Αναφέρθηκα και άλλοτε στο δυσεύρετο σήμερα βιβλίο της Ελληνοαμερικανίδας δημοσιογράφου και συγγραφέως Δήμητρας Βάκα - Μπράουν με τίτλο «In the heart of the German intrigue» ("Στην καρδιά της γερμανικής προπαγάνδας"). Η συγγραφέας, σε αυτό, παίρνει συνεντεύξεις από όλους τους Έλληνες ηγέτες, πολιτικούς, στρατιωτικούς και διπλωματικούς εκείνης της εποχής (1917).
Ανάμεσα στα πρόσωπα με τα οποία συνομιλεί είναι ο γερμανόφιλος στρατηγός, επιτελάρχης του βασιλιά Κωνσταντίνου, Βίκτωρ Δούσμανης. Ο πιο πάνω περιγράφει την εικόνα της Ευρώπης μετά από μια νίκη της Γερμανίας, εξαίροντας τη γερμανική ισχύ, που θα επιβάλει, κατά τη γνώμη του, στον κόσμο μια διαρκή και βιώσιμη ειρήνη. Θεωρεί το δίκαιο του ισχυρότερου ως τη μόνη εγγύηση επίτευξης του πιο πάνω στόχου, με επιχειρήματα κυνικά, που θυμίζουν τον διάλογο Αθηναίων - Μηλίων του Θουκυδίδη.
Κάνουν όμως λάθος όσοι πιστεύουν ότι ο Θουκυδίδης στον πιο πάνω διάλογό του ασπάζεται το δίκαιο του ισχυροτέρου. Κάθε άλλο, μάλιστα! Ούτε το «αμετάβλητο της φύσης του ανθρώπου» είναι για τον Θουκυδίδη μια εγγενής ροπή στο κακό. Είναι η αδυναμία του να υψώσει ανάστημα ηθικό σε καιρούς άδικων πολέμων και κακών κρίσεων. Όπου η προσωπικότητα διαχωρίζεται από τα έργα.
«Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτα», λέει ο Σεφέρης. «Πόλεμος ψυχαμοιβός». Ο Θουκυδίδης απαθανατίζει τον διάλογο Αθηναίων - Μηλίων ως νοσηρή «επανάληψη του ίδιου», όταν το «πάθος» δεν γίνεται «μάθος». Η Ιστορία, με τον Θουκυδίδη, παίρνει τη σκυτάλη από την Τραγωδία προαναγγέλλοντας τον διάλογο του Σωκράτη με τον Πολέμαρχο, υπέρμαχο του δικαίου του ισχυροτέρου στην πλατωνική «Πολιτεία».