Πριν φύγει ο μήνας, "χρωστάω" τη μηνιαία αυτή στήλη, έμπνευση της
Ελευθερίας.
Ακούω
Μου το θύμισε στην προηγούμενη ανάρτηση η
Μαρία Κανελλάκη, και το ακούω συνέχεια, αγαπημένος τραγουδιστής:
Ένα από τα αγαπημένα μου της μεγάλης Μπέλλου, τέλη Αυγούστους γεννήθηκε, τέλη Αυγούστου πέθανέ..
Επίσης, για να είμαστε ξηγημένοι, τέρμα το καλό παιδί, έχει τραβήξει το σκοινί, καιρό είχα να βάλω Ρίτα!
Και ένα αγαπημένο ξένο, έτσι γιατί μου αρέσει να τα κάνω αχταρμά :p
Βλέπω
Ένα βίντεο που μέσα σε 3-4 λεπτά παρουσιάζει πολύ απλά πώς οι άντρες και οι γυναίκες λειτουργούμε και σκεφτόμαστε διαφορετικά. Φυσικά είναι και σατιρικό-υπερβολικό σε ένα βαθμό, οι λέξεις-κλειδί εδώ είναι αμοιβαίες υποχωρήσεις και σεβασμός στην προσωπικότητα και τις προτιμήσεις όλων.
Συλλογίζομαι
Περί προβολής γύριζαν οι σκέψεις μου. Και δεν εννοώ προβολής ταινιών, αλλά ψυχολογικής προβολής. Τονίζω εδώ ότι όσα ακολουθούν θέλουν λίγο γερό στομάχι, οπότε, όποιον δεν έχει όρεξη να διαβάσει πράγματα που μπορεί να φανούν λίγο δυσάρεστα ή να χρειαστούν λίγο περισσότερη σκέψη, τον ευχαριστώ που έφτασε μέχρι εδώ.
Ψάχνοντας λοιπόν για το θέμα στο internet, έπεσα σε ένα άρθρο που, εμένα τουλάχιστον, μου φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δυστυχώς είναι στα Αγγλικά, θα το παραθέσω στο τέλος, πρώτα όμως θα μεταφέρω εδώ στα ελληνικά κάποια πράγματα, ξεκινόντας από ένα παράδειγμα.
Έστω λοιπόν ότι έχουμε δύο κοπέλες, την Α και την Β, που σιχαίνονται τις κατσαρίδες (πράγμα όχι σπάνιο :p), σε σημείο που τρέχουν τσιρίζοντας όταν βλέπουν κάποια. Και δύο αγόρια, τον Γ και τον Δ, που δεν τις φοβούνται καθόλου, σε σημείο που τις σκοτώνουν άνετα με τα χέρια τους (σαν εμένα, καλά σχεδόν, βάζω χαρτί :p).
Σενάριο 1, το κακό: Κάθονται παρέα η Α με τον Γ, όταν ξαφνικά εμφανίζεται μία κατσαρίδα. Η Α βάζει τις φωνές, ο Γ ανταπαντά νευριασμένα, πως κάνεις έτσι σαν υστερική; Την σκοτώνει με τα χέρια του και η Α ακόμα πιο δυνατά, είσαι αηδιαστικός, φεύγω! Και οι δύο καταλήγουν στεναχωρημένοι..
Σενάριο 2, το καλό: Κάθονται παρέα η Β με τον Δ, όταν ξαφνικά εμφανίζεται μία κατσαρίδα. Η Β λέει, κατσαρίδα, μπλιαξ, δεν τις αντέχω. Ο Δ λέει, α, εγώ δεν έχω κάνένα πρόβλημα, θέλεις να πάω να την σκοτώσω; Η Β, ναι, σε παρακαλώ! Ο Δ την σκοτώνει, Η Β λέει ευχαριστώ, είσαι γλύκας, Ο Δ παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα, και έτσι καταλήγουν και οι δύο χαρούμενοι και ικανοποιημένοι!
Παρατηρούμε εδώ ότι, και στις δύο περιπτώσεις, οι δύο πρωταγωνιστές νιώθουν τα ίδια πράγματα και δεν αλλάζουν το χαρακτήρα ή τις προτιμήσεις τους. Τι είναι αυτό που αλλάζει λοιπόν; Στο 1ο σενάριο ο ένας έκανε προβολή στον άλλο, με καταστροφικά αποτελέσματα.
Προβολή λοιπόν είναι όταν, πράγματα, σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις δικά μας τα αποδίδουμε σε άλλους. Η πιο συνηθισμένη περίπτωση είναι όταν, απορρίπτουμε σε άλλους πράγματα τα οποία μας προκαλούν ντροπή ή πόνο να τα κάνουμε, λόγω των βιωμάτων μας και το πώς μάθαμε στο περιβάλλον που μεγαλώσαμε. Στην ουσία, όταν κοντράρουμε τους άλλους, τελικά κοντράρουμε κάποια δικά μας κομμάτια. Στο παράδειγμά μας, η Α πιθανώς μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου βίωσε παραμέληση, δεν ένιωθε απόλυτα ασφαλής να ζητάει πράγματα από τους άλλους, έμαθε να είναι αυτή που πάντα βοηθάει τους άλλους, ντρέπεται στην ιδέα να είναι λίγο πιο ανέμελη, η ανέμελη συμπεριφορά του Γ πυροδοτεί ακριβώς αυτές τις πληγές, όλα αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα, τα οποία προβάλει στον Γ, φωνάζοντάς του. Από την άλλη ο Γ, ίσως μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με πολλές τέτοιες έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις που του προκαλούσαν δυσφορία ή/και έχει μάθει ότι είναι κακό να εκφράζεται συναισθηματικά, οπότε νιώθει υπερβολική δυσφορία απέναντι στη συναισθηματική αντίδραση της Α και της την προβάλλει φωνάζοντας.
Όλοι κάποιες στιγμές κάνουμε προβολές. Καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά χτυπάει όταν:
- Κατηγορούμε συχνά άλλους για τα συναισθήματά μας, ειδικά για τα αρνητικά.
- Νευριάζουμε συχνά και υπερβολικά με κάποια άτομα ή ιδέες ή/και μας βγαίνει μία υπερβολική τάση να τους αλλάξουμε ή να τους διορθωσουμε.
- Έχουμε συχνά την αίσθηση ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς κάποια άτομα ή ότι είναι τα μόνα που μας αγαπάνε πραγματικά.
- Όταν νιώθουμε ότι κάποια, συνήθως δυσάρεστα, πράγματα μας συμβαίνουν ξανά και ξανά.
Η συνειδητοποίηση των προβολών μας είναι όμως ένας από τα πιο ισχυρά θεραπευτικά εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας. Στην ουσία, προβάλλοντας, επικεντρωνόμαστε στους άλλους, διότι μας είναι πραγματικά επίπονο να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας. Αν κάποιος λοιπόν συνειδητοποιήσει την προβολή και ρωτήσει τον εαυτό του, γιατί το κάνω αυτό; Αυτομάτως αρχίζει η θεραπευτική διαδικασία. Οι απαντήσεις αρχικά μπορεί να είναι τρομακτικές, επίπονες, να συνειδητοποιήσουμε ότι κάπου μέσα μας κρύβεται ένα πληγωμένο, φοβισμένο, τρομαγμένο παιδί. Το παιδί αυτό μάθαμε να το παραμελούμε, μα αυτή η ιστορία ήταν ψεύτικη. Κάθε κομμάτι μας είναι κομμάτι του Θεού και αξίζει εξ'ίσου την αγάπη. Η αποκατάσταση αυτή της σύνδεσης και της αγάπης με τα κομμάτια μας αυτά οδηγεί τελικά στο κλείσιμο των πληγών, σε μία πιο πλήρη και γεμάτη ζωή..
Ορίστε όλο το άρθρο:
Personal Accountability – Reclaiming Our Judgments, Projections And Ourselves
---
Μετέχουν τα μπλογκ:
Αυτά, καλή συνέχεια σε όλους και χρόνια πολλά στους Αλέξανδρους-Αλεξάνδρες για αύριο!
