Πρόκειται για σύμπτωση ή για γκαντεμιά, ή μήπως ο κόσμος έχει σαλτάρει και δεν το έχω πάρει είδηση;Το τελευταίο διάστημα, έχει γίνει αυτόπτης μάρτυρας σε διαδοχικά φραστικά επεισόδια μέσα στο μετρό, στα οποία απρόκλητα κάποιοι επιβάτες αρχίζουν να καταφέρονται «έξω φωνή», πότε εναντίων αυτών «που τα έφαγαν», πότε επικρίνοντας όσους «ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ», πότε κατά των μουσουλμάνων, πότε κατά των αλλοδαπών συλλήβδην. Το παράξενο είναι, ότι δεν δίνουν την εντύπωση προβληματικών ατόμων, κάθε άλλο.
Η μία εξ αυτών ήταν μια καλοντυμένη και καλοστεκούμενη κυρία γύρω στα εξήντα – εξηνταπέντε, που έπνεε τα μένεα –ήταν η Δευτέρα μετά την εκλογή του Καμίνη– εναντίον όσων ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και καταστρέφουν τη χώρα. Ένας ηλικιωμένος κύριος προσπάθησε να τη «βάλει στη θέση της», αλλά εκείνη απτόητη τον αγνόησε και στράφηκε προς τη διπλανή της συνεχίζοντας –με σαφώς πιο χαμηλή ένταση στη φωνή– το μονόλογο, σαν ν’ απευθύνεται πλέον σ’ εκείνη. Τι να κάνει η άλλη γυναικούλα; Έστρεψε το κεφάλι προς τη μεριά του παραθύρου και συνέχισε κοιτώντας –όσο μπορούσε να δείχνει ατάραχη– έξω.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν εκείνη του νεαρού, που είχε στριμώξει έναν ιερέα και έσουρνε τα εξ αμάξης για τους μουσουλμάνους απευθυνόμενος προς αυτόν, λες κι ήταν εκείνος ο υπεύθυνος για την ανέγερση του τζαμιού, βλαστημώντας ταυτόχρονα τα «θεία». Ο ανθρωπάκος –ένας παχουλός μεσήλικας παπάς– είχε λουφάξει αποσβολωμένος και κατακόκκινος σε μια γωνιά δίπλα στην πόρτα του βαγονιού και δεν έβγαζε άχνα. Άχνα δεν έβγαζε και κανένας από τους συνεπιβάτες, που χάζευαν το «θέαμα» ή συνέχιζαν αδιάφορα τη διαδρομή τους σαν να μην τρέχει τίποτα.
Στην άλλη περίπτωση βρήκα το διάβολό μου!... Τόλμησα να συστήσω να μην ενοχλεί, στον κύριο που ανέλαβε, σαν αυτόκλητος εισαγγελέας, από τη στιγμή που μπήκαμε στο βαγόνι, να διαφωτίσει φωνάζοντας και χειρονομώντας τους συνεπιβαίνοντες, για το πιο μέρος του σταθμού Αμπελόκηποι έφαγε ο ένας πολιτικός, για το πόσα τετραγωνικά του Χολαργού έφαγε ο άλλος και πάει λέγοντας.
Πέσανε τα μούτρα μου!... Με βούτηξε απ’ τα μούτρα και μου σύστησε, αν δεν αντέχω ν’ ακούω την κριτική του και το «δημοκρατικό» δικαίωμά του να τη διατυπώνει δημόσια, να πηγαίνω άλλη φορά με… ταξάκι! Αν και κατεβαίνοντας μου βροντοφώναξε, ότι ήξερε τι μου χρειαζότανε… «Με δυο χαστουκάκια θα συνέλθεις, γελοίε, ε γελοίε…»
Είναι άραγε σημείο των καιρών ή έτυχε να πέσω σε ιδιάζουσες περιπτώσεις; Ότι και να ‘ναι, δεν το αντέχω περιπτώσεις σαν κι αυτές, να με προσβάλουν δημόσια σαν άνθρωπο και σαν πολίτη. Δεν μου πάει να μένω σιωπηλός σαν να μην τρέχει τίποτα, όπως κάνουν συνήθως κι όλοι οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι.
Μήπως είμαι λάθος ή μήπως να είμαι έτοιμος την επόμενη φορά που –ο μη γένοιτο– θα μου ξανασυμβεί, να υποστώ τις όποιες συνέπειες;
