Η εικασία του Γκόλντμπαχ και η ύπαρξη του Θεου

Το σκέφτηκα και, οκ, δε θα συμμετέχω ιδιαίτερα στα άλλα μπλογκ, εδώ όμως μπορώ να γράφω τις προσωπικές σκέψεις μου.

Μιας και το πτυχίο μου είναι στα εφαρμοσμένα μαθηματικά, σήμερα θα τις πω με μαθηματικούς όρους.

Η εικασία του Γκόλντμπαχ είναι ένα από τα παλιότερα άλυτα προβλήματα των μαθηματικών. Η διατύπωσή της είναι πολύ απλή:

Κάθε ζυγός θετικός ακέραιος αριθμός μεγαλύτερος του 2, μπορεί να γραφτεί ως άθροισμα δύο πρώτων.

Πρώτος ονομάζεται ένας θετικός ακέραιος αριθμός μεγαλύτερος της μονάδας που διαιρείται ακριβώς μόνο με τη μονάδα και τον εαυτό του.

Περισσότερα μπορείτε να δείτε στη wikipedia εδώ.

Παρά το ότι εκ πρώτης όψης είναι τόσο απλή, η εικασία αυτή βασανίζει πάνω από δύο αιώνες τους μαθηματικούς.

Βέβαια τα μαθηματικά και ιδίως ο τομέας στον οποίο υπάγεται η εικασία, δεν έχουν και πολλές πρακτικές εφαρμογές.

Συναισθηματικά-διαισθητικά πάντως νιώθω ότι δεν αποδεικνύεται. Όπως στη monopoly δεν μπορείς από ένα τετράγωνο να φτάσεις σε όλα τα άλλα με μία ζαριά.

Τα ίδια συναισθήματα νιώθω και για την ύπαρξη του θεού. Αν και, όπως είπα στην προηγούμενη ανάρτηση, παραμένει ανοιχτή, έχω απογοητευτεί από διάφορα που έχουν συμβεί και συμβαίνουν και νιώθω πια ότι δεν υπάρχει.

Το κυριότερο από όλα, ο κορονοϊός.

Σαφώς και ο θεός δε δημιούργησε μόνο τους ανθρώπους αλλά και αμέτρητα άλλα πλάσματα.

Ακόμα και αν δεχτώ, όπως λένε και πολλοί που πιστεύουν, ότι άγνωστες αι βουλαί του κυρίου, οπότε δε μας θέλει να υπάρχουμε και προτιμάει άλλα πλάσματα, γιατί να το κάνει έτσι;

Ένας καλός θεός γιατί να επιτρέπει όλο αυτό και να μη μας κάνει απλά να χάσουμε την αναπαραγωγική μας ικανότητα; Δε θα ήταν πιο ευγενικό;

Κάποιοι που πιστεύουν θα πουν μας δοκιμάζει.

Οκ και εγώ δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. Αλλά δε μου αρέσει αυτό που γίνεται, αυτό λέω.

Συγγνώμη αν μεταδίδω αρνητικά συναισθήματα, αλλά στο ιστολόγιό μου αυτό που νιώθω θα γράφω.