Μπλογκό και μη απολογισμός

Το 2013 εκπνέει και μαζί με αυτό φτάνει στο τέλος του και ο δεύτερος χρόνους αυτού του χώρου καθώς η πρώτη ανάρτηση εδώ έγινε στις 3/1/2012. Η Κική (ΕΚΦΡΑΣΟΥ) έγραψε την εκφραστική πορεία στο χώρο της, μου ήρθε λοιπόν η ιδέα φέτος να κάνω κλείσω το έτος έτσι, με την ανασκόπηση της πορείας μου εδώ, προσθέτοντας και κάποιες αναφορές από το προσωπικό επίπεδο. Ήρθε και η πρόσκλησή της αφού το είχα σκεφτεί και έδεσε!

Σε προσωπικό επίπεδο το 2013 θα το χαρακτήριζα ανάμεικτο προς το θετικό. Ας ξεκινήσω με τα θετικά. Το πιο σημαντικό θετικό σίγουρα είναι ότι στη μέση του 2013 πήρα επιτέλους το πτυχίο μου. Ακολούθησαν δύο όμορφες εβδομάδες με εθελοντισμό μετά διακοπών στο Διδυμότειχο. Ένα τριήμερο στο προσήλιο, ένα τριήμερο όπου επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Κύπρο, μία πεζοπορία στον Βουραϊκό και τέλος το διήμερο των Χριστουγέννων στην Πάτρα συνθέτουν όλες τις εκδρομές που πήγα το χρόνο που τελειώνει. Επίσης στα θετικά βάζω το ότι κατάφερα να προχωρήσω ένα προσωπικό θέμα που ζοριζόμουν καιρό. Στα αρνητικά θα βάλω την ανεργία των τελευταίων μηνών και το ότι υπάρχουν κάποια ακόμα προσωπικά θέματα που δεν έχω ξεκαθαρίσει. Και βέβαια προς το τέλος είχε και έναν θάνατο. Όχι ανθρώπου, του σκύλου που είχαμε 17 χρόνια, για αυτό και αναμενόμενος σχετικά και σε βαθύ γήρας, όπως και να έχει όμως..

Και πάμε στο blog. Όπως ήδη είπα η πρώτη εγγραφή εδώ έγινε στις 3/1/2012. Στην μπλογκόσφαιρα βέβαια είμαι από το 2007, από άλλη γειτονιά όμως. Μεταφέρθηκα εδώ διότι ένιωσα ότι ο άλλος χώρος είχε κάνει τον κύκλο του και ήθελα μία ανανέωση. Με το νέο ξεκίνημα μου εδώ ξεχωρίζω τρία άτομα που με βοήθησαν. Με τα δύο είχα γνωριστεί από την προηγούμενη γειτονιά, η μία είναι η Λεβίνα, με την οποία δεν ξέρω πώς έγινε και χαθήκαμε, στην αρχή του blog ήταν από τις πρώτες που έκαναν σχόλια και είχαμε επαφή, οπότε δεν μπορώ να μην την αναφέρω. Η άλλη είναι η καλή μάγισσα Άιναφετς, την οποία ελπίζω ότι με το νέο χρόνο θα γνωρίσω από κοντά και την ευχαριστώ για την παρουσία της. Η τρίτη είναι αυτή δεν γνώριζα από πριν, όμως έκανε το πρώτο σχόλιο εδώ, είναι η ΛΙΑΚΑΔΑ. Κάπου θεωρώ ότι διαφέρουμε αρκετά στο χαρακτήρα, υπήρξαν στιγμές όπου πήγαν να γίνουν παρεξηγήσεις μεταξύ σοβαρού και αστείου μεταξύ μας, όμως με τον τρόπο της τελικά έχει στηρίξει πολύ το blog μου και με ενθάρρυνε όπως τότε που σκεφτόμουν να το κλείσω (θα αναφερθώ πιο κάτω), οπότε νιώθω την ανάγκη να την ευχαριστήσω από εδώ.

Το ξεκίνημα και η υποδοχή εδώ λοιπόν ήταν ίσως και καλύτερα από ότι περίμενα. Η τύχη όμως ήθελε δύο μήνες μετά (5/3/2012) να παρουσιαστώ, οπότε μοιραία το οκτάμηνο που ακολούθησε επήλθε πτώση στο blog. Όχι ότι το εγκατέλειψα τελείως, όμως δεν μπορούσα να κάνω συχνά εγγραφές, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Και ενώ με την απόλυση περίμενα ανάκαμψη, τα πράγματα έμειναν στον ίδιο μέτριο ρυθμό, για να μην πω ότι χειροτέρεψαν! Έτσι, με το κλείσιμο του ενός χρόνου, ήρθαν και οι πρώτες σκέψεις για κλείσιμο. Όπως είπα ήδη πήρα ενθάρρυνση από κάποια άτομα και συνέχισα. Μέχρι το καλοκαίρι του 2013 τα πράγματα ήταν πότε έτσι πότε αλλιώς. Γενικά δεν άλλαξε και ιδιαίτερα το στυλ, έγραφα σκέψεις μου και που και που ανέβαζα κανένα βίντεο η φωτογραφίες μου. Τον Αύγουστο που ούτως ή άλλως πολλοί λείπουν,  ήρθε η πτώση και νέες σκέψεις για να σταματήσω. Νέα ενθάρρυνση και το Φθινόπωρο ήρθε η ανάσταση!

Έβαλα περισσότερες φωτογραφίες, στήλες από άλλα blog, ήρθαν και τα βραβεία και οι διαγωνισμοί, μπορώ να πω πώς επιτέλους ένιωσα να κινείται λίγο το blog και ότι είμαι μέρος της γειτονιάς, όχι ένας απομονωμένος που γράφει. Αρκετά νέα άτομα, κάποια που συμπάθησα αμέσως και νιώθω ότι αναπτύχθηκε μία επικοινωνία, άλλα που πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους στο blog μου, εγώ τα ευχαριστώ όλα. Μέσα από όλο αυτό όμως έψαξα τον εαυτό μου και κατάλαβα κάτι. Μολονότι οκ, όταν υπάρχει πλήρης ερημιά, πολλές σερί εγγραφές με 0 ή 1 σχόλιο κάπου απογοητεύομαι, δε νομίζω ότι θα είμαι ποτέ αυτός που θα έχει τον τεράστιο αριθμό σχολίων. Και εξηγούμαι. Βλέπω ορισμένους και έχουν 50-100 ή και παραπάνω blog που παρακολουθούν και απορώ. Εγώ έχω 10-20 αυτή τη στιγμή που μπαίνω σταθερά, και ομολογώ ότι χρειάζομαι 1-2 ώρες την ημέρα για να τα δω, ανάλογα πόσο καιρό έχω να μπω και πόσοι έχουν γράψει. Η μόνη εξήγηση που βρίσκω είναι ότι αυτά τα άτομα με τα τόσο πολλά είναι ότι είτε τα έχουν απλά και μπαίνουν επιλεκτικά, είτε μπαίνουν σε όλα και πατάνε copy-paste σχόλια του στυλ ωραίο, μπράβο, χωρίς να διαβάσουν ή κοιτώντας διαγώνια τι γράφει ο άλλος. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, θέλω όταν μπαίνω σε ένα χώρο να διαβάζω όλο αυτό που έχει καταθέσει ο άλλος με προσοχή. Συνεπώς καλύτερα με λίγα άτομα που να νιώθω ότι υπάρχει κάτι, παρά με πολλά. Μου αρκεί να έχω 3-5-10 άτομα που ανταλλάσσουμε κάτι παραπάνω από τα τυπικά και που νιώθω μία ζεστασιά στο χώρο τους. Έτσι το θεωρώ πιο αληθινό από το να αφήνεις ένας σχόλιο απλά για να το αφήσεις. Αυτό το σκεπτικό θα ακολουθήσω από εδώ και πέρα στην πορεία μου εδώ..

Με αυτά τα εξομολογητικά εύχομαι σε όλους από καρδιάς μία καλή νέα χρόνια με υγεία και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας!!!