Λοιπόν, υπάρχουν και
οι μέρες που δεν ‘μού λέει’ τίποτε κανένα κείμενο… κανένας συγγραφέας, ποιητής
ή φιλόσοφος… υπάρχουν μέρες που θέλω να τους πετάξω όλους από πάνω μου και από
μέσα μου… που λέω ότι κακώς τους κουβαλάω όλους τούτους γιατί με γέμισαν με τα
όνειρά τους, τις εμμονές τους, τα ψέματα και τις αλήθειες τους… με γέμισαν και
παράγινε το ‘κακό’… με ωφέλησαν, δεν είμαι αχάριστος, δεν ξεχνάω την ‘τάξη’
μου, τη θέση μου, τις δικές μου ορίζουσες πάει να πει… όχι δεν ξεχνώ τίποτε
αλλά θα προτιμούσα έναν πνευματικό… αφανισμό εντός μου… μια γενική εκκαθάριση,
ένα ‘σκούπισμα’ των πάντων… να μείνω μόνος εγώ με το νιονιό μου… εγώ με τη
χαζομάρα μου, την ένδειά μου, την αγνωσία μου… να δω επιτέλους τι σημαίνει να ‘μην
ξέρεις τι σου γίνεται’…, τι σημαίνει να μην σε βασανίζει ο καημός της ψυχής του
άλλου που έζησε 2500 χρόνια πριν και ακόμα ανασαίνει μέσα σου… και τον
φιλοξενείς και τον αντέχεις και τον σηκώνεις αλλά έρχεται η ώρα που όλο αυτό
πάει πολύ… θέλεις να μείνεις μόνος… ολομόναχος… έτσι λέω… πώς είναι άραγε να
είσαι ολομόναχος στην ατραπό;
Τι κάνει κανείς όταν
χαθεί σε μια άγνωστη περιοχή, σε μια άγνωστη πόλη; Ας το πάρω για υπόθεση
εργασίας να δω τι θα ξημερώσει… τι κάνει κανείς; Πεθαίνει; Απελπίζεται,
αγχώνεται, αναρωτιέται, ξύνει τη κεφαλή του, φοβάται λίγο αλλά υπάρχει και κάτι
άλλο… μια ώθηση να ενεργήσει… δεν ξέρει τίποτα για τον τόπο, τους ανθρώπους, τα
συνήθειά τους, τις λόξες τους… αλλά δεν πεθαίνει… μια παράξενη εγκατιαία
ενέργεια τον ωθεί να… ζήσει… θα σκεφτεί, θα ψάξει, θα αναζητήσει… θα βρει
λύσεις, θα μηχανευτεί τρόπους, θα …κατασκευάσει ξανά τον εαυτό του… όσες φορές
απέτυχε τόσες φορές θα τον ξαναφτιάξει… Και δεν θα πεθάνει… επειδή δεν έχει πια
μαγκούρες θα εμπιστευτεί τα δυο του ποδαράκια… επειδή δεν έχει το δάνειο φως
των άλλων, θα εμπιστευτεί το δικό του… τόσο καιρό δεν το ένιωθε, έπεφταν οι
προβολείς των ‘μεγάλων’ μέσα του… κι επειδή δεν έχει τη φωνή των άλλων θα
εμπιστευτεί τη δική του… πόσες φορές μίλησε με τη δική του φωνή; Μια, δυο,
δέκα; Τώρα θα μιλά μονάχα με αυτήν… οι φωνές των άλλων δεν υπάρχουν πλέον… μια
υπέροχη ησυχία υπάρχει μέσα του… και την απολαμβάνει…
Τι πάει να πει
ξαναφτιάχνω τον εαυτό μου;
Πάει να πει ότι
οτιδήποτε έμαθα, μού φόρτωσαν, με βαραίνει, με πληγώνει ή και με πλουτίζει, το
πετάω… το αφήνω, το αρνούμαι… θέλω να δω πως θα είμαι δίχως αυτό… θέλω να νιώσω
το ρίγος της ‘εγκατάλειψης’ των άλλων εντός μου… έχω πόδια; Έχω χέρια; Έχω βλέμμα;
Έχω φωνή;
Ξαναφτιάχνω τον εαυτό
μου σημαίνει δεν έχω τίποτα για ‘σιγουριά’, ‘ασφάλεια’, ‘αναφορά’… δεν θέλω
σημεία αναφοράς, δεν τα καταδέχομαι… σημείο αναφοράς γίνομαι εγώ και ας με πουν
εγωιστή και ό,τι άλλο θέλουν οι γύρω μου… είμαι τόσο ‘εγωιστής’ όσο εκείνος που
δεν καταδέχεται να μιμείται τη φωνή του άλφα ή του βήτα μεγάλου ερμηνευτή και
προτιμά να τραγουδά με τη δική του… μονάχα που φοβόταν σε όλη του τη ζωή κι
έκανε μιμήσεις… πώς είναι άραγε να ακούς τη δική σου φωνή και κανενός άλλου;
Ξαναφτιάχνω τον εαυτό
μου δεν σημαίνει αρνούμαι οριστικά όλα τα άλλα… σημαίνει κερδίζω ξανά τον εαυτό
μου… και τούτο αποτελεί τη μεγαλύτερη επανάσταση που ονειρεύτηκε ποτέ ανθρώπινο
πλάσμα…
Και το ρίγος δεν
συγκρίνεται με τίποτε…
Kowal / Blacksmith
Art Print
by Maciej Przeklasa
