Mijn lief is groot, dat betekent de volle 1m96. Net vijf cm groter dan mijn broer. Dat hebben ze ontdekt doordat de ene zijn hoofd moest intrekken om de trap af te gaan zonder het plafond te raken en de andere niet.
Grote mensen, of toch mijn lief, hebben blijkbaar veel kussens nodig in de zetel dus de collectie kon nog wel wat aanvulling gebruiken! De kleur van mijn stof was snel gekozen, chocoladebruin, om mooi te matchen bij de rest. Spotten jullie ook het gekoesterde kussen dat ik lang geleden won bij Kriske?!
Over de afbeeldingen heb ik veel langer nagedacht. Ik wou kussens met een betekenis die toch mooi in het interieur zouden passen. Uiteindelijk koos ik voor een afbeelding van een uitgebloeide paardenbloem (ofte een "onliemieke" voor de kenners) en een zwerm zwaluwen.
Toen ik het onlangs voor de zoveelste keer te kwaad kreeg door het verlies van onze lieve oma, riep mijn lief uit dat ze niet weg is, dat ze nooit weg zal zijn. Ik nam die uitspraak ter harte en verwerkte dat in mijn kussens, iets tastbaars.
De pa van lief is overleden in 2013 en ook voor hem wou ik graag een tastbare herinnering. Op zijn bidprentje stond een paardenbloem, vandaar het kussen met een onliemieke.
Voor de begrafenis van oma gebruikten we als laatste liedje "Somewhere over the rainbow" van Israel Kamakawiwo'ole. Oh somewhere over the rainbow bluebirds fly... and the dream that you dare to, oh why, oh why can't I? De vogeltjes dus...
Dit keer heb ik voor het eerst flexfolie gebruikt en ik vond het toch moeilijker om te verwerken dan flock. Dat lag grotendeels aan de snij-instellingen, maar ook bij het strijken moest ik opletten om de folie niet te verbranden. Ik koos voor gouden flex en een gouden stiksel, voor onze gouden dierbaren.
Eerlijk? Ik ben heel tevreden van het eindresultaat en kan met 100% zekerheid zeggen dat het nu al mijn favoriete kussens zijn. En is het tekort aan kussens nu opgelost? Neen, er liggen er gewoon nog enkele extra aan de kant van mijn lief... :-)
Posts tonen met het label oma. Alle posts tonen
Posts tonen met het label oma. Alle posts tonen
maandag 23 januari 2017
donderdag 23 juni 2016
Het verhaal van het gat in de haag…
Er was eens een lief oud vrouwtje dat de laatste jaren nogal
slecht uit de voeten kon. Ze woonde in een doodlopend straatje en zag graag door
haar raam wat er in dat straatje gebeurde. Een grote, dichte haag belemmerde
haar echter het zicht.
Op een dag ontmoette een deel van de haag een scherpe zaag
en kreeg dat lieve oude vrouwtje haar geliefde zicht op de straat en de
uitgestrekte velden terug. Zo eenvoudig was het en vanuit haar zetel nam ze
alles waar.
Het eerste wat je zag als je aan dat huis aankwam, was een wuivende oma, met de grote glimlach want ze had haar bezoeker al lang gespot door haar grote raam. Het laatste wat je zag als je vertrok, was weer een wuivende oma, met een dankbare glimlach door het bezoekje.
Het eerste wat je zag als je aan dat huis aankwam, was een wuivende oma, met de grote glimlach want ze had haar bezoeker al lang gespot door haar grote raam. Het laatste wat je zag als je vertrok, was weer een wuivende oma, met een dankbare glimlach door het bezoekje.
We kunnen dus wel stellen dat het een verwelkomend gat was,
daar in de haag. Datzelfde gat werd vorige week onverwacht een veel te groot, gapend en
leeg gat. Het huis is nog hetzelfde, het raam is nog hetzelfde, de zetel is nog
dezelfde, maar die lieve, straffe madam, die zit niet langer op haar plaats.
Er zit niemand meer voor het raam als je aankomt, er wordt
niet meer gewuifd. Enkel de wolken die weerspiegelen. De dankbaarheid voor het bezoekje, die is er nog wel, maar
enkel van opa. Haar plaats in de zetel neemt hij niet in, het lijkt wel een
verboden plekje.
Vorige week heb ik er gezeten, op dat plekje, uitkijkend
over de velden, denkend aan onze lieve, lieve oma die nu alleen nog verder leeft
in ons hart en in onze herinneringen.
Gelukkig hebben we nog kunnen zeggen hoe graag we haar zien en hoe dankbaar we haar zijn voor alles en voor onze kindertijd in onze twee huizen naast elkaar. Niemand kon zo goed luisteren en troosten. Zonder oordeel, niets verder vertellen, ALTIJD graag gezien (zelfs als wij minder lief of geduldig waren!). Er zijn weinig mensen die me zo goed kennen.Dat wij nog veel te klein zijn om geen oma meer te hebben, dat vertelde ik haar ook. Zijn we dat niet allemaal?!
Mijn doodlopende straatje, waar ik nog niet zo lang geleden afscheid moest nemen van ons ouderlijk huis, begint stilaan zijn magie te verliezen. Dit is weer een stukje meer afscheid nemen van onze jeugd, onze tweede thuis en eerlijk, sinds kort onze enige “thuis”.
Het ga je goed lieve Oma, je wordt nu al verschrikkelijk gemist.
Abonneren op:
Posts (Atom)