ΖΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Καρτεσιος...

Θεωρώ πολύ θετική εξέλιξη τη δήλωση – πρόβλεψη του Τάκη Μπαλτάκου: «Δεν θα τα καταφέρουν όμως, όπως δεν τα κατάφερε το ΕΑΜ ΤΟ 1945. Θα έχουμε νέα “Συμφωνία της Βάρκιζας”. Πάλι θα παραδώσουν τα όπλα». Η δήλωση του κυρίου Τάκη καταργεί κάθε άλλοθι περί «παραπλανημένων»,
αλλά κυρίως περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το περιεχόμενο των εγκεφάλων που έχει επιλέξει ο Σαμαράς ως συμβούλους, φίλους, «στενό κύκλο».
Είμαι βέβαιος ότι οι διάφοροι Φαήλοι και Χρύσανθοι ανέκραξαν «πες τα ρε Τάκη!» μόλις έμαθαν το περιεχόμενο της συνέντευξης του Τάκη στο «ΒΗΜΑ». Μάλλον και ο Αντώνης Σαμαράς θα ήπιε ένα ποτήρι βερμούτ στην υγειά της ειλικρίνειας του Τάκη.
Ο Μπαλτάκος είχε βρει αρκετούς υποστηρικτές μετά την αποκάλυψη της συνομιλίας του με τον Κασιδιάρη. Υποστηρικτές που εκτός από τον Τάκη, στηρίζουν τη ΝΔ του Σαμαρά και την ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Κανείς δε δικαιούται να χαρίζει σε αυτούς τους ανθρώπους το άλλοθι του παραπλανημένου.
Για αυτούς τους ανθρώπους ο Εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ. Για αυτούς τους ανθρώπους ο πόλεμος είναι διαρκής. Αυτοί οι άνθρωποι όταν αναφέρονται σε αριστερή ηγεμονία εννοούν ότι όσο υπάρχει έστω κι ένας ζωντανός αριστερός που δουλεύει, ζει και σκέφτεται, η νίκη του Εμφυλίου δεν έχει ολοκληρωθεί.
Αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούν μία χώρα στην οποία οι αριστεροί δεν έχουν χώρο και θέση. Γι’ αυτούς, υπάρχουν οι Έλληνες και οι αριστεροί. Και η «πολιτική σταθερότητα» που οραματίζονται, πρεσβεύουν και επιδιώκουν, είναι προφανές ότι θέλει την Αριστερά παραδομένη και εξόριστη.

Περί πολιτικής σταθερότητας...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Αν σε μια χώρα οι νόμοι «κοιμούνται» ή «ξυπνούν» κυριολεκτικώς επειδή κάθε φορά «έτσι γουστάρει» ο πρωθυπουργός και η κατ' εικόνα και ομοίωσή του ακροδεξιά δράκα που τον περιτριγυρίζει, τότε πράγματι αυτή η χώρα έχει κυβερνητική σταθερότητα;
Αν σε μια χώρα ο θεμελιώδης Συντακτικός της Νόμος έχει γίνει κουρελόχαρτο στα χέρια στρεβλωμένων θεσμών και θεσμίσεων, όπως επίσης και ξέφραγο αμπέλι όπου αλωνίζουν παραθεσμικοί, εξωθεσμικοί και απολύτως ανέλεγκτοι παράγοντες, τότε όντως πιστεύουμε ότι αυτή η χώρα έχει κυβερνητική και κατ' επέκταση πολιτική σταθερότητα; Αν σε μια χώρα η δικαστική εξουσία δρα με τρόπο ευεπίφορο προς τα κελεύσματα της εκτελεστικής εξουσίας, με αποτελέσματα δύστροπα για την ουσιαστική λειτουργία του πολιτεύματος, τότε αυτή η χώρα είναι πρόθυμη για λειτουργικό κράτος δικαίου που αποτελεί την απόλυτη προϋπόθεση πολιτικής σταθερότητας; Αν σε μια χώρα ο κάθε ναζί μέλος εγκληματικής οργάνωσης συναγελάζεται -σε καθεστώς «κρυπτείας» εις βάρος ανθρώπινων πλασμάτων- με ανώτατο εξ απορρήτων σύμβουλο και υπόρρητο alter ego του πρωθυπουργού, τότε αυτή η χώρα διαθέτει πολιτική σταθερότητα που τόσο δοξάζεται ως περίπου μεταφυσική επιθυμία της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών σε διάφορες πρετεντέρειες (και άλλες) «παραγγελιές» δημοσκοπήσεων;
Αυτή την πολιτική σταθερότητα εννοούν οι Έλληνες πολίτες; Τη σταθερότητα που επιτρέπει, ας πούμε, στον πρόεδρο της Βουλής και ανώτατο πολιτειακό παράγοντα να μαγκίζει εις βάρος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περιποιώντας στον εαυτό του μια βαριά αυθορμησιακή γενναιότητα, την ίδια στιγμή που διαρκώς ξεχνάει αυτή την ίδια γενναιότητα στις τσέπες του φαρδυκάβαλου παντελονιού του, όταν χωρίς τσιμουδιά εισάγει μια ψήφιση πολυνομοσχεδίου με διαδικασίες κοινοβουλευτικού δευτερολέπτου συζήτησης τη στιγμή που θα χρειάζονταν «αιώνες» συζητήσεων και αντιπαρατιθέμενων απόψεων.

Παρένθεση η υπόθεση Μπαλτάκου για τους Έλληνες νοικοκυραίους...

Δημήτρης Ζακχαίος, απο το UnFollow...

Άραγε πώς να αισθάνονται όλοι όσοι δηλώνουν μέχρι τελευταίας ρανίδας φιλοευρωπαϊστές όταν διαβάζουν στο Spiegel ρεπορτάζ που τιτλοφορείται «Οι ακροδεξιοί φίλοι της ΝΔ»; Ασφαλώς και το ζήτημα δεν εντοπίζεται στις εντυπώσεις και το «τι θα πει ο κόσμος», αλλά παραμένει πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύ.

Το βίντεο Μπαλτάκου, είτε το προσπερνάμε με μια απλοϊκή παραδοχή «εντάξει τα ξέραμε», είτε μας προβληματίζει ουσιαστικά, είναι πολύ σημαντικό από κάθε άποψη. Αν όχι για τους δίαυλους επικοινωνίας ΝΔ και Χρυσής Αυγής, αν όχι για τις λεπτομέρειες που καταδεικνύουν τον πελατειακό τρόπο με τον οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί το δημόσιο σε όλα τα επίπεδα στην Ελλάδα των μνημονίων, σίγουρα για το πόσο διαδεδομένη και τελικά λογική είναι η διαφθορά στο επίπεδο της πολιτικής και των συζητήσεων των πολιτικών. «Λίγο πριν από τις ευρωεκλογές ένα σκάνδαλο πλήττει τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, καθώς καταλογίζεται σε ορισμένους από τους πιο στενούς του συνεργάτες ότι είχαν υπερβολικά στενές σχέσεις με νεοναζί και το δεξιό κόμμα Χρυσή Αυγή», αναφέρεται στο ρεπορτάζ που τιτλοφορείται «Οι ακροδεξιοί φίλοι της ΝΔ». Και το δημοσίευμα συνεχίζει: «Όμως και άλλοι σύμβουλοι του πρωθυπουργού διατηρούν στενές επαφές με τους δεξιούς. Ορισμένοι συνεργάζονται με ακροδεξιούς και εθνικιστές στο διαβόητο “Δίκτυο 21”. Άλλους τους καταδιώκει το πολιτικό τους παρελθόν: ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης ήταν μέχρι το 2012 βουλευτής του δεξιού εθνικιστικού κόμματος ΛΑΟΣ και φέρεται να έχει εκδώσει παλιότερα εθνικιστικά και αντισημιτικά κείμενα. Τα ποσοστά της ΝΔ πέφτουν: σε δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές βρίσκεται πίσω από την αριστερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ».

Η εκδίκηση είναι πιάτο που σερβίρεται κρύο...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο και κυρίως τη στιγμή που επιφέρει τη μεγαλύτερη ζημιά. Απ’ αυτή την άποψη, η κίνηση της Χρυσής Αυγής ήταν καλά ζυγισμένη. Εκδηλώθηκε τη στιγμή που -με την αμέριστη πάντα βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ- η κυβέρνηση καλλιεργούσε με σχετική επιτυχία την εντύπωση ότι η οικονομία εισέρχεται σε τροχιά σταθεροποίησης και ότι σε λίγο το μνημόνιο θα είναι παρελθόν.
Το βίντεο του Κασιδιάρη ανέτρεψε το πολιτικό κλίμα, έφερε τον πρωθυπουργό σε εξαιρετικά δυσχερή θέση και όξυνε τις ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις.

Ο Μάιος είναι κρίσιμη καμπή και για την κυβέρνηση και για τον Σαμαρά. Δεν του αρκεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τα πάει πολύ καλά στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Παραλλήλως, έχει ζωτική ανάγκη η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη Ν.Δ. στις ευρωκάλπες να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη.

Για να το επιτύχει στηρίζεται στην υποστήριξη του ευρωιερατείου. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Στις εκλογές του 2012, το μόνο που δεν έκαναν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ήταν να κολλήσουν προεκλογικές αφίσες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ! Τώρα, αυτόν τον σκοπό υπηρετούν τα καλά λόγια που ακούστηκαν στο Γιούρογκρουπ, η επικείμενη επίσκεψη Μέρκελ, ο περιορισμένος δανεισμός από τις αγορές και οι αναμενόμενες ρητορικές υποσχέσεις για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Μία μικρή διαφορά στις ευρωεκλογές θα απέτρεπε τάσεις εσωκομματικής αμφισβήτησης του Σαμαρά και θα του άφηνε περιθώρια κινήσεων. Ολα δείχνουν ότι το χαμηλό εκλογικό ποσοστό της «Ελιάς» θα δρομολογήσει διαλυτικές τάσεις στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό, όμως, δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε ανατροπή της κυβέρνησης.

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Υψηλές σφαίρες (κατά της) πολιτικής...

Ο Στάθης στον eniko.gr...

Ευτυχώς η προεκλογική περίοδος έχει και τις εύθυμες πλευρές της. Για παράδειγμα ο κ. Μπαλτάκος, όστις δήλωσε στη Real news ότι αν του το ζητήσει ο λαός (και η Ιστορία, θα προσθέταμε εμείς), θα μπορούσε να ιδρύσει ένα νέο κόμμα. «Σφύριξε»!

Και γιατί να μη «σφυρίξει» άλλωστε! Ο άνθρωπος συνομιλούσε με Χρυσαυγίτες, πιθανόν ακόμα και για «συμβόλαια δολοφονιών» (ο κ. Αθανασίου και ο κ. Δένδιας δεν τα διαψεύδουν). Μιλάμε δηλαδή για τον πάτο του απόπατου. Ετσι ήσυχα και απλά. Γιατί λοιπόν να μη «σφυρίξει» ο κ. Μπαλτάκος; Αντί να έχουν πέσει πάνω του σαράντα ανακριτές και είκοσι εισαγγελείς - για σενάρια δολοφονιών Υπουργών μιλάμε - για υπόκοσμο και παρακράτος μιλάμε - ο κ. Μπαλτάκος περιφέρεται δώθε κείθε άδων κρίσεις, επιτίμια και απειλές - διότι απειλή είναι, τι άλλο θα μπορούσε να ’ναι, η εξαγγελία ίδρυσης κόμματος απ’ τον κ. Μπαλτάκο. Απειλή όχι κατά της Ελλάδας, αλλά κατά της ιστορικής παρακαταθήκης των απίθανων σ’ αυτήν τη χώρα.
Ευτυχώς που στον αντίποδα του κ. Μπαλτάκου υπάρχει ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης - θα κυβερνήσουμε, δήλωσε! Δεν θα έλεγα ότι «σφύριξε» κι αυτός, διότι οι απόψεις του δεν στερούνται ενδιαφέροντος. Επί παραδείγματι, ο Σταύρος απεφάνθη ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται Δυνάμεις, δεν στράτευμα (κοινώς στρατό) διότι αν μας την πέσουν οι Τούρκοι, θα σπεύσει η Ευρώπη να πολεμήσει και να μας σώσει. Οξυδερκής! Οπως οξυδερκείς και οι κατηγορίες του εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ ότι «θέλει να μας γυρίσει πίσω στο κράτος που έφτιαξαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ»!!! Και να μην έχει σφυρίξει ο Σταύρος, θα σφυρίξουμε εμείς. Πλην όμως, πρέπει να παραδεχθώ ότι ο αρχηγός του «ποταμιού» (ή μήπως «ποταμού»;) προσφέρει και αξεπέραστες υπηρεσίες στην ελληνική γλώσσα.

Οι μεταλλάξεις του φασισμού...

Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Αν κοιτάξουμε τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, όπως αυτός διαμορφώθηκε στις τελευταίες εθνικές εκλογές, θα εκπλαγούμε με την άνοδο των ποσοστών των ακροδεξιών κομμάτων. Να πάρουμε μια γεύση. Το κόμμα του αρχιδολοφόνου Αντερς Μπρέιβικ, που σκότωσε εν ψυχρώ 69 εφήβους στο νησί Ουτόγια της Νορβηγίας και τραυμάτισε δεκάδες άλλους, στην κατασκήνωση της Νεολαίας των Σοσιαλδημοκρατών,
στις εκλογές του 2013, πήρε 16,3% και μπήκε στην κυβέρνηση. Στην Ελβετία, η Ακροδεξιά έφτασε το 26,6% στις εκλογές του 2011. Στην Αυστρία, το ποσοστό τους ανέβηκε στο 26% στις εκλογές του 2013. Στη Γαλλία το ποσοστό τους είναι 13,6% στις εκλογές του 2012. Στην Ανατολική Ευρώπη τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα. Στη Ρωσία έχουν 11,7%, στην Ουκρανία 10,5% και στην Ουγγαρία 16,7%.
Αλλά και στις χώρες όπου δεν εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, όπως στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, τα ποσοστά τους είναι αντιστοίχως 0,2% και 0,3% και έχουν τεράστια επιρροή στα κόμματα εξουσίας. Η βαριά παράδοση του φρανκισμού και του σαλαζαρισμού πέρασε στη Δεξιά και τους Σοσιαλδημοκράτες, που αφομοίωσαν την ακροδεξιά ατζέντα.
Είναι το μοντέλο που θέλουν να μιμηθούν ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του. Εξ ου και ο εμφύλιος με τη Χρυσή Αυγή. Είναι θέμα ηγεσίας. Θα έχουμε μια ενιαία Δεξιά με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής ή με την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας; Μέχρι πρόσφατα η φασίζουσα κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου περίμενε τον «εκπολιτισμό» των κουκουλοφόρων της Χ.Α., κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, και έδειξε απεριόριστη ανοχή. (Θα έλεγα και όλο το πολιτικό σύστημα που υποτίμησε τον κίνδυνο αυτής της εγκληματικής οργάνωσης.)
Τι έγινε και χάλασε αυτή η συναίνεση; Οι βιαιοπραγίες και τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής ξεπέρασαν το ανεκτό όριο. Πριν κινηθεί η Δικαιοσύνη είχε προηγηθεί η δημοσιογραφική έρευνα. Και εδώ θα χρειαστεί να μνημονεύσουμε τις έρευνες του δικού μας Δημήτρη Ψαρρά για τον σύγχρονο ναζισμό στην Ελλάδα, χωρίς να ξεχνάμε και τους λίγους άλλους που κατάλαβαν σε βάθος αυτό το φαινόμενο.

Μανιάτικο alter ego του Σαμαρά...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ,  απο την Ελευθεροτυπια...

Θύμωσε ο Σίμος Κεδίκογλου με τους τρομοκράτες, που αναστάτωσαν την Αθήνα με το βροντερό «μπαμ», άγρια χαράματα, στο κέντρο της, και λίγο έλειψε να του χαλάσουν τη δουλειά. «Προφανής στόχος τους -είπε- είναι να αλλάξουν την ατζέντα...».

Και ήταν όλα καλοστημένα με την πανηγυρικά προεκλογική ατζέντα.
Προχθές, μόνο οι καμπάνες δεν ήχησαν χαρμόσυνα, πολύ πριν την Ανάσταση και δεν πνίγηκε η πόλη στη γαλανόλευκη, που ξαναγίναμε... αγοραίοι, ύστερα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Πανευτυχής, σαν φουσκωμένος διάνος από κανάλι σε κανάλι να πετάει, ο Ευ. Βενιζέλος θριαμβολογεί που «οι αγορές ψήφισαν Ελλάδα!». Με το αζημίωτο, βέβαια, για τους κερδοσκόπους, με τόσο υψηλό επιτόκιο και τόσο χαμηλό ρίσκο, αλλά ποιος λογαριάζει τέτοιες λεπτομέρειες...
Και χθες η Αθήνα φιλοξένησε για μερικές ώρες την κραταιά και κατενθουσιασμένη με τις επιδόσεις του πειθήνιου πρωθυπουργού μας Ανγκελα Μέρκελ - κατά πώς της πρέπει: Ερημη από κοινούς θνητούς, με απαγορευμένες τις κινήσεις, κινητοποιήσεις και μετακινήσεις και αυστηρά αστυνομοκρατούμενη (με 6.000 αστυνομικούς στους δρόμους...).
Ολα λαμπρά -κι άσε τον Τσίπρα να περιφέρει στην Εσπερία τη μιζέρια του και να οδύρεται, που δεν του έγινε η χάρη να αμαυρωθεί η πανηγυρική ατζέντα με μια αρχηγική συζήτηση στη Βουλή για το «θέμα Μπαλτάκου» -τρέχα γύρευε τώρα. Ασ' το για μετά το Πάσχα και βλέπουμε... Ετσι κι αλλιώς, ο γάιδαρος δέθηκε προς το παρόν: Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου απαγόρευσε διά ροπάλου να χρησιμοποιηθούν νέα εξόχως αποκαλυπτικά βίντεο (και δεν ξεσηκώθηκε ο κόσμος για την προληπτική λογοκρισία), Αθανασίου και Δένδιας σιγά που θα υπέβαλλαν μηνύσεις στον Μπαλτάκο -κι ούτε γάτα ούτε ζημιά...
Οσο για το πόπολο του καναπέ, μπορεί να το κουμαντάρει ώς και ο... Πρετεντέρης, που κραύγασε αγανακτισμένος: «Ποιος είναι επί τέλους αυτός ο Μπαλτάκος, που κομπάζει ότι διαφωνεί για τη Χρυσή Αυγή με την κυβέρνηση; Ούτε καν ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού δεν είναι...»! Ελα, ντε...

Ο Τ. Μπαλτάκος και η αντιποίηση....

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...

Ο κ. Μπαλτάκος και το σύστημα των κομματικών και κρατικών δορυφόρων του απηχεί την εν γένει χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, τη χαμηλή θεσμοποιητική ποιότητα και τελικά τη χαμηλή ποιότητα παραγωγικής στάθμης που χαρακτηρίζουν τη χώρα μας. Η ποιότητα της Δημοκρατίας και τα εκπτωτικά φαινόμενα τύπου Μπαλτάκου εκφράζουν τη χαμηλή ποιότητα θεσμίσεων και παραγωγής.
Αποδόμηση της παραγωγής στη χώρα, "Μπαλτακοκρατία" στην πολιτική σκηνή.
Εντούτοις στον καπιταλισμό αυτά τα πεδία δεν είναι υποχρεωτικά και παράλληλα, ούτε κατ' ανάγκην αμοιβαία. Συχνά, αυταρχικά καθεστώτα κατακτούν υψηλή παραγωγική στάθμη ή αντιθέτως, δημοκρατικά καθεστώτα φθίνουν από παραγωγικής άποψης. Στην Ελλάδα του μετεμφυλίου, το διωκτικό καθεστώς κατέκτησε μια παραγωγική ένταση, υψηλού ρυθμού και επιπέδου, ενώ η βαθύτερη και ωριμότερη μεταδικτατορική δημοκρατία δημιούργησε μια κάμψη σε παραγωγικό επίπεδο. Εάν νοηθεί η παραγωγή μόνο ως ποσοτικό στοιχείο, χωρίς ανθρωπιστικές παραμέτρους, τότε τέτοια φαινόμενα συναντώνται.
Φοβάμαι όμως ότι τέτοιου είδους ερωτήματα δεν αντιστοιχούν στην ελληνική πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν έχει καν καπιταλισμό, αλλά παπαγαλίζει τις θεσμίσεις του. Η Ελλάδα ως οικονομικό σύστημα έχει ένα κρατικοδίαιτο, παρασιτικό υβρίδιο, τύπους που παίρνουν δουλειές στον αέρα, λαθρέμπορους, μεταπράτες, ψιθυριστές, λομπίστες, κουμπάρους, στιγμιαίους "επιχειρηματίες" που στήνουν μια δουλειά κι εξαφανίζονται. Η έσχατη στάθμη του πολιτικού προσωπικού προκύπτει από "σεϊχικές" δομές, "δικών" μας παιδιών, το οποίο μάλιστα η κοινωνία αντιμετωπίζει ως φυσικό φαινόμενο. Η καταστροφή του κοινοβουλευτισμού, που συντελείται, δεν έχει τον κύριο Μπαλτάκο και την επιρροή του ως έκτακτο, αποκλίνον περιστατικό, αλλά ως μόνιμο και διευρυνόμενο. Ούτε βέβαια ο κύριος αυτός ανήκει στα αίτια της καταστροφής του κοινοβουλευτισμού, αλλά (μαζί με πολλούς άλλους) στα υποπροϊόντα του.

Οι παρενέργειες της κρίσης...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Σε μία χώρα, σε ένα σπίτι, από τα μικροπράγματα και από τις λεπτομέρειες, δηλαδή από αυτά που φαίνονται ως ασήμαντα, καταλαβαίνει κανείς αν υπάρχουν δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου, καθώς κι αν υπάρχει ισότητα μέσα στο διαφορετικό που είμαστε.

Αν είναι υγιές και καθαρό ένα σπίτι, από την τουαλέτα και την κουζίνα φαίνεται. Στη δημοκρατία η πλειοψηφία θα πρέπει να σέβεται τη μειοψηφία και στα κόμματα θα πρέπει να συμβαίνει το ίδιο.
Ενα δημοκρατικό πολίτευμα δοκιμάζεται στα δύσκολα. Οι νόμοι δεν φτιάχνονται για να καταστρατηγούνται, ούτε για να καλύπτουν «νομίμως» τις παρανομίες και τις αυθαιρεσίες. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η δημοκρατία ως προκάλυμμα και πρόσχημα για να παίρνονται μέτρα και αποφάσεις που ούτε τα ανελεύθερα καθεστώτα θα έπαιρναν. Ζούμε μέσα σε ένα κλίμα ζοφερό.
Η ελληνική κοινωνία λειτουργεί κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης κι αυτό έχει δημιουργήσει παρενέργειες, από ψυχολογικές μέχρι επιθετικές συμπεριφορές. Οι σχέσεις των συνανθρώπων που συνυπάρχουν συνεχώς εκπίπτουν. Παρατηρούμε φαινόμενα που αγγίζουν τα όρια της επικινδυνότητας. Μια μεγάλη απαξίωση, ακόμα και για την ίδια τη ζωή έρχεται να προστεθεί στην κλονισμένη πίστη σε αξίες, θεσμούς, νόμους, δικαιοσύνη, ασφάλεια, αγάπη, ομορφιά, τέχνη, πολιτική. Τα κόμματα στην πλειονότητά τους δεν έχουν εσωτερική δημοκρατία.
Μια αρρωστημένη κατάσταση επικρατεί. Το κακό έχει καλές δημόσιες σχέσεις και προβάλλεται. Το καλό πνίγεται, θεωρείται γελοίο να είναι, καλός καγαθός σήμερα ένας άνθρωπος. Οι πολιτικοί στην πλειονότητά τους έχουν χάσει το κύρος τους. Ο ναός της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, λοιδωρείται και συνεχώς απαξιώνεται. Αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες με αφορμή τον γενικό γραμματέα της συγκυβέρνησης λειτουργούν απωθητικά. Η δημοκρατία, όμως, είμαστε εμείς, η πατρίδα μας είμαστε εμείς, δεν μπορούμε να λέμε οι άλλοι φταίνε.

Τάκης Μπαλτάκος 007 ή «Α, ένα ελάφι!»....

του Στρατη Μπουρναζου, απο τα Ενθεματα...

Οι «τέσσερις του Καίμπριτζ» είναι μια από τις πιο πολύκροτες κατασκοπικές υποθέσεις του Ψυχρού Πολέμου: τέσσερις Βρετανοί ανώτατοι πράκτορες της Μ16 (με πιο γνωστό τον Κιμ Φίλμπυ, από τον οποίο εμπνεύστηκε ο Ίαν Φλέμινγκ τον Τζαίημς Μποντ) ήταν κατάσκοποι των Σοβιετικών και έδρασαν για χρόνια με άκρα αποτελεσματικότητα και μυστικότητα.

Κάπως έτσι φαίνεται δρούσε και ο κ. Μπαλτάκος, αν πιστέψουμε τον πρωθυπουργό, τον Μάκη Βορίδη και κάμποσους άλλους. Ένας Έλληνας 007, στην υπηρεσία της Χρυσής Αυγής, που με απόλυτη συνωμοτικότητα έφτασε στα ανώτατα κλιμάκια, παρά τω πρωθυπουργώ. Μόνο έτσι θα εξηγούνταν πώς ο Α. Σαμαράς δεν είχε ιδέα…

Το σενάριο μπορεί να ενδείκνυται για ελληνικό νουάρ, αλλά δεν αντέχει στον στοιχειώδη λογικό έλεγχο. Όπως και το αντίστροφο, που διακινεί ο ίδιος ο Μπαλτάκος: ότι ήταν «πράκτορας» της Ν.Δ. σε διατεταγμένη υπηρεσία εντός της Χρυσής Αυγής, για να τη βραχυκυκλώσει… Αυτά είναι παραμύθια, όπως έγραφε ο Μάνος Αυγερίδης («Η “αθώα περιστερά”, ο “πράκτορας του σκότους” και άλλα παραμύθια, RedNotebook, 3.4.2014: goo.gl/ceKGdE). Ή, κατά το γνωστό ανέκδοτο, ο Αντώνης θα μπορούσε να αναφωνήσει: «Α, Ένα ελάφι!» — τινάζοντας αμέσως το θήραμα από τον ώμο του (και το δεξί του χέρι). Η αλήθεια βρίσκεται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: ο Τάκης Μπαλτάκος δεν δρούσε εν κρυπτώ και παραβύστω· τις επαφές, τις συναντήσεις και τις μηχανορραφίες τις ήξεραν πολλοί, δεκάδες, εκατοντάδες — και δεν εννοώ μόνο τους υπαλλήλους της Βουλής, τους καφετζήδες, τους κλητήρες που τον έβλεπαν να ανταλλάσσει επισκέψεις με τον Κασιδιάρη και άλλους επιφανείς ναζιστές («ενδεχομένως από ευγένεια», όπως είπε προχθές ο υπουργός Δικαιοσύνης στον ΣΚΑΪ). Όσο σκοτεινό περιθώριο αυτενέργειας κι αν αναγνωρίσουμε στον Τ. Μπαλτάκο, είναι βέβαιο ότι το αλισβερίσι με τους ναζιστές το σχεδίαζε μαζί με άλλους. Και ας μην αναζητήσουμε αυτούς τους κάποιους κάπου κάποτε, αλλά στους κόλπους της κυβέρνησης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Δεν μιλάμε πια για «ναζιστικούς θύλακες», αλλά για «ναζιστικό πυρήνα» στην καρδιά της κυβέρνησης.

Ο Κάιν, ο Άβελ και οι Ερμοκοπίδες...

Του Νικου Λιονακη, απο την Αυγη...

Η πολιτική απόφαση του πρωθυπουργού για αντιμετώπιση της εγκληματικής οργάνωσης πάρθηκε μονάχα όταν "εκτίμησε" ότι, εφόσον δεν μπορεί να συνεργαστεί η Ν.Δ. με μια πιο "σοβαρή εκδοχή" της Χ.Α., τουλάχιστον ας προσπαθήσει να ψαλιδίσει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Η αναγκαστική καρατόμηση του Τ. Μπαλτάκου από τον Αντ. Σαμαρά, όταν πλέον ο σχεδιασμός καταγράφηκε οπτικοακουστικά.
Ο γιος του Μπαλτάκου, εμφορούμενος από προφανές συναίσθημα προδοσίας, μπουκάρει -ως "πράξη κώδικα τιμής και συγκινητικής στοργής στο πρόσωπο του πατέρα" στα κοινοβουλευτικά γραφεία των χρυσαυγιτών βουλευτών και εν συνεχεία (καθόλου τιμητικά) διαφεύγει για να αποφύγει το αυτόφωρο.
Το μαχαίρι του Κάιν πάνω στον Άβελ, μέσα από κλιμακωτά επεισόδια πολιτικής "αδελφοκτονίας", υπό το κράτος της απειλής της απώλειας του κυβερνητικού Κήπου της Εδέμ. Ακόμα όμως και από φθόνο, όπως στην περίπτωση της βιβλικής περιγραφής της αδελφοκτονίας: Ο Άβελ είχε κερδίσει με την καθαρότερη θυσία του την αγάπη του Θεού και ο Κάιν αποφάσισε να θυσιάσει τον αδελφό του για να αποδείξει την πρωτοκαθεδρία της πίστης του. Ο Άβελ είχε προσφέρει θυσία τα πιο παχιά πρόβατα, ο Κάιν όχι τους καλύτερους καρπούς του.
Η Χ.Α. είχε κερδίσει την "αγάπη" των "εγκλωβισμένων ψηφοφόρων της Ν.Δ." (όπως είπε ο Μπαλτάκος) επειδή τους προσέφερε στην πιο ωμή μορφή τους τα "παχιά πρόβατα" των ακροδεξιών αντιλήψεων. Η Ν.Δ. (Σαμαράς) θα έπρεπε να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλό της για να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στην "αγάπη" του "εγκλωβισμένου" κοινού της. Όπως ο Κάιν τον Άβελ, έτσι και ο Αντ. Σαμαράς οδήγησε τη Χ.Α. στους αγρούς του Κοινοβουλίου ώσπου να έρθει η στιγμή της θυσίας. Στη διαδρομή, βέβαια, φούσκωσαν τα ποσοστά της, ενώ η Ν.Δ. στην προσπάθειά της να την ανταγωνιστεί εν είδει αδελφικής άμιλλας διολίσθησε επικίνδυνα στην υιοθέτηση της δικής της ατζέντας.
Η περίπτωση της "αδελφοκτονίας" του Τ. Μπαλτάκου, από τον Αντ. Σαμαρά, μοιάζει περισσότερο με τις Ερμοκοπίδες, θέμα που περιγράφει σε ομώνυμο βιβλίο του και ο πρώην γενικός γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου. Λίγο πριν ξεκινήσει η εκστρατεία του αθηναϊκού στόλου για τη Σικελία, ξεσπά το σκάνδαλο των Ερμοκοπιδών, όταν βρέθηκαν καρατομημένες ένα πρωί οι Ερμές (στήλες που αποτελούνταν από έναν ορθογώνιο κορμό που έφερε στο μέσο του ομοίωμα φαλλού και στην κορυφή το πορτρέτο του θεού Ερμή). Ο βανδαλισμός αποδόθηκε στον Αλκιβιάδη και τους έκλυτους φίλους του.

Ο Μπαλτάκος ως σύμπτωμα....

του Χρηστου Λασκου, απο το AlterThesss...

Μέσα σε όλα των ημερών ένα είναι το επιχείρημα που διακινεί η ΝΔ.
Το θεωρεί, μάλιστα, εξαιρετικά ευφυές και κρουστικό.
Το επιχείρημα, λοιπόν, λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ «αντικειμενικά» συντάσσεται με τη Χρυσή Αυγή στο μέτρο που, επιτιθέμενος σε Δένδια και Αθανασίου,
αφήνει να εννοηθεί πως το μπουζούριασμα των ναζιστών είναι αποτέλεσμα κυβερνητικής συνομωσίας και παρεμβάσεων στη … δικαιοσύνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, λέει το ακριβώς ανάποδο. Πως η σωτήρια συγκυβέρνηση συνωμότησε επί χρόνια –μαζί με το Σύμπαν (της εξουσίας), προφανώς- προκειμένου οι ναζιστές να δολοφονούν και να τρομοκρατούν χωρίς να δέχονται την παραμικρή ενόχληση. Πως συνωμότησε εξασφαλίζοντάς τους απλόχερη πρόσβαση στους μηχανισμούς του «σκληρού πυρήνα» του κράτους, ώστε να κάνουν σωστά τη δουλειά τους τα παιδιά. Και πως αποφάσισε να αλλάξει τροπάριο για λόγους αυστηρά και μόνο ιδιοτελείς, όταν αντιλήφθηκε πως μπορεί η Χρυσή Αυγή να της έπαιρνε όλο της το ακροατήριο.
Με δυό λόγια, η συγκυβέρνηση συνωμότησε όχι για να διωχτεί ως εγκληματική οργάνωση η ναζιστική παρέα, αλλά, αντίθετα, για να μην διωχτεί επί πολύ πολύ καιρό.
Κι εδώ πρέπει τα πράγματα να ειπωθούν καθαρά προς όλες τις πλευρές. Θέλω να πω, γιατί έπρεπε η δικαιοσύνη να περιμένει τη δολοφονία του Φύσσα, όταν υπήρχαν, όπως αποδείχτηκε πάραυτα, μετά από αυτήν, δεκάδες υποθέσεις που θα μπορούσαν να τους δέσουν χειροπόδαρα ως μαχαιροβγάλτες και δολοφόνους;

Μπαλταδιές...

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...

Σαν μπαλτάς ή μάλλον σαν βόμβα έπεσε η είδηση για την κρυφά βιντεοσκοπημένη συνομιλία μεταξύ του χρυσαβγίτη βουλευτή Ηλία Κασιδιάρη και του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης Παναγιώτη Μπαλτάκου -όχι μόνο και όχι τόσο επειδή τα όσα διαμείβονται στη μεταξύ τους συνάντηση είναι απαράδεκτα για μια χώρα με σύγχρονο ευρωπαϊκό δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά επειδή είναι από αυτά που υποψιαζόμαστε μεν πως γίνονται αλλά που ποτέ δεν περιμέναμε να δούμε να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας.
Αν δεν είδατε το βίντεο, μπορείτε να το δείτε εδώ, όπου επίσης υπάρχει μεταγραφή του διαλόγου -και, πέρα από τις λέξεις, αξίζει να προσέξει κανείς το φιλικό κλίμα που επικρατεί, τον συμβουλευτικό, σχεδόν πατρικό τόνο του επιστήθιου φίλου του πρωθυπουργού προς τον χρυσαβγίτη βουλευτή, τόνο που διαψεύδει τη χλομή δικαιολογία που παρουσίασε ο κ. Μπαλτάκος στην επιστολή παραίτησής του, ότι, τάχα, του απηύθυναν (sic) πιέσεις τα μέλη της ΧΑ και εκείνος προσπαθούσε να απαλλαγεί.
Και βέβαια, ο κ. Μπαλτάκος δεν είναι κάποιο τυχαίο πρόσωπο, ούτε ένας άχρωμος γραφειοκράτης, όπως προσπάθησε να μας πείσει ένας δημοσιογράφος στο πλυντήριο του Σκάι. Μπορεί οι προκάτοχοί του να μην έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας, αλλά ο μέχρι χτες γενικός γραμματέας της κυβέρνησης και, επαναλαμβάνω, παλαιός και στενός φίλος του πρωθυπουργού, μόνο αθόρυβος δεν ήταν. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που πρωταγωνίστησε στο αλαλούμ σχετικά με την κατάθεση της ρατσιστικής τροπολογίας στο άρθρο 19 του Κώδικα Μεταναστών (που αναμένεται αυτές τις μέρες να επανέλθει προς ψήφιση), ούτε έχουν ξεχαστεί οι επίσης πρόσφατες δηλώσεις του όπου επαιρόταν ότι γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής -δηλώσεις οι οποίες, πρέπει να το πούμε, έγιναν δεκτές με τσιρίδες χαράς από τον κ. Άδωνη Γεωργιάδη (“Ο καλύτερος είναι ο Τάκης ο Μπαλτάκος. Ψηφίζω Μπαλτάκο!” στο 2.25 του στιγμιότυπου).
Το ιστολόγιο δεν παρακολουθεί πάντοτε την επικαιρότητα, κάποτε μάλιστα την αποφεύγει, αλλά σκέφτηκα ότι το χτεσινό θα θέλατε κι εσείς να το σχολιάσετε -οπότε, ενώ κάτι άλλο είχα κανονίσει για σήμερα, άλλαξα το πρόγραμμα, ώστε να μη φανώ εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.

Σσσσσ, εκτεθήκαμε….

Της Αλίκης Κοσυφολόγου, Red NoteBook...

Ήδη από τον Ιανουάριο του 2013 προβάλλεται στην Αμερική από τους δέκτες του τηλεοπτικού δικτύου FOX ένα καταπληκτικό σήριαλ αστυνομικό θρίλερ με τίτλο The Following.
Ένας αστυνομικός ο Ραιαν Χάρντι, τον οποίο υποδύεται ο καλός Κέβιν Μπέικον αναγάγει σε σκοπό της ζωής του την σύλληψη του πανεπιστημιακού καθηγητή γοτθικής λογοτεχνίας, κατά συρροήν δολοφόνου και ιδρυτή δολοφονικής σέχτας Τζο Κάρολ (Τζειμς Πιουριφόι). Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και κάθε φορά που οι συνθήκες ωριμάζουν για την σύλληψη του Τζο Κάρολ και την εξάρθρωση του εγκληματικού του τάγματος κάποιο απροσδόκητο γεγονός επαναφέρει τις έρευνες στο σημείο μηδέν.
Αν προσπεράσουμε τις ιδεολογικές προεκτάσεις του σήριαλ ειδικότερα σε ό,τι αφορά θέματα δικαιωμάτων των πολιτών ενώπιον της αστυνομίας καθώς και την υφέρπουσα ιδεολογική νομιμοποίηση της παραβίασης τους με το πρόσχημα της προστασίας του δημόσιου συμφέροντος θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια συναρπαστική αφήγηση με αληθινό σασπένς και πρωταγωνιστές ημιρεαλιστικούς αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέροντες και πλήρεις ανθρώπινους χαρακτήρες. Στον δεύτερο κύκλο του σήριαλ που έχει αρχίσει να προβάλλεται από τον περασμένο μήνα το FBI απασχολείται με μια ιστορία εσωτερικών διαρροών που εμποδίζει την σύλληψη του Τζο Κάρολ. Το FBI έχει εκτεθεί όπως λέγεται καθώς όπως φαίνεται ο εντυπωσιακά ευφυής δολοφόνος έχει κατορθώσει να έχει μία πολύτιμη επαφή που τον ενημερώνει κάθε φορά που οι διώκτες του και ειδικότερα ο Χάρντι πλησιάζουν τα ίχνη του.

Μπαλτάκος, ΝΔ και Χρυσή Αυγή: η εκδίκηση της στυμμένης λεμονόκουπας...

Παναγιωτης Μαυροειδης, απο το Αριστερο Blog...

Κατ’ αρχήν ποιος είναι ο Κωνσταντίνος Μπαλτάκος;

Ασφαλώς είναι ένας δηλωμένος και παθιασμένος αντικομουνιστής κατά δική του δήλωση.

Μα  και αρχαιοπρεπής ακροδεξιός  με πλούσιο συγγραφικό έργο. Τα βιβλία  του ‘’είναι από τα καλύτερα’’  κατά τον γνωστό τηλε-βιβλιοπώλη Άδωνη.

Όμως ο εν λόγω κύριος δεν είναι ένα συνηθισμένο γραφικό περιθωριακό πρόσωπο. Ήταν έως τώρα στη θέση του γενικού γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, με άλλα λόγια δημόσιο πρόσωπο της απολύτου και πρώτης εμπιστοσύνης του  Πρωθυπουργού.

Έχοντας λοιπόν κατά νου αυτή ακριβώς την ιδιότητα, ας διαβάσουμε με τον τρόπο που πρέπει τον περιβόητο ηχογραφημένο διάλογό του με τον φασίστα Κασιδιάρη.

Πως μιλάει ο Μπαλτάκος;

 Ο έμπιστος του Σαμαρά, μιλάει από καρδιάς,  με μια ηγετική φιγούρα των ναζιστών. Μιλάει εντελώς ανοιχτά, με απόλυτη εμπιστοσύνη, χωρίς ίχνος επιφύλαξης και συγκράτησης.  Απαιτείται, υψηλό επίπεδο  πολιτικής αλλά και ψυχολογικής ταύτισης, οικοδομημένο σε βαθύτερες σχέσεις και αυτό είναι ολοφάνερο.

Πότε γίνεται η συζήτηση αυτή;

Όχι σε μια ανέφελη στιγμή, αλλά αφού η Χρυσή Αυγή έχει δολοφονήσει τον Παύλο Φύσα και η κυβέρνηση θέλοντας και μη αναγκάζεται να ασχοληθεί με όλες τις εγκληματικές και δολοφονικές ενέργειες της ναζιστικής οργάνωσης. Δεν είναι δηλαδή η περίπτωση του χειροφιλήματος του Μιχαλολιάκου στην Μπακογιάννη, αλλά μια στάση σαφώς πολιτική και όχι εύκολη ή επιπόλαιη.

Να μην παραιτηθεί μόνο ο Τ. Μπαλτάκος, να παραιτηθεί η κυβέρνηση...

Αυγουστινος Ζενακος, απο το UnFollow...

Για τον Τάκη Μπαλτάκο και τις συνομιλίες του με τη Χρυσή Αυγή έχουμε γράψει πολύ έγκαιρα -από τότε που δημοσιεύσαμε το ρεπορτάζ «Ζητούνται ναζί για συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία», τον περασμένο Ιούλιο-, δεν περιμέναμε τη διαρροή της συζήτησης με τον Ηλία Κασιδιάρη.
Για την ιδεολογική δε συγγένεια του γραμματέα της κυβέρνησης με τις μελανότερες, φασίζουσες ιδέες γράφουμε και στο UNFOLLOW 28 που μόλις κυκλοφόρησε, με αφορμή τις διαβόητες πλέον δηλώσεις του ότι «αντικομμουνιστής ασφαλώς και είμαι. Έτσι γεννήθηκα, έτσι μεγάλωσα και έτσι θα πεθάνω» και ότι από το 1942 και μετά «η ελληνική Αριστερά ταλαιπωρεί τη χώρα». «Το τι εννοεί ο Γραμματέας της κυβέρνησης για το 1942» γράφει ο συνάδελφος Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος στο UNFOLLOW Απριλίου «όταν ακόμη η χώρα βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή, το γνωρίζει μόνο ο ίδιος και οι ακροδεξιοί στους οποίους απευθύνεται. Η άνεση όμως με την οποία ακούγεται μια τέτοια εμφυλιοπολεμική δήλωση από ένα στέλεχος της «ευρωπρόβλητης» κυβέρνησης Σαμαρά είναι δηλωτική».
Όμως, το πρόβλημα έχει πάψει να είναι ο Τάκης Μπαλτάκος. Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά είναι μια δράκα φανατικών που έχουν καθυποτάξει τόσο τη νομοθετική όσο και τη δικαστική εξουσία στις ορέξεις τους. Αυτό ισχύει -το έγραψε με μεγάλη ευστοχία η Λουκία Κοτρωνάκη, στο προηγούμενο τεύχος- άσχετα με το αν θα αποδειχτεί τελικά ότι ευσταθεί πλήρως η διαρροή της Χρυσής Αυγής για τις εκμυστηρεύσεις του Τ. Μπαλτάκου στον Η. Κασιδιάρη. Όμως η διαρροή, αν ευσταθεί, κάνει κάτι άλλο: μετατρέπει την κηλίδωση της κυβέρνησης αυτής σε απαξία για τους θεσμούς του κράτους δικαίου και ακολούθως επιτρέπει στη Χρυσή Αυγή να κερδοσκοπήσει χάρη σε αυτή την απαξία.

Η Βουλή της μεταδημοκρατίας ή Απλά μαθήματα αντισυνταγματικής και αντιδημοκρατικής υστερίας...

του Γιαννη Νικολοπουλου, απο το Red NoteBook...

Οι δύο τελευταίες συνεδριάσεις της Ολομέλειας της Βουλής ήταν πολλαπλώς διδακτικές και, θα έγραφα, ενδιαφέρουσες. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν πρωταγωνιστές υπήρξαν ο αντικομουνιστής Μπαλτάκος με τον αντισυνταγματολόγο Βενιζέλο, σε ένα καταπληκτικό τανγκό του διδύμου που κυβερνά πραγματικά αυτή τη χώρα;

Ας επιχειρήσουμε να κωδικοποιήσουμε τις καταστάσεις στις οποίες γίναμε μάρτυρες, κι ας δούμε τι παρακολουθήσαμε ως θεατές και ακροατές των ιδιότυπων αυτών μαθημάτων συνταγματικής και πολιτικής ιστορίας:
Την Κυριακή:
1) Είδαμε έναν Πρόεδρο της Βουλής (Μεϊμαράκης) να ανατρέπει την απόφαση της αμέσως προηγούμενης Προέδρου (για την ακρίβεια, προεδρεύουσας Αντιπροέδρου) της Βουλής, Μαρίας Κόλλια, σε μια λογική κομματάρχη Γκρούεζα, και όχι Προέδρου, που έχει αρθεί, λόγω του ρόλου και της ευαίσθητης θέσης του, πάνω από κομματικούς διαχωρισμούς και παραταξιακές διαιρέσεις. Πρωτοφανές και πραγματικά πρωτάκουστο, καθώς πουθενά δεν προβλέπεται τέτοιου τύπου σχέση ιεραρχίας μεταξύ των Προέδρων της Βουλής, όταν μάλιστα συντονίζουν τη συζήτηση της Ολομέλειας και αποφαίνονται επί της διαδικασίας. Η Κόλλια είχε διακόψει τη συζήτηση, όπως  όφειλε και σύμφωνα με το σωστό άρθρο του Κανονισμού, για να συνεχιστεί η συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών.
2) Ο Μεϊμαράκης, λοιπόν, όχι μόνο ανέτρεψε την προηγούμενη απόφαση, αλλά επικαλέστηκε γνωμοδοτήσεις, απόψεις ή γνώμες «έγκυρων νομικών, φίλων και συναδέλφων» (προφανώς εννοούσε βουλευτών), τις οποίες υποτίθεται έλαβε, κατά τα λεγόμενά του, μετά την προηγούμενη πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης,  τον περασμένο Νοέμβριο. Απόψει και γνώμες σύμφωνα με τις οποίες, πάντα κατά τα λεγόμενά του, εντός του εξαμήνου δεν θα μπορούσε να κατατεθεί και να γίνει δεκτή νέα πρόταση δυσπιστίας ακόμη και εναντίον υπουργού, εκτός αν συνέτρεχαν αυστηρά προσωπικοί λόγοι.

Κάπου στο λίμπο...

Παντελης Μπουκαλας, απο την Καθημερινη...

Τι θα μπορούσε να προκαλέσει στο πρόσωπο και στην εικόνα της χώρας μια υπόθεση όπως η τροπολογία για την τιμωρητική απέλαση μεταναστών, που κατατέθηκε, αποσύρθηκε, ξανακατατέθηκε για να ξανααποσυρθεί, και περιμένει πάλι τη σειρά της; Στη μεγάλη εικόνα, που φέρνει εδώ μιλιούνια τουρίστες, τίποτε. Υπάρχει ένας τεράστιος υπερεθνικός πληθυσμός που αδιαφορεί για τέτοιες λεπτομέρειες,
αν δεν έχει ίδιες απόψεις με τον κ. Μπαλτάκο ή τον κ. Μιχελάκη. Ο πληθυσμός αυτός νοιάζεται για το αν είναι η κουζίνα φτηνή· αν φτήνυνε η ζωή των ανθρώπων, η ελευθερία, τα δικαιώματά τους, δεν είναι δική του έγνοια. Δεν δουλεύει έντεκα μήνες για να στενοχωριέται στον παραθεριστικό δωδέκατο με βάσανα τρίτων. Στο κάτω κάτω, πού να μάθει για τέτοια πράγματα; Ποια μεγάλα κανάλια της χώρας του ή υπερεθνικά τα παίζουν;

Με το πρόσωπο του τόπου τα πράγματα διαφέρουν. Αυτό είναι πιο τρωτό. Και δεν μακιγιάρεται. Η τροπολογία στο άρθρο 19 του Μεταναστευτικού Κώδικα λ.χ., που νομοθετεί την άμεση απέλαση όσων αλλοδαπών καταγγέλλουν ρατσιστική συμπεριφορά εις βάρος τους από τα Σώματα Ασφαλείας αλλά αδυνατούν να την αποδείξουν στις δικαστικές αρχές, θύμωσε μερικές εκατοντάδες Ευρωπαίους διανοούμενους. Που είδαν ότι το κυβερνητικό τέχνασμα (άλλο ένα προεκλογικό επίδομα στους ένστολους) προσβάλλει και την κοινή λογική.

Τ. Μπαλτάκος: «Με φόρα, με φόρα να εκτεθεί η χώρα»...

Στρατης Μπουρναζος, απο το Red NoteBook...

«Ρεζίλι διεθνώς, για άλλη μια φορά, η Ελλάδα». Μια από τις πιο αγαπημένες ατάκες σχολιαστών και «αναλυτών» που έχει χρησιμοποιηθεί για μια απίθανη γκάμα «δεινών».

Ανθολογώ πρόχειρα από το διαδίκτυο: «Ρεζίλι διεθνώς. Πάλι δίχως φάρο το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, «Όσα συνέβησαν στον αγώνα  Πλατανιά-Άρη μάς γυρίζουν ποδοσφαιρικά στο ’60 και γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι», «Κτηματομεσίτες: Έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι με το φόρο υπεραξίας», «Εισαγγελέας: Μας έκανε ρεζίλι διεθνώς ο Μιχάλης Λιάπης». Ασφαλώς, την τιμητική τους σε αυτό τον διεθνή διαγωνισμό ρεζιλικιού έχουν οι πάσης φύσεως απεργίες και διαμαρτυρίες, οι οποίες, σύμφωνα με κυρίαρχα μήντια, «αμαυρώνουν» την εικόνα της Ελλάδος καταφέροντας «καίριο πλήγμα» στον τουρισμό. Παράδειγμα, ένα από τα χιλιάδες: «Χιλιάδες επιβάτες ταλαιπωρήθηκαν, ενώ για άλλη μια φορά το ΠΑΜΕ [ναυτεργατών] έκανε διεθνώς ρεζίλι την χώρα μας!» (passim).

Είναι προφανής, νομίζω, η γελοιότητα και  ο –αντεστραμμένος, έστω– ναρκισσισμός που αποπνέουν τέτοιες τοποθετήσεις. Διότι μεγάλη σκορδοκαΐλα έχει η κοινή γνώμη  του πλανήτη για το τι έκανε κάποιος που λέγεται Λιάπης, είναι ανιψιός του εθνάρχη και κυκλοφορούσε με πλαστές πινακίδες ή τι συνέβη στον αγώνα Πλατανιά-Άρη. Όσον αφορά τώρα τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, η άποψη ότι «ρεζιλεύουν» τη χώρα δεν είναι μόνο γελοία, αλλά αντιδραστική και επικίνδυνη: η άσκηση ενός  βασικού δημοκρατικού δικαιώματος θεωρείται ότι  εκθέτει τη χώρα.

Ο αντικομμουνισμός ως συνεκτικό στοιχείο πολιτικής...

freenet...

Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι φωνές μέσα από το κυβερνητικό μπλοκ που εκφράζουν ανοικτά ένα διάχυτο αντικομμουνισμό με δηλώσεις όπως του Γεωργιάδη αλλά και του γενικού γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου Μπαλτάκου.

Είναι φανερό ότι το πολιτικό παρελθόν των εξουσιαστών που κάνουν ανοικτά τέτοιες δηλώσεις είναι διάσπαρτο με απόψεις και δράσεις φανερά ακροδεξιές που φλερτάρει ανοικτά με τις χρυσαβγίτικες φασιστικές λογικές όπως άλλωστε φάνηκε και από την απειλή του Μπαλτάκου το καλοκαίρι του 2013 για πιθανή συνεργασία με τους νεοναζί της Χρυσής Αβγής. Ειδικά για το Γεωργιάδη, έχει φροντίσει ο ίδιος να τοποθετήσει τον εαυτό του στο ακροδεξιό στρατόπεδο όταν συμμετείχε αρχικά στην εθνικιστική ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά και αργότερα έχτισε την πολιτική του καριέρα στο ακροδεξιό και αντισημιτικό ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, αυτό τον εσμό ακροδεξιών,φασιστών και εβραιοφάγων. Σημείο τομής της πολιτικής καριέρας του Γεωργιάδη αποτελεί η προώθηση του βιβλίου του νεοναζιστή Πλεύρη μέσα από τις τηλεπωλήσεις στο κανάλι του Καρατζαφέρη.

Δεν έχει νόημα να εξαντλήσει κανείς τις αναφορές και τις αποδείξεις για το ακροδεξιό και φασιστικό παρελθόν των εξουσιαστών που εκφράζουν ανοικτά πλέον τον αντικομμουνισμό τους. Είναι οι ίδιοι που το δηλώνουν χωρίς πρόβλημα και η ανάλυσή μας μένει εκεί ως προς αυτό το σκέλος.

Τι είναι όμως αυτό που ώθησε δύο εκ των ακροδεξιών στελεχών της κυβέρνησης να εκφράσουν αντοικτά τον αντικομμουνισμό τους μέσα σε διάστημα λίγων ημερών?

Αρχικά ας αναλύσουμε τις συγκυρίες.

Ο Γεωργιάδης παρεμβαίνει σε τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, στα φιλικά του ΜΜΕ δηλαδή που έχει προνομιακή μεταχείριση, με αφορμή τις παρεμβάσεις φοιτητών και Ελλήνων μεταναστών σε μια φιέστα προς τιμή του στην Αγγλία όπου κάνουν αναφορές  στη διάλυση του συστήματος υγείας στην Ελλάδα από τις μνημονιακές πολιτικές. Η παρέμβαση έγινε στη φιέστα που οργάνωσε ο σύλλογος Ελλήνων φοιτητών του Imperial College με πρόεδρο τον ΟΝΝΕΔιτη Ντιναλέξη (με τις ανοικτά εκφρασμένες χουντικές και φιλοφασιστικές απόψεις και τον μπαμπά του διορισμένο διοικητή νοσοκομείου και στέλεχος της ΝΔ) και τσαλάκωσε την φαντεζί εικόνα για το δημόσιο σύστημα υγείας της Ελλάδας που προσπαθούν να φτιάξουν οι δημοσιογράφοι και καναλάρχες φίλοι του υπουργού. Λίγες βδομάδες πριν, έχει δημοσιοποιηθεί ένα εμπεριστατωμένο άρθρο σε μεγάλο διεθνές ιατρικό περιοδικό που αναφέρει ποιτικά και ποσοτικά στοιχεία της κατάρρευσης των δομών υγείας στην Ελλάδα με τραγικές συνέπειες για τους ασθενείς.

Έχει φυσικά προηγηθεί και η δήλωση του Γεωργιάδη στην Washington Post (WP) όπου με περίσσειο κυνισμό αναφέρει ότι οι ανασφάλιστοι καρκινοπαθείς δε θεωρούνται επείγοντα περιστατικά παρά μόνο στο τελικό στάδιο. Το άρθρο της WP κάνει αφιέρωμα στις τραγικές επιπτώσεις του μνημονίου στην υγεία των πολιτών στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην αδυναμία πρόσβασης των ανασφάλιστων σε υπηρεσίες υγείας (2.3 εκατομμύρια ανασφάλιστοι σύμφωνα με το άρθρο της WP).  Σχετικές ανακοινώσεις έχουν γίνει και από πολλούς φορείς υγείας στην Ελλάδα όπως το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού που έχει καταγγείλει θανάτους ανασφάλιστων ασθενών που δεν μπόρεσαν να κάνουν τις αναγκαίες θεραπείες έγκαιρα για να αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους.

Κι ύστερα ακολούθησε η εισβολή της αστυνομίας στα κοινωνικά ιατρεία…

Απόσπασμα από το άρθρο της Washington Post για δηλώσεις Γεωργιάδη σχετικά με ανασφάλιστους καρκινοπαθείς

Ο Γεωργιάδης, λοιπόν, αισθάνεται το χλευασμό και αντιμετωπίζει την κριτική όταν εκτίθεται σε κοινό εκτός των προστατευμένων στούντιο των φιλικών του ΜΜΕ. Η εικόνα ενός συστήματος υγείας που καταρρέι είναι διάχυτη στην ξένη και εν μέρει στην ελληνική αρθρογραφία αλλά πιο πολύ από κάθε τι άλλο, αυτό που απασχολεί τον καριερίστα ακροδεξιό υπουργό είναι η προσωπική του ανέλιξη και η καριέρα του που προωθείται αποκλειστικά από τους φίλους του καναλάρχες και δημοσιογράφους των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Οι συγκυρίες σε σχέση με τον γενικό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, τον Μπαλτάκο, αφορούν το μπάχαλο στο κυβερνητικό στρατόπεδο με αφορμή ένα σχέδιο νόμου που αφορά την απέλαση μεταναστών όταν καταγγέλουν ρατσιτικές επιθέσεις από μπάτσους και λιμενόμπατσους οι οποίες δεν επιβεβαιώνονται. Το νομοσχέδιο γνωρίζει μεγάλη αντίδραση και μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Η στόχευσή του είναι φανερή, ενδιαφέρει πολιτικά την ΝΔ να προσεταιριστεί το κομμάτι εκείνο του αστυνομικού μηχανισμού  που έχει μεταπηδήσει στη Χρυσή Αβγή, πουλώντας εκδούλευση για ασυλία στις ρατσιστικές επιθέσεις τους εναντίον μεταναστών προτάσσοντας το φόβο του μετανάστη, θύμα ρατσισμού από μπάτσους, να καταγγείλει το περιστατικό. Το μήνυμα σαφές “Ελάτε πίσω στη ΝΔ, έχουμε την ίδια ατζέντα θεμάτων και πολιτική με τη Χρυσή Αβγή“.

Δεν είναι τυχαία η επιλογή του δημοσιογράφου Βερύκιου όπου ο Μπαλτάκος αναφωνεί περήφανα τον αντικομμουνισμό του και την παντελή αδιαφορία του στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη Διεθνή Αμνηστεία, κάτι που έχει ξανακάνει και στο παρελθόν. Έχει προηγηθεί μερικές μέρες πριν ένα ομοφοβικό παραλήρημα του Βερύκιου με ρατσιστικές αναφορές σε ομοφυλόφιλους, όπως ο Αύγουστος Κορτώ, που αναγκάζει ακόμα και τον επι χρόνια συνάδελφο του Σταυρόπουλο να εγκαταλείψει την κοινή εκπομπή τους. Ο Μπαλτάκος, παρέχει απλόχερη “νομιμοποίηση” των ρατσιστικών αναφορών Βερύκιου βγαίνοντας στην εκπομπή του ενώ φαίνεται ότι τους ενώνει και η πλήρης αδιαφορία σε ανθρώπινα δικαιώματα… Δεν είναι άλλωστε πολύ καιρός από τότε που ο Μπαλτάκος διόρισε το γιό του, με σκανδαλώδη τρόπο, στις ειδικές δυνάμεις του Λιμενικού που διακρίνονται για την αλβανοφαγία τους και την παραβίαση δικαιωμάτων μεταναστών κτλ.

Αλλο ένα κοινό χαρακτηριστικό των ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων, μισούν οτιδήποτε δημόσιο αλλά ζούνε αυτοί και οι οικογένειές τους αποκλειστικά από αυτό…

Αφήνουμε τις συγκυρίες για να περάσουμε στη στόχευση.

Οι δηλώσεις αυτές μερικών ακροδεξιών της κυβέρνησης γίνονται σε μια περίοδο όπου μαίνεται η σύγκρουση στην Ουκρανία για την τύχη της Κριμαίας και άλλων περιοχών που φανερά αποσκιρτούν από τη χώρα και προσβλέπουν στην αυτονόμηση ή την ενσωμάτωση στη Ρωσία. Αυτό που διαφοροποιεί την κατάσταση είναι ότι πρώτη φορά η ΕΕ σε συνεργασία με τις ΗΠΑ στηρίζουν ανοικτά φασιστικές και ακροδεξιές πολιτικές ηγεσίες στην Ουκρανία που έχουν καταλάβει την εξουσία με τα όπλα. Το μήνυμα είναι σαφές. Αν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών ελίτ η συνεργασία και στήριξη νεοναζιστών και ακροδεξιών για την ανάληψη της εξουσίας σε μια χώρα, τότε κανένα πρόβλημα. Μια από τις πρώτες κινήσεις της φασιστικής κυβέρνησης στην Ουκρανία είναι να απαγορεύσει κομμουνιστικά σύμβολα και κόμματα και να επαναφέρει εντός αστικής νομιμότητας τις νεοναζιστικές ομάδες και απόψεις.

Η ευθυγράμμιση της Ουκρανικής φασιστικής κυβέρνησης με τις επιταγές της ΕΕ είναι απόλυτη στη γραμμή της κοινωνικής και τυπικής απονομιμοποίησης του κομμουνισμού. Υπό αυτό το πρίσμα, οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών στην Ελλάδα για τον αντικομμουνισμό τους δεν αποτελεί οπισθοδρόμηση στο εμφυλιακό και μετεμφυλιακό κράτος της ακροδεξιάς και των ταγματασφαλιτών αλλά μήνυμα ταύτισης των σκληρών ακροδεξιών πυρήνων διακυβέρνησης του κράτους με τις πιο αντιδραστικές πολιτικές της ΕΕ.

Ουσιαστικά, οι αντικομμουνιστές της Ελληνικής κυβέρνησης στέλνουν το μήνυμα στις ευρωπαϊκές ελίτ ότι “μπροστά στον κίνδυνο να ενισχυθούν οι αριστερές -κομμουνιστικές-αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις στις χώρες της ΕΕ που πλήττονται από τις πολιτικές φτωχοποίησης, είμαστε διατεθειμένοι να παίξουμε το παιχνίδι της σκληρής αυταρχικής ακροδεξιάς που συνεργάζεται με τους νεοναζί“.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι Μπαλτάκοι και Γεωργιάδηδες της εξουσίας δεν εύχονται να ζούσαν την εποχή του “συμμοριτοπολέμου” αλλά στέλνουν το μήνυμα ότι δεν θα διστάσουν να τον επαναλάβουν αν αμφισβητηθούν τα όσια και ιερά των ευρωπαϊκών και εγχώριων ελίτ ως προς τη γραμμή της ΕΕ…