Μαθήματα Αλληλεγγύης...

Της Γεωργίας Βαλωμένου, απο ToPortal...

Για δυο συνεχόμενες σχολικές χρονιές διοργανώθηκαν στη Γκράβα Μαθήματα Αλληλεγγύης, δηλαδή δωρεάν ενισχυτικά μαθήματα από εθελοντές καθηγητές για μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Η διοργάνωση έγινε από την Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας και την Ένωση Γονέων 5^ης Δημοτικής κοινότητας, με την προσωπική δέσμευση και την σκληρή εργασία αδιόριστων, διορισμένων και συνταξιούχων εκπαιδευτικών οι οποίοι είτε δίδαξαν είτε υποστήριξαν με άλλους τρόπους την διεξαγωγή των μαθημάτων.

Τι αποκομίσαμε από την εμπειρία και τι μάθαμε από τα λάθη μας:
Η ανάγκη των μαθητών για την ενισχυτική διδασκαλία είναι μεγάλη και αδιαμφισβήτητη. Φέτος περισσότερο από πέρσι, του χρόνου ακόμα περισσότερο. Όχι μόνο γιατί η οικονομική κρίση στερεί από τους γονείς την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν τα παιδιά τους με φροντιστήρια, αλλά κυρίως γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα συρρικνώνεται και υποβαθμίζεται ενισχύοντας όσο ποτέ την παραπαιδεία. Η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, οι συγχωνεύσεις σχολείων, η εξόντωση των καθηγητών μέσα από την οικονομική δυσπραγία, την αύξηση των διδακτικών ωρών και την κοινωνική απαξίωση που εδώ και χρόνια καλλιεργούν τα ΜΜΕ, υποβαθμίζουν την παρεχόμενη «υπηρεσία» με τρόπο που είναι περιττό να αναλυθεί. Παράλληλα, το «νέο λύκειο» με την Τράπεζα Θεμάτων δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τη ζωή τόσο των καθηγητών που τρέχουν να προλάβουν την εξεταστέα ύλη αλλά κυρίως των μαθητών των οποίων η προαγωγή από τάξη σε τάξη γίνεται όλο και δυσκολότερη.

Οι Άριστοι, οι άχρηστοι, η τράπεζα κι εμείς...

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη...

Εδώ και τέσσερα χρόνια ζούμε, στο χώρο της εκπαίδευσης την εφαρμογή της λογικής της Αριστείας.
Πρώτη άνοιξε το δρόμο η κυρία Διαμαντοπούλου, εφαρμόζοντας κατά γράμμα οδηγίες του ΟΟΣΑ και άλλων διεθνών και «έγκυρων» διεθνών οργανισμών οι οποίες εκπονήθηκαν πριν από 3 δεκαετίες και περίμεναν στα υπουργικά συρτάρια την κατάλληλη στιγμή για την εφαρμογή τους.
Ο σκοπός, πλέον, όλων των σχολικών βαθμίδων είναι να ενισχύεται, να αναδεικνύεται και να επιβραβεύεται ο Άριστος μαθητής. Δηλαδή;
Αυτός που οι επιδόσεις του σε μία διαδικασία συνεχούς εξέτασης-αξιολόγησης, θα πιάσει το μέγιστο στη σχετική κλίμακα αξιολόγησης.

Εδώ ακριβώς συντελείται, κατά τη γνώμη μου, η ισοπέδωση της ουσίας της παιδαγωγικής πλευράς της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Υπάρχουν μαθητές που λόγω αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών καταβάλλουν πολλαπλάσια προσπάθεια σε σχέση με κάποιον που τελικά έχει «αριστεύσει» χωρίς ποτέ να καταφέρουν να προσεγγίσουν την Αριστεία.
Πολλοί μαθητές, με προβλήματα υγείας προκαλούν συγκίνηση σε εκπαιδευτικούς και συμμαθητές με τη δύναμη της θέλησης που επιδεικνύουν.
Πολλοί μαθητές, με προβλήματα κοινωνικά και οικονομικά προσπαθούν τα μέγιστα για να κατακτήσουν το μέσο όρο.
Πολλοί μαθητές, με ιδιαίτερα ταλέντα και δεξιότητες δεν θα καταφέρουν ποτέ ούτε να τα καλλιεργήσουν και ίσως ούτε καν να τα φανερώσουν μέσα σ’ αυτή την ατελείωτη εξεταστική ζούγκλα και το απάνθρωπο κυνήγι της αριστείας και της διάκρισης.
Το σημερινό σύστημα, τους μαθητές αυτούς δεν θα τους επιβραβεύσει ποτέ.

Τότε που οι άνθρωποι έγραφαν με το χέρι...

του Νικου Σαραντακου...

Έτσι που το γράφω, είναι σαν να αφηγούμαι πανάρχαια περιστατικά, σαν να λέμε τότε που έγραφαν σε παπύρους ή που κυνηγούσαν με το τόξο και τα βέλη, και ομολογώ ότι επίτηδες έδωσα αυτόν τον τίτλο -αλλά το βέβαιο είναι πως οι περισσότεροι που γράφουν στο πλαίσιο του επαγγέλματός τους δεν γράφουν πια με το χέρι.
Αν κρίνω από τον εαυτό μου, η τέχνη της χειρογραφής ξεμαθαίνεται εύκολα. Τα τελευταία χρόνια, αμέσως μόλις χαράξω δυο-τρεις χειρόγραφες αράδες κουράζομαι, ενώ ο γραφικός μου χαρακτήρας καταντάει ιατροπρεπώς δυσανάγνωστος.
Θυμάμαι μια φορά, σχετικά πρόσφατα, σε μια βιβλιοθήκη (δεν θα προσδιορίσω περισσότερο), που δεν μου επιτρέπαν να φωτογραφίσω κάτι επιστολές, αλλά με άφηναν, αν θέλω, να τις αντιγράψω με το χέρι: έκατσα λοιπόν και τις αντέγραψα, με το χεράκι μου, έξι σελίδες σχετικά αραιές, κι ήταν η πιο μαρτυρική ώρα που έχω περάσει εδώ και καιρό -εκτός οδοντιάτρου.
Κι όμως, στα νιάτα μου, όταν δούλευα φριλάνς μεταφραστής, έγραφα σελίδες επί σελίδων με το χέρι, ολόκληρο το Γεράκι της Μάλτας χειρόγραφο το έχω μεταφράσει, και δεκάδες άλλα βιβλία, σε κόλες Α4 που τις δίπλωνα κατά τη μεγάλη τους διάσταση έτσι που μια λωρίδα περίπου το ένα τέταρτο του πλάτους της σελίδας να μένει άδεια για διορθώσεις, και κάθε δέκα κόλες τις συνέραπτα με το συρραπτικό και τις έφτιαχνα τετραδιάκι -αυτά μου τάχε μάθει ένας παλιός και τα εφάρμοζα ευλαβικά. Και το δικό μου άλλωστε πρώτο βιβλίο χειρόγραφο το έδωσα στον εκδότη -αλλά αυτό, πες, ήταν λιγοσέλιδο. Θέλω να πω, κάποτε δεν με τρόμαζε το γράψιμο με το χέρι.
Μπορεί βέβαια να είναι δικό μου κουσούρι, που ξέμαθα να γράφω με το χέρι -στα σχόλια θα μου πείτε αν αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα. Πάντως, όλα δείχνουν πως οδεύουμε προς μια κοινωνία που θα γράφει με το χέρι όλο και λιγότερο, παρόλο που, απ’ όσο ξέρω, τα παιδιά στο σχολείο, στην Ελλάδα τουλάχιστον, εξακολουθούν να αφιερώνουν πολλές ώρες, σε πολλές τάξεις, στο γράψιμο με το χέρι.
Φαίνεται πως σε άλλες χώρες τα πράγματα έχουν αλλάξει περισσότερο, και πως ήδη από το δημοτικό σχολείο δίνεται έμφαση στην πληκτρολόγηση και όχι στη χειρογραφή. Πρόσατα δημοσιεύτηκε στη Νιου Γιορκ Τάιμς ένα άρθρο για αυτό το θέμα, που μου φάνηκε αξιόλογο. Ο τίτλος του ήταν What’s lost as handwriting fades, Τι χάνεται καθώς ξεχνιέται το γράψιμο με το χέρι, θα μπορούσαμε να πούμε. Το άρθρο δημοσιεύτηκε διασκευασμένο στο tvxs, με τον τίτλο Τι χάνεται μαζί με την γραφή, που βέβαια δεν είναι σωστός τίτλος, αφού δεν χάνεται η γραφή καθαυτή αλλά η γραφή με το χέρι. Έστω, τι χάνεται μαζί με το χειρόγραφο. Αλλά το βασικό δεν είναι ο τίτλος, είναι ότι το άρθρο του tvxs είναι συρραφή-διασκευή.

Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός Παιδείας...

του Δημητρη Τσιριγωτη, απο το Δημοσιο Σχολειο...

Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί χάρις σ’ αυτόν από καθηγητάκος έγινα κοτζάμ υπάλληλος τραπέζης και χάρηκε και η μαμά που ήταν το όνειρό της.

Τώρα δουλεύω στην Τράπεζα Θεμάτων .Κάθε ώρα μπαίνω στην τάξη μου με 5 θέματα τραπέζης υπό μάλης και αυτά είναι για μένα το νέο σχέδιο μαθήματος. Έχω καταργήσει τελείως το σχολικό βιβλίο και το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών. Έτσι νιώθω πιο συγκεντρωμένος από παλιά, έχω συγκεκριμένο και μετρήσιμο στόχο βρε αδερφέ.
Αυτοί που ζητάνε παιδαγωγική ελευθερία σίγουρα το κάνουν για να λουφάρουν. Καμιά φορά μόνο,όταν έχω τις ακεφιές μου, αναρωτιέμαι τον τόκο της Τράπεζας ποιος θα τον πληρώσει τελικά ;
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί με έμαθε την αξία του λιτού και του απέριττου. Με τα χρήματα που πληρώνομαι σας πληροφορώ έχει αναβαθμιστεί και η εικόνα μου. Τώρα είμαι και πιο «fit & skinny» αλλά είμαι και μέσα στη μόδα «clochard chic» με τα σχισμένα μου, τα ξεβαμμένα μου και τα γένια των 10 ημερών. Το πνεύμα του «less is more» χαρακτηρίζει πλέον και το σπιτικό μου. Λατρεύω τους γυμνούς τοίχους του σπιτιού μου, τα ελάχιστα έπιπλα.  Έκανα αυτό που λέμε συμπύκνωση, αφαίρεσα ποσότητα και φάνηκε η ποιότητα.
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί με την αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας βοήθησε στην τόνωση της εκτίμησής μου για το σχολείο στο οποίο εργάζομαι. Οι ομάδες αυτοαξιολόγησης αποφάνθηκαν ότι τελικά το σχολείο μου είναι τέλειο σε όλα του .Τώρα το βλέπω σαν το ΜΙΤ ή το Harvard τουλάχιστον .Τελικά η γκρίνια και η μιζέρια τόσο καιρό δεν μας επέτρεπε να βλέπουμε τα σχολεία μας όπως πραγματικά ήταν και κάποιοι ανικανοποίητοι συνδικαλιστές που ζητάγανε αλλαγές ευτυχώς απομονώθηκαν.
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί με την ατομική αξιολόγηση που είναι προ των πυλών μου έδωσε ένα επιπλέον κίνητρο για να γίνω καλύτερος. Τελικά δεν πρέπει να επαφίεσαι στο φιλότιμό μου γιατί χαλαρώνω. Το μυστικό είναι να με κρατάς πάντα στη τσίτα. Το βιογραφικό μου μέσα σε δύο χρόνια διπλασιάστηκε και αυτό δεν είναι λίγο τολμώ να πω. Είμαι σίγουρος ότι την κρίσιμη στιγμή κάποιοι θα φάνε τη σκόνη μου και θα δούνε την πλάτη μου. Το πρωί, αντί προσευχής για να πάει καλά η μέρα, στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη μου και φωνάζω με όλη μου τη δύναμη: «Αξίζω».
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί μου έχει υποσχεθεί να μου εκπληρώσει το μεγαλύτερό μου όνειρο μετά την πρόσληψη στο δημόσιο:  την απόκτηση οργανικής θέσης. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να ανήκω κάπου και να το νιώθω σα σπίτι μου και δεν τολμώ να πιστέψω ότι το όνειρο μου αυτό είναι τόσο κοντά. Και για όλους αυτούς που φωνάζουν ότι είναι παγίδα ένα έχω να πω:  δεν φταίνε αυτή η φαντασία τους τα φταίει.  Όλοι εμείς λοιπόν που ανήκαμε στην κατηγορία που έφερε τον τίτλο «στη διάθεση» από εδώ και πέρα θα είμαστε απλά οι «με διάθεση» (ανεβασμένη).
Θα μου λείψει ο πρώην υπουργός παιδείας γιατί δυσκολεύοντας την προαγωγή στο Λύκειο από τάξη σε τάξη πολλά παιδιά θα εγκαταλείπουν το σχολείο και θα συνεχίζουν μόνο οι πολύ καλοί μαθητές. Έτσι θα έχουμε σχολεία αρίστων με πολλούς επιτυχόντες και επιτέλους θα μπορούμε να ανταγωνιστούμε τα φροντιστήρια που μέχρι σήμερα μας παίρνανε φαλάγγι.  Με τη βοήθεια μάλιστα της τράπεζας θεμάτων εύκολα θα μπορούμε και εμείς να φροντιστηριοποιήσουμε το μάθημά μας και να έχουμε ως ένα και μοναδικό στόχο, την επιτυχία στις εξετάσεις.  Η δημόσια παραπαιδεία ήταν η λύση από την αρχή αλλά μόνο ο πεφωτισμένος πρώην υπουργός μου κατάφερε να τη δει.

Το αστυνομικό είδος μάθησης...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...

Oσο λιγότερα χρήματα στην παιδεία, τόσο περισσότερα στην καταστολή. Oσο λιγότεροι μορφωμένοι πολίτες, τόσοι περισσότεροι αστυνομικοί. Μοιάζει με θεμελιώδη και τυφλή επιλογή των ελίτ. Το γεγονός της επαγγελματικής και πολιτισμικής καταξίωσης των δυνάμεων καταστολής εκφράζεται με τον αριθμό τους, με τη δυσανάλογη ένταση στην καταστολή, ακόμα και ολιγομελών και ξέπνοων διαδηλώσεων,
αλλά και στον επιθετικό και ταπεινωτικό τρόπο που τα "όργανα" κάνουν εξακρίβωση στοιχείων ή άλλες δουλειές ρουτίνας.
Τα συμπεριφορικά στερεότυπα "μπάτσου" γίνονται σιγά-σιγά αποδεκτά και οι αστυνομικές σχολές περιζήτητες. Η νέα εκδοχή προσόντων που, ύστερα από 4 χρόνια κρίσης και πολιτικής υπανάπτυξης, "αναπτύσσουν" οι ελίτ, τα μόνα οχήματα κοινωνικής σιγουριάς είναι τα προσόντα του καταστολέα - όχι οι αρετές του δημιουργού. Ο διανοούμενος, ο μαθησιακά ευφάνταστος, ο έξυπνος βυθίζεται στην ίδια την περιπλοκή των προσόντων του. Φεύγει από τη χώρα, δουλεύει σε διεθνείς, υψηλής μορφωτικής απαίτησης "Μανωλάδες", Σανγκάη, Ντουμπάι κ.λπ.
Ή μένει άνεργος. Το σύστημα "διαβρώνει" και από μέσα τη μόρφωση. Στη θέση της κριτικής σκέψης, της διεπιστημονικότητας και φαντασίας επιβάλλει μοντέλα υστερικής-εκτατικής μαθησιακότητας. Ο μελετητής πρέπει να είναι πολύωρος, όχι απροσδόκητος. Οι εξετάσεις, οι τύποι θεμάτων, οι μορφές γνωστικής πειθαρχίας δεν αντιστοιχούν τόσο στην εξυπνάδα όσο στην τάξη. Το ατίθασο μυαλό δεν έχει τύχη. Οσες περισσότερες εργατοώρες, τόσο μεγαλύτερες εξεταστικές πιθανότητες. Η "αταξία", όμως, είναι μορφή ευφυΐας, η ανυπομονησία στο διάβασμα μπορεί να κρύβει αυτόν που σκέφτεται από εγκάρσιους παράδρομους κι όχι από την προβλέψιμη γνωστική ρυμοτομία.
Η ζωή, όλο και περισσότερο, θέλει μηχανισμούς κρίσης, επινόηση καινούργιων λύσεων σε αταξινόμητα προβλήματα, παρά στερεότυπα και δογματισμούς. Εφόσον μάλιστα η τεχνολογία εξασφαλίζει ενεργό και εύκολο αρχείο και, αντίθετα, απαιτεί ερευνητική διαίσθηση, φαντασία, τότε γιατί τα μοντέλα εκπαίδευσης γίνονται συνεχώς και πιο στενά και γιατί η κοινή αντίληψη περί μόρφωσης αποκαλύπτει όλο και μεγαλύτερη απέχθεια; Πρόκειται για μια συλλογική παραίσθηση, μια μέσα καταστολή, μια έσω εξορία, που μετασχηματίζονται σε πολιτική επιλογή. Οσο αδυνατεί η ακαλλιέργητη κοινωνία να εκλογικεύσει, τόσο θα αδυνατεί να οργανώσει τα πάθη της. Οσο δεν καταφέρνει ψύχραιμα να αναμετρηθεί με τη δυστυχία της τόσο θα βυθίζεται στη βιαιότητα. Σε αυτήν που παράγει και σε αυτήν που προτυποποιεί.

Τράπεζα θεμάτων: η καταστροφή ως… ευκαιρία!

του Τάσου Χατζηαναστασίου, alfavita...

Η κριτική που ασκείται στο νέο σύστημα εξετάσεων, με βάση το οποίο το 50% των θεμάτων προκύπτει από κλήρωση μέσα από μία ηλεκτρονική τράπεζα, περιορίζεται συχνά στα προφανή αφήνοντας έξω ουσιαστικότερα ζητήματα.

Τα προφανή είναι πρώτα πρώτα η συνήθης, σε κάθε εφαρμοζόμενη για πρώτη φορά «καινοτομία» στην Ελλάδα, έλλειψη οργάνωσης, το γνωστό ελληνικό μπάχαλο και η γενναία δόση ανευθυνότητας που το συνοδεύει: η Τράπεζα «άνοιξε» την τελευταία στιγμή, πολλά θέματα ήταν κακοδιατυπωμένα ή δυσεπίλυτα ενώ βρέθηκαν και κάποια που ήταν εκτός ύλης!

Προβλέψιμες ακόμη είναι και οι δυσκολίες υποστήριξης του συστήματος την επόμενη χρονιά όταν θα εφαρμοστεί και στη Β΄ Λυκείου καθώς η πολυπλοκότητα και κυρίως η εξάρτησή του από τη λειτουργία ηλεκτρονικών συστημάτων το καθιστά ευάλωτο με δεδομένο ότι οι χρήστες του είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στο σχολείο από τις 6 το πρωί…

Προφανής είναι και η βεβαιότητα ότι θα υπάρξουν αδικίες, γεγονός απαράδεκτο για ένα ανταγωνιστικό σύστημα, καθώς είναι αναπόφευκτό κληρώνονται διαφορετικής δυσκολίας θέματα σε κάθε σχολείο.

Προφανής είναι επίσης ο ταξικός προσανατολισμός του νέου μέτρου, μέσω της αυστηρότερης επιλογής, να υπάρξει επιτέλους διαρροή μαθητών από το Γενικό Λύκειο προς την κατάρτιση στις τεχνικές και επαγγελματικές ειδικότητες, κάτι που καμία μεταρρύθμιση ως τώρα στην Ελλάδα δεν έχει επιτύχει.

Προφανής και προβλέψιμη, τέλος, είναι και η άμεση συνέπεια που θα έχει το νέο μέτρο για τον οικογενειακό προγραμματισμό και τις… ισορροπίες στο σπίτι: πολλαπλασιασμός του άγχους και της πίεσης σε γονείς και παιδιά και αύξηση της ανάγκης για φροντιστήρια και ιδιαίτερα σε περισσότερα μαθήματα και μάλιστα νωρίτερα, μια εξέλιξη με επίσης προφανέστατες τις ταξικές της διαστάσεις.

Και μόνον τα παραπάνω, τα προφανή και αυτονόητα, αποτελούν επαρκείς λόγους για να αγανακτήσουν γονείς και μαθητές και να επιβεβαιωθούν οι έγκαιρες προειδοποιήσεις και αντιδράσεις των καθηγητών που τώρα κουνάνε το κεφάλι με νόημα: «εμείς σας τα λέγαμε αλλά εσείς συνηγορούσατε στην κατασυκοφάντηση και συνεπακόλουθα στην επιστράτευσή μας την περασμένη χρονιά».

Θα έκανες κι εσύ τα ίδια;

Ιχνηλασιες...

Ολοκληρώνεται τις μέρες αυτές η πρώτη φάση της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας με την αποτίμηση του έργου των επιμέρους ομάδων και την εκπόνηση σχεδίων δράσης για την επόμενη χρονιά σε μια ατμόσφαιρα ανακούφισης και χαλαρότητας. Και να, που προτού να στεγνώσει το μελάνι από τη συγκεντρωμένη χαρτούρα της ψευτοέρευνας, των πρόχειρων ερωτηματολογίων και της αντιγραφής-επικόλλησης για το σχεδιασμό μιας δράσης, που θα μπορούσε να αποφασιστεί χωρίς όλη αυτή την άσκοπη διαδικασία, καλούνται ήδη οι διευθυντές σε επιμορφωτικά σεμινάρια για το δεύτερο και καίριο βήμα: το πώς δηλαδή θα ποσοτικοποιούν την επαγγελματική συνέπεια, το πνεύμα εργατικότητας και τη διάθεση συνεργασίας των εκπαιδευτικών σε αριθμητικές διαβαθμίσεις που θα κρίνουν τη μισθολογική εξέλιξη και τη σχέση εργασίας. 

Έχω και άλλοτε εκφραστεί για τον εργασιακό μεσαίωνα, τις ασκήσεις οσφυοκαμψίας και τις διευθυντικές αυλές που υποθάλπονται πίσω από το διατακτικό λόγο των σχετικών εγγράφων και κάτω από την αποστειρωμένη ορολογία της σχετικής επιστήμης. Και για να είμαι πιο ακριβής, μιας ψευδοεπιστήμης που λειτουργεί σαν πλυντήριο της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, μετονομάζοντας σε διαδικασία αναβάθμισης του εκπαιδευτικού έργου την μετάθεση των ευθυνών στον τελευταίο τροχό της αμάξης, την πειθαρχική ποινικοποίηση του αντιλόγου, την καρμανιόλα των απολύσεων και την επιβολή ενός πανοπτικού συστήματος ελέγχου, εκφοβισμού και καταπίεσης.

"Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι χρόνια για να καταλάβω τι σημαίνει εκπαιδευτικός". Αναπληρώτρια στα πενήντα της η Ε., ύστερα από είκοσι χρόνια υπηρεσίας σε ιδιωτικό, και προσφάτως απολυμένη, γιατί επέλεξε να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά της. "Αν ήξερα ότι θα με απολύσουν, θα έκανα κι εγώ τα ίδια". Με τσάκισε η ειλικρίνειά της. Όπου τα ίδια βλ. καθημερινή κουβεντούλα στο γραφείο της διεύθυνσης με ένα τεράστιο φτυάρι παραμάσχαλά για το σκάψιμο ολοένα και βαθύτερων λάκκων. 

Για την ώρα έχουμε ακόμη περιθώρια αντίδρασης μπροστά στην απειλή της απόλυσης και το καθεστώς της αναξιοπρέπειας. Αρκεί να μη τα αφήσουμε αναξιοποίητα. 

Πανελλαδικές εξετάσεις και κοινωνικές ανισότητες...

Του Γιώργου Μπουγελέκα*, απο την Εποχη...

Κά­θε χρό­νο, τέ­τοια ε­πο­χή, με α­φορ­μή τις πα­νελ­λα­δι­κές ε­ξε­τά­σεις, α­να­δύο­νται ο­ρι­σμέ­νες α­πό τις α­δυ­να­μίες του ελ­λη­νι­κού εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος. Ιδιαί­τε­ρα η τε­λευ­ταία τριε­τία της μνη­μο­νια­κής φρί­κης προ­σφέ­ρε­ται για κα­τα­γρα­φή και α­νά­δει­ξη των ε­γκλη­μα­τι­κών πα­ρα­λεί­ψεων και του προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νου κυ­βερ­νη­τι­κού σχε­δίου, που στο­χεύει στην κα­τε­δά­φι­ση της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης στην πα­τρί­δα μας.

Θα ο­δη­γού­σε, ά­ρα­γε, η θε­ρα­πεία αυ­τών -και άλ­λων α­νά­λο­γων α­δυ­να­μιώ­ν- στη δια­μόρ­φω­ση ε­νός πε­ρι­βάλ­λο­ντος δι­καιο­σύ­νης και ι­σό­τη­τας ευ­και­ριών στην ε­πι­λο­γή των σπου­δα­στών της τρι­το­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης; Ερώ­τη­μα πα­λαιό, μά­ταιο και δυ­στυ­χώς ε­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νο κά­θε κα­λο­καί­ρι.
Κα­τά την ά­πο­ψή μου, πρό­κει­ται για ψευ­δο­πρό­βλη­μα, για­τί ε­κεί­νο που θα έ­πρε­πε να τε­θεί πιο α­πο­φα­σι­στι­κά α­πό κά­θε άλ­λη φο­ρά εί­ναι ό­τι -μέ­σω τέ­τοιων ε­ξε­τά­σεω­ν- ευ­νοού­νται οι ευ­νο­η­μέ­νοι και α­δι­κού­νται οι α­δι­κη­μέ­νοι. Η έν­νοια της ι­σό­τη­τας, που στη­ρί­ζε­ται στη «φυ­σι­κή» δια­νο­η­τι­κή α­νι­σό­τη­τα, κλο­νί­στη­κε κα­τ’ ε­πα­νά­λη­ψη α­πό διε­θνείς έ­ρευ­νες και σή­με­ρα πλέ­ον έ­χει α­να­τρα­πεί πλή­ρως. Η ε­πα­φή με την ε­πί­ση­μη λο­γο­τε­χνία, η καλ­λιέρ­γεια της μου­σι­κής παι­δείας, οι ε­πι­σκέ­ψεις στα μου­σεία, η πα­ρα­κο­λού­θη­ση θε­α­τρι­κών πα­ρα­στά­σεων κ.λπ., που συ­νη­θί­ζουν κά­ποιες οι­κο­γέ­νειες με γο­νείς α­νώ­τε­ρης μόρ­φω­σης, ε­πι­τρέ­πουν στα παι­διά τους να με­τέ­χουν στον κυ­ρίαρ­χο πο­λι­τι­σμό που ταυ­τί­ζε­ται με το σχο­λι­κό. Κα­θη­με­ρι­νά, α­διό­ρα­τα και α­συ­νεί­δη­τα εισ­πράτ­τουν και ε­ξοι­κειώ­νο­νται με αυ­τή την κουλ­τού­ρα, με α­πο­τέ­λε­σμα να εμ­φα­νί­ζουν ε­πι­τυ­χέ­στε­ρα α­πο­τε­λέ­σμα­τα κα­τά τη διάρ­κεια της σχο­λι­κής τους φοί­τη­σης α­πό τα παι­διά ε­κεί­νων των οι­κο­γε­νειών που α­πέ­χουν μιας τέ­τοιας ζωής.
Ο ρό­λος της οι­κο­γέ­νειας, έ­τσι ό­πως δια­μορ­φώ­νο­νται, η δο­μή της και οι α­ντι­λή­ψεις της, σε σχέ­ση με την κοι­νω­νι­κή τά­ξη που αυ­τή α­νή­κει, εν­δυ­να­μώ­νει ή α­πο­δυ­να­μώ­νει την πο­ρεία του νέ­ου προς τη μόρ­φω­ση. Σύμ­φω­να με τον Πιερ Μπουρ­ντιέ, η τα­ξι­κή δια­φο­ρά ο­φεί­λε­ται και στη δια­φο­ρά πο­λι­τι­σμι­κού κε­φα­λαίου, το ο­ποίο πε­ριέ­χει γνώ­σεις και δε­ξιό­τη­τες που α­πο­κτώ­νται με την ω­σμω­τι­κή δια­δι­κα­σία, δη­λα­δή με την κα­θη­με­ρι­νή, α­συ­νεί­δη­τη μά­θη­ση, ε­ντός ε­νός ευ­νο­η­μέ­νου κοι­νω­νι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος.
Ας στα­μα­τή­σου­με, λοι­πόν, να κλεί­νου­με τα μά­τια στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και ας α­πο­δε­χθού­με το γε­γο­νός ό­τι δεν δια­βαί­νουν τις πύ­λες αυ­τών των σχο­λών οι ι­κα­νό­τε­ροι, αλ­λά οι πιο ευ­νο­η­μέ­νοι «κλη­ρο­νό­μοι» της γνώ­σης, κό­ντρα στις α­στι­κές δια­κη­ρύ­ξεις για την ι­σό­τη­τα των ευ­και­ριών.

Μα γιατί τα βάζουν όλοι με την Τράπεζα Θεμάτων;

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη...

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, από τότε που ανακοινώθηκε το ¨Νέο(;) Σχολείο(;)» από τον υπουργό παιδείας(;), τα βάζουν όλοι με την Τράπεζα Θεμάτων για τους μαθητές της Α’ Λυκείου!
Κατηγορούν τον υπουργό ότι με τον τρόπο αυτό θα αυξηθεί η μαθητική διαρροή στο Λύκειο.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί αυτό είναι κακό; Τον προηγούμενο αιώνα που δεν σπούδαζαν τόσοι πολλοί δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα; Αυτοί που είχαν να πληρώσουν πήγαιναν στα Πανεπιστήμια, από τους υπόλοιπους, προχωρούσαν μόνο όσοι τα έπαιρναν τα γράμματα.
Γιατί θα πρέπει σώνει και καλά τα παιδιά της φτωχολογιάς να σπουδάσουν; Αυτό είναι κοινωνικό κόμπλεξ. Γιατί να νιώθουν τέτοια κατωτερότητα και να μην αποδέχονται την κοινωνική τους θέση. Αν, δηλαδή, το παιδί του άνεργου οικοδόμου δεν γίνει γιατρός θα πέσει έξω η Ιατρική Επιστήμη; Θα βρεθεί το παιδί κάποιου πλούσιου για να καλύψει τη θέση. Άλλωστε, η ανεργία στους γιατρούς θερίζει.
Κατηγορούν τον υπουργό ότι άργησε να ανακοινώσει την εξεταστέα ύλη της Α Λυκείου, ότι άργησε να καλύψει τα κενά σε πάρα πολλά σχολεία και ότι άργησε να ανοίξει την Τράπεζα Θεμάτων.
Συγνώμη αλλά εδώ θα διαφωνήσω καθέτως και οριζοντίως. Η ζωή, αν δεν έχει εκπλήξεις, έστω και δυσάρεστες, καταντάει ανιαρή. Η σχολική χρονιά θα κυλούσε για τους μαθητές μέσα στην ανία και τη ρουτίνα αν γνώριζαν από πριν την εξεταστέα ύλη και τα θέματα της Τράπεζας. Το απρόοπτο είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Αλλά που να το καταλάβουν όλοι αυτοί οι ρουτινιάρηδες εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς; Αν δεν ανέβει λίγο η αδρεναλίνη, αν δεν αγχωθεί λίγο ο μαθητής, αν δεν ιδρώσει ο καθηγητής, αν δεν σιχτιρίσει ο γονιός, θα έχουμε μια άχρωμη, άοσμη και άγευστη εκπαίδευση. Τέτοια εκπαίδευση θέλουμε για τα παιδιά μας;
Κατηγορούν τον υπουργό ότι οι μαθητές που θα φύγουν από το λύκειο θα αποτελέσουν φρέσκο, φτηνό και ανασφάλιστο εργατικό δυναμικό.
Τους απαντάω ευθαρσώς ότι δεν έχουν διδαχτεί τίποτα από τη λαϊκή σοφία:

Το “Φροντιστήριο” ως παγκόσμιο φαινόμενο...

Cynical...

Αν δεν ήταν οι τριπλές εκλογές, αυτή την περίοδο όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς θα ασχολιόταν με τις εισαγωγικές εξετάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο αέρας θα πλημμύριζε για πολλοστή φορά με τη συνήθη γκρίνια για τα χάλια της δευτεροβάθμιας. Μαζί τα σκάγια θα έπιαναν, ως είθισται και τα πανεπιστήμια, που δεν ανταποκρίνονται, ούτε και ανταμοίβουν τον τεράστιο κόπο που καταβάλουν οι μαθητές για να περάσουν τις πύλες τους: στο τέλος της πορείας, για όσους την αντέξουν, δεν περιμένει παρά η ανεργία. Αν λοιπόν, τα δημόσια γίνονταν ιδιωτικά, ίσως τότε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

 

Ο κυριότερος δείκτης που πιστοποιεί στην κοινή συνείδηση την ανεπάρκεια των δημόσιων Γυμνασίων και Λυκείων είναι η πανταχού παρουσία των φροντιστηρίων, η φοίτηση στα οποία αποτελεί και την αναγκαία συνθήκη για τη συμμετοχή στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Εκπαιδευτικός; Respect Εξετάσεις; Fuck off...

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...

Εκπαιδευτικός; Δεν θα μπορούσα να γίνω… ψαγμένο, τσεκαρισμένο, καρατσεκαρισμένο. Το έψαξα μέσα στον καιρό που θα με έπαιρνε νομίζω. έκανα βέβαια τις διαδρομές μου στο χώρο της εκπαίδευσης.

τρία χρόνια στη Σχολή Μηχανικών του Εμπορικού Ναυτικού να διδάσκω “ναυτικό δίκαιο” και “κοινωνιολογία του πλοίου” (ένα φοβερό σύγγραμμα που ο καπετάνιος του Μπάουντι ο κάπτεν Μπλάι, θα το υπέγραφε με τα δυο του τα χέρια και το μαστίγιο), και άλλα τρία χρόνια στο δημόσιο ΙΕΚ στο τμήμα μηχανογραφημένου λογιστηρίου να κάνω Αστικό Δίκαιο και Πρακτική Εμπορικών Συναλλαγών… Μια χαρά τα πήγα … με τα παιδιά καλά τα πήγαμε και καλές κουβέντες κάναμε, κι ορίζοντες ανοίξαμε, αλλά εγώ,,, δεν…

Η εξήγηση; απλή όπως έχω καταλήξει. (α) δεν την θεωρώ προνομιακή δουλειά, ίσα ίσα την θεωρώ δύσκολη  (β) άμα έχεις φιλότιμο πρέπει να σηκώσεις στην πλάτη σου κάθε χρόνο κάποιους και κάποιες έφηβους και έφηβες, αυτό το κουράγιο δεν το έχω  (γ) είμαι τεμπέλης, δεν υπάρχει γάμα.

Εκτιμώ πολύ φίλους και φίλες που λιώνουν (ξέρω τι λέω) στο χώρο της εκπαίδευσης με τόσους ενάντιους ανέμους, με τόση χλεύη, με τόση λάσπη από πάρα πολλές μεριές. Εκτιμώ ακόμα περισσότερο, υποκλίνομαι, τους όχι λίγους και λίγες, που κάνουν τσάμπα ιδιαίτερα, που αγκαλιάζουν το παιδί κι όταν φύγει από το σχολείο, που μιλάνε μαζί του, που του προτείνουν ένα βιβλίο εξωσχολικό να διαβάσει και να το κουβεντιάσουν παρέα. Εκτιμώ αναδρομικά, κάποιους παλιούς καθηγητές μου που με καταχέριζαν αλλά ποτέ δεν καταδέχτηκαν να πουν, ή έστω να υπονοήσουν στη μάνα μου ότι χρειάζεται παραδάκι ή ιδιαίτερο με το αζημίωτο. Αντιθέτως φτύνω κατάμουτρα κάποιους συνομήλικους που πάνω στην κομπίνα, στο μαύρο μάθημα, στα μαύρα ευρώ και στην αξιοσύνη τους ως φροντιστηριάδες και μαυροκούκουλες ιδιαιτεράκηδες έχτισαν κάτι κακόγουστα μέγαρα και καμαρώνουν…

Κλείνοντας. Οι εξετάσεις είναι μια μπίζνα, μια κερδοσκοπία, μια ταξική φραγή, ένα συρματόπλεγμα… όσο να τις γκρεμίσουμε, καλό κουράγιο στα παιδιά πάνω απ’ όλα .

18 και τέρμα...

Rubies and Clouds...

 

18 και τέρμα.  Απ’ τη στιγμή που το ‘μαθα, μετράω λάθη. Πόσες φορές πίεσα τα παιδιά; Πόσες φορές τα ρώτησα «πώς έγραψες;» πριν μάθω τι κάνουν; Λες και δεν ξέρω τι προέχει. Λες και δεν έχει συμβεί ξανά και  ξανα.

Κάθε χρόνο -μα κάθε βρωμοχρονιά-  έφηβοι προσπαθούν κι ενίοτε τα καταφέρνουν, να τελειώσουν τη μία και μοναδική ζωή τους. Κάπου εκεί κοντά στην αφετηρία. Δεν ξέρω αν φταίει μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα.  Τα περισσότερα εκπαιδευτικά συστήματα περιλαμβάνουν τη βάσανο των εξετάσεων. Αρκετά μάλιστα, είναι πολύ πιο απαιτητικά από τις Πανελλήνιες. Ω, ναι! Σε πιο ουσιαστικά και ανταποδοτικά σημεία βέβαια, αλλά επίσης ανταγωνιστικά κι αγχωτικά. Δεν οδηγούν όμως τους υποψηφίους στην αυτοκτονία. Κάτι κάνουμε πολύ λάθος. Εξαργυρώνουμε άστοχες προτεραιότητες; Ίσως.

Θυμάμαι τις δικές μου Πανελλήνιες. Τι κι αν περάσανε δεκαετίες. Τις ανακαλώ σε κάθε περίοδο άγχους. Επανέρχονται στους εφιάλτες μου. Γράφω, λέει, εξετάσεις κι είμαι στα όρια του πανικού κι ακόμα παραπέρα. Κολλάω στο βούρκο. Αυτόν που απλώνεται ανάμεσα στα θρανία του επαναλαμβανόμενου ονείρου. Προσπαθώ να φτερουγίσω. Δεν γίνεται. Ζυγίζω τόνους.

Κανείς στην οικογένεια δεν με πίεζε. Μόνη μου τα είχα καταφέρει να σκιαχτώ από το φάντασμα της αποτυχίας. Κανείς δεν μου είχε ζητήσει ν’ αριστεύσω. Κι ούτε καν με ένοιαζε η σχολή που στόχευα. Ήθελα μόνο να πετύχω. Λάτρευα, βλέπεις, το καμάρι στα μάτια τους. Ήθελα κι άλλο- κι άλλο. Πρεζάκι κανονικό.

Να τελειώνουμε με τις εξετάσεις!

του Λευτέρη Παπαθανάση...

Την ίδια ώρα που το ειδικό σύστημα έστελνε στα σχολεία το σημερινό θέμα των Πανελλαδικών Εξετάσεων για τον “ανθρωπισμό”, ένας νεαρός άνθρωπος έδινε τέλος στη ζωή του. Δεν χωράνε αυταπάτες, το παιδί αυτό λύγισε κάτω από το απίστευτο βάρος των εξετάσεων, βάρος που δεν αφορά μόνο στην έκταση της ύλης αλλά κυρίως στον κοινωνικό ρόλο του θεσμού των εξετάσεων.
Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις δεν είναι μια ιδιαιτερότητα, ένα αναγκαστικό βήμα πριν την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, που έχει να κάνει με την περιορισμένη δυνατότητα του συστήματος να δεχθεί όλα τα παιδιά που επιθυμούν να σπουδάσουν. Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι ο ακρογωνιαίος λίθος ενός εκπαιδευτικού συστήματος που δεν βασίζεται στη συλλογικότητα,
την ουσιαστική και ολόπλευρη ανάπτυξη των νέων ανθρώπων, αλλά στον ατομισμό, το διαρκές ταξικό “ξεσκαρτάρισμα”, την επιβολή, τον ανταγωνισμό. Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι ο φάρος που φωτίζει ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα με το αρρωστημένο φως των “ιδανικών” του Καπιταλισμού.
Για μας, η Εκπαίδευση δεν είναι ένα κυνήγι πιστοποιητικών ή και πραγματικών “προσόντων” προς πώληση στην αγορά εργασίας. Για μας η Εκπαίδευση είναι η ανάπτυξη του χαρακτήρα του νέου ανθρώπου μέσα στη συλλογικότητα, η κατανόηση των βασικών νόμων κίνησης της φύσης και των κοινωνιών. Με λίγα λόγια, η Εκπαίδευση είναι μια διαδικασία ενταγμένη στον αγώνα του Ανθρώπου για την Απελευθέρωση. Ως εκ τούτου, στο δικό μας όραμα για την Εκπαίδευση του μέλλοντος δεν χωράνε ούτε αξιολογήσεις ούτε εξετάσεις.
Δεν περιμένουμε την οικοδόμηση της Σοσιαλιστικής κοινωνίας για να μιλήσουμε κατά των εξετάσεων. Είναι ένας στόχος που μπορούμε και πρέπει να θέσουμε από σήμερα κιόλας. Κι αν αυτό μοιάζει ουτοπικό, ας αναρωτηθούμε αν είναι καλύτερο να ζήσουμε το “ρεαλισμό” των αυτόχειρων εφήβων.
Οι εξετάσεις σκοτώνουν. Να σκοτώσουμε τις εξετάσεις!

Edu-topia: Η εκπαιδευτική δυστοπία της Ν. Κορέας...

Cynical...

H τελευταία αξιολόγηση του εκδοτικού οίκου Pearson, με πρωτοβουλία του Economist για τα εκπαιδευτικά συστήματα διαφόρων χωρών πάνω σε βασικές δεξιότητες ανάγνωσης, γραφής, κατανόησης, μαθηματικών, συνεργασιμότητας κλπ, έφερε την Κορέα στην πρώτη θέση, (τη Νότια για να εξηγούμαστε), γεγονός που προκάλεσε μια ακόμα ταραχή στην κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, μιας και η Ελλάδα κατέλαβε την τελευταία, ή σχεδόν την τελευταία.

Για την κυβέρνηση, η οποία τα τελευταία μνημονιακά χρόνια τελεί υπό αξιολογική φρενίδιτα, ανάγοντας τις διαδικασίες αξιολόγησης σε μοχλό αναδιοργάνωσης του κράτους και ανόρθωσης της οικονομίας, το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ήταν αρκετά οδυνηρό. Αν η αξιολόγηση αφορούσε τα πανεπιστήμια, το χτύπημα θα ήταν ελαφρύτερο, καθότι η όποια κακή κατάσταση των πανεπιστημίων θα μπορούσε εύκολα ν' αποδοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Για την πρωτοβάθμια όμως εκπαίδευση δύσκολα θα μπορούσε να πείσει την κοινή γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια εκπαίδευε μυστικά, ταξιαρχίες δεκάχρονων σαμποτέρ ενάντια στις κυβερνητικές εκπαιδευτικές πολιτικές.

Για την αξιολόγηση, ως κατ' εξοχήν νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα και για την εφαρμογή της στην κατάταξη των πανεπιστημίων έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν, ουκ ολίγες φορές.

Μια καμπάνια τού υπουργείου Παιδείας...

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΒΕΛΟΥ*, απο την Ελευθεροτυπια...

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπουργός Παιδείας είναι το πρόσωπο το οποίο ο πρωθυπουργός διορίζει στη θέση αυτή, επειδή αδυνατεί να τον διορίσει σε οποιαδήποτε άλλη. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ο ορισμός αυτός ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα. Εμείς γνωρίζουμε ότι, αντίθετα με τα παραπάνω, υπήρξαν και αρκετοί που εργάστηκαν για την Παιδεία.

Αδυνατώντας να αναφέρουμε τα ονόματα όλων, πράττοντας όπως ο Ναπολέων Βοναπάρτης (ο οποίος, επειδή δεν μπορούσε να αγκαλιάσει έναν έναν τους στρατιώτες του, αγκάλιαζε τους στρατηγούς του), θα περιοριστούμε σε δύο εξ αυτών:
1) Στον Γ. Α. Παπανδρέου. Ελαμψε ως υπουργός Παιδείας. Εμεινε στην Ιστορία ως ο θεμελιωτής των σαρδάμ και ο εμπνευστής νεολογισμών του τύπου: «να κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου», «είμαστε οι αντεξουσιαστές στην εξουσία». Απέδειξε έμπρακτα ότι ακόμα και κάποιες ασυναρτησίες μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να σε μετατρέψουν σε πρωθυπουργό.
2) Στον Κ. Αρβανιτόπουλο. Κατέχει και σήμερα τη θέση του υπουργού Παιδείας. Τον διόρισε ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, ο πολιτικός που επιμένει να σώσει την Ελλάδα, όπως οι πρόσκοποι επιμένουν να περάσουν τη γριά, παρά τη θέλησή της, στο απέναντι πεζοδρόμιο. Το έργο του σημερινού υπουργού θα κριθεί στο τέλος της θητείας του.
Εμείς θα περιοριστούμε σ' ένα πρόσφατο τηλεοπτικό σποτ, που φέρει την υπογραφή του υπουργείου, του οποίου προΐσταται. Στην «ενημερωτική» αυτή διαφήμιση δύο παιδάκια διαμαρτύρονται κατά της επιθυμίας των γονιών τους να τα σπουδάσουν γιατρό το ένα και δικηγόρο το άλλο, αντίθετα με τη δική τους επιθυμία να γίνουν το ένα μαραγκός και το άλλο μοδίστρα.
Προτρέχοντας, σχηματίσαμε την εσφαλμένη εντύπωση ότι η διαφήμιση αυτή αποτελούσε την πιο κραυγαλέα κατάφαση στον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας κι επομένως της Παιδείας. Οτι, δηλαδή, γιατροί ή δικηγόροι μπορούν να γίνονται στο εξής μόνο τα παιδιά των εύπορων γιατρών ή των δικηγόρων κι όχι βέβαια του μαραγκού και της μοδίστρας, που θα πρέπει στην καλύτερη περίπτωση να περιορίζονται στα επαγγέλματα των γονέων τους.

Την αλήθεια ρε. Την αλήθεια!

του Δημητρη Τσιριγωτη, απο το Δημοσιο Σχολειο...

Τι λένε για την τράπεζα θεμάτων ;
Λένε ότι η τράπεζα θεμάτων θα αναγκάζει όλους τους καθηγητές να βγάζουν όλη την ύλη γιατί πολλοί από αυτούς( χαρακτηριζόμενοι από τον υπουργό ως τεμπέληδες) ,μέχρι σήμερα, βγάζανε μόνο μέρος της.

Τι κρύβουν ;
Καταρχάς το γεγονός ότι το υπουργείο προέβη στην ελάττωση της ύλης σε όλα τα μαθήματα λίγους μήνες πριν τις εξετάσεις είναι παραδοχή εκ μέρους του ότι η ύλη δεν έβγαινε για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν τεράστια και όχι γιατί έφταιγαν «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» ,οι καθηγητές.
Η χρήση της τράπεζας θεμάτων μετατρέπει στην ουσία τις προαγωγικές εξετάσεις σε σταθμισμένες εξετάσεις πανελλαδικού χαρακτήρα που έχουν σαν απώτερο σκοπό ,αν κρίνουμε και από την διεθνή εμπειρία, την κατηγοριοποίηση των σχολείων βάσει των επιδόσεων των μαθητών και τη σύνδεση του μισθού των καθηγητών με τις επιδόσεις των μαθητών τους.

Τι λένε για την αναπλήρωση ωρών μέσα στις γιορτές του Πάσχα;
Ότι οι ώρες που χάθηκαν λόγω μαθητικών καταλήψεων θα αναπληρωθούν ώστε να βγει η ύλη στην ώρα της .
Τι κρύβουν ;
Ότι πάρα πολλές ώρες μαθημάτων έχουν χαθεί λόγω της ανικανότητας του υπουργείου να φροντίσει να καλύψει στην ώρα τους όλα τα πραγματικά κενά που υπήρχαν .Το υπουργείο πίστευε ότι μπορεί με τον περίφημο «εξορθολογισμό» που διατυμπάνιζε θα καλύψει όλα τα κενά. Μάλιστα είχε θέσει σαν στόχο να μην προσλάβει παρά ελάχιστους αναπληρωτές. Τελικά οι αναπληρωτές που προσέλαβε ήταν περίπου όσοι και την προηγούμενη χρονιά. Πότε τους προσέλαβε; Τον Δεκέμβρη .Μέχρι τον Δεκέμβρη οι ώρες που ήρθαν να καλύψουν αυτοί οι αναπληρωτές απλά δεν γίνονταν.

“Αξιολόγηση”, “αυτοαξιολόγηση”!

Μάρω Δημάκου,  Δημοσιο Σχολειο...

“Ακόμα και τη συνηθισμένη σημασία των λέξεων σε σχέση με τα πράγματα την άλλαξαν για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους” (Θουκυδίδης Γ 82)

“Αξιολόγηση”, “αυτοαξιολόγηση”! ΄Οσο πιο βαρύγδουπα ηχούν οι λέξεις, τόσο πιο ύποπτο, ίσως και επικίνδυνο, φαντάζει το περιεχόμενό τους.
Σε μια κοινωνία ρημαγμένη και φτωχοποιημένη, σ' ένα λαό στερημένο από τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα στην υγεία, στην παιδεία, στη δουλειά, σ' ένα δημόσιο σχολείο που, ταλαιπωρημένο ήδη από τις πολιτικές λιτότητας, καταρρέει καθώς καλείται περισσότερο από ποτέ να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς, σε μια εκπαιδευτική κοινότητα που δέχτηκε την αγριότερη επίθεση με συγχωνεύσεις σχολείων , κατάργηση ειδικοτήτων, τη διαθεσιμότητα χιλιάδων, τις απολύσεις εκατοντάδων συναδέλφων, την ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση των μαθητών της τεχνικής εκπαίδευσης, είναι φανερό ότι η “αξιολόγηση” και η εξωραισμένη έκδοσή της, η “αυτοαξιολόγηση”, δεν θα βελτιώσουν το εκπαιδευτικό έργο, αλλά θα δώσουν το τελικό χτύπημα καλώντας τους συναδέλφους να υποκύψουν σ΄ ένα γραφειοκρατικό τερατούργημα που μετατρέπει τον δάσκαλο σε υπολογιστή, τον συνάδελφο σε ανταγωνιστή, τον προιστάμενο σε φόβητρο, το σχολείο σε αρένα, για να νομιμοποιηθεί τελικά η κατάργηση και άλλων δημόσιων σχολείων, η απόλυση χιλιάδων αυτή τη φορά συναδέλφων, για να επικυρωθεί η παράδοση της Δημόσιας Παιδείας στα ιδιωτικά συμφέροντα.
Εδώ και τριανταπέντε χρόνια, τα τριανταδύο στα Δυτικά, αφοσιώθηκα στο δημόσιο σχολείο.Και είναι αλήθεια ότι οι συνάδελφοί μου κι εγώ ζήσαμε τις καλύτερες στιγμές του, λίγα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, στον δημοκρατικό πυρετό της Μεταπολίτευσης, 1981,1988,1997,1998,1999,2006, 2008 διεκδικήσαμε και κερδίσαμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του δάσκαλου. Δεν ήταν όλοι οι αγώνες νικηφόροι, όμως διδάξαμε στους μαθητές μας ότι το δημόσιο σχολείο είναι προνόμιο ανεκτίμητο, ότι ο αγώνας για ένα κόσμο καλύτερο είναι καθήκον, ότι είναι αυτονόητες η αλληλεγγύη και η συναδελφοσύνη κι ακόμα ότι η γνώση δεν είναι μέσο ατομικής αναρρίχησης, αλλά το αποτελεσματικότερο και ισχυρότερο όπλο στη διεκδίκηση μιας δικαιότερης κοινωνίας.
Επειδή, λοιπόν, δεν μπορώ να ξεχάσω και να προδώσω ότι μια ολόκληρη ζωή θεώρησα χρέος μου να διδάξω στα παιδιά, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΚΥΨΩ και ΔΕΝ θα συμμετάσχω στην ομάδα “αυτοαξιολόγησης” του σχολείου μου στην οποία με όρισαν παρά τη θέλησή μου και τη δηλωμένη άρνησή μου. Το οφείλω στους μαθητές μου, στους συναδέλφους μου, σ' αυτούς που δοκιμάζονται από τη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις, σε όλους που αγωνίζονται για δουλειά και αξιοπρέπεια.

Αθήνα, 21 Απρίλη 2014
Μάρω Δημάκου, Καθηγήτρια φιλόλογος στο 1ο Γενικό Λύκειο Καματερού, Δυτικής Αθήνας

Ανισότητα και παιδεία...

Cogito ergo sum...

Η ανταπόκριση των αγορών στην οικονομία των ΗΠΑ επιτυγχάνεται αντί υψηλού κοινωνικού κόστους. Αυτό συμβαίνει επειδή η οικονομία τους έχει το εξής χαρακτηριστικό: υπάρχει μια σημαντικά μεγαλύτερη ανισοκατανομή στα εισοδήματα -με τις πολλαπλές συνέπειές της- απ' ότι στην Γερμανία ή στην Ιαπωνία. Η διαρκώς αυξανόμενη ανισοκατανομή τού εισοδήματος από τα μέσα τής δεκαετίας τού '70 και οι συνέπειές της έχουν αναλυθεί και τεκμηριωθεί εκτεταμένα. Το 1997, ο Άλαν Γκρήνσπαν (σ.σ.: τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, της FED), σε μια κατάθεσή του στο κονγκρέσσο, είχε δηλώσει ότι "όπως ξέρουμε και όπως έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, υπάρχει μια εκρηκτική αύξηση των εισοδηματικών διαφορών, η οποία οφείλεται κυρίως στην τεχνολογία και στην παιδεία. Όλη αυτή η ανισοκατανομή χαρακτηρίζει το σύστημά μας μέχρι την βάση του. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία με κάνει να νοιώθω άβολα. (Kozo Yamamura & Wolfgang Streeck, "The end of diversity?", Cornell University, 2003, σελίδα 133).


Σ' εκείνη την κατάθεσή του, ο Γκρήνσπαν υπογράμμισε ότι συνεχώς αυξάνεται η διαφορά στα εισοδήματα των πτυχιούχων ανωτάτων σχολών και αυτών που απλώς τελείωσαν το λύκειο αλλά και των τελευταίων με εκείνους που περιορίστηκαν στην βασική εκπαίδευση. Αυτό είναι που τον κάνει να νοιώθει "άβολα" και με αυτή την διαπίστωση συμφωνούν ο Γιαμαμούρα με τον Στρέεκ.

Τί θέλουν να πουν με όλα τούτα οι ποιητές-επιστήμονες; Προφανώς, για την φτώχεια ενός μεγάλου τμήματος του λαού φταίει ο ίδιος ο λαός που είτε έμεινε αμόρφωτος είτε δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τις τεχνολογικές εξελίξεις. Υπ' αυτή την έννοια, αν πάρουμε τα πράγματα από την ανάποδη, απενοχοποιείται η απόκτηση μεγάλου πλούτου εφ' όσον έρχεται ως αποτέλεσμα μιας υψηλής μόρφωσης, συνεπώς οι προνομιούχοι δεν έχουν να ντρέπονται για τίποτε.

η σχολική ιστορία πρόσφορο έδαφος για πολιτική προπαγάνδα...

Έφη Αβδελά, απο το περιοδικο Χρονος...

Ιστοριογραφία και δημόσια ιστορία σήμερα: μια δύσκολη σχέση¹

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε μια περίοδο άνθησης της ιστορίας, ακαδημαϊκής και δημόσιας. Τα ράφια των βιβλιοπωλείων είναι γεμάτα βιβλία Ελλήνων και ξένων ιστορικών, ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος περιέχει συστηματικά ιστορικά αφιερώματα, μνημεία, μαρτυρίες και επέτειοι αναφέρονται συνεχώς. Για πρώτη φορά ιστορικά βιβλία έχουν τόσο μεγάλη εκδοτική επιτυχία, για πρώτη φορά στις στήλες των εφημερίδων διεξάγονται τόσο συχνά δημόσιες αντιπαραθέσεις για ιστορικά θέματα.
Ιδίως η δεκαετία του ’40 προκαλεί αμείωτο ιστορικό ενδιαφέρον και ευφάνταστες δραστηριότητες γύρω από αυτήν, όπως πρόσφατα η ιστορική ξενάγηση στους δρόμους της Αθήνας στους τόπους όπου σημειώθηκαν οι σημαντικότερες αντιστασιακές κινητοποιήσεις κατά την περίοδο της Κατοχής: πού έγινε η πρώτη διαδήλωση και η πρώτη απεργία του 1942, ποιο κτίριο ανατίναξε η οργάνωση Ε.Σ.Π.Ο., πού ήταν τα κρατητήρια των S.S., πού έγιναν οι μαζικές διαδηλώσεις του 1943 κτλ.² Η κοινότητα των ιστορικών παραμένει σήμερα από τις πιο μαζικές και δραστήριες, έστω και αν δεν είναι επαρκώς συγκροτημένη συλλογικά. Μοιάζει να έχει ξεπεράσει τη διάσπαση και την κρίση που πέρασε πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια.
Κυρίως έχουν πολλαπλασιαστεί οι μελέτες Ελλήνων ιστορικών. Οι καταγραφές της λεγόμενης νέας ελληνικής ιστοριογραφίας που έγιναν στο γύρισμα από τον 20ό στον 21ο αιώνα είναι σήμερα ελλιπείς γιατί στη δεκαπενταετία που μεσολάβησε κυκλοφόρησαν πολλά και σημαντικά βιβλία, νέες μελέτες, πρόσφατες διδακτορικές διατριβές, συλλογικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κτλ.³ Η παραγωγή αυτή είναι άνιση ως προς θεματικές, τις χρονικές περιόδους στις οποίες αναφέρεται και τις μεθοδολογικές καινοτομίες που προτείνει, αλλά πάντως είναι πλούσια και πρωτότυπη.
Η άνθηση αυτή είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Οι κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες είχαν, ανάμεσα σε άλλα, τη συνέπεια ότι αύξησαν πρωτόγνωρα τη «ζήτηση» για ιστορία - και στη χώρα μας. Αυτό το αυξανόμενο δημόσιο ενδιαφέρον για την ιστορία έστρεψε πολλούς νέους στις σχετικές σπουδές, σε μια περίοδο στην οποία η επένδυση στη γνώση και μάλιστα στη γνώση που συνδέεται με τη συλλογική αυτογνωσία έμοιαζε να μπορεί να αποδώσει καρπούς – και επαγγελματικούς. Απολαμβάνουμε σήμερα το αποτέλεσμα του μόχθου τους. Ήδη όμως γίνεται φανερό ότι η άνθηση αυτή δεν κράτησε πολύ. Σήμερα, στη μέση της κρίσης, πολλοί εξαιρετικοί επιστήμονες βρίσκονται χωρίς επαγγελματικές προοπτικές ή ψάχνουν δουλειά στο εξωτερικό. Οι ιστορικές σπουδές φαντάζουν πολυτέλεια.

αξιολόγηση και καθυπόταξη...

Ευθύμης Τσιλικίδης, απο το περιοδικο Χρονος...

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι ένα ζήτημα που παραμένει έξω από τον ουσιαστικό δημόσιο διάλογο παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει να επιφέρει άμεσες αλλαγές στο κλίμα και στις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των εργαζομένων στο σχολείο.
Παρά τις συνθήκες γενικευμένης κρίσης, δεν είναι δύσκολο για την κρατική εξουσία να μεταθέτει πειστικά τις ευθύνες για τις αποτυχίες στους πολίτες. Το διαίρει και βασίλευε που στοχεύει στον αλληλοσπαραγμό των κοινωνικών ομάδων και, από την άλλη πλευρά, η τάση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού να εξακολουθεί να εναποθέτει τις ελπίδες του στον ισχυρό, διασφαλίζουν την επιτυχία αυτής της στρατηγικής.

Το ίδιο συμβαίνει με τα νομοσχέδια για την αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Για μια ακόμη φορά, η Πολιτεία επιδιώκει να αποποιηθεί τις ευθύνες της για τα προβλήματα της παιδείας και να τα φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων. Ουδέποτε επέλεξε τον δρόμο μιας σοβαρής αυτοκριτικής και, ενώ με συνεπή συγκεντρωτισμό φροντίζει να διατηρεί τους εκπαιδευτικούς έξω από τη διαδικασία λήψης κάθε σοβαρής απόφασης αποφεύγοντας συστηματικά τον ουσιαστικό διάλογο και τη σύνθεση ιδεών με τις Ομοσπονδίες τους, προχωρά σταθερά στη στοχοποίησή τους ως κύρια αιτία των δεινών. Έτσι, στρατευμένη σε μια (καθ’ υπόδειξη των εταίρων, του Ο.Ο.Σ.Α. κ.λπ.) νεοφιλελεύθερη ανάγνωση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, επιχειρεί να επιβάλει την αξιολόγηση ως μια αναγκαία, πολλά υποσχόμενη λύση.
Άλλωστε το κλίμα είναι ευνοϊκό. Παρόμοιες αυταρχικές επιλογές δημιουργούν με την ευλογία των Μ.Μ.Ε. καλή εντύπωση στο πολιτικό κοινό της χώρας, εφόσον ερμηνεύονται ως ένδειξη κυβερνητικού σφρίγους. Επίσης, αφού η αξιολόγηση έχει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο νομιμοποιηθεί στην αντίληψη μιας μερίδας των πολιτών, εκτός των άμεσα ενδιαφερομένων, δεν ασχολείται κανείς σοβαρά με το ίδιο το νομοθέτημα.
Εδώ όμως βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα. Ελάχιστοι πολίτες πέρα από τους στενούς εκπαιδευτικούς κύκλους έχουν αντιληφθεί τις συνέπειες της επικείμενης εφαρμογής του.