Είναι στιγμές...

Δε θέλω πλέον να σκέφτομαι... Είναι ευλογία ή κατάρα να τα βάζει όλα αυτά κάποιος μέσα του και να τα δουλεύει και να επεξεργάζεται? Ώρες ώρες σκέφτομαι τα χρυσόψαρα... Μακάρια εν τη λήθη τους... Τι τυχερά που είναι...

Ο χρόνος είναι φίλος ή εχθρός τελικά? Ακόμα δεν έχω κατασταλάξει... Προς το παρόν "είμαστε σε απόσταση"... Μακριά κι αγαπημένοι που λένε... Αλλά κάποιες φορές θυμώνω μαζί του... Όχι για τις ρυτίδες ή τις άσπρες τρίχες και άλλα τέτοια χαζά... Δικά μου είναι όλα αυτά και κάθομαι στον καθρέφτη και τα χαζεύω... Περνάω τα δάχτυλά μου πάνω από όλες αυτές τις εμπειρίες μου και τους χαμογελάω... Δικές μου είναι και τις έζησα μια προς μια... αυτές με έφτασαν εδώ που είμαι... και τους είμαι ευγνώμων... Για άλλα του θυμώνω... Για όλα αυτά τα "αν".... για όλα αυτά τα "αν" που "δεν"... για όλα αυτά τα "μήπως"... για όλα αυτά τα "γιατί ρε γμτ"....
για να μην τα βάλω μαζί μου...

Ο Σίσυφος

Ώρες ώρες νιώθω σαν το Σίσυφο... Σπρώχνω το δικό μου βράχο και λίγο πριν φτάσω να τον πετάξω από την κορυφή πάντα κάτι γίνεται και ξανακυλάει κάτω... και πάλι από την αρχή...

Μάτωσαν τα χέρια μου, πλήγιασαν τα γόνατά μου, ρόζιασε η ψυχή μου και έμεινα εκεί να κοιτάω αποκαμωμένη μια πέτρα να κυλάει στην κατηφόρα... μαζί με τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, τα χαμόγελα μου, τη δύναμή μου, τις ελπίδες μου... μέχρι που τα δάκρυα μου δε με άφηναν να τη βλέπω πια...

γμτ... γμτ...

Ντίνος Χριστιανόπουλος ~ Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν᾿ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας
έστω και μία φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Πάει τόσος καιρός...

Κάποτε έγραφα σχεδόν κάθε μέρα και εδώ και κάμποσα χρόνια το'χω αμελήσει... Όμως είναι πάντα εδώ και με περιμένει, σαν το πιστό φίλο του ανθρώπου που περιμένει πάντα το αφεντικό του να γυρίσει, να του γλύψει με χαρά το πρόσωπο, τα χέρια, να βάλει απλά το κεφάλι του πάνω στα πόδια του και να τον κοιτάει με αυτά τα υπέροχα μάτια γεμάτα με λατρεία... Τελικά, ναι, χαίρομαι πολύ που το έφτιαξα το μπλογκ τότε... Χαίρομαι πολύ που είναι πάντα εδώ να "αποθηκεύω" χαρές, λύπες, φόβους, αγωνίες, προβληματισμούς, θυμό και γενικά ό,τι νιώθει κανείς... Χαίρομαι πολύ που γνώρισα μέσω αυτού υπέροχους φίλους μπλογκερ.... Χαίρομαι πολύ που υπάρχει ακόμα εδώ!

"Μαραθώνιος" σκέψεων...

Πόσο συγκινήθηκα με όλους αυτούς που είδα να τιμούν την πατρίδα μου από όλον τον κόσμο με τη συμμετοχή τους στο κλασσικό μαραθώνιο δρόμο σήμερα...

Βγήκαμε στη Μαραθώνος και με τη μικρή και τους λοιπούς συγγενείς να τους πούμε ένα μπράβο, ένα "συνεχίστε" και να τους χειροκροτήσουμε! Έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας, κάθε εθνικότητας (μέχρι και από Αυστραλία, Νότια Αφρική, Κίνα και πόσες άλλες που αδυνατώ να τις απαριθμήσω όλες μια προς μια), με αθλητική περιβολή, με περικεφαλαίες και με στολές αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών, με στολές χωρών, με ένα κλαδί ελιάς στα μαλλιά τους ή στα χέρια τους, αλλά πάνω απ'όλα με χαμόγελο και καλή διάθεση να συνεχίζουν αυτόν τον αγώνα με δύναμη ψυχής, γιατί οι σωματικές αντοχές σε κάποιους είχαν αρχίσει να μειώνονται! Εμείς τους χειροκροτούσαμε και τους λέγαμε μπράβο και αυτοί μας απαντούσαν σε σπαστά ελληνικά "καλημέρα", "ευχαριστώ", "μπράβο", άλλοι χειροκροτούσαν εμάς, άλλοι μας χαιρέταγαν, άλλοι μας έδιναν μπάρες δημητριακών που τους είχαν δώσει νωρίτερα (βέβαια εμείς τις δίναμε σε επόμενους δρομείς), άλλοι σταμάταγαν για λίγο να βγάλουν φωτογραφίας με τη μικρή που είχε ενθουσιαστεί και όλο φώναζε "μπάβο, μπάβο" και χειροκροτούσε με τα χεράκια της να έχουν κοκκινίσει...

Οι εθελοντές του ερυθρού σταυρού έκαναν ότι μπορούσαν με ό,τι είχαν από ιατροφαρμακευτικά υλικά... Όταν κάποια στιγμή δεν είχαν κάτι άλλο~προς το τέλος, τους χειροκροτούσαν και τους ενθάρρυναν και αυτοί, ελπίζοντας ίσως ότι αυτό ήταν το καλύτερο φάρμακο, το καλύτερο δυναμωτικό!

Κοντά στο τέλος ήταν ένας κύριος, από την Ιταλία θαρρώ, που όταν μας είδε να χειροκροτάμε και να λέμε "μπράβο, keep going", μας λέει σε σπαστά ελληνικά "ευχαριστώ πολύ" Τότε του απάντησε ένα παλικάρι του ερυθρού σταυρού "Εμείς ευχαριστούμε για την τιμή!"
Όντως ήταν αυτό που νιώθαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί... Ότι με όλα αυτά που λέγαμε και τα ελάχιστα που κάναμε εκείνη τη στιγμή θέλαμε να πούμε ένα μικρό ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ξεκίνησαν από όλα τα μήκη και πλάτη της γης και ήρθαν εδώ για να τιμήσουν την πατρίδα μας σε αυτή την επέτειο και όχι μόνο!

Σας ευχαριστούμε όλους!


ΥΓ μέχρι και το Google άλλαξε το λογότυπο του σήμερα!

Από τις "Ιστορίες να σκεφτείς" του Χόρχε Μπουκάι

ΘΕΛΩ

Θέλω να με ακούς, χωρίς να με κρίνεις

Θέλω τη γνώμη σου, χωρίς συμβουλές

Θέλω να με εμπιστεύεσαι, χωρίς απαιτήσεις

Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν΄αποφασίζεις για μένα

Θέλω να με προσέχεις, χωρίς να με ακυρώνεις

Θέλω να με κοιτάς, χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σε μένα

Θέλω να μ΄αγκαλιάζεις, χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια, χωρίς να με σπρώχνεις

Θέλω να με υποστηρίζεις, χωρίς να με φορτώνεσαι

Θέλω να με προστατεύεις, χωρίς ψέματα

Θέλω να πλησιάζεις χωρίς, να εισβάλλεις

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν

Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

Θέλω να ξέρεις ... πως σήμερα σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου ...

Χωρίς όρους

Σε όλους τους φίλους ...

1η Οκτωβρίου

1η Οκτωβρίου Παγκόσμια ημέρα ηλικιωμένων...

Όσοι και όσες τυχεροί και τυχερές έχετε τον παππού ή/και τη γιαγιά σας κάντε τους ένα τηλεφώνημα να τους πείτε χρόνια πολλά και να τα πείτε λιγάκι παραπάνω σήμερα!




Εμείς οι υπόλοιποι ας τους σκεφτούμε περισσότερο σήμερα...





Αν πάλι ξέρετε κάποιον ηλικιωμένο που είναι μόνος του ας τους κάνετε μια ευχάριστη έκπληξη σήμερα... Μην είναι ειδικά σήμερα "Άνθρωποι μονάχοι"...





Για σας τους δυο...

Αν και το ξέρετε ότι δεν περνάει μέρα δίχως να σας σκεφτώ... δίχως να πούμε τα "δικά" μας...

Αλλά...

Μου λείπετε πολύ εσείς εκεί πάνω... Άντε!




"Εγώ δεν υπάρχω. Και με φαντάζεσαι. Μα τόσο δυνατά, που με κάνεις να υπάρχω!"
το τελευταίο αντίο- Βασίλης Βασιλικός

Αναρωτιέμαι...

πότε επιτέλους το "κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός" θα πραγματοποιηθεί... δε με νοιάζει τόσο για το γαλανό του ουρανού, ας ρίχνει και χαλάζι αρκεί επιτέλους να αλλάξει κάτι! Όλη αυτή η υπομονή να αποδώσει! Σκέφτεσαι θετικά (ή τουλάχιστον) το παλεύεις και τσουπ φτάνει ένα ασήμαντο κάτι να σε ρίξει... Τελικά όλα τα βιώματά μας πόσο θα μας ακολουθούν? Μπορώ να κάνω ένα επιλεκτικό delete? Να γεμίσω ξανά το σακουλάκι της υπομονής και να το έχω "καβάντζα"? Κάποια στιγμή νιώθεις ότι τα γεγονότα σε προλαβαίνουν και μπαίνεις σε ένα "τροχό" σαν τα ποντίκια που τρέχουν και τρέχεις, τρέχεις να προλάβεις... να προλάβεις τι? Τι? Ώσπου φτάνει εκείνη η ώρα που λες "Σώνει! Ως εδώ!!! Επιτέλους Εσύ εκεί ψηλά κάνε κάτι!" Όταν πια έχεις φτάσει στα όριά σου με τους ανθρώπους αρχίζεις να τα βάζεις με τους "αποπάνω"... και τότε συνειδητοποιείς ότι δεν έχει άλλο! Τελείωσες! Στέρεψες! Άδειασες! και τι σου μένει? Ανασυγκρότηση και από την αρχή (?) ή σκύβεις το κεφάλι και αφήνεσαι να σε πάρει το κύμα?


Μην περιμένετε να καταλάβετε κάτι από αυτά! Εδώ και γω που ξέρω σε ποια τα λέω (ναι είναι σε γυναίκα) δε με κατάλαβα! Καμιά φορά κάνω και την ψυχοθεραπεία μου εδώ μέσα! Αφού δεν μπορώ να τα πω εκεί που πρέπει τα λέω εδώ... Αειιιι χάσου μυρμηγκάκι!

ΥΓ Έχασε και ο Παναθηναϊκός!

Ετσι στα βιαστικα....

Ενα χρονο πριν εγραφα αυτο! Μεσα σε ενα χρονο εχουν αλλαξει τοσα πολλα στη ζωη μου! Ομολογω οτι καποιες στιγμες περυσι ενιωθα οτι δεν εβλεπα φως στην ακρη του τουνελ... Ηταν πολυ δυσκολα τα πραγματα εκει κατω στο νησι... Σε καθε περιπτωση ενα χρονο μετα και μη εχοντας ακομα μονιμη λυση για την οριστικη παραμονη μου στην Αθηνα δεν αγχωνομαι! Δε θελω να σκεφτομαι αλλο τα παλια και κοιταω μονο μπροστα! Ο,τι ειναι να γινει στον εργασιακο μου τομεα θα γινει... Αλλα δε θα επιτρεψω να μου "ασχημαινει" αλλο τη ζωη αυτο το θολο τοπιο... Ειμαι με τους ανθρωπους που με αγαπουν και τους αγαπω και σε λιγο καιρο η μικρη μας θα μας κοιταει στα ματια!!! και αυτα δε θα αφησω να μου τα "αγγιξει" κανεις και τιποτα πια! Οφειλω ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολους και ολες εσας που σας "γνωρισα" σε πολυ δυσκολες συνθηκες για μενα και ας μην με "ξερατε" με στηριξατε με τα λογια σας η με την "παρεα" σας... Ειναι κατι που δε θα το ξεχασω ποτε! και ναι θα το πω...υπαρχουν και καλες ψυχες στον κυβερνοχωρο ρε γμτ! ανθρωποι πραγματικοι και οχι ips! οσο αρνητικη και αν ειχα γινει παλαιοτερα με το ιντερνετ... Σας ευχαριστω απο καρδιας!




Επειδη αυριο το πρωι φευγουμε για 10 και κατι ημερουλες ξεκουρασης και ο χρονος τρεχει αδυσωπητα και που να τον προλαβω η ερμη με την κοιλια θα χρωσταω το κερασμα σαν γυρισω! και αυτο γιατι χτες ειχα τα γενεθλια μου!!!


Ευχαριστω πολυ τη Νατασσουκο, τη Λενα και τη unamama που τα θυμηθηκαν πριν τα γραψω! Με συγκινησατε!


και να πω ενα μεγααααλο ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στην καταπληκτικη Αμαλια-unamama καθως εχουμε την ιδια μερα γενεθλια!!! Να τα εκατοστησεις μοναδικη μαμα!

και ενα μεγαλο επισης ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον μπαμπα μιας αλλης μαμας- της Νατασσουκως!!! και αυτος φυσικα την ιδια μερα γενεθλια εχει!!! (μα καλα εκεινη την ημερα γεννιουνται ολο καλοι ανθρωποι??? χεχε!!!)


Α ενημερωση και απο τον γιατρο! Η μικρη εξακολουθει να ειναι 1,5-2 βδομαδες μπροστα στο υψος, εχει γυρισει προς τα αριστερα και κατω (παιρνει θεση σιγα σιγα οπως ειπε ο γιατρος!), αριστερη μου ιερολαγονιος και ο αριστερος μου ρομβοειδης στην πλατη που με πονουν ειναι φυσιολογικες αντιδρασεις ειπε ο γιατρος και το βαρος της μικρης ειναι περιπου 2250 γρ (συμφωνα με το βιβλιο θα επρεπε να ειναι γυρω στα 1600 γρ στην 32η εβδομαδα! αλλα μας βγαινει μεγαλη! ε ρε κοριτσαρο που θα δωσουμε!) Δεν πιστευω να ειπατε τιποτα περι χαζομαμας??????? ε? ε?


Τρεχω τρεχω να ετοιμασω βαλιτσα γιατι δεν εχω μαζεψει τιποτα και τον τελευταιο καιρο "θελω τον χρονο μου βρε αδερφε!" :) και ΟΧΙ δε θα παρουμε αυτη τη φορα τις ρακετες μαζι μας! παλι βολτα να τις κανουμε???



Επειδη λογικα θα γυρισουμε γυρω στις 4 Σεπτεμβριου σας ενημερωνω απο τωρα για...


Νεοπαλλήνεια 2008!!!!

Πρόκειται για μια εκδήλωση του συλλόγου «Νέα Παλλήνη».

Το ξεκίνημα της γίνεται το 1979, όταν το τέλος του καλοκαιριού έβρισκε τους κατοίκους της περιοχής και τους φίλους τους στην πλατεία για τον αποχαιρετισμό του καλοκαιριού και το καλωσόρισμα του φθινοπώρου. Παραδοσιακά, η γιορτή των "Νεοπαλληνείων" γινόταν το τριήμερο πριν την "έναρξη" των σχολείων, καθώς οι παραθεριστές της περιοχής έφευγαν για να "επιστρέψουν" στις μόνιμες κατοικίες τους.

Τα τελευταία χρόνια, έχοντας πλέον σταθεροποιήσει το βήμα μας, ενισχύουμε την εξωστρέφειά μας και θέλουμε όλη αυτή η ενέργεια, το κέφι και το μεράκι να περάσει σε ακόμα περισσότερο κόσμο... Αγωνιζόμαστε για να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες που θα κάνουν πιο εύκολο στον κάθε ένα να "ξεκολλήσει" από την συνήθεια του καναπέ, να βγει έξω στο κοινωνικό παιχνίδι και να θέσει τις σκέψεις, το κορμί και τα συναισθήματα του σε κίνηση...

Φέτος περιμένουμε και σένα...

Την Παρασκευή μαζί μας οι:

Palyrria

Maraveyas Ilegal

Sugah Galore

Συμμετέχει το Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα
- Με χορευτικά δρώμενα &
- τη βραβευμένη κινητή έκθεση χειροποίητων εικονογραφημένων βιβλίων με θέμα το "Ρατσισμό"

Το Σάββατο μαζί μας η:

Στέλλα Κονιτοπούλου και η ορχήστρα της

στο βιολί τη συντροφεύει ο Νίκος Χατζόπουλος

Συμμετέχει το νεανικό τμήμα του Πνευματικού & Πολιτιστικού Κέντρου Παλλήνης με παραδοσιακούς χορούς.

μετακίνηση

χάρτης περιοχής

περισσότερες πληροφορίες εδώ

Χώρος:

Πλατεία Αγίου Γεωργίου ~ Νέα Παλλήνη Αττικής
(όπισθεν Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής)

τηλέφωνα επικοινωνίας: 6984196203 ~ 6984196214

Εισιτήριο:

Δωρεάν - Free

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

neopallineia@gmail.com

http://www.myspace.com/neopallineia

Διοργάνωση:

Σύλλογος "Νέα Παλλήνη"





και φέτος όλοι μαζί... στην πλατεία!

Εμείς σ' αυτή τη γειτονιά τα περιμένουμε πώς και πώς.... μαζί και σας... τους φίλους μας!

και μη ρωτηστε αν θα'μαι εκει!!!! Φυσικα!!!

Σκέψεις ενός απλού ανθρώπου πάνω από όλα! (μέρος Ι )

Διάβασα αυτή την είδηση... ότι τιμωρήθηκε ο Κασναφέρης με ένα μήνα αποκλεισμό από τις αθλητικές εκδηλώσεις λόγω της αποχώρησής του από το γήπεδο εν μέσω υβριστικών συνθημάτων και μάλιστα είχε παραπεμφθεί για "δυσφήμιση του αθλήματος"!!!! Δεν έχω παρακολουθήσει ακριβώς τη σκηνή από το γήπεδο αλλά έχω να πω τούτο...

Είναι κάποιες φορές που και οι διαιτητές θα φτάνουν στα όριά τους ως άνθρωποι! Γιατί αυτό ακριβώς ξεχνάνε (?) οι όποιοι φίλαθλοι (που δεν είναι)! Ότι βρε άνθρωπε μέσα σε αυτή τη στολή του διαιτητή υπάρχει ένας άνθρωπος! Με μυαλό, με καρδιά, με συναισθήματα! με τα σωστά του και τα λάθη του! με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του! Δεν καταλαβαίνω γιατί το όποιο λάθος ανάγεται πάντα σε σκοπιμότητα! Δηλαδή αν βάλουμε τον όποιον @@##$%^& από την κερκίδα να σφυρίζει, θα τα βλέπει πάντα όλα??? Αποκλείεται να του ξεφύγει το οτιδήποτε? (και δε μιλώ μόνο για το ποδόσφαιρο να το διευκρινίσω...) Γιατί στο διαιτητή δε συγχωρείται ποτέ τίποτα! Αν θυμάμαι καλά όμως μόνο ο πάπας έχει το αλάθητο από τους κοινούς θνητούς! οι υπόλοιποι έχουν δικαίωμα στα λάθη! δε μιλάω για τις περιπτώσεις που σκόπιμα μπορεί να γίνεται η να μη γίνεται το οτιδήποτε... (αυτές τις καταλαβαίνει ο καθένας!) μιλάω για τις περισσότερες~ έτσι θέλω να πιστεύω... που σε ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού θα χάσεις τη λεπτομέρεια... και τότε αρχίζουν τα γαλλικά! το τι ακούει η μάνα σου, ο πατέρας σου και όλο σου το σόι δε λέγεται! το τι απειλές μπορείς να ακούσεις για τη σωματική σου ακεραιότητα δεν μπορούν να περιγραφούν...

θα μου πεις τι σοι ανθρωποι ειναι αυτοι~ οι διαιτητες που μπαινουν στη διαδικασια αυτη? το να ρισκαρουν δηλαδή κάθε στιγμή να ακουσουν τα σχολιανα τους! απλοί ανθρωποι ειναι που γουσταρουν αυτό που κάνουν! που πονανε το αθλημα, που προσπαθούν και αυτοί με τον τροπο τους να συμβάλλουν στη διάδοση του οποιου αθλήματος και γενικότερα του αθλητισμού... έτσι θελω να πιστευω τουλαχιστον... ότι ετσι ειναι!απλά κάποιες φορές φτάνουν και αυτοί στα όριά τους! γιατί πόση υπομονή να κάνεις όταν συμβαίνουν οοοολα αυτά? που έρχεται ο καθένας και σου λέει το μακρύ του και το κοντό του... που αρχίζεις να αναρωτιέσαι "τώρα αν του απαντήσω και γω έτσι, τι θα γίνει?" που παίζεις με τα ορια της υπομονής σου κάθε στιγμή? που όταν φεύγεις κάποιες φορές από το γήπεδο είσαι τόσο εξουθενωμένος ψυχικά, που είσαι ράκος... που χάνεις στιγμές από την προσωπική σου ζωή, γιατι απλά εισαι κουρέλι μετά από τον αγώνα... που αναρωτιέσαι αν τελικά το αξίζει το άθλημα να το περνάς όλο αυτό... υπάρχουν και οι ακόμα πιο δύσκολες στιγμές που φεύγεις από το γήπεδο και κοιτάς συνεχεια πίσω σου, δεξια, αριστερα, που αναρωτιεσαι "αραγε με περιμενει κανεις? μου την εχουν στημενη?" που φοβασαι ακομα και για την ιδια σου τη σωματικη ακεραιοτητα! καποιες φορες (ευχομαι να ειναι ελαχιστες για ολους!) μπορει και να εφυγες απο το γηπεδο συνοδεία κάποιων ~ συνήθως απρόθυμων~ αστυνομικών... οι οποιοι μπορεί και να σου εχουν πετάξει την ακόλουθη απίστευτη ατάκα "αντε προχωρηστε! δε θα περιμενουμε και πολυ! δεν ειμαστε σωματοφυλακες!" λες και συ ως ελληνας φορολογουμενος πολιτης δε δικαιουσαι προστασια αν νιωσεις οτι απειλεισαι... λες και αυτο γινεται καθε μερα!!!

όλα αυτά ομως τα σκέφτεσαι συνήθως για λίγες στιγμές.. γιατι μετα συνειδητοποιείς ότι το αγαπάς αυτό που κάνεις... οτι μπαίνεις σε αυτην για τους πολλούς αδιανόητη "ταλαιπωρία", γιατί απλά το πονάς το άθλημα... αν εξαιρέσεις τους λίγους πολύ υψηλής κατηγορίας που μπορεί και να αμείβονται ικανοποιητικά, σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι το κάνουν, γιατι το γουστάρουν και οχι για την αμοιβή~που συνήθως είναι ιδιαίτερα χαμηλή σε σχεση με το ό,τι δίνεις εσυ! ακόμα ακόμα γιατι προσπαθείς και κατω απο αυτές τις συνθήκες να βελτιωθείς ως άνθρωπος, ως προσωπικότητα... (η υπομονή σου και το στομάχι σου εκπαιδεύονται να αντέχουν σχεδόν τα πάντα!) προσπαθείς να είσαι δίκαιος! να είσαι διαιτητής! να είσαι στη μέση... προσπαθείς να αφήσεις τους αθλητές να ειναι μπροστά στα φωτα και συ να είσαι ο άνθρωπος ο "αθέατος"... θυμάμαι κάπου ειχα ακούσει ότι "ο καλύτερος διαιτητής είναι αυτος που στο τέλος του αγώνα δε θυμάται κανείς εύκολα το όνομά του..." όλο αυτό ονομάζεται the art of refereeing η αλλιώς η τέχνη του σφυρίγματος! Να προωθείς το άθλημα, να είσαι δίκαιος και να κρατάς τις ισορροπίες (ακόμα και όταν πρόκειται για τις δικές σου)....
είμαι σίγουρη ότι κάθε διαιτητής τα έχει σκεφτεί αυτά έστω και μια φορά!
Αθώα? μπορεί...

Γιατί δεν "δεν"...

Για όλους όσους δεν... και αφού δεν... δεν "καταλαβαίνουν", γιατί δεν "δεν" και οι άλλοι... πολλές φορές κάποια πράγματα γίνονται έτσι απλά... χωρίς ιδιαίτερο λόγο..









θα περάσω αύριο για βολτ-e-τσα από τα "σπιτικά" σας...

Σας ευχαριστώ... για όλα...

για δείτε και του βασίλη που τα έχει πει νωρίτερα... και καλύτερα...

Συγγνώμη για το γραφικό χαρακτήρα~ απλά είχα τα νεύρα μου!!!! ή τις "μαύρες" μου...

Μια από τα γνωστά....

Κρίση ανεπάρκειας part πολλοστό!

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη...

Η ζουζούνα έγραψε μια μέρα ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη... και πρότεινε σε όσους θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της... μου φάνηκε υπέροχη ιδέα... έτσι λοιπόν κάθισα και γω... όσο και αν καθόμουν, όμως, δε μου έβγαινε τίποτα... ένα λευκό χαρτί... σκέφτηκα τι να σημαίνει αυτό? δάγκωνα το στυλό... έβαλα ποτάκι... τίποτα... τίποτα...
τελικά το μόνο που μου βγήκε είναι τούτο δω...


άγιε μου Βασίλη,

για τις γιορτές δε θέλω να μου φέρεις κάτι! ό,τι ζητούσα μου το έφερες εσύ ή ο οποιοσδήποτε άλλος στις 23 αυγούστου, ανήμερα στα γενέθλιά μου... την είδηση ότι επιστρέφω Αθήνα... και ας είναι για δυο χρόνια.... εγώ θα ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει ξανά! με έφερες πίσω στον μονάκριβό μου... στους γονείς μου... στον αδερφό μου... στην υπόλοιπη οικογένειά μου και στους φίλους μου! τώρα πια δεν κοιμάμαι μόνη μου! τώρα πια μπορώ να αγκαλιάζω τους δικούς μου ανθρώπους όποτε θελήσω... μπορώ να βλέπω τις φατσούλες τους κάθε στιγμή... και όχι από τις φωτογραφίες... να χωθώ στις αγκαλιές τους και να μείνω εκεί... κάθε μέρα... κάθε στιγμή... και όχι όποτε βρω εισιτήριο... το ξέρω ότι ακόμα δεν έχω δει όλους μου τους φίλους... θα το κάνω στο υπόσχομαι.... προχτές είδες που με έπιασαν τα κλάματα ξαφνικά... όμως άγιε μου Βασίλη δεν ήταν από λύπη... ένιωθα να με πλημμυρίζει η ευτυχία... ένιωσα τόσο πλήρης όσο ίσως ποτέ ξανά... το ξέρεις πέρασα δύσκολες στιγμές στο νησί... και είδες ότι ακόμα με ταλαιπωρούν... είδες ότι "ξέχασαν" να μου βάλουν το δώρο χριστουγέννων... ας είναι μέχρι εκεί η μικροψυχία τους... δε θέλω άλλο να τα σκέφτομαι αυτά τα παλιά... θέλω η νέα χρονιά να μην έχει ούτε ένα ίχνος, ούτε ένα "λεκέ" από την προηγούμενη... γι' αυτό σου λέω δε θέλω τίποτα... πήγαινε σε άλλα πλάσματα να δώσεις τη χαρά! εγώ έχω τόση τώρα που άμα θες σε βοηθάω ευχαρίστως!
υγεία να υπάρχει και να μην σταματήσω ποτέ να ελπίζω, μόνο αυτό!
αλλά θα μου πεις "εδώ άντεξες τόσα χρόνια εκεί κάτω, τώρα θα κολλήσεις???" όχι στο υπόσχομαι!

καλή δύναμη σου εύχομαι άγιε μου Βασίλη με το μοίρασμα των δώρων στον κόσμο!και είπαμε άμα θες βοήθεια... στείλε τον Rudolph να με πάρει!
θα φοράω τη στολή μου κάτω από τα ρούχα μου αν χρειαστεί!

Σε φιλώ,

Ειρήνη

Απορώ (part 2)

απορώ πώς τα καταφέρνετε εσείς...
Να είστε σωστοί στο σπίτι σας, στα παιδιά σας, στους συντρόφους σας, στα blog σας, στα hobby σας, στις υποχρεώσεις σας, στα πάντα σας... Πώς το κατορθώνετε αυτό?
Εσείς οι μικροί ήρωες της καθημερινότητας...
Ίσως περνάω φάση...ίσως φταίει ο χειμώνας... ίσως ο ανάδρομος πλανήτης...ίσως η μικρή δόση παρθένου που κρύβεται μέσα μου και μου τσιγκλάει την τάση τελειομανίας... ξέρω και γω τι φταίει???... Νιώθω ότι δεν είμαι επαρκής, ότι δε "φτάνω" να τα κάνω όλα σωστά ή τουλάχιστον όπως θα ήθελα να τα κάνω... Νιώθω ότι τα κάνω όλα μέτρια... Ότι ο χρόνος δε μου επαρκεί... ότι οι δυνάμεις μου δε φτάνουν.. ότι ίσως δεν έχω την ικανότητα να τα διαχειριστώ όλα αυτά... ίσως και τα "καρπούζια" να είναι πολλά για τη δική μου μασχάλη...
μου λέει ο αδερφός μου "ρύθμισε τις προτεραιότητές σου!" οκ! το ξέρω ότι αυτό πρέπει να κάνω.. αλλά...αλλά...
πρέπει να ρυθμίσω το χρόνο μου αλλιώς... τις δραστηριότητές μου ίσως να περιορίσω... όμως να μείνω μόνο στα "πρέπει" τι γίνεται με τα "θέλω"?
θα μου πείτε "τι λες κοπελιά? πας καλά? τόσα προβλήματα έχει ο κόσμος και συ ασχολείσαι με αυτά?" ευγνωμονώ το Θεό που δεν έχω άλλα προβλήματα... δεν είμαι αχάριστη... για να πω την αλήθεια φοβόμουν να το γράψω όλο αυτό για να μην "τιμωρηθώ"... μήπως και ο Θεός αποφασίσει να μου δείξει ποια είναι τα αληθινά προβλήματα της ζωής... αλλά πιστεύω ότι ο Θεός δεν είναι τιμωρός και όπως ήδη είπα δεν είμαι αχάριστη...
Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι κάτι κάνω λάθος...όμως και πάλι ίσως είναι φάση και θα περάσει...
θα δείξει...

η φωτογραφία είναι από www.mani.org.gr

Αει σιχτίρ

Έχω θυμώσει τόσο πολύ όσο ίσως ποτέ άλλοτε στη ζωή μου! Γιατί βρε καραγκιόζηδες τα κάνετε όλα αυτά? Πού σκτ θα ζήσουμε? Αν τα έχετε κάψει όλα...

Πάλι φωτιά λέει... Με παίρνει η μαμά μου να μου πει ότι έχει μαυρίσει ο ουρανός... και εντάξει είναι μακριά σχετικά ακόμα, αλλά με τον αέρα ποτέ δεν ξέρεις... έτσι λέγαμε και την άλλη φορά και ένα κουκουνάρι μας την έφερε στην "αυλή" μας! ταξίδεψε το αναθεματισμένο πόσα μέτρα και πήγε και "καρφώθηκε" στην ξυλεία ενός γείτονα και ήρθε στη γειτονιά μας... και τότε πάλι έλειπα... τηλεφωνήματα συνεχή... ενημερώσεις... η μαμά να κλαίει και να λέει «μας έκαψαν! πάει το σπίτι μας!» τα μόνα που είχε πάρει τότε ήταν μια εικόνα του αϊ- Γιώργη και μια της Παναγίας από τα εικονίσματα, τα στεφάνια τους, δυο αλλαξιές ρούχα και φύγανε... και αυτά, γιατί θυμήθηκε όσα της είχε πει μια φίλη μας που, όταν της κάηκε το σπίτι της (σε μια παλαιότερη φωτιά), δεν της έμεινε τίποτα... ούτε ένα ρούχο! ούτε καν τα δυο της σκυλιά.. αλλά αυτό που την πείραξε πιο πολύ, ήταν το ότι δεν της έμεινε καμιά φωτογραφία από το γάμο της... σα να κάηκε η ζωή της πριν από τη φωτιά...σα να την πήρε μαζί της η λαίλαπα... να μου λέει η μαμά μου ότι άκουσε στον ασύρματο του δήμου, όπου είχαν πάει, ότι ο οικισμός μας κάηκε... και η φωτιά πέρασε και ήδη πάει αλλού... να κλαίει και να μου λέει στο τηλέφωνο "πάει ρηνακι μου το σπιτικό μας!" …και να ακούω τους λυγμούς και των άλλων από πίσω... να μου λέει για τότε που πήγανε να βγάλουν τη γιαγιά από το σπίτι στην εκκένωση του οικισμού... στην καρέκλα συνδεδεμένη με το οξυγόνο της να φωνάζει "αφήστε με να πεθάνω εδώ στο σπίτι μου.. εδώ είναι τα πάντα μου..." και να κλαίει και αυτή...και να μη θέλει να εγκαταλείψει το σπιτικό της... ήθελε να "φύγει" μαζί του... να κλαίει ο πατέρας μου στο τηλέφωνο, καθώς αυτός είχε μείνει στο τέλος με τον αδερφό μου και ένα ξάδερφο μας... να μην εγκαταλείψουν τα σπίτια μας...με το σκύλο στο αμάξι έτοιμοι, αν τους κλείσει η φωτιά, να φύγουν προς κάτι αμπέλια δίπλα και να τρέξουν να σωθούν... και όταν η φωτιά έφτασε δίπλα στο σπίτι μας και ερχόταν να το «καταπιεί», έτρεξαν μέσα στα αμπέλια και έπεσαν κάτω ανάμεσα στα κλήματα... και τι να δουν? ο αέρας μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μας κάνει... έστριψε τις φλόγες που "έγλειφαν" εκείνη την ώρα τον τοίχο του δωματίου μου και ξαναγύρισε τη φωτιά στα ήδη καμένα... έτσι σώθηκε το σπίτι μας... από τον αέρα... και μετά όταν επέστρεψαν και οι υπόλοιποι μέσα στον οικισμό με σφιγμένες καρδιές δεν πίστευαν ότι ο αϊ-Γιώργης- το εκκλησάκι που έχουμε στον οικισμό- είχε κάνει το θαύμα του και μας είχε σώσει... μια ακόμα απόδειξη για το θαύμα Του... δίπλα από το εκκλησάκι υπάρχει ένας σχίνος, ο οποίος μετά τη φωτιά βρέθηκε μισοκαμένος, με την καμένη του μεριά προς το δρόμο και σα μαχαίρι κάτι να σταμάτησε τη φωτιά και το κομμάτι προς την εκκλησιά και προς τον οικισμό άκαυτο... αν περνούσε και από εκεί θα ήταν απίστευτα δύσκολα τα πράγματα... θα περνούσε στα άλλα πεύκα... και τότε…?

Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω όλα αυτά που μάθαινα και όλα αυτά που είδα μετά όταν γύρισα... τις στάχτες... τα αποκαΐδια... το πόσες μέρες μετά μύριζε ακόμα καμένο... πόσες μέρες βγάζαμε στάχτες από παντού.. τις καμένες χελώνες πιο πάνω... τα καμένα πεύκα... τους ήχους για μέρες από τα πριόνια που τα έκοβαν... το γυμνό τοπίο μετά.. άδειο.. από πράσινο και ζωή... τα καμένα σπίτια... του κυρ Γιάννη. .της κ.Ευαγγελίας.. τον τοίχο του δωματίου μου μαυρισμένο... αλλά τους δικούς μου γερούς και το κυριότερο? Ζωντανούς!!!

τώρα λέει πάει η φωτιά προς την παλαιά Πεντέλη και κινείται ανατολικά παλι..αν περάσει στο Ντραφι και κατηφορίσει.. σκούρα τα πράγματα...και πάλι κάηκαν τα μικρά μας πευκάκια.. που τώρα άρχισαν να ξεσκαρίζουν... αυτό ήταν τελείωσε.. πλέον η γη δε θα αφήσει να ξαναπληγωθούν έτσι τα «παιδιά» της... γιατί και αυτή ματώνει με τα τόσα δέντρα που καίγονται... μη μιλήσω για τα ζωντανά... έχετε δει χελώνα να αχνίζει ακόμα το καύκαλο της? για να μην αναφερθώ σε αλλά πιο οδυνηρά θεάματα...

τι καταλαβαίνετε βρε σκουλήκια? όλα τα κάψατε πια... γμτ.. γμτ... και όλα αυτά για να χτίσετε? και μετά να φυτεύετε δέντρα στις αυλές σας? ε ρε βούρδουλα που θέλετε... υποκριτές... ήθελα να ήξερα κοιμάστε τα βραδιά? κοιτιόσαστε στον καθρέφτη? στα παιδιά σας τι λέτε? δεν ξέρω ποια είναι η κατάλληλη τιμωρία για σας... ειλικρινά... σκέφτομαι κάτι.. αλλά είναι τόσο κακό που με τρομάζει... και δεν τρομάζω με τις σκέψεις μου εύκολα... τα δεντράκια, τα πουλάκια, τα ζώα πως θα σωθούν από το μένος σας? άπληστοι! βδέλλες! κολλάτε πάνω τους και τρέφεστε από το χαμό τους! έχω εκνευριστεί τόσο πολύ που αν είχα ένα από σας μπροστά μου δεν ξέρω και γω τι θα έκανα! ζωντανός μια φορά δε θα έφευγε... και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο... να τα κάνεις όλα αυτά εσκεμμένα (εμπρησμός)? ή άθελά σου (από ant1 "Μη διασταυρωμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι η φωτιά ξεκίνησε από χωράφι της περιοχής, στο οποίο κάποιος προσπάθησε να κάψει ξερά χόρτα. Η πληροφορία ερευνάται, ώστε να διαπιστωθεί εάν ευσταθεί.")? όταν δηλαδή ακούς ότι θα έχει ανέμους ισχυρούς και πας να κάψεις ξερά χόρτα, τότε είσαι τουλάχιστον ηλίθιος... αλλά εξίσου επικίνδυνος...

Αει σιχτίρ!

παράθεση από παλιότερο σχόλιο του αδερφούλη μου

" sis anaferesai sti deuteri megali fwtia...se ekeini pou den perimename na mas ftasei apo ekei pou ksekinise..eidika otan eprepe na ksanaperasei apo kamena...

teleutaies stigmes...i fwtia mesa se 1-2 deuterolepta ehei katevei ti misi plagia...sto autokinito pisw kathisma perimenei o romel...sto port-baggage se ena sako 4-5 rouha gia tis prwtes meres...katevazw ta kourtinoksula (skeftomoun pws pio eukola i fwtia fountwnei tis kourtines kai pernaei pio grigora)...kleinw tis portes apo to ena dwmatio sto allo (mipws kai tin kathusterisoume molis aggiksei to spiti,,pote den ksereis)....
mia viastiki opisthen me to autokinito..i fwtia idi sto dipla oikopedo aggizei to parathuro apo to dwmatio sou....

liga lepta pio meta..stin eisodo tou oikismou...klammata kai panikos....me ton spuro (ksereis poion,,,) mpainoume na doume mesa ti ginetai mias kai logw aera i fwtia perase polu grigrora apo emas...polles mikres esties...kapoia spitia eihan arhisei na kaigontai.mpainoume mesa perissoteroi katoikoi...akolouthoun 2 udrofores....se ena spiti pio katw apo to diko mas eihe arhisei na kaigetai i skepi...
kleidwmeni i ekswporta...foveri idea tou idioktiti...pidaw ta kagkela, mpainw mesa kai ti svinoume mazi me ena geitona pou akolouthise...meta apo ligo vgainoume eksw....
o idioktitis edine sunenteuksi gia "to kseftilismeno kratos pou den endiaferetai" kai o idios den endiaferthike na erthei na voithisei gia to spiti tou...

telika merika pragmata den allazoun pote..doksa kai timi gia 10 secs dimosiotitas kai as kaei kai to spiti mou..eksallou i suntagi gnwsti...oi alloi ftaine...

neoellina me geia sou...
stin epomeni fwtia vale kai make up...
karagkiozi

the wanderer

20 Ιούλιος 2007 2:35 πμ "

update 19.30 ενημέρωση ότι ίσως να τη γλιτώσαμε αυτή τη φορά... τα σπιτικά μας... όλα τα υπόλοιπα όμως???? αν και οι φλόγες φαίνονται αρκετά ζωντανές από ό,τι μου λένε... και μάλλον θα είναι μια νύχτα σχ. επιφυλακής... γιατί με τη φωτιά ποτέ δεν ξέρεις...
skai ενημέρωση στις 18.00

Δεκαπενταύγουστος

Πίσω ξανά! Τούτη τη φορά μου βγήκε μια κούραση που με έκανε να περιοριστώ στις απολύτως αναγκαίες κινήσεις... κρεββάτι κουζίνα wc αμάξι δουλειά! σήμερα μπορώ να πω ότι έχω σχεδόν επανέλθει... Σήμερα! Μεγάλη ημέρα...πάντα με συγκλόνιζε η Κοίμηση της Θεοτόκου... Πιο πολύ και από το Πάσχα ίσως... Πάντα ένιωθα πολύ μικρή μπροστα στο μεγαλείο της ημέρας... θα δανειστώ δύο άρθρα που διάβασα για την Παναγία μας-την Παναγία όλων των ανθρώπων...

Τριακόσια ονόματα για χάρη Της Θεοτόκου

Ξεπερνούν στην Ορθοδοξία τα 300, τα επίθετα που έχουν αποδοθεί στην Παναγία. Ο κάθε ερευνητής όλο και νομίζει ότι ολοκλήρωσε τον κατάλογο και όλο κάποιο νέο και άγνωστο ως τα τώρα προκύπτει. Τόση είναι η αγάπη, η γόνιμη σκέψη και η εφευρετικότητα, όχι μόνο των καλλιτεχνών και των λογίων, αλλά και του απλού πιστού λαού, που γεννά συνεχώς και νέα επίθετα στην Παναγία, που μπορούν να χωριστούν σε οκτώ κατηγορίες.

1. Από την παράσταση της Παναγίας στην εικόνα: Τέτοια επίθετα είναι η Βρεφοκρατούσα, η Γλυκοφιλούσα, η Γαλακτοτροφούσα, η Πλατυτέρα των Ουρανών, η Οδηγήτρια και άλλα. Είναι ακόμη το επίθετο Δεξιοκρατούσα ή Δεξιά, όταν κρατάει τον Χριστό στο δεξί της χέρι και όχι προς το μέρος της καρδιάς της. Ακόμη, Μεγαλομάτα, όταν έχει μεγάλα μάτια. Υπάρχουν και ονόματα που συνδυάζονται με μιαν ιερή ιστορία. Λ.χ. το όνομα της Εικόνας «Αξιον Εστίν», που είναι θησαυρισμένη στο Ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγίου Ορους, πήρε το όνομα από το θαύμα που επιτελέσθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, μπροστά της, όταν βρισκόταν σε κελί του Αγίου Ορους. Κατά την παράδοση, ο Αρχάγγελος έψαλε το γνωστό ύμνο «Αξιον εστίν…» σε πλάκα και έγινε άφαντος. Επίσης, το επίθετο Τριχερούσα το πήρε η εικόνα της Παναγίας από το ότι υπάρχει σε αυτήν ένα τρίτο χέρι, που συμβολίζει το θαύμα που συνέβη στον υμνητή και δογματίσαντα για την Παναγία, Αγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Το δεξί χέρι τού το έκοψαν Μουσουλμάνοι και θαυματουργικά αποκαταστάθηκε. Η Παναγία η Εσφαγμένη ονομάστηκε έτσι γιατί κατά την παράδοση μοναχός θύμωσε μαζί της και με μαχαίρι χτύπησε την εικόνα της Παναγίας στο πρόσωπο. Τότε από την εικόνα άρχισε να τρέχει αίμα, ενώ ο μοναχός τυφλώθηκε και έκανε ως τρελός. Ο μοναχός ζήτησε συγγνώμη και συγχωρήθηκε, αλλά το χέρι που χτύπησε την Παναγία τιμωρήθηκε, αφού έμεινε άλιωτο μετά το θάνατο του μοναχού. Υπάρχει ακόμη η Παναγία η Πυροβοληθείσα, στη Μονή Βατοπεδίου, αφού την εικόνα της τη χτύπησαν με όπλο Τούρκοι. «Σφαγμένη» είναι και η εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας, της Μονής Ιβήρων, που ονομάστηκε έτσι με το θαύμα που έκανε η Παναγία να φανερώσει τη θέλησή της να παραμείνει στην είσοδο της Μονής ως θυρωρός, για να την προστατεύει…

2. Από τον τόπο Της: Ετσι υπάρχει η Παναγία η Αθηνιώτισσα, η Καστριώτισσα, η Κάμπου, η Πυργιανή, η Εγκλειστριανή (από τη μονή του Οσίου Νεοφύτου του Εγκλείστου), η Σπηλιανή, η Μεγαλοσπηλαιώτισσα (του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων), η Τουρλιανή, η Θαλασσινή, η Καλαμού, η Καμινιώτισσα, η Βλαχερνίτισσα, η Ολυμπιώτισσα, η Σουμελιώτισσα, η Πλατανιώτισσα, η Καταπολιανή, η Χοζοβιώτισσα (από τη μονή Χοζεβά των Αγίων Τόπων), η Παμμακάριστος (από μονή της Κωνσταντινούπολης), η Αγία Σιών, η Εικοσιφοίνισσα, η Ελωνα, η Τροοδίτισσα, η Κυκκώτισσα, η Μαλεβή (από το όρος Πάρνων, που λέγεται και Μαλεβός).

3. Από την τεχνοτροπία του ναού Της: Τέτοια επίθετα είναι η Θολοσκέπαστη, η Μολυβδοσκέπαστη, η Πελεκητή, η Κρεμαστή, η Μαρμαριώτισσα.

4. Από το όνομα του κτήτορα του ναού ή της μονής Της: Τέτοια επίθετα είναι Παναγία η Παχειά, η Γλυκειά (από το επίθετο γλυκύς), η Περλιγκού, η Λυκοδήμου, η Κοροβιλιά.

5. Από το μήνα που εορτάζεται η Παναγία: Σοτομπριανή, Βρεχούσα, Αυγουστιανή και Δεκαπεντούσα, Τριτιανή, Μεσοσπορίτισσα, Βροντού, Ακαθή (από τον Ακάθιστο Υμνο).

6. Από τα θαύματα της Παναγίας: Γοργοϋπήκοος, Ελεούσα, Ελεήστρα, Γιάτρισσα, Θεραπεία, Γαιματούσα (σταματά την αιμορραγία), Υγεία, Υπακοή, Ψυχοσώστρα, Παραμυθία, Παρηγορήτρα, Παυσολύπη, Φανερωμένη, Μυροβλύτισσα.

7. Εγκωμιαστικά από την έξαρση της αγάπης των πιστών: Συνήθως χρησιμοποιείται επίθετο με πρώτο συνθετικό το χρυσό: Χρυσοκελλαριά, Χρυσοσπηλιώτισσα, Χρυσοπηγή, Χρυσογαλούσα, Χρυσοποδαρίτισσα, Χρυσοχεριά… Υπάρχουν όμως και άλλα, όπως Αγγελόκτιστη, Αερινή, Αναφωνήτρα, Επίσκεψις, Παντάνασσα, Τρανή, Χιλιαρμενίτισσα.

8. Αυτά που Της έδωσαν οι υμνογράφοι της Εκκλησίας: Κυρίως προέρχονται από τον Ακάθιστο Υμνο: Αμόλυντος, Υψηλοτέρα, Καθέδρα, Κλίμαξ, Σκέπη, Πόλη, Παράκλησις, Επίσκεψις, Καταφυγή, Κεχαριτωμένη, Χώρα του Αχώρητου, Ορος Αλατόμητον.

πηγή Ελεύθερος Τύπος

Δεκαπενταύγουστος

Ο ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ δεν επιδέχεται εξήγηση ούτε συζήτηση. Υπάρχει εκεί ψηλά, στην αιωρούμενη ολοκλήρωση του καλοκαιριού, μεταξύ ουρανού και θάλασσας, ορατών και αόρατων, υπαρξιακών παλμών και συναισθηματικού φόρτου. Ακόμη κι εκείνοι που βρίσκουν στη γιορτή μοναδική ευκαιρία για απλώς περισσότερη καλοκαιρινή διασκέδαση δε μένουν ανέγγιχτοι από τη συγκινησιακή δόνηση που πλανάται στην ατμόσφαιρα. Η σχέση με την Παναγία είναι υπόθεση προσωπική του κάθε ατόμου – αλλά και ταυτότητα θρησκευτική του κάθε τόπου. Το μαρτυρούν τα επίθετα που ονοματίζουν τις τοπικές Παναγιές, κυρίως στα νησιά του Αιγαίου: Θαλασσινή, Βουνιώτισσα, Γκρεμιώτισσα, Τουρλιανή, Καστρινή, Αρχοντοπαναγιά, Σπηλιανή, Εκατονταπυλιανή... Ονόματα που το καθένα τους δηλώνει τη βεβαιότητα της αναμφισβήτησης και προσωπικής παρουσίας της Θεομήτορος στη Σίφνο, την Ίο, τη Μύκονο, τη Σκύρο, τη Νίσυρο, την Πάρο...

Πάντα την αγαπάμε την Παναγία ως την πιο κοντινή αγία στα ανθρώπινα δεσμά. Την επικαλούμαστε σε εκδηλώσεις χαράς και λύπης, ως μάρτυρα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Τη θεωρούμε κοντά μας, γιατί η αγιοσύνη της δεν προήλθε από έκδηλα ψυχικά χαρίσματα ή θεϊκές επεμβάσεις, αλλά από το μεγαλείο της ως κοινή μητέρα. Η Παναγία υπέφερε όχι ως θεάνθρωπος ή πεφωτισμένη αγία, αλλά ως θνητή και ως μάνα. Είναι εκείνη που δέχτηκε ταπεινά την εύνοια του Θεού και γέννησε τον Λυτρωτή, που για εκείνη δεν ήταν άλλος από το αγαπημένο της παιδί. Ως απλή γυναίκα κλήθηκε να δει τη σταύρωση του ίδιου του γιου της. Σκούπισε τα αίματά του, σπάραξε και υπέστη το μαρτύριο να τον κρατήσει νεκρό στα χέρια της. Εξ' ου κι έγινε αντιπρόσωπος του ανθρώπινου πόνου και κοσμικό σύμβολο μητρότητας.

Σε ολόκληρη την Ελλάδα όπως και στις χώρες της διασποράς, όπου διαμένουν οι απόδημοι Έλληνες, τιμάται με τον δυνατόν καλύτερο η μνήμη της Θεομήτορος και η μετάστασή της από την γη στον ουρανό.

Κατά τον συναξαριστή, τη μετάσταση της Παναγίας ανήγγειλε στην ίδια ο Άγγελος τρεις μέρες πριν την πραγμάτωσή της. Εκείνη με χαρά δέχτηκε το άγγελμα αφού θα συναντούσε τον πολυαγαπημένο και μονάκριβο γιο της στην Άνω Ιερουσαλήμ, στη θριαμβεύουσα Εκκλησία Του.

«Κάλεσε στο σπίτι της συγγενείς και γείτονες, τους ανακοίνωσε το επίκεντρο μεγάλο ταξίδι «σαροϊ την οικίαν, ετοιμάζει την κλίνη και πάντα τα προς ταφήν επιτήδεια».
Οι γυναίκες καθώς άκουσαν για την αναχώρηση από την παρούσα ζωή της Θεομήτορος, «μετ’οιμωγής ωλοφύροντο».

Η Παναγία τις διαβεβαίωσε πως δεν θα παύσει να φροντίζει για όλον τον κόσμο και μετά την μετάσταση.
Θα γίνει η μεσίτρια στον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου.
Υπόσχεση που τηρεί μέχρι σήμερα. Και θα τηρεί ως τη συντέλεια του κόσμου.

Εμείς οι Έλληνες και ως έθνος έχουμε πολλές φορές βεβαιωθεί για την τήρηση της μεγάλης αυτής υπόσχεσης.
Η Παναγία είναι η Μάνα η δική μας και του έθνους μας.
Ο Αύγουστος είναι όπως είπαμε ο μήνας της Παναγίας, της Μάνας που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο.
Και μεσιτεύει στον υιό της για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Έτσι, περισσότερο από κάθε άλλο ιερό πρόσωπο, ο λαός μας τιμά και σέβεται την Παναγία, την οποία επικαλείται σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής του.Την επικαλούμαστε για βοήθεια κι εκπνέουμε το όνομά της ως παρηγοριά στις έγνοιες μας. Σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις, οι γυναίκες που έχαναν το παιδί τους και θρηνούσαν, νουθετούνταν και παρηγορούνταν από τις γειτόνισσες με τα λόγια: «μην κλαις και κλαίει η Παναγιά για το γιο της».

πηγή Καθημερινή της Κυριακής

Ευχές...

Να μην ξεχάσω να πω χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουν... και ιδιαίτερα στη μαμά μου (πλέον είναι Αθήνα! Μανουλίτσα χρόνια πολλά!), στη θεία μου και τον ξάδερφό μου (χρόνια πολλά γειτονοκουμπάροι), στον άντρα της ξαδέρφης μου και την μικρή μας ανιψιά (αν και μεγάλωσε πια η μικρή φουσκίτσα, όπως τη λέγαμε παλιά, και έχει γίνει μια δεσποινιδούλα καταπληκτική!) και σε όσους άλλους δε θυμάμαι ετούτη τη στιγμή...

Δεκαπενταύγουστος- Γλυκερία

Στην εξοχή εκεί έχω αφήσει τη ψυχή
στη πόλη αυτή, ούτε ελπίδα ούτε φιλί.
Μες στο βυθό θα μείνω εκεί θα ξεχαστώ
σε μια στροφή, στην άσφαλτο άδειο κορμί

Κι όλο ζητώ πάνω στο νήμα να σταθώ καρδιά μου,
Κι ακροβατώ από ένα θαύμα να πιαστώ Παναγιά μου,
Φεύγει η ζωή μονάχη δίχως γυρισμό (δις)

Μια φυλακή και πως να βγω μες από ΄κει
ποια να ΄ναι η αρχή έρωτας, λάθος ή αφορμή;
Πριν να χαθώ, μες απ΄το τίποτα που ζω,
θα γεννηθώ σε άλλο κόσμο να βρεθώ.

Κι όλο ζητώ πάνω στο νήμα να σταθώ, καρδιά μου,
Κι ακροβατώ από ένα θαύμα να πιαστώ Παναγιά μου,
Φεύγει η ζωή μονάχη δίχως γυρισμό (δις)


άλλο ένα τραγούδι που το λατρεύω και πάντα με συγκινεί όταν το ακούω...

Αύγουστος!!!

Τον λατρεύω αυτόν το μήνα τελικά... Απλά τον λατρεύω!!! Ίσως γιατί πάντα πηγαίναμε διακοπές λόγω άδειας του μπαμπά... ίσως γιατί είναι ο μήνας των γενεθλίων μου... ίσως γιατί έχει γενέθλια και η μαμά μου 3 μέρες μετά από μένα... πολλά ίσως...ένα σίγουρο... τον λατρεύω!!! και εύχομαι όλοι να λατρέψουμε τούτον εδώ που έσκασε μύτη από τη γωνία και μας κλείνει το μάτι... Καλώς μας ήρθες!!!!

Αύγουστος

Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό



ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια... που κάθε φορά που το ακούω με μαγεύει ακόμα παραπάνω... και ας κάνει ένα δάκρυ να αυλακώνει το μέσα μου... πόσο μπορεί να μας παρασύρει ένας στίχος...μια μουσική...μια φωνή... και μέχρι που μπορεί να μας πάει? μέχρι που?.... αυτός ο γύρος είναι από μένα κερασμένος!!!! στην υγειά μας λοιπόν... είθε πάντα να ταξιδεύουμε... καλό μήνα!

Έρχονται οι γονείς μου!!!!

Πλένω, ξεσκονίζω, σιδερώνω, μαζεύω… και φτου και από την αρχή! Είμαι μια Μαίρη Παναγιωταρά… Μια εργαζόμενη «κοπέλα», μια καλή νοικοκυρά… θα μου πείτε τι με έπιασε? Και με το δίκιο σας… έρχονται οι γονείς μου!!! Βασικά όχι σε μένα-εδώ, αλλά σε ένα νησάκι λίγο πιο πέρα! Για διακοπές! (και το επόμενο Σ/Κ θα πάω και γω!!!! ) Αλλά όσο και να το κάνεις η μαμά θα είναι σε απόσταση «ελέγχου»… Το ξέρω ότι θα πάνε διακοπές να ξεκουραστούν οι άνθρωποι, αλλά μια βόλτα από δω θα την κάνουν.. Και θα έρθει η μαμά μου να μου πει πάλι για τα πολλά καλλυντικά στο μπάνιο..για τις πολλές διάσπαρτες εφημερίδες… τα πολλά βιβλία… τα περιοδικά.. θα μου «γκρινιάξει», αν το ψυγείο είναι ακατάστατο… όχι, δεν είναι «μανιακή με την καθαριότητα» μια καλή νοικοκυρά είναι… η κόρη βρήκε λίγο «αλλού»… τι να κάνω βρε μάνα! Το προσπαθώ, αλλά μάλλον δεν το’χω… Η μαμά μου… η λατρεμένη μου μανουλίτσα! Τι και αν από μικρή μου φώναζε για το δωμάτιο μου, πόσο «αχούρι» ήταν! Ότι δεν έβγαζε άκρη με μένα, ενώ με τον αδερφό μου ποτέ δεν ασχολήθηκε.. Πάντα τακτικός ο μικρός! Εμένα ήταν βομβαρδισμένο τοπίο… Που ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί κάθε Σάββατο πρωί, όταν ήμουν μικρή, έπρεπε να βοηθώ στο μάζεμα του σπιτιού, σαν καλή κόρη… και όλο με έχωνε στο ξεσκόνισμα-μπλιαξ! Από εκεί μάλλον μου έμεινε, να βλέπω ξεσκονόπανο και να τρέχω μακριά, ενώ το σιδέρωμα το λάτρεψα… Κάθε Σάββατο τα ίδια… Η μανουλίτσα μου που, από μικρή που ήμουν, πηγαίναμε για μπάνιο στη θάλασσα, μέχρι και το Δεκέμβρη…και ας της έλεγαν οι συγγενείς «μα καλά εσύ! Το μικρό τι σου φταίει να το τραβολογάς χειμωνιάτικα στη θάλασσα?» και ας μην καταλάβαινα τι εννοούσαν… Εμένα μου άρεσε η θάλασσα τότε… ήταν πιο ζεστή από έξω.. αρκεί να μην είχε χιονίσει… τότε ήταν μπούζι! Κάναμε μπάνιο... κοκκίνιζαν οι μύτες μας και τα μάγουλά μας… αλλά γελάγαμε… γελάγαμε…ήταν οι στιγμές μας εκείνες… Η μανουλίτσα μου που, από τότε που τη θυμάμαι, ήταν με ένα τιμόνι στο χέρι να μας πάει και εμένα και τον αδερφό μου στα σχολεία, στα φροντιστήρια, στις προπονήσεις μας… να μη μας λείψει τίποτα… Κάποια πρωινά που έμενε η κορτίνα που οδηγούσε τότε και σπρώχναμε ο αδερφός μου, εγώ, τα ξαδέρφια μου και ο παππούς μας για να πάρει μπροστά. μας κοίταγε από τον καθρέφτη με απολογητικό ύφος… Η μανουλίτσα μου που ακόμα με παίρνει τηλέφωνο, για να μου πει ότι είδε εκείνο το ρούχο ή εκείνη την κουρτίνα για το σαλόνι και θέλει να μου την περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια και ας έχω εκείνη την ώρα δουλειά… Η μανουλίτσα μου που κάθε απόγευμα καλοκαιριού παίρνει τη μάνικα της γεώτρησης που έχουμε και καταβρέχει την αυλή, τον κήπο, το δρόμο έξω από το σπίτι μας…για δροσιά, όπως λέει… που έχει ένα κόλλημα με τις σκουληκόμυγες, όπως τις λέμε εμείς... Μόλις ακούσει καμιά να έχει μπει μέσα, κόκκινος συναγερμός!!!! Κλείνει πόρτες από όλα τα δωμάτια να τη στριμώξει στην κουζίνα… Και δε σταματάει μέχρι την εξουδετέρωση της συνήθως κοντά στον αποροφητήρα …Η μανουλίτσα μου που, όταν διορίστηκα εδώ, ήρθε το πρώτο σαββατοκύριακο να μείνει μαζί μου και όταν έφευγε, γιατί έπρεπε να πάει τη Δευτέρα στη δουλειά της, έκλαιγε στο αεροδρόμιο! Η μανουλίτσα μου που με παίρνει να μου πει ότι της λείπω.. οι κουβεντούλες μας… η παρέα που κάναμε… ότι από τότε που έφυγα έχασε τη φίλη της πάνω από όλα και μετά την κόρη της…Η μανουλίτσα μου που περιμένει, κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες, να πάει στο «νησί» της, να κυκλοφορεί με ένα μαγιό και ένα παρεό και να είναι όλη μέρα κάτω από το αλμυρίκι της…

Ο μπαμπάς μου δε νοιάζεται καθόλου για το σπίτι, πως θα είναι… την κόρη του να δει και τι στον κόσμο… Ο μπαμπάκας μου που από ό,τι λέει η μαμά μου είμαστε ολόιδιοι στο χαρακτήρα… θυμώνουμε, τσακωνόμαστε και φιλιώνουμε όλα με τον ίδιο τρόπο… Ο μπαμπάκας μου που όταν έρθει, θα μου δει το αμάξι, αν είναι όλα καλά… που θα παραπονεθεί για τα γόνατα του, ότι τον πονάνε… Ο μπαμπάκας μου που πάντα ήταν και είναι ο κουβαλητής μας… που πάντα έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ να μη μας λείψει κάτι… που πάντα λέει ότι αυτός δεν πέρασε όσο χρόνο ίσως να ήθελε μαζί μας, γιατί έφευγε το πρωί στις 6 και κάτι για τη δουλειά του και γύρναγε 7 στο απόγευμα και κάποιες φορές και πολύ πιο αργά… αλλά πάντα ήταν εκεί… ο ακοίμητος φρουρός μας… το στήριγμά μας… όταν ήμουν μικρή, μου λέει, ότι μου πηρέ μηχανή προβολής ταινιών, για να κάνω κάτι ενέσεις που έπρεπε όταν ήμουν άρρωστη…και δεν καθόμουν… Ο μπαμπάκας μου που πάντα αγόραζε τα καλύτερα για το σπίτι του -τηλεοράσεις, ηχοσυστήματα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάνεις και ας μην το καταλάβαινε ποτέ αυτό η μαμά… τι τα ήθελε όλα αυτά… Που ένα πράγμα του λέγαμε να πάρει από το σούπερ μάρκετ και αυτός γύρναγε με τρία… «Να έχουμε!», όπως έλεγε. Ο μπαμπάκας μου που τις προάλλες, που έμαθε για κάτι που έγινε στη δουλειά μου και με είχε στενοχωρήσει πολύ, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει με πνιχτή φωνή «Εσύ με νοιάζει να είσαι καλά! Εσύ! Μη στενοχωριέσαι θα τη βρούμε την άκρη» και μετά μου το έκλεισε βιαστικά, γιατί δεν ήθελε να τον ακούσω που τον έπιασαν τα κλάματα.. Τον περήφανο γίγαντά μας… με καρδιά μικρού παιδιού… Ο μπαμπάκας μου που πλέον κατέθεσε τα χαρτιά του για σύνταξη και ονειρεύεται να πάει να φτιάξει ένα σπιτάκι στο νησάκι αυτό… και να περνάει εκεί το χρόνο του… που τώρα περιμένει και αυτός πως και πως να πάει στο νησί του, να βρει τους φίλους του, να πιει το πρωί το καφεδάκι του στου «βαλανιδιού» το καφενείο, να πάει να κάνει τη βουτιά του μετά και να κοιμηθεί το μεσημέρι κάτω από το αλμυρίκι πλάι στη μαμά…

Δεν ξέρω αν σας το είπα… ΑΛΛΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!

Ευχαριστώ... Τ'ακούς? Σ'ευχαριστώ...

Τ'απέφευγα σαν τι… Ίσως, γιατί δεν ήθελα να τα θυμάμαι… Ίσως, γιατί μου ξύπναγαν θύμησες άσχημες… Ίσως, γιατί πονάνε... Ακόμα πονάνε…Όμως τα τελευταία γεγονότα μου τα ξαναθύμισαν…
Σάββατο βράδυ πριν από κάποια αρκετά χρόνια… Μες στη νύχτα, ξυπνάω από φασαρία… Οι γονείς μου ήδη στο πόδι. Ο αδερφός μου ξυπνάει και αυτός. Έξω περνάει το φορτηγάκι του δήμου με τις σειρήνες να σκίζουν την ησυχία…Τις νικάει μια φωνή που ακούγεται «Ξυπνήστε! Έχουμε φωτιά… Καιγόσαστε…» Πώς να αντιδράσεις σ’ αυτό? Παγώνεις και ο χρόνος σταματά… Σου’ρχεται στο μυαλό η χτεσινή συζήτηση στο μπαλκόνι σας… «Με τόση ζέστη και τόσο αέρα να δεις που θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα…» Όσοι ζούνε κοντά στο δάσος δεν τα πάνε καλά με τον αέρα… Τον φοβούνται… Ξαναγυρνάς στο τώρα από τις φωνές… «Ξυπνήστε! Έχουμε φωτιά! Ξυπνήστε!» Ντύνεσαι στο λεπτό, παίρνεις το μαντήλι που έχεις δίπλα και βγαίνεις… Όλη η γειτονιά στο πόδι… Οι θείοι σου, οι θείες σου, τα ξαδέρφια σου, οι φίλοι σας, οι γείτονες… Μπαίνουμε στα αμάξια αμίλητοι και μόλις στριβούμε… Να' τος! Ο εχθρός! Κόκκινος μέσα στο μαύρο! Ο καπνός σε πνίγει… Πλησιάζουμε. Αφήνουμε τα αμάξια σε ένα καλό σημείο και πάμε… Μαντήλια στο πρόσωπο- κόβουμε κλαριά και πάμε.... Μικροί, μεγάλοι όλοι μια γροθιά… Οι πυροσβέστες ήδη εκεί… Οι γνώριμοί μας άνθρωποι , τόσα χρόνια μαζί πολεμάμε το κακό…Να σώσουμε το Ντράφι και την περιοχή μας… Κοινός ο στόχος… Κοινός ο εχθρός… Σα συνεννοημένοι από χρόνια χωριζόμαστε. Πιάνουμε τα πόστα μας και ξεκινάμε… Χτυπάμε τις φλόγες. Ξορκίζουμε το κακό. Αμίλητοι. Καπνός-στάχτες-φωτιά-άνθρωποι… Ένας τρελός χορός μέσα στο μαύρο… Ξαφνικά μια φωνή ακούγεται από πίσω μας…Ένας πυροσβέστης μας φωνάζει… «Φύγετε από εκεί! Σας κλείνει η φωτιά. Θα καείτε! Φύγετε τώρα!» Νιώθεις το κακό ότι σε έχει κυκλώσει. Ξέρεις, αλλά φοβάσαι να κοιτάξεις… Γυρνάει ο κ. Νίκος και φωνάζει «Φεύγουμε τώρα!» Γυρνάς και τι να δεις? Η φωτιά πάει να κάνει τον κύκλο της. Παρατάμε τα κλαριά και τρέχουμε… Το χώμα καίει, η ανάσα σου κόβεται. Λίγο ακόμα … Να βγω… Παναγιά μου βάλε το χέρι σου! Προλαβαίνουμε… Φεύγουμε… Ο άνθρωπός μας- ο σωτήρας μας έχει ήδη χαθεί μέσα στη φωτιά… Κάπου αλλού τον φώναξαν… Το δάσος μας καιγόταν και σε άλλες μεριες… Τελικά και τούτη τη φορά αυτή η πλαγιά σώζεται…όμως όχι μόνο αυτή… Τον ψάξαμε.. Ίσως δεν τον αναγνωρίσαμε μέσα στη νύχτα.. Ήταν τόσοι πολλοί… Όλοι σχεδόν ίδιοι μέσα στους καπνούς και στο σκοτάδι.. Όλοι τους ήρωες! Τον ψάξαμε να του πούμε ένα ευχαριστώ… Είπαμε τόσα πολλά σε όσους βρήκαμε μπροστά μας.. Σε αυτόν όμως όχι…
Νικήσαμε το κακό και αυτή τη φορά… Το λιγότερο που θα μπορούσαμε μετά… Καφεδάκια και νερά για όλους… Τόσα χρονιά το συνηθίσαμε… και εμείς και αυτοί… Μετά τη νίκη! Καφέδες και νεράκια… Σε όσους έμεναν πίσω.. Για το φόβο της αναζωπύρωσης… Από όχημα σε όχημα.. Σε καπνισμένους ανθρώπους, κατάκοπους, αλλά πάνω από όλα ήρωες! Τους ήρωές μας…
Χρόνια το ίδιο σκηνικό (περιπολίες, πόλεμος με τη φωτιά, επαγρύπνηση)… Χρόνια ολόκληρα, μέχρι το μεγάλο κακό… που τα έκαψε όλα… Αλλά αυτό πονάει παρά πολύ… Μιαν άλλη φορά ίσως… Μιαν άλλη φορά…

Η μονή φωτιά που θέλω να καίγομαι μόνο μέσα της είναι αυτή...


αλλά κυρίως αυτή..
Φωτιά

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Η αγάπη που νιώθω για σένα είναι φωτιά,
φοβάμαι μήπως καώ όπως παλιά
Τότε που έγειρα πιο πέρα χωρίς ψυχή
χωρίς αέρα μακριά

Φωτιά
Φωτιά

Το μίσος που νιώθω για μένα μαύρη σκιά,
φοβάμαι μήπως μέσα μου πει και γίνει φωτιά
Και νιώσω σαν μια καταιγίδα
χωρίς λιμάνι και ελπίδα

Φωτιά
Φωτιά



(αν το βρείτε ακούστε το στην πρώτη εκτέλεση των πύξ λαξ... είναι εκπληκτικό τραγούδι... Δυστυχώς στο youtube δεν υπήρχε.)

Το γράμμα...

Πήρα την ακόλουθη πρόσκληση από το βασίλη για να γράψω γι'αυτήν την εικόνα... Ομολογώ ότι στην αρχή δίστασα μετά απο το υπέροχο κείμενο που έγραψε ο ίδιος... όσο κοίταγα την εικόνα όμως τόσο χανόμουν μέσα της... και όσο χανόμουν τόσο εύρισκα τα ακόλουθα λόγια να της πω...




Χάρη μου,
αυτό είναι το περίφημο σπίτι μας δίπλα στη λίμνη. Επιτέλους, ο μικρός μας παράδεισος είναι έτοιμος… Το ξέρω Χάρη μου ότι γκρίνιαζες που ξοδέψαμε σχεδόν όλο μας το εφάπαξ, για να το αγοράσουμε και να το φτιάξουμε από την αρχή.. Αλλά μωρό μου όταν το είδαμε και γω και ο μπαμπάς δε χρειάστηκε να το σκεφτούμε ή να το συζητήσουμε. Πάντα μου άρεσε αυτό με τον μπαμπά σου... που ποτέ δε χρειάστηκε να λέμε πολλά, με ένα βλέμμα τα λέγαμε όλα. Κατευθείαν πήγαμε και το χαζεύαμε από κοντά. Μ’άρεσε που, πριν καλά καλά μάθουμε αν το πουλάνε, είχαμε αποφασίσει που θα βάλουμε το καθετί… και μάντεψε μικρέ μου που… όλα απέναντι από το τζάκι! (θυμάσαι που, όταν ήσουν μικρά εσύ και η αδερφή σου, σας λέγαμε, για όταν πήγαμε να αλλάξουμε κάτι δώρα του γάμου, ότι όλα που παίρναμε τα βάζαμε απέναντι από τζάκι? ) τελικά μας είχε μείνει απωθήμενο αυτό… Το τζάκι ! και μάντεψε άγγελε μου, έχουμε επιτέλους το δικό μας τζάκι…Μας πήρε τόσα χρόνια να το αποκτήσουμε και επιτέλους το έχουμε! Το τζάκι μας… Φαντάσου τη λαχτάρα μας, που το ανάψαμε καλοκαιριάτικα! Ίσως κάποιες πάπιες, που είναι πλέον η μόνιμη παρέα μας να απόρησαν, αλλά αν μας έβλεπες, θα καταλάβαινες! Είχαμε καθίσει μες στο καλοκαίρι και χαζεύαμε στο τζάκι… Δυο ονειροπαρμένοι βλέπαμε μέσα στις φλόγες, όλη μας τη ζωή… Τη γνωριμία μας, το γάμο μας, τη γέννηση εσένα και της αδερφής σου, το χαμό δικών μας ανθρώπων, τους γάμους σας, την πρώτη μας μέρα σα συνταξιούχοι, τη γέννηση των μικρών μας νέων αγγέλων… Που λες Χάρη μου, εδώ με τα σπουργιτάκια έχουμε τον πρωινό μας όρθρο και με τους γρύλλους τον εσπερινό μας…Τα πάντα τα κανονίζει ο πατέρας σου. Πάντα ήταν ο κουβαλητής… Τίποτα να μη λείψει στο σπίτι, στα παιδιά σε μένα… Ακόμα και στα δύσκολα την οικογένεια μας έβαζε πρώτα.. Το σπίτι μας… Ο ιδανικός αϊτός που με τις φτερούγες του μας σκέπαζε όλους και μας έκλεινε στη φωλιά μας…Μακριά από το κακό.. από τη στενοχώρια… Χάρη μου, μωρό μου, ναι ακόμα μωρό μου σε λέω, τώρα είναι έτοιμο το σπίτι μας να έρθετε με τα παιδιά… Να πεις και στην αδερφή σου να έρθετε μαζί… Μια Κυριακή…Πάντα μου άρεσαν οι Κυριακές! Το θυμάσαι? Θυμάσαι που μου γκρίνιαζες, γιατί ήθελα να τρώμε όλοι μαζί την Κυριακή το μεσημέρι? Πάντα την είχα για ημέρα της οικογένειας.. Γι' αυτό χαρά μου και ας μην το καταλάβαινες μικρός… Όλες οι άλλες μέρες δε με πείραζαν, οι Κυριακές με πείραζαν να τρώμε μόνοι μας, ο μπαμπάς σου και εγώ. Να’ρθείτε! Τώρα είμαστε έτοιμοι να σας δείξουμε το μικρό μας παράδεισο και ας μην καταλαβαίνετε εσύ και η αδερφή σου, γιατί παρατήσαμε την πόλη και τις ανέσεις της… Για τούτη εδώ την όαση! Ο φόβος σας : «Δεν είστε κοντά σε ένα νοσοκομείο βρε μάνα…» Δεν πειράζει καλέ μου. Έχω τον μπαμπά σου και αυτός εμένα. Αν κάτι τύχει δε θα είμαστε μόνοι. Είστε και σεις. Η αγάπη σας μας δίνει ζωή. Εξάλλου ο μπαμπάς σου είναι το σπίτι μου...
Ο μπαμπάς σου εδώ έχει ξανανιώσει. Κάνει όλη μέρα αυτό που λάτρευε- ψαρεύει.! Και ας γκρινιάζω καμιά φορά που φεύγει χωρίς καπέλο. Σα μικρά παιδιά κάνουμε. Μια φορά καθόμασταν στην περίφημη κούνια μας-την πήραμε και αυτή μαζί μας- και ακούγαμε «τα τραγούδια μας», όπως τα λέτε εσείς… Δε θα το πιστέψεις αγάπη μου.. Μας πήρε ο ύπνος εκεί αγκαλιασμένους και σκεπασμένους με την κόκκινη καρό κουβερτούλα μας, την ψιλή (τη θυμάσαι? Αυτή που πάντα σκέπαζα εσάς…) Από μέσα ακουγόταν το «αχ κορίτσι μου»… Ο μπαμπάς σου έσκυψε και μου έδωσε ένα φιλί στα μαλλιά και μου ψιθύρισε στ’ αυτι «Αυτό είσαι! Πάντα το κορίτσι μου…» Μπορεί να έφτασα τα 70,όμως ο μπαμπάς σου ακόμα μου λέει πως είμαι το κορίτσι του!
Χάρη μου σου στέλνω και χάρτη της περιοχής, αν και είμαι σίγουρη ότι η λαχτάρα μας θα σας φέρει κοντά μας. Να πάρετε μπουφανάκια για τα μικρά για το απόγευμα. Έχει ψυχρούλα εδώ…Τα μικρά… τι μικρά δηλαδή.. Αλλά θα μου πεις εδώ για μένα πάντα θα είσαι εσύ ο μικρός μου… Περιμένω γράμμα σου καρδούλα μου… Μη με πάρεις στο κινητό…Μη μου στείλεις μήνυμα.. Ξέρεις ότι μου αρέσει να μυρίζω στο χαρτί εσένα… Σου στέλνω την αγάπη μου και να πεις στην αδερφή σου ότι η πρόταση είναι και γι' αυτήν. Θα της στείλει γράμμα ο μπαμπάς (ακόμα και αυτό μοιάζουμε…). Πάντα έτσι ήσασταν…εσύ ο μικρός μου… και η Μαρία μας η μικρή του μπαμπά ..μοιρασμένα τα «μου».. Μια η αγάπη και για τους δυο.
Σε φιλώ
Η μαμά

Υ.Γ.1 Σ'ευχαριστώ βασίλη στο είπα και στο "σπιτικό" σου... που μου έδωσες αυτό το "δώρο"...
Υ.Γ.2 Δεν το έχω ξανακάνει και σχεδόν τρόμαξα που μου βγήκε με τόσο "πάθος"... Κάθισα κάτω και μου βγήκε λες και περίμενε εκεί...
Υ.Γ.3 Δεν το ξαναδιαβάζω, γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη ότι μπορεί και να μην το βάλω...
Υ.Γ.4 Το "δώρο" πάει στον αδερφό μου να συνεχίσει (και επειδή δεν έχει ακόμα σπιτικό, θα τον φιλοξενήσω στο δικό μου, όποτε είναι έτοιμος...)
Υ.Γ.5 Από όσους έχουν σπιτικό... χτυπάει το κουδούνι στον ηλία (να δούμε πως ένα ποιήμα θα δεθεί μαζί της), στον χωρίς σχόλια-απόστολο (γιατί μας αρέσει το μαύρο...), στον ίκαρο (για να τη δούμε να πετάει ψηλά δίχως να καούν τα φτερά της), στον κλέαρχο (γιατί μένει σε νησί και θα ξέρει από τέτοια τοπία) και στο γλυκό μας zoaki (γιατί τελικά η ζωή την χαρακτηρίζει...)
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον μονάκριβό μου...