

Piepow claimt haar blog

Met mijn excuses voor dit onnozele bericht. Ik zit te klooien met bloglovin en moet blijkbaar een html-code in een nieuw bericht plakken om de statistieken voor mijn blog te kunnen zien.

*zucht*

Follow my blog with Bloglovin

Kid's Clothes Week

Gisteren viel mijn oog op een aankondiging van een nieuwe Kid's Clothes Week. Een week lang elke dag tijd vrijmaken om te naaien voor Lilith en Ernest. Vorige seizoenen volgde ik ijverig wat er gebeurde, maar ik had nog nooit de moed om mezelf aan te melden en gewoon mee te doen.

Nu wel, dus. Ik schreef me zonet in, en off I go! Zal het me lukken, elke dag? Who knows. Maar ik doe mijn best - vandaag heb ik al een half uurtje achter de rug, dus het begint goed.

En jullie? Gaan jullie er ook voor?

Acht maanden

Vandaag werd ons keppeventje 8 maanden. Al 8 maanden. We begrijpen niet goed waar al die tijd naartoe gegaan is, het lijkt helemaal zo lang nog niet.

Hij is een echt zonnetje, dat Ernestje. Lacht graag en veel - zelfs als hij ziek is, zoals de laatste dagen. Kraait ook al, en brabbelt dat het een lieve lust is. Rolt alsof het niets is, en geraakt zo waar hij wil geraken. Hij zit zelfs al een beetje, als hij maar wat steun heeft.
Een willetje, dat heeft hij alleszins ook, die lieve jongen van ons, en dat is super, want alles zal voor hem sowieso wat meer moeite kosten, dus hoe meer die wil er is, hoe beter.

En deze week ontdekte hij ook een nieuwe delicatesse, naast zijn duimen en vingers :-)

Glendora

In het geheugensteuntje dat ik al op 3 oktober (ahum) publiceerde, figureerde ook een herfstkleedje voor mezelf. Het plan was simpel: ik zou een simpel patroontje zoeken in de naailes, en daar een simpel-en-dus-snel-klaar kleedje produceren. Tot daar het plan.

Mijn oog viel op de glendora-jurk in Ottobre 5/2011. Dat het "iets" minder simpel was dan gepland, had ik al snel door, maar het idee liet me niet meer los en een glendora zou het dus worden.

Het was nog even spannend of ik alle patroondelen uit de 2 yard stof zou krijgen - alweer een stofje door Meneer Piepow meegebracht uit NY, maar chance! Na wat puzzelwerk lukte dat net. Oef. Eerste horde genomen.

En daarna volgden weken van geduldig stikken, (iets minder geduldig) tornen en opnieuw stikken. Ik voerde het volledige kleed, om het ook in wat koudere tijden te kunnen dragen.

Alhoewel ik tijdens het naaien vaak getwijfeld heb aan mijn kleedje, en al zeker aan m'n stoffenkeuze, ben ik nu heel blij! Ik hou van de lengte van de mouwtjes (én van het mouwbiesje met knoopje), van het fake knopenpat vooraan, van het kraagje en van de vele figuurnaden die de rok een mooi model bezorgen.

Een niet-zo-simpel-als-gepland projectie, dus, waardoor van een herfstkleedje allang geen sprake meer kan zijn. Maar het resultaat mag er zijn (al zeg ik het zelf), dus ben ik met mijn winterkleedje ook heel content!

Le jeu du toc - c'est quoi ça?

Die naaimotor van mij, die komt maar heel sputterend weer op gang. Mijn machines staan al een tijdje stof te vergaren, en pas gisteren in de naailes kwam er nog eens iets van. Maar iets afgewerkts, nee, dat nog steeds niet. Geduld schijnt een mooie deugd te zijn...

Dan maar iets anders. Onlangs kuisten we hier een héél oude laptop op, en kwam ik foto's tegen uit een ver verleden - allé ja, een jaar of zeven geleden, that is. We bezochten toen vrienden in het mooie Toulouse, en speelden er elke avond le jeu du toc. Hun bord was zelfgemaakt, en bij thuiskomst begon ik er zelf ook aan.

Le toc, dus. Als u het googlet, vindt u het wel. Doel van het spel is hetzelfde als bij ons paardenspel, maar het is zó veel leuker. Een spel waarbij je individueel speelt, maar tegelijk ook per twee, tegen de andere twee. Waarbij je vooruitgeraakt door kaarten te leggen, en niet door dobbelstenen te gooien. En vooral waarbij je elkaar genadeloos kunt pesten, héérlijk als dat lukt - en net iets minder heerlijk als de ander daar betere kansen toe krijgt, natuurlijk.

't Is een spel dat we nog steeds graag spelen, maar je moet er met vier (of met zes) voor zijn, dus het komt hier maar zelden uit de kast. Jammer!

Ik maakte het bord van het achterpaneel van een oude kast die nog in ons huis stond toen we erin trokken, en gebruikte verf die hier terug te vinden oa. aan het plafond, in de keuken en in de badkamer - we waren nog maar net verhuisd, handig!

Ik maakte ook een versie voor zes spelers, gewoon een extra plankje ertussen, en goed tellen dat het aantal vakjes blijft kloppen.

De pionnen maakte ik uit fimoklei in bijpassende kleuren, maar die heb ik niet op foto.

Het wordt hoog tijd dat we nog eens een paar slachtoffers vinden die een spelleke toc willen spelen. Door de foto's hier te zien, krijg ik er weer zin in!