παραμυθια και αλλα περιεργα

που λες, ειναι ασχημο να μη πιστευεις πια στα παραμυθια.
ουτε σε ο,τι μαγικο κι αερινο μπορει να σου ειχαν αφησει καταλοιπο
κανοντας σε να πιστευεις εστω και για λιγο,
(οσο σου παιρνει να ανοιγοκλεισεις τα ματια)
-ιδιως εκεινες τις βραδυνες ωρες, που ολα ειναι ησυχα και ακους μονο ανασες στο δωματιο-
οτι ισως εχεις κι εσυ κατι απο μια κοιλαδα χαμενη μεσα σε ξεφωτα
που κυκλοφορουν μονοκεροι, ξωτικα και δεντρα που μιλανε.

ειναι ασχημο να ανακαλυπτεις πως τελικα εισαι μονο.. ενας ανθρωπος.

αλλα ελα να μιλησουμε για κεινες τις στιγμες.
τις μικρες.
που δεν διαρκουν περισσοτερο απ'ο,τι σου παιρνει να ανοιγοκλεισεις τα ματια
κι ομως, φτανουν για να ειναι ολα ξεκαθαρα, εστω για οσο διαρκουν μονο,
μεσα στο μυαλο σου

δεν υπαρχει τιποτα μπερδεμενο.
τιποτα αλλοιωμενο ή μισοκρυμμενο πισω απο παρωπιδες
φανερες ή μη
δικες σου ή των αλλων
πραγματικες ή φανταστικες.
δεν υπαρχουν ερωτησεις.

οι απαντησεις σε χιλιαδες ερωτηματικα,
οι πραγματικες εικονες χωρις τη θολουρα,
ειναι ολα εκει
στον μαυρο καμβα που εχεις μπροστα σου
τη μια στιγμη που οι πανω βλεφαριδες φιλανε πεταχτα τις κατω
καταδικασμενες να χωρισουν και παλι σε λιγο.
αιωνια σχεση απο αποσταση.
μια στιγμη διαυγειας με ολες τις απαντησεις μπροστα σου.
κι υστερα, οταν οι βλεφαριδες χωρισουν παλι
ολα ειναι οπως πριν.

(γεια σου ρε χρυσακι με τις κομματαρες σου)