Τρίτη απόγευμα

Εκείνος ο Απρίλης ήταν ολόλαμπρος. Καθόμουν με τους φίλους μου στις ταράτσες των καφενείων, πήγαινα περιπάτους στο δάσος του Σαντιγύ με τον Ερμπό που μόλις είχε γυρίσει από το Λονδίνο. Η μικρή μας παρεξήγηση είχε διαλυθεί μόνη της. Την πρωτομαγιά χιόνισε, και μόλις έβλεπες που και που στους δρόμους κανέναν υπαίθριο πωλητή να πουλάει μιγκέ.

Ξεκίνησα -και αυτή τη φορά θα το φτάσω ως το τέλος- να διαβάζω τη Δύναμη των Πραγμάτων, της Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται εντελώς σαχλός και καθόλου λογοτεχνικός ο τρόπος που περιγράφει -εντελώς ημερολογιακά- την καθημερινότητά της.
Από την άλλη, ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που με κάνει να το διαβάζω: είναι σα να βλέπεις ταινία, μια ταινία ευθεία, χωρίς αγωνία, χωρίς μυστήρια. Με φιλίες, με έρωτες (που περιγράφονται στο τσακ-μπαμ και όχι με την οδύνη και τις αναλύσεις της Π.Δέλτα στην αυτοβιογραφία της), με καφέδες στα καφέ του Παρισιού και βόλτες μέσα στη σαντιγύ (ωωω, τι απολαυστικό, τι γλυκό, τι θαυμάσια εικόνα!)...
Επανέρχομαι.
Περιγράφει συναντήσεις σε σπίτια φίλων, βόλτες στους δρόμους μέσα στη νύχτα, ποδηλατάδες (= διαδρομές με ποδήλατο) σε χωριά χιλιόμετρα μακριά από το Παρίσι, ζωή χωρίς υπάρχοντα σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, κι έντυπα, έντυπα, βιβλία, θεατρικές παραστάσεις, ταινίες.
Ντόλτσε βίτα να το πω; Ζωή εστέτ, όπως θα έλεγε η φίλη μου η Σταυρούλα; Αnway, περιγράφει αυτό που θα ήθελα να ζω, ακριβώς όσο επιφανιακά θα ήθελα να το ζω, χωρίς πολλά-πολλά πάθη και πόθους.
Κι επειδή καθόλου δεν είμαι έτσι, (είμαι των αναλύσεων των συναισθημάτων, των παθών και των πόθων, του σπιτιού και του μαγειρέματος, της πόλης-κι όχι της φύσης, της ησυχίας...), μπορεί γιαυτό-να είναι το άλλο μου (το κρυμμένο, το σκοτεινό) μισό αυτή η ζωή, μπορεί λοιπόν γιαυτό να τη χαίρομαι τόσο πολύ, έτσι εικονικά.
Να, πάλι τα γιατί και τα διότι αναλύω. Που τα έχω αναλύσει και κοσκινίσει ήδη ένα χεράκι πριν τα βάλω γραμμένα.
Αναστεναγμός.

Μ'αρέσει να διαβάζω για το Παρισάκι, να το βλέπω με τη φαντασία μου. Οι αποβάθρες την άνοιξη...
(Μ'αρέσει και να φαντάζομαι βουτιές στη σαντιγύ!)

καλημέρα, πάντα

…μπάνιο πρωινό δίχως μαγιό, σε κάποια ακρογιαλιά της Μεσογείου, ανεξερεύνητη…

Είχαμε νοικιάσει στη Μεσόγειο μια μεγάλη άσπρη βίλα, απόμερη, μαγευτική, που την ονειρευόμασταν από τις πρώτες μέρες του Ιούνη. Ήταν χτισμένη πάνω σ ένα ακρωτήρι που δέσποζε στο πέλαγος, κρυμμένη πίσω από ένα πευκοδάσος. Ένας κατσικόδρομος κατέβαινε σ έναν μικρό χρυσαφένιο ορμίσκο, περιτριγυρισμένο από κόκκινους βράχους, όπου ταλαντευόταν η θάλασσα.
……….
Απ τα χαράματα βρισκόμουν στο νερό. Ένα νερό δροσερό και διάφανο, όπου χωνόμουν ως το κεφάλι, όπου κουραζόμουν κάνοντας ακατάστατες κινήσεις για να ξεπλυθώ, να καθαρίσω απ όλες τις σκιές, απ όλες τις σκόνες του Παρισιού.
Ξαπλωνόμουν στην άμμο, έπαιρνα μια χούφτα στο χέρι μου, την άφηνα να γλιστρά σιγά-σιγά ανάμεσα από τα δάχτυλά μου, κιτρινωπή και ζεστή. Έλεγα μέσα μου πως κυλούσε σαν το χρόνο…

Η Φρανσουάζ Σαγκάν ήταν 17 χρονών όταν έγραψε το Καλημέρα Θλίψη, κι εγώ ακόμα μικρότερη όταν το πρωτοδιάβασα.
Ήταν μιά χαρτόδετη έκδοση του 1954, τυπωμένη σχεδόν αμέσως μόλις το βιβλίο εκδόθηκε στη Γαλλία, μόλις έγινε επιτυχία στον κόσμο, μόλις μεταφράστηκε στα ελληνικά.

Στην παραπάνω περιγραφή αναγνώρισα αμέσως την εικόνα που είχα μέσα μου για την ευτυχία, και την κράτησα.


* * * * * * *

επιτέλους, χρώματα!

Οι ομπρέλες του Χερβούργου….

Τόση ομορφιά δεν την μπορούν τα μάτια…δωσε μου θεέ μου όλες τις στέρνες του ουρανού να τις γεμίσω….
Και τις έδωσε…
Βρέχει, βρέχει στην ταινία, μα μέσα στο γκρι και το μαύρο οι ομπρέλες είναι γεμάτες χρώματα, μονοχρωμίες που στροβιλίζονται…

Ο έρωτας είναι-όπως κάθε δυνατός έρωτας που διεκδικεί διάρκεια μέσα στο χρόνο-απραγματοποίητος. Όχι, λάθος, πραγματοποιήθηκε αλλά στιγμιαία, όσο ν αφήσει σημάδια στις καρδιές κι έναν καρπό στο σώμα-γιατί κάθε έρωτας που διεκδικεί διάρκεια μέσα στο χρόνο π ρ έ π ε ι να αφήνει ένα αποτύπωμα...

Και η αληθινή ζωή είναι εκεί-όχι που θα έλλειπε, κι ας είναι ταινία…
Η μάνα που θέλει να προστατέψει την κόρη από τις κακές γλώσσες-κι από τον έρωτα όμως, που θέλει να της στρώσει μια άνετη ζωή-και για τον εαυτό της όμως, που θέλει να την καλοπαντρέψει-αλλά και να την εκδικηθεί για τον έρωτα και τα νιάτα της…όμως.
Ο κύριος πλούσιος που είναι κακός γιατί είναι ο Άλλος-δεν είναι ο αγαπημένος, αλλά που είναι και σωτήρας γιατί ο αγαπημένος είναι αλλού και ο κίνδυνος είναι εδώ…
Και το δίλημμα, το κλασικό, εδώ κι αυτό…, γάμος ή έρωτας? Να κάτσω ή να φύγω? Να περιμένω ή να ζήσω?
Και η απάντηση-όπως πάντα (όπως πάντα?), έρχεται από το πουθενά, από μόνη της, η απόφαση βγαίνει χωρίς σκέψη, οι κινήσεις είναι σπασμωδικές, η ζωή προχωράει, βρέχει, οι ομπρέλες δεν αρκούν για να σε προστατέψουν, ο έρωτας δεν είναι ομπρέλα, είναι βροχή και σε κάνει ν ανατριχιάζεις, σε ξεπλένει αλλά μετά σε παγώνει…

Οι άντρες είναι παιδιά, αγαπούν, τραγουδούν, φεύγουν, οι γυναίκες κάνουν παιδιά, τραγουδούν και ονειρεύονται, οι ομπρέλες είναι ροζ, θα σε περιμένω, αλλά οι κοιλιές φουσκώνουν, ο έρωτας είναι δέντρο που κάνει καρπούς, κι αν δεν είσαι εκεί τη σωστή ώρα…

Μετά, όλα είναι αλλιώς. Μόνο η βροχή είναι ίδια, τα δάκρια και οι ομπρέλες. Είναι πιο σκοτεινά, τα φουστάνια είναι ροζ, το μωρό ξανθό, το αυτοκίνητο πολυτελές, ο έρωτας προδομένος…προδομένος? Από ποιόν όμως?

Η μουσική κλαίει-εδώ, χίλια ευχαριστώ για το ταξίδι, άξιζε τον κόπο εντελώς!
Σε όλη την ταινία μιλούν τραγουδώντας...

* * * * * * *

στην απέναντι όχθη (Ι)

Για πάνω από έξη δεκαετίες ο Robert Doisneau φωτογραφίζει στιγμές.









Καθαρή ματιά, ένας άνθρωπος με χαμόγελο που σε κερδίζει, που του αρέσει να λέει ποτέ δεν πρόσεχα τον χρόνο που περνούσε...

συνεχίζεται...

* * * * * * *

στην απέναντι όχθη (II)

Παγίδεψε συνηθισμένες κινήσεις, συνηθισμένων ανθρώπων, σε συνηθισμένες καταστάσεις.
Οι χαρές που έπαιρνε και οι ανακαλύψεις που έκανε καθώς περπατούσε στην πόλη, του έφεραν τα θέματα των φωτογραφιών του.


Είναι μέρες που το να κοιτάς απλά είναι από μόνο του ευτυχία, αισθάνεσαι τόσο πλούσιος που η αγαλίαση φαίνεται σχεδόν υπερβολική και θέλεις να την μοιραστείς...



Γεννήθηκε στο Gentilly στις 14 Απριλίου 1912.
Το 1934 προσλήφθηκε ως φωτογράφος στην Renault, παντρεύτηκε την Pierrete και μετακόμισε στο διαμέρισμα της Montrouge, όπου έμεινε μέχρι το θάνατο του το 1994.

Στην Renault, μέσα στην αυστηρή πειθαρχία και τη μονοτονία της δουλειάς ανακάλυψε τον κόσμο των εργατών, έναν κόσμο αξιοπρέπειας και μοναξιάς , τον οποίο δεν ξέχασε ποτέ, ακόμη και μετά την απόλυσή του το 1939 (λόγω επανειλημμένων καθυστερήσεων), η οποία σήμανε την αρχή της καριέρας του και την είσοδο του στην ωριμότητα.


Η απειθαρχία είναι βιολογική λειτουργία σε μένα, και πρέπει να πω ότι δεν έχασα και πολλές ευκαιρίες για να την εφαρμόσω…

Το μυστικό του ήταν η υπομονή, το να περιμένεις το θαύμα.

Το Παρίσι είναι ένα θέατρο, όπου κλείνεις θέση σπαταλώντας το χρόνο σου. Κι εγώ ακόμη περιμένω.

Αν σας αρέσουν οι φωτογραφίες του, τότε το ομώνυμο βιβλίο από την σειρά Icons της Taschen θα σας ενθουσιάσει πραγματικά.

Francoise Bornet, πρώην ηθοποιός που ισχυρίζεται ότι είναι το μοντέλο της διάσημης φωτογραφίας (περισσότερα εδώ).


* * * * * * *

...Paris, mon amour...

Το καλό…
Υπέροχο Παρίσι, των ονείρων και των σχεδίων μου, ήμουν έτοιμη να φιλήσω τα χορταράκια του αεροδρομίου από τη χαρά μου, καθώς προσγειωνόταν το αεροπλάνο…





…το κακό,
Ο ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, στην απεγνωσμένη ερώτηση μου can I talk to somebody who speaks English, please?, απαντούσε συνέχεια «I…», μετά του έκανα την ερώτηση μου στα αγγλικά και λάμβανα απάντηση…. στα γαλλικά… και δώστου ξανά απ την αρχή, να εξηγώ (στα αγγλικά) ότι ΔΕΝ μιλώ γαλλικά , και I want to talk with somebody who speaks English, PLEASE, κι αυτός να ξαναματαπαντάει «άι»….ώσπου του έκλεισα απηυδισμένη το τηλέφωνο, και ησύχασε κι αυτός κι εγώ…

Το γκισέ με τα πληροφοριακά έντυπα στο Λούβρο, είχε οδηγίες και χάρτη του Μουσείου σε τόσο πολλές γλώσσες, που εντυπωσιάστηκα! Μέχρι και κινέζικα, γιαπωνέζικα, κορεάτικα, αραβικά-όλα διαφορετικά! Έψαξα κι εγώ να βρω τα ελληνικά, για να πληροφορηθώ ότι δεν υπάρχουν-παρόλο που ο υπάλληλος με κατανόηση συμφώνησε μαζί μου ότι πρόκειται για κράτος της Ευρωπαικής Ένωσης…

…και το άσχημο.
Εκνευρισμένος και σοκαρισμένος -όπως είπε- ο Ζακ Σιράκ, αποχώρησε το βράδυ της Πέμπτης από την σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, όταν ένας συμπατριώτης του, ηγέτης της ισχυρότερης ομάδας επιχειρηματιών της ΕΕ... τόλμησε να μιλήσει στα αγγλικά!
Ο Γάλλος πρόεδρος αποχώρησε αμέσως από την αίθουσα όταν ο Ερνέστ Αντουάν ντε Σελιέρ, επικεφαλής της UNICE, κορυφαίας ευρωπαϊκής επιχειρηματικής οργάνωσης, απευθύνθηκε στους ευρωπαίους ηγέτες λέγοντας ότι θα μιλήσει στα αγγλικά γιατί η αγγλική είναι «η γλώσσα των επιχειρηματιών διεθνώς».Από την αίθουσα αποχώρησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας και οι υπουργοί Εξωτερικών και Οικονομικών της Γαλλίας Φιλίπ Ντουστ-Μπλαζί και Τιερί Μπρετόν.Ο Σιράκ δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι η Γαλλία τρέφει «μεγάλο σεβασμό για τη γλώσσα της» και ότι είναι αποφασισμένη να αγωνιστεί σκληρά και επί μακρόν για να εγγυηθεί τη χρήση της γαλλικής γλώσσας σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ και η ΕΕ.«Είναι προς όφελος του εθνικού μας συμφέροντος και σημαντικό για ένα διάλογο πολιτισμών» τόνισε ο Σιράκ και πρόσθεσε ότι «δεν μπορούμε να χτίσουμε τον κόσμο του μέλλοντος πάνω σε μια μόνο γλώσσα και έναν πολιτισμό».

news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters/Γαλλικό/Γερμανικό


* * * * * * *