αλλά η Άννα δεν πρέπει να κλάψει, ας οργιστεί επιτέλους...
κλασικές ιδέες, στίχοι, πίνακες και κλασικές λιτές, φτηνές τροφές ήρθε η ώρα να πάρουν την εκδίκησή τους. "Πατατοφάγοι", πίνακας του Van Gogh
"Όλοι οι Έλληνες, οι άνθρωποι του ενός μισθού, της καθημερινής σκληρής εργασίας, όλοι εκείνοι που δεν κρύβουν τα εισοδήματά τους, είναι έτοιμοι να βοηθήσουν για τη σωτηρία της πατρίδας. Συγκινούμαι ειλικρινά, όταν άνθρωποι του μόχθου με πιάνουν στο δρόμο και μου λένε "για την πατρίδα, και το μισθό μου να θυσιάσω"
Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου ο Γ΄ έφα.
Το είπε δημοσίως, σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, και ανερυθρίαστα. Ξέρει πως έχει για ακροατήριο όλους εκείνους που άκουσαν πρώτα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Ά τον Μεγαλοπρεπή, μετά τον μπαμπά του, ύστερα το Σημίτη, και εσχάτως τον Κωστάκη τον ανιψιό, να λένε (και να κάνουν) τέτοιες παπαριές χωρίς το παραμικρό κόστος.Ύστερα ήρθε ο Όλι Ρεν και μετά ο σοσιαλισμός για να μας πάρει τα μέτρα.Τώρα ο πρωθυπουργός μας ταξιδεύει ανά την Εσπερία για να πείσει τους εταίρους μας να συνεχίσουν να μας δανείζουν αφού πράξαμε τα δέοντα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Θα επιστρέψει με το χαμόγελο, trade mark της οικογένειας Παπανδρέου, για να μας πει πως τα κατάφερε. Για μας τα κάνει όλα...
Kalo koyragio...
...μας ευχήθηκε φεύγοντας ο πολύς Όλι Ρεν φορώντας το χαμόγελο του βιαστή την ώρα που ρωτά το θύμα του αν του άρεσε. Άνετος και αυτός. Ξέρει πως εύχεται σε ένα λαό έτοιμο να οργιστεί και να συγκροτήσει πανεθνικό μέτωπο όταν προσβάλλουν την Αφροδίτη της Μήλου αλλά πρόθυμο να εκχωρήσει την ανεξαρτησία του στις Βρυξέλλες και στο ΔΝΤ όταν τον πείσουν πως κινδυνεύει. Την ώρα λοιπόν που οι αποφάσεις για την οικονομική πολιτική απλώς μεταφράζονται από τα Γερμανικά, ή άλλη "βαρβαρική" διάλεκτο, ο "περήφανος λαός μας" κατακεραυνώνει τους "απόγονους των Ναζιστών" που τόλμησαν να μαγαρίσουν τα αγάλματά μας και να γράψουν όλα αυτά που λέγονται και στη χώρα μας. Θυμάται με περηφάνια τα Καλάβρυτα και το Δίστομο αλλά ξεχνάει πως αυτά ήταν κομμάτι μόνο του τιμήματος της ανεξαρτησίας. Τώρα αυτή εκχωρείται στις Βρυξέλλες και αλλαχού μέσα σε ατμόσφαιρα εθνικής "γαργάρας."
Ο "περήφανος λαός μας" είναι τουλάχιστον συνένοχος-όχι μόνο επειδή ανά επταετία εναλλάσσει στην εξουσία αυτούς που τον οδηγούν από λιτότητα σε λιτότητα και από θυσία σε θυσία χωρίς καμία ορατή έξοδο από τη στενωπό (έτσι την είχε πει ο Α. Παπανδρέου μπαμπάς για όσους το ξέχασαν), αλλά γιατί μετά από όλα αυτά εξακολουθεί να τους πιστεύει και να τσιμπάει στα λεγόμενά τους. Η θεωρία του "οικογενειακού χρέους" που με επιμέλεια φιλοτέχνησαν κυβερνώντες και ΜΜΕ δυστυχώς έχει πείσει την πλειοψηφία. Κατάφεραν να πείσουν πως υπεύθυνοι για το χρέος είναι και όσοι κακοδιαχειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα υποθηκεύοντας το μέλλον ακόμη και των εγγονιών μας σε στρατιωτικές δαπάνες, αλλά και αυτός ο άτιμος εφοριακός υπάλληλος που ενώ παίρνει υπέρογκο επίδομα συνεχίζει να λαδώνεται. Συνυπεύθυνοι για το χρέος είναι οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι και οι καταχραστές δισεκατομμυρίων αλλά και η γριούλα που βρήκε τρόπο να εισπράττει παράνομα τη μυθική σύνταξη των 300 ευρώ που προοριζόταν για το σύντροφο της ζωής της, που στο κάτω κάτω την είχε προπληρώσει με τις εισφορές του ο μακαρίτης. Συνυπεύθυνοι, αλλά οι πρώτοι δεν ανησυχούν μήπως κάποιος τους υποχρεώσει να επιστρέψουν τα κλοπιμαία και τους δείξει την πόρτα του εισαγγελέα, ενώ η συμπαθής γριούλα κάθε που τσεπώνει τα 3οο τρέμει στην ιδέα πως αν την ανακαλύψουν θα τα πληρώσει όλα αναδρομικά και θα γίνει ρόμπα και στη γειτονιά. Τώρα σαν μια ωραία οικογένεια και μέσα σε μια ωραία ατμόσφαιρα εθνικής ανάτασης (έχουμε πόλεμο είπε τις προάλλες ο ΓΑΠ-μην το γελάς μωρό μου, θα πρόσθετε ο Τζιμάκος) μας καλούν να πληρώσουμε όχι μισά- μισά αλλά σχεδόν όλα εμείς. Δε φταίει λοιπόν το ζαβό το ριζικό μας ούτε ο θεός που μας μισεί.
Εμείς τους ψηφίσαμε, τους ανεχόμαστε και τους παρακολουθούμε άβουλοι να μας τα κόβουν, προβάλλοντας σαν άλλοθι για την παραίτησή μας την αδυναμία πολιτικών και συνδικαλιστικών σχηματισμών να μας εμπνεύσουν. Δείχνουμε σαν κυρίως υπεύθυνη την επίσημη αριστερά, που είναι ανατρεπτική μονάχα στα λόγια, χωρίς να καταλαβαίνουμε πως είναι σαν να δείχνουμε τη μούρη μας σε καθρέφτη. Κλείνουμε τις ειδήσεις, για να μη ψυχοπλακωνόμαστε μετρώντας απώλειες εισοδημάτων και κατακτήσεων και βυθιζόμαστε στην ασφάλεια του καναπέ, για να χαλαρώσουμε και να ξεχαστούμε με μια ταινία για όλη την οικογένεια, έναν καλό αγώνα, ή απολαμβάνοντας το πόνημα της κυρίας Τζούλιας Αλεξανδράτου που φροντίσαμε να εξαντλήσουμε σε μερικές ώρες, δείχνοντας πόσο αντάξιοι είμαστε αυτών που μας κυβερνούν.
Όσοι λίγοι εξακολουθούμε να αντιδρούμε (από συνήθεια και ένστικτο περισσότερο) είμαστε, λέει, κολλημένοι και επιπλέον υποχρεωμένοι να απαντήσουμε στην ερώτηση: -"Αφού αν δεν γίνουν αυτά δε θα μας δανείσει κανείς. Τι να κάνουμε;"
Λες και όλοι όσοι εξεγέρθηκαν με επιτυχία στο παρελθόν (και για να έχουμε εμείς αυτά που τώρα μας κόβουν , διάολε) είχαν, πριν ή μετά, απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις...
Σε τι μεσαίωνα γυρίσαμε πάλι βρε συντρόφια; Γυρίσαμε, δε μας γύρισαν, και αυτό είναι το γαμώ το στην υπόθεση. Σίγουρα θα τον αφήσουμε πίσω μας και αυτόν και τους μανδαρίνους του, αλλά πότε; Αλλά είμαστε εμείς οι γιοί και οι εγγονοί των αγωνιστών της αντίστασης στα αλήθεια; Ελπίζω πως τους ξεγέλασε η εικόνα αφασίας που έχουμε και υπολόγισαν λάθος τα όρια ανοχής μας. Γιατί η θέση μας δεν είναι στον πίνακα των πατατοφάγων της αρχής, ούτε στον παράπλευρο του Edvard Munch που μας περιορίζει σε μια κραυγή. Προσωπικά προσδοκώ μια εξέγερση αόμματη, μαυροφορεμένη και ως εκ τούτου σκληρή.
Ίδωμεν...
O Θάνος Μικρούτσικος ξεκινά και τα Υπόγεια Ρεύματα ολοκληρώνουν το επίκαιρο " Άννα μην κλαις" του πρώτου. Το γκρουπ σε πρόσφατη συνέντευξη ρωτήθηκε πόσο μπορούν να "μιλήσουν" σήμερα στίχοι του Μπέρλοτ Μπρεχτ γραμμένοι το 1935 και έδωσε πληρωμένη απάντηση πως το "θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη" θα μπορούσε να γραφτεί και το 2010. Μια χαρά τους την είπαν-εμείς να δούμε τώρα...
Στίχοι: Bertolt Brecht
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.
Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί
Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.
Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά
