Όταν θα μάθεις -όταν θα καταφέρεις, ας πω καλύτερα- να ευχαριστιέσαι τις ημέρες της άδειάς σου χωρίς ενοχές, τότε θα έχεις κερδίσει μια πολύ μεγάλη μάχη.Δεν ξέρω τι φταίει, δηλαδή για μένα, ξέρω: μεγάλωσα σ΄ ένα σπίτι όπου κάθε στιγμή αργίας θεωρούνταν σπατάλη χρόνου… Ενώ εμένα, οτι μου άρεζε πιο πολύ απ όλα, ήταν να κοιτάζω το υπερπέραν και να χάνομαι στις σκέψεις μου…
Φαντάσου τώρα τι ξυπνήματα έχω φάει!
Ακόμη το προσπαθώ, το να μην έχω πρόγραμμα για κ ά θ ε ημέρα της άδειάς μου.
(Μη γελιέσαι. Έχω, πάντα, για όλες τις μέρες… Αλλιώς παθαίνω πανικό!).
* * * * * * *
2 σχόλια:
αυτό το παθαίνω κι εγώ!
Φοβερές ενοχές αν κάποια στιγμή μου δεν είναι παραγωγική. Και με γνώση του ότι δε πρέπει να είναι έτσι, πεισματικά, κάθομαι άπραγη, κατακλυζόμενη από ενοχές, και ναι, με πείσμα συνεχίζω παρά τις ενοχές, να κάθομαι άπραγη.
Εμένα μ΄ αρέσει να αράζω διαβάζοντας και ακούγοντας μουσική όταν τεμπελιάζω, αλλά δε μ΄ αφήνει η μουρμούρα να το ευχαριστηθώ ρε γμτ! Βάσανο κι αυτό!
Δημοσίευση σχολίου