Dün hayatımda ilk defa avazım çıktığı kadar bağırdım.
Evet evet aynen avazım çıktığı kadar...
Ama ağzıma yastık koymuştum :) kimse duymadı benden başka sesimi
sonra bir sinir patlaması ve salya sümük olma hali.
Sonra rahatlama hissi ki o inanılmaz güzeldi.
Delirmedim delirmedim merak etmeyin ,
yalnız neden daha önce yapmadım da içime atıp kendimi sıktım diye de kızdım kendime...
İnsan bazen bir taş da olsa elindeki, konuşup rahatlamalı...Bir deniz kenarında tek başına kalmış gibi de çığlık çığlığa bağırmalı..Bu bir terapi yöntemi zaten, ben onu bile denemeye korkmuşum !
Dün iyi ki aklıma gelmiş.
Tavsiye ederim.
Karşınızdakiler sizi anlamadığında,sizinde onlara kendinizi anlatmaya gücünüz yetmediğinde ya da artık tenezzül etmediğinizde iyi bir yolmuş yastıkla arkadaşlık...
Sevgiler...
nehircce
