ποίημα νούμερο 96

H ζωή μου τερματίστηκε δυό φορές, πριν το τέλος της-
μένει ακόμα να δω
αν η αθανασία θα φανερώσει
σε μένα ένα τρίτο γεγονός,

τόσο μεγάλο, τόσο αδύνατο να το συλλάβω,
σαν αυτά που δυό φορές έπεσαν πάνω μου.
Xωρισμός είναι ότι γνωρίζουμε για τον Παράδεισο,
και ότι χρειαζόμαστε από την Κόλαση.

~ My life closed twice before its close (96) by Emily Dickinson

ποίημα

Οι καλύτεροι Γνωστοί μου είναι εκείνοι

Με τους Οποίους δεν είπα ούτε Λέξη-

Τ Αστέρια που δήλωσαν έλα στην Πόλη

ποτέ δεν Με Εκτίμησαν (ως) αγενή

Αν και στην Ουράνια Πρόσκλησή τους

Απέτυχα να αποκριθώ-

Το συνεπές-ταπεινό μου Πρόσωπο

(στάθηκε) Ικανοποιητικά Ευγενές-

~ Emily Dickinson (1865)

My best Acquaintances are those 

With Whom I spoke no Word

ποίημα

Αν ερχόσουν το φθινόπωρο/θα βούρτσιζα το καλοκαίρι μακριά/με μισό χαμόγελο και μισό χτύπημα/όπως οι νοικοκυρές μια μύγα.

Αν μπορούσα να σε δω σ' ένα χρόνο/θα κούρδιζα τους μήνες σε μπάλες/και θα τους έβαζα σε ξεχωριστά συρτάρια/μέχρι να έρθει η ώρα τους.

Αν οι αιώνες καθυστερούσαν/θα τους μετρούσα στο χέρι μου/αφαιρώντας μέχρι να πέσουν τα δάχτυλά μου/στη γη του Βαν Ντίεμεν (την Ταζμανία).

Αν σίγουρη, όταν αυτή η ζωή τελείωνε/πώς η δική σου και η δική μου θα ήταν/θα την πετούσα πέρα σαν φλούδα/και θα γευόμουν την αιωνιότητα.

Μα τώρα, εντελώς ανίδεη για το μήκος/του χρόνου της αβέβαιης φτερούγας/με κεντρίζει, σαν δαιμονίου κεντρί/που δεν φανερώνει το τσίμπημά του.

~ Emily Dickinson (1830–86), Complete Poems, Part Three: Love, VI

ποίημα

Σκέφτομαι, πως η Ζωή ειναι μικρή-
κι ο Πόνος -απόλυτος-
και πολλοί πονούν,
μα, και τι μ'αυτό;

Σκέφτομαι πως θα πεθάνουμε-
κι η μεγαλύτερη Ζωτικότητα
δεν εξαιρείται απ'τη Φθορά,
μα, και τι μ'αυτό;

Σκέφτομαι, ότι στον Παράδεισο-
κάπως, θα πατσίσουμε-
σε μια νεα Ισορροπία-
μα, και τι μ'αυτο;

~ Emily Dickinson

Pain - has an element of blank -

Ο πόνος-έχει ένα στοιχείο του κενού-
δεν μπορεί να θυμηθεί
πότε άρχισε-ή αν υπήρξε
ένα διάστημα που δεν υπήρχε-

δεν έχει μέλλον-παρά τον εαυτό του-
τα άπειρα βασίλειά του περιλαμβάνουν
το παρελθόν του-και τη φώτιση να περιέχουν
νέες περιόδους πόνου.

Emily Dickinson via This will hurt me

My Life had Stood – A Loaded Gun

Η Ζωή μου υπήρξε - ένα Γεμάτο Όπλο
Σε άκρες - μεχρι τη Μέρα
που ο Ιδιοκτήτης πέρασε - αναγνωρίστηκε -
Και Με πήρε μακριά -

Και τώρα Πλανιόμαστε σε μαγικά δάση -
Και τώρα στοιχειώνουμε το Άγνωστο -
Και κάθε που μιλώ γι' Αυτόν -
Τα Βουνά απαντούν αμέσως -

Και χαμογελώ, τόσο εγκάρδιο φως
λάμπει πάνω στην Κοιλάδα -
Είναι σαν ένα ηφαιστιακό πρόσωπο
ν'άφησε τη χαρά του διάχυτη -

Κι όταν τη Νύχτα - η καλή Μας Μέρα έχει φύγει πια -
Φυλάω την Κεφαλή του Κυρίου μου -
Γιατί 'ναι καλύτερα, ακόμα κι από
Πουπουλένιο Μαξιλάρι - να έχεις μοιραστεί -

Τον εχθρό Του - είμαι θανάσιμα εχθρικός -
Κανέναν δεν παθιάζει η δεύτερη φορά -
Σ' όποιον αποθέτω ένα Κίτρινο Μάτι -
Ή έναν εμφατικό Δείκτη -

Αν κι εγώ πιότερο απ' αυτόν - μπορεί να ζήσω
Αυτός πρέπει περισσότερο - παρά εγώ -
Γιατί δεν έχω, παρά τη δύναμη να σκοτώσω,
Χωρίς - τη δύναμη να πεθάνω -


* by Emily Dickinson

έτσι ξαφνικά

Δεν έχει άλλη φρεγάτα σαν το βιβλίο
Να μας παίρνει σε τόπους μακρινούς,
Ούτε άλλο κρουαζιερόπλοιο σαν τη σελίδα
της **** ποίησης.
Αυτό το δρόμο μπορούν και οι φτωχότεροι να τον πάρουν
χωρίς να τους βαραίνουν διόδια;
Πόσο λιτό είναι το άρμα
Που φέρει μια ανθρώπινη ψυχή!

* * * * * * * * * * * * *

Βρήκα ένα λινκ όλο ποιήματα. Όχι με αφορμή την ημέρα ποίησης-αλλά ταίριαξε ωραία, δε λέω.

Έψαχνα για το ποίημα "η σύγκλιση του ζεύγους" του Τόμας Χάρντυ, για το πως συναντήθηκε ο Τιτανικός με το παγόβουνο που προκάλεσε το ναυάγιό του. Που η βασίλισα του Άλαν Μπένετ ήθελε να το διαβάσει στους υπηκόους της, στο χριστουγεννιάτικο διάγγελμά της.

Και μετά θυμήθηκα τον Κριστιάν Μπομπέν που λέει πως το 1860, η τριαντάχρονη Έμιλυ έκλεισε την πόρτα του σπιτιού πίσω της, ανέβηκε στη νυφική κάμαρα της ψυχής της και δεν ξαναβγήκε μέχρι την ημέρα που πέθανε, το 1886. Στο μεσοδιάστημα, έγραψε εκατοντάδες ποιήματα που το καθένα τους περιείχε περισσότερο φως απ'όσο όλος μαζί ο Γαλαξίας.


* Ο αιχμάλωτος του λίκνου, Κριστιάν Μπομπέν.

** Τhe Uncommon Reader, Alan Bennett.

*** Φωτογραφία από το libraryland.

**** Prancing poetry, δεν μπόρεσα να το μεταφράσω.


* * * * * * *