Φίλοι μου, άργησε λίγο αυτή η ανάρτηση και ζητώ συγγνώμη για αυτό, όμως τα χρωστούμενα δεν τα ξεχνάω, οπότε θα σας μιλήσω για την πολύ ευχάριστη συνάντηση που είχα την Πέμπτη που μας πέρασε (Τσικνοπέμπτη) στην οποία γνώρισα από κοντά δύο άτομα τα οποία πρωτοσυνάντησα μέσα στα μπλογκ. Πως τα είχε φέρει η τύχη, επτά χρόνια μέσα στα μπλογκ, δεν είχε τύχει να έχω προσωπική γνωριμία με κανέναν, αν και από άλλα μέσα του internet είχε τύχει και μάλιστα αρκετές φορές. Ο λόγος για την καλή μας μάγισσα Άιναφετς και τον Παραμυθοσύντροφό της που πολλοί τον έχετε γνωρίσει ως Παραμυθά μέσα από την ΕΡΤ, εγώ οριακά λόγω ηλικίας δεν τον πρόλαβα. Μας είπε λοιπόν τι μαγικά κάνει και τα καταφέρνει και πετάει. Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι και οι δύο είναι γλυκύτατοι και ευχάριστοι άνθρωποι, ακριβώς όπως φαίνεται ο Παραμυθάς από την τηλεόραση, και πολύ χάρηκα που τους γνώρισα από πιο κοντά. Να πώ επίσης ότι ακολούθησε μία ομιλία περί ομοιοπαθητικής, ομολογώ ότι με τέτοιου είδους θέματα γενικά είμαι λίγο επιφυλακτικός καθώς κυκλοφορούν αρκετοί αγύρτες, όμως οι άνθρωποι που μίλησαν εκεί οφείλω να πω ότι ήταν αρκετά ευχάριστοι οπότε αν δεν υπήρχαν κάποιοι άλλοι προσωπικοί λόγοι που δεν θέλω να αναλύσω εδώ θα το δοκίμαζα. Έσπασε το ρόδι των μπλογκοσυναντήσεων λοιπόν, οπότε περιμένω την επόμενη τώρα χεχε!
Θα ήθελα εδώ να πω και κάτι γενικότερο που αποκόμισα από αυτή τη συνάντηση και από κάποια άλλα γεγονότα στη μπλογκογειτονιά. Η απόσταση από τα λόγια μέχρι τις πράξεις είναι πολύ μεγάλη. Σαφώς και τα λόγια χρειάζονται διότι ενώνουν τους ανθρώπους, από την άλλη όμως στα λόγια κάποιος μπορεί να φτιάξει ολόχρυσες πολιτείες, ενώ κάθεται στην πολυθρόνα του σπιτιού του, χρειάζεται προσοχή λοιπόν. Δεν ξέρω πόσοι είστε φανατικοί του Αστερίξ όπως εγώ, μου έχει μείνει όμως μία σκηνή με κάτι παππούδες που καθόντουσαν σε ένα κούτσουρο και σχολίαζαν τις μάχες που γινόντουσαν μπροστά τους. Εντάξει, αυτοί ήταν απόμαχοι, δικαιολογούνται, όταν όμως βλέπω νέους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο στεναχωριέμαι. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω, έχω πέσει και εγώ στην παγίδα, εξάλλου στο σπίτι που μεγάλωσα δεν δέχτηκα και πολλή ενθάρρυνση. Δεν θα ισχυριστώ ότι έχω καταφέρει να ξεπεράσω όλα τα προβλήματα, τουλάχιστον όμως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Μπαίνω σε σκέψεις πλέον όταν βλέπω φανταχτερά μπλογκ με κατεβατά μέσα που όμως σύντομα καταλαβαίνω ότι μόνο στόχο έχουν να μαζεύουν όσο περισσότερα μέλη μπορούν για να σχολιάζουν τι ωραία που τα γράφεις, όταν έρχεται όμως η ώρα της πράξης, εκπλήσσομαι πραγματικά από το πόσο λίγα από τα γραφόμενά τους τηρούν. Μου έχει τύχει μπλογκερ να μου στέλνει κατεβατά περί ευγένειας, ψυχολογίας και χειρισμού της απόρριψης, όταν όμως την απέρριψα εγώ λέγοντας ότι νιώθω άσχημα, μου έριξε χτυπήματα κάτω από τη μέση και πήγαν περίπατο τα κατεβατά. Αντιθέτως έχω γνωρίσει πολλούς μπλογκερς που μπορεί να μην είναι το ίδιο φανταχτεροί, όμως είναι ουσιαστικοί και τους ευχαριστώ που υπάρχουν. Όσο για τους άλλους, τους συμπονώ, καταλαβαίνω ότι μέσα τους έχουν φόβο και πληγές, ελπίζω ο Θεός να φωτίσει τις καρδιές τους, αυτός όλα τα θεραπεύει, αρκεί να μην του γυρίζουμε την πλάτη.
Το ειρωνικό είναι ότι σήμερα μου βγήκε και έγραψα πολλά λόγια, οπότε λέω να κλείσω με πράξεις, ένα βίντεο σχετικό με τη δουλειά που έχω ξεκινήσει (βλέπε πάνω δεξιά). Θα ήθελα τα σχόλιά σας για το πώς σας φάνηκε το βίντεο. Επίσης ζητώ συγγνώμη για την κακή ποιότητα του ήχου, το μικρόφωνο του netbook δεν βοηθάει.
http://www.youtube.com/watch?v=qfH_u-s-amk
Καλή εβδομάδα και καλά να περνάτε όλοι!
Θα ήθελα εδώ να πω και κάτι γενικότερο που αποκόμισα από αυτή τη συνάντηση και από κάποια άλλα γεγονότα στη μπλογκογειτονιά. Η απόσταση από τα λόγια μέχρι τις πράξεις είναι πολύ μεγάλη. Σαφώς και τα λόγια χρειάζονται διότι ενώνουν τους ανθρώπους, από την άλλη όμως στα λόγια κάποιος μπορεί να φτιάξει ολόχρυσες πολιτείες, ενώ κάθεται στην πολυθρόνα του σπιτιού του, χρειάζεται προσοχή λοιπόν. Δεν ξέρω πόσοι είστε φανατικοί του Αστερίξ όπως εγώ, μου έχει μείνει όμως μία σκηνή με κάτι παππούδες που καθόντουσαν σε ένα κούτσουρο και σχολίαζαν τις μάχες που γινόντουσαν μπροστά τους. Εντάξει, αυτοί ήταν απόμαχοι, δικαιολογούνται, όταν όμως βλέπω νέους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο στεναχωριέμαι. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω, έχω πέσει και εγώ στην παγίδα, εξάλλου στο σπίτι που μεγάλωσα δεν δέχτηκα και πολλή ενθάρρυνση. Δεν θα ισχυριστώ ότι έχω καταφέρει να ξεπεράσω όλα τα προβλήματα, τουλάχιστον όμως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Μπαίνω σε σκέψεις πλέον όταν βλέπω φανταχτερά μπλογκ με κατεβατά μέσα που όμως σύντομα καταλαβαίνω ότι μόνο στόχο έχουν να μαζεύουν όσο περισσότερα μέλη μπορούν για να σχολιάζουν τι ωραία που τα γράφεις, όταν έρχεται όμως η ώρα της πράξης, εκπλήσσομαι πραγματικά από το πόσο λίγα από τα γραφόμενά τους τηρούν. Μου έχει τύχει μπλογκερ να μου στέλνει κατεβατά περί ευγένειας, ψυχολογίας και χειρισμού της απόρριψης, όταν όμως την απέρριψα εγώ λέγοντας ότι νιώθω άσχημα, μου έριξε χτυπήματα κάτω από τη μέση και πήγαν περίπατο τα κατεβατά. Αντιθέτως έχω γνωρίσει πολλούς μπλογκερς που μπορεί να μην είναι το ίδιο φανταχτεροί, όμως είναι ουσιαστικοί και τους ευχαριστώ που υπάρχουν. Όσο για τους άλλους, τους συμπονώ, καταλαβαίνω ότι μέσα τους έχουν φόβο και πληγές, ελπίζω ο Θεός να φωτίσει τις καρδιές τους, αυτός όλα τα θεραπεύει, αρκεί να μην του γυρίζουμε την πλάτη.
Το ειρωνικό είναι ότι σήμερα μου βγήκε και έγραψα πολλά λόγια, οπότε λέω να κλείσω με πράξεις, ένα βίντεο σχετικό με τη δουλειά που έχω ξεκινήσει (βλέπε πάνω δεξιά). Θα ήθελα τα σχόλιά σας για το πώς σας φάνηκε το βίντεο. Επίσης ζητώ συγγνώμη για την κακή ποιότητα του ήχου, το μικρόφωνο του netbook δεν βοηθάει.
http://www.youtube.com/watch?v=qfH_u-s-amk
Καλή εβδομάδα και καλά να περνάτε όλοι!
